ТЕАТРАЛЬНЫЙ ПРОСТОЙ. Нина Мазур

Пандемия, безусловно и первую очередь, вызов против человечества, когда жизнь и смерть, не отступая, со всей жестокостью, сталкиваются лицом к лицу. Обе стороны — равносильно.

Пандемия, помимо вышесказанного — это нарушение естественного ритма жизни, с самыми садистскими проявлениями, когда самое простое человеческое общение — приветствие и объятие становится «запретным плодом», устанавливается “дистанция отдаления”, разрушаются любые планы и мечты.

Жизнь, со всеми своими проявлениями, столь любимыми и дорогими для меня, дала возможность участия на международных театральных фестивалях. С каким нетерпением собирала чемоданы после очередного приглашения! Это означало, как член жюри смотреть лучшие театральные представления, участвовать на высокопрофессиональных обсуждениях и, конечно же, желанное общение с людьми Театра! В первую очередь – с Ниной Мазур. Первая наша встреча состоялась на фестивале в Ереване в 2005 году, которая переросла в большую дружбу. Я к ней обращаюсь «мудрейшая». В этом определении совмещены скрупулёзный театровед и принципиальный профессионал, интеллектуальный драматург и эстет-эссеист, она как никто умеет собирать вокруг себя единомышленников и только ей присущей деликатностью беречь ею же созданную ауру дружбы.

Нина прекрасный поэт, чья поэзия – гармоничное соединение сердца, мысли и воображения. А кому посчастливилось услышать, как она читает стихи, меня поймут…

В очередной раз, после фестиваля возвращались в Москву, откуда наши пути расходились, я как всегда — в Ереван, а она иногда в Ганновер, но чаще в очередной театрально-фестивальный город. Но не буду отклоняться: из Липецка а Москву около пяти часов дороги, большую часть пути прошла под прекрасную, проникновенную  декламацию Нины. Она читала произведения мировых поэтов и собственные. Слушала и сама себе завидовала…

Пандемия, помимо прочего «закрыло» радость наших встреч, но слава Богу, существуют современные способы общения, которые облегчают тяжесть ностальгии, пока эти тяжелые дни не станут только воспоминанием. Я верю, что так и будет, потому что безумно соскучилась по моей хорошей подруге, самой мудрой — Нине Мазур.

Համաճարակը, անշուշտ և առաջին հերթին, մարդկային կյանքին ուղղված մարտահրավերն է, երբ կյանքն ու մահը իրար դեմ են հայտնվում՝ ամենայն դաժանությամբ տեղի չտալու կամքով: Երկու կողմն էլ հավասարաչափ:

Համաճարակը, վերոնշյալից բացի, կյանքի բնականոն ընթացքի խաթարումն է՝ ամենասադիստական դրսևորումներով, երբ մարդկային ամենապարզ շփումը՝ բարևելն ու ողջագուրվելն անգամ դառնում են «արգելված պտուղ», հեռավորության նոր չափանիշ է սահմանվում ու տակնուվրա անում ցանկացած ծրագիր ու երազանք անգամ:

Կյանքը՝ իր բոլոր դրսևորումներով այնքա՛ն սիրելի ու թանկ, ինձ համար սահմանել էր  նաև միջազգային թատերական փառատոներին մասնակցելու պատեհությունը: Ի՜նչ անհամբեր սպասումով էի հավաքում ճամպրուկս հերթական հրավերն ստանալուց հետո. դա նշանակում էր որպես ժյուրիի անդամ դիտել լավագույն ներկայացումները, մասնակցել բարձր պրոֆեսիոնալ սանդղակ ապահովող քննարկումների և, իհարկե, մարդկային շփումները Թատրոնի մարդկանց հետ: Առաջին հերթին, իհարկե, Նինա Մազուրի հետ: Մեր ծանոթությունը սկիզբ է առել 2005-ին, հանդիպել ենք երևանյան փառատոներին, իսկ հետո մեր ծանոթությունը վերածվեց մեծ բարեկամության: Ես նրան դիմում եմ՝ «ամենաիմաստուն»: Այդ բնորոշման մեջ քննախույզ թատերագետն է և սկզբունքային մասնագետը, ինտելեկտուալ դրամատուրգն ու գեղագետ էսսեիստը, մարդկային հարաբերությունները նրբանկատությամբ ներդաշնակելու և բարեկամ ընտրելու-բարեկամությունը պահելու տաղանդը: Նինան հիասքանչ բանաստեղծ է, որի պոեզիան սրտի, մտքի ու երևակայության խտացում է: Իսկ ում բախտ է վիճակվել լսել նրան ասմունքելիս, կհասկանա ինձ… Հերթական անգամ հերթական փառատոնից վերադառնում էինք Մոսկվա, որտեղ ամեն անգամվա պես մեր ճանապարհները կբաժանվեին. ես մշտապես՝ Երևան, նա՝ երբեմն Հաննովեր, իսկ ավելի հաճախ՝ թատերական-փառատոնային հերթական քաղաք: Բայց չշեղվեմ. Լիպեցկից մինչև Մոսկվա մոտ հինգ ժամվա ճանապարհ է, որի մեծ մասն անցանք Նինայի ասմունքի ներքո՝ նա կարդում էր սեփական ու աշխարհի պոետների գործերը… Լսում էի ու ինձ նախանձում՝ գիտակցելով, որ այդպիսի վայելք հազարից մեկին է տրված…

Համաճարակը ի թիվս այլոց, «փակեց» նաև մեր հանդիպումների ուրախությունը, բայց, փառք Աստծո, կա հաղորդակցության ժամանակակից միջոցներ, որոնք թեթևացնում են կարոտի ծանրությունը, մինչև այս դժնդակ օրերը կդառնան միայն հուշ:

Ես հավատում եմ, որ այդպես լինելու է, որովհետև անասելի եմ կարոտել իմ լավ բարեկամուհուն, ամենաիմաստուն Նինա Մազուրին:

Карине ХОДИКЯН – С какой театральной ситуацией сравнили бы Вы эти короновирусные дни?

Нина МАЗУР – На моей памяти ничего подобного не было, не с чем сравнить.

К. Х. – До Пандемии Ваш график театральной деятельности был более чем насыщенный. А сегодня?.. 

Н. М. – Карантин. Этим все сказано.

К. Х. – Плюсы и минусы Пандемии по оценке Нины Мазур?

Н. М.– Обычно люди относят к плюсам пандемии возможность «остановиться, оглянуться», уделить больше внимания семье, детям, чтению, тихим уединенным размышлениям, и т.д.  Для  меня  же пандемия вообще не имеет плюсов. Это большая общечеловеческая беда, и перспективы желанной победы над новым вирусом весьма туманны. Я очень серьезно отношусь к мольбам медиков соблюдать предписанные правила; бравада и недоверие здесь неуместны ( впрочем, как и паника).

         Что касается возможности увеличить «сектор» внимания к семье, к писательскому творчеству, книгам и другим «домашним» занятиям, то в моей жизни и до пандемии находилось достаточно времени для этого, несмотря на постоянные путешествия. Без драматизма я воспринимаю теперешние ограничения; моя свобода не зависит от возможности  или невозможности посещать магазины и рестораны, клубы и стадионы. Четыре  стены  меня  не  тяготят; «все мое ношу с собой». Уверена, что человечество рано или поздно найдет решение проблемы.  И хочу верить, что наступит время, когда словосочетание «театр онлайн» будет употребляться только в юмористическом ключе.   

        А сегодня… что ж, я принимаю жизнь такой, как она есть.

       «И приветствую звоном щита».