Ռաֆայել ՆԱՀԱՊԵՏՅԱՆ / «ՓՈՍ»
Ռաֆայել ՆԱՀԱՊԵՏՅԱՆԻ «ՓՈՍ» պիեսը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2004 թ., թիվ 6-7-ում
Մարդկությունը աստիճանաբար կորցնում է զարմանալու ընդունակությունը։ Եվ բնական, և հասարակական մեծածավալ ու անսովոր աղետները, իրադարձություններն սկսել են մատուցվել-ընկալվել որպես ՑԱՎԱԼԻ-Է,–ՈՐ–ԵՂԱՎ,–ԲԱՅՑ–ՎԵՐԶ–Ի–ՎԵՐՋՈ–Ի՞ՆՉ-Է-ՊԱՏԱՀԵԼ-ՈՐ ենթատեքստով։ Այդ ամենի վրա զարմանալու և բացատրություններ գտնելու փորձերը «վատ տոնի» նշան են համարվում, իսկ դրանց հակադրվելու-պայքարելու ճիգերը, անհասկանալի պատճառներով, միանգամայն այլ արդյունք են տալիս։ Ուրե՞մն… Ի՞նչ ուրեմն։ Ճշմարիտ պատասխանը անմիջապես ասելու համարձակությունը բութերի և տգետների մենաշնորհն է միայն։ Լուծումը գտնելու միակ եղանակը ԲՈԼՈՐՈՎ ՄԻԱՍԻՆ որոնումների ելնելու մեջ է։ ԲՈԼՈՐՈՎ ՄԻԱՍԻՆ։ Ամեն մեկը՝ իրեն մատչելի միջոցով։
Ու ճշմարիտ սրտացավությամբ։
Ու վստահ համոզվածությամբ, որ ՄՆԱՅՈՒՆ ԱՐԺԵՔՆԵՐԸ որքան էլ վերարժեքավորվեն, այլ որակ ձեռք չեն բերի, ուրիշը չեն դառնա։ Այսպիսի մոտեցմամբ, կարծում եմ, մի փոքրիկ լապտեր-լույսի տեր ես դառնում, որով հնարավոր է փնտրտուքի մութ արահետով առաջանալը, որոնումների ելնելը։
- Սպասեք, սպասեք, բայց այդ ամենը ի՞նչ կապ ունի «Փոսը» պիեսի հետ։
- Պարզ է, ուրեմն ոչինչ չհասկացաք, սկսում եմ սկզբից. «Մարդկությունը աստիճանաբար կորցնում է…»
…և մնացածը։
Ռաֆայել ՆԱՀԱՊԵՏՅԱՆ
ՓՈՍ
Գործող անձինք
ԿԱՊԻՏԱՆ
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ
ԿԻՆ
ԳՆԴԱՊԵՏ
ՄԱՅՈՐ
ՆԱԽԱՐԱՐ
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ
Կապիտանի ընդարձակ առանձնասենյակը։ Հեռավոր անկյունում գրասեղան է՝ լուսամփոփով, հեռախոսով, թղթապանակներով, բազկաթոռով, պատից կլոր, մեծ ժամացույց է կախված։ Գնդապետն ու Մայորը նստած մտազբաղ ծխում են։ Աշխատանքային խալաթով Հավաքարար կինը ավլում է հատակը, սրբում փոշին։ Առանձնասենյակի հակառակ կողմում, մուտքի դռնից աջ, իրար վրա շարված դատարկ շշերի արկղեր են։ Հիմնական գործողությանը զուգահեռ, այստեղ երբեմն մարդիկ են գալու՝ դատարկ շշեր են հանձնելու։ Սրա դիմաց նեղլիկ մի դուռ է, որի վերևում կիսամերկ կնոջ գունավոր նկար է՝ «Անմոռաց հանդիպում» մակագրությամբ։ Հիմնական գործողությանը զուգահեռ նաև ինչ-որ զույգեր՝ կանայք, տղամարդիկ են գողունի գալու կամ արագ չքվելու։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (ձեռքի ժամացույցին նայելով)։ Պարոն Կապիտանը ուշանում է։
ՄԱՅՈՐ– (նույնպես ժամացույցին նայելով)։ Այո… ուշանում է։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (ընդհատում է ավլելը, նայում պատի ժամացույցին)։ Չի ուշանում, երկուսին տասն է պակաս։
Գնդապետն ու Մայորը նայում են իրենց ժամացույցներին։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Երկուսն անց է քսան։
ՄԱՅՈՐ — Այո, անց քսան է։ (Պատի ժամացույցը մատնացույց անելով։) Երևի ետ է ընկել:
ԳՆԴԱՊԵՏ — Կանգնած է… վաղուց է փչացել։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (ծաղկամանի ծաղիկների տեղերը փոխելով, ինքն իրեն)։ Ձեր գործն է, բայց որ պարոն Կապիտանը եկավ՝ կասեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (անփույթ)։ Ի՞նչ պիտի ասեք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Կասեմ, որ պատի իր մեծ, կլոր ժամացույցին ետ ընկած անվանեցիք։ Ու փչացած։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (տեղից ցատկելով)։ Ի՞նչ, ո՞նց թե, այս ի՞նչ է ասում… ի՞նչ փչացած, ի՞նչ ետ ընկած… ո՞վ ասաց։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Հակառակի պես էլ պարոն Կապիտանը էդ ժամացույցը շատ է սիրում, վստահում։ Օրը մի տասը-քսան անգամ որ դրան չնայի՝ գործ չի անի, իսկ դուք՝ փչացած, ետ ընկած… Կասեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (իր ժամացույցը ականջին է դնում, թափահարում)։ Այ քեզ բա՜ն… տես, է՛, ախր ի՛մն է փչացել, ի՛մը։
ՄԱՅՈՐ — Իմն էլ։ Համ փչացել է, համ ետ ընկել։ Ո՞նց էի մոռացել։ Դեն պիտի գցեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ես էլ։ Դեն գցեմ, ազատվեմ-պրծնեմ սրանից։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Դե գցեք, բա ինչի՞ չեք գցում։ Համ ասում եք, համ չեք անում։ Ձեր խոսքի տերը չե՞ք։ Հենց պարոն Կապիտանը եկավ՝ կասեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ի՞նչ։
ՄԱՅՈՐ — Հիմի ի՞նչ պիտի ասեք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Որ ձեր ասածը չեք կատարում, ձեր խոսքի տերը չեք, ձեր որոշումները օդի մեջ են մնում… Մնացածը թող ինքը որոշի։
Գնդապետն ու Մայորն իրար են նայում, ապա ժամացույցներն արձակելով՝ մի կողմ նետում։ Հավաքարարը մոտենում է, վերցնում ժամացույցներն ու դնում է խալաթի գրպանը։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ի՞… տես, է՛, վերցրեց։
ՄԱՅՈՐ – Ինչո՞ւ վերցրիք, ախր փչացած են, բանի պետք չեն։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Ես հավաքարար եմ, աղբ ու անպետք բաներ եմ հավաքում, որ թափեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Որտե՞ղ եք թափելու։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ձեզ ի՞նչ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Չիմանա՞նք՝ հարազատ նախարարության աղբը որտեղ են թափում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Գաղտնիք է։ Այդ բանը միայն պարոն Նախարարը գիտի, ես ու երկրորդ տեղակալը։
ՄԱՅՈՐ — Իսկ առաջին տեղակա՞լը։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Աոաջին տեղակալին առայժմ չենք վստահում։ Պարոն Նախարարի կինը անցյալ օրն ասում էր՝ ոնց որ թե մի քիչ բերանբաց է։
ՄԱՅՈՐ — Պարոն Նախարարի կի՞նը ձեզ ասաց… Ե՞րբ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Անցյալ չորեքշաբթի։ Օգնեցի տունը հավաքել, հետո, որ սուրճ էինք խմում՝ ասաց։
Թափով բացվում է դուռը, Կապիտանը սրընթաց գնում է դեպի բազկաթոռը։ Գնդապետն ու Մայորը ոտքի են կանգնում։
ԳՆԴԱՊԵՏ, ՄԱՅՈՐ — Պարոն Կապիտա՛ն։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Բարի օր, պարոնայք, բարի օր, ներեցեք, որ ուշացա։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (պատի ժամացույցը ցույց տալով)։ Պարոն Կապիտան, չեք ուշացել, երկուսին տասն է պակաս, տասը րոպե շուտ եք եկել։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Դրան ուշադրություն միք դարձնի, վաղուց է փչացել։ Մոռանում եմ դեն նետել։ Հիշեցրեք, մեկին հանձնարարեմ այդ օպերացիան։
Գնդապետն ու Մայորը Հավաքարարին են նայում։ Վերջինս ոչ մեկի վրա ուշադրություն չդարձնելով՝ աթոռը բերում է պատի մոտ, բարձրանում, հանում է ժամացույցն ու գրպանից ցելոֆանե տոպարկ դուրս բերելով՝ խնամքով տեղավորում մեջը, իջնում, տոպրակը դնում է իր պայուսակի կողքը։ Կապիտանը այս ամենի վրա ուշադրություն չի դարձնում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Պարոնայք, խնդրում եմ նստեք, սկսենք խորհրդակցությունը։ (Գնդապետն ու Մայորը նստում են։ Հավաքարարը հանում է խալաթը, խնամքով դնում է մի կողմ, գալիս-նստում է։ Կապիտանը զարմացած նայում է նրան։) Դուք ինչո՞ւ նստեցիք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Խնդրեցիք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ո՞ւմ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Մեզ։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ե՞րբ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Հենց նոր։ Չասացի՞ք. «Ձեզ խնդրում եմ նստել»։ Մենք էլ նստեցինք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Պարոն Կապիտանի «Ձեզը» մեզ էր վերաբերում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Պարզ է, որ մեզ էր վերաբերում, ուրիշ էլ ո՞վ կա։
ՄԱՅՈՐ — Մեզ, այսինքն՝ ես ու պարոն Գնդապետը։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Իսկ ես ու պարոն Կապիտա՞նը։ Մենք մարդ չե՞նք։
ՄԱՅՈՐ — Պարոն Կապիտանին ինչո՞ւ եք ձեզ հետ խառնում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Ինչո՞ւ, նա մարդ չէ՞։
ՄԱՅՈՐ — Իհարկե, մարդ է։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ուրեմն նստելու իրավունք ունի։
ՄԱՅՈՐ — Ո՞վ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Պարոն Կապիտանը։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Լսեք, հանգիստ թողեք պարոն Կապիտանին։ Դո՞ւք պիտի նրան պաշտպանեք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Բա ի՞նչ անեմ, չեք թողնում՝ մարդը նստի։
ՄԱՅՈՐ – Որտե՞ղ չենք թողնում նստի՝ իր առանձնասենյակի իր բազկաթոռի՞ն։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Դրանք պետական են։
ՄԱՅՈՐ – Ի՞նչը։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Առանձնասենյակն ու բազկաթոռը։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Սա ի՞նչ է ուզում մեզնից։
ՄԱՅՈՐ — Հասարակ մի բան՝ որ վերջնականապես ցնդենք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Մենք մեր հավաքարարն ունեինք, ի՞նչ եղավ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Կրճատել են, հիմա ես նախարարության միակ ու գլխավոր հավաքարարն եմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Որ միակն եք, էլ ո՞նց եք գլխավոր։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Երկրորդական լինե՞մ։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Մի խոսքով, երբ խնդրեցի նստել՝ ձեզ նկատի չունեի։ Ասածս պարոն Գնդապետին ու պարոն Մայորին էր վերաբերում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Այսինքն՝ մենք մարդ չենք, մենք՝ հեչ։ Դե լավ, կիրակի օրը պարոն Նախարարի տունն եմ հավաքելու։ Վերջում որ տիկին Նախարարուհին սուրճ հյուրասիրի ու դեսից-դենից զրուցենք՝ կասեմ։ Չեմ մոռանա։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ի՞նչ տիկին Նախարարուհի, ի՞նչ կասի։
ՄԱՅՈՐ — Ասում են՝ Նախարարի տիկնոջ հետ մոտ է։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Հա՞, հաստա՞տ։
ՄԱՅՈՐ — Ասում են։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ովքե՞ր։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ոմանք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (հավաքարարին, որ խալաթր հագած դեպի դուռն է ուղղվում)։ Սպասեք, այդ ո՞ւր եք գնում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Պարոն Նախարարի 2-րդ տեղակալի առանձնասենյակը հավաքելու։ Կես ժամ հետո խորհրդակցություն է, համ էլ կմասնակցեմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — 2-րդ տեղակալի հետ էլ է մո՞տ… այ քեզ բա՜ն։ Երևում է՝ խորհրդակցություններ սիրում եք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ո՞վ չի սիրում։ Հետաքրքիր են անցնում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ուրեմն նստեք ու մասնակցեք խորհրդակցությանը։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Ի՞նչ կարիք կա, հանկարծ կխանգարեմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (խիստ)։ Նստեք ու մասնակցեք խորհրդակցությանը։ Կատարե՛ք հրամանը։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Լսում եմ։ (Հանում է խալաթը, նստում։)
ԿԱՊԻՏԱՆ — Այ այդպես։ Պարոնայք…
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (իրեն մատնացույց անելով): Եվ տիկնայք։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ի՞նչ… հա, պարզ է։ Եվ այսպես, պարոնայք և տիկնայք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ընդհանրապես ասում են՝ տիկնայք և պարոնայք։
ԿԱՊԻՏԱՆ –Ո՞վ է ասում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Բոլորը։ Հատկապես պարոն Նախարարի 2-րդ տեղակալը։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Դե, եթե… մի խոսքով, տիկնայք և պարոնայք, այսօրվա մեր խորհրդակցության հիմնական նյութը պարոն Նախարարի 2-րդ տեղակալի հեղափոխական, առաջադեմ ռեֆորմների մասին է։ Ավելի ճիշտ, այն մասին, թե ինչու ժողովուրդը դրանք չի ընդունում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Խավարամիտ մարդիկ են, հետադեմ, տգետ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ցավալի է, բայց ոչ բոլորն են խավարամիտ, հետադեմ կամ տգետ։ Ահա, օրինակ, երկրի ուսուցիչների մեծ մասը բողոքում է պարոն Նախարարի 2-րդ տեղակալի՝ ուսուցման բնագավառում ձեռնարկած ապշեցուցիչ ռեֆորմների դեմ։
ՄԱՅՈՐ — Եվ դեռ ուսուցիչ են, ուրիշներին են սովորեցնում-հասկացնում, իսկ իրենք հասարակ մի բան չեն ուզում հասկանալ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Եվ մեր խնդիրն է նրանց հասկացնել, որ պարոն 2-րդ տեղակալը, ինչպես միշտ, ճիշտ է։ Մարդն ի՞նչ է ասում՝ հասարակ մի բան, որ դպրոց հաճախող առաջին դասարանցու ուղեղն ավելի թարմ է, կայտառ, ուսման կարոտ, քան տասներորդ դասարանցունը, որը հոգնել է դասերից, սովորելուց, գիտելիքներից, դպրոցից։ Ուստի պարոն 2-րդ տեղակալն առաջարկում է առաջին դասարանում անցնել դժվար գիտելիքները, ասենք՝ բարձրագույն մաթեմատիկա, Նարեկացու, Չարենցի պոեզիան, տասներորդ դասարանում սովորել բազմապատկման աղյուսակ ու այբուբեն։ Սրա մեջ ի՞նչ վատ բան կա։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Հանճարեղ է, պարզապես հանճարեղ։ Եվ ինչպիսի՜ սեր մանուկների, մատաղ սերնդի նկատմամբ։
ՄԱՅՈՐ – Ինչպիսի՜ հոգեբանական նուրբ մոտեցում։ Պարզ չէ՞, որ միամիտ, կյանքից ոչինչ չհասկացող առաջին դասարանցին ուսուցչի մատուցած ցանկացած նյութ կսովորի, որպեսզի լավ մարդ դառնա, մինչդեռ փորձառու տասներորդցուն համոզելը դժվար է, նա արդեն շատ լավ գիտի, որ դպրոցի սովորած գիտելիքով ոչ մարդ կդառնա, ոչ լավ կապրի։ Հենց այդ պատճառով էլ ցանկացած գիտելիք սվիններով են դիմավորում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Շատ ճիշտ եք։ Բայց ցավալին այն է, որ պարոն 2-րդ տեղակալի վերջին ռեֆորմը բնակչության կողմից բացահայտ թշնամանքով է ընդունվել, այսինքն՝ բոլորովին չի ընդունվել։
ՄԱՅՈՐ — Իսկ աշխարհի ոչ մի քաղաքակիրթ երկրում այդպիսի համարձակ ռեֆորմ չի եղել։ Ու մենք, ինչպես միշտ, ամենահեղափոխական քայլերում աոաջինն ենք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Աշխարհի ամենահարուստ, ամենահզոր, ամենաքաղաքակիրթ երկրի երազանքը ի՞նչ է եղել՝ արմատախիլ անել հանցագործաթյունը, հանցագործ աշխարհը ազնիվ, օրինավոր աշխարհից առանձնացնել, մեկուսացնել։ Եվ ոչ մի արդյունք։ Մինչև այսօր պայքարում են։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Եթե մեր երկրի խավարամիտ բնակչությունը մեզ չխանգարի՝ մենք անլուծելի այդ հարցը շատ արագ կլուծենք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իհարկե, կլուծենք։ Պարոն 2-րդ տեղակալն ի՞նչ է առաջարկում։ Առաջարկում է միանգամայն այլ մոտեցում. քանի որ բոլոր հանցագործներին ձերբակալելն անհնարին է, հարկավոր է առանձին մի տեղ հավաքել ազնիվ, օրինավոր մարդկանց։ Դա անհամեմատ հեշտ է, որովհետև այդ կարգի մարդիկ նախ՝ քիչ են, հետո՝ նրանց գտնելը շատ հեշտ է, բացի այդ՝ անպաշտպան են։ Անհրաժեշտ են հարմար կահավորված քսանհինգ-երեսուն տեղանոց բանտախցեր…
ՄԱՅՈՐ — Փրկախցեր…
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իսկ երբ բոլոր ազնիվ, օրինավորներին հավաքեցինք՝ տեղերը կփոխենք։ Եվ վերջ։ Հարցը կլուծվի։ Մինչդեռ բնակչությունը դեմ է։ Մեր նախարարության, առաջին հերթին մեր՝ օպերատիվ բաժնի խնդիրն է գտնել միջոցներ՝ բնակչության բացահայտ հակակրանքը փոխարինելու գոնե սառը համակրանքով։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Հարկավոր է մամուլով, ռադիո-հեռուստատեսությամբ…
ԿԱՊԻՏԱՆ — Փորձել ենք, արդյունք չի տվել։ Մարդիկ անհամ գովազդներին ավելի շատ են հավատում, քան այդ կարգի հաղորդումներին։
ՄԱՅՈՐ — Իսկ եթե մեր բաժնի աշխատակիցներին քաղաքացիական շորեր հագցնենք և ուղարկենք բնակչության մե՞ջ…
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (զանգում է նրա բջջային հեռախոսը)։ Կներեք։ Այո՞… հաստա՞տ է… ումի՞ց իմացար… պարզ է։ (Հեռախոսը գրպանն է դնում։) Կներեք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Նախարարության հեռախոսներն են անջատել, իսկ սա բջջայինո՜վ…
ՄԱՅՈՐ – Տնի՞ց էին զանգում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Չէ, ճաշարանի Աշոտն էր։ Շարունակեք, շատ հետաքրքիր է։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (Մայորին)։ Ասում էիք՝ բաժնի աշխատակիցներին…
ՄԱՅՈՐ — Քաղաքացիական շորերով ներմուծենք բնակչության մեջ՝ իբրև ազնիվ, օրինավոր մարդիկ…
ԳՆԴԱՊԵՏ — Անհնարին բան ես ասում, կամ ո՞վ կհավատա։
ՄԱՅՈՐ — Կարճ ժամանակով, ասենք՝ մի ամիս… Մի ամիս չե՞ն կարող ազնիվ, օրինավոր մարդ ձևանալ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Եթե հատուկ նախապատրաստական դասընթացներ հաճախեն, հնարավոր է… բայց ի՞նչ նպատակով։
ՄԱՅՈՐ — Շրջապատում յուրային դառնալուց հետո նրանք հանդես կգան նոր ռեֆորմի ջերմ պաշտպանությամբ և կամավոր կմեկնեն փրկախցեր։ Հասկանալի է՝ դրոշակներով, փողային նվագախմբի ուղեկցությամբ և ընտիր, կարճ հագնված, երկարոտն գեղեցկուհիներին գրկախառնված։ Օրինակը վարակիչ կլինի և շատերը կհետևեն, իսկ մնացածներին էլ կհետևեցնենք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Վատ գաղափար չէ, կասեի՝ փայլուն գաղափար է։ Կարելի է անգամ հատուկ խցեր ստեղծել, ասենք՝ «Խցեր մխիթարանքի, գգվանքի ու սիրո», ուր նոր ժամանածներին գեղեցկուհի կանայք իբրև հերոս կընդունեն ու… վերաբերմունք ցույց կտան։ Կարելի է մի երկու կազինո-խցեր բացել, սաունա-խցեր…
ԿԱՊԻՏԱՆ — Գնդապետ, երևակայությունդ ապականված հոգուդ հստակ արտացոլումն է…
Դուռը թափով բացվում է, ներս է մտնում Նախարարը՝ ավագ սերժանտի ուսադիրներով, մոտենում է գրասեղանին։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (ոտքի ցատկելով)։ Պարոնայք սպանե՛ր…
Մայորն ու Գնդապետը ոտքի են կանգնում, ձգվում։ Հավաքարարը շարունակում է նստած մնալ։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ազա՛տ։ (Տեսնելով, որ Գնդապետը գլուխն է քորում, խստորեն նրան նայելով։) Բայց ոչ շատ ազատ, մի փոքր, թեթևակի ազատ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (կրկին ձգվելով)։ Ներեցեք, պարոն Նախարար, գլուխս քոր եկավ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Քո գլուխը անընդհատ քոր է գալիս, Գնդապետ, լավ նշան չէ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ճիշտ այդպես, պարոն ավագ սերժանտ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Հենց ուզում եմ քեզ հերթական աստիճանազրկման ներկայացնել՝ գլուխդ քոր է գալիս։ (Կապիտանին.) Ինչո՞վ եք զբաղված։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Խորհրդակցության է, պարոն Նախարար։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Խորհրդակցությո՞ւն… այս ուշ ժամի՞ն։ Խորհրդակցություն պետք է անցկացնել առավոտները, ծայրահեղ դեպքում՝ օրվա երկրորդ կեսին։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Թույլ տվեք հիշեցնել, պարոն Նախարար, հիմա հենց օրվա երկրորդ կեսն է։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ի՞նչ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (պատուհանը ցույց տալով)։ Հիմա ցերեկ է։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Էլի մեջ ընկավ… (Մոտենում է պատուհանին, դուրս նայում։) Ճիշտ որ ցերեկ է։ (Կապիտանին՝ մեղադրանքով։) Տեսնո՞ւմ եք, պարոն Կապիտան, որքան ենք ետ ընկել ժամանակից։ Այնինչ անցյալ տարի այս պահին արդեն երեկո էր, հնարավոր է նույնիսկ՝ գիշեր։ Իսկ հիմա, խնդրեմ, ընդամենը ցերեկ է, օրվա երկրորդ կեսը։ (Մտածում է։) Անկեղծ ասած, ժամանակն էլ աչքիս մի տեսակ է երևում, կարծես թե դանդաղել է։ Այո, այո, ժամանակը նույնպես ինքն իրենից սկսել է ետ մնալ։ Հարկավոր է մի բան մտածել։ Պատժել է պետք ժամանակին, որպեսզի վատ օրինակ չծառայի։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ո՞ւմ վատ օրինակ չծառայի, պարոն Նախարար։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Տարածությանը։ Հանկարծ ու տարածության խելքին փչի մեծանալ կամ փոքրանալ։ Իր ուզածով։ Պատկերացնո՞ւմ ես, ինչ շիլաշփոթ կստացվի։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Սարսափելի շիլաշփոթ ու խառնաշփոթ։ Որոշ երկրներ իրենց իրական հողերը կկորցնեն, իսկ ՄԱԿ-ն էլ սահմանների անձեռնմխելիության…
ՆԱԽԱՐԱՐ — Հենց դրա համար էլ հարկավոր է ժամանակին անպայման պատժել, որ տարածության աչքը վախենա։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Միանգամայն ճիշտ եք, պարոն Նախարար, իբրև պատիժ առաջակում եմ ժամանակը կանգնեցնել։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Բա մեր առաջընթա՞ցը։
ՄԱՅՈՐ — Իսկ եթե նստացնե՞նք։ Ներքևում մի քանի ազատ պատժախուց կա։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Կամ պառկեցնենք։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Հոգեբուժարանո՞ւմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ընդհանրապես։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ավելի լավ չէ՞ միանգամից…
ՆԱԽԱՐԱՐ — (վախեցած)։ Էդ մեկը՝ չէ։ Մի անգամ փորձեցինք, հակառակը ստացվեց՝ ինքը մեզ արեց…
ԿԱՊԻՏԱՆ — (ինքն իրեն)։ Մինչև հիմա էլ անում է։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Էնպես որ էդ մեկը՝ ո՛չ մի դեպքում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Շատ ճիշտ եք, բացի այդ նման գործողության հետևանքով հնարավոր է՝ ժամանակը դուրս գա իր շավղից։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Այդ ի՞նչ ես ակնարկում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ես չէ, Շեքսպիրը։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Շեքսպիր ես կարդացե՞լ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Պատահաբար։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Անընդհատ մեջ ես ընկնում, երևի սիրտդ նորից գեներալություն է ուզում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Չի ուզում։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Իսկ ի՞նչ է ուզում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ուզում է… ուզում է… ի՞նչ ուզի, որ լավ լինի։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ես ի՞նչ գիտեմ, դու պիտի իմանաս, թե սիրտդ ի՞նչ է ուզում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (լարված մտածելուց հետո)։ Ես սիրտ չունեմ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Ձեռ ես առնո՞ւմ, բա մարդ էլ սիրտ չունենա՞։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ունեմ, բայց իմը չէ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — (ձեռքը նրա սրտին դնելով)։ Բա ինչո՞ւ է քո կրծքավանդակում զարկում։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Իմ կրծքավանդակում զարկում է հանուն ձեզ։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Հը՜մ… վատ չէ, նույնիսկ լավ ստացվեց, չէ՞… (Նայում է մյուսներին։ Նրանք եռանդով թափահարում են գլուխները։ Հավաքարարից բացի։ Մատնացույց է անում Հավաքարարին։) Սա ի՞նչ է։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (տեսնելով, որ մյուսները շփոթահար լռում են)։ Հավաքարար։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Այսի՞նքն։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Աշխատակից։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Բա ինչո՞ւ ոտքի չես կանգնում, երբ ես եմ խոսում։ Երբ բոլորը կանգնած են։ Նույնիսկ ես։ Բացատրիր։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Որովհետև կին եմ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Ի՞նչ ես։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Կին։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Հետո՞ ինչ, որ կին ես։ Կինը ոտքեր չունի՞։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ունի։ Տես՝ մեկ, երկու։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Եթե ոտք ունես, այն էլ երկու, պարտավոր ես կանգնել, երբ Նախարարն է խոսում։ Այն էլ՝ կանգնած։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Է՛, թող նստի։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Ո՞վ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Նախարարը։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Ինչպե՞ս։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Շատ հասարակ՝ նստատեղով։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Ինձ խե՞լք ես սովորեցնում։ (Կապիտանին.) Էս բանը էստեղ ի՞նչ է անում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Հավաքում է։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ինֆորմացիա՞։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ինչ պատահի՝ փոշի, աղբ…
ՄԱՅՈՐ — Ժամացույց։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Հեռացման հրաման պատրաստեք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Կիրակի օրը ձեր տունն եմ հավաքելու։ Ձեր կինն է խնդրել։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ի՞նչ անենք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Դե, գործից հետո սուրճ է հյուրասիրում, դեսից-դենից զրուցում ենք։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ինչի՞ մասին եք զրուցում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Հետաքրքրվում է, թե ոնց են նախարարության գործերը, ձեր գործերը։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Չգիտի՞։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ամեն ինչ չգիտի։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Օրինակ, ի՞նչ չգիտի։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Օրինակ, չգիտի, թե որտեղ էիք ուրբաթ, կիրակի օրերը։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Պետական գաղտնիք է։ Հատուկ օպերացիա անցկացրինք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Իսկ ես գիտեմ ու ձեր կնոջը կասեմ, թե հատուկ օպերացիան որտեղ անցկացրիք, ոնց և ինչու էր ձեր ականջը կծած։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Թշնամու գործակալը կծեց… երբ ձերբակալում էինք՝ կատաղի դիմադրեց, հետո կծեց։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Իսկ ես ձեր կնոջը կհայտնեմ, որ դիմադրությունը զուտ ձևական էր, համ էլ հեչ կատաղի չէր, համ էլ թշնամի չէր, համ էլ գործակալ չէր… Մի խոսքով, թե ում կինն էր։
ՆԱԽԱՐԱՐ — (վախեցած, բայցև հիացած)։ Ա՜յ քեզ ինֆորմացիա հավաքող։ (Հավաքարարին մի կողմ տանելով։) Որտեղի՞ց եք իմացել։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ծիտիկը թռավ-եկավ ու ամեն ինչ պատմեց։
ՆԱԽԱՐԱՐ — (Կապիտանին)։ Չգիտեի, որ այսպիսի պրոֆեսիոնալ ունեք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Մենք էլ չգիտեինք։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Կարծում եմ՝ պետք է արտահերթ աստիճանազրկման ներկայացնել։ (Հավաքարարին.) Ի՞նչ կոչում ունեք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ոչ մի։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (շշմած)։ Շարքայի՞ն եք։ Չի կարող պատահել, նույնիսկ ես շարքային չեմ։ Մեր երկրում ընդամե՛նը հինգ շարքային կա, բայց դուք դրանցից ոչ մեկը չեք։ Թե՞… (Հավաքարարի ականջին ինչ-որ բան է ասում։) Հա՞։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Այդպիսի բան ասե՞լ եմ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Կարիք էլ չկա։ Լսեք, իսկ ինչո՞ւ եք կանգնել, ամոթ չէ՞, կին եք ու տղամարդու առջև կանգնել եք, ի՞նչ կասեն զանազան հոգեբանները, եթե իմանան այդ մասին։ Նստեք, խնդրում եմ։ (Բռնում է ձեոքը, օգնում նստել:) Ուրեմն ասում եք, կիրակի օրը մեր տանն եք լինելու։ Հույս ունեմ, կնոջս հետ խոսելիս որոշ անհարկի մանրամասնությունների մեջ չեք խորանա։ Ի՞նչ կարիք կա անառողջ, բայց դյուրաբորբոք և կասկածամիտ խեղճ կնոջը հունից հանել։ Հատկապես որ հունի մեջ դնողը ես եմ լինելու։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Դե, եթե անառողջ է…
ՆԱԽԱՐԱՐ — Բացարձակապես անառողջ է ու միանգամայն հիվանդ, չնայած ահռելի ֆիզիկական ուժին։ (Շփում է վիզը։) Հատկապես երբ բորբոքվում է։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ուրեմն որոշ անհարկի մանրամասների մեջ չեմ խորանա։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Հոյակապ է։ Իսկ ես կմտածեմ, թե ինչով պետք գամ ձեզ, անպայման կմտածեմ։ Դե, առայժմ, պարոնայք։ (Գլուխ է տալիս ու գնում դեպի դուռը։ Անսպասելի շրջվում է։) Լսեք, բայց ինչո՞ւ էի եկել ձեր բաժինը։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Չգիտեմ, պարոն Նախարար։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Եսէլ չգիտեմ, չնայած երբ գալիս էի՝ գիտեի։ Կարևոր գործ կար։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Կարևոր լիներ՝ կզանգեիք։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ինչո՞վ։ Նախարարության հեռախոսներն անջատված են, վարձը չենք մուծել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Կամ ձեր քարտուղարուհուն կուղարկեիք։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Էլի՛ մեջ ընկավ։ Քարտուղարուհուս հետ ի՞նչ գործ ունես։ Դուրդ գալի՞ս է։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ամենևի՛ն, պարոն Նախարար։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Ո՞նց թե՝ ամենևին, ուզում ես ասել, քարտուղարուհիս հեչ բա՞ն է, որ ես ճաշակ չունե՞մ։ Էլի գլուխդ քոր եկա՞վ։ Գեներալությո՞ւն ես ուզում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Պարոն Նախարար, ցանկանում էի ասել, որ ձեր սքանչելի քարտուղարուհուն նայում եմ որպես գեղագետ ու հիանում հեռվից։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Ճիշտն ասած, վերջին շրջանում՝ ես էլ։ Հենց գործի է գալիս, հիշում է, որ կաթը կրակին է մոռացել ու անհետանում է։ Չեմ հասկանում, այդ ինչ անմար կրակ է, կամ՝ անսպառ կաթ։ Մեկը չի մարում, մյուսն էլ չի վերջանում։ Մի խոսքով, այսօր նորից չքվեց։ Դրա համար էլ ես եկա։ Բայց ինչո՞ւ։ Կարևոր մի գործ կար, բայց ի՞նչ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ձեր 2-րդ տեղակալին մի ահաբեկիչ պատանդ է վերցրել, սպառնում է տեղնուտեղը գնդակահարել, եթե եղբորն անմիջապես չազատեք։ Որոշել եք բանակցությունները հանձնարարել պարոն Կապիտանին ու նրա երկու տեղակալներին։
ՆԱԽԱՐԱ — Ա՜յ քեզ պրոֆեսիոնալ… ցնցված եմ։ Բայց որտեղի՞ց… այդ մասին միայն ես, 1-ին տեղակալս ու մեկ էլ ճաշարանի Աշոտը գիտենք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Նրան քիչ առաջ ճաշարանի Աշոտը զանգեց:
ՆԱԽԱՐԱՐ — (հարգանքով)։ Ճաշարանի Աշոտին ծանո՞թ եք։ (Գնդապետին.) Դու մեջ մի ընկնի։ Բայց ո՞նց զանգեց՝ հեռախոսներն անջատված են։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Բջջային հեռախոս ունի։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Էլի՞ մեջ ընկար։ (Հավաքարարին՝ ավելի մեծ հարգանքով։) Բջջային հեռախոս ունե՞ք։ Այո՜… (Արագ սթափվելով՝ Կապիտանին.) Մի խոսքով, հրամայում եմ անմիջապես բանակցությունների մեջ մտնել այդ ահաբեկչուհու հետ ու համաձայնության գալ։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ի՞նչ համաձայնություն, եղբորն է ուզում՝ տալիս ենք ու վերջ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Մի այլ պահանջ էլ ունի։ Այդ կինը պնդում է, որ իմ 2-րդ տեղակալը նրանց՝ իրեն ու եղբորը, քաղաքից դուրս ուղեկցի, ապահովության համար։ Իսկ դա վտանգավոր է, շատ վտանգավոր, դրսում 2-րդ տեղակալիս կարող են ճանաչել։ Դուք էլ գիտեք, չգիտես ինչու՝ նրան չեն սիրում։ Բացի այդ, ահաբեկչուհին ինքը կարող է նրան գողանալ:
ԿԱՊԻՏԱՆ — Համոզեմ, որ հրաժարվի՞ այդ պայմանից։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Կամ թող ուրիշին հետը տանի, ասենք… ասենք… (Աչքն ընկնում է Գնդապետի վրա։) Ասենք՝ սրան։ Եթե ուզում է, կարող է նույնիսկ չվերադարձնել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Պարոն Նախարար…
ՆԱԽԱՐԱՐ — Կատակում եմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իսկ եթե չհամաձայնվի 2-ին ուրիշ մեկով փոխարինե՞լ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Պիտի համաձայնվի։ Ես իմ 2-ին չեմ տա։ Ոչ մի դեպքում։ Բացատրեք, որ մենք եղբորը լավ նպատակով ենք ձերբակալել, եթե չի ուզում՝ խնդրեմ, թող տանի, էլ ի՞նչ ապահովության երաշխիք։ Պա՞րզ է, Կապիտան, ձեզ և ձեր երկու տեղակալներին կարևոր գործ է հանձնարարվում, հաջողության դեպքում բոլորդ արտահերթ աստիճանազրկման կարժանանաք։ Դե, գնացինք, պարոնայք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (իրեն մատնացույց անելով)։ Տիկնայք և պարոնայք։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Հը՞, այսինքն ի՞նչ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Այսինքն այն, որ ես էլ եմ ուզում բանակցություններին մասնակցել։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Ինչո՞ւ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Հետաքրքիր է։
ՆԱԽԱՐԱՐ – Հետո՞ ինչ, որ հետաքրքիր է։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Սիրում եմ հետաքրքիր բաներ։
ՆԱԽԱՐԱՐ — Բայց ախր… հասկանո՞ւմ եք, դա կնոջ գործ չէ, կրակոցներ կլինեն…
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Կիրակի օրը ձեր կնոջը…
ՆԱԽԱՐԱՐ — Պարզ է, շարունակելու կարիք չկա… Գնացինք, տիկնայք և պարոնայք։ (Բացում է դուռն ու թեթևակի գլուխ տալիս Հավաքարարին։) Խնդրեմ, տիկնայք և պարոնայք…
Հավաքարարը հագնում է խալաթը, վերցնում ավելն ու հպարտ կեցվածքով դուրս է գնում։ Մյուսները հետևում են նրան։
ՏԵՍԱՐԱՆ ԵՐԿՐՈՐԴ
Նախարարի 2-րդ տեղակալի ընդարձակ առանձնասենյակը։ Ձախ մասում հին խեցեղեն ու զենքեր են ցուցադրված, վերևից կախաղաններ են իջնում, որոնք երբեմն, առանց պատճառի, սկսում են ճոճվել։ Գրասեղանի ետևում, բազկաթոռին կապկպված-նստած է 2-րդ տեղակալը։ Քիչ հեռվում, խորհրդակցությունների երկար սեղանի գլխավերևում նստած է Ահաբեկչուհին, ծխում է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Եսէլեմ ուզում ծխել: Կոնյակ էլ եմ ուզում։ Բարում կա։ Կին էլ եմ ուզում, բայց ոչ քեզ։ (Գլխի շարժումով ցույց է տալիս սեղանիկի վրայի ալբոմները։) Այ, այդ ալբոմների կանանցից մեկնումեկին։ Մեծ մասին ես եմ լուսանկարել։ Դե լավ, կին չեմ ուզում, կոնյակ էլ չեմ ուզում, բայց ծխել ուզում եմ։ Է՛յ, քեզ հետ եմ, ահաբակչուհի… այսինքն, չէ, դու ահաբեկչուհի չես, դու «Ձախորդ օրերը կուգան ու կերթան» երգի «կուգան ու կմնան» տարբերակն ես։ Գնայիր, էլի, այ ձախորդություն, եղբորդ վերցրու ու գնա, թող մեզ համար ապրենք։ Տեսնո՞ւմ ես, արհամարհում է… Իսկ ինչո՞ւ, որովհետև ձեռքին զենք կա, ատրճանակ, դրա համար էլ ինչ ուզում՝ անում է։ Իսկ երբ զենքը մեր ձեռքին է ու մենք ենք ինչ ուզում՝ անում, հարայհրոց են գցում, թե՝ հասե՜ք, դեմոկրատիան վտանգի տակ է, մարդու իրավունքները ոտնահարվա՜ծ են։ Բա… հաճելի բան է, չէ՞, թքել դեմոկրատիայի վրա ու ոտնահարել մարդու իրավունքները։ (Ահաբեկչուհին վերցնում է սեղանի զենքը, խցկում գոտու արանքն ու թերթում ալբոմները։) Իհարկե, հաճելի է, բայց դրա համար պիտի զինված լինես ու իշխանություն ունենաս մնացածների վրա։ Լավ կանայք են, չէ՞, բա՜, կինը էդ ձևի պիտի ապրի… թե չէ ատրճանակո՜վ, արհամարհանքո՜վ, լո՜ւռ… հետո՞ ինչ, որ գեղեցիկ ես, ի՞նչ անենք։ (Ահաբեկչուհին փակում է ալբոմը, մոտենում է խեցեղենին, հետո կախաղաններին նայում։) Լավ կախաղաններ են, չէ՞… կախվիր, հա՞, դրանցից մեկից կախվիր, որից ուզում ես, տե՛ս, ինչքան ազատ տեղեր կան, մեկնումեկը զբաղեցրու, էլի… (Դռան թակոց։ Ահաբեկչուհին անցնում է 2-րդ տեղակալի թիկունքն ու զենքը նրան ուղղում։)
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Մտե՛ք։
Ներս են մտնում Կապիտանը, Մայորը, Գնդապետը, Հավաքարարը։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Բարեկամնե՜րս, զինակից-գաղափարակիցնե՜րս, տեսնո՞ւմ եք, ինչ վիճակում եմ հայտնվել… Ե՛ս, որ կյանքս նվիրել էի երկրին ու ժողովրդին ծառայելու անշնորհակալ, բայց վեհ նպատակին…
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Վերջ տուր։ Ընդամենը ծիծաղելի ես։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Իսկ ինչո՞ւ չես ծիծաղում։ Ուրեմն սուտ ես ասում՝ ծիծաղելի չեմ, իսկ ստախոս, թեկուզև զինված ու գեղեցիկ կանայք, գիտե՞ս, որտեղ են վերջում հայտնվում… Այո՛, այո՛, դժոխքում։ Երբ դժոխքում հայտնվես, լուր ուղարկիր՝ գամ, կրակը թեժացնեմ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Լուր ուղարկելու ի՞նչ կարիք կա, մոտերքում կլինես՝ կտեսնես։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Այդ մեկը՝ կներեք, շատ կներեք, մենք լրիվ ուրիշ ու հեռու տեղ ենք լինելու՝ դրախտում, դրախտային կյանքով ենք ապրելու, դրախտային պայմաններում։ Հարկ կլինի այնտեղ որոշ փոփոխություններ կատարել, հնացած ու դարն ապրած որոշ օրենքներ փոխել, ժամանակակից, առաջադեմ որոշ ռեֆորմներ իրականացնել և, իհարկե, զտում կատարել ու սուրբ կամ հրեշտակ ձևացող մի շարք անարժանների ուղարկել ուր որ հարկն է…
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Այսինքն՝ դրախտն էլ կավերես։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ինչո՞ւ ավերել, նորացնել, համապատասխանեցնել ժամանակի պահանջներին։ Ճիշտ է, անցումային պրոցեսում որոշ դժվարություններ կառաջանան, բայց…
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Վստահ եմ, որ այդպես էլ կլինի, փորձ ունեք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ձեռքիդ ընդամենը ատրճանակ է, բայց արդեն թունավոր ակնարկներով ես խոսում, իսկ պատկերացնո՞ւմ ես, ինչե՛ր դուրս կտայիր, եթե ատոմային ռումբ ունենայիր, կամ գոնե թնդանոթ…
ԳՆԴԱՊԵՏ – Գնա՞մ բերեմ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ի՞նչ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ատոմային ռումբ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Դարակիդ մեջ ես պահե՞լ։ Լսիր, դու հո այն Գնդապետը չե՞ս, որ ամեն տեղ մեջ է ընկնում։ Աչքերիցդ երևում է, որ նա ես։ Ինչո՞ւ են քեզ բանակցությունների ուղարկել:
ԳՆԴԱՊԵՏ — Պարոն Նախարարը հանձնարարեց։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Խմբի ղեկավարը դո՞ւք եք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ոչ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Կոչումով ամենաբարձրն եք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ընդհակառակը։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Այսի՞նքն։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Մեզ մոտ համարձակ ու հեղափոխական փորձ է իրականացվում։ Ամենացածր կոչումը գեներալիսիմուսն է, աչքի ընկածներին աստիճանաբար աստիճանազրկում են, կոչումներն իջեցնում, ինչն իրականում նշանակում է բարձրացում, չնայած շաբլոն մտածողության դեպքում կարելի է կարծել, որ ցածրացրին, սակայն իրականում բարձրացրին, ու ստացվում է, որ բարձրանալով իջնում ես, իջնելով՝ բարձրանում, իսկ երբ տեղ ես հասնում, տեսնում ես, որ շարքային ես՝ առանց աստղի։ ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Անհեթեթություն, ոչինչ չհասկացա։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Նախ, որովհետև հետադեմ ես ու խավարամիտ, և երկրորդ՝ Գնդապետը մեր համարձակ ռեֆորմը շիլաշփոթ սարքեց։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (մոտենում է խմբին)։ Ուրեմն ղեկավարը դուք չեք։ (Նայում է հավաքարարին։) Դո՞ւք եք։
Հավաքարարը բացասաբար շարժում է գլուխը։ Զարմացած զննում է հավաքարարին, շոշափում խալաթը, ցանկանում է վերցնել ավելը, բայց մի ձեռքում սիգարետ է, մյուսում՝ ատրճանակ։ Ատրճանակը հավաքարարի գրպանն է դնում, վերցնում ավելը, շուռումուռ տալիս, վերադարձնում, սկսում է Մայորին ուսումնասիրել:
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (նկատում է, որ ատրճանակը մնաց հավաքարարի գրպանում)։ Է՜յ… է՜յ, ավելավոր… ատրճանա՜կը… ատրճանակը գրպանումդ մոռացավ… քեզ հետ եմ, այ ավելակիր… թե՞ ավելապաշտ… ավելի լավ չի հնչո:ւմ։ (Ինքն իր վրա զայրանալով։) Ախր հիմա դա ի՞նչ կարևոր է։ Լսիր, ավելապաշտի մեկը, ատրճանակը գրպանումդ մոռացավ, հանիր ու թրխկացրու ճակատին՝ հոնքերի մեջտեղում։ Շուտ արա, թրխկացրու, որ հարցը միանգամից լուծվի։ (Ահաբեկչուհին ի վերջո լսում է 2-րդ տեղակալի շշուկ-բղավոցները, վերադառնում է, հավաքարարի գրպանից հանում է ատրճանակը։ Շրջվում է 2-րդ տեղակալի կողմը, նա շողոքորթ ժպտում է։) Ես էլ դա էի ասում։ Որ ատրճանակը հանի ու ձեզ մատուցի։ Մի տեսակ շատ եք ցրված ու անզգույշ։ Չի կարելի, չէ՞։ Ահաբեկիչն էլ այդքան ցրված լինի՞։ Բա որ ուրիշները սխալ հասկանա՞ն։ (Ահաբեկչուհին չի պատասխանում, Մայորին զննելուց հետո անցնում է Կապիտանին։ Սկզբում նայում է անտարբեր, հետո լարվում է, ավելի ուշադիր է նայում, շփում աչքերն ու ապշած զննում Կապիտանին։)
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ – Կապիտա՞ն… դո՞ւ ես։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Միայն վերջերս։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ – Ի՞նչը։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Վերջերս եմ կապիտանի կոչում ստացել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — (նայում է նրա ուսադիրներին, հաշվում ուսադիրի աստղերը)։ Մեկ, երկու, երեք, չորս… կոչումով էլ ես կապիտա՞ն։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ուրիշ ինչո՞վ լինեի։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ –Չե՞ս հիշում։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ի՞նչը։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Ինձ չե՞ս հիշում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ըը… չէ։ Կներեք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ներողություն է խնդրում… ահաբեկչուհուց։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Ոչինչ, ասենք, չէիր էլ կարող հիշել։ Ես քեզնից երեք դասարան ցածր էի սովորում։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ինչի՞ մասին է խոսքը։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Դու մեր դպրոցում էիր սովորում՝ երեք դասարան բարձր։ Մեր դպրոցի բասկետբոլի հավաքականի ավագն էիր, կապիտանը։ Ու դա քո մականունն էր դարձել։ Շատերն անունդ չգիտեին։ Ասում էին՝ Կապիտանը, ու պարզ էր, թե ում մասին է խոսքը։ Մոռացե՞լ ես։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Չէ։ Մեկ-մեկ հիշում եմ։ Բայց վաղուց էր, այնքա՜ն ժամանակ է անցել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ – Ինչքա՞ն, Կապիտան։ Այդպիսի օրերը մոռանալ կլինի՞։ Մեր դպրոցի թիմը անընդհատ հաղթում էր՝ միշտ չեմպիոն էինք։ Դպրոցի ու շրջապատի համարյա բոլոր աղջիկները քեզ սիրահարված էին: Ես էլ… Իմ սենյակի պատին, աշխարհի ամենահայտնի արտիստների, մարզիկների նկարների վերևում քո լուսանկարն էի փակցրել։ Ընկերուհիս էր լուսանկարել խաղի ժամանակ։ Հոյակապ լուսանկար էր ստացվել՝ մոտիկից, խոշոր պլանով։ Գիտեր, որ քեզ սիրահարված եմ, խելագարի պես քեզ սիրում եմ ու լուսանկարի դիմաց իտալական ֆիրմա կոշիկներս պահանջեց։ Չտեսնված կոշիկներ էին՝ ընտիր ու թանկարժեք։ Ոչ մի անգամ չէի հագել։ Առանց ափսոսանքի տվեցի։ Կոշիկները կմաշվեին-կգնային, իսկ քո լուսանկարը մինչև հիմա կա։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ճիշտ որ, ձեր դեմքը ծանոթ է…
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ – Ծանո՞թ… ախր դպրոցում միշտ քո կողքին էի։ Օրական չորս-հինգ անգամ բարևում էի, որ նկատես ինձ։ Իբր անզգուշորեն անընդհատ դիպչում էի քեզ ու ներողություն խնդրում։ Որ տեսնես ինձ։ Տեսնես, թե ինչ սիրունն եմ ու ոնց եմ քեզ սիրահարված։ Բայց դու ուրիշ աղջիկներով էիր զբաղված։ Իսկ հիմա ասում ես՝ ձեր դեմքը կարծես թե ծանոթ է։ Ասում ես՝ այնքան ժամանակ է անցել…
ԿԱՊԻՏԱՆ — Բայց ախր անցել է։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Իր գործն է, պիտի անցներ՝ անցել է։ Քե՞զ ինչ։ Քեզ հո չի՞ տարել։ Դու հո կա՞ս։ Թե՞ քեզ փոխել է…
ԿԱՊԻՏԱՆ – Լսի՛ր, մի քիչ հեռու կանգնիր ու բարձրացրու զենքդ։ Թէ չէ կխլեմ ատրճանակդ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (զայրացած բղավում է)։ Խլեիր, էլի՛, խլեիր։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Պատկերացնո՞ւմ ես, թե հետո քեզ հետ ինչ կպատահի։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ավելի լավ է թող չպատկերացնի։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Կարծում ես, որ փորձես խլել՝ կկրակե՞մ, կսպանե՞մ քեզ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ի՞նչ է կատարվում, այս ի՞նչ անհեթեթ բանակցություն է։ Վտանգված է անձս, գլխիս վերև սավառնում է մահը, իսկ այս երկուսը ասպետական շրջանի վեպ են խզմզում։ (Բղավում է։) Մի րոպե, բանակցությունները կարճ ժամանակով ընդհատեք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ – Լռի՛ր, դու ընդամենը պատանդ ես։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Քեզ համար եմ ընդամենը պատանդ, իսկ ենթականերիս համար շարունակում եմ մնալ խստաբարո, արդարամիտ պետ հոգատար հոր հակումներով։ Ճիշտ չե՞մ։
ԲՈԼՈՐԸ — (ձգվելով, միաձայն)։ Ճի՛շտ այդպես։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (զարմացած նայելով հավաքարարին)։ Իսկ դու, ավելապաշտ-ավելակիրի մեկը, ինչո՞ւ չձգվեցիր, պատիվ չառար։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ես կոչում չունեմ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Շարքայի՞ն ես, վերևների՞ց։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Եթե գործս առաջին հարկից եմ սկսում՝ ներքևներից եմ, եթե 9-րդ հարկից՝ վերևներից եմ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Բան չհասկացա։ Նշանաբա՞ն էր։ Դե լավ, դուք առայժմ ազատ եք, զբաղվեք ձեր գործով, իսկ Կապիտանին խնդրում եմ կարճ ժամանակով անցնել ինձ մոտ։ Անմիջապե՛ս։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Գնա։ Կարճ ժամանակով։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Պարոն 2-րդ տեղակալ, ձեր հրամանով…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Թողնե՛լ, ինձ իմ կոչումով դիմեք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Պարոն ավագ սերժանտ…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Թողնե՛լ, առանց «ավագի»։ Երեկ են աստիճանազրկել։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Պարոն սերժանտ, ձեր հրամանով…
ԳՆԴԱՊԵՏ — Պարոն սերժանտ, թույլ տվեք անկեղծորեն շնորհավորել ձեզ արտահերթ աստիճանազրկման առթիվ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Էլի՛ մեջ ընկավ, որտեղի՞ց հայտնվեցիր, կարծեմ կախաղաններով էիր հիանում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Հետաքրքիր ինտերիեր է կամ դիզայն։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Դե գնա ու հետաքրքրվիր… մի՛ խանգարիր մեզ։ (Գնդապետը գնում է։) Կապիտան, ինչո՞վ ես զրաղված։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Համաձայն պարոն Նախարարի հրամանի, բանակցություններ եմ սկսել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Նախ՝ դեռ չես սկսել, և հետո՝ ինչո՞ւ ատրճանակը չխլեցիր ձեռքից ու շրըխկ-թրըխկ… հը՞։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իսկ եթե իրեն ականապատած լինի՞։ Հենց խլեի՝ իրեն կպայթեցներ։ Պատկերացնո՞ւմ եք՝ որքան զոհեր կլինեին։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Որքա՜ն զոհեր… որքա՞ն՝ դու մեկ, գումարած էն երեքը՝ չորս, գումարած Ահաբեկչուհին՝ հինգ։ Ընդամենը հինգ զոհ, ի՞նչ մի մեծ բան է։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իսկ ձեզ ինչո՞ւ չեք գումարում։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ո՞նց գումարեմ, ընդհակառակը, ես ինձ հանում եմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ինչո՞ւ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ինձ պայթեցնել չի կարելի, և հետո՝ այսքան հեռու եմ՝ ինձ ի՞նչ կլինի։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ժամանակակից ականի համար սա ի՞նչ հեռավորություն է։ Թե պայթեց՝ ողջ շենքը քարուքանդ կլինի, ուր մնաց՝ դուք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Հա՞, լո՞ւրջ… բա ի՞նչ ենք անելու։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Կխոստանամ եղբորն անմիջապես ազատել, բայց իրենց ապահովության համար ձեզ քաղաքից դուրս տանելը բացառվում է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Լրիվ բացառվում է։ Հենց շենքից դուրս հանեցին՝ կտոր-կտոր կանեն։ Էդ ապերախտները, չգիտեմ ինչու, ինձ չեն սիրում։ Ես էլ իրենց չեմ սիրում, հետո՞ ինչ։ Թող իրենք ինձ սիրեն, ես՝ չէ։ Սերը հո միշտ փոխադարձ չի՞ լինում։ Հիշում եմ, պոլիտեխնիկի երրորդ կուրսում…
ԿԱՊԻՏԱՆ — Պարոն սերժանտ…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ի՞նչ… պարզ է, հետո կպատմեմ, ուրեմն ասում ես…
ԿԱՊԻՏԱՆ — Պարոն Նախարարը հրահանգել է, որ ձեր փոխարեն ուրիշ մեկին առաջարկեմ։ Քաղաքից դուրս ուղեկցելու համար։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ճիշտ է հրահանգել։ Թող ուրիշ մեկին տանեն… ասենք՝ այ նրան, էդ Գնդապետին, հին կադրերից է, ոչ մի կերպ չենք կարողանում ազատվել։ Թող տանեն, կտոր-կտոր անեն, եթե, իհարկե, կարողանան։ Ինձ թվում է, դրան ոչ կտրել կլինի, ոչ կոտրել՝ ուրիշ համաձուլվածք է։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Նման առաջարկ պարոն Նախարարն արդեն արել է, բայց Ահաբեկչուհին չի համաձայնել…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Դա արդեն քեզնից է կախված, Կապիտան։ Այդ Ահաբեկչուհին մինչև հիմա էլ քեզ սիրում է։ Տեսնում էի, թե ինչպես էր քեզ նայում։ Հենց դրա վրա էլ խաղա։ Բանակցությունը միայն դու վարիր և զգացմունքային ուղղվածություն տուր։ Այնտեղ, բարում կոնյակ ունեմ՝ հյուրասիրիր, թող հիշողություններով տարվի, գործդ հաջողությամբ կավարտես։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Կփորձեմ, պարոն սերժանտ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Մի փորձիր, արա։ Հաջողության դեպքում ավագ լեյտենանտ ես։
Կապիտանն ու Ահաբեկչուհին առանձնանում են մյուսներից։ Պարզ զգացվում է, որ բանակցությունն աստիճանաբար նրանց համար երկրորդական հարց է դառնում։
ԿԱՊԻՏԱՆ– Մայոր, տեսնու՞մ եք ալբոմները, որևէ մեկը բերեք՝ միասին նայենք, բարձրարվեստ գործեր են, գոգենյան ոգով արված։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Սովորական պոռնո է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Շատ խավարամիտ Ահաբեկչուհի ես, ափսոս, ձեռքիդ զենք կա։ Մայոր, բերեք ալբոմներից մեկը։ Դուք թերթեք, երկուսով նայենք՝ իմ ձեռքերը կապված են։ Իսկ դուք չե՞ք ուզում նայել, Գնդապետ։ Տեսնում եմ, ձեզ իմ առանձնասենյակի ձևավորումն է զարմացրել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Հետաքրքիր դիզայն է՝ համարձակ, նուրբ ու բազմանշանակ հումորով արված։ Հատկապես այս կախաղանները։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ուրախ եմ, որ մեր ճաշակները համընկնում են, բայց այդ ձևավորումը թերի եմ համարում, կիսատ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Թերի՞, կիսա՞տ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (Մայորին)։ Գիտե՞ս ինչու է խոսքերս կրկնում։ Որպեսզի իր վերաբերմունքը չարտահայտի։ Տեսնի՝ ես ինչ եմ ասում ու մտքերն այդ ուղղությամբ զարգացնի։ (Գնդապետին.) Այո, թերի, կիսատ։ Ախր ինչի՞ է նման դատարկ կախաղանը, հը՞, ինչի՞:
ԳՆԴԱՊԵՏ — Դատարկ կախաղա՞նը։ Ըստ իս, դատարկ կախաղանը նման է, ես նույնիսկ կասեի՝ շատ նման է դատարկ կախաղանի։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Միանգամայն ճիշտ եք, բայց մյուս կողմից էլ ի՞նչ կախաղան, եթե դատարկ է։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Իսկապես։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ի՞նչ պիտի անել, եթե կախաղանը դատարկ է։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ըստ իս, պետք է լցնել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Շատ ճիշտ եք, շատ դիպուկ, իսկ ինչո՞վ են դատարկ կախաղանը լցնում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Կախվածով։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Իրավացի եք, իսկ այստեղ, ինչպես տեսնում եք, կախված չկա։ Ձևավորողն իր մտահղացումը կիսատ է թողել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Պետք է ավարտել։ Հիմա բնականին մոտ, նույնիսկ բնականից չտարբերվող մանեկեններ կան, հարկավոր է դրանցից ձեռք բերել ու կախել օղակներից։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Մանեկեննե՜ր… բնականից չտարբերվո՜ղ… որքան էլ չտարբերվեն, միևնույն է, տարբերություն անպայման կլինի։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ուզում եք ասել՝ մանեկենները պետք է լրիվ բնակա՞ն լինեն։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Լրիվ բնական մանեկենը ո՞րն է։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Լրիվ բնական մանեկե՞նը… լրիվ բնական մանեկենը երևի լրիվ բնական մարդն է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– Իհարկե։ Լրիվ բնական մարդն է՝ կենդանի մարդը։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Այսինքն… էդ դատարկ օղակներից ցանկանում եք ողջ մարդկա՞նց կախել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Սկզբում՝ ողջ, կախվելուց հետո՝ այնքան էլ չէ։ Կախվելուց հետո շատ արագ դրանք կկորցնեն կենդանությունն ու թարմությունը։ Ճիշտ չե՞մ, Գնդապետ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Իսկ դուք գիտե՞ք, թե կախվածները մի երկու օր հետո ինչ մահացու թունավոր ու տհաճ հոտեր կարձակեն։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ես դրանց շուտ-շուտ կփոխեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Այդքան մարդ որտեղի՞ց կգտնեք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Մարդ շատ կա։ Մարդահամարի վերջին տվյալներին ծանո՞թ եք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Հետո ի՞նչ, որ շատ կա, բոլորին պիտի կախե՞ք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ինչո՞ւ բոլորին։ Մի բան պիտի մնա, որ մեկ-մեկ հաշվես։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Լսեք, ի՞նչ եք անընդհատ վզիս նայում, նույնիսկ կասկածելի է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ինչո՞ւ է կասկածելի, ուզում եմ չափսը ճշտեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Ինչի՞ չափսը։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– Ձեր վզի…
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ձեզ ի՞նչ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– Հենց այնպես, հետաքրքիր է, թե օղակներիցս որը ձեզ հարմար կլինի։ (Մայորին՝ ալբոմի լուսանկարը նկատի ունի։) Լավն է, չէ՞, ես եմ լուսանկարել, տեսնո՞ւմ ես, ինչ անմիջական, ինքնաբուխ տեսքով է նկարվել, իսկ սկզբում ձևեր էր թափում։ (Գնդապետին.) Հանգստացեք, Գնդապետ, ինչո՞ւ այդպես վախեցաք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Անընդհատ վզիս եք նայում, չափսն եք հարցնում, ի՞նչ եք ուզում հասկացնել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ընդամենը բարեկամաբար զրուցում ենք… չնայած կախաղանները դատարկ են։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Ի՞նչ անեմ, ինձնո՞վ լցնեմ, որ դատարկ չմնան։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Անցյալ օրը կնոջս մանկության ընկերուհին խնդրում էր… ասում էր. լսել եմ՝ քո առանձնասենյակում ահագին ազատ պարան ունես, ի՞նչ կլինի, եթե լվացքս բերեմ…
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ձեր կնոջ ընկերուհին է՝ թող բերի, փռի։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Կախաղաններից՝ լվա՞ցք։ Մի երկրում, ուր կախաղաններն սկսում են իբրև լվացքի պարան օգտագործվել, ուրեմն օրենքն այնտեղ մեռել է, դասական ողբերգությունը վերածվել է գավառական շոուի, տառապանքը գովազդվում է իբրև հակաբեղմնավորիչ միջոց, սիրուց խենթացած պատանիների խոստովանություններին օրիորդները մի կարճ հարցով են պատասխանում՝ «Ինչքա՞ն կտաս», իսկ կատուները շներին ստիպում են չհաչել և նրանց ուղարկում են մլավելու… Իսկ դուք ասում եք…
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ես չէ։ Ձեր կնոջ ընկերուհին։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Պատժել է պետք նման հանդուգնին, կախե՛լ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Այ, հենց նրան էլ կախեք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– Ո՞ւմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ձեր կնոջ ընկերուհուն…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Չգիտեի, որ այդքան անգութն եք… (Կապիտանին.) Կապիտան, հարցի լուծումը շատ եք ձգձգում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ահաբեկչուհին չի հավատում, թե եղբորն ազատելուց հետո իրենց հանգիստ կթողնենք։
2֊ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Թե ո՞ւմն են պետք։ (Ահաբեկչուհուն.) Հարգելի տիկին, ձեր կասկածամտությամբ ոչ թե ահաբեկչությամբ պետք է զբաղվեիք, այլ հարկահանությամբ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (ատրճանակը պարզելով)։ Ինչ որ շատ լկտիացաք, երևի մոռացա՞ք սրա մասին, հա՞։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ընդհակառակը՝ վարժվեցի դրան։ Այնքան նայեցի, որ սովորական բան դարձավ, ոնց որ դատարկ կախաղաններս։
Ահաբեկչուհին կրակում է, Հավաքարարի ձեռքից ընկնում-կոտրվում է ծաղկամանը։ Կարծելով, թե կրակոցով կոտրեց ծաղկամանը, բոլորը սարսափած Ահաբեկչուհուն են նայում։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Հասարակ մի գործողությամբ միշտ էլ կարելի է սովորականն արտասովոր դարձնել։ Պա՞րզ է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Այո, բայց ի՞նչ կարիք կա։ Ես միայն ուզում էի ասել, որ մենք ձեր եղբորը լավ իմաստով ենք ձերբակալել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Լավ իմաստո՞վ… մի կրակոցից էդքան վախեցաք-ցնդեցի՞ք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Նորից զենքը բարձրացնում է… Մայոր, մի քիչ էս կողմը կանգնեք, ա՛յ, այստեղ։
ՄԱՅՈՐ — Վտանգավոր է, կրակի գծում կհայտնվեմ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Դուք կհայտնվեք, ես կանհետանամ։ Ախր շատ դիպուկ է կրակում, տեսա՞ք ծաղկամանը ոնց փշուր-փշուր արեց։
ՄԱՅՈՐ — Բա որ հիմա էլ ինձ փշուր-փշուր անի՞։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Հետմահու կպարգևատրենք։ Իսկ դուք, Կապիտան, գնացեք ու հանգստացրեք դրան։ Եվ իմ հարցը լուծեք, ոչ թե զբաղվեք ձեր հարաբերությունները պարզելով։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (Ահաբեկչուհուն մոտենալով)։ Ատրճանակդ իջեցրու։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Վախեցա՞ր։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Մի կրակոցով ծաղկաման ես փշուր-փշուր անում։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ծաղկամանը Հավաքարարը ձեռքից բաց թողեց, ես հակառակ կողմը կրակեցի։ (Շոյում է Կապիտանին։) Հանգստացիր, էլ չեմ կրակի։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Լսիր, ի՞նչ ես անում։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Ի՞նչ եմ անում։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ի՞նչ ես ինձ շոյում, և այդպիսի ժպիտով մի նայիր։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Իսկ ո՞նց նայեմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Չար։ Դաժան։ Պարոն սերժանտն ասաց, որ իր հարցը լուծելու փոխարեն մեր հարաբերություններն ենք պարզում։ Մեզ շատ ուշադիր հետևում են։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ինքը չէ՞ր ասել, որ զգացմունքային լինես, որպեսզի փափկեմ, զիջող դառնամ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իսկ դու փափկել ու զիջո՞ղ ես դարձել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Վաղուց, շատ վաղուցվանից։ Ո՞ր հարցում ես ուզում՝ զիջեմ։ Էդ 2-րդ տեղակալն ինձ պետք չի, ձրի էլ տան՝ չեմ վերցնի։ Ազատում եմ եղբորս, քեզ, ու վերջ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ես առանց այդ էլ ազատ եմ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Քեզ թվում է։ Սրանք քեզ շատ ամուր են բռնել ու մինչև շարքային չդարձնեն, չեն հանգստանա։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ասացի՝ այդպիսի հայացքով մի նայիր ու մեկ-մեկ զայրացած, կոպիտ բղավիր։ Իբր վիճում ես։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Ի՞նչ բղավեմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ասենք՝ հերիք է հիմար-հիմար խոսեք… Վատ չէր լինի ավելացնեիր նաև՝ ուրիշ ոչ մի պատանդ ինձ պետք չի։ Կոպիտ բղավիր, ձեռքերդ թափահարելով։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (բղավում է, թափահարում ձեռքերը)։ Ուրիշ ոչ մի պատանդ ինձ պետք չի։ (Ցածր։) Քեզանից բացի։
ԿԱՊԻՏԱՆ – 2-րդին նայիր, հասկացրու, որ նրան նկատի ունես։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (նայում է 2-րդի կողմը, ցածր)։ Լավ բղավեցի՞։ Ո՞նց էր։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Տպավորություն գործեց։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Շնորհքով մարդ եմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Հաճույքով քեզ կհամբուրեի։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (բղավում է, թափահարում ձեռքերը)։ Ո՛չ մի դեպքում։ (Ցածր։) Ես էլ քեզ կհամբուրեի, բայց չի կարելի, նայում են։ Տեսնո՞ւմ ես, ինչ արտիստական շնորհք ունեմ։ Ամբողջությամբ դերիս մեջ եմ մտնում, զգում եմ հերոսուհուս ու նույնանում նրա հետ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Պարզ է, երևի ինքնագործ խմբում ես խաղացել։ Ու էդ խոսքերդ էլ թատերականը նոր ավարտած ձեր անճար ռեժիսորն է ասել։ Իսկ իրիկունը մի կիսամութ սրճարան է հրավիրել, մի քիչ խմացրել ու տարել հարմար մի տեղ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (բղավում է)։ Հերիք է հիմար-հիմար խոսեք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ձեռքերդ թափահարելը մոռացար։ Եվ հետո՝ այդքան հաճախ պետք չի բղավել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Դա նրանց համար չարեցի, ես քո վրա բղավեցի։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Դե, դե։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Ի՞նչ՝ դե, դե։ Այլասերված երևակայություն ունես։ Ինքնագործ խո՜ւմբ, անճար ռեժիսո՜ր, կիսամութ սրճարա՜ն, խմացնե՜լ…
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ճիշտ գուշակեցի, դրա համար ես զայրանում։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ուրեմն էդքան հասարակ արժեմ, հա՞, էդքան հասարակ մի բա՞ն եմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Սխալվեցի՞։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Եթե իմ մասին այդ կարծիքին ես, գոնե մի ասա։ Ես հետո գլխի կընկնեմ, որ ինձ էժան կնիկ ես համարում, լրբի պես մի բան։ Բայց կաշխատեմ հնարավորին չափ ուշ գլխի ընկնել, որ խաբեմ ինձ ու որոշ ժամանակ քեզ հետ երջանիկ լինեմ։ Ախր այսքան երկար սպասել եմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ոնց որ թե սխալվեցի։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Չի կարող պատահել, դու ո՞նց կսխալվես, աշխատանքային մեծ փորձ ունես ու հիվանդագին երևակայություն։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Քիչ առաջ ասացիր՝ այլասերված երևակայություն։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Հիմա էլ կասեմ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Արի մոռանանք, ջնջենք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Ի՞նչը։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իմ հնարած պատկերը։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Չէ, ինչո՞ւ… նույնիսկ հետաքրքիր էր։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ասացի՝ ներիր։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ներիր չես ասել։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Հիմա եմ ասում՝ ներիր։ (Ահա բեկչուհին նրան է նայում։) Քեզ եմ ասում՝ ներիր։ (Շարունակում է նայել:) Քեզ հետ եմ։ Չե՞ս ներում։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Սիրում եմ քեզ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Բայց չե՞ս ներում։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (ժպտում է)։ Ներում եմ… Մի անգամ ընկերուհիս ամուսնու համար նվեր պիտի գներ՝ ծննդյան տարեդարձին։ Խնդրեց իր հետ խանութ գնամ, ասում է՝ ես լավ ճաշակ ունեմ։ Ու խանութում ինձ հետ զարմանալի մի բան պատահեց։ Չգիտեմ՝ ընկերուհո՞ւս նախանձեցի, թե՞ ինչ, բայց հանկարծ շատ ուզեցի իմ տղամարդն ունենալ։ Իմ տղամարդը, ում համար պատահաբար, հենց այնպես մի բան գնեմ, հասարակ մի բան։ Իմ տղամարդու համար։ Ու գիտես՝ գնեցի։ Գուլպաներ։ Խավոտ, մուգ կանաչ, բարակ կարմիր զոլերով։ Իսկ երբ խանութից դուրս էինք եկել, ընկերուհիս ասաց՝ դրանք տղամարդու են։ Գիտեմ, ասացի։ Ո՞ւմ համար ես գնել, հարցրեց ընկերուհիս։ Ձայն չհանեցի։ Կապիտանիդ համար ես գնե՞լ, հարցրեց ընկերուհիս։ Հա, ասացի, Կապիտանիս համար եմ գնել։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Որ մտածում եմ, թե այսքան տարի եղել ես, իմ մասին իմացել ես ու մտածել, բայց մի ձև չես գտել քո ներկայությունը, գոյությունը զգացնել տալ՝ ուզում եմ պատժել քեզ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Համալսարանը նոր ավարտած՝ ամուսնացար, հետո բաժանվեցիր, հետո քաղաքից անհետացար։ Քեզ կորցրի։ Ասում էին՝ քաղաքից գնացել ես։ Չգիտեի, որ վերադարձել ես։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Վաղուց եմ վերադարձել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Չգիտեի։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իսկ այդ գուլպաների պատմությունն ինչո՞ւ հիշեցիր։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ընկերուհիս գեղագիտության դասախոս է, սիրում է բարդ արտահայտվել։ Որ խանութից դուրս էինք եկել, ասաց, որ ես դեր եմ հնարել, մտել եմ դերիս մեջ ու հնարած հերոսուհուս այն աստիճանի եմ զգում, որ նույնացել եմ նրա հետ։ Իսկ դու ասում ես՝ ինքնագործ խո՜ւմբ, կիսամութ սրճարա՜ն…
ԿԱՊԻՏԱՆ — (փակում է նրա բերանը)։ Ասացի, չէ՞, մոռանանք, ներիր…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (Մայորին)։ Այս Կապիտանը կյանքիս հետ խաղ է անում։ (Մայորը նրան չի չսում, ալբոմն է նայում։) Քեզ հետ եմ, լսիր…
ՄԱՅՈՐ – Հը՞, ի՞նչ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Հերիք է նայես, կին չե՞ս տեսել։
ՄԱՅՈՐ – Մերկ է:
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Որ մերկ է, կին չէ՞։
ՄԱՅՈՐ — Սա, ա՛յս կինը… որտեղի՞ց…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Հիմա դա՞ է կարևոր։
ՄԱՅՈՐ — Բա ի՞նչն է կարևոր։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Կյանքս։ Կապիտանը սխալ է իրեն պահում՝ անձիս գլխին մահացու ամպեր են կուտակվում։
ՄԱՅՈՐ — Այս կինը… ո՞վ է սրան նկարել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Էլի՞… դու նրան նային։
ՄԱՅՈՐ — Նա մեզ մոտ էր աշխատում, որ նոր էր ընդունվել՝ ծանոթացանք։ Գեղեցիկ կին էր, մեղմ…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Մեղմ… հո չասացիր։ Կարող է՝ գեղեցիկ է, բայց մեղմ չի։
ՄԱՅՈՐ — Սկզբում շատ մոտ էինք, բայց որոշ ժամանակ հետո միանգամից փոխվեց։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Որովհետև անհավավասարակշիռ բնավորություն ունի ու դյուրաբորբոք է:
Խոսելիս Մայորը լուսանկարի կնոջն է նայելու, իսկ 2—րդ տեղակալը՝ Ահաբեկչուհուն։
ՄԱՅՈՐ — Դյուրաբորբոք չէր, բայց տրամադրությունը շատ արագ էր փոխվում։
2 — ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ես էլ դա եմ ասում՝ անհավասարակշիռ բնավորություն ունի։
ՄԱՅՈՐ – Նայած երբ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Նայած հիմա։
ՄԱՅՈՐ — (մատը լուսանկարին դնելով)։ Այս պահին։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (համբերությունը կորցրած, Ահաբեկչուհուն ցույց տալով)։ Հա՛, հենց այս պահին։
ՄԱՅՈՐ — Դժվարանում եմ ասել, ինձ թվում է, այս պահին նա միանգամայն այլ գործով է զբաղված։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ինձ էլ է սկսում թվալ, որ նա միանգամայն այլ գործով է զբաղված։
ՄԱՅՈՐ — (շարունակ լուսանկարին է նայելու)։ Պարզ երևում է:
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ –Ախ, թե ձեռքին զենք չլիներ…
ՄԱՅՈՐ – Զե՞նք, ձեռքին շամպայնի բաժակ է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Լրիվ ցնդեցի՞ր, ձեռքին զենք է։
ՄԱՅՈՐ — Փոխաբերական իմաստո՞վ եք ասում։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Չէ, ուղղակի։
ՄԱՅՈՐ — Այսինքն՝ ուղղակի փոխաբերական։ Պարզ է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ուղղակի փոխաբերականը ո՞րն է։
ՄԱՅՈՐ — Որ խմիչքը երբեմն կարող է նաև իբրև զենք ծառայել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Երբեմն կարող է ծառայել, բայց այս պահին դա ի՞նչ նշանակություն ունի։
ՄԱՅՈՐ – Այս պահին դա ոչ մի նշանակություն չունի։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Իսկ ինչո՞ւ:
ՄԱՅՈՐ — Որովհետև մերկ է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (շշմած)։ Մե՞րկ, բա հագուստնե՞րը։
ՄԱՅՈՐ — Հագուստները հատակին են թափված։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ա՜յ քեզ սեքսուալ անբավարարվածություն, ինչ ուզում՝ տեսնում է։ Ի՞նչ ես դուրս տալիս, այդ ե՞րբ հագուստները հանեցին, ո՞վ։
ՄԱՅՈՐ — Չի երևում։ Կադրից դուրս է մնացել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Այսինքն՝ իմ ընդնուրանո՞ւմ։
ՄԱՅՈՐ — (առաջին անգամ գլուխը բարձրացնեւով՝ զարմացած նայում է 2-րդ տեղակալին)։ Ուզում եք ասել, որ այս ամենը ձեր ընդունարանո՞ւմ է կատարվել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Լսիր, սա իմ ընդունարա՞նն է։
ՄԱՅՈՐ — Ոչ, սա ձեր առանձնասենյակն է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Բա էլ ի՞նչ ես ձեռուոտ ընկել՝ որտեղ է կատարվո՜ւմ, կադրից դո՜ւրս..
ՄԱՅՈՐ — Այսինքն… այսինքն ուզում եք ասել, որ այս ամենը ձեր առանձնասենյակո՞ւմ է կատարվել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Ինչո՞ւ կատարվել, երբ կատարվում է։
ՄԱՅՈՐ – Հիմա՞, հենց հիմա՞ է կատարվում… (Կռանում, բազմոցի տակ է նայում։)
Քանի որ բղավոցի են անցել, մյուսները կամաց-կամաց նրանց են մոտենում։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ոչ թե կատարվել է, այլ կատարվում է։ Հայերենին լավ չե՞ս տիրապետում։ Տգե՛տ։
ՄԱՅՈՐ — Հայերենն այստեղ ի՞նչ կապ ունի։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ներեցեք, Մայոր, բայց մարդուն այս ի՞նչ օրի եք հասցրել։
ՄԱՅՈՐ — Ինքն իրեն հասցրեց։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Գնդապետ, փակեք ալբոմն ու տեղը դրեք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Լսում եմ։ (Վերցնում է ալբոմը, բայց քիչ հեռանաւով՝ սկսում է թերթել։)
ՄԱՅՈՐ — Կարգին կին էր, ամուսնանալ էի ուզում, իսկ սրանք, տե՛ս. թե ինչ են դարձրել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Կարգին կի՜ն… Դրանցից և ոչ մեկին ոչ ոք ոչինչ չի պարտադրել, ոչ ոք չի ստիպել, չի հարկադրել, չի վախեցրել, չի խաբել, ուժ չի գործադրել՝ ընդամենը ինչ-որ բաներ ենք խոստացել… Կարգին կի՜ն… Ճակատագրին շնորհակալ եղիր, որ չես հասցրել ամուսնանալ։ Մենք ախր սանիտար ենք, ձեզ համար սանիտարություն ենք անում, ձեր մեջ ցրված կեղտն ու աղբը հավաքում-կուտակում ենք մի տեղ, որ տեսանելի լինի, հետը գործ չունենաք, որովհետև թույլ եք՝ կամ կկեղտոտվեք, կամ աղբախեղդ կլինեք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ձեր ստեղծած կեղտն ու աղբն եք մի տեղ հավաքում-կուտակում։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Գեղեցիկ կին եք ու զինված, բայց հիմար եք։ Կամ միամիտ։ Քրիստոսի ծնունդից դեռ շատ առաջ ու հետո՝ մինչև այսօր, մարդկությունը ինքնամաքրման հազար ու մի եղանակներ է հնարել ու փորձել, որպեսզի հեռու մնա չարից ու նենգից, մեղքից ու հանցանքից: Իսկ արդյունքը։ Դա է՞լ ենք մենք ստեղծել։ Դրա համար է՞լ մենք ենք պատասխանատու։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Չէ, ձեր արածն էլ լրիվ հերիք է։ Շուրջբոլորը համատարած անհեթեթություն է ու աղբ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Շատ ճիշտ եք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Դե, տեսնո՞ւմ եք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ոչինչ էլ չեմ տեսնում։
Զանգում է Հավաքարարի բջջային հեռախոսը։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (բոլորին)։ Կներեք։ Այո՞… լսում եմ… չէ, դեռ շարունակվում է, որ վերջացավ՝ կզանգեմ, կասեմ… ի՞նչ… բայց… (Վախեցած։) Անջատեց…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ո՞վ։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ճաշարանի Աշոտը։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ի՞նչ էր ուզում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ասաց, որ ժամադրված է ու շտապում է։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Ի՞նչ անենք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ասաց, որ ուզում է իմանալ, թե ոնց է վերջանալու մեր պատմությունը։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Թող համբերի։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ Չի կարող, ժամադրված է, շտապում է։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (2-րդ տեղակալին)։ Դրա լկտիությունը տեսնո՞ւմ եք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ընդհանրապես տեսնում եմ, բայց փափուկ հարց է, բարդ։
Զանգում է 2—րդ տեղակալի սեղանի հեռախոսը։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (խոսափողը վերցնելով ձգվում է)։ Լսում եմ, պարոն Նախարար… բայց, պարոն Նախարար… ախր, մենք ինքներս էլ չգիտենք… լսում եմ, պարոն Նախարար։ (Խոսափողը դնելով, բոլորին։) Պարոն Նախարարը կարգադրեց, որ արագ վերջացնենք։
ՄԱՅՈՐ – Ինչո՞ւ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — _աշարանի Աշոտը զանգել է, նեղացել է։ Ասել է՝ մի ամբողջ նախարարություն պահում, կերակրում եմ, էդքան հարգանք չունե՞մ։
ՄԱՅՈՐ — Ունի, բայց թող մի քիչ համբերի։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ասել է՝ ժամադրված եմ, ուշանում եմ, ուզում եմ իմանալ, թե վերջն ինչ է լինելու։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Մենք էլ չգիտենք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (Ահաբեկչուհուն)։ Ասել է, թե մեկնումեկին սպանելու ես՝ սպանիր, ինքը երաշխավորում է, որ անպատիժ կմնաս, հոգսերն իր վրա է վերցնում։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Այսինքն, ո՞նց թե՝ մեկնումեկին… ո՞ր մեկնումեկին։
ԿԱՊԻՏԱՆ -Չի ասել, ասել է՝ ում ուզում է, միայն թե շուտ… որ ժամադրությունից հանկարծ չուշանա։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Ո՛չ մի սպանել… հարկավոր է ուրիշ ելք գտնել… ավելի մարդկային, ավելի տրամաբանական…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– (Ահաբեկչուհուն)։ Տեսնո՞ւմ եք՝ ամենաանհեթեթ վիճակում մարդկային, տրամաբանական ելք եք որոնում… Իսկ ես ի՞նչ էի ասում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Հիմա դա կարևոր չէ, եկեք մի ելք մտածենք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Շատ ճիշտ եք, եկեք մի ելք մտածենք՝ առանց սպանության։
ՄԱՅՈՐ — Այո, այո, առանց սպանության, ավելի մարդկային։ Մտածենք։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Մտածենք։ Բայց որ հետաքրքիր լինի։ Թե չէ Աշոտը կնեղանա։
Բոլորը լարված քարանում են։
Բեմի խորքի մութ անկյունից ընդհատ-ընդհատ ծափահարություն է լսվում։ Լուսավորվում է այդ անկյունը։ Բազկաթոռից ելնում է Հովանավորը և ժպտալով մոտենում է հավաքվածներին։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Շնորհավորում եմ, բոլորիր շնորհավորում եմ։ (Դեպի 2-րդ տեղակալը շրջվելով ու ձեռքը պարզելով)։) Իհարկե, առաջին հերթին ձեզ։ Քանի որ նաև ռեժիսորն եք… Լսեք, մարդու ձեռքերը ինչո՞ւ չեք քանդում, ո՞նց շնորհավորեմ։ (2-րդ տեղակալի ձեռքերն արագ քանդում են, ջերմ սեղմում է նրա ձեռքը։) Շնորհավորում եմ, հետաքրքիր ներկայացում էր…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Շնորհակալ եմ, բայց…
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ոչ մի բայց, ոչ մի բայց… Հետաքրքիր ներկայացում էր, ու շատ ուրախ եմ, որ հովանավորը ես եմ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Մենք էլ ենք ուրախ, բայց…
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ոչ մի բայց, ոչ մի բայց… ահագին չարչարվեցիք։ Ու համոզեցիք։ Այսինքն՝ ճարպիկ լեզու ունեք և ճկուն խելք։ Ձեզ կոմերցիայով կամ բանկային գործունեությամբ զբաղվել կսազեր։ Երբևէ փորձե՞լ եք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– Չեմ փորձել, բայց…
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Էլի բայց… ի՞նչ բայց, փորձեք՝ կօգնեմ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Չէ, չէի ուզենա, բայց, ախր, ներկայացումը չավարտվեց…
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ո՞նց թե… (Դիպլոմատից մեքենագրած թղթեր հանելով։) Սա ձեր ուղարկած օրինակը չի՞… Ձեր ուղարկած օրինակն է, ու այդպես է վերջանում։ Տեսեք, գրված է… «ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Մտածենք։ Բայց որ հետաքրքիր լինի։ Թե չէ Աշոտը կնեղանա։ (Բոլորը լարված քարանում են)»։ Տեսնո՞ւմ եք, իսկ մեծատառով գրված է՝ ՎԱՐԱԳՈՒՅՐ։ Այսինքն՝ վերջ։ Ճիշտ չե՞ մ ասում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ճիշտ եք ասում, բայց վերջին փոքր տեսարանը կա, մի հինգ-վեց էջ։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ուրեմն՝ ինձ կիսատ եք ուղարկել։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Չէ։ Լրիվ էր։ Ես բերեցի։ Անձամբ։ Դուք տանը չէիք, ձեր տիկնոջ մոտ թողեցի պիեսը։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — (անհոգ ծիծաղում է)։ Աա՜, պարզ է։ Շատ հետաքրքրասեր տիկին ունեմ։ Իմիջիայլոց, բանասեր է։ Վերցրել ու կարդացել է։ Երևի վերջին էջերը մի տեղ մոռացել է։ Շատ ցրված բանասեր է։ Ոչինչ, այսօր երեկոյան նրան կպատմեմ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ոչ մի դեպքում։ Մեր խմբի անունից խնդրում եմ՝ մի պատմեք, ոչինչ մի ասեք։ Խնդրում եմ, պրեմիերայից առաջ պետք չի ձեր հարգելի տիկնոջ տրամադրությունը գցեք։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Դե, եթե խնդրում եք… (Շրջվում է Ահաբեկչուհու կողմը։) Ամենաշատը ձեզանով հիացա, շատ լավ էիք խաղում։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Մինչդեռ մեր խմբի միակ ոչ պրոֆեսիոնալ դերասանն է։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Տես, է՛, գլխի չընկա։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ինքն իրեն ստացվեց։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Իսկ իրականում ի՞նչ մասնագիտություն ունեք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ — Նկարչուհի եմ։
ՀՈՎԱՆԱՎՈԲ — Նկարչություն շատ եմ սիրում։ Գիտե՞ք ինչ, եկեք այսօր երեկոյան հանդիպենք, միասին կընթրենք, ձեր գործերից կխոսենք, գուցե հաջողվի անհատական ցուցահանդես կազմակերպել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ես մուլտֆիլմերի նկարչուհի եմ, համարյա չեմ ստեղծագործում։
ՀՈՎԱՆԱՎՈԲ – Մուլտֆիլմերի՞… հետաքրքիր գործ է։ Եկեք երեկոյան հանդիպենք, ընթրենք ու հենց դրա մասին էլ կխոսենք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Շատ հետաքրքիր երեկո կստացվի։
ՀՈՎԱՆԱՎՈԲ — (իբր Կապիտանին չլսելով)։ Ինքնատիպ արվեստ է, կուզենայի որոշ
մանրամասնություններ պատմեիք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (Ահաբեկչուհուն)։ Խոսելու ահագին բան ունեք, վախենամ երեկոն չհերիքի, գիշերը շարունակեք ձեր հետաքրքիր զրույցը։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — (անտեսելով Կապիտանին)։ Համաձա՞յն եք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Իսկ ձեր կնոջն ի՞նչ եք ասելու։ Ասելու եք՝ գործնական հանդիպո՞ւմ ունեք։ (Ահաբեկչուհին ծիծաղում է։) Թե՞ խորհրդակցություն… և գիշերը տուն չեք գա։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (արագ մեջ ընկնելով)։ Մի րոպե, մի րոպե… Ներեցեք, կարելի՞ է ձեզ մի րոպեով։ (Հովանավորին թևանցուկ անելով մի կողմ է տանում։) Ուշադրություն մի դարձրեք, խնդրում եմ։ (Գլխով Կապիտանին է ցույց տալիս։) Բռնկուն բնավորություն ունի։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Իսկ ես ուշադրություն չդարձրի։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Այո, բայց հասկանո՞ւմ եք… հարցը մի քիչ այլ է… մի խոսքով՝ այդ երկուսը… (Գլխով Կապիտանին ու Ահաբեկչուհուն է ցույց տալիս, որոնք թեթևակի վիճում են։) …իրար սիրում են, ավելի ճիշտ՝ շատ են սիրում, այսինքն՝ սիրահարված են…
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ուզում եք ասել…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ըհը, դա եմ ուզում ասել…
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ես հիմա… (2-րդ տեղակալին թողնելով՝ մոտենում է նրանց։) Լսեք, ներեցեք ինձ, չգիտեի ձեր փոխհարաբերությունների մասին։ (Ձեռքը բարեկամաբար դնում է Կապիտանի ուսին, որը թշնամաբար նրան է նայում։) Պետք չէ այդպես նայել, ես ներողություն խնդրեցի։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Շատ գործնական տիպ եք, առիթը բաց չեք թողնում։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Դուք չէի՞ք փորձի։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Հը՞… չգիտեմ, երևի փորձեի։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — (ծիծաղում է)։ Հաստատ կփորձեիք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (նույնպես ծիծաղելով)։ Հաստատ կփորձեիր։ Հաստատ։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ – Տեսնո՞ւմ եք… բացի այդ, դուք ինձ պիտի շնորհակալ լինեք: Եթե այս պիեսը չհովանավորեի, ո՞նց էիք իրար հանդիպելու:
ԿԱՊԻՏԱՆ — Մի ձևով կհանդիպեինք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Այսքան տարի նույն քաղաքում ապրում էինք, բա ինչո՞ւ չէինք հանդիպում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Բայց հանդիպեցինք։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ո՞ւմ շնորհիվ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (որոշ ժամանակ զայրացած նայելով հովանավորին, անսպասելի ժպտում է)։ Ձեր… ներեցեք ինձ, մի քիչ տաքացա։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — (պարզում է ձեռբը, միմյանց ձեռք են սեղմում)։ Պրոբլեմ չկա… իրար հասկացանք։ (Բոլորին.) Դե ինչ, հաջողություն ձեզ, կհանդիպենք պրեմիերային։ (Գնում է, բայց անսպասելի կանգ է առնում, ետ նայում։) Լսեք, բայց այդպես էլ չիմացա, թե այս պատմությունը ո՞նց է վերջանում, այդ կորած հինգ-վեց էջերը ինչի՞ մասին են։
Խումբը ծիծաղում է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Ոնց էլ հիշեցիք։ Հիմա ի՞նչ, ուզում եք՝ խաղա՞նք։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — (նայելով ժամացույցին)։ Չէ, ժամանակ չմնաց։ Գոնե ասեիք՝ ոնց է վերջանում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ճաշարանի Աշոտի բնավորությունն ունեք։
Ծիծաղ։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Ճիշտ… ո՞նց է վերջանում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ո՞նց կվերջանար։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Դժվար է ասել, գրելու շնորհք չունեմ։ Մտածել է պետք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Դուք ձեր տարբերակը մտածեք, պրեմիերայի ժամանակ կհամեմատեք։ Հը՞։
ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ — Հետաքրքիր առաջարկ է։ Պայմանավորվեցինք։ (Գնում է։)
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — (զայրացած բղավում է Կապիտանի վրա)։ Փորձանք ես, իսկական փորձանք, քիչ էր մնում գործը փչացնեիր։
ԿԱՊԻՏԱՆ – Չլսեցի՞ր ինչ առաջարկներ էր անում, ընթրիքի հրավիրում։ Ձեռքը սիրուն դերասանուհի է ընկել, ո՞նց չփորձի։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Հետո՞ ինչ… Թե՞ կարծում ես… (Գլխով Ահաբեկչուհուն է ցույց տալիս։) …էդքան հասարակ մի բան է, ով հրավիրի՝ կգնա, ով ուզի՝ կվերցնի։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (բղավում է)։ Ի՞նչ ես գլխիցդ դուրս տալիս։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Գլխիցս դուրս չեմ տալիս՝ հարց եմ տալիս։ Սրան լրբի տե՞ղ ես դրել։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (բռնում է Կապիտանի ձեռքը)։ Բայց ճիշտ է ասում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Դու սուս, քո գործը չէ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (մի կողմ է քաշվում, ցածը)։ Ախր ճիշտ է ասում։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Հերիք է ուրիշների սխալներն ուղղես, դու քո արածների վրա ուշադրություն դարձրու։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– Էլի՞ ես եմ սխալ։ Տանը՝ սխալ, էստեղ՝ սխալ, հետո՞։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (հավաքարարին)։ Լավ, մի տեղ չկա՛, որ էս մարդը ճիշտ լինի։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Կա։ Էնտեղ, որտեղ ինքը չկա։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Իսկ կա՞ էդպիսի տեղ, որտեղ ինքը չլինի։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Դու ավելի լավ է սուս մնա, կամ կախվի՝ պրծնենք քեզնից։ (2-րդ տեղակալին՝ մեղմ։) Լավ, լավ, տրամադրությունդ մի գցիր, այսօր մեր աղջկա տունն ենք հրավիրված, մի շաբաթ է զանգում հիշեցնում է։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Չեմ մոռացել… դե գնա, փոխվիր։ (Հավաքարարը գնում է։)
Գնդապետը մոտենում է 2—րդ տեղակալին, ականջին փսփսում, գլխով պահարանը ցույց տալիս։ 2-րդը ոգևորված գլխով է անում։ Իսկ Մայորը մոտենում է Կապիտանին, ինչ-որ բան ասում։ Կապիտանը բացասաբար շարժում է գլուխը։ Մայորը մենակ մոտենում է պահարանին, երկու շիշ կոնյակ է հանում, խնձոր, բերում-դնում է սեղանին։ Գնդապետը շշերն է բացում, Մայորը խնձորն է կտրում, 2-րդը բերում է բաժակները։ Ահաբեկչուհին մոտենում է Կապիտանին։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ– Խմելո՞ւ կանչեցին։ (Կապիտանը գլխով է անում։) Լավ է, որ չխմեցիր, այսօր մենք էլ տեղ ունենք գնալու։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ո՞ւր։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Կազինո։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ճիշտ որ… բայց երեկոյան կգնանք։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Հա, բայց չարժեր, որ խմեիր։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Էսօր գլուխս պիտի սթափ լինի։ Էսօր շահելու եմ։ Ոնց որ պետք է։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Լավ կլինի։ Մի կարգին տեղ կգնանք, կուրախանանք։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ոնց եմ քեզ սիրում։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ո՞նց։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ոնց որ պետք է։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ – Ես դրանից ավելի եմ ուզում։ «Ոնց որ պետք»-ից մի քիչ ավելի շատ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ուզում ես գժվե՞մ քեզ համար։
ԱՀԱԲԵԿՉՈԻՀԻ – Ի՞նչ կլինի որ։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Որ գժվեմ, երեկոյան ո՞նց եմ խաղալու։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Մի գժվի, որ երեկոյան բախտդ բերի։
Դեպի դուռն են գնում։
ԿԱՊԻՏԱՆ — Ըհը, կարգին բերի ու կարգին շահեմ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — Ըհը, ու դուրս գաս անհաջողության գոտուց։
ԿԱՊԻՏԱՆ — (արդեն դռներին են հասել, անսպասելի կանգնում է, Ահաբեկչուհուն իր կողմը շրջում, ուշադիր նրան է նայում)։ Քեզանից ավելի մեծ շահում հնարավոր չի, էլ ի՞նչ անհաջողության գոտի, բախտ բերել… սրանից ավելի մեծ բա՞խտ։
ԱՀԱԲԵԿՉՈՒՀԻ — (շոյում է նրա այտը, զգույշ համբուրում)։ Քեզ շատ եմ սիրում։
Գնում են։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (նրանց ետևից նայելով)։ Մանկությունից այս կարգի երջանկություն եմ երագել։
ՄԱՅՈՐ — Երջանիկ չե՞ս եղել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Էս կարգի՝ չէ։
ՄԱՅՈՐ — (2-րդ տեղակալին)։ Իսկ դո՞ւ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ– Ես երջանիկ օրեր շատ եմ ունեցել։
ՄԱՅՈՐ — Օրինակ։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Օրինակ՝ մի անգամ, ծննդյանս տարեդարձին, մայրս 24 գույնի ֆլոմաստերներ նվիրեց։ Հեքիաթային նկարներ էի անում։
ՄԱՅՈՐ — Մանկամիտ է սա։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ – Իսկ դու երջանիկ եղե՞լ ես։
ՄԱՅՈՐ — Մի անգամ։ Ընդամենը։ Երբ առաջին անգամ կնոջ սիրեցի։ Տարիքով ինձանից մեծ էր։ Առավոտյան, երբ արթնացա, տեսա, որ հագուստներս լվացել-արդուկել է։ Անկողնում ինձ նախաճաշ բերեց։ Ինձ տղամարդ զգացի։ Ո՜նց երջանկացա, ո՜նց երջանկացա։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ես ուրիշ կարգի երջանկության մասին էի խոսում՝ այն երկուսի նման։ Ձեր ասածները մանր-մունր բաներ են։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (ներս մտնելով՝ որոշ ժամանակ նայում է խմողներին)։ Լավ էլ նստել եք։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Դու էլ ես ուզո՞ւմ միանալ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — (շշերին նայելով)։ Ափսոս է, քիչ է մնացել։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (անասելի փոխվել է, հագուստները շքեղ են, բայց մի ձեռքին պայուսակն է, մյուսին՝ ավելը)։ Մոռացա՞ր, որ այսօր մեր աղջկան պիտի այցելենք։ Մի շաբաթ է…
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Չեմ մոռացել։ Լսիր, ավելը ինչո՞ւ ես վերցրել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Կպցրել են ձեռքին՝ որպես շքանշան։ Ավելակիրի մեկը…
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Այ քեզ բան։ (Ավելը շպրտում է։) Սովորեցի դրան։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Դու դերասանուհի՞ ես, թե՞ ավել վարժեցնող։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Խնդրում եմ չվիրավորել մեր կանանց։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ընդամենը հարց տվեցի, չի՞ կարելի։
2-ՐԴ ՏԵՂԱԿԱԼ — Կարելի է, բայց նախապես պարտավոր ես ինձ հետ համաձայնեցնել։
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ – Պահո՜… լավ էլ խմել եք։ (Մոտենում է 2-րդին, տեղից բարձրացնում։) Գնացինք, գնացինք, թե չէ էսօր տեղ չենք հասնի։
Գնում են։
ՄԱՅՈՐ — Դե ինչ, մենք էլ չգնա՞նք։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Բա սա՞։ (Ցույց է տալիս կոնյակի շիշը։)
ՄԱՅՈՐ — Հետներս կվեցնենք, կնստենք բացօթյա սրճարանում։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Կարելի է։
Հանգում են լույսերը։
ՄԱՅՈՐ — Ա՜յ քեզ բան, լույսերը հանգցրին։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Էլի մեզ մոռացան, կարծում են՝ ներսում մարդ չմնաց։
ՄԱՅՈՐ — Ո՞նց ներքև իջնենք, դահլիճո՞վ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Դահլիճով երկար է, էս աստիճաններից էլ անընդհատ ընկնում ենք, արի կուլիսներով գնանք։
ՄԱՅՈՐ — Իսկ էն փո՞սը, դա էլ վտանգավոր է, քի՞չ ենք ընկել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Զգույշ կլինենք։ Դու կոնյակի շիշը վերցրու։
ՄԱՅՈՐ — Վերցրի։ Գնացինք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Բայց զգույշ։
ՄԱՅՈՐ — Ուրեմն ուղիղ, հետո աջ։ Ու նեղ աստիճաններով՝ ներքև։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Բայց աջում զգույշ՝ փոսն է։
ՄԱՅՈՐ — Աջում շատ զգույշ՝ իրար ձեռք կբռնենք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Չէ, չարժե, տեղը նեղ է, ավելի լավ է իրար ետևից գնանք։
ՄԱՅՈՐ — Լավ, բայց առաջից դու գնա…
Ահավոր աղմուկի ձայն։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Մեզնից մեկնումեկը ոնց որ թե փոսն ընկավ։
ՄԱՅՈՐ — Ինձ էլ է թվում, բայց ո՞ր մեկս։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Երևի ղու։
ՄԱՅՈՐ — Էլի ե՞ս, հերիք չի՞, վերջին անգամ էլ ես ընկա։ Այս անգամ երևի դու ես ընկել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Դե լավ, կարևոր չէ, ով ընկել է՝ թող դուրս գա։
ՄԱՅՈՐ — Առանց օգնության հնարավոր չէ։ Ով փոսը չի ընկել՝ ընկածին թող օգնի։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Եթե չգիտենք՝ ով է փոսն ընկել, ո՞նց իմանանք, թե ով չի ընկել, որ մյուսին օգնի։
ՄԱՅՈՐ – Հը՞… բարդ հարց է։ Իսկ եթե նա, ով փոսը չի ընկել՝ ինքն էլ ընկնի՞։ Եթե երկուսով մի տեղ լինենք, իրար կօգնենք՝ դուրս կգանք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Խելոք մարդ ես, միշտ ասել եմ՝ գլուխդ աշխատում է։
Դարձյալ ահավոր աղմուկի ձայն։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ըհը, հիմա երկուսով մի տեղ ենք։
ՄԱՅՈՐ — Այո, երկուսով էլ փոսում ենք։ Հետաքրքիր է, հիմա ո՞վ ընկավ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Երևի դու։
ՄԱՅՈՐ — Էլի ե՞ս։ Բա դո՞ւ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ինձ փոս ընկնել չի կարելի, ես բժշկից թուղթ ունեմ։
ՄԱՅՈՐ — Թուղթ… բայց փոսում ես, չէ՞։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Փոսում եմ, բայց չեմ ընկել։
ՄԱՅՈՐ — Բա ի՞նչ ես արել… թռել-բարձրացե՞լ ես։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Հիմա դա՞ է կարևոր։ Ուրիշ գործ չունե՞նք։
ՄԱՅՈՐ — Ունենք, արի իրար օգնենք, բարձրանանք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Նախ հարկավոր է ուժ հավաքել։ Կոնյակի շիշը մոտդ չի՞։
ՄԱՅՈՐ — Մոտս է։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Դրանից էլ լավ ո՞ւժ։ Արի մի-մի թաս ուժ հավաքենք։
ՄԱՅՈՐ — Բաժակները չեմ վերցրել։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ես վերցրել եմ։
ՄԱՅՈՐ – Վերցրե՞լ ես… գիտեիր, որ պիտի ընկնե՞նք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Չգիտեի, բայց մտքովս անցավ։ Վերցրու բաժակները, լցրու։ Մի-մի թաս խմենք, նոր դուրս գանք։
ՄԱՅՈՐ – Էստե՞ղ, փոսո՞ւմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Հետո՞ ինչ։ Քեզ թվում է՝ ուրիշները հարմար տեղերո՞ւմ են խմում։ Պալատներում՝ փոսում չե՞ն։
ՄԱՅՈՐ — Երևի չէ։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ախր կարևորը տեղը չէ, կարևորը մարդն է..
ՄԱՅՈՐ — Ո՞ր մարդը։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Ընդհանրապես։ Մարդ կա՝ պալատում է խմում-ուրախանում, բայց իրեն փոսի մեջ ընկած է զգում։ Իսկ մարդ էլ կա՝ փոսում է, բայց չգիտես ոնց, բոլորը գլխի են ընկնում, որ էս մարդու համար տեղը նշանակություն չունի, որովհետև էս մարդը ներսից է հարուստ, շքեղ… Իսկ դու ասում ես՝ փոս…
ՄԱՅՈՐ — Էլ չեմ ասում։ Դե, բաժակդ վերցրու։ Արի խմենք։ Բայց ինչի՞ համար։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Մարդու։
ՄԱՅՈՐ — Ո՞ր մարդու, ո՞ւմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Ընդհանրապես։
ՄԱՅՈՐ — Որովհետև հպա՞րտ է հնչում։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Չէ։ Որովհետև դժվար է ապրում, խճճված, բայց երեք պարզ ու հանճարեղ ներդաշնակություն է ստեղծել։
ՄԱՅՈՐ — Ի՞նչ։
ԳՆԴԱՊԵՏ – Հույս-Հավատ-Սեր։ Մարդ ապշում է։
ՄԱՅՈՐ — Ապշիր, բայց մի քիչ հետո, հիմա արի խմենք։
ԳՆԴԱՊԵՏ — Խմենք։