Նելլի ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ / «Ելի՛ր, դուռդ բաց»

Նելլի ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆԻ «Ելի՛ր, դուռդ բաց» պիեսը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2004 թ., թիվ 6-7-ում

 

Հաճախ մենք մեր շրջապատի հաշմանդամ կանանց (տղամարդկանց) չենք տեսնում։ Մեր մտքով էլ չի անցնում, որ նրանք էլ են ընդունակ սիրելու, կարոտելու, տառապելու։ Պատահում է՝ նրանց պահ ենք տալիս մեր անձնական ապրումները, մեր սիրային պատմությունները՝ երբեք չսպասելով, որ նրանք էլ կարող են ունենալ իրենց պատմությունները։ Ես ճանաչում էի մի հաշմանդամ կնոջ և շարունակ զարմանում էի նրա ինքնավստահության վրա։

Ես շատ ուշ հասկացա, որ դա ընդամենը ինքնապաշտպանության միջոց էր։

Իմ հերոսուհին հաշմանդամ է, թույլ ու անկենդան ոտքերից վերև՝ փարթամորեն զարգացած, գեղեցիկ կին է։ Նրա յուրաքանչյուր օրը նախորդ օրվա կրկնությունն է, և վաղվա օրը ոչնչով չի տարբերվելու երեկվանից։ Նրա աշխարհը իր լուսամուտից երևացող տարածքն է, ծանոթները՝ անցնող-դարձող մարդիկ։ Հեռախոսով սկսած սիրախաղը ընդամենը միանման օրերի ձանձրույթը ցրելու փորձ է։

Եվ նա համարձակ է ու ինքնավստահ, քանի դեռ խաղում է։ Այն պահից, երբ բացահայտում է, որ իր մեջ զգացմունք է ծնվել, մատնվում է խուճապի. ինքը  սիրահարվելու իրավունք չունի. քանզի՝ «Ես գեղեցկաբաշ նժույգ եմ՝ անարդարացիորեն լծված ծանրաշարժ կառքի…»։ Բայց ո՞վ է տալիս այդ իրավունքը։ Մի՞թե հաշմանդամը դատապարտված է միայնակ ապրելու, կգտնվե՞ն մարդիկ, ովքեր կհամարձակվեն դառնալ նրանց կյանքի ընկերը։

Նելլի ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ

 

ԵԼԻ՛Ր, ԴՈՒՌԴ ԲԱՑ

Գործող անձինք

ԿԻՆ

ՏՂԱՄԱՐԴ

 

Սենյակ, որը հայում է դիմացի շենքին։ Լուսամուտի մոտ նստած է երիտասարդ կին՝ ոտքերը սև ծածկոցով փակ։ Կինը խոսում է հեռախոսով և միաժամանակ նայում հեռադիտակով։ Լսվում են տղամարդու պատասխանները։

 

ԱՌԱՋԻՆ ՇԱԲԱԹ

ԿԻՆ — Բարի լույս։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Բարև ձեզ։

ԿԻՆ — Գիշերները շատ անհանգիստ ես քնում, հո հիվանդ չե՞ս։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — (զարմացած)։ Ոչ… իսկ դուք ո՞վ եք։

ԿԻՆ — Քո ամենամտերիմ մարդը։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Ինչպե՞ս թե… ես ձեզ չեմ ճանաչում։ Ձեր ձայնն անծանոթ է ինձ։

ԿԻՆ — Դա կարևոր չէ։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Ինչպե՞ս թե՝ կարևոր չէ. ես ձեզ չեմ էլ տեսել։

ԿԻՆ – Հետո՞ ինչ։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Ինչպե՞ս  թե՝ ինչ… զանգահարում է ինչ-որ անծանոթ կին և խորհրդավոր ձայնով հայտնում, որ իմ ամե­նամտերիմ մարդն է։ Սա ձեզ տարօրինակ չի՞ թվում։

ԿԻՆ — Գուցե մի քիչ անսպասելի է, բայց դու մի՛ վախենա։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Չէ՜ մի, վախե­նամ. համա թե օյինբազն եք, հա՜։

ԿԻՆ — Հիմա էլ՝ օյինբազ, ավելի լավ է՝ մնամ խորհրդավոր, դա արդեն ինչ-որ բան նշանա­կում է։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Ոչինչ էլ չի նշա­նակում։ Եվ ընդհանրապես, ի՞նչ եք ուզում ինձնից։

ԿԻՆ — Առանձնապես ոչինչ։ Ուզում եմ՝ նկա­տես։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Դե միանգամից ասեիք. ուզում եք ծանոթանալ։

ԿԻՆ — Ըհը… անմիջապես մեծամտացար։ Բավական է բանի տեղ դնես՝ փքվում են…

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — (ընդհատելով)։ Ավելի լավ չէ՞ր փողոցում մոտենայիք ինձ։

ԿԻՆ — (քիչ լռելուց հետո)։ Ի՞նչ փողոց, ես փո­ղոցում լինել չեմ կարող։ Կտրվիր հողից, բաց արա հոգուդ աչքերը…

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — (ծիծաղում է հեգնանքով)։ Խորհրդավոր ներկայանալու ինչպիսի՜ ջանքեր։

ԿԻՆ — Ես ներկայանում եմ այնպիսին, ինչպիսին կամ։ Մի՞թե հոգուդ խորքում երազած կնոջ իդեալ չես ունեցել։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Հո չե՞ք ուզում ասել՝ դուք հենց նա եք։

ԿԻՆ — Դե իհարկե, կռահեցիր։ Ես ուզում եմ, որ տեսնես ինձ հոգուդ խորքերում։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Հանգիստ թո­ղեք ինձ ու իմ հոգին։ Եվ ընդհանրապես, ես ձեզ թույլ չեմ տվել ինձ հետ դու-ով խոսել, պա՞րզ է։ Գոնե խոսելու տարրական կուլտուրա ունենա­յիք։

ԿԻՆ — (հեգնանքով)։ Մտերիմ մարդկանց հետ պաշտոնական լեզվով չեն խոսում։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Գրողի ծոցն անցեք ձեր մտերմությամբ։

ԿԻՆ — Հենց դա էլ փորձում եմ անել և վստահ եմ, որ կհաջողվի։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — (ջղային)։ Բայց շատ պնդերեսն եք։

ԿԻՆ — (հանգիստ)։ Ես կասեի՝ համառ։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Պնդերես։

ԿԻՆ — Մի քիչ նեղացա քեզնից և չգիտեմ՝ էլի կզանգե՞մ, թե՞ ոչ։ Ցտեսություն։ (Լսափողը ցած է դնում։)

 

ԵՐԿՐՈՐԴ ՇԱԲԱԹ

Ամուրի տղամարդու սենյակ, ձևավորումը թողնվում է նկարչի ճաշակին։ Տղամարդը մտախոհ քայլում է սենյակում։ Հեռախոսազանգ։ Կանգ է առ­նում, ձեռքը երկարում է լսափո­ղին ու ետ քաշում։

ՏՂԱՄԱՐԴ —  Երևի էն իդիոտն է։ Չեմ վերցնելու լսափողը։ (Մի պահ ընդհատվում, ապա վերսկսվում են զանգերը։ Վերցնում է Լսափողը։)

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Բարի երեկո։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (հարկադրված)։ Բարի երեկո ձեզ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դու ուշ վերադարձար և շատ հոգնած տեսք ունես։

ՏՂԱՄԱՐԴ —  Կարծես թե անցած անգամ նեղացաք ինձնից, ու ես հույս ունեի, որ էլ չեք զանգահարի, մանավանդ որ մեկ շաբաթ էլ անցել է։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Հնարավոր չէ երկար նե­ղացած մնալ մտերիմ մարդուց:

ՏՂԱՄԱՐԴ — (հեգնանքով)։ Իսկ ի՞նչ է իմ մտերիմ կնոջ անունը, գուցե ներկայանայի՞ք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Անունն ի՞նչ կարևոր է. կին եմ և վերջ։ Ուղղակի կին։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Գոնե հաճելի՞ եք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Այո։ Նույնիսկ՝ հմայիչ։

ՏՂԱՄԱՐԴ —  Եվ համարձա՞կ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Եվ համարձակ, դու անմիջապես պիտի կռահեիր։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Կարելի՞ է ասել նաև՝ սեքսուալ:

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — (ծիծաղում է)։ Արտասովոր… նմանս չկա։

ՏՂԱՄԱՐԴ —  Ապացուցիր։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Սկսենք նրանից, որ շատ գեղեցիկ կուրծք ունեմ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ավելի լավ է՝ տեսնեմ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Փակիր աչքերդ և ձեռքերդ մտովի սահեցրու կրծքիս վրայով. զգո՞ւմ ես, ինչքան պիրկ ու ողորկ է։ Դե՞, ի՞նչ կասես։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Մինչև չշոշափեմ՝ չեմ զգա

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դու գրող ես. երևակայիր, թե տեսնում ես։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (նյարդային)։ Գրողը ձեզ տանի, ինձ ձե՞ռ եք առնում, ինչ է։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դու նյարդայնանում ես, կարելի է կարծել, որ արդեն շփոթվում ես իմ ներկայությունից։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (զայրացած)։ Ես չեմ էլ զգում ձեր ներկայությունը։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Մի՞թե բոլորովին զուրկ ես հումորի զգացումից։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Կարծես թե սկսում եմ հասկանալ… Դուք ամբողջ օրը զանգում եք սրան- նրան ու գայթակղում հեռախոսով։ Դա աշխա­տա՞նք է։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դարձյալ սխալվեցիր։ Ես ամբողջ օրը մտածում եմ քո մասին և փորձում եմ գայթակղել միայն քեզ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Դա ձեր առաջի՞ն փորձն է:

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Առաջին։ Եվ վերջինն է լինելու։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ եթե հաջողության չհաս­նե՞ք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Բացառվում է։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Շատ եք ինքնավստահ, ես կասեի՝ անհարկի։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Նպատակասլաց եմ և հա­մառ. ես կասեի՝ ոչ անհարկի։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Գուցե այսօր բավակա՞ն է. ես նույնիսկ չեմ ընթրել։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դա այնքան էլ կարևոր չէ: Ի դեպ, ես հասկացա, որ դու սպասելու ես իմ զանգին։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (հեգնանքով)։ Դե իհա՜րկե, այսուհետ իմ կյանքում ամենակարևորը ձեր հիմար զանգերին սպասելն է լինելու։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Քեզնից չէի սպասում։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես շատ հոգնած եմ տուն վե­րադառնում և հանգստի խիստ կարիք ունեմ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Գիտեմ, միօրինակությունից է. ես փորձում եմ թոթափել քո հոգնությունը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (հեգնանքով)։ Դուք ամեն ինչ գիտեք… մինչդեռ իրականում ոչինչ էլ չգիտեք և ինձ էլ չեք ճանաչում։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Ընդհակառակը, ես քեզ ան­գիր գիտեմ։ (Քիչ խիստ տոնով։) Եվ լավ կլինի՝ չափավորես խմիչքի նկատմամբ ունեցածդ սերը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (զայրացկոտ)։ Դուք, ի՛նչ է, հետևո՞ւմ եք ինձ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Ես քո մեջ եմ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես ձեզ չեմ տեսնում։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Եղիր ուշադիր ու կտեսնես։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկապես փորձանք եք։ Դուք ուզում եք, որ ես ընդունե՞մ խաղը։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Սա խաղ չէ. և, ի դեպ, իմ կյանքի ամենալուրջ ու պատասխանատու քայլն է։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինձ զանգահարե՞լը…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Քեզ հրապուրելը. ես եր­կար եմ մտածել այդ մասին։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Հաշվի առեք, որ ինձ ոչ ոք այլևս չի հետաքրքրում։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Այդպես փորձում ես ցույց տալ, իսկ իրականում՝ ես արդեն որոշա­կիորեն հետաքրքրում եմ քեզ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Գրողը տանի, ստացվում է, որ դուք ամեն ինչ գիտեք, իսկ ես նույնիսկ չգիտեմ, թե ինչ գույնի են ձեր աչքերը։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Հասկացա, հենց դրանից էլ պիտի սկսեիր։ Դու ծով սիրո՞ւմ ես։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Հո չե՞ք ուզում ասել, որ ձեր աչքերը ծովի գույնն ունեն։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Ենթադրում եմ, որ պոետ­ները սիրում են ծովի կապույտը։ Իմ աչքերը ճիշտ և ճիշտ այդ գույնն ունեն։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Եթե այդ մասին լսեի մի տա­սը տարի առաջ, գլուխս կորցրած կփնտրեի ձեզ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դու հիմա էլ արդեն կորց­նում ես գլուխդ։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Ես օրվա մեջ ոչ մի անգամ չեմ հիշում ձեր մասին։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Փոխարենը, երբ գլուխդ դնում ես բարձին, աչքերիդ առաջ կանգնում եմ ես։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Չէ՜ մի… պատկերացում ան­գամ չունեմ՝ ինչպիսին եք դուք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դա այնքան էլ այդպես չէ։ Դու ինձ տեսնում ես այնպիսին, ինչպիսին ինքդ կուզենայիր տեսնել, իմ հասակը… մազերը…

ՏՂԱՄԱՐԴ — Չգիտեք էլ՝ ինչպիսի մազեր եմ սիրում։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դե, մի՞թե քեզ դուր չեն գա­լիս ջրահարսի մազերի նման երկար, ծովի ալիքներ հիշեցնող մազերը, այնպիսին, ինչպի­սին իմն են…

ՏՂԱՄԱՐԴ – Տես, է՜, ամեն ինչ այնպես է, ինչպես կուզենայի, որ լիներ։ (Հեգնանքով։) Իսկ և իսկ՝ հեքիաթում։ Հագիդ զգեստն էլ…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դու քո երևակայությամբ հագցնում ես ինձ ամենատարբեր զգեստներ…

ՏՂԱՄԱՐԴ — Եվ հերթով՝ հանում…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Զգեստներս գեղեցիկ են և…

ՏՂԱՄԱՐԴ — (հեգնանքով)։ Եվ բոլորը լայ­նալանջ բացվածքով, որտեղից, իհարկե, երևում է ձեր ողորկ ու պիրկ կուրծքը՝ իր ողջ գեղեցկությամբ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Ես չեմ վիրավորվում, որովհետև քո ասածները մոտ են ճշմարտու­թյանը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Մինչև ինձ, ձեր համառու­թյամբ քանի՞ տղամարդ եք նվաճել և, ընդհանրապես, շա՞տ բանի եք հասել:

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դուք աոաջին տղամարդն եք լինելու իմ կյանքում, իսկ ընդհանրապես՝ հասել եմ ամենին, ինչին ձգտել եմ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ուզում եք հասկացնել, որ կո՞ւյս եք… ա՞յդ եք ուզում ասել։ Եթե այդպես է՝ հետաքրքիր կլիներ, բայց ո՞վ կհավատա ձեզ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Մի սրա՜ն տես, արդեն ոգևորվեց… և արդեն պատրաստ է տեղի տալու։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ժամանակից շուտ մի ոգևոր­վեք. ինձ ավելի շատ փորձառու կանայք են դուր գալիս։ Տասնութ տարեկան չեմ, որ կուսությամբ գայթակղվեմ, ավելի հետաքրքիր բան մտածեք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Քո ինքնավստահ տոնն ինձ խաբուսիկ է թվում։ Իսկ քեզ, ընդհանրա­պես, դո՞ւր են գալիս կանայք, թե՞…

ՏՂԱՄԱՐԴ — Պետք չէ շարունակել, սկ­սում եմ համոզվել, որ ձեր հերթական զոհն եմ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Առաջինն եք ու վերջինը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Որքան էլ փորձեք հետաքրքիր երևալ, միևնույն է՝ ձանձրացնում եք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Արտաքինդ ավելի բարե­նպաստ է խոսում քո մասին, այդքան աննրբանկատ մարդու տպավորություն չես թողնում։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Արտաքինը հաճախ խաբու­սիկ է։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Վստահ էի, որ քո դեպքում ճշմարիտ է «Գեղեցիկ մարմնում՝ գեղեցիկ հոգի» ասացվածքը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Լավ, հոգնեցրիք, տվեք ձեր հեռախոսահամարը, ու եթե երբևէ զգամ ձեր խորհրդավոր բլբլոցի կարիքը, ինքս կզանգեմ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դրա կարիքը չկա. դու մի օր պարզապես կգաս ինձ մոտ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Բայց ես չգիտեմ ձեր տան տեղը։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Սրտիդ թելադրանքով ոտ­քերդ կբերեն։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Վախենամ՝ երկար սպասեք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Գոնե մի քիչ ասպետու­թյուն խաղա։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Ոչ մի տեսակի խաղ չեմ ըն­դունում։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դա ինձ ավելի է հրապու­րում. ուզո՞ւմ ես իմանալ՝ ինչպիսի շրթունքներ ունեմ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ոչինչ չեմ ուզում իմանալ և խնդրում եմ՝ ձեռ քաշեք ինձնից։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Լավ, բայց իմացիր, որ ես անսովոր գեղեցիկ շրթունքներ ունեմ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինձ համար միևնույն է և տհաճ է, որ համառորեն «դու»–ով եք խոսում ինձ հետ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Չէ՞ որ արդեն ասել եմ՝ մտերիմ մարդու հետ «դուք»–ով չեն խոսում։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ու բավական է խաղաք հո­գուս հետ. դա ինձ դուր չի գալիս։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Իսկ ինձ հաճույք է պատ­ճառում։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Ես կարող եմ շատ կոպիտ լի­նել։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դա կլինի քո կյանքի ամենաանհեթեթ քայլը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես ոչինչ չունեմ կորցնելու։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դու կկորցնես ինձ։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Մի բան կամ մեկին կորցնե­լու համար՝ նախ պետք է ունենալ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Ա՛յ, դա արդեն ուրիշ խո­սակցություն է, և ինձ դուր է գալիս։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ ես արդեն զայրանում եմ ձեր աներեսության վրա։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ — Դարձյալ վիրավորե­ցիր ինձ և այս անգամ՝ լրջորեն, ես դնում եմ լսափողը և այլևս չեմ զանգելու, բայց դու կկարոտես իմ զանգերին։

Կապն ընդհատվում է։ Տղամարդը շրխկոցով դնում է լսափողը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (ջղային փնթփնթում է)։ Ինչ­քա՜ն են փոխվել ժամանակները։ Ո՞վ կպատկերացներ, որ հայ կինն այսպիսի քայլի կդիմի։ Թերևս սա ավելի վատ է, քան մարմնավաճա­ռությունը, համենայնդեպս, մարմնավաճառը բացահայտ է անում իր…  գործը։ Սա և՛ սուրբ է ձևանում, և՛ աներեսի նման կպել-պոկ չի գալիս։ Մի սրա ինքնավստահությա՜նը նայիր… չէ՜ մի՝ կկարոտեմ զանգերիդ, երկար կսպա­սես…

 

ԵՐԵՔ ՇԱԲԱԹ ԱՆՑ ԿՆՈՋ ՍԵՆՅԱԿԸ

ԿԻՆ — (զննում է հեռադիտակով և խոսում)։ Ըհը, արդեն պարզ երևում է, որ սպասում է։ Ո՜նց էր անտարբերություն խաղում։ Մի տեսեք, տեսեք՝ ինչպես է ամեն հեռախոսազանգից վեր թռչում։ Մի քանի շաբաթ է՝ չեմ զանգահարում, արդեն իրարով է անցել։ Անտարբեր տղամար­դուս տեսեք… Բայց ինչո՞ւ է մենակ։ Կես տարի կլինի, որ հետևում եմ ու միշտ մենակ եմ տես­նում։ Մի՞թե այս մարդը ոչ ընկեր ունի, ոչ էլ բարեկամ։ Տարօրինակ է։ Սովորաբար մենակյաց տղամարդիկ օգտվում են առիթից, կանանց են տուն բերում կամ էլ ընկերներով գինարբուք սարքում։ Գուցե սա միասե՞ր տղամարդ է… Այս միտքը քիչ հավանական է, գրեթե անհեթեթ… Ոչ մի տղամարդ իրեն նեղություն չի տալիս։ Համենայնդեպս, հեշտությամբ գայթակղվողնե­րից էլ չէ։ Երևում է՝ ալարկոտ և ինքնամփոփ բնավորություն ունի։ Մեկ ուրիշը, եթե փորձեի այսպես գայթակղել, գլուխը կորցրած կնետվեր արկածներ որոնելու։ Հետաքրքիր էլ արտաքին ունի, գեղեցիկ աչքեր, մերոնց մեջ քիչ պատա­հող կանոնավոր քիթ, թիկնեղ հասակ, խոշոր ձեռքեր, որոնց մեջ ուղղակի կկորչեին իմ փոք­րիկ ափերը… Գրողը տանի, կարծես թե ես էլ եմ սկսել տարվել… Ձանձրույթս փարատելու հա­մար սկսած խաղը դառնում է վտանգավոր… Ի՞նչ իմանա, որ իսկապես տղամարդու երես չեմ տեսել, ով գիտի՝ ինչեր է մտածում իմ մասին։ Իսկ եթե որոնի ու գտնի՞ ինձ… Հետո՞… Այդ մասին ավելի լավ է չմտածել… Համա թե կկատա­ղի՝ տեսնելով ինձ… Կամ էլ գուցե խղճա… Իսկ ամենակարևորը, որը կարող է… որը կարող է անսովոր հաճույք պատճառել ինձ, անհավա­նական է՝ երկնքից աստղեր իջեցնելու չափ… ես հասկանում եմ, որ ինձ դժվար է սիրել… թերևս անհրաժեշտ է դադարեցնել խաղը։ Բայց… բայց կարծես թե այն ինձ համար դադարել է խաղ լինելուց, ավելի շատ պա­հանջ է, անհրաժեշտություն, և ձեռքս ինքն իրեն է ձգվում դեպի հեռախոսը… Երեք շաբաթ կլի­նի, որ չեմ զանգել, թվում է՝ մի ամբողջ տարի…

 

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ԲՆԱԿԱՐԱՆԸ

Տղամարդն անհանգիստ քայլում է սենյակում, նստում, բարձրանում՝ աչքը հեռախո­սին, երբեմն էլ մոտենում է, բարձ­րացնում լսափողը, ստուգում՝ աշխատո՞ւմ է։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Շա՜տ զարմանալի է. ուղիղ երեք շաբաթ է՝ լռում է… Մի՞թե իսկապես վիրա­վորվել է, թեև նրա պահվածքից այնպես էր հասկացվում, որ հեշտ վիրավորվողներից չէ։ Ավելի հավանական է մտածել, թե հասկացավ՝ անիմաստ է ինձնով հետաքրքրվելը։ Իսկ գուցե արդեն մեկ ուրիշի՞ է զանգահարում… Իսկ ինչո՞ւ՝ ոչ։ Գուցեև արդեն գտել է ուրիշ մեկին։ Դե, իհարկե, գտել է, հո բոլորն էլ ինձ նման դանդալոշ չե՞ն։ Ո՞ր տղամարդուն բացահայտ ակնարկներ անեն, որ ավանակի նման նստի տանը… Բայց եթե մարմնավաճառ է… Ոչ, այդ մեկը քիչ է հավանական… Եթե իսկապես այն­քան հրապուրիչ է, ինչպես ինքն է նկարագրում, և մարմնավաճառ՝ «գործի» պակաս չէր ունե­նա։ Այ քեզ բա՜ն… Միայն այդ մտքից կատա­ղում եմ, քիչ է մնում մտածեմ, թե սկսել եմ խան­դել… Իսկ… իսկ գուցե հիվանդ է…. Գրողը տա­նի, ի՞նձ ինչ, թե հիվանդ է, թեկուզ՝ մեռնի… դա ինձ չի հետաքրբրում։ Այո, այո, ես նրան չեմ ճանաչում և լիակատար անտարբերությամբ կընդունեմ նրա մահվան լուրը… Բայց չէ՞ որ նա երիտասարդ է և, ինչպես ինքն է նկարագրում, գայթակղելու չափ գեղեցիկ… Եվ դու, խելառ պոետ, քեզ տաղանդավոր համա­րող գրող, պիտի անտարբերությամբ ընդունես գեղեցիկ, երիտասարդ կնոջ մա՞հը… Հետո՞ ինչ, չէ՞ որ նա անծանոթ է ինձ… Դե իհարկե, ես նույ­նիսկ նրա անունը չգիտեմ։ Իսկ գուցե դա կարևոր չէ՞… ենթադրենք, թե շատ էլ գեղեցիկ անուն ունի, ասենք՝ Հասմիկ կամ Օվսաննա, ի՞նչ է փոխվելու, եթե ես նրա քթի ծայրն անգամ չեմ տեսել… Բա՜ն ասացիր դու էլ. կարծես կարևորը հենց քթի ծայրն է։ Վերջ, վերջ, պոետ, խելք հավաքիր և նստիր թղթերիդ առաջ, գլխիցդ դուրս շպրտիր այդ ան­հեթեթ զանգերի հիշողությունը։ Մեկընդմիշտ մոռացիր դրանց մասին։ Ուրեմն այսպես, կրկնիր քեզ համար. «Նա ինձ բացարձակ չի հետաքրքում… Նա ինձ բացար­ձակ չի հետաքրքրում»։ Լավ է, շարունակիր. «Ով և ինչպիսին ուզում է լինի»։ «Ով և ինչպի– սին ուզում է լինի»։ Այդպես, լավ է… Հիմա մի երկու անգամ էլ կրկնիր՝ «Ես չեմ սպասում նրա զանգերին»։ Այո. «Ես չեմ սպասում նրա զան­գերին»։ Այո, իսկապես չեմ սպասում, լավ է, լավ է, ընկեր, շարունակիր նույն ոգով. «Նա անտաշ, գռեհիկ ու աներես կին է, և այդ տեսա­կը ինձ չի կարող հետաքրքրել…»։ Ահա, լավ է… «Ի՞նչ լավ բան կարող է լինել մի կնոջ մեջ, որը ուղղակի հետապնդում է անծանոթ տղա­մարդու…»։ Այո, ամեն ինչ ճիշտ է. դու լուրջ մարդ ես, ճանաչված պոետ, գիրք վերցրու և կտրվիր գայթակղությունից… Ահա, գիրք վերց­րի, հիմա կսկսեմ կարդալ… գրողի ծոցը թող գնա իր պիրկ կրծքով ու կապույտ աչքերով… Մի տես, է՜, ինչ էլ հնարք է մտածել, վստահ եմ, որ աշխարհում չկա մի տղամարդ, որ չսիրի կա­պույտ աչքեր ու պիրկ կուրծք… Բայց չէ… Դուք ինձ չեք կարող գայթակղել, որովհետև… Որով­հետև ես այդ ամենի հետ միասին ձեր ոտքերին կճղակներ ու գլխին պոզեր եմ տեսնում… Հաս­կացա՞ք, տիկին։ Այնպես որ, հեռու ինձնից… հե­ռու… (Քշում է ձեռքով։) Ահա, արդեն բացեցի գիրքը, հիմա կկարդամ ու կմոռանամ ամեն ինչ…

Հեռախոսազանգ՝ բարձր ու զիլ։ Տղամարդը վեր է թռչում և գիրքը շպրտելով՝ արագ վերցնում լսափողը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ալո… ալո… (Լսափողը հե­ռացնելով և ծածկելով ափով։) Ըհը, հիմա էլ ու­րիշ խաղեր է խաղում… Ալո, խոսեք, ես ուշադիր լսում եմ ձեզ… (Ոչ ոք չի խոսում, տղամարդը շրխկոցով դնում է լսափողը։) Չէ, այ սա՛ արդեն չեմ ների… Եթե նորից փորձի, լսա­փողը չեմ վերցնի և վերջ, թեկուզ ժամերով զանգահարի։ Վերջ, ես նստում եմ աշխատելու և ինձ համար գոյություն չունի հեռախո­սը. այո, ենթադրենք՝ հեռախոս չունեմ։ Կարող էի, չէ՞, հեռախոս չունենալ։ Իսկ ինչո՞ւ՝ ոչ… այնքան մարդ կա, որ հեռախոս չունի։ Ահա, հիմա կծածկեմ ապարատը… (Հեռախոսի ապարատի վրա շորեր է լցնում:) Այդպես, ահա, նստում եմ հեռու, և ինձ համար մեկ է՝ կզանգի՞, թե՞ ոչ։ (Վերցնում է մաքուր թուղթ, նստում գրասեղա­նի մոտ։ Հաջորդ պահին դարձյալ հեռախոսա­զանգ՝ այս անգամ խուլ, հազիվ լսելի։ Տղամարդը շպրտում է գրիչն ու մի ոստյունով մոտենում է հեռախոսին, երկու ձեռքով, արագ, ցաքուցրիվ շպրտում է շորերն ու վերց­նում լսափողը։ Ջղային։) Գիտե՞ք ինչ, վերջ տվեք ձեր խաղերին, բավական է ձեզ երե­խայի նման պահեք…

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Ներեցեք, երևի սխալվել եմ… Լինային եմ խնդրում։

ՏՂԱՄԱՐԴ — (կատաղած, հուսախաբ)։ Գրողը տանի ձեր Լինային էլ, ձեզ էլ։ (Լսափո­ղը ցած է գցում, մտազբաղ։) Մի՞թե չի զանգահարելու… եթե այդպես է, ավելի լավ, թե չէ հանգիստս կորցրել եմ. ո՛չ գրել է ստացվում, ո՛չ էլ՝ կարդալ… Հազիվ հասցնում էի բացել դուռը՝ լսվում էր նրա զանգը… Եվ որ­տեղի՞ց էր իմանում, որ տուն եմ մտել… մի՞թե հետևում էր… Կարծես ոչ մեր բակում, ոչ էլ մոտերքում այդպիսի արտաքինով կին չեմ տե­սել: Ինչ որ է՝ կշարունակեմ իմ հանգիստ ու, ինչպես անծանոթուհին էր ասում, միօրինակ կյանքը, բայց… կարծես այդպես էլ մի բան չէր, էլի օրվա մեջ ինչ-որ փոփոխություն էր մտնում նրա բլբլոցով… Գրողը տանի, կարծես իսկապես սպասում եմ այդ անհեթեթ զանգե­րին…

 

ԵՐԿՈԻ ԱՄԻՍ ԱՆՑ

 ԿՆՈՋ ՍԵՆՅԱԿԸ

Կինը նստած է նույն դիրքով, վա­րագույրի ետևից դիտում է դիմացի պատուհանից ներս։ Դեմքը գոհունակություն է արտահայտում, սկզբում ժպտում է, հետո՝ սկսում մանրիկ ծիծաղել, ապա հեռադիտակը նետելով՝ քրքջում է։

ԿԻՆ — Վերջնականապես կորցրել է հանգիս­տը։ Համոզված եմ, թե կանչեմ՝ վազելով կգա։ Մի տես, տես ինչպես է հարձակվում հեռախո­սի վրա ու կատաղած ցած գցում լսափողը։ Կասկած չի կարող լինել, սպասում է իմ զան­գին։ Հավանաբար նրան թվում է՝ փորձառու, կյանք տեսած կին եմ, մտքովն էլ չի անցնի, որ իմ պատերից դուրս միայն իրեն եմ տեսնում… Մի անգամ էլ զանգեմ, ու վերջ, միայն մեկ ան­գամ, թե չէ, թե չէ… Լավ, ավելի լավ է՝ չմտա­ծեմ, մի անգամը ոչինչ չի փոխի…

Կինը վերցնում է լսափողը, հավա­քում համարը և լռում։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Հաստատ գի­տեմ, որ դուք եք, իմ խորհրդավոր անծանոթ մտերմուհի, դե խոսեք, ինչո՞ւ եք լռում։ Լավ, խոստովանում եմ, որ սպասում էի ձեր զանգին։ Դարձյալ լռում եք… Հասկանում եմ ձեզ. դուք խոստացել էիք այլևս չզանգել, ես էլ ինձ էի խոստացել, որ ձեր հեռախոսազանգերին չեմ պատասխանելու։ Երկուստեք դրժել ենք մեր խոստումները, ուրեմն՝ մի լռեք։ (Փոքր-ինչ ծաղ­րանքով։) Դե՛, ո՞ւր կորավ ձեր համարձակությու­նը… այնպես պատկերավոր էիք նկարագրում՝ ձեռքերիս տակ զգում էի ձեր կրծքի թփրտոցը։ Իսկ հիմա, չգիտես ինչու, լռում եք… (Կինը ափով փակում է լսափողն ու ամոթխած ծիծա­ղում։) Գուցե այնքան էլ համարձակ ու փորձառու չեք, ինչպիսին ուզում էիք ներկայա­նալ… Լավ, եկեք ամեն ինչ սկզբից սկսենք, հա­մաձա՞յն եք… Լռում եք… ուրեմն համաձայն եք… Ո՞վ եք դուք։

ԿԻՆ — (համարյա շշնջոցով).

Ես Սարոնի ծաղիկ եմ

Եվ հովիտների շուշան…

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Ականջներիս չեմ հավատում, մի՞թե «Երգ Երգոցը» գի­տեք։

ԿԻՆ — (ի պատասխան շարունակում է կար­դալ).

Ինչպես խնձորենին անտառի ծառերի մեջ,

Պարմանիների մեջ մերձավորս այդպես է։

Ես ցանկացա նստել հովանու տակ նրա,

Եվ պտուղը նրա քիմքիս քաղցր եկավ։

Իմ գլխի տակ լինի թող ահյակը նրա,

Եվ թող աջը նրա իմ մարմինը գրկի։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ –

Դու, որ թաքնվել ես պարիսպների ետև,

Քեզ պատվար ես արել ապառաժը,

Ցույց տուր ինձ դեմքը քո

Եվ լսելի արա ինձ քո ձայնը,

Զի գեղեցիկ ես դու, և թովիչ է ձայնդ…

ԿԻՆ — (ծիծաղում է, մի պահ լռում, ապա շա­րունակում).

Ով դու, որ չքնաղ ես, ծովաբնակ ջրահարսի նման

Եվ հպարտ ես ու անհաս՝ որպես աստվածուհի,

Հանդիպիր ինձ, սահմանագծում կապույտ՝ երկնքի ու ծովի,

Որ սուզվեմ մութ խորքերը աչքերիդ՝ ոսկե ձկան նման,

Եվ աստղեր հանեմ շողշողուն, և ադամանդներ՝ շարան-շարան։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ –

Ու զարդարեմ աստղաթագով ճակատդ պայծառ,

Ու զարդարեմ ադամանդով լանջդ հրաշափառ…

(Զարմացած։) Բայց չէ՞ որ սա իմ բանաստեղ­ծությունն է։

ԿԻՆ — (այդ պահից սկսած՝ անցնում է դուք-ի)։ Ես ձեր բոլոր բանաստեղծություններն ան­գիր գիտեմ։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — Ձե՞ր, ես ճի՞շտ լսեցի… Ո՞ւր կորավ ձեր համարձակությունը։ Գուցե ես ճանաչո՞ւմ եմ ձեզ։

ԿԻՆ — (անհանգստացած)։ Ո՛չ, ո՛չ, ի՞նչ եք ասում։ Եվ, ընդհանրապես, կարծում եմ, միմյանց հրաժեշտ տալու ճիշտ ժամանակն է։ Խոստանում եմ այլևս չզանգել: Հաջողություն ձեզ։

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ — (տագնապած)։ Չանջատե՛ք, խնդրում եմ։ Հիմա դուք իսկապես լրջորեն հետաքրքրում եք ինձ և…

Կինը վախեցած ցած է գցում լսափողը։

ԿԻՆ — (շփոթված)։ Ես… Ուզում էի հե­տաքրքիր… բայց տարօրինակ բան է կատարվում ինձ հետ։ Ես պահանջի նման ու­զում եմ տեսնել նրան, հետևել, ամեն ինչ իմա­նալ նրա մասին։ Ստացվում է՝ նրա հոգու հետ խաղալու փոխարեն ինքս եմ հայտնվել անսո­վոր վիճակում։ Չգիտես ինչու, հաճախ եմ ու­զում իմ արտացոլքը տեսնել հայելու մեջ։ Իսկապես ինչ-որ բան է կատարվում ներսս, ա՛յ այստեղ… Պարզ ու որոշակի լսում եմ սրտիս զարկերը՝ անհանգիստ ու խելահեղորեն արագ… Տեր Աստված, երբ տեսնում եմ իմ կի­սամերկ մարմինը, ձիգ ու անաղարտ կուրծքս… ասես ուժեղ ափերի կարոտ եմ զգում։ (Խոսելու ընթացքում դեն է նետում թեթև վերնաշապիկն ու հաշմանդամի սայլակով մոտենում հայելուն, հիացմունքով զննում իրեն։) Աչքերս ծովի ջրի նման կանչող ու կործանող են թվում, ջրվեժի նման ուսերիս թափվող մազերը կարող են հիացմունք առաջացնել, ի՜նչ սպիտակ ու ողորկ է լանջս… ես… գեղեցիկ եմ, ես իսկապես շատ գե­ղեցիկ եմ… Տե՜ր Աստված, այս ի՞նչ է կատար­վում ինձ հետ, ես զգում եմ մարմինս, արյան եռք եմ զգում երակներիս մեջ ու կատաղի հոսք՝ դեպի ուղեղս ու սիրտս, կիրքը փոթորկվում է ներսս ու ելք որոնում… Տե՜ր, ինչո՞ւ ես ստեղծել այս շքեղ մարմինը և անեծք դրել վրան… Ես ինձ կին եմ զգում, իմ զգայարաններն ազատվել են հավերժական թվացող թմբիրից և ես… Ես սիրել եմ ուզում ու սիրվել, Տեր, մի՞թե հանցավոր է իմ միտքը, մի՞թե իրավունք չու­նեմ… (Հեկեկում է։)

 

 

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ԲՆԱԿԱՐԱՆԸ

Տղամարդը նստել է բազմոցին, գլուխն առել ափերի մեջ, աչքերը հառել հեռախոսին՝ մտքերի մեջ է։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ստացվում է՝ առանց այդ հեռախոսազանգերի կյանքը դարձել է անհետաքրքիր, ավելին՝ տխրում եմ։ Զարմանալի է՝ սկզբում թվում էր, որ ինձ գայթակղելը նրա գե­րագույն նպատակն է, բայց հենց իմ մեջ հե­տաքրքրություն արթնացավ՝ չքացավ, ասես չի էլ եղել։ Չի զանգահարում և վերջ, ուզում ես՝ մեռիր։ Մի՞թե վախեցավ, բայց ինչի՞ց… Եթե տեսնեի, գուցե ամեն ինչ անցներ, գնար… Իսկ հիմա հետաքրքրությունս ավելի ու ավելի է մե­ծանում… Իր նկարագրածով ու իմ երևակայությամբ ստեղծել եմ նրան ու կարծես սիրահար­վել… Երևի բարձրահասակ էլ է, հը՞… հավանա­բար իմ ուսերից բարձր… Ա՜յ քեզ բան, ոչ մի իրական կին վաղուց ինձ չի հետաքրքրել, իսկ ահա, չգիտես ում պատճառով, հանգիստս կորցրել եմ։ Բայց ինչո՞ւ է լռում… Ոնց էլ համբե­րում է… Հավանաբար վախեցավ ճանաչվե­լուց… Բայց այդ դեպքում ինչո՞ւ էր զանգահա­րում… Սկզբում անլուրջ մարդու տպավորու­թյուն էր թողնում, բայց հետո… Ես պիտի նրան տեսնեմ, և վերջ։ Պիտի տեսնեմ, որ խաղաղ­վեմ։ Այլապես… Դե՛, զանգիր, ի սեր Աստծո, զանգահարիր, խնդրում եմ, դե՛… (Հեռախոսա­զանգ, տղամարդը վեր է թռչում տեղից։) Ալո, ալո, ցած չդնեք, խնդրում եմ, թե չէ, միևնույն է, կգտնեմ քեզ։ Ես խնդրել եմ, որ փոստում գրան­ցեն քո համարը, այնպես որ անջատելն իմաստ չունի։ Մի լռի, խնդրում եմ… Ինչպե՞ս ես, մենակ չե՞ս տխրում։ Այ, հիմա ես տխրում եմ առանց քո զանգերի։

Սիրեցյալս, քույրս, կատարյալս,

Իմ տատրակս, ելիր ու դուռդ բաց արա…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ –

Ես հանել եմ արդեն պատմուճանս,

Ինչպե՞ս հագնեմ նորից,

Ես… ոտքերս արդեն լվացել եմ,

Կկեղտոտվեն նորից իմ… ոտքերը…

(Լռու­թյունից հետո։) Զանգել եմ… ներողություն խնդրեմ… ներող եղեք և մեծահոգի…

ՏՂԱՄԱՐԴ — (արագ՝ վախենալով, որ կինը կանջատի հեռախոսը)։ Լսիր ինձ, եթե անջատեցիր, հուր-հավիտյան հետդ չեմ խոսի։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Եթե չուզենամ, չեք էլ կա­րող խոսել։ Բայց մի՞թե դուք հավատացել եք իմ խոսքերին… Ձեռ քաշեք, ի սեր Աստծո, մանա­վանդ որ… մանավանդ որ ոչինչ չեք կորցնում։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Այ, դա՛ արդեն իմ իմանալու բանն է։ Ազնիվ խոսք, ոչ մի վատ բան չեմ մտածում քո մասին։ Դա միայն սկզբում էր, քանի դեռ չէի ճանաչել քեզ…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Իբր հիմա ճանաչում եք…

ՏՂԱՄԱՐԴ — Դե իհարկե, ճանաչում եմ, հատկապես, երբ նայում եմ հոգուս խորքը… Ես պատրաստ եմ… Ես պատրաստ եմ…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Ոչ մի բանի էլ մի պատ­րաստվեք, ես մեծ մեղք եմ գործել ձեր նկատ­մամբ, մեծ մեղք…

ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի սեր Աստծո, ոչ մի մեղք էլ չես գործել, ի՞նչ մեղքի մասին է խոսքը, ամեն ինչ կարգին է, լսո՞ւմ ես, ամեն ինչ… Իսկ ո՞վ է ասել, թե անպայման տղամարդը պիտի առա­ջինը մոտենա կնոջը։ Կարևորն այն է, որ ես ու­զում եմ տեսնել քեզ, ավելին՝ ուզում եմ նայել աչքերիդ մեջ, շոյել մազերդ, շոշափել մարմինդ՝ ոտքերիցդ մինչև մազերիդ ծայրը… (Լռում է։) Դե՞… Ո՞ւր էինք հասել, եթե չեմ սխալվում՝ իրանիդ… այնպես չէ՞…

Ոտից-գլուխ ես գեղեցիկ, սիրեցյալս,

Եվ քո վրա չկա ոչ մի արատ։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – (փորձելով ինչ-որ բան հասկացնել)։ Կա՛նգ առ, ես գեղեցկաբաշ նժույգ եմ՝ անարդարացիորեն լծված ծանրաշարժ կառքի։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Ի՜նչ գեղեցիկ ես խոսում…

Քո շրթունքներն ի վար մեղր է կաթում, հարսս,

Եվ քո լեզվի ներքո մեղր է ու կաթ,

Փակյալ պարտեզ ես դու, սիրեցյալս,

Փակյալ պարտեզ ես դու և աղբյուր ես կնքյալ…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Ինչպե՜ս կուզեի սլացիկ ոտքերով վայրի հովատակ լինել՝ անսանձ ու անթամբ…

ՏՂԱՄԱՐԴ — (տագնապած)։ Մի՞թե դուք ազատ չեք։

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – Դուք ինձ չեք ուզում հաս­կանալ…

ՏՂԱՄԱՐԴ — Հասկացա… Դուք նաև սլա­ցիկ ոտքեր ունեք, ես այլևս կանգ չեմ առնելու, ես խենթի նման սիրում եմ գեղեցիկ ոտքեր: Ես արդեն որոշակիորեն տեսնում եմ ձեզ. չքնաղ դեմքով, բարեձև մարմնով, սլացիկ ոտքե­րով գեղեցկուհի… այնպես չէ՞…

ԿՆՈՋ ՁԱՅՆ – (սառը, քիչ էլ դաժան): Եկեք ու կտեսնեք։ Ուղիղ ձեր դիմացի լուսամուտներն են, ձերի նման երկրորդ հարկում է, դիմացի շենքի։ Դուռը բաց կթողնեմ…

ՏՂԱՄԱՐԴ — (ձեռքը խփում է ճակատին)։ Տե՛ս, է, ո՞նց չեմ հասկացել, ուղիղ քթիս տակ է.. (Լսափողը գցում է և խենթի նման վազում դե­պի դուռը՝ հողաթափերով, տնային շորերով: Հաջորդ պահին վերադառնում է, կանգնում հա­յելու առաջ, զննում իրեն՝ ասես կողմնակի աչ­քերով, փոխում հագուստը, օծվում ու դուրս թռչում։)

 

 

ԿՆՈՋ ՍԵՆՅԱԿԸ

Կինը նստած է բազկաթոռին՝ գլու­խը բարձր, հայացքը՝ դռանը։ Թեթև կռանալով՝ ուղղում է ոտքե­րը ծածկող շալը։

ԿԻՆ — Վերջ։ Այսօր ամեն ինչ կվերջանա։ Ուժ տուր ինձ, Տեր, հաղթահարելու իմ կյանքի ամենածանր փորձությունը… (Դռան թակոց։) Մտե՛ք, դուռը բաց է։

Ներս է մտնում տղամարդը, ձեռ­քին՝ ծառի ծաղկած ճյուղ։ Ներս է մտնում ու քարանում՝ տեսնելով կնոջ անսովոր գեղեցկությունը։

ՏՂԱՄԱՐԴ — Իմ Սուլ… Սուլամի, իմ Սուլամիթա… Գուցե հրավիրես նստե՞լ։ (Առաջա­նում է։) Գուցե սո՞ւրճ կառաջարկես…

 

Կինը, նայելով տղամարդու աչքե­րին, դանդաղ բարձրացնում է ոտ­քերը

ծածկող շալը և մի կողմ նե­տում։ Տղամարդը տեսնում է անօգ­նական կախ ընկած,

խեղճ ու ան­կենդան ոտքերը և այլայլված կանգ առնում։

 

You may also like...

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։