Գուրգեն ԽԱՆՋՅԱՆ / «ՏԻԳՐԱՆ ՄԵԾ»

«ԴՐԱՄԱՏՈՒՐԳԻԱ» ՀԱՆԴԵՍԻ ԱՐԽԻՎ/ ՊԻԵՍՆԵՐ

 

Գուրգեն ԽԱՆՋՅԱՆԻ «ՏԻԳՐԱՆ ՄԵԾ» պիեսը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2004 թ., թիվ 6-7-ում

 

 

Վաղուց էի ուզում մի զտարյուն կատակերգություն գրել. գրել եմ, բայց՝ հեռուստատեսության համար, ուզում էի թատրոնի համար գրել: Ձգձգում էի, ինչ—որ բան պակասում էր: Սակայն, ահա, կյանքն ինձ խթանեց – նկատի ունեմ մեր վերջին շրջանի ընտրարշավները. առավել լավ նյո՞ւթ կատակերգության համար…

Փորձել եմ հաշտեցնել գրական և խոսակցական լեզուները. օրինակ՝ Շխոն՝ քրեական հեղինակությունը, չի կարող գրական հայերենով խոսել, անհեթեթ կլիներ: Մի խոսքով՝ յուրաքանչյուր հերոսիս իրեն հարազատ լեզվով եմ խոսեցրել: Այսպես:

 

Գուրգեն ԽԱՆՋՅԱՆ

 

ՏԻԳՐԱՆ «ՄԵԾ»

Կատակերգություն 6 պատկերով

 

Գործող անձինք

ՏԻԳՐԱՆ — միջին տարիքի, ներկայանալի արտաքինով, թավ ձայնով

ԹԱՄԱՐ — Տիգրանի կինը, գրավիչ

ՀԱՅՐԻԿ — Տիգրանի հայրը, հաշմանդամ, չի խոսում, չի քայլում, սայլակով է

ԳԱԼՈՒՍՏ — կուսակցության պարագլուխ

ՍԱՔՈ — Գալուստի թիկնապահը

ԿԱՐՈ — Գալուստի թիկնապահը

ՇԽՈ — քրեական հեղինակություն

ԻՍԱԿ

ԿԱԼԻԿ — հոմոսեքսուալիստ

ՆՈՒՆՈՒ — մարմնավաճառ կին

ԳՈՒՇԱԿ — մուրացկան կին

ԿԱՐԱ — իմիջմեյքեր

ԼԱՐԱ — անգլերենի դասատու

 

Ամ­բողջ գոր­ծո­ղու­թյունն ըն­թա­նում է Տիգ­րան Հայ­կի Հայ­կազ­յա­նի ան­շուք տանը:

 

ՊԱՏ­ԿԵՐ ԱՌԱ­ՋԻՆ

Սեն­յա­կում Թա­մարն է, ամուս­նու տա­բատն է կար­կա­տում: Շան ոռ­նոց:

ԹԱ­ՄԱՐ — Իբր կյան­քը կյանք է, էս շունն էլ ան­դա­դար ոռ­նում է: (Հարևան սեն­յա­կից

դու­դու­կի ձայն է լս­վում🙂 Էս հայ­րիկն էլ որ հան­կարծ չի ձգում իր դուդուկը… Շան

ոռնոցից սրտակեղեք է, ոնց որ խոսք­նե­րը մեկ արած լի­նեն: Տարօրինակ օր է, առավոտից նա ոռնում է, սա՝ նվագում, սա նվագում է, նա՝ ոռնում: Շուտ պրծներ այս օրը, քա­նի ոչ մի փոր­ձանք չի պա­տա­հել: (Մա­տը ծա­կում է🙂 Վախ, էս էլ առաջին փորձանքը, երանի սրանով պրծնե33ր:

Գա­լիս է Տիգ­րա­նը, տագ­նա­պած է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դուռն ին­չո՞ւ է բաց:

ԹԱ­ՄԱՐ — Շուտ եկար այ­սօր, ինչ լավ է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Գործս շուտ ավար­տե­ցի: Դուռն ին­չո՞ւ էր բաց:

ԹԱ­ՄԱՐ – Բա՞ց: Որ­քան հիշ­ում եմ՝ փա­կել էի:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բաց էր: Զգույշ եղիր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ահ, էս տանն իբր ինչ կա, որ գող մտ­նի:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դու հո կա՞ս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Շնոր­հա­կալ եմ: Ընթ­րե­լո՞ւ ես:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սկզ­բում գու­ցե նաև ճաշ­եմ՝ այն­քան քաղ­ցած եմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի կե­րա­կուր եմ տա­լու, կու­զես ճաշ հա­մա­րի, կու­զես՝ ընթ­րիք. ռա­դի­ո­յի հա­մեստ ծա­ռա­յո­ղը մեծ ախոր­ժակ չպետք է ու­նե­նա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Է՜, պատ­մու­թյուն սար­քե­ցիր, մի բան տուր ու­տեմ, պրծ­նենք: (Շան ոռ­նո­ցը լսե­լով): Ի՞նչ ոռ­նոց է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չգի­տեմ, ամ­բողջ օրը ոռ­նում է: (Հայ­րի­կի դու­դու­կը լսե­լով🙂 Ըհը, սա էլ ետևից:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ծանր երազ տե­սա այս գիշ­եր:

ԹԱ­ՄԱՐ – Հա՞® Ասում եմ, չէ՞, ծանր օր է£ Ի՞նչ երազ էր:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Թա­մա­րիս ասեմ՝ գոր­ծի գնա­ցի արա­բա­կան նժույգ հե­ծած, պատկերացնո՞ւմ ես, նժույգ հե­ծած՝ մտ­նում եմ ազ­գա­յին ռա­դի­ո:

ԹԱ­ՄԱՐ — Եթե ռա­դի­ոն ազ­գա­յին է, արա­բա­կան նժույ­գով մտ­նել չի՞ կա­րե­լի:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Կա­տակ մի արա, լսի. ու­րեմն` հաս­կա­նում եմ, որ վի­ճակս ան­հե­թեթ է, բայց ձի­ուց իջ­նել չեմ կա­րո­ղա­նում, ասեմ ավե­լին՝ չեմ էլ ու­զում իջնել:

ԹԱՄԱՐ- Ի՞նչ գույնի էր£

ՏԻԳՐԱՆ – Ո՞վ£

ԹԱՄԱՐ – Ձին£

ՏԻԳՐԱՆ – Կարմիր էր ոնց որ£

ԹԱ­ՄԱՐ – Սպիտակ լիներ` ավելի լավ կլիներ£ Բայց ամեն դեպքում` ձին լավ նշան է: Թեև չգի­տեմ, թե էս կյան­քից ինչ լավ բան կա­րե­լի է սպա­սել:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (պա­տու­հա­նի կող­մը ցու­ցա­նե­լով): Տե­սա՞ր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ի՞նչ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Պա­տու­հա­նի ետևում ստ­վեր փա­խավ: Նա­յիր, նո­րից:

ԹԱ­ՄԱՐ — Աչ­քիդ երևաց:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լսիր, Թա­մար, մի բան ասեմ՝ չվա­խե­նաս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չեմ վա­խե­նա, ասա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ինձ հետևում են:

ԹԱ­ՄԱՐ — (փռթ­կաց­նե­լով): Չէ հա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լուրջ բան եմ ասում, հետևում են՝ փո­ղո­ցում, ստու­դի­ա­յում, հի­մա էլ, ահա, պա­տու­հա­նի ետևից:

ԹԱ­ՄԱՐ — Իբր ամեն բան լավ էր, հի­մա էլ գնանք հո­գե­բույժ­նե­րի դու­ռը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Է՜, դու կա­րո՞ղ ես լսել, լուռ լսել ու հա­վա­տալ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Կփոր­ձեմ, ասա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դու գի­տես, ռա­դի­ո օտար մարդ մտ­նել չի կա­րող, մի­այն՝ ան­ցա­թղ­թով, իսկ սրանք… Երեկ մե­կը գլու­խը մտց­րեց և ուշ­ա­դիր նա­յում է դեմ­քիս: Ասա­ցի՝ ի՞նչ է պետք, պարոն, սա ստու­դի­ա է, այս­տե­ղից հի­մա հա­ղոր­դում է հե­ռար­ձակ­վե­լու: Իսկ նա շա­րու­նա­կում է նա­յել ու մեկ էլ թե՝ «Բռա­վ­ո, բռա­վո, ինչ­պի­սի տեմ­պե­րա­մենտ, ինչ­պի­սի ձայն, հի­ա­նա­լի է»: Ասում եմ՝ չհաս­կա­ցա՞ք: Ասում է՝ «Կնե­րեք, շփո­թել եմ, ու­րիշ սեն­յակ պի­տի մտ­նե­ի»: Ու չք­վեց:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գու­ցե քո երկր­պա­գու­հի­նե­րից է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Թա­մար, քեզ լուրջ բան եմ ասում, իսկ դու չես լսում, ասում եմ՝ տղա­մարդ էր, դու ասում ես՝ երկր­պա­գու­հի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Դե տղա­մարդ էլ կա, տղա­մարդ էլ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ի՞նչ ձայն էր: Մի­ջանց­քում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գնա տես:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ե՞ս: Հա­զիվ հոգ­նած վեր եմ ըն­կել: Դու գնա, էլի, Թա­մա­րիկ:

Թա­մա­րը գնում և արագ վե­րա­դառ­նում է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Դուռն էր, բաց էիր թո­ղել:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Փա­կե­լ եմ: (Տե­ղից թռ­չե­լով🙂 Տե­սա՞ր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Նո­րի՞ց:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Էն­տեղ, մի­ջանց­քում, չտե­սա՞ր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չէ:

Տիգ­րա­նը վազ­քով դուրս է գա­լիս: Մի­ջանց­քից քաշք­շու­կի ձայ­ներ են լս­վում, մե­կը գո­ռում է՝ «Թո­ղեք, վայ, Տիգ­րան Հայ­կի, ի՞նչ եք անում, ախր խու­տուտ է գա­լիս, թո­ղեք դե»: Լռու­թյուն: Ներս են գա­լիս Տիգ­րա­նը, Սա­քոն, Կա­րոն:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (Թա­մա­րին): Ահա, չէ­իր հա­վա­տում, ահա:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ով­քե՞ր են:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սա­քոն ու Կա­րոն. էդ­պես է, չէ՞:

ՍԱ­ՔՈ — Հա, էդ­պես է, ես Սա­քոն եմ:

ԿԱ­ՐՈ — Ես էլ՝ Կա­րոն:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ծա­նո՞թ եք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չէ, նոր ծա­նո­թա­ցանք, մի­ջանց­քում:

ՍԱ­ՔՈ — Այո, տի­կին, հենց նոր: Թույլ տվեք համ­բու­րել ձեր ձեռ­քը:

ԿԱ­ՐՈ — Ի՜նչ էլ հա­վես ու­նի:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ինձ չէ­իր հա­վա­տում: (Սա­քո­յին ցու­ցա­նե­լով🙂 Սա էր ռա­դի­ո­յում: Իսկ սա փո­ղո­ցում էր ետևիցս գա­լիս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ոս­տի­կա­նու­թյուն կան­չի:

ՍԱ­ՔՈ — Հան­գիստ, հան­գիստ: Հի­մա ամեն բան պարզ կդառ­նա, քիչ մնաց, դի­մա­ցեք: Կա­րո, զան­գի:

ԿԱ­ՐՈ — (ձեռ­քը հե­ռա­խո­սին մեկ­նե­լով): Էս րո­պե­իս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Րո­պե­ավ­ճար է, ձեռդ քաշ­իր:

ՍԱ­ՔՈ — Լավ, իմով կզան­գենք: (Բջջային հե­ռա­խո­սով🙂 Ալո, հար­գե­լի պա­րոն Թո­նունց, տե­ղում ենք, հա… չէ… հա® չէ® շատ բա­րե­հաճ են, հա, ձեզ են սպա­սում: (Հե­ռա­խո­սն անջատելով:) Հինգ րո­պե­ից կլի­նի:

Հարևան սեն­յա­կից՝ դու­դու­կի ձայն:

ԿԱ­ՐՈ — Վա՛խ: Ռա­դի­ոն ա՞:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հայրս:

ՍԱ­ՔՈ — Հա՞: Լավ ա փչում մեր հե­րը:

ԿԱ­ՐՈ — Ասեք՝ «Սի­րե­ցի յարս տա­րան»-ը փչի, էլի, ի՞նչ կլ­նի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ռես­տո­րա­նում չեք, պա­րոն:

ՍԱ­ՔՈ — Ճիշտ որ: Սուրճ չու­նե՞ք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չու­նենք:

ՍԱ­ՔՈ — Լավ է, լավ է:

ԿԱ­ՐՈ — Էլ ի՞նչ չու­նեք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա­զար ու մի բան:

ՍԱ­ՔՈ — Լավ է, շա՛տ լավ է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ի՞նչն է լավ, ի՞նչ ես բար­բա­ջում:

ԿԱ­ՐՈ — Սի­գա­րետ չու­նե՞ք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ոչ:

ԿԱ­ՐՈ — Լավ է, լավ է:

ՍԱ­ՔՈ — Հեչ էլ լավ չի: Բեր քո­նը ծխենք:

ԿԱ­ՐՈ — Ին­չի՞, որ քո­նը ծխենք, ի՞նչ կլ­նի:

ԹԱՄԱՐ – Մեր տանը չեն ծխում, զսպեք ձեզ£

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (Թա­մա­րին): Երազս կա­տար­վում է ոնց որ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Երազդ չգի­տեմ, բայց ինչ­-որ բան հաստատ կա­տար­վում է: Չեմ հաս­կա­նում մի­այն, թե ին­չո՞ւ ոս­տի­կա­նու­թյուն չենք զան­գում:

ՍԱ­ՔՈ — Դե չէ, էլի: Պայ­մա­նա­վոր­վե­ցինք, չէ՞, սպա­սում ենք: Կա­րող ա պա­տա­հի՝ ձեզ լավ բան ա սպա­սվում, ի՞նչ իմա­նաք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Լավ բա՞ն, ձեր տես­քո՞վ:

ԿԱ­ՐՈ — Հա հենց, ի՞նչ վատ տեսք ա£

Դռան թա­կոց:

ՍԱ­ՔՈ — Չշարժ­վել, ես կբա­ցեմ:

Սա­քոն դուրս է գա­լիս և վե­րա­դառ­նում Գա­լուս­տի հետ:

ՍԱ­ՔՈ — Հա­մե­ցեք, էս­տեղ® Ահա՝ տեր և տի­կին Հայ­կազ­յան­նե­րը:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Բա­րի երե­կո, ու­րախ եմ, ո՞նց եք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գլուխ չեմ հա­նում, Տիգ­րան, սա մեր տու­նը չի՞:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մերն է, չկաս­կա­ծես:

ԹԱ­ՄԱՐ — Բա ո՞նց է, որ ով երբ, ոնց ու­զում՝ մտ­նում է ու դուրս է գա­լիս:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մի րո­պե, Թա­մար, մի րո­պե… Այս պա­րո­նին կար­ծես թե հիշ­ե­ցի: (Գա­լուս­տին.) Դուք վեր­ջերս…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հե­ռուս­տա­տե­սու­թյա՞մբ… Այո, «Բա­րի լու­սա­բաց» ծրագ­րով, ու­ղիղ եթեր: (Ըն­կեր­նե­րին.) Նա լավ դի­տո­ղա­կա­նու­թյուն ու­նի:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դուք…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Այո, ես «Ազ­գի առողջ հո­գին առողջ մարմ­նի մեջ» քրիս­տոն­յա-­ա­զա­տա­կան կու­սակ­ցու­թյան նա­խա­գահն եմ: Մեր կու­սակ­ցու­թյու­նը թեև ջա­հել է, բայց երկ­րում իր ստանձ­նած դե­րով, իր ազ­գան­վեր գոր­ծու­նե­ու­թյամբ ար­դեն իսկ քաջ համ­բավ է վա­յե­լում: Եր­կի­րը փր­կե­լու տասն­յոթ՝ մե­կը մե­կից լավ, ծրագ­րեր ենք առաջ քաշ­ել կարճ ըն­թաց­քում, սա­կայն այս գորշ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը այ­սօր­վա դրու­թյամբ, կնե­րեք, քյոռ են և քյառ ժո­ղովր­դի հա­ռաչ­նե­րի նկատ­մամբ£

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Նս­տեք, պա­րո­նայք: Թա­մար, սի­րե­լիս, սուրճ բեր հյու­րե­րին:

ԹԱ­ՄԱՐ — Բերեմ® Բայց մի րո­պե, ո՞վ են էս մար­դիկ, ի՞նչ են ու­զում, ո՞նց մտան տուն… Էս­պես հյուր է լի­նո՞ւմ… Ոչ մի սուրճ, մի­այն` ոս­տի­կա­նու­թյուն:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ի՜նչ կիրք ու­նի այս կի­նը: Ինքս ոս­տի­կա­նու­թյու­ն եմ նաև, ահա` ոստիկանություն, ազգային անվտանգություն, պետական եկամուտների կոմիտե և այլն: (Տա­լով գր­քույկը🙂 Խնդրեմ:

ԿԱ­ՐՈ — Ինք­ներս մեզ կռիշ ենք, էլի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Մեջ մի ըն­կիր: Կռիշների ժամանակն անցել է£

ԿԱՐՈ – Ճիշտ որ, ոնց էի մոռացել£

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լավ, պա­րո­նայք, կռիշ եք, ոս­տի­կան եք, կու­սակ­ցա­կան եք… Բայց մեզ­նից ի՞նչ եք ու­զում վեր­ջա­պես:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ու­զում ենք ձեզ առա­ջար­կել…

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Աշ­խա­տա՞նք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Աշ­խա­տա­վար­ձը հիսուն հա­զա­րից բա՞րձր է գո­նե:

ՍԱ­ՔՈ — (փռթ­կաց­նե­լով): Հիսուն հա­զար…

Կա­րոն ու Գա­լուս­տը ծի­ծա­ղում են:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — (սթափ­վե­լով): Լավ, բա­րե­կամ­ներս, ազ­գա­յին դժ­բախ­տու­թյան վրա չծի­ծա­ղենք, ի վեր­ջո մեր դրամն է, հար­գենք:

ԿԱ­ՐՈ — Ոտն­կա՞յս:

ՍԱՔՈ — Գլխահա՞կ£

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Վերջ կա­տա­կին: (Թա­մա­րին.) Աշ­խա­տա­վար­ձի խն­դիր չկա, տի­կին Թա­մար:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ո՞նց… Էլի ձրի՞:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Չէ, չէ, ճիշտ հաս­կա­ցեք, խն­դի­րը աշ­խա­տա­վար­ձը չի, սա­կայն աշ­խա­տա­վարձ, իհար­կե, կլի­նի և հաս­տատ՝ հիսուն հա­զա­րից ոչ պա­կաս:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բայց ի՞նչ գործ է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Պրե­զի­դենտ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ – Որևէ կոմ­պա­նի­ա­յի՞: Փող լվա­լու գործ է երևի, հե­տո էլ՝ բանտ. իրենք ու­տեն, ես նս­տեմ, հին պատ­մու­թյուն է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ոչ: Հան­րա­պե­տու­թյան պրե­զի­դենտ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյա՞ն… Նա՞…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հենց նա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ե՞ս:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դուք:

ՍԱ­ՔՈ — Կեց­ցե՛ պրե­զի­դեն­տը:

ԿԱ­ՐՈ — Կեց­ցե՛ պրեզիդենտը:

Հարևան սեն­յա­կից աղմուկի ձայն է լս­վում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հայ­րիկն է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հայկ Տիգ­րա­նի Հայ­կազ­յան, ղա­րա­բաղ­յան պա­տե­րազ­մի մաս­նա­կից, հաշ­ման­դամ, չի քայ­լում, չի խո­սում… Խեղճ մարդ: Մի կար­գին թոշ­ակ էլ չեն տա­լիս, չէ՞:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ին­չի՞, սի­գա­րե­տի հե­րի­քում է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Այո, ազգս ծանր կա­ցու­թյան մեջ է, փր­կու­թյան կա­րիք ու­նի ազգս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի շիշ կոն­յակ ու­նեմ պա­հած, չե՞ք խմի:

ՍԱ­ՔՈ — Հրաշ­ա­լի է:

ԿԱ­ՐՈ — Մեզ ի՞նչ է եղել, որ չխ­մենք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բեր:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ոչ մի դեպ­քում:

ՍԱ­ՔՈ — Ոչ մի դեպ­քում: (Գա­լուս­տին.) Բայց ին­չի՞ որ, շեֆ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Այս գոր­ծը կա­տար­յալ սթա­փու­թյուն է պա­հան­ջում, հենց այս պա­հից սկս­ած: Առջևում դժ­վա­րին պայ­քար է, քա­րո­զար­շավ և… հաղ­թա­նակ: Այո, պա­րո­նայք, հաղ­թա­նակ, խնդ­րում եմ չկաս­կա­ծել, պետք է հա­վա­տալ, որ Տե­րը տա:

ՍԱ­ՔՈ — Հա, ասում են, չէ՞. թա­կի, որ բաց­վի:

ԿԱ­ՐՈ — Չէ, թա­կի, որ չթակ­վես:

ՍԱ­ՔՈ — Խառ­նում ես, այ տղա:

ԿԱՐՈ — Դու ես խառնում£

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ստո՛պ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ձեռ եք առ­նում, պարզ է: (Թա­մա­րին.) Ո՛չ մի կոն­յակ, ոս­տի­կա­նու­թյուն:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ճիշտ որ: Մի­ա՛յն ոս­տի­կա­նու­թյուն:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Լսեք, ախր պար­զից էլ պարզ եմ խո­սում. մեր կու­սակ­ցու­թյու­նը մտա­դիր է ձեզ առա­ջադ­րել որ­պես նա­խա­գա­հի թեկ­նա­ծու՝ վե­րա­հաս նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րում: Մենք ու­ժեղ ենք, չկաս­կա­ծեք, դր­սում էլ լավ բա­րե­կամ­ներ ու­նենք:

ԿԱ­ՐՈ — Շնից շատ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Լռե՛լ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ան­հաս­կա­նա­լի է, կու­սակ­ցու­թյունն իր մեջ թեկ­նա­ծու չի՞ ճա­րում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Այո, ասենք՝ հենց դուք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ե՞ս: Ես, իհար­կե, Ես եմ: Կու­սակ­ցու­թյան շար­քե­րում էլ քիչ թե շատ հար­մար մե­կին կգտ­նենք, եթե լավ փնտ­րեն­ք£ Սա­կայն մեր ժո­ղո­վուր­դը, ցա­վա­լի կեր­պով, բո­վան­դա­կու­թյու­նը չի տես­նում, խաբ­վում է ար­տա­քի­նին, ձևական կող­մին, ամե­րի­կա­ցի­նե­րի պես են դար­ձել© «քիփ սմայ­լինգ»՝ այս­պես ասած, թո՜ւ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ես, ու­րեմն, ըստ ձեզ, այդ «քիփ սմայ­լի՞նգն» եմ, «թո՞ւ»-ն:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Լավ իմաս­տով՝ այո՛, բայց մի­այն՝ լավ իմաս­տով: Մենք, ի դեմս ձեզ, գտել ենք հա­մակ­րե­լի, վս­տա­հու­թյուն ներշն­չող ար­տա­քի­նով ան­հա­տի, լր­ջա­խոհ, մի քիչ տա­ռա­պած, բայց հույ­սը չկորց­րած լա­վա­տես մար­դու, որն ունի համապատասխան շար­ժուձև, կեց­վածք ու հա­յացք, վեր­ջա­պես՝ թավ, հա­մո­զիչ, դու­րե­կան ձայն:

ՍԱ­ՔՈ — Մեր օֆի­սի կա­նան­ցից մե­կը մի ան­գամ ասաց՝ երբ նրա ձայ­նը ռա­դի­ո­յով լսում եմ՝ մեռնում եմ կայ­ֆից:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ի՛…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — (Սա­քո­յին): Ախ­մախ­-ախ­մախ դուս մի տուր: Վե՛րջ, էլ դուք չխո­սեք, եղա՞վ: Ի՞նչ էի ասում… Հա, մի խոս­քով, լրիվ հա­մա­պա­տաս­խա­նում եք: Թե­րու­թյուն­ներ կան, ան­շուշտ, բայց ժա­մա­նակ ու­նենք, կաշ­խա­տենք, ճիշտ ձևի կբե­րենք, կեն­սագ­րու­թյուն կսար­քենք… Բա ո՞նց:

Հայտն­վում է Հայ­րի­կը՝ սայ­լա­կով, պտտ­վում է սեն­յա­կում, նա­յում ներ­կա­նե­րի դեմ­քե­րին, շար­ժում­նե­րով ինչ­-որ բան ասում, ապա հոգ­նած թափ է տա­լիս ձեռքն ու հե­ռա­նում:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ի՞նչ ասաց:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Առանձ­նա­պես ոչինչ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Չսի­րեց մեզ հայ­րի­կը ոնց որ: Բայց դառ­նանք մեր հար­ցին: Ձեր որ­դու խն­դիրն է մի քիչ ան­հանգս­տաց­նում. կապ­վել է ռուս կնոջ հետ, փա­խել է Մոսկ­վա… Սա կա­րող է թի­րախ լի­նել հա­կա­ռա­կորդ­նե­րի հա­մար:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բայց ին­չո՞ւ ան­պայ­ման՝ փա­խել, գուցե պար­զա­պես մեկ­նել է, չէր կարո՞ղ մեկնել, մեկ­նել է, որ…

ԹԱ­ՄԱՐ — Որ…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ – Այո, իսկապես, ին­չո՞ւ փա­խել, ու­ղար­կել եք, ասենք® ու­սում ստա­նա­լու, ճի՞շտ է, բարձ­րա­գույն սպա­յա­կան դպ­րոց, որ մեր ազ­գա­յին բա­նա­կին ար­ժա­նի սպա դառ­նա: Վատ տար­բե­րակ չի ոնց որ: Ու­րեմն, հար­գե­լի Տիգ­րան Հայ­կի… Ահ, ի՛նչ անուն-­հայ­րա­նուն է, հենց մի­այն սրա­նով մի քա­նի հա­զար ձայն կշա­հենք:

ՍԱ­ՔՈ — Տիգ­րան մեծ:

ԿԱ­ՐՈ — Բա չէ` պուճուր:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ու­րեմն պայ­մա­նա­վոր­վե­ցինք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չէ, մի շտա­պեք, ես դեռ պի­տի մտա­ծեմ, լուրջ բան է… էս­պես ոտի վրա…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ի՞նչ մտա­ծել, սի­րե­լիս, ճա­կա­տա­գիրն այս­պի­սի շանս է տա­լիս, իսկ դուք՝ մտա­ծել: Ժա­մա­նակ չկա, հենց հի­մա պի­տի վճռեք: (Թա­մա­րին օգ­նու­թյան կան­չե­լով🙂 Տի­կի՛ն Թա­մար…

ԹԱ­ՄԱՐ — Եթե նույնն ինձ առա­ջար­կած լի­նե­իք…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հրաշք կլի­ներ, ուղ­ղա­կի հրաշք: Ցա­վոք, մեր ժո­ղո­վուր­դը դեռևս սո­վոր չէ կնոջն առաջ­նոր­դի դե­րում տես­նել: (Տիգ­րա­նին.) Տես­նո՞ւմ եք, տի­կի­նը կողմ է: Հենց վա­ղը ձեզ կըն­դու­նենք կու­սակ­ցու­թյուն, մյուս օրը կդառ­նաք վար­չու­թյան ան­դամ, էն մյուս օրը հա­մա­ժո­ղով կհ­րա­վի­րենք, ձեր թեկ­նա­ծու­թյունն առաջ կքաշ­ենք և… Ամ­սական հազար դո­լա­րին հա­մար­ժեք հո­նո­րար կս­տա­նաք, բա ո՞նց, հո մեր ապա­գա պրե­զի­դեն­տին ռա­դի­ո­յի հիսուն հա­զա­րի հույ­սին չե՞նք թող­նի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ես գնա­ցի կոն­յա­կը բե­րե­լու:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սպա­սիր դեռ…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Գիշ­եր-­ցե­րեկ ձեր մեջ­քին կանգ­նած կլի­նենք, ահա, այս հրաշ­ա­լի թիկ­նա­պահ­նե­րը կհս­կեն ձեզ, շքեղ քա­րո­զար­շավ կկազ­մա­կեր­պենք, գո­վազդ, բուկ­լետ­ներ, իմիջ­մեյ­քեր կվար­ձենք, անգ­լե­րե­նի դա­սա­տու… Անգ­լե­րեն գի­տե՞ք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Քիչ-­միչ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Քիչ-­մի­չով բան դուրս չի գա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բա որ հան­կարծ ընտր­վե՞մ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ընտր­վե­լու ես£ (Թա­մա­րին.) Բե­րեք կոն­յա­կը, թա­գու­հի, այ­սօր բա­ցա­ռու­թյուն անենք:

ԹԱ­ՄԱՐ — (Տիգ­րա­նին): Բե­րե՞մ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բեր:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Կեց­ցե՛ մեր պրե­զի­դեն­տը:

ԿԱ­ՐՈ — Մեռ­նե՛մ իրա ջա­նին:

 

ՊԱՏ­ԿԵՐ ԵՐԿ­ՐՈՐԴ

Տիգ­րա­նը և Կա­րան: Տիգ­րա­նը հա­յե­լու առջև է:

ԿԱ­ՐԱ — (ուշ­ա­դիր նա­յե­լով Տիգ­րա­նի դեմ­քին): Հե­տաքր­քիր է, գիտե՞ք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դե՞մքս:

ԿԱ­ՐԱ — Հո­գին: Ինչ­պես ասում են՝ ձեր հո­գին խորն է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա՞ որ®

ԿԱ­ՐԱ — Այո: Ձեր այն հրեշ­տա­կա­յին դեմ­քից հա­մար­յա բան չմ­նաց այս օրե­րի ըն­թաց­քում: Ինչ­-որ նոր բա­ներ են հայտն­վում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Գու­ցեև հայտն­վում են. նախ­կի­նում պետք չի եղել՝ չեն հայտն­վել, հի­մա պետք է՝ հայտն­վում են, վա՞տ է:

ԿԱ­ՐԱ — Չէ: Սա­կայն այն հրեշ­տա­կա­յինն էլ ինչ­-որ չա­փով հար­կա­վոր է պահ­պա­նել, պետք կգա դեպ­քից դեպք. էլեկտ­ո­րա­տի վրա լայն սպեկտ­րով է պետք ազ­դել:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ոչ մի տեղ չի կոր­չի, Կա­րա ջան, չվա­խես, ահա, նա­յիր: (Դեմ­քը հրեշ­տա­կա­յին է դարձ­նում🙂  Լա՞վ է:

ԿԱ­ՐԱ — Փայ­լուն: Թատ­րո­նը, ի դեմս ձեզ, մեծ ար­տիստ է կորց­րել:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — («Ռո­մե­ո եւ Ջու­լետ»-ից): «Օ՜, օրհն­յալ գիշ­եր: Ես վա­խե­նում եմ, որ այս ամե­նը լոկ երազ է գիշ­եր­վա ծո­ցում, քան­զի չի կա­րող այս­քան անուշ բան իրա­կան լի­նել»:

ԿԱ­ՐԱ — (նույ­նից): «Մի երեք բառ էլ, ան­գին Ռո­մե­ո, և բա­րի գիշ­եր: Եթե քո սե­րը առա­քի­նի է, և նպա­տակդ ամուս­նա­նալն է, վա­ղը ինձ լուր տուր…»:

ԹԱ­ՄԱՐ — (որ քիչ վաղ էր մտել): Ի՞նչ է կա­տար­վում այս­տեղ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Շեքս­պիր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Վա­խե­նամ՝ ժո­ղո­վուր­դը ձեզ չհաս­կա­նա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ժո­ղո­վուրդն առ­հա­սա­րակ բան չի հաս­կա­նում, նրան հաս­կաց­նել է պետք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Իսկ ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյուն աս­վա՞­ծը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դա որ՝ ամենևին ժո­ղովր­դի հա­մար չի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Լսիր՝ ժո­ղովր­դա-­վա­րու­թյուն, այ­սինքն՝ ժո­ղո­վուրդն է վա­րում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սխալ ես մեկ­նա­բա­նում. ժո­ղո­վր­դա-­վա­րու­թյուն, այ­սինքն՝ ժո­ղովր­դին են վա­րում: Եվ մի խան­գա­րի մեզ, սուր­ճը տուր ու գնա:

ԹԱ­ՄԱՐ — (սու­րճը սե­ղա­նին դնե­լով): Անուշ արեք: (Դուրս է գա­լիս🙂

ԿԱ­ՐԱ — Ի դեպ, շատ սուրճ մի օգ­տա­գոր­ծեք, գրգ­ռում է, իսկ ձեզ հի­մա, ինչ­պես եր­բեք, ամուր նյար­դեր են պետք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սուրճն իմ վրա չի ազ­դում, ես սուր­ճից, հա­կա­ռա­կը, հան­գիստ քնում եմ, ինձ վրա, տա­րօ­րի­նակ է, բայց հաց ու պա­նիրն է ազ­դում, հենց հաց ու պա­նիր եմ ու­տում, հատ­կա­պես եթե պա­նի­րը քիչ է, կա­տա­ղում եմ:

ԿԱ­ՐԱ — Սո­ցի­ա­լա­կան նևրոզ: Դե լավ, մեկ էլ անց­նենք, պա­րոն Տիգ­րան:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Անց­նենք, հար­գե­լի իմիջ­մեյ­քեր, պատ­րաստ եմ:

ԿԱ­ՐԱ — (նրա խոս­քին հետևում են Տիգ­րա­նի դի­մա­խա­ղի և կեց­ված­քի ար­ձա­գանք­նե­րը): Ճա­ռե­լուց առաջ՝ ող­ջույն ժո­ղովր­դին: Այդ­պես: Ժպիտ: Ժպի­տի մեջ բո­վան­դա­կու­թյուն դրեք, իբր՝ մի տնից ենք ու մի հա­լից: Այդ­պես­-այդ­պես: Ձեռ­քե­րը թեթևակի պո­կեք իրա­նից, իբր՝ դեհ, ինչ ասեմ, հաս­կա­նում եք, էլի՛, ձեզ մա­տաղ: Հի­մա՝ «Սի­րո՛ւմ եմ քեզ, ժո­ղո­վո՛ւրդ»: Հրաշ­ա­լի է: Մի քիչ թա­խիծ, իբր տա­ռա­պա­գին անց­յալն եք հիշ­ել, սա առանց տեքս­տի է լի­նե­լու, պա­ու­զա­յի տեղ: Ահա, ահա, չէ, շատ է, թա­խիծ, թա­խիծ, ող­բեր­գու­թյուն մի սար­քեք, շատ կվշ­տաց­նեք, հե­տո ընկճախտից հա­նել չի հա­ջող­վի: Այդ­պես ար­դեն լավ է, վախ-­վախ-­վախ: Ըհը: Հի­մա՝ պրոբ­լե­մա­տիկ ներ­կան մեր… Եղավ: Հի­մա՝ ապա­գա­յի հույ­սը՝ «Ես գի­տեմ, ժո­ղո­վուրդ, դժ­վար է®»: Ահա: Եվ ան­մի­ջա­պես՝ «Բայց ես գի­տեմ՝ ինչ­պես լու­ծել բո­լոր խն­դիր­նե­րը: Հաս­տատ գի­տեմ: Ու քեզ ոտի եմ կանգ­նեց­նե­լու, ժո­ղո­վուրդ: Մա՛հ թշ­նա­մի­նե­րին՝ ներ­սի ու դր­սի, մա՛հ ստ­վե­րա­յին տն­տե­սու­թյա­նը, մա՛հ օլիգարխներին»: Շատ է խիստ: Այս­տեղ խն­դի­րը նուրբ է, չէ՞ որ նրանք մեր ստ­վեր­ներն են, մեր օլիգարխները, մե­ծա­հո­գու­թյան թաքն­ված երանգ պի­տի ներդ­նեք, հաշ­վի առեք, որ նրանք էլ ընտ­րա­զանգ­ված են և՝ ոչ փոք­րա­թիվ: Բարդ է, բայց պի­տի կա­րո­ղա­նաք. ժո­ղո­վուր­դը պի­տի հա­մոզ­վի, որ պատ­ժե­լու եք, իսկ նրանք պի­տի զգան, որ նե­րե­լու եք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ճա­ռը դեռ չեն պատ­րաս­տել ծույ­լե­րը, առանց տեքս­տի դժ­վար է:

ԿԱ­ՐԱ — Այս­տեղ խոսքն այն­քան կարևոր չէ, կարևորը դի­մա­խաղն է, կեց­վածքը: Ապա, փոր­ձենք. «Ես թույլ չե՛մ տա, որ նրանք խեղ­դեն մեր տն­տե­սու­թյու­նը, հա­վա­սար մր­ցակ­ցու­թյան իրա­վուն­քը, ես խիստ եմ ու ան­հան­դուր­ժո­ղ»: Խոս­քը մո­տա­վո­րա­պես այս է լի­նե­լու, սա­կայն դեմ­քը, շար­ժում­նե­րը խոս­քից տար­բեր պի­տի լի­նեն: Փոր­ձենք: «Ես թույլ չեմ տա…», մյուս կող­մից դեմ­քով, շար­ժում­նե­րով այն մյուս­նե­րին ասում եք՝ «Տղերք, ժո­ղովր­դին պի­տի մի քիչ լավ նա­յեք, մեր ժո­ղո­վուրդն է՝ տա­ռա­պած, տանջված, մի բան պի­տի մտա­ծենք մի­ա­սին»: Ահա, ստաց­վում է կար­ծես: Դուք սրա վրա հե­տո առան­ձին աշ­խա­տեք: Հի­մա՝ մի քիչ գե­ղար­վեստ. «Ժո­ղո­վուրդ, տես­նո՞ւմ ես, մենք հան­դի­պե­ցինք, և ամ­պե­րը ցր­վե­ցին, արև բաց­վեց…»: Ձե­ռքերն ավե­լի լայն տա­րա­ծեք, արևապաշտ քուր­մի պես եղեք, թող մարդ­կանց հե­թա­նո­սա­կան են­թա­խոր­քե­րի վրա ազ­դի: Քուր­մի պես:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Քեզ թվում է՝ ամ­բողջ օրը քուր­մե­րի հետ եմ շփվո՞ւմ:

ԿԱ­ՐԱ — Ես էլ չեմ շփվում: Բայց ստեղ­ծա­գոր­ծեք, երևակա­յու­թյուն աշ­խա­տաց­րեք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Այս­պես լա՞վ է:

ԿԱ­ՐԱ — Վայ, չէ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Իսկ այս­պե՞ս:

ԿԱ­ՐԱ — Այդ­պես ար­դեն մոտ է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Իսկ այս­պե՞ս:

ԿԱ­ՐԱ — Լավ է: Հի­մա՝ հրա­ժեշտ: «Ես ձեզ հրա­ժեշտ եմ տա­լիս, բայց ես ձեզ հրա­ժեշտ չեմ տա­լիս, որով­հետև սիրտս միշտ ձեզ հետ է մնում, ես ձերն եմ, դուք ինձ եք ընտ­րե­լու, մենք մի­ա­սին ենք լի­նե­լու, ինձ­նից պր­ծում չկա, ես ձեր կաշ­ին եմ հա­նե­լու…»:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ի՜…

ԿԱ­ՐԱ — Վայ, այս ո՞ւր հա­սա, կնե­րեք: Ժպիտ, հի­մա՝ ժպիտ, էլի ժպիտ, քիչ է ժպի­տը: Ավե­լի լայն, առատ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա­կա­ռա­կը՝ շատ է:

ԿԱ­ՐԱ — Փաստարկեք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Արևմտյան ընտ­րա­զանգ­վա­ծի վրա չեմ աշ­խա­տում, մերն ու­րիշ է. մի քիչ շատ ժպ­տա­ցիր, կա­սեն՝ ցան­ցառ ա, մի քիչ էլ շատ ժպ­տա­ցիր, կա­սեն՝ ապազ­գա­յին ա, երկ­րի փոր­ձու­թյուն­նե­րին, ծանր անց­յա­լին ու պրոբ­լե­մա­տիկ ներ­կա­յին՝ օտար, մի քիչ էլ շատ ժպ­տա­ցիր, կա­սեն՝ ղզի­կ ա:

ԿԱ­ՐԱ — Հա­մո­զե­ցիք: Դեհ, ինչ ասեմ, տա­ղան­դա­վոր մարդ եք, ձեզ հետ աշ­խա­տե­լը հա­ճե­լի է, ու­սա­նե­լի նույ­նիսկ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սուր­ճը սա­ռեց:

ԿԱ­ՐԱ — Այո, խմենք:

Խմում են: Գա­լիս է Հայ­րի­կը, ցույց է տա­լիս՝ իբր՝ էս ի՞նչ եք անում, էս ի՞նչ ախ­մախ բա­նե­րով եք զբաղ­ված:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լավ, այ հեր, միտինգ մի սար­քի: Առ, էս սուր­ճը խմի, չեմ կպել:

Հայ­րի­կը մեր­ժե­լով սուր­ճը՝ հա­նում է դու­դուկն ու նվա­գում «Դլե­ յա­ման»: Տիգ­րանն ու Կա­րան մե­քե­նա­բար մի­ա­նում են ու եր­գում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ըհը, եր­գե­ցինք, հի­մա գնա, հեր ջան, խան­գա­րում ես: Է՛, հաս­կա­ցանք, մենք էլ ենք սի­րում էս եր­կի­րը, մե­նակ դու չես:

Հայ­րի­կը «փուհ» է անում ու գնում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Թե ինձ խան­գա­րող եղավ՝ հերս է լի­նե­լու:

ԿԱ­ՐԱ — Դեհ, ես գնացի£

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Գնա, Կա­րա ջան, ես դեռ պի­տի մար­զանք անեմ, անգ­լե­րեն պա­րա­պեմ, լո­գանք ըն­դու­նեմ:

ԿԱ­ՐԱ — Ցտե­սու­թյուն, պա­րոն Տիգ­րան:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա­ջո­ղու­թյուն: Թա­մար, ու­ղեկ­ցիր Կա­րա­յին:

Կա­րան դուրս է գնում: Տիգ­րա­նը մար­զանք է անում: Գա­լիս է Թա­մա­րը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Որ­դիդ զան­գեց այ­սօր, Պեր­մից:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Պե՞րմ… Մոսկ­վա­յում չէ՞ր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մոսկ­վա­յում գործն ավարտ­վեց:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Պեր­մո՞ւմ ինչ է անում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Նույ­նը, շի­նա­րա­րու­թյուն:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա՞, ես կար­ծե­ցի՝ քա­ղա­քա­պետ են նշա­նա­կել:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ձեռ ես առ­նում. էն­պես եր­կիր չսար­քե­ցիք, որ մնար, մի կարգին գործ գտներ…

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ես չեմ սար­քել, նոր եմ պատ­րաստ­վում: Դու­ռը թա­կում են:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի զանգ չդ­րիր էս դռան վրա: (Դուրս է գա­լիս🙂

Գա­լիս են Գա­լուս­տը, Սա­քոն և Կա­րոն:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դե՞, ինչ­պե՞ս է մեր նա­խա­գա­հը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հրաշ­ա­լի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Լավ է, լավ է:

Սա­քոն ու Կա­րոն հե­տա­զո­տում են տա­րած­քը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ի՞նչ են փնտ­րում:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ծա­ռա­յո­ղա­կան բնազդ է, չմեռց­նենք, թող փնտ­րեն: Պա­հած գաղտ­նի բա­ներ չու­նեք, չէ՞:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չէ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Պա­րոն Գա­լուստ, սա ապա­գա նա­խա­գա­հի տո՞ւն է, նա­խա­գահն էս­պես կապ­րի՞, ամոթ չի՞:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հա­մա­ձայն եմ: Կլի­նի, բայց` ոչ հի­մա: Հի­մա նրա ազն­վու­թյան նկատ­մամբ ոչ մի կաս­կած չպետք է թույլ տանք, դի­մա­ցեք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սա­կայն ան­ձիս պատվին ու ազն­վու­թյանն ար­դեն իսկ կպ­չում են:

ՍԱ­ՔՈ — Էդ ո՞վ, է՛:

ԿԱ­ՐՈ — Էդ ո՞նց, է՛:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Տեղ­յակ եմ, թեր­թը կար­դա­ցել եմ. դե­ղին մա­մուլ:

ԿԱ­ՐՈ — Բե­րեք էն­քան տփենք՝ կարմ­րի:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Այն­պես է գրել, կար­ծես այս ան­ցու­դար­ձին ինձ­նից էլ վաղ էր տեղ­յակ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հնա­րա­վոր է, որ տեղ­յակ էր, շատ ճար­պիկ լա­կոտ է, ճա­նա­չում եմ դրան: Բայց դու մի ան­հանգս­տա­ցիր, կլ­ռեց­նենք, մի եր­կու դրամ կգ­ցենք բե­րա­նը՝ կանց­նի մեր կող­մը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Վատ չէր լի­նի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա, վատ չէր լի­նի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դուք ի՞ն­չը նկա­տի ու­նեք, տի­կին:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի եր­կու դրա­մը:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ճիշտ կռա­հե­ցի ու­րեմն: (Գր­պա­նից փող հա­նե­լով և տա­լով Թա­մա­րին, բայց խո­սե­լով Տիգ­րա­նի հետ🙂 Ահա, վերց­րու:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Վերց­րի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Սա աշ­խա­տա­վարձ է, ստո­րագ­րիր, այ այս­տեղ© (Թուղթ մեկ­նե­լով🙂

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (ստո­րագ­րե­լով): Շնոր­հա­կալ եմ:

ՍԱ­ՔՈ — Աշ­խա­տա­վար­ձին շնոր­հա­կա­լու­թյուն չեն ասում, ասում են՝ քիչ է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Իհար­կե քիչ է: Կա­տակում եմ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դեհ, ամեն բան լա՞վ է, հար­ցեր, բո­ղոք­ներ չկա՞ն, մենք գնանք ար­դեն:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա­մա­կար­գիչ չու­նեմ, մի­ա­ցում ին­տեր­նե­տի­ն, պրինտեր, ֆաքս-­մաքս… Ես հո չե՞մ պատ­րաստ­վում դառ­նալ աֆրիկյան աբո­րի­գեն­նե­րի նա­խա­գահ, ես հին, քա­ղա­քա­կիրթ ազ­գի հետ գործ ու­նեմ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Վա­ղը կլի­նի: Գնա­ցինք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Կու­սակ­ցու­թյան ժո­ղո­վի օրը նշանակե՞լ եք, չձգձգ­վի, ժա­մա­նա­կը քիչ է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ինձ մի սո­վո­րեց­րու, պարոն: Ցտե­սու­թյուն:

Դուրս են գա­լիս երե­քով:

ԹԱ­ՄԱՐ — Պն­դա­նում ես, հա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բաց­վում եմ, Թա­մար, ախոր­ժակն, ասում են, ու­տե­լիս է գա­լիս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ապ­րես: Գայ­լե­րի հետ՝ գայ­լա­վա­րի:

Մտ­նում է գուշ­ակ մու­րաց­կա­նը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սա՞ ով է: Էս տան դու­ռը երբևէ կփակ­վի՞, տի­կին Թա­մար:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ես մեղք չու­նեմ, Գա­լուս­տը բաց թո­ղեց: (Մու­րաց­կա­նին.) Ո՞վ ես, ախ­չի:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Մի շիշ ջուր տվեք, անաստ­ված­ներ, ծա­րավ մե­ռա:

ԹԱ­ՄԱՐ — Բա­ժա­կով չի լի­նի՞:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Շշով է ու­զում, որ հե­տո շիշ­ը հանձ­նի:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Ճիշտ է: (Թա­մա­րի գնա­լուց հե­տո, շուր­ջը նա­յե­լով🙂 Էս, աչքիս՝ հա­րուստ չեք: Անա­պա­հով ըն­տա­նիք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Քիչ խո­սիր, հար­կա­յին տես­չու­թյուն չես: Ահա, ջուրդ բե­րին, խմի ու գնա:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — (վերց­նե­լով շիշ­ը): Հե­տո կխ­մեմ, ծա­րավս փա­խավ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Դե, հա­ջո­ղու­թյուն քեզ:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Հի­մա կգ­նամ, շունչ քաշ­եմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հաս­կա­ցա, սա ծպտ­ված լրա­գրող է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ճիշտ որ, հրեն, գր­պա­նում ձայ­նագ­րիչ է:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — (գր­պա­նից հա­յե­լի հա­նե­լով): Ի՞նչ ձայ­նագ­րիչ, հա­յե­լի է, հանգս­տա­ցեք. այ մարդ, ես գուշ­ակ եմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գն­չո՞ւ ես:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Չէ, հայ քրիս­տոն­յա, մեռ­նեմ իմ Աստ­ծուն: (Տիգ­րա­նին.) Ձեռդ տուր՝ տես­նեմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չեմ տա:

ԳՈՒ­ՇԱԿ – Հեչ էլ տաս£ Կար­տե­րը բե­րեք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չկա: Շախ­մատ ու­նենք:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Շախ­մա­տով չի լի­նի: Դե տուր ձեռդ, մի վա­խի, շատ փող չեմ ու­զի:

Տիգ­րա­նը տա­լիս է ձեռ­քը: Գուշ­ա­կը նա­յում է, սու­լում, էլի է սու­լում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հը՞:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Ձի­ու վրա ես, եղբայր, բաշ­ը պինդ բռ­նես՝ մինչև վերջ կտա­նի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Սպի­տակ ձի՞ է:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Գույ­նը չի երևում® կարմրին ա տալիս ոնց որ®

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ե­րա­զիս ձին է:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Հենց ինքն ա: Իսկ սա…

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դա ի՞նչ:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Դա բո­լո­րիս մոտ նույնն ա, վերջն ա, մեկս՝ շուտ, մեկս՝ ուշ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հի­մա իմը շո՞ւտ է, թե՞ ուշ:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Կկ­վին հարցրու: Հա­նաք արի. ոչ շուտ է, ոչ ուշ, մի­ջին:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Իսկ եթե լավ սն­վեմ, մար­զանք անեմ, չծ­խեմ-չխ­մե՞մ…

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Արա, թե ու­զում ես՝ շուտ լի­նի: Հա­նաք արի: Դա թող­նենք Աստ­ծուն, մեռնեմ իմ Աստծուն£ Կարևորը՝ ձի­ու վրա ես: Չէ, հի­մա փող չեմ վերցնի, հե­տո կտաս, երբ ձիդ տեղ հաս­նի, բայց էդ ժա­մա­նակ շատ կտաս, էղա՞վ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Եղավ:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Դե, մի կտոր էլ ու­տե­լու բան տվեք, գնամ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Իմ ձեռն էլ կնա­յե՞ս:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Չէ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ին­չի՞ որ:

ԳՈՒ­ՇԱԿ — Նույնն ա՝ մարդ ու կին՝ մի մար­մին: Ու­տե­լիք տա­լո՞ւ ես, քուր:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Տուր, Թա­մար:

ԹԱ­ՄԱՐ — Արի:

Դուրս են գա­լիս:

Տիգ­րա­նը կանգ­նում է հա­յե­լու առջև և ինքն իրեն առա­ջադ­րանք­ներ տա­լով՝ փո­խում կեց­վածք­ը, դեմքի ար­տա­հայ­տու­թյուն­ը:

 

 

ՊԱՏ­ԿԵՐ ԵՐ­ՐՈՐԴ

Սեն­յա­կում՝ Թա­մա­րը և Գա­լուս­տը: Գա­լուս­տը փոր­ձում է գր­կել Թա­մա­րին:

ԹԱ­ՄԱՐ — Դե թո­ղեք ձեր կա­տակ­նե­րը, պարոն Գա­լուստ, ի՞նչ եք անում:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Կա­տակ չկա, զգաց­մունք­ներս լուրջ են: Ձեզ լավ նո­րու­թյուն հայտ­նե­ցի, մի համ­բույ­րի՞ էլ չեք ար­ժա­նաց­նում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ի՞նչ նո­րու­թյուն էր որ. կու­սակ­ցու­թյան ժո­ղո­վը հաս­տա­տել է ամուս­նուս թեկ­նա­ծու­թյու­նը նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րում: Իսկ ի՞նչ է, չպե՞տք է հաս­տա­տեր, էլ ին­չո՞ւ էինք այս ամե­նը ձեռ­նար­կել:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Երբ բոր­բոք­վում ես, ավե­լի ցան­կա­լի ես:

ԹԱ­ՄԱՐ — Է՜, դե թո­ղեք, ցա­վեց­նում եք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հեշտ եք ասում… Հեշտ եք ասում, կար­ծում եք՝ ներ­կու­սակ­ցա­կան տա­րա­ձայ­նու­թյուն­ներ չկա՞ն. մեր կու­սակ­ցու­թյու­նը հա­զար ու մի տե­սակ բո… մարդ­կան­ցից է հա­վաք­ված:

ԹԱ­ՄԱՐ — Կար­գին մարդ­կան­ցից հա­վա­քե­իք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ծի­ծա­ղե­լի բան եք ասում, կար­գին մարդ ո՞ւր է. էն խեղճ Դի­ո­գե­նեսն իզուր չէր, որ լապ­տեր­ը ձե­ռքին, օրը ցե­րե­կով, մարդ էր փնտ­րում© «Հեյ, մարդ կա՞ էս աշ­խար­հում, եկեք տես­նեմ», բայց մարդ չկար:

ԹԱ­ՄԱՐ — Լավ, իսկ ինքն ո՞ւր է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դի­ո­գե­նե՞­սը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չէ, Տիգ­րան Հայ­կի Հայ­կազ­յա­նը, ամու­սի­նս:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Չգի­տեմ: Երես է առել, ինձ­նից թա­քուն ինչ­-որ գոր­ծեր է բռ­նում, ես չեմ զար­մա­նա, եթե պարզ­վի, որ սի­րու­հի ու­նի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Իսկ ձեր թիկ­նա­պահ­նե՞րն ուր են, ին­չո՞ւ եք մե­նակ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դու կու­զե­իր, որ երե­քո՞վ գր­կենք քեզ, քաղց­րիկս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ար­դեն չափն ան­ցաք…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ – Կատակեցի, մի նեղացիր, գեղեցկուհի£ Թիկ­նա­պահ­նե­րիս ու­ղար­կել եմ ամուս­նուդ ետևից:

ԹԱ­ՄԱՐ — Այլ կերպ ասած՝ լր­տե­սում եք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Տի­կին, կու­սակ­ցու­թյունն ահա­գին փող է ներդ­րել ձեր ամուս­նու մեջ, քա­ղա­քա­կան հույ­սեր է կա­պում նրա հետ. հան­գիստ թող­նենք, որ մի օյին բե­րի՞ գլխ­նե­րիս: (Դարձ­յալ փոր­ձում է գր­կել Թա­մա­րին🙂 Դե, մի՛ հա­մա­ռի, մի պաչ, ընդամենը մի պաչ…

Մի­ջանց­քից ինչ­-որ ձայն է լս­վում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Այն­տեղ մարդ կա:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Որ­տե՞ղ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի­ջանց­քում: Ձայն լսե­ցի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Չփչ­փո­ցի նմա՞ն, թե՞ խռխ­ռո­ցի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ավե­լի շուտ՝ խռխ­ռո­ցի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Կա­րո, այս­տեղ արի:

Հայտն­վում է գլ­խի­կոր Կա­րոն:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ես քեզ ո՞ւր էի ու­ղար­կել, այ տղա£

ԿԱ­ՐՈ — Սա­քոն գնաց. ես մնա­ցի, որ ձեր ան­վտան­գու­թյունն ապա­հո­վեմ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հրա­մա­նիս հա­կա­ռա՞կ:

ԿԱ­ՐՈ — Դր­սում մի կաս­կա­ծե­լի անձ­նա­վո­րու­թյուն էր ֆռֆ­ռում, մտա­ծե­ցի…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Բա ես քեզ մտա­ծե­լը չեմ ար­գե­լե՞լ:

ԿԱ­ՐՈ — Մո­ռա­ցա՝ մտա­ծե­ցի£

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դո՛ւրս: Շքա­մուտ­քի մոտ սպա­սիր:

ԿԱ­ՐՈ — Ո՞ւմ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հրա­հան­գիս:

ԿԱ­ՐՈ — Լսում եմ և են­թարկ­վում: (Դուրս է գա­լիս🙂

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ահա, թա­գու­հիս, դարձ­յալ մե­նակ ենք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չմո­տե­նաք: Ես ապա­գա նա­խա­գա­հի կին եմ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Բայց մենք հո գի­տե՞նք, որ պղպ­ջակ է ձեր այդ նա­խա­գա­հա­ցուն:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ամենևին: Նա օր օրի փոխ­վում է, և չեմ կար­ծում, թե նրա­նից լավ թեկ­նա­ծու կա հի­մա:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ինչ­քան էլ փոխ­վի, իմ ձե­ռին է: Իրա­կան նա­խա­գա­հը ես եմ լի­նե­լու, ուս­տի լավ կլի­նի ինձ հետ հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ չփ­չաց­նեք, տի­կին:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ավա­զակ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Քա՜ղցր կին:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ձե­ռքերդ հե­ռու. ես նա­հա­պե­տա­կան ըն­տա­նի­քում մե­ծա­ցած աղ­ջիկ եմ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — (զան­գում է բջ­ջա­յին հե­ռա­խո­սը🙂 Ասա, Կա­րո: Գա­լի՞ս է: Դե բարձ­րա­ցիր էս­տեղ, շուտ: (Թա­մա­րին.) Գա­լիս է ամուսն­յակդ: Ին­չո՞ւ տխ­րե­ցիր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա­կա­ռա­կը, ու­րախ եմ, կա­րո­տել եմ, ո՜նց եմ կա­րո­տել:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ո՜ւխ, չա­րաճ­ճի:

Գա­լիս են Սա­քոն և Կա­րոն:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դե՞, ո՞ւր էր գնա­ցել մեր նա­խա­գա­հա­ցուն:

ՍԱ­ՔՈ — Չի­մա­ցա, շեֆ, մինչև տո­նա­վա­ճառ գնա­ցի, հե­տո աչ­քիցս կո­րավ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ես քեզ գոր­ծից կա­զա­տեմ: Չլի­նի՞ կաշ­ա­ռել է քեզ:

ՍԱ­ՔՈ — Նրան ո՞ւր ա էդ­քան հնա­րա­վո­րու­թյուն: Չէ, մաս­սա­նե­րի մեջ մտավ ու աչ­քիցս փա­խավ, շուստ­րի ա դա­ռել:

Մտ­նում է Տիգ­րա­նը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ող­ջույն ժո­ղովր­դին, սե­ղանն ին­չո՞ւ է ամա­յի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հենց հի­մա գցեմ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ոչ մի սե­ղան, հու­զա­կա­նու­թյա­նը վերջ տվեք. հա­յե­րիս բնա­վո­րու­թյունն է՝ հենց մի հատ հա­ջող փռշ­տում ենք՝ սե­ղան ենք գցում: Ի՞նչ մի մեծ բան է եղել որ… Կուս­ժո­ղո­վը հաս­տա­տել է. էդ էլ չլի­նե՞ր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա՞:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հա՛: Բա էս գործն ին­չի՞ ձեռ­նար­կե­ցինք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լավ, բայց չընթ­րե՞նք:

ՍԱ­ՔՈ — Ին­չի՞ չըն­թրենք ախր, է՜:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Վեր­ջաց­րու, բկլիկ: Մենք լի­քը գործ ու­նենք: (Տիգ­րա­նին.) Ձեր տիկ­նոջ հետ ընթ­րեք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չեմ հաս­կա­նում, էլ ին­չո՞ւ եք եկել, եթե պի­տի գնաք:

ԿԱ­ՐՈ — Ճիշտ որ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ձե՛նդ, ասա­ցի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ճիշտ որ, ին­չո՞ւ եք եկել, պա­րոն Գա­լուստ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ին­չո՞ւ… Դե էն… Հա, էն բո­զի տղեն… Կնե­րեք, տի­կին, մե­քե­նա­բար ստաց­վեց: Էն ժուռ­նա­լիս­տի պատ­ճա­ռով:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Իմ տանն այլևս չհայ­հո­յեք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ասա­ցի՝ կնե­րեք: Էն­քան կա­տա­ղած եմ էդ լա­կո­տի վրա, որ… Նա­յեք, ինչ է գրում երեկ­վա թեր­թում. (Հա­նե­լով թեր­թը, կար­դում է🙂 «Կաս­կած չկա, որ Ազ­գա­յին ռա­դի­ո­յի նախ­կին հա­ղոր­դա­վա­րը մեզ հայտ­նի կու­սա­կցու­թյան ժո­ղո­վում առաջ կքաշ­վի որ­պես նա­խա­գա­հու­թյան թեկ­նա­ծու, և շատ հնա­րա­վոր է, որ վա­ղը նա­խա­գա­հա­կան գա­հին մենք կու­նե­նանք մի խա­մա­ճիկ, ում շար­ժող թե­լե­րը բազ­մա­թիվ են լի­նե­լու՝ թե՛ դր­սից, թե՛ ներ­սից: Կաս­կած չկա նաև…»:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (ընդ­հա­տե­լով): Հե­րիք է: Ես կար­դա­ցել եմ: Ավե­լի լավ է մտա­ծեք, թե­ ինչ եք անե­լու, սա լր­ջո­րեն վնա­սում է ինձ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ի՛նձ, ի՛նձ, ի՛նձ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լավ, թող լի­նի՝ մեզ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ես կլու­ծեմ այդ խն­դի­րը և՝ շատ շու­տով:

ԹԱ­ՄԱՐ — Կրկն­վում եք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ես ռո­բոտ չեմ, տի­կին, չեմ հասց­նում:

ՍԱ­ՔՈ — Հար­ցու­փորձ եմ արել. էդ լա­կո­տը չի կաշ­առ­վում:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հե­քի­աթ£ Չկաշ­առ­վող մարդ չկա, մո­տե­ցում է պետք: Մի խոս­քով՝ իմ պրոբ­լեմն է. դիս իզ մայ փրոբ­լեմ: Գնա­ցինք: Ցտե­սու­թյուն:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մի կար­գին հե­ռուս­տա­ցույց բե­րեք, էլի, Գա­լուստ, սա ար­դեն շար­քից դուրս է գա­լիս. ընտ­րար­շա­վին մար­դա­վա­րի հետևենք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա, բերեք, էլի£

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Եթե դուք եք ասում, տի­կին… Վա­ղը կու­ղար­կեմ:

Գա­լուստը և թիկ­նա­պահ­նե­րը դուրս են գա­լիս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ընթ­րե­լո՞ւ ես:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Այո: (Նս­տում է հա­մա­կարգ­չի մոտ🙂

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա­մա­կար­գի­չը քեզ ընթ­րիք չի տա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մտ­նեմ ին­տեր­նետ, մինչև բե­րես:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ի՞նչ ես փնտ­րում էդ ին­տեր­նետ­նե­րում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Աշ­խար­հի մե­ծա­գույն տի­րա­կալ­նե­րի կեն­սագ­րու­թյուն­նե­րը, շատ ուսանելի է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Անց­յալ ան­գամ էկ­րա­նիդ տկ­լոր տղերք-աղջ­կերք էին, ընդ որում` ան­չա­փա­հաս:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մե­ղադ­րել ինձ պե­դա­ֆի­լի­ա­յի մե՞ջ…

ԹԱ­ՄԱՐ — Տե­սածս եմ ասում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Աչ­քերդ փա­կե­իր ու չտես­նե­իր: Բայց ո՞նց է, որ ես չեմ նկա­տել: Երևի վի­րուս-­մի­րուս է ըն­կել մե­ջը: Դե լավ, գնա, գնա, սի­րուն ջան:

Թա­մա­րը դուրս է գա­լիս, Տիգ­րա­նը մի­աց­նում է հա­մա­կար­գի­չը: Փա­փուկ, գաղ­տա­գո­ղի սեն­յակ է մտ­նում Շխոն և անն­կատ նս­տում բազ­կա­թո­ռին: Ծխում է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (վեր­ջա­պես նկա­տե­լով): Ո՞վ ես, որ­տե­ղի՞ց, ին­չո՞ւ… Է՜յ, Սա­քո՛, Կա­րո՛…

ՇԽՈ — (Տիգ­րա­նի բե­րա­նը ձեռ­քով փա­կե­լով): Շու­խուր մի գցի, նս­տի, հան­գիստ… Ի՜:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բայց ո՞վ ես:

ՇԽՈ — Շխոն եմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դա ինձ ոչինչ չի ասում. ո՞վ ես, եղ­բայր:

ՇԽՈ — Չհասկ­ցանք. խի դո՞ւ ով ես: Ասինք՝ Շխոն եմ, էդի քե­զի հե­րիք չի՞: (Տես­նե­լով, որ Տիգ­րանն ու­զում է հե­ռա­խո­սը վերց­նել🙂  Մո­ռ­ցի: (Հա­նում է ատր­ճա­նա­կը, դնում սե­ղա­նին🙂 Սխալ դվի­ժե­նի չտե­նամ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լավ: Ձեր ու­զածն ասեք:

ՇԽՈ — Մի վռա­զի, վռա­զո­ղի մե­րը տղա չի բե­րի, էսի ծխեմ՝ կխո­սենք, համ էլ մի քիչ նա­յեմ քեզ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Որ ի՞նչ:

ՇԽՈ — Հեչ: Հե­տաքր­քիր մաստ ես:

Գա­լիս է Թա­մա­րը՝ ընթ­րի­քի մա­տու­ցա­րա­նով:

ԹԱ­ՄԱՐ — Վա՜յ… Ո՞վ է այս մար­դը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Շխոն: Դու չես թո­ղե՞լ ներս:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ես չեմ թո­ղել, դու­ռը փակ է, գնա նա­յի:

ՇԽՈ — Էդ էր պա­կաս՝ իմ մտ­նե­լը տե­նա­յիք: Բա­րի իրի­գուն, քուր ջան:

ԹԱ­ՄԱՐ — Բա­րի: Շխո­յին էլ ընթ­րիք բե­րե՞մ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Կար­ծում եմ՝ նա ընթ­րե­լու չի եկել:

ՇԽՈ — Հա, լավ կե­րած եմ. խաշ­լա­մա, խո­րո­ված-­բան… Բայց մի հատ լավ չայ բեր, քուրս, չի­ֆիր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Աչքիս վրա: (Սեղանին է դնում ընթրիքը, ապա, իբր չհասկանալով, սեղանից վերցնում ատրճանակն ու դնում սկուտեղին🙂

ՇԽՈ – Ի® Էս ո՞ւր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ավելորդ իրերը չհավաքե՞մ սե­ղա­նից:

ՇԽՈ — (ատրճանակը գրպանը դնելով): Շատ շուստրի կնիկ ա, զենքս տանում էր: Կնգա հարցում բախտդ պոլնի խոդ բերել ա, ախպեր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Խաղալիք էր, չէ՞:

ՇԽՈ — Շխոյին ձեռ ես առնո՞ւմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Իսկական է՞ր… Վա՜յ… (Իբր ուշագնաց՝ ընկնում է բազմոցին🙂

ՇԽՈ — Իսկականից շատ շուստրի ա: Է, քուր, թատրոնը պրծավ, վեր կաց, գնա չայը բեր:

ԹԱ­ՄԱՐ — (աչքերը բացելով): Հը՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Գնա, Թամար ջան, ինձ բան չի պատահի, զրուցում ենք:

Թամարը դուրս է գալիս:

ՇԽՈ — Հալալ ա, սենց կնգա հետ չես կորի, ախպեր:

ՏԻԳՐԱՆ — Շնոր­հա­կալ եմ: Այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ, կու­զե­ի իմա­նալ…

ՇԽՈ — Ընձի հանցագործ աշխարն ա ուղարկել. հանցագործ աշխար պլյուս:

ՏԻԳՐԱՆ — Ի՞նչ պլյուս:

ՇԽՈ — Ստվերային տնտեսություն:

ՏԻԳՐԱՆ — Դա՞ ինչ կապ ունի:

ՇԽՈ — Որ լավ մտածես՝ ունի: Վաբշե ամեն բան էլ մեզ հետ կապ ունի: Հենց նախարարները կամ վարչապետը, կարծում ես, մեր հետ կապ չունե՞ն:

ՏԻԳՐԱՆ — Իրենք հենց հանցագործն ու ստվերայինն են, էլի:

ՇԽՈ — Բայց՝ փոքր կալիբրի, առանց մեր պադդերժկի՝ հեչ, փուչիկ, րոպեական կարանք տրաքցնենք, ախպեր:

Թամարը բերում է թեյը:

ՇԽՈ — Շնորակալ եմ, ցավդ տանեմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Խնդրեմ: Ինչ համակրելի տղա է:

ՇԽՈ — Վախ: Ծծովի կանֆետ չկա՞ տանը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Միայն շոկոլադ:

ՇԽՈ — Լավ, սենց կխմեմ, դարդ մի արա:

ՏԻԳՐԱՆ — (Թամարին): Մեզ մենակ թող:

ՇԽՈ — Մենակ չէ, էրկուսով. հանրահաշվից թուլ ե՞ս, ապեր: Գնա, քուր ջան:

Թամարը գնում է:

ՇԽՈ — Մի խոս­քով, ախ­պեր, մենք էս ընտ­րա­կան դվի­ժե­նուն ուշ­ա­դիր հետևում ենք, ջո­կում ես, չէ՞, ինչ եմ ասում: Սկզ­բում ու­զում էինք մեր մար­դուն դնենք, բայց հե­տո էղած թեկ­նա­ծու­նե­րին նա­յե­ցինք ու տե­սանք, որ դրանք էլ մերն են, չար­ժի էս գոր­ծի վրա լիշ­նի մարդ զբա­ղաց­նել: Ու ան­կեղծ ասեմ՝ դու ոնց որ ամե­նա­հար­մարն ես մե­զի:

ՏԻԳՐԱՆ — Ինչո՞ւ որ:

ՇԽՈ — Դեհ, էսի ասելու բան չի, նյուխով ենք ջոկում: Ստորագրություն պտի հավքվի՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Հավաքում են:

ՇԽՈ — Գալո՞ւստը: Էտի կհավքի, շատ բոզի տղեն ա: Փող ա պե՞տք:

ՏԻԳՐԱՆ — Հավաքում են:

ՇԽՈ — Լավ ա, թող հավքեն: Մենք էլ ձեռ կբռնենք: Բայց…

ՏԻԳՐԱՆ — Ի՞նչ բայց:

ՇԽՈ — Փողի անուն լսեցիր՝ աշխուժացար, ապեր, աչուկներդ պլպլաց: Հարցեր կան:

ՏԻԳՐԱՆ — Ասա:

ՇԽՈ — Նախագա դառար, մեզ չպտի կպնես, վաբշե:

ՏԻԳՐԱՆ — Բա որ հիմա ասեմ՝ հա, հետո կպնե՞մ:

ՇԽՈ — Ի՜: Ապե, մի օր էլ կզարթնես, կտենաս՝ չկաս, ջոկի՞ր, էտի մեր հմար մեկ անգամ մեկ ա: Մեզ չպտի կպնես, մեր տերի­տորյա­ներին չպտի կպնես, դրանց մենք ենք կթում, բայց մի վախի, քեզ էլ մի բան կհասցնենք:

ՏԻԳՐԱՆ — Բա որ երկիրը բարդակ դառնա՞:

ՇԽՈ — Վի­րա­վո­րիր, ախ­պեր: Մենք եր­կի­րը զա­կո­նի մեջ կպա­հենք, այ, որ մեր հետ լե­զու չք­թար, էդ վախտ իս­կա­կա­նից բար­դակ կդարձ­նենք: Մի մտա­ծի, ամեն ինչ լավ կլ­նի, թե որ քեզ ճիշտ պա­հես: Ու­րեմն սենց, մեր տղեր­քից քեզ թիկ­նա­պահ կվերցնես. պինդ, քա­րի պես տղեք են, աշ­խա­տա­կազ­միդ մեջ էլ մի հո­գի մեզ­նից կլ­նի, որ կա­պը պա­հի, մո­մեն­տի տակ կա­րող ա պետք գա, չէ՞: Աղա­վա­րի կապ­րես, երկ­րիդ մեջ պրոբ­լեմ չես ու­նե­նա, տո հենց դր­սում էլ, հա, հաս­տատ, մեր ձեռ­նե­րը եր­կար են: Մտա­ծի՝ տես, թե չէ ստավ­կեն ու­րիշ­ի վրա կդ­նենք ու քու հա­մար լավ չի ըլի:

ՏԻԳՐԱՆ — Քանի՞ օր եք տալիս մտածելու:

ՇԽՈ — Ի՛: Էդ ռիթ­մով ես աշ­խա­տե­լո՞ւ. ասա կո­րանք, էլի: Ոչ մի օր, հի­մա վռազ մտա­ծի, մինչև ես չայս խմեմ:

ՏԻԳՐԱՆ — Պայմանագիր պիտի կնքե՞նք:

ՇԽՈ — Բա ո՞նց, նա­տար­յու­սով էլ հաս­տա­տենք, թեր­թում էլ հայ­տա­րա­րու­թյուն տանք: Խն­դա­լու բա­ներ մի ասա: Խոս­քը հե­րիք ա:

ՏԻԳՐԱՆ — Չխորհրդակցե՞մ:

ՇԽՈ — Հռոմի պապի հե՞տ:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ, կուսակցության:

ՇԽՈ — Գալուստ-մալուստների՞: Ապեր, ինձնից քեզ խորհուրդ, դրանցից ինչքան շուտ ազատվես՝ քու օգուտն ա:

ՏԻԳՐԱՆ — Կօգնե՞ք:

ՇԽՈ — Տենանք հլա: Թող ընտրություններն անցնի: Հը՞, մտածեցի՞ր: Դե թխի գա:

Միմյանց ձեռք են սեղմում:

ՇԽՈ — Ապրես: Քեզ մի գաղտնիք ասեմ՝ դու լավ էլ պրեզիդենտ կլնես: Դե ես գնացի: Մեր վստրեչի մասին, ինքդ ես ջոկում, ոչ ոք չիմանա: Խատյա, ապեր, իմանում են՝ իմանան, էտի մեզ ի՞նչ պտի անի որ, հը՞: (Ծիծաղում է🙂 Բայց դե որ չիմանան՝ ավելի լավ, նավսյակի:

Հայրիկն է գալիս:

ՇԽՈ — Ի՜: Էս ի՞նչ կայֆ պա­պիկ ա, ախ­պեր, վայ քու ցա­վը տա­նեմ: (Հայ­րի­կի թուշ­ը կճմ­տե­լով🙂 Բու-բու-բու… Վախցա՞ր, դե բլդուղ:

ՏԻԳՐԱՆ — Հայրս է:

ՇԽՈ — Հա՞: Բարև, հեր ջան: Ի: Բարևս խի՞ չի առնում, կարող ա՞ բես եմ:

ՏԻԳՐԱՆ — Չի խոսում: Պատերազմում էսպես եղավ:

ՇԽՈ — Դու չգ­նա­ցիր կռիվ, հորդ ղր­գիր, չէ՞, Տիկո… Շատ շուստ­րին ես, է՛: Բա որ ասում եմ՝ լավ պրե­զի­դենտ կլ­նե՞ս: Մեր հա­մար ար­ուն ա թա­փել մեր հե­րը, ես քու կյան­քին մեռ­նեմ, բու-­բու-­բու-­բու: Տես­նում ե՞ս, Տիգ­րան ախ­պեր, բա մենք իրա­վունք ու­նե՞նք էս մար­դուն ­խաբենք, եր­բեք, էտի մեզ չի ներ­վի, կար­գին եր­կիր պի­տի սար­քենք: (Հայ­րի­կին.) Այ հեր, ասում եմ՝ տղուդ հետ կար­գին եր­կիր սար­քենք, որ դու էլ մե­ջը քու հա­մար գուլ­յատ ըլ­նես, աղավարի ֆռֆռաս£ Կու­ղար­կենք Բա­դեն-­Բա­դեն, բուժ­վես, ծտեր կա­պես, բա ո՞նց:

Հայրիկը, հոգնած, ձեռքը թափ է տալիս, գնում:

ՇԽՈ — Չհա­վա­տաց: Մար­դու հա­վա­տը կորց­րել ես, Տի­կո, բա սենց հեր են պա­հո՞ւմ, այ ախ­պեր:

ՏԻԳՐԱՆ — Ոնց կարացե՝ պահել եմ, քու հնարավորությունները չկա վրես:

ՇԽՈ — Ի, գո­ղա­կա­նի ան­ցա՞ր: Ասում եմ, չէ՞, շատ շուստ­րին ես, թաքն­ված տա­ղանդ, վունդերկինդ: (Կող­քի սեն­յա­կից լս­վում է Հայ­րի­կի տխուր դու­դու­կը🙂 Էսի որ­դի՞ց ա, ապեր:

ՏԻԳՐԱՆ — Հայրիկն է:

ՇԽՈ — Վա՛խ: Ուղիղ սրտիս խփեց®

ՏԻԳՐԱՆ — Հիշողություննե՞ր արթնացան:

ՇԽՈ — Հա:

ՏԻԳՐԱՆ — Երևի ձեր ծնողներին հիշեցիք, չկան, հա՞:

ՇԽՈ — Խի՞, լավ էլ կան£ Չէ£ Նադյային հիշեցի, Կրիվոյ Ռոգ, նստած էինք:

ՏԻԳՐԱՆ — Նադյան էլ էր նստա՞ծ:

ՇԽՈ — Էտի արդեն քեզ չի վե­րա­բեր­վում, քու թեման չի: Արի ստե£ Արի ստե, արա£ (Մի կա­պուկ փող է հա­նում, դնում սե­ղա­նին🙂 Առ, էսի քեզ մանդր-­մունդր ծախ­սե­րի հա­մար: Մեր քրո­ջը շոր-­մոր կառ­նես, մեր հո­րը՝ պամ­պերս-­մամ­պերս-­պա­բի­րոզ-­բան… Մի խոս­քով, կար­գին շողուլի էկեք, աշ­խա­րի դեմ ենք հել­նում, հո խայ­տա­ռակ չե՞նք ըլ­նե­լու: Դե դա­վայ: Ինձ ճամ­փու դնել պետք չի, սո­վոր չեմ, կոշտ մե­ձը­ցած տղա եմ: Գալս իմա­ցա՞ր, որ գնալս իմա­նաս: (Եր­գե­լով գնում է🙂 «Ճամ­փեն պի­տի չի­մա­նա, թե ուր կեր­թամ ես»:

ՏԻԳՐԱՆ — Հաջող:

ՇԽՈ — Հա­ջող: Փո­ղը ծախ­սի, չդ­նես բանկ՝ քնց­նես, էլի կտանք՝ թե քեզ լավ պա­հեցիր:

Ներս է գալիս Թամարը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գնա՞ց: Ո՞վ էր այդ հա­մակ­րե­լի պա­րո­նը:

ՏԻԳՐԱՆ — Երկրի իրական տերը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Բա ո՞նց է լինելու:

ՏԻԳՐԱՆ — Առայժմ մի­ա­սին տի­րու­թյուն կա­նենք, հե­տո… հե­տո կերևա… Մի բան կմ­տա­ծեմ: Մե­կին քսի կտամ մյու­սի վրա, էն մյու­սին՝ էն մե­կի® վեր­ջում կմ­նամ ե՛ս, ե՛ս, Ե՛ս:

Այստեղ կարելի է ընդմիջում անել:

 

ՊԱՏԿԵՐ ՉՈՐՐՈՐԴ

Տիգրան, Լարա:

ԼԱՐԱ — Միստր Տիգ­րան… (Փոր­ձե­լով ազատ­վել Տիգ­րա­նի գր­կից🙂 Այս­պես դուք անգ­լե­րեն չեք սո­վո­րի:

ՏԻԳՐԱՆ — Դու ու­զում ես, որ մի ինչ­-որ անգ­լե­րեն փո­խեմ քեզ հե՞տ, սիրունս:

ԼԱՐԱ — Բայց ձեզ պետք է, չէ՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Ահ, թոզփ­չոց է, ձևակա­նու­թյուն, թող թարգ­մա­նիչ­ներն իմա­նան, ես մի եր­կու ընդ­հա­նուր բան էլ իմա­նամ, հե­րիք է, անդս­տե՞ն: Վեր­ջա­պես ես ռու­սե­րեն գի­տեմ, իսկ մեր հիմ­նա­կան կար­գա­խոսն ի՞նչ է ասում՝ «Հա­վերժ Ռու­սի­ա­յի հետ»:

ԼԱՐԱ — Ձեր կինը կգա հանկարծ:

ՏԻԳՐԱՆ — Հանկարծ չի գա, հեռու եմ ուղար­կել:

ԼԱՐԱ — Ո՞ւր:

ՏԻԳՐԱՆ — Վար­սա­վի­րա­նոց, ինձ վա­յել կնոջ տեսք ստա­նա­լու, իսկ դա եր­կար պատ­մու­թյուն է£

ԼԱՐԱ — Դուք նրան չե՞ք սիրում:

ՏԻԳՐԱՆ — Ես քեզ եմ սիրում, քաղցր:

ԼԱՐԱ — Իսկ նրա՞ն:

ՏԻԳՐԱՆ — Դե ի՞նչ ես կպել՝ նրան, նրան… Նրան հարգում եմ: Քի՞չ է:

ԼԱՐԱ — Չէ, բավական է: Պարոն Տիգրան:

ՏԻԳՐԱՆ — Դու մի րո­պե կա­րո՞ղ ես լռել, խո­սող բե­րան համ­բուրելը դժվար է:

ԼԱՐԱ — Սպասեք, բան եմ ասում:

ՏԻԳՐԱՆ — Ասա, կյանք:

ԼԱՐԱ — Ես լավ թարգմանիչ եմ, գիտե՞ք, փորձ էլ ունեմ:

ՏԻԳՐԱՆ — Հաս­կա­ցա: Չկաս­կա­ծես, դու ես լի­նե­լու իմ թարգ­մա­նի­չը բո­լոր պաշ­տո­նա­կան և ոչ պաշ­տո­նա­կան հանդիպումներին: Մնում է մի պս­տիկ բան:

ԼԱՐԱ — Ի՞նչ:

ՏԻԳՐԱՆ — Ընտրվեմ:

ԼԱՐԱ — Ժո­ղո­վուր­դը հո կույր չի՞, որ ու­րիշ մե­կին ընտ­րի: Հենց մե­նակ ես՝ մի հար­յուր ձայն կհա­վա­քեմ, բո­լոր ըն­կեր-­բա­րե­կամ­նե­րիս կհա­մո­զեմ, որ ձեզ տան իրենց ձայ­նե­րը:

ՏԻԳՐԱՆ — Դեհ, ուրեմն մնում է էլի մի բան:

ԼԱՐԱ — Ի՞նչ:

ՏԻԳՐԱՆ — Որ սիրես ինձ:

Շխկոց—թխկոցի ձայն:

ԼԱՐԱ — Վա՜յ, ձեր կինը եկավ:

ՏԻԳՐԱՆ — Ոչ, հայրիկն է:

ԼԱՐԱ — Հայ­րի­կը տա՞նն է: Դուք ինձ խայ­տա­ռակ կա­նեք:

ՏԻԳՐԱՆ — Մի վախեցիր, ես նրան փակել եմ իր սենյակում:

ԼԱՐԱ — Փակե՞լ, հայրիկի՞ն… Օ մայ գադ: Չարաճճի տղա:

ՏԻԳՐԱՆ — Արա, այ էդպես արա, իբր ես փոքր տղա եմ:

ԼԱՐԱ — (շոյելով): Խեղճ երեխա, քեզ չե՞ն սիրել փոքր հասակում:

ՏԻԳՐԱՆ — Հակառակը, շատ են սիրել, ում ալարը չէր գալիս՝ կմճտում էր: Դե սիրի ինձ:

ԼԱՐԱ — Իսկ ֆազըրը դուռը չի բացի՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ, ա՛յ, այս չա­փի կող­պեք եմ դրել: Դե թող բլուզդ հա­նեմ, թող, չես տես­նո՞ւմ, ինչ­պես եմ դո­ղում: Դու ինձ կս­պա­նես, չար աղ­ջիկ, դու չես թող­նի՝ էս եր­կի­րը կար­գին նա­խա­գահ ու­նե­նա:

ԼԱՐԱ — Էդ մեկը չէ, պիտի ունենա. ասեք՝ ի՞նչ անեմ, որ ունենա:

ՏԻԳՐԱՆ — Արի գրկեմ, կյանք, արի…

Անս­պա­սե­լի հայտն­վում են Գա­լուս­տը, Սա­քոն, Կա­րոն: Գա­լուս­տը ձեռ­նոց­նե­րով է:  Սի­րա­հար­նե­րը սթափ­վում են: Լա­րան ճչա­լով կար­գի է բե­րում հա­գուս­տը:

ՏԻԳՐԱՆ — Ի՛: Էլ փոր­ձանք կա՞, գլ­խիս խա­ղաք: Ին­չո՞ւ եք առանց նա­խազ­գուշ­աց­ման եկել, ին­չո՞ւ դու­ռը չեք թա­կում:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Էս վայ թե անգ­լե­րեն եք պա­րա­պում, հա՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Հա: Բայց ես հարց տվի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Կնե­րեք, Տիգ­րան Հայ­կի, բայց քա­րո­զար­շավն սկս­վում է ու մինչև նրա ավար­տը դուք պի­տի լի­ո­վին են­թարկ­վեք մշակ­ված ռե­ժի­մին: Այ, երբ հաղ­թենք՝ այն ժա­մա­նակ կա­րող եք անգ­լե­րեն պա­րա­պել՝ երբ ու­զեք, նույ­նիսկ՝ ֆրան­սե­րեն:

ԼԱՐԱ — Ես գնամ, պա­րոն Տիգ­րան:

ՏԻԳՐԱՆ — Գնա­ցեք, Լա­րա, վա­ղը կշա­րու­նա­կենք ընդ­հատ­ված տե­ղից: Կզան­գեմ:

ԼԱՐԱ — Բայ, բայ: (Դուրս է գա­լիս🙂

ՏԻԳՐԱՆ — Այ­սու­հետև, խնդ­րում եմ, դու­ռը թա­կել: Իսկ ձեր թիկ­նա­պահ­նե­րին ասեք, որ քուն­ջու­պու­ճախ չընկ­նեն, ի՞նչ տգեղ սո­վո­րու­թյուն է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դա ձեր անվ­տան­գու­թյան հա­մար է:

ՏԻԳՐԱՆ — Ախր նա բազ­մո­ցի տակ է մտել, էն­տեղ էլ հո տե­ռո­րիստ չի՞ թաքն­վել:

ՍԱ­ՔՈ — (վեր կե­նա­լով հա­տա­կից): Բայց կա­րող ա օձ գցած լի­նեն, չէ՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Ի՞նչ օձ:

ՍԱ­ՔՈ — Կոբ­րա:

ԿԱ­ՐՈ — Էտի որ կծեց՝ պրծ, թե դրել ես, արի տար:

ՏԻԳՐԱՆ — Դա հնա­րա­վո՞ր է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Լի­ո­վին© տեռորի ընդունված ձևերից է£

ՏԻԳՐԱՆ — Լսեք, դուք ինձ այն ժուռ­նա­լիս­տից պաշտ­պա­նեք, նա կոբ­րա­յից էլ թու­նա­վոր է: Երեկ­վա հոդ­վա­ծը կար­դա­ցի՞ք, ասում է՝ «Հի­վան­դու­թյան պատ­ճա­ռով բա­նա­կից զո­րաց­րել են», և սպառ­նում է, որ հա­ջորդ ան­գամ հի­վան­դու­թյան անու­նը կտա:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Թունդ հի­վան­դու­թյո՞ւն է:

ՏԻԳՐԱՆ — Ինչ էլ լի­նի՝ կոմպ­րո­մատ է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Լսիր, գո­նե զենք բռ­նել հասց­րի՞ր բա­նա­կում:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ: Ին­չի՞ որ, պե՞տք է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ան­շուշտ: Նա­խա­գահն է՞լ զեն­քի հետ վար­վել չի­մա­նա: (Գր­պա­նից ցե­լո­ֆա­նե տոպ­րակ է հա­նում, մի­ջից՝ ատր­ճա­նակ🙂 Ահա:

ՏԻԳՐԱՆ — (վա­խե­ցած): Չէ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հա:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հա:

ՏԻԳՐԱՆ – Չէ£

ԳԱԼՈւՍՏ – Ի® Հո երե­խա չե՞ս:

ՏԻԳՐԱՆ — Երե­խա եմ… այ­սինքն՝ չէ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Վերց­րու, տես­նենք սա­զո՞ւմ է:

ՏԻԳՐԱՆ — Ինչ սի­րուն է:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Բռ­նիր:

ՏԻԳՐԱՆ — (զեն­քը մա­տով շոշ­ա­փե­լով): Ին­չո՞ւ ես ձեռ­նոց­ով:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Սի­րում եմ ձեռ­նոց: Դե վերց­րու զեն­քը, տղա­մարդ:

ՏԻԳՐԱՆ — (հմայ­ված): Վերց­նե՞մ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ան­շուշտ:

ՏԻԳՐԱՆ — (վերց­նե­լով զեն­քը): Կրա՛կ, կրա՛կ, կրա՛կ… (Պա­հում է ներ­կա­նե­րի վրա🙂

Սա­քոն և Կա­րոն ընկ­նում են հատակին:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Լց­րած չի, մի վա­խե­ցեք:

ՏԻԳՐԱՆ — Կրա՛կ, կրա՛կ, կրա՛կ…

ԿԱ­ՐՈ — Վերց­րու դրա ձե­ռից, էլի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Փամ­փուշտ չկա մե­ջը, այ դդում:

ՍԱ­ՔՈ — Ասում են՝ դա­տարկ զեն­քը տա­րին մի ան­գամ կրա­կում ա:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — (Տիգ­րա­նին): Լավ, հե­րիք է, բո­լո­րիս սպա­նե­ցիր, հի­մա տուր: (Ատր­ճա­նա­կը վերց­նում, պա­հում է տոպ­րա­կի մեջ🙂

Հարևան սեն­յա­կի դու­ռը թա­կում են:

ՍԱ­ՔՈ — Ո՞վ է, որ­տե­ղի՞ց, ին­չի՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Հայ­րիկն է, երևի զու­գա­րան է ու­զում: (Բա­ցում է հարևան սեն­յա­կի դու­ռը🙂

Հայ­րիկն արագ անց­նում է սեն­յա­կով՝ հայ­հո­յե­լով Տիգ­րա­նին:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ձեր անգ­լե­րեն պա­րապ­մուն­քի զոհն է խեղ­ճը, չէ՞: Այս­պես եք հար­գում մե­ծին: Եվ այս մար­դուն մենք ու­զում ենք նա­խա­գահ դարձ­նել: Ես ինձ չեմ նե­րի, չէ, ես էլ նե­րեմ՝ Աստ­ված չի նե­րի:

ՏԻԳՐԱՆ — Իմ հոր հետ ես մի կերպ լե­զու կգտ­նեմ, դուք ժուռ­նա­լիս­տի մա­սին մտա­ծեք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ժուռ­նա­լի՞ստ, ի՞նչ ժուռ­նա­լիստ, նոր չս­պա­նե­ցի՞ք՝ կրա՛կ, կրա՛կ, կրա՛կ… Երեք փամ­փուշտ, եր­կու­սը՝ կրծ­քին, եր­րոր­դը՝ ճա­կա­տին՝ կոնտ­րոլ, այս­պես ասած, ու վե՛րջ, չկա՛ ժուռ­նա­լիս­տը:

ՏԻԳՐԱՆ — Եվ այս ան­լուրջ մար­դուն լուրջ գործ են վս­տա­հել:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Կրկ­նում եմ՝ դուք սպա­նել եք ձեր թշ­նա­մուն: Ռա­դի­ոն մի­աց­րեք և լսեք վեր­ջին լու­րե­րը, ար­դեն երևի ասեն:

ՏԻԳՐԱՆ — Սպա­նե՞լ…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Այո, սպա­նել եք: Ձեր մատ­նա­հետ­քե­րով զենքն ան­ձամբ հայտ­նա­բե­րել եմ սպա­նու­թյան վայ­րում, հի­մա գր­պա­նումս է:

ՏԻԳՐԱՆ — (կռա­հե­լով): Ես քո տի­րոջ…

Սա­քոն ու Կա­րոն բռ­նում են նրան:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հան­գիստ, մար­դաս­պան պրե­զի­դենտ, հան­գիստ: (Ձեռ­նոց­նե­րը հա­նե­լով🙂 Կա­րե­լի է հա­նել, քրտ­նե­ցին ձեռ­քերս. տա­նել չեմ կա­րո­ղա­նում ձեռ­նոց:

ՏԻԳՐԱՆ — Մատ­նա­հետ­քերս էին պետք, հա՞, տա­կանք: (Խեղ­ճա­նա­լով🙂 Գա­լուստ, հո չե՞ս ու­զում ինձ կոր­ծա­նել. ին­չո՞ւ, ի՞նչ եմ արել: Լսիր, արի մար­դա­վա­րի խո­սենք, ի՞նչ է ու­զածդ, ու­զում ես հրա­ժար­վե՞մ էս գոր­ծից, է ա­սե­իր… Մե­նակ թե ինձ բան­տե­րը չգ­ցեք: Գա­լուստ, մի լռի, մի բան ասա:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Իրար մի ան­ցի, քեզ նս­տաց­նել ոչ ոք չի ու­զում:

ՏԻԳՐԱՆ — Հա՞:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հա: Սա մեզ պետք է՝ քեզ բռան մեջ պա­հե­լու հա­մար, որ չհաբր­գես ու մեր վրից թռ­նես՝ ժո­ղովր­դա­կան լեզ­վով ասած: Մե­նակ սա չի, էլի վար­կա­բե­կող նյու­թեր ու­նեմ, տե­սա­ժա­պա­վեն­ներ, բա ո՞նց:

ՏԻԳՐԱՆ — Բայց ին­չո՞ւ®

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Հա­մե­նայն­դեպս, ապա­հո­վենք մեզ, չի խան­գա­րի:

ՏԻԳՐԱՆ — Իսկ իրա­կա­նում ո՞վ է սպա­նել, Սա­քո՞ն:

ՍԱ­ՔՈ — Ի՛, էդ էր պա­կաս:

ՏԻԳՐԱՆ — Կա­րո՞ն:

ԿԱ­ՐՈ — Բե­րանդ խե­րով բաց, ես մակ­րուշ­նիկ չեմ: Չէ, կա­րամ մարդ սպա­նեմ, բայց՝ մե­նակ զո­քան­չիս© այ մարդ, ըտենց հրեշ էս եր­կի­րը չի տե­սել, էրեգ ասում եմ՝ այ մեր…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Սպա­սի դու էլ քո զոքանչով, դրա ժա­մա­նա­կը չի:

ՏԻԳՐԱՆ — (Գա­լուս­տին կաս­կա­ծոտ նա­յե­լով): Դո՞ւ…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Մարդ ենք վար­ձել, քիլ­լեր:

Վե­րա­դառ­նում է հայ­րի­կը, ձեռ­քե­րով ինչ­-որ բան ասում:

ՏԻԳՐԱՆ — Հան­գիստ, հեր ջան, մի կա­տա­ղի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Մար­դաս­պա­նի հայր է, ո՞նց չկա­տա­ղի:

ՏԻԳՐԱՆ — Սուտ է, հայ­րիկ, չհա­վա­տաս:

Հայ­րի­կը նա­յում է ու հե­ռա­նում:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Բայց ի՞նչ է եղել որ, խան­գա­րում էր քեզ էդ ժուռ­նա­լիս­տը, չէ՞, դու չէ­իր ասո՞ւմ՝ մի բան արեք, դե արե­ցինք:

ՏԻԳՐԱՆ — Լավ, լավ, հերն էլ անի­ծած, թող իրեն կար­գին պա­հեր:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Իհար­կե:

ՍԱ­ՔՈ — Բա մի մա­ղա­րիչ չես անո՞ւմ:

ՏԻԳՐԱՆ — Անեմ, չեմ հրա­ժար­վում:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ոչ մի մաղա­րիչ, վաղ­վա­նից գնում ենք շր­ջան­նե­րը, ժո­ղովր­դին հան­դի­պե­լու:

ԿԱ­ՐՈ — Այ, ուտել-խմելն էդ ժա­մա­նակ տես՝ թթի արաղ, կոն­յակ, խո­րո­ված, խաշ­լա­մա, տա­րայ-­նի­նա, տաշ-­տաշ-­տաշ…

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ձա՛յնդ, անկուշտ: «Խաշ­լա­մա»: Կլի­նի՝ խաշ­լա­մա էլ, գի­նի էլ, օղի էլ, քյա­բաբն էլ վրայից, բայց ամեն բան իր ժա­մա­նա­կին և ամե­նա­կարևորը՝ չա­փի ու ձևի մեջ: (Գր­պա­նից թուղթ հա­նե­լով ու տա­լով Տիգ­րա­նին🙂 Վաղ­վա գրա­ֆիկն է, քնե­լուց առաջ կկար­դաս:

ՏԻԳՐԱՆ — Մի­այն վաղ­վա՞:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Այո: Մեր ամեն մի շր­ջան, հենց ամեն մի գյուղ, տո հենց ամեն մի թաղ իր մո­տե­ցումն է պա­հան­ջում, նեղ­-տե­ղայ­նա­կան մեն­թա­լի­տետ՝ այս­պես ասած:

ՏԻԳՐԱՆ — Բա էն ճառն իզուր եմ ան­գիր արե՞լ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ճա­ռը հիմ­նա­կա­նում նույ­նը կմ­նա, բայց ամեն ան­գամ ինչ­-որ նոր բաներ կա­վե­լա­նան կամ կպա­կա­սեն: Օրի­նակ, «Լավ է կույր աչոք, քան մտոք» ասույ­թը Հրազ­դա­նի շր­ջա­նում չես ասի, չէ՞, կնե­ղա­նան, ու էս­պես էլի շատ բա­ներ: Մի խոս­քով, ուշ­ա­դիր կար­դա ցուց­մունք­նե­րը, այն­տեղ ամեն բան գր­ված է: Մենք գնա­ցինք: (Կճմ­տել­ով Տիգ­րա­նի թուշ­ը🙂 Այ դու մար­դաս­պան:

Դուրս են գա­լիս:

ՏԻԳՐԱՆ — (ինքն իրեն): Լավ, Գա­լուստ ախ­պեր, դու Տիգ­րա­նին վատ ես ճա­նա­չում, դեռ կտես­նենք՝ ով ում, ճտե­րն աշնանն են հաշ­վում:

Գա­լիս է հայ­րի­կը:

ՏԻԳՐԱՆ — Էդ­պես չի՞, հեր, ճտերն աշ­նանն են հաշ­վում, չէ՞:

Հա­յրի­կը փոր­ձում է հաս­կաց­նել, թե՝ էս ի՞նչ ես անում, էս ո՞ւր ես խր­վել, ա՛յ տղա:

ՏԻԳՐԱՆ — Է՜, քու հա­վե­սը չու­նեմ: Թո­ղեք հան­գիստ պրե­զի­դենտ դառ­նամ, էլի, հո ինձ հա­մար չի՞ էդ ան­տե­րը, քեզ հա­մար է, նրա, մյու­սի, վեր­ջա­պես երկ­րի, ազ­գի:

Հայ­րի­կը ­ծի­ծա­ղում է:

ՏԻԳՐԱՆ — (կա­տա­ղած): Դե գնա դու էլ, հե­րիք եղավ, երես եմ տվել բո­լո­րիդ, վզիս եք նս­տել… (Առա­վել կա­տա­ղե­լով, հրե­լով սայ­լա­կը🙂 Արի դու գնա քո տե­ղը, հա՞, գնա ու էսօր էլ չերևաս, գնա:

Սայ­լա­կը հրում է դե­պի հայ­րի­կի սեն­յա­կը:

ՏԻԳՐԱՆ — (մե­նա­խո­սում է): Հենց այս­պես, այո, ես եմ էս երկ­րի աղը, ես գի­տեմ՝՝ ինչ­պես ճիշտ կա­ռա­վա­րել այս եր­կի­րը, այս ժո­ղովր­դին, և իզուր չէ, որ ժո­ղո­վուր­դը վս­տա­հում է ինձ, ժո­ղո­վուրդն իր գե­նե­տիկ իմաստ­նու­թյամբ իմ մեջ տես­նում է ապա­գա փրկ­չին, ժո­ղո­վուր­դը չի սխալ­վում, ժո­ղովր­դին չես խա­բի, ժո­ղո­վուրդն ինձ է տա­լու իր քվեն:

Մտ­նում է Թա­մա­րը, նրա ետևից գա­լիս է Կա­լի­կը և լուռ ու անն­կատ կանգ­նում ստ­վե­րում: Այս ըն­թաց­քում լս­վում է ռա­դի­ո­յի ձայ­նը:

ՌԱ­ԴԻ­Ո — «Հար­գե­լի ռա­դի­ոլ­սող­ներ, եթե­րում է «Ձայն մե­ծաց» հա­ղոր­դու­մը: Ձեզ կներ­կա­յաց­նենք հատ­ված­ներ Գրի­գոր Նա­րե­կա­ցու «Մատ­յա­նից»: Կար­դում է Տիգ­րան Հայ­կազ­յա­նը»:

ԹԱ­ՄԱՐ — Դու ես:

ՏԻԳՐԱՆ — Այո: Հին ձայ­նագ­րու­թյուն է:

Սկս­վու­մ է ըն­թեր­ցու­մը Մատյանի՝ ԲԱՆ Ե, գլուխ Գ, «®Հիմարի նման շենքս շինեցի ավազի վրա®» տողից սկսած:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հի­մա ձայնդ փոխ­վել է, էլ այս­պես չի:

ՏԻԳՐԱՆ — Բա ո՞նց է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի տե­սակ լար­վել է, բա­րա­կել, ինչ­-որ օտար երանգ է հայտն­վել:

ՏԻԳՐԱՆ — Դու քո մա­սին մտա­ծիր, սա ի՞նչ սանր­վածք է, ճաշ­ակդ կոր­ցրե՞լ ես, տի­կին, նա­խա­գա­հի կնո­ջը վա­յել սանր­վա՞ծք է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Առայժմ՝ թեկ­նա­ծուի. թեկ­նա­ծու­ին էլ վա­յել չի՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Կա­տակդ նույն­քան ան­հա­ջող է, որ­քան սանր­վածքդ: Եվ ան­ջա­տիր այդ ռա­դի­ոն, կտ­րի դրա ձայ­նը:

Կա­լիկն ան­ջա­տում է ռա­դի­ոն:

ՏԻԳՐԱՆ — Շնոր­հա­կալ եմ: (Սթափ­վե­լով🙂 Սա՞ ով է, որ­տե­ղի՞ց բուս­նեց: Դու ես բե­րե՞լ, տի­կին:

ԹԱ­ՄԱՐ — Այո: Շատ է ու­զում քեզ հետ խո­սել, ասում է՝ խիստ կարևոր է, խոս­տա­ցել է տա­սը րո­պե­ից ավելի չզ­բա­ղեց­նել:

ԿԱ­ԼԻԿ — Այո, տա­սը րո­պե, ջա­նիդ մեռ­նեմ, ես իմ ապա­գա նախ­ա­գա­հի րո­պե­նե­րը հար­գում եմ: (Թա­մա­րին.) Մեզ մե­նակ թող­նե­իր, էլի, կյանք, լավ էլի, շատ եմ խնդ­րում, մի նե­ղա­նա, վա՜յ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Թող­նեմ, ին­չո՞ւ ոչ: (Դուրս է գա­լիս🙂

ՏԻԳՐԱՆ – Ո՞վ եք, ի՞նչ եք ուզում£

ԿԱ­ԼԻԿ — Ինձ Կա­լիկ են ասում, Կա-­լիկ, մա­տաղ քեզ:

ՏԻԳՐԱՆ — Ին­չո՞ւ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Կա­լիկ, էլի, կալ­յոս, անիվ. վայ, չես հաս­կա­նո՞ւմ, այ տղա­մարդ: Դեղ, էլի, հաբ, բա անի­վի նման չի՞… Լսի, դու հեչ կալ­յոս կուլ չես տվե՞լ, էս ի՞նչ շատ կար­գին տղա­մարդ ես, մա­տաղ քեզ:

ՏԻԳՐԱՆ — Ինչ­-որ խրո­նիկ հի­վան­դու­թյուն ու­նե՞ս:

ԿԱ­ԼԻԿ — Իհ, դե բո­լորս էլ մի քիչ հի­վանդ ենք, չէ՞, բա չգի­տե՞ս այդ բա­նը, մի­ա­միտ գա­զան: Վախ, մա­մա ջան, ինչ կեց­վածք ու­նի, իս­կը՝ անա­պա­տի տի­րա­կալ բեդ­վին:

ՏԻԳՐԱՆ — Ձի­ու վրա՞:

ԿԱ­ԼԻԿ — Հա, մեռ­նեմ քեզ, ձի­ու վրա, անա­պա­տի մեջ, արևի ֆո­նին, մտ­րա­կը ձեռ­քիդ, շրխկ… վախ… շրխկ… վախ… Խփի, էլի, խփի:

ՏԻԳՐԱՆ – Ձեռ քաշի£

ԿԱ­ԼԻԿ — Ձայնդ գրգ­ռող է, խփի, խփի, քո ձայնն ինձ վա­տաց­նում է, մամայիս արև, ներսս վեր ու վար է լի­նում, վեր-­վար, վեր-­վար…

ՏԻԳՐԱՆ — Կա­լիկ, սի­րե­լիս, սթափ­վիր:

ԿԱ­ԼԻԿ — Վախ: (Թեթև խփում է Տիգ­րա­նին՝ գոտ­կա­տե­ղից ներքև🙂

ՏԻԳՐԱՆ — Խոս­տա­ցել ես՝ տա­սը րո­պե, ոչ ավելի, հար­գե­լիս:

ԿԱ­ԼԻԿ — Սի­րե­լիս-ը ավե­լի լավ էր: Ախ©.. (Նո­րից է խփում🙂

ՏԻԳՐԱՆ – Ի՞ն­չ ես անընդ­հատ խփում, ինչ­-որ բան սխալ եմ հա­գե՞լ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Չես հաս­կա­նո՞ւմ, այ տղա­մարդ, ախր շատ լավն ես, է, վայ ինչ ծի­ծա­ղե­լի բան ես ասում, լսի, «Սխալ եմ հա­գել», բա դու սխալ հագ­նո՞ղ ես, մա­մա­յի արև, ի՛, չա­րաճ­ճի:

ՏԻԳՐԱՆ — Արի վեր­ջա­պես կոնկ­րե­տա­նանք:

ԿԱ­ԼԻԿ — Դե արի, ես էլ դա եմ ասում, էլի, կյանք, դե արի, վայ:

ՏԻԳՐԱՆ — Է՜, չե­ղավ, հի­մա Սա­քո­յին կկան­չեմ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Սա­քոն ո՞վ ա, անու­նը վա­տը չի, Սա­քո, էս­պես քոթո­թի պես դմ­բո տղա­մարդ է՞: Մի կան­չի, հա՞, արի խո­սենք:

ՏԻԳՐԱՆ — Վեր­ջա­պես: Դե ասա:

ԿԱ­ԼԻԿ — Դե ի՞նչ ասեմ, վայ, ինձ ու­ղար­կել են:

ՏԻԳՐԱՆ — Ո՞վ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Դու մի վա­խե­նա, մե­րոնք, էլի. Կո­կոն, Ժան­չի­կը, Ար­կաշիկ­ը… մե­րոնք, էլի:

ՏԻԳՐԱՆ — Շա­րու­նա­կիր:

ԿԱ­ԼԻԿ — Չա­րաճ­ճի տղա­մարդ, մենք ու­զում ենք իմա­նալ՝ դու ինչ­պե՞ս ես վե­րա­բեր­վում սեք­սու­ալ փոք­րա­մաս­նու­թյուն­նե­րի հար­ցին, ա՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Եթե ան­կեղծ՝ էն­քան էլ չէ…

ԿԱ­ԼԻԿ — Վայ, հե­տամ­նաց տղա­մարդ, մեզ էդ­պես նա­խա­գահ պետք չի, չէ-­չէ-­չէ-­չէ:

ՏԻԳՐԱՆ — Բայց հար­գում եմ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Հա՞ որ, սուտ ես ասում, է, աչ­քե­րիցդ տես­նում եմ: Չէ, դու թքե­ցիր փայ­տի­կին. ափ­սոս, անձ­նա­կան հա­մակ­րանք ու­նե­ցա, բայց ոնց որ քաշ­վե­ցիր:

ՏԻԳՐԱՆ — Ին­չի՞, էդ­քան շատ ե՞ք:

ԿԱ­ԼԻԿ — Քիչ չենք, բայց քա­նա­կը չի, որակն է, ջանս, որակը, մենք գու­ցե էդ­քան շատ չենք, բայց ու­ժեղ ենք:

ՏԻԳՐԱՆ — Լավ, էլի, ձեր ու­ժը ո՞րն է:

ԿԱ­ԼԻԿ — Ի, որ էս­պես մռութդ բռ­նե­ցի, է… Չէ, դու ինձ վի­րա­վո­րե­ցիր մինչև ամե­նա­խոր­քերս: Վայ, էս ի՞նչ ասա­ցի` մինչև ամենախորքերս: Այ մի­ա­միտ գա­զան, չգի­տե՞ս, որ Եվ­րա­խորհր­դի կա­նո­նադ­րու­թյու­նը մեզ հա­մար ա գր­վա՞ծ, էն­տեղ գր­ված է՝ հար­գել սե­ռա­կան փոք­րա­մաս­նու­թյուն­նե­րին, ոչ մի դեպ­քում չկպ­նել, վայ:

ՏԻԳՐԱՆ — Դե ասա­ցի՝ հար­գում եմ, էլի:

ԿԱ­ԼԻԿ — Հա՞, հա­վա­տա՞մ… Ախր ես ու­զում եմ, որ համ էլ սի­րես, է: Իմ ետևում Եվ­րո­պան է կանգ­նած… Վայ, էս ի՞նչ ասա­ցի՝ իմ ետևում Եվ­րո­պան ա կանգ­նած, ախ, էս ի՞նչ ասա­ցի®

ՏԻԳՐԱՆ — Չշեղ­վենք, Կա­լիկ: Եվ­րո­պան հո չի՞ գա­լու մեր քվե­ար­կու­թյա­նը մաս­նակ­ցի:

ԿԱ­ԼԻԿ — Մի քիչ հե­ռուն տես, էլի, վայ: Կբո­ղո­քենք, ցույ­ցեր կա­նենք. կխայ­տա­ռակ­վես, գա­զան: Բա որ Եվ­րո­պան չու­զեց, Ամե­րի­կան չու­զեց, Իս­րա­յե­լը չու­զեց՝ դու ո՞նց կդառ­նաս նա­խա­գահ, ջանս: Այ­սինքն, չես ու­զում, դու գի­տես, մենք չենք խնդ­րում, ու­րիշ թեկ­նա­ծու կսի­րենք: Բայց ան­կեղծ եմ ասում, ափ­սոս ես, լավն ես, է, վայ, սիրեցի քեզ, է£

ՏԻԳՐԱՆ — Կա­լիկ ջան, ես էլ քեզ սի­րե­ցի:

ԿԱ­ԼԻԿ — Հա՞, ջանս, արի էս կե­տի վրա կանգ առ­նենք, էլի:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ, ու­րիշ սի­րո մա­սին է խոս­քը:

ԿԱ­ԼԻԿ — Հույս ես տա­լիս ու սպա­նում:

ՏԻԳՐԱՆ — Արի պար­զու­թյուն մտց­նենք. ես խոս­տա­նում եմ, որ դուք ձեր տե­ղը կու­նե­նաք մեր հա­սա­րա­կու­թյան մեջ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Դա քիչ է: Տեղ հի­մա էլ ու­նենք. այ տղա­մարդ, մեր ետևում ոս­տի­կա­նու­թյունն է կանգ­նած® վախ, ինչ հաջող արհտահայտվեցի®

ՏԻԳՐԱՆ — Լավ, ի՞նչ է ձեր ու­զա­ծը:

ԿԱ­ԼԻԿ — Մեր ակում­բը պի­տի ու­նե­նանք, մեր թեր­թը՝ երկ­նա­գույն մա­մուլ, մեր տո­նա­կան օրը, որ շու­քով նշենք, մեր ծիածանագույն դրոշ­ը, որ աշխարհով մեկ ծածանենք, մեր կու­սակ­ցու­թյու­նը վեր­ջա­պես, վայ:

ՏԻԳՐԱՆ — Կու­սակ­ցու­թյուն ու­նենաք՝ Ազ­գա­յին ժո­ղով էլ կու­զեք մտ­նել:

ԿԱ­ԼԻԿ — Ին­չո՞ւ չէ, ջա­նա, մտած­նե­րը մեզ­նից լա՞վն են:

ՏԻԳՐԱՆ — Մի քիչ շատ չեղա՞վ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Չէ, պի­տի ու­նե­նանք, պի­տի ու­նե­նանք: Ձեր նա­խընտ­րա­կան ճա­ռում պի­տի խոս­տա­նաք, հրա­պա­րա­կավ, որ հե­տո չխա­բեք:

ՏԻԳՐԱՆ — Ինքս դեմ չեմ, հա­վա­տա, բայց ժո­ղո­վուր­դը մեզ չի հաս­կա­նա. մեր ժո­ղովր­դին գի­տես, էլի, նա­հա­պե­տա­կան, հին, կոն­սեր­վա­տիվ… Ժո­ղովր­դի քվեն լրիվ կկորց­նեմ, հաս­տատ: Արի խե­լա­ցի վար­վենք:

ԿԱ­ԼԻԿ — Այ­սինքս:

ՏԻԳՐԱՆ — Արի ժո­ղովր­դին իզուր չգրգ­ռենք®

ԿԱԼԻԿ – Վախ, արի գրգռենք, էլի£

ՏԻԳՐԱՆ – Սպասի, արի ժողովրդին չտ­րա­մադ­րենք մեր դեմ, Կալիկ, բայց իմ հա­մակ­րան­քը և հո­վա­նա­վո­րու­թյու­նը կլի­նի, երդ­վում եմ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Էլի թա­քուն, վայ, ախր մենք ու­զում ենք վեր­ջա­պես բաց աս­պա­րեզ դուրս գալ, դու էլի ասում ես՝ թա­քուն, գա­զան: Ես քեզ ասեմ՝ ժո­ղո­վուրդն առերես է մեզ­նից երես թե­քում, իրա­կա­նում մեզ բո­լո­րը շատ սի­րում են:

ՏԻԳՐԱՆ — Դե չէ, Կա­լիկ ջան, այդ­պես չի:

ԿԱ­ԼԻԿ — Հենց այո: Մեր շար­քե­րում գի­տե՞ս՝ ով­քեր են, բա որ մեր կլի­ենտ­նե­րի անուն­նե­րը տամ, կգժ­վես, արի մո­տիկ, ականջդ բեր՝ ասեմ, չեմ կծի, վայ, մի վա­խե­նա:

Կա­լի­կը Տիգ­րա­նի ական­ջին անուն­ներ է թվարկում:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ հա, լուրջ ես ասո՞ւմ, չի կարող պատահել, չեմ հա­վա­տում:

ԿԱ­ԼԻԿ — Իսկ դու հա­վա­տա, կո­ֆե­ի հա­տի­կի չափ հա­վատ էլ չու­նես, այ տղա­մարդ, բա ո՞նց ես դառ­նում նա­խա­գահ:

ՏԻԳՐԱՆ — Գի­տե՞ս ինչ, արի էս­պես անենք, ճա­ռիս մեջ ակ­նարկ­նե­րով կանդ­րա­դառ­նամ, էս­պես թեթև, էլի, Եվ­րա­խորհր­դին հղում­ներ անե­լով: Իսկ հե­տո, երբ ընտր­վեմ, ար­դեն ու­րիշ, ակում­բը որ հաս­տատ խոս­տա­նում եմ, օրենք­նե­րում ձեզ հա­մար նպաս­տա­վոր կե­տեր՝ խոս­տա­նում եմ, մնա­ցա­ծը… մնա­ցա­ծը՝ կա­մաց-­կա­մաց, քայլ առ քայլ, մի­ան­գա­մից չխրտ­նեց­նենք, եղա՞վ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Կար­ծես թե եղավ, լսի. խելքս կե­րար, է, գա­զան:

ՏԻԳՐԱՆ — Դե գնա, Կա­լիկ ջան: (Թեթև խփե­լով Կա­լի­կի ու­սին🙂 Գնա:

ԿԱ­ԼԻԿ — Ախ, ախ, մի հատ էլ խփիր, գազան:

ՏԻԳՐԱՆ — (խփե­լով): Ըհը: Դե հի­մա…

ԿԱ­ԼԻԿ — Վախ, մա­մա ջան: Սպա­սիր, խո­րա­մանկ տղա­մարդ, հույ­սեր ես տա­լիս ու հե­տո ասում՝ գնա՞, վայ. էս­պես եք խա­բում ժո­ղովր­դին, էլի: Դե արի, արի ապա­ցու­ցի, որ խա­բե­բա չես, գա­զան, ապա­ցու­ցի, որ ժո­ղովր­դի հետ ես: Խփի, խփի, ցավդ տա­նեմ, ջա­նա, էս ինչ քաղցր մռութ ես, ոնց որ քաղցրավենիք, վայ..

ՏԻԳՐԱՆ — (ջա­նա­լով ազատ­վել Կա­լի­կի հար­ձա­կու­մից): Թա­մար, Թա­մար:

ԹԱ­ՄԱՐ — (գա­լով): Ի՞նչ է եղել:

ԿԱ­ԼԻԿ — (վի­րա­վոր­ված, Տիգ­րա­նի քթին մա­տով խփե­լով): Իհ, դա­վա­ճան:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չեմ հաս­կա­նում, ի՞նչ է եղել:

ՏԻԳՐԱՆ — Ոչինչ, Կա­լի­կը գնում է, ու­ղեկ­ցիր:

ԿԱ­ԼԻԿ — Ճա­նա­պար­հը կգտ­նեմ, մի ան­հանգս­տա­ցիր: Խոս­տում­նե­րիդ տե՞ր ես:

ՏԻԳՐԱՆ — Տեր եմ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Դե տես, հա­վա­տում ենք: Հա­ջող:

ՏԻԳՐԱՆ — Հա­ջող:

ԿԱ­ԼԻԿ — Վայ, ինչ ան­հաս­կա­ցողն ես, լսի. մի հատ հրա­ժեշ­տի պաչ տուր, էլի:

ՏԻԳՐԱՆ — Թա­մար, համ­բու­րի նրա թուշ­ը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ե՞ս® Ին­չո՞ւ…

ՏԻԳՐԱՆ — Մի վա­խե­նա, Կա­լիկն է… Դե մի հատ պա­չի, էլի, վայ:

ԿԱ­ԼԻԿ — Հար­կա­վոր չի, թող քեզ պա­չի, գա­զան:

ՏԻԳՐԱՆ — Դե լավ, մոտ արի: (Զգուշ­ո­րեն համ­բու­րում է Կա­լի­կի ճա­կա­տը🙂

ԿԱ­ԼԻԿ — Հու­դա­յի պաչ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Այս կող­մը հա­մե­ցեք:

ԿԱ­ԼԻԿ — Գի­տեմ, այ կնիկ, վայ: (Դուրս է գա­լիս🙂

ԹԱ­ՄԱՐ — Այ քեզ փոր­ձանք: Հո վնաս չտ­վե՞ց:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ, էժան պր­ծա: Սա­կայն, եթե խո­րը նա­յենք, սա էլ ժո­ղովր­դա­կան սի­րո դրսևորում­նե­րից է: Ես նաև նրանց նա­խա­գահն եմ, հո երկ­րից չե՞մ վտա­րե­լու, առանց այն էլ մի բուռ ենք մնա­ցել: Վեր­ջա­պես դե­մոկ­րա­տի­ան իր սկզ­բունք­ներն է պար­տադ­րում, հո չե՞նք հա­կադր­վե­լու: Մե­նակ իմա­նաս՝ ինչ մարդ­կանց անուն­ներ տվեց®

ԹԱ­ՄԱՐ — Գու­ցե ստո՞ւմ է:

ՏԻԳՐԱՆ — Կեսն էլ ճիշտ լի­նի՝ հե­րիք է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ին­չի՞ն է հե­րիք:

ՏԻԳՐԱՆ — Բռիս մեջ կպա­հեմ, բո­լո­րին, ամեն մեկն իր թու­լու­թյուն­ներն ու­նի, մե­կը գո­միկ է, մյու­սը՝ թմ­րա­մոլ, եր­րոր­դը՝ խա­ղա­մոլ, մա­զո­խիստ, սա­դիստ, շի­զոֆ­րե­նիկ… Բո­լո­րի վրա թա­քուն գոր­ծեր կկազ­մեմ ու բռիս մեջ կպա­հեմ, մի­այն թե ընտր­վեմ: (Աղմուկ լսելով միջանցքից🙂 Ի՞նչ աղմուկ է£ (Տես­նե­լով սեն­յակ խուժող Գա­լուս­տին, Սա­քո­յին և Կա­րո­յին🙂 Ի՛…

Սա­քոն և Կա­րոն սո­ղե­սող փախ­չում են մտ­րա­կով իրենց ծեծող Գա­լուս­տից:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Ես ձեր տի­րոջ… (Փու­թան­ցիկ, ներկա­նե­րին🙂 Բա­րի երե­կո: Ես ձեր անա­սուն…

ՏԻԳՐԱՆ — Ի՞նչ է կա­տար­վում, Գա­լուստ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դու չխառն­վես, ես սրանց կա­շին քեր­թե­լու եմ: (Հար­վա­ծե­լով🙂 Ես ձեր էն…

ՍԱ­ՔՈ — Խնա­յի, տեր:

ԿԱ­ՐՈ — Գո­նե գլ­խիս մի խփի, անաստ­ված:

ՏԻԳՐԱՆ — Վեր­ջա­պես կբա­ցատ­րե՞ք, թե՞ սա էլ իմ տու­նը չի:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ  — Ի՞նչ բա­ցատ­րեմ, հան­դիպ­ման փո­ղի կե­սը ջեբ­ներն են դրել, էդ հե­րիք չի, մե­քե­նա­նե­րից բեն­զին են քաշ­ել-­ծա­խել, էդ էլ հե­րիք չի, բոմ­ժե­րի պես զխկրտ­վե­ցին-­լա­կե­ցին, հե­տո գյու­ղա­մի­ջում փս­խեցին, դու շուտ գնա­ցիր, չտե­սար, խայ­տա­ռակ արին, ստիպ­ված ասա­ցի՝ պրո­վո­կա­տոր­ներ են, հա­կա­ռա­կորդն է ու­ղար­կել: Էն­տե­ղից ծե­ծե­լով բե­րել եմ: Մի էր­կու հատ էլ դու խփի, ես հոգ­նե­ցի, եզի պես բաներ են:

ՏԻԳՐԱՆ — Էլի մատ­նա­հետ­քերս են պե՞տք:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Դե չէ, դու էլ:

ՏԻԳՐԱՆ — Հե­րիք է, մարդ են, սխա­լա­կան են, մի եր­կու բա­ժակ ավել են խմել, հո չե՞նք սպա­նե­լու, մյուս ան­գամ չեն անի:

ՍԱ­ՔՈ — Հա:

ԿԱ­ՐՈ — Ճիշտ որ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Չէ, ես չեմ թող­նի, որ էս հաս­տագ­լուխ­նե­րը գոր­ծը փչաց­նեն: Ես ձեզ գոր­ծից կա­զա­տեմ, վերջ, էլ նե­րում չկա:

ՍԱ­ՔՈ — (ոտ­քերն ընկ­նե­լով): Վայ, չէ, շեֆ, խղ­ճա:

ԿԱ­ՐՈ — Մե­նակ էդ մե­կը չա­նես, կու­զես՝ ծե­ծի, էլի ծե­ծի:

ՏԻԳՐԱՆ — Լսեք, ես իմ տա­նը հանգս­տա­նա­լու իրա­վունք ու­նե՞մ, թե՞ չէ:

ԳԱ­ԼՈՒՍՏ — Իհար­կե, իմ նա­խա­գահ, հան­գս­տա­ցիր, քո գոր­ծը լավ գործ է՝ դու հանգս­տա­նաս, ու­րիշ­ներն աշ­խա­տեն: (Թա­մա­րին.) Նե­րող եղեք, թա­գու­հի: (Քշե­լով եր­կու­սին🙂 Դա­վայ դե, դուրս, նա­խա­գա­հը հան­գս­տա­նում ա, դուրս:

Երե­քով դուրս են գա­լիս տնից:

ԹԱ­ՄԱՐ — Խե­լա­գա­րու­թյուն է:

ՏԻԳՐԱՆ — Քիչ մնաց, ոչինչ, շու­տով սրան­ցից կա­զատ­վեմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Կկա­րո­ղա­նա՞ս որ:

ՏԻԳՐԱՆ — Կկա­րո­ղա­նամ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Տիգ­րան, եր­բեմն մտա­ծում եմ՝ գու­ցե չար­ժե՞ր մտ­նել էս պատ­մու­թյան մեջ:

ՏԻԳՐԱՆ — Էլ չմ­տա­ծես: Ինձ շանս է տրված, և` ոչ այս մար­դուկ­նե­րի կող­մից, ոչ, այլ Վե­րին նա­խախ­նա­մու­թյան, Նա է սահ­մա­նել, թա­գա­վոր­նե­րին աստ­ված­ներն են ընտ­րում: Ես դեռ ման­կուց գի­տե­ի, որ ընտր­յալ եմ, ես հա­մես­տո­րեն սպա­սում էի իմ ժա­մին, ես գի­տե­ի, որ իմ ժա­մը գա­լու է: Այն­պես որ՝ ոչ մի նվն­վոց, ոչ մի զղ­ջում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չեմ զղ­ջում, քեզ փոր­ձե­ցի:

ՏԻԳՐԱՆ — Էլ չփոր­ձես£

Ներս է մտ­նում Նու­նուն:

ԹԱ­ՄԱՐ — Էս ո՞վ է:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Ես Նու­նուն եմ: Ի՞նչ հե­տաքր­քիր սանր­վածք է, տի­կին, ո՞ր վար­սա­վի­րա­նո­ցում են կա­ռու­ցել:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ո՞նց մտար տունս, այ լիրբ:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Դու­ռը բաց էր: Կու­զե՞ք՝ գնամ դուրս ու թա­կեմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գնա ու գնա:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Զս­պեք ձեր կնո­ջը, պա­րոն Տիգ­րան, ես կարևոր գոր­ծով եմ եկել:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սպա­սիր, Թա­մար, տես­նենք՝ ինչ է ասում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա­նուն քեզ կդի­մա­նամ, բայց ասեմ, որ էս տիպն ինձ դուր չի գա­լիս:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Թեև քաղց­րիկ տղա­մարդ է, բայց ես չեմ եկել նրան ձեզ­նից խլե­լու, տի­կին, ինձ տղա­մարդ պետք չի, ես հոգ­նած եմ տղա­մարդ­կան­ցից, տղա­մար­դիկ իմ աշ­խա­տանքն են:

ԹԱ­ՄԱՐ — Էդ­պես էլ գի­տե­ի, պարզ երևում է:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — (Տիգ­րա­նին): Կա­րո՞ղ ենք տետ ա տետ զրու­ցել:

ԹԱ­ՄԱՐ — Նա իր կնո­ջից գաղտ­նիք­ներ չու­նի:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Բայց ե՛ս ու­նեմ:

ՏԻԳՐԱՆ — Թա­մար, սի­րե­լիս, մեզ մե­նակ թող, տես­նեմ՝ ինչ է ասում այս կի­նը:

ԹԱ­ՄԱՐ – Լավ£ Բայց ես այս­տեղ եմ, խո­հա­նո­ցում: (Դուրս է գա­լիս🙂

ՏԻԳՐԱՆ — Նս­տեք: Նու­նո՞ւ, հա՞:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Նու­նու­ֆար, բայց Նու­նու­ֆա­րը եր­կար է, ժա­մա­նա­կի իզուր ծախս, իսկ ժա­մա­նա­կը փող է: Ես ներ­կա­յաց­նում եմ մեր համ­քա­րու­թյու­նը:

ՏԻԳՐԱՆ — Ի՞նչ համ­քա­րու­թյուն, չլի­նի՞…

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Հենց դա, աշ­խար­հի ամե­նա­հին ար­հես­տի համ­քա­րու­թյու­նը:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէի կար­ծում, թե համ­քա­րու­թյուն էլ ու­նեք:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Բա ոնց, մենք կազ­մա­կերպ­ված ուժ ենք, մեր ծա­ռա­յող­նե­րով, մեր սպա­սար­կու­նե­րով, մեր տե­րե­րով… Եթե հի­մա ասեմ, թե ով է մեր գլ­խա­վոր հո­վա­նա­վո­րը, բե­րանդ բաց կմ­նա:

ՏԻԳՐԱՆ — (հան­կարծ բռ­նե­լով Նու­նու­ի կո­կոր­դը): Իսկ հի­մա ասա, պոռ­նիկ, ո՞վ է քեզ ու­ղար­կել, ին­չի հա­մար:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Խե­լա­գար­վե­ցի՞ր, թող, խեղ­դում ես:

ՏԻԳՐԱՆ — Քեզ ու­ղար­կել են, որ սպա­նե՞ս ինձ, հա՞, ասա, ահաբեկիչ ե՞ս, քիլլե՞ր: Ո՞վ է պատ­վի­րա­տուն, ո՞ր թեկ­նա­ծուն, ո՞ր կու­սակ­ցու­թյու­նը, թե՞ իշ­խա­նու­թյան թևն է, ասա, կա­րող ա՞ Բուռ­նազն ա: (Հրում է Նու­նու­ին, վերց­նում նրա պա­յու­սա­կը🙂 Հի­մա կտես­նենք, թե ինչ զեն­քով ես եկել, թռչ­նակ:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Կա­տար­յալ շի­զոֆ­րե­նի­ա: Բուռ­նազ: Բուռ­նա՞զն ով է:

ՏԻԳՐԱՆ — Ձայնդ կտ­րի: Ո՞ւր է զեն­քը: (Փոր­փ­րել­ով պա­յու­սա­կը, հա­նե­լով պահ­պա­նակ­ներ, ներ­դիր­ներ, պուդ­րա­յի տուփ🙂 Սրա՞ մեջ է թույ­նը:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Հանգս­տա­ցի մի հատ, հա՞: Ասա­ցի՝ համ­քա­րու­թյունն է ու­ղար­կել: Դե հանգս­տա­ցի£

ՏԻԳՐԱՆ — Լավ, հանգս­տա­ցա: Ինչի՞ են ու­ղար­կել, ինձ­նից ի՞նչ եք ու­զում:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Մեզ լու­րեր հա­սան, որ սեք­սու­ալ փոք­րա­մաս­նու­թյուն­նե­րին ահա­գին խոս­տում­ներ եք տվել, ոգևորել եք:

ՏԻԳՐԱՆ — Հետո ի՞նչ:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Ո՞նց թե… Նրանց գոր­ծը որ ծաղ­կի, մե­րը կթա­ռա­մի: Իրա­վունք չու­նեք, պա­րոն, սա ավան­դույթ­ներ հար­գող, նա­հա­պե­տա­կան ժողովուրդ է, դուք պար­տա­վոր եք պաշտ­պա­նել ավան­դա­կան սեք­սը, այ­լա­պես մենք ձեզ ձայն չենք տա: Իսկ մենք քա­նակ ենք կազ­մում, չկասկածեք, բա մեր կլի­են­տու­րա՞ն… Մի մո­ռա­ցեք, որ ան­կող­նում մարդ­կանց հա­մո­զե­լը հեշտ է, պատ­կե­րաց­նո՞ւմ եք, ինչ­քան ձայն կա­րող ենք հա­վա­քել ձեզ հա­մար: Չեմ հաս­կա­նում, ձեզ դուր են գա­լի՞ս էդ գո­միկ­ներն ու լեզ­բոս­նե­րը, էդ տրանսգենդերներն ու տրանսվիսթիթները:

ՏԻԳՐԱՆ — Չէ հա: Եթե ան­կեղ­ծ ասեմ՝ տա­նել չեմ կա­րո­ղա­նում:

ՆՈՒ­ՆՈՒ – Հա՞® Մենք էլ կարծում էինք` դու էլ ես դրանցից£

ՏԻԳՐԱՆ – Ի՞նչ® Ո՞նց եք համարձակվել® Երբեք£

ՆՈՒՆՈւ — Ու­րեմն մեզ քաղցր աչ­քով կնա­յե՞ս, մա­չո:

ՏԻԳՐԱՆ — Քեզ այլ կերպ նա­յել հնա­րա­վոր էլ չի:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Ապ­րես: Դե թխի՝ գա:

Ձեռք-­ձեռ­քի են խփում:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Դե հի­մա արի մոտս, արի, սի­րուն ջան, մեր հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը պետք է կն­քել ակ­տով:

ՏԻԳՐԱՆ — Սպա­սիր, մի րո­պե… ախր, կինս…

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Ասա, թող մի հինգ րո­պե չմտ­նի էս­տեղ:

ՏԻԳՐԱՆ — Հինգ րո­պե­ում չենք հասց­նի:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — (լույսն ան­ջա­տե­լով): Իմ սեք­սու­ալ ար­շա­վան­քին իս­կի երեք րո­պե էլ չեն դի­մա­նում: Հի­մա կա­պա­ցու­ցեմ: Ձրի է, մի վա­խե­ցի: Տես, կփոշ­մա­նես, ինձ նա­յի, էս­պես վա­յելք կյան­քում չես տե­սել, հա­վա­տաց­նում եմ. արի, մի կոտ­րատ­վի:

ՏԻԳՐԱՆ — Մի րո­պե: (Կան­չում է🙂 Նու­նո՛ւ… Է՜, Թա­մա՛ր:

Գա­լիս է Թա­մա­րը:

ՏԻԳՐԱՆ — Սի­րե­լիս, Նու­նուն հա­կա­ռա­կորդ­նե­րիս վար­կա­բե­կող նյու­թեր է բե­րել, դիս­կե­տը պի­տի նա­յենք, խնդ­րում եմ, ոչ ոքի ոչ մի գնով ներս չթող­նես, հույժ գաղտ­նի բան է, Նու­նուն մի­այն ինձ է վս­տա­հում, մի հինգ րո­պե:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հինգ րո­պե­ում կհասց­նե՞ք:

ՏԻԳՐԱՆ — Ասում է՝ կհասց­նենք:

ԹԱ­ՄԱՐ — Լավ: Բայց լո՞ւյսն ին­չու եք ան­ջա­տել:

ՏԻԳՐԱՆ — Լո՞ւյ­սը… Դե…

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Հնա­րա­վոր է, որ մեզ հետևում են դի­մա­ցի շեն­քից, հե­ռա­դի­տա­կով:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ա՜… Դե սպա­սեք, վա­րա­գույրն էլ վրա բե­րեմ: (Քաշ­ում է վա­րա­գույ­րը🙂

ՏԻԳՐԱՆ — Ապ­րես: Դե գնա£

ԹԱ­ՄԱՐ — Հինգ րո­պեն լրա­ցավ, գա­լու եմ, հա:

ՏԻԳՐԱՆ — (Նու­նու­ին): Հը՞:

ՆՈՒ­ՆՈՒ — Ար­խա­յին թող գա:

ՏԻԳՐԱՆ — Ար­խա­յին արի:

Թա­մա­րը դուրս է գա­լիս:

 

ՊԱՏ­ԿԵՐ ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ

Սեն­յա­կում Տիգ­րանն ու Թա­մարն են: Թա­մա­րը խա­ղաթղ­թե­րով է զբաղ­ված: Տիգ­րա­նը ձայնն է փոր­ձում և կեց­վածք­նե­րը:

ՏԻԳՐԱՆ — Ժո­ղո­վուրդ, ժո­ղո­վուրդ, ժո­ղո­վուրդ… Ազգ: Ազգ, ազգ, ազգ, ազգ իմ: (Հա­զում է🙂 Եր­կիր, եր­կիր, եր­կիր, եր­կիրս: Թա­մա­րիկ, ձայնս ոնց որ վե­րա­կանգն­վել է, չէ՞: Թա­մա­րիկ, ի՞նչ ես անում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Փաս­յանս:

ՏԻԳՐԱՆ — Եվ ինչ են ասո՞ւմ խա­ղաթղ­թե­րը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Առայժմ՝ ոչինչ:

ՏԻԳՐԱՆ — Այ­սօր քա­րո­զար­շա­վի վեր­ջին օրն է, վա­ղը՝ դա­դար, ոչ մի քա­րոզ, ոչ մի գո­վազդ, իսկ մյուս օրը… Մյուս օրը Թա­մարս կգ­նա ընտ­րու­թյան և իր ձայ­նը կմի­աց­նի Տիգ­րան Հայ­կի Հայ­կազ­յա­նի օգ­տին քվե­ար­կող մի­լի­ո­նա­վոր ձայ­նե­րին: Թե՞ ու­րիշ թեկ­նա­ծու կա սր­տումդ, կին:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ինձ Գա­լուս­տի խն­դիրն է ան­հանգս­տաց­նում, նա ու­զում է քեզ տիկ­նիկ սար­քի, իր գր­պա­նի նա­խա­գահ:

ՏԻԳՐԱՆ — Գի­տեմ, նոր բան չի: Մոտդ էլի գլուխ է գո­վե՞լ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Այո:

ՏԻԳՐԱՆ — Շա­րու­նա­կում է իրեն լկ­տի պա­հե՞լ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Երեկ խո­հա­նո­ցում ծն­կի էր իջել ու ոտ­քերս գր­կած՝ ոռ­նում էր շան նման: Լավ է՝ լո­գա­րա­նից շուտ դուրս եկար, թե չէ թա­վան ար­դեն հագց­նում էի գլ­խին:

ՏԻԳՐԱՆ — Վաղ է դեռ, առայժմ չի կա­րե­լի, մի քիչ էլ դի­մա­նանք, հնա­րա­վոր է նաև, որ երկ­րորդ փուլ լի­նի. չէ, դեռ թա­վան գլ­խին մի խփի, գործն ավարտ­ված չի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Իսկ երբ ավարտ­վի՞:

ՏԻԳՐԱՆ — Հենց ավարտ­վեց՝ նույն պա­հին խփի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ես լուրջ եմ խո­սում:

ՏԻԳՐԱՆ — Մի բան կմ­տա­ծեմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գու­ցե Սա­քո­յի և Կարո­յի հե՞տ խո­սես. մի բան խոս­տա­ցիր՝ խելք­նե­րը կեր:

ՏԻԳՐԱՆ — Էդ թանձ­րա­միտ­նե­րին ի՞նչ խոս­տա­նամ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մար­դա մի պաշ­տոն խոս­տա­ցիր, էլի, հե­տո կհա­նես, ի՞նչ դժ­վար բան է:

ՏԻԳՐԱՆ — Կա­րե­լի է փոր­ձել: Լսիր, գու­ցե դո՞ւ նա­խա­պես խո­սես հետ­նե­րը, շոշ­ա­փես նրանց տրա­մադ­րու­թյուն­նե­րը, քո նկատ­մամբ հա­տուկ ակ­նա­ծանք ու­նեն. կնո­ջա­վա­րի, փա­փուկ, քն­քուշ, ախ ու վա­խով զրու­ցի, դրանք հմայ­քիդ դի­մա­ցո­ղը չեն:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հիմա՞£

ՏԻԳՐԱՆ – Հա, գոր­ծը գլ­խից բռ­նենք: (Մո­տե­նում է պա­տաուհա­նին, ձեռ­քով կան­չում Սա­քո­յին ու Կա­րո­յին🙂 Բարձ­րա­ցեք, անտ­րակտ, եկեք, եկեք: (Թա­մա­րին.) Սուրճ տուր, կոն­յակ, ես հայ­րի­կի սեն­յա­կում կլի­նեմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գնա:

Տիգ­րա­նը դուրս է գա­լիս: Դու­ռը թա­կում են: Թա­մա­րը բա­ցում է դու­ռը և հրա­վի­րում եկած­նե­րին:

ՍԱ­ՔՈ — Նա­խա­գահս կան­չեց:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա: Նս­տեք, հայ­րի­կի մոտ է, կա­զատ­վի` կգա: (Բա­ժակ­ներն է լց­նում🙂 Հա­մե­ցեք: Կան­չեց, որ մի քիչ հանգս­տա­նաք, սուրճ խմեք, ասում է՝ տղեր­քի հո­գին դուրս եկավ հեր­թա­պա­հե­լով:

ԿԱ­ՐՈ — Մեռ­նեմ նա­խա­գա­հիս սր­տին: Էհ, ողջ լի­նեք: (Խմում է🙂

ԹԱ­ՄԱՐ — Սա­քո ջա՞ն, դո՞ւ ին­չի չես խմում:

ՍԱ­ՔՈ — Շնոր­հա­կալ եմ, թա­գու­հի, չեմ ու­զում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Բայց ին­չի՞:

ՍԱ­ՔՈ — Եսիմ, վա­տա­ռողջ եմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Վայ, խեղճ:

ՍԱ­ՔՈ — Էդ­պես մի խո­սի, սիրտս կտրտ­վում ա: Է՜հ: (Խմում է🙂

ԹԱ­ՄԱՐ — Ժո­ղո­վուրդն ի՞նչ է խո­սում, տղերք:

ԿԱ­ՐՈ — Լրիվ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Լրիվ ի՞նչ:

ՍԱ­ՔՈ — (Կա­րո­յին): Ա դե կար­գին խո­սի, էլի:

ԿԱ­ՐՈ — Սրա­նից էլ կար­գի՞ն… Լրիվ մերն ա ժո­ղո­վուր­դը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Բայց դե…

ՍԱ­ՔՈ — Ասա, թա­գու­հի, ան­հան­գիստ ես մի տե­սակ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Կե­րեք, խմեք, տղերք ջան, ձեր տան պես: Ե՞ս լց­նեմ:

ԿԱ­ՐՈ — Քո լց­րածն ավե­լի հա­մով ա:

ՍԱ­ՔՈ — Դու որ թույն էլ լց­նես, խմե­լու եմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա՞ որ: (Լց­նե­լով🙂

ՍԱ­ՔՈ — Չկաս­կա­ծես: (Խմում է🙂 Բայց չա­սա­ցիր, ինչ­-որ բան էիր ասում ոնց որ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ասե՞մ… Ախր շատ նուրբ խն­դիր է: Մեր մեջ կմ­նա՞:

ԿԱ­ՐՈ — Հե­չի պես:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի խոս­քով, տղեր­քիս ասեմ…

ՍԱ­ՔՈ — Ասա, թա­գու­հի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Թե՞ չա­սեմ… Լավ, ասեմ: Ու­րեմն, ձեր էդ Գա­լուստն ա ինձ շատ ան­հանգս­տաց­նում: Կա­նա­ցի բնազ­դը չի խա­բում, նա լավ մարդ չի, տղերք:

ԿԱ­ՐՈ — Ասում էի, չէ՞:

ՍԱ­ՔՈ — Դե…

ԹԱ­ՄԱՐ — Ինձ էլ մի տե­սակ ծուռ ա նա­յում, նկա­տած կլի­նեք:

ԿԱ­ՐՈ — Հա՞:

ՍԱ­ՔՈ — Ես նկա­տել եմ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Էն օրը խո­հա­նո­ցում գործ էի անում, մեկ էլ հան­կարծ մտավ ու…

ՍԱ­ՔՈ — Ի՞նչ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ասե­լու չի: Տիգ­րանս որ իմա­ցավ, է՜, գլու­խը կպո­կի:

ՍԱ­ՔՈ — Բայց ի՞նչ արեց:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ոնց ասեմ ախր… Կմճ­տեց, այ, էս­տեղս:

ՍԱ­ՔՈ — Վախ:

ԿԱ­ՐՈ — Պի՞նդ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Կապ­տել է:

ՍԱ­ՔՈ — Ախ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ցույց տամ… Վայ, էս ի՞նչ եմ անում, էս ընտ­րու­թյուն­նե­րից խելքս լրիվ կորց­րել եմ, նե­րող եղեք:

ԿԱ­ՐՈ — Ցույց տա­յիր, էլի:

ՍԱ­ՔՈ — (խփե­լով ըն­կե­րոջ գլ­խին): Ապուշ­ա­ցա՞ր, այ տղա: (Թա­մա­րին.) Խմիչ­քից ա, սրան էլ չլց­նես:

ԹԱ­ՄԱՐ — Լավ, մեկն էլ եմ լց­նում. իրեն լավ կպա­հի. խոս­տա­նում ես, չէ՞, Կա­րո ջան: (Լց­նում է բա­ժակ­նե­րը🙂

ԿԱ­ՐՈ — Վայ, ես քու ցա­վը տա­նեմ, որ ասես՝ Կա­րո, գնա մե­ռի, լրի՛վ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Վա­խե­նամ` դա փոր­ձանք բե­րի Տիգ­րա­նիս գլ­խին. ախր կոմպ­րո­մատ սար­քեց, գի­տեք երևի:

ՍԱ­ՔՈ — Ին­չի՝ մի հատ ա սար­քե՞լ… Իմ աչ­քով եմ տե­սել:

ԿԱ­ՐՈ — Բայց դե, թա­գու­հի ջան, մենք փոքր մարդ ենք, մեր ձեռին ի՞նչ կա£

ՍԱ­ՔՈ — Պապդ ա փոքր, արա, մե­նակ քու անու­նից խո­սի:

ԿԱ­ՐՈ — Պահ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Էսօր փոքր, վա­ղը մեծ. չեք լսե՞լ, ավե­տարանն ասում ա՝ ետին­ներն առա­ջին կդառ­նան, առա­ջին­նե­րը՝ ետին:

ՍԱ­ՔՈ — Մեռ­նեմ իմ աստ­ծուն: (Խմում է🙂

ԿԱ­ՐՈ — Մեռ­նեմ խա­չի զո­րու­թյա­նը: (Խմում է🙂

ԹԱ­ՄԱՐ — Գա­լուս­տը ձեզ ի՞նչ պի­տի տա, է, դեռ եղածն էլ կառ­նի, իսկ Տիգ­րանս… Տիգ­րանս ու­տող­-ու­րա­ցող չի, ման­կուց եմ ճա­նա­չում:

ԿԱ­ՐՈ — Մնում ա՝ ինքն ասի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ես կամ ին­քը՝ մեկ է. այր ու կին՝ մի մար­մին:

ՍԱ­ՔՈ — Ախ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հե­րիք տն­քաս, Սա­քո ջան, քեզ մեծ ապա­գա է սպա­սում՝ փող, սի­րուն աղ­ջիկ­ներ…

ՍԱ­ՔՈ — Լավ, էլի, թա­գու­հի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա, հա:

ԿԱ­ՐՈ — Բա ի՞նձ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Քեզ նույն­պես, բա ո՞նց:

ԿԱ­ՐՈ — Ես մեծ երա­զանք ու­նեմ:

ՍԱ­ՔՈ — Քո երա­զանքն ի՞նչ պի­տի լի­նի, այ տղա:

ԿԱ­ՐՈ — Չկպ­նես, էտի սուրբ բան ա: Ես նա­խա­րա­րի պորթ­վել եմ ու­զում:

ՍԱ­ՔՈ — Չլ­նի՞ կր­թու­թյան:

ԿԱ­ՐՈ — Չէ մի՝ մշա­կույ­թի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Դե՞, հա­մար­ձակ:

ԿԱ­ՐՈ — Ներ­քին գոր­ծե­րի:

ՍԱ­ՔՈ — Ծաղ­կեց Հա­յաս­տա­ն:

ԿԱ­ՐՈ — Ին­չի՞, դու կու­զես ազգային անվ­տան­գու­թյան նա­խա­րար լի­նես, ես չեմ կա­րո՞ղ ներ­քին գոր­ծերն ու­զել:

ՍԱ­ՔՈ — Ձենդ կտ­րի:

ԿԱ­ՐՈ — Բե­րանս չփա­կես:

ԹԱ­ՄԱՐ — Մի վի­ճեք: Ազ­նիվ են ձեր երա­զանք­նե­րը, ի՞նչ է եղել, նա­խա­րար­նե­րը ձեզ­նից լա՞վն են: Սա­կայն, որ­քան տեղ­յակ եմ, անվ­տան­գու­թյան վրա Գա­լուստն է աչք տն­կել:

ԿԱ­ՐՈ — Էդ ճիշտ է:

ՍԱ­ՔՈ — Բայց նա ի՞նչ նա­խա­րար, թա­գու­հի:

ԿԱ­ՐՈ — Հա: Ճիշտ որ:

ՍԱ­ՔՈ — Գա­լուս­տի վրա նա­խա­րա­րի տեսք կա՞:

ԿԱ­ՐՈ — Էդ ճիշտ է:

ՍԱ­ՔՈ — Նա կա­րա երկ­րի անվ­տան­գու­թյուն ապա­հո­վի՞:

ԿԱ­ՐՈ — Հա, ճիշտ որ:

ՍԱ­ՔՈ — Թո­ղես օր ու գիշ­եր կա­զի­նո­նե­րում ու սա­ու­նա­նե­րում քաշ գա:

ԿԱ­ՐՈ — Ճիշտ ա:

ԹԱ­ՄԱՐ — Նա­խա­րա­րի տեսք չու­նի, իհար­կե, ոչ էլ խելք, բայց էն կոմպ­րո­մա­տը, որ Տիգ­րա­նի վրա հա­վա­քել է… Տիգ­րա­նի ձեռ­քե­րը կա­պած է պա­հում, հաս­կա­նո՞ւմ եք: Ազա­տել է պետք:

ՍԱ­ՔՈ — Մեր մեջ ասած՝ ես դրա ամեն ին­չի տե­ղը գի­տեմ, մի խոս­քով՝ հետևել եմ, էլի:

ԿԱ­ՐՈ — Ցավդ տա­նեմ. ապա­գա անվ­տան­գու­թյան նա­խա­րար ա, է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Սուր­ճը սա­ռեց, խմի, Սա­քո ջան: Ասում ես՝ գի­տե՞ս:

ՍԱ­ՔՈ — Հա: Բայց ներ­ժից սեյֆ ա, ոնց որ Հիտ­լե­րի բուն­կերն ըլի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հեչ հնար չկա՞:

ԿԱ­ՐՈ — Խի՞ չկա, է, մի էր­կու կի­լո պլաս­տիդ ա՝ դնենք-տ­րա­քաց­նենք, պրծ­նի-գնա:

ԹԱ­ՄԱՐ — Էդ որ ար­վի, է, ճամ­փեդ լրիվ բաց կլի­նի, Սա­քո ջան:

ԿԱ­ՐՈ — Բա ե՞ս, ե՞ս ինչ անեմ, որ իմ ճամ­փեն էլ բաց­վի: Հայ­կի­չը թող հրա­մա­յի՝ ես դրան վաբ­շե վե­րաց­նեմ, հա, լուրջ եմ ասում, դնեմ ու վե­րաց­նեմ իրա սար­քած գոր­ծե­րով, սեյ­ֆով-­բա­նով:

ԹԱ­ՄԱՐ — (իբր կա­տա­կով): Վե­րաց­րու, ես եմ հրա­մա­յում:

ԿԱ­ՐՈ — Քեզ հար­գում եմ, թա­գու­հի, բայց թող Հայ­կի­չը հրա­մա­յի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Որ ու­զում ես՝ ին­քը կհ­րա­մա­յի:

ԿԱ­ՐՈ — Այ տես. էսօր հրա­մա­յեց՝ վա­ղը վե­րաց­նեմ, վա­ղը հրա­մա­յեց՝ մյուս օրը վե­րաց­նեմ…

ԹԱ­ՄԱՐ — Չէ, ոչ էսօր, ոչ վա­ղը, ընտ­րու­թյուն­նե­րից հե­տո:

ՍԱ­ՔՈ — Ոնց ասես, թա­գու­հի: Դե մենք գնանք. մի տա­րօ­րի­նակ տիպ ա ֆռֆ­ռում ձեր մուտ­քի մո­տե­րը:

ԿԱ­ՐՈ — Հա, շատ մի տե­սակն ա:

ԹԱՄԱՐ – Տեռորիստ չլնի՞£

ՍԱ­ՔՈ — Տե­ռո­րիս­տի նման չի, չէ:

ԿԱ­ՐՈ — Չէ, խեղճ տեսք ու­նի:

ՍԱ­ՔՈ — Բայց աչ­քե­րում խո­րա­մանկ բան կա:

ԿԱ­ՐՈ — Ոնց որ հայ լի­նի, բայց ոնց որ՝ հըը. մի տե­սակ ա խո­սում, թլի­կի պես, բայց ոնց որ թլիկ էլ չլ­նի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Կա­րող ա՞ Գա­լուստն է ու­ղար­կել, որ ձեզ հետի:

ԿԱ­ՐՈ — Ոնց որ հետևի ու ոնց որ չհետևի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չեմ հաս­կա­նում:

ՍԱ­ՔՈ — Էդ­պես տա­րօ­րի­նակ մարդ ա, շեն­քի մո­տե­րը ֆռֆ­ռում ա, մի տե­սակ՝ քաղցր-­մեղցր, ոլոր-­մո­լոր:

ԿԱ­ՐՈ — Ոնց որ ֆռֆ­ռա ու ոնց որ չֆռֆ­ռա: Սի­գա­րետ ու­զե­ցի՝ չտ­վեց, բայց էն­պես չտ­վեց, ոնց որ տված լի­նի:

ՍԱ­ՔՈ — Լավ, թա­գու­հի, դու մի ան­հանգս­տա­ցի, մեր պրոբ­լեմն ա: Գնա­ցինք, Կա­րո:

ԿԱ­ՐՈ — (Թա­մա­րին): Բայց վե­րաց­նե­լու հար­ցով ես կա­տակ չէի անում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ես էլ:

ՍԱ­ՔՈ — Ես էլ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ու­րեմն՝ մեր պայ­մա­նը…

ԿԱ­ՐՈ — Լրիվ:

ՍԱ­ՔՈ — Մե­կից մեկ:

Միմ­յանց ձեռք են սեղ­մում: Սա­քոն և Կա­րոն գնում են: Գա­լիս է Տիգ­րա­նը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Լսե­ցի՞ր:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լսե­ցի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գո՞հ ես:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Շատ են ապուշ, է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հան­գիստ եղիր, հա­նուն նա­խա­րա­րա­կան պորտֆել­նե­րի ամեն ինչ կա­նեն: (Դռան թա­կոց🙂 Դուռն են թա­կում կար­ծես:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Էդ բթա­միտ­նե­րին ասա­ցի՝ մարդ չթող­նեք մոտս: Բա­ցիր:

Թա­մա­րը գնում, վե­րա­դառ­նում է Կա­րո­յի և Իսա­կի հետ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հը՞:

ԿԱ­ՐՈ — Իսակն ա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հե­տո՞:

ԿԱՐՈ — Եսիմ® Խեղճ Իսակն ա®

ԻՍԱԿ — (ր տա­ռը դժ­վա­րու­թյամբ է ար­տա­բե­րում): Բարև ձեզ, հար­գե­լի Տիգ­րան:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բարև, հար­գե­լի Իսակ:

ԿԱ­ՐՈ — Ասեց՝ հե­ռու տե­ղից եմ, էն… էն ջայ­նա­մից, էլի® հա, ավետ­յաց երկ­րից, երևի Բանգ­լա­դեշ­ի մո­տերն ա, էն­քան խնդ­րեց, էն­քան ախու­վախ արեց, որ սիրտս չդի­մա­ցավ, բե­րի մոտդ, ըհը: Դե ես գնամ, հա՞:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Գնա, տես՝ էլի ով կա դր­սում, հա­վա­քի բեր:

ԿԱ­ՐՈ — Լավ, էլի, շեֆ ջան, մի նե­ղա­ցի, էսի ու­րիշ սորտ ա, այ կտես­նես, հլա խո­սա հե­տը, թե լացդ չե­կավ, քիթս կկտ­րեմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Գնա, գնա: (Կա­րո­յի գնա­լուց հե­տո, Իսա­կին🙂 Է՞…

ԻՍԱԿ — Էհ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բա՞…

ԻՍԱԿ — Եսիմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Իսկ…

ԻՍԱԿ — Ո՞վ իմա­նա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Գու­ցե՞…

ԻՍԱԿ — Չեմ կար­ծում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ո՞նց եք:

ԻՍԱԿ — Ո՞նց կլի­նես:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Սո՞ւրճ:

ԻՍԱԿ — Խմե՞մ որ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ես չգի­տեմ. կու­զե՞ք` խմեք:

ԻՍԱԿ — Ու­զե՞մ որ: Թե՞ թեյ ու­զեմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Թա­մար, մեզ թեյ բեր:

ԻՍԱԿ — Դուք է՞լ կխ­մեք նույն թե­յի՞ց:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Այո:

ԻՍԱԿ — Դա լավ է: Բայց կա­րո­ղա­նա­լո՞ւ եք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չհաս­կա­ցա… Թեյ խմե­լը նո՞ր պի­տի կա­րո­ղա­նամ:

ԻՍԱԿ — Խոսքս նա­խա­գա­հու­թյան մա­սին է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ահա թե ինչ: Նման չի՞:

ԻՍԱԿ — Էն մեկն էլ էր նման, բայց ի՞նչ արեց… Մեր հույ­սե­րը բնավ չար­դա­րաց­րեց, դրա հա­մար էլ՝ ֆշտ, էն կողմ բան արինք®

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բան արի՞ք… Դո՞ւք… Դուք` ո՞վ:

ԻՍԱԿ — Դե մենք, էլի, էն…

Իսա­կը հրե­ա­կան հայտ­նի 7×40 մե­ղե­դին է սու­լում, Տիգ­րանն էլ է կա­մաց-­կա­մաց մի­ա­նում, ապա վեր են կե­նում ու սկ­սում պա­րել: Թա­մա­րը թե­յը ձեռ­քին գա­լիս է, զար­մա­ցած նա­յում, ապա թե­յը թող­նում է սե­ղա­նին ու ինքն էլ է պա­րում:

ԻՍԱԿ — (պա­րից հե­տո նս­տե­լով): Ես թեյ ու­զե­ցի՞:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ուզել ես, Իսակ, հա­վա­տա:

ԻՍԱԿ — Հա՞: Բայց խմե՞մ որ: (Խմե­լով🙂 Այս­պի­սի կին ու­նե­նա­լը հա­ջո­ղու­թյան կեսն է, պարոն Տիգրան:

ԹԱ­ՄԱՐ — Շնոր­հա­կալ եմ: Ավե­լի թունդ խմիչք չե՞ք կա­մե­նա, Իսակ եղ­բայր:

ԻՍԱԿ — Չէ: Լյարդ, սիրտ, երի­կամ… Չէ, շնոր­հա­կալ եմ, թե­յը լավ է: (Հան­կարծ վա­խե­ցած՝ Տիգ­րա­նին🙂 Դուք չխ­մե­ցիք, ին­չո՞ւ:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գույ­նը գցեց խեղճ մար­դը, դե խմի, էլի:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Խմում եմ, խմում եմ, ահա: (Խմե­լով🙂

ԻՍԱԿ — (հանգս­տա­նում է, բայց դարձ­յալ տագ­նա­պում): Նո՞ւյն թեյն է:

ԹԱ­ՄԱՐ — Նույնն է, հա­վա­տա­ցեք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Լավ, էլի, էդ­քան կաս­կա­ծա­միտ չեն լի­նի, բա­րե­կա­մի տանն եք:

ԻՍԱԿ — (թե­րա­հա­վատ): Է՞…

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Էհ:

ԻՍԱԿ — (մտազ­բաղ, սպա­սո­ղա­կան): Այո՜:

Թա­մա­րը դուրս է գա­լիս, կռա­հե­լով, որ Իսակն ու­զում է մե­նակ մնալ Տիգ­րա­նի հետ:

ԻՍԱԿ — Ասում եք՝ կկա­րո­ղա­նա՞ք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա­մոզ­ված եմ, այ­լա­պես չէի ձեռ­նար­կի:

ԻՍԱԿ — Դուք եք ձեռ­նար­կե՞լ որ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Էլ ո՞վ:

ԻՍԱԿ — Լավ, չվի­ճենք, հի­մա դա կարևոր չի ար­դեն: Ձեր կա­յա­ցումն, իհար­կե, մեղմ ասած՝ մի քիչ էլ մեզ­նից է կախ­ված, ան­շուշտ: Ահա թե ինչ եմ ու­զում հարց­նել, հար­գե­լի Տիգ­րան Հայ­կի Հայ­կազ­յան, ինչ­պե՞ս եք վե­րա­բեր­վում տարածաշրջանային խնդիրներին, մասնավորապես` պաղեստինյան խնդրին, ինչպե՞ս եք վերաբերվում հո­լո­քոս­տի, կնե­րեք, ցեղասպանության հարցին. հարցն առաջ քաշ­ե­լո՞ւ եք մի­ջազ­գա­յին ատ­յան­նե­րում: Ես ու­ղիղ եմ հարց­նում, պա­րոն Տիգ­րան, ու­ղիղ էլ պա­տաս­խան եմ ակն­կա­լում, որ հե­տո բար­դու­թյուն­ներ չլի­նեն, հաս­կա­նո՞ւմ եք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դեհ, ի՞նչ ասեմ… Դուք իմ փո­խա­րեն ի՞նչ կա­նե­իք:

ԻՍԱԿ — Մե՞նք… (Ծի­ծա­ղե­լով🙂 Ինձ լի­ո­վին բա­վա­րա­րեց ձեր պա­տաս­խա­նը:

Լս­վում է հայ­րի­կի դու­դու­կի ձայ­նը:

ԻՍԱԿ — Դու­դո՞ւկ… Որ­տե­ղի՞ց է…

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հայրս է, կող­քի սեն­յա­կում:

ԻՍԱԿ — Հա­յրի­կը ֆի­դա­յի՞ն է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ի՞նչ իմա­ցաք: Եղել է:

ԻՍԱԿ — Լավ է նվա­գո՞ւմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Էս­պես, էլի, լսում եք:

ԻՍԱԿ — Հա­յերն իրենց դու­դուկն աշ­խար­հով մեկ արին. հե­տաքր­քիր է, չէ՞, մի քսան­-ե­րե­սուն սան­տիմ ծի­րա­նի փայտ և մի յոթ թե ութ ծակ, ըն­դա­մե­նը:

Հայ­րի­կի սեն­յա­կից՝ շխ­կոց—թխ­կո­ցի ձայն:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մի րո­պե, կնե­րեք, հայ­րիկն ինձ է կան­չում, տես­նեմ՝ ինչ է պա­տա­հել:

ԻՍԱԿ — Գնա­ցեք, գնա­ցեք: (Տիգ­րա­նի դուրս գնա­լուց հե­տո հա­նում է գր­պա­նի հե­ռա­խո­սը և զան­գում🙂 Ալո՞, Մոշ­ա՞… Ես եմ, այո, դո՞ւ ես, Մոշ­ա՞… Ես եմ, այո, բայց դո՞ւ ես® Երևանից, նրա մո­տից, այո: Մոշա՞, դո՞ւ ես® Ես եմ, այո® Տնտ­ղե­ցի: Լավ է, այո, մեր ան­հանգս­տու­թյու­նը զուր էր, իսկը մեր ուզածն է, մի բան էլ ավելի: Տա՞մ: Մոշա դո՞ւ ես® ես եմ, այո® Տա՞մ® Այդ­քան շա՞տ: Շատ չի՞: Լավ: Բայց կվե­րա­դարձ­նեք, չէ՞… Այո, և իմ ծախ­սե­րը, և մի քիչ էլ ավե­լի, որ­պես մր­ցա­նակ: Եղավ, շո­լոմ: (Հե­ռա­խո­սը պա­հում է, հա­նում է փո­ղե­րը, հաշ­վում, առանձ­նաց­նում, մնաց­յա­լը գր­պա­նը մտց­նում, հե­տո մտա­ծում և առանձ­նաց­րա­ծի վրա­յից մի թղ­թադ­րամ գո­ղա­նում ու մտց­նում է գր­պա­նը🙂

Տիգ­րա­նը վե­րա­դառ­նում է:

ԻՍԱԿ — Ահա, հաշ­վեք: Հայ­րի­կը լա՞վ է, հո բան չի՞ պա­տա­հել:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չէ, լավ է: Ի՞նչ հաշ­վեմ:

ԻՍԱԿ — Դե սա, հաշ­վեք:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բայց ին­չի՞ հաշ­վեմ… Ինչ­քա՞ն հաշ­վեմ:

ԻՍԱԿ — Դե հաշ­վեք ու կտես­նեք՝ ինչ­քան:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Բա էլ ին­չի՞ հաշ­վեմ, ինչ­քա­նը՝ ինչ­քան է, էլի: Իսկ ին­չո՞ւ եք ինձ փող տա­լիս:

ԻՍԱԿ — Սա այն չէ, այն՝ հե­տո, սա հենց այն­պես, մանր ծախ­սե­րի հա­մար: Ստո­րագ­րեք այս ստա­ցա­կա­նը: (Թուղթ դեմ անե­լով🙂

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չս­տո­րագ­րեմ՝ չի՞ լի­նի:

ԻՍԱԿ — Կլի­նի: Բայց այդ դեպ­քում փո­ղը չի լինի: Ես պի­տի հաշ­վե­տու լի­նեմ, չէ՞, պա­րոն Տիգ­րան:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (կար­դա­լով ստա­ցա­կա­նը): Էս ի՞նչ լե­զու է, ես սա չեմ հաս­կա­նում:

ԻՍԱԿ — Է՜, լե­զու է, էլի. գր­ված է, որ ստա­ցա, Իսա­կից, այս­քան, ըստ այդմ՝ ստո­րագ­րում եմ. ֆոր­մալ բան է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չգի­տեմ ին­չու, հենց առա­ջին հա­յաց­քից վս­տա­հե­ցի ձեզ: (Ստո­րագ­րում է🙂

ԻՍԱԿ — Ճիշտ էլ արե­ցիք, սի­րե­լիս, մեզ չվս­տա­հեք՝ ո՞ւմ վս­տա­հեք: (Այ­ցե­քար­տը տա­լով🙂 Սա էլ մեր այ­ցե­քար­տը, խնդ­րեմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Այս­տեղ մի­այն ինչ­-որ նշան­ներ են:

ԻՍԱԿ — Հե­տո կվեր­ծա­նեք. կկա­րո­ղա­նաք, ես հա­մոզ­ված եմ, կա­մաց-­կա­մաց կվեր­ծա­նեք: Դեհ, հար­գե­լիս, ցտե­սու­թյուն, ես գնամ, շատ հա­ճե­լի էր, դեռ հան­դի­պե­լու ենք:

ՏԻԳՐԱՆ – Ուր եք շտապում, մնացեք, ընթրենք միասին£

ԻՍԱԿ – Շնորհակալ եմ, ուրիշ անգամ£ Շո­լոմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Շո­լոմ, շո­լոմ:

Իսա­կը գնում է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (մե­նա­խո­սում է): Ահա, խնդ­րեմ, սրանք էլ եկան իմ դու­ռը: Պա­տա­հա­կան ոչինչ չի լի­նում, չէ, սա նա­խախ­նա­մու­թյան ձեռքն է, որ մարդուկներին ինձ ընդառաջ է շար­ժում, եկել է ժա­մը, և ես դառ­նա­լու եմ այն, ինչ նա­խանշ­ված է ի վե­րուստ: Աշ­խար­հի հզոր­նե­րի հետ եմ նս­տե­լու, ես եմ ներ­կա­յաց­նե­լու իմ ժո­ղովր­դին, ես: Ես դեռ ման­կուց գի­տե­ի, որ մեծ եմ, այո, գի­տե­ի, հա­մոզ­ված էի: Երբ փո­ղո­ցում տղա­ներն ինձ նե­ղում էին, ես հան­գիստ տանում էի, որով­հետև գի­տե­ի՝ մի գե­ղե­ցիկ օր բո­լո­րի հա­խից գա­լու եմ, ես լուռ, համ­բե­րա­տար, բայց հա­մոզ­ված սպա­սում էի, և ահա, եկավ իմ ժամը: Ժո­ղո­վուր­դը սի­րեց ինձ, վս­տա­հեց, ժո­ղո­վուրդն իմ մեջ տես­նում է իր իդե­ալ­նե­րի, երա­զանք­նե­րի իրա­կա­նա­ցու­մը, իր ապա­գան: (Պա­տու­հա­նից դուրս՝ ձայ­ներ են լս­վում, ժխոր, Տիգ­րա­նը մո­տե­նում է, դուրս նա­յում և ձեռ­քով ող­ջու­նում🙂 Ող­ջույն, ող­ջույն, սի­րե­լի­ներս, եկել եք, տես­նում եմ, եկել եք ձեր նա­խա­գա­հի մոտ: Ձեզ հետ եմ, իհար­կե, ձեր ձայնն ինձ պի­տի տաք, այո, էլ ո՞ւմ: Հաղ-­թա-­նակ, հաղ-­թա-­նակ… Թա­մար, Թա­մար, արի այս­տեղ, ո՞ւր ես, այ Թա­մար:

ԹԱ­ՄԱՐ — Խո­հա­նո­ցում եմ, ի՞նչ կա:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ի՞նչ խո­հա­նոց, արի տես՝ ո՞վ է եկել:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ո՞վ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ժո­ղո­վուր­դը, իմ ժո­ղո­վուր­դը, նա հա­վաք­վել է իմ պա­տու­հան­նե­րի տակ, նա կա­մե­նում է, որ ես լի­նեմ իր առաջ­նոր­դը, նա վան­կար­կում է, լսո՞ւմ ես:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հա՞… Բայց կար­ծես ինչ­-որ վթար է կամ տու­րուդմ­փոց:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Դե չէ, ան­հա­վատ կին, չե՞ս տես­նում® Ող­ջու­նիր նրանց, Թա­մար, նրանք սպա­սում են:

Եր­կու­սով ող­ջու­նում են՝ ձեռ­քի թա­փա­հա­րում­նե­րով:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հի­մա այլևս կաս­կած չու­նեմ, հաղ­թա­նակն իմն է: (Դե­պի դուրս🙂 Հաղ-­թա-­նակ, հաղ-­թա-­նակ:

Թա­մա­րը գնում է£ Գա­լիս է հայ­րի­կը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հը՞, պա­րոն զուռ­նա­չի, ո՞նց ես: Կհա­վա­տա­յի՞ր, որ տղադ թա­գա­վոր կդառ­նա մի օր: Ի՞նչ ես թթ­վել: Պրե­զի­դեն­տի հայր ես, քեզ թափ տուր մի հատ, այ մարդ: Չկռ­ռաս. ոնց որ հա­մաշ­խար­հա­յին վիշ­տը լի­նես© չկռռաս` ասեցի£

Հայ­րը լուռ կշ­տամ­բան­քով նա­յում է որ­դուն:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մար­դու թշ­նա­մին տնե­ցի­նե­րից կլի­նի, ճիշտ է աս­ված, էլի, հո զո­ռով չի: Ի՞նչ, ի՞նչ ես ու­զում ասել… Էէէ, դե ար­դեն զզ­վաց­րիր քո պրի­մի­տիվ խրա­տա­բա­նու­թյամբ: Մի հարց­նող լի­նի՝ ի՞նչ լավ բան ես տե­սել էս աշ­խար­հից, այ խեղճ ու կրակ, էդ տա­րի­քիդ գնա­ցիր լեռ­նե­րում կռիվ տվիր, հաշ­ման­դամ դար­ձար, ո՞վ շնոր­հա­կալ եղավ, ո՞վ տի­րու­թյուն արեց, հը՞:

Հայ­րի­կը մատ է թափ տա­լիս:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մատդ էլ քեզ քաշ­իր: Կա­րող ա՞ սխալ եմ ասում: Հայ­րե­նի­քիդ երախ­տա­պար­տու­թյու­նը էս մի կալ­յաս­կեն չի՞, էն էլ՝ ծա­նո­թով, ­մա­ղա­րի­չով: Ու էդ խել­քով էլ ու­զում ես ինձ ապ­րել սո­վո­րեց­նես: Ի՞նչ… Շատ էլ ճիշտ եմ արել, որ չեմ գնա­ցել կռիվ, գնա­յի՝ որ մի կալ­յաս­կա էլ ինձ տա­յի՞ն: Չէ, ինձ ու­րիշ առա­քե­լու­թյուն է վս­տահ­ված, շատ ավե­լի կարևոր, և ես կկա­տա­րեմ այն, ինչ գնով էլ լի­նի, հաս­կա­ցա՞ր, և ինձ ոչ ոք խան­գա­րել չի կա­րող: Դու չէ, որ քո հերն էլ գա, ինձ խան­գա­րել չի լի­նի, վերջ: Ու էդ­պես էլ չնա­յես: Քեզ եմ ասում՝ էդ­պես չնա­յես: Չէ, սրա հետ ես մի տան մեջ ապ­րել չեմ կա­րող այլևս, սա իմ ներ­վե­րը լրիվ կե­րավ: Քեզ հա­մար տուն կվար­ձեմ, դա­յակ կվար­ձեմ, կգ­նաս կապ­րես, վերջ. ով ինձ հետ չի, ու­րեմն ինձ հետ չի, գնա ու մտա­ծի, հաս­կա­ցա՞ր:

Հայ­րի­կը հե­ռա­նում է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա, հենց էդ­պես, ճիշ­տը սա է, ով ինձ հետ չի՝ ու­րեմն ինձ հետ չի, ինձ թշնամի է, ես չեմ կա­րող ամեն մե­կի կա­մա­կո­րու­թյու­նը տա­նել, իրա­վունք էլ չու­նեմ, իմ ետևում ժո­ղո­վուրդն է: Վերջ, վերջ, վերջ: (Պա­տու­հա­նից դուրս նա­յե­լով՝ թա­փա­հա­րում է ձեռ­քը🙂

Գա­լիս է Թա­մա­րը:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (հո­տո­տե­լով օդը): Լսիր, վա­ռա­ծի հոտ եմ առ­նում: Ինչ­-որ բան է վառ­վում, Թա­մար:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ստու­գեմ, բայց գա­զօ­ջախն ան­ջա­տած է ոնց որ… (Դուրս է գա­լիս🙂

Սեն­յա­կն աս­տի­ճա­նա­բար ծխով է լց­վում: Տիգ­րա­նը հա­զում է:

ԹԱ­ՄԱՐ — (գա­լով): Հայ­րիկն է հր­դե­հել իր սեն­յա­կը: Զան­գիր հր­շեջ ծա­ռա­յու­թյուն, շուտ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — (մո­տե­նա­լով հե­ռա­խո­սին): Ախ, հայ­րիկ, ախ, հայ­րիկ…

ԹԱ­ՄԱՐ — Ես նրան պատշ­գամբ տա­րա, խեղդվում էր. դե զան­գի, ո՞ւմ ես սպա­սում:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Զան­գեմ: (Մտա­ծե­լով🙂 Զան­գեմ, զան­գե՞մ… Հի­մա, հի­մա… Շտա­պել պետք չի:

ԹԱ­ՄԱՐ — Ո՞նց թե…

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Այո: Թող մի լավ կպ­նի կրակը:

ԹԱ­ՄԱՐ — Չէ, դու խելքդ թռց­րիր. ես կզան­գեմ: (Վերց­նե­լով հե­ռա­խո­սը🙂

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մի շտա­պիր, Թա­մար, հան­գիստ զան­գիր, թող լավ կպ­նի: Դր­սից կերևա՞, որ իմ տա­նը հր­դեհ է:

ԹԱ­ՄԱՐ – Հա, բայց ին­չո՞ւ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ընտ­րու­թյուն­նե­րի նա­խօր­յա­կին հր­դե­հը կա­րող է լավ ծառայություն մատուցել մեզ. ինչ­պես ասում են՝ չկա չա­րիք առանց բա­րի­ք: Երեկոյան թեր­թե­րը, ռա­դի­ոն, հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նը կհրա­պա­րա­կեն՝ նա­խա­գա­հու­թյան թեկ­նա­ծու Տիգ­րան Հայ­կի Հայ­կազ­յա­նի տու­նը ընտ­րու­թյուն­նե­րի նա­խօր­յա­կին հր­դեհ­վել է ան­հայտ ան­ձանց կող­մից, հրշեջ­նե­րը մի կերպ փր­կել են թեկ­նա­ծու­ի և նրա հա­րա­զատ­նե­րի կյան­քը, հր­դե­հի պատ­ճառ­նե­րը հե­տաքնն­վում են, ահա­բեկ­չու­թյու­նը չի բա­ցառ­վում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Հի­մա ի՞նչ, չզան­գե՞մ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Մեկ րո­պե… (Դուրս է գա­լիս և արագ վե­րա­դառ­նում🙂 Կա­րող ես զան­գել, իս­կը ժա­մա­նակն է: Հո չի վառ­վում, հո չի վառ­վում®

Տիգ­րա­նը բջջայինով զան­գում է Գա­լուս­տին, Թա­մա­րը սե­ղա­նի հե­ռա­խո­սով զան­գում է հր­շեջ ծա­ռա­յու­թյուն: Եր­կու­սի ձայ­նե­րը մի­ա­ժա­մա­նակ են հն­չում:

ԹԱ­ՄԱՐ — Խո­րե­նա­ցու քսան­յոթ, այո, բնա­կա­րան հի­սուն­յոթ, ո՞ր հարկ, հին­գե­րորդ, բա՞րձր է: Ի՞նչ անեմ, իջեց­նե՞մ: Ոչ, առայժմ մեկ սեն­յա­կը, բայց եթե այս­պես ձգեք, ամ­բողջ տու­նը կվառ­վի: Սա մա­հա­փորձ է, տե­ռոր, իմ ամու­սի­նը նա­խա­գա­հու­թյան թեկ­նա­ծու է: Ի՞նչ, թքած ու­նե՞ք… Ոնց թե®

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Ալո, Գա­լուստ, լսիր, տունս հր­դե­հել են, հա, հի­մա հենց վառ­վում է, ահա­բեկ­չու­թյուն է, բա­ցա­հայ­տո­րեն: Քո հաս­տագ­լուխ­նե՞­րը… Ի՞նչ իմա­նամ՝ ուր են, լա­կում են երևի: Հր­շեջ­նե­րը ուր որ է կգան, զան­գել եմ: Ես էլ դա եմ ասում, էլի: Դու մա­մուլն ու հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նը բեր: Այո, բա­ցա­ռիկ առիթ ստեղծ­վեց, արա­գաց­րու, ձեռ­քից չթող­նենք: Թռի, Գա­լուստ: (Դնե­լով հե­ռա­խո­սը🙂 Հաղ­թա­նակ, հաղ­թա­նակ…

Գա­լիս է հայ­րի­կը՝ մրոտ, տա­րա­կու­սած:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հայ­րի՞կ, ապ­րես, վեր­ջա­պես մի կար­գին բան արիր:

ԹԱ­ՄԱՐ — Գնամ, գո­նե թան­կար­ժեք իրե­րը հա­վա­քեմ:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա­վա­քիր: Փաս­տաթղ­թերն էլ հա­վա­քիր:

Թա­մա­րը գնում է:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Հա­յրի՞կ, ո՞նց ես: (Ոգևոր­ված🙂

Հայ­րի­կը մա­տը քուն­քի մոտ պտ­տում է, իբր՝ խե­լա­գար ես, այ տղա: Սեն­յա­կը ծուխ է լց­վում: Հա­զում են:

ՏԻԳ­ՐԱՆ — Չխեղդ­վե՞մ հան­կարծ: (Հիշ­ում է և պա­հա­րա­նից հա­նում հա­կա­գա­զը🙂 Կնե­րեք, մի հատ է, ձեր գլ­խի ճա­րը տե­սեք: (Հա­կա­գա­զը գլխին քաշ­ե­լով🙂 Հաղ­թա­նակ, հաղ­թա­նակ, հաղ­թա­նակ, հաղ­թա­նակ…

 

Բե­մա­հար­թա­կի կենտ­րո­նում Տիգ­րանն է, դեմ­քի տեղ՝ հա­կա­գազ,

թա­փա­հա­րում է ձեռքն ու վան­կար­կում՝ «Հաղ-­թա-­նակ»: