Կարինե ԱԼԱՎԵՐԴՅԱՆ / ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏԻ ՎԱՀՐԱՄ ՓԱՓԱԶՅԱՆԻ ԱՆՎԱՆ ՊԵՏԱԿԱՆ ԴՐԱՄԱՏԻԿԱԿԱՆ ԹԱՏՐՈՆԻ ՆՇԱՆԱՎՈՐ ԱՐՎԵՍՏԱԳԵՏՆԵՐԸ

Կարինե ԱԼԱՎԵՐԴՅԱՆ / ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏԻ ՎԱՀՐԱՄ ՓԱՓԱԶՅԱՆԻ ԱՆՎԱՆ ՊԵՏԱԿԱՆ ԴՐԱՄԱՏԻԿԱԿԱՆ ԹԱՏՐՈՆԻ ՆՇԱՆԱՎՈՐ ԱՐՎԵՍՏԱԳԵՏՆԵՐԸ.

ՄԵՐՕՐՅԱ ԹԱՏՐՈՆԻ ՆՎԻՐՅԱԼՆԵՐԸ

 

Ա. ԳԵՂԱՐՎԵՍՏԱ — ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾԱԿԱՆ ԱՆՁՆԱԿԱԶՄ

 

Դերասանական կազմ

 

 

 

ԳԱԲՐԻԵԼՅԱՆ ԱՐՄԻԴԱ ՍԱՐԳՍԻ

 

ԼՂՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ (2008թ.), պարգևատր­վել է ՀԹԳՄ Ոս­կե մե­դա­լով (2012թ.):

Ծն­վել է 1947թ. հուն­վա­րի 16-ին ԼՂԻՄ Խա­նա­ծախ գյու­ղում: Ու­սում­նա­ռու­թյու­նը ստա­ցել է նախ` տե­ղի ու­թամ­յա դպ­րո­ցում, ապա 1964թ. ավար­տել է Բա­լու­ջա­յի միջ­նա­կարգ դպ­րո­ցը: 1964-1967թթ. ապ­րել և աշ­խա­տել է Բա­քու քա­ղա­քում: 1968թ. ըն­դուն­վել է Ստե­փա­նա­կեր­տի Մ. Գոր­կու (այժմ` Վ.Փա­փազ­յա­նի) ան­վան թատ­րո­նի դե­րա­սա­նա­կան ստու­դի­ան, որը ղե­կա­վա­րում էր ՀԽՍՀ ժո­ղովր­դա­կան ար­տիստ, թատ­րո­նի գլ­խա­վոր ռե­ժի­սոր Հով­հան­նես Կա­րա­պետ­յա­նը: Սո­վո­րե­լուն զու­գըն­թաց աշ­խա­տել է թատ­րո­նում որ­պես դե­րա­սան: Պար­տա­ճա­նա­չու­թյան, աշ­խա­տա­սի­րու­թյան ու նվիր­վա­ծու­թյան շնոր­հիվ կա­րո­ղա­ցել է առա­վելս դրսևորել բնատուր ար­տիս­տա­կան շնորհքն ու կա­րո­ղու­թյուն­նե­րը և իր հա­մեստ երանգն է բե­րել թատ­րո­նի ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ներ­կապ­նա­կին: Խա­ղա­ցել է սուբ­րետ, բնու­թագ­րա­կան, կա­տա­կեր­գա­կան և դրա­մա­տիկ դե­րեր: Նրա հա­ջող­ված կեր­պա­րա­նա­վո­րում­նե­րից են. Ֆիս­կա (Ս. Կար­նա­ու­խո­վա, Լ. Բրա­ուսևիչ` «Ալ­վան ծա­ղիկ»), Լա­րի­սա (Վ. Գագ­լոև` «Ասք մոր մա­սին»), Վալ­յա (Ս. Բա­բա­յան` «Ինչ­պես մե­ծա­ցար, որ­դիս»), Ադե­լա­ի­դա (Ժ. Անան­յան` «Սե­րը ճամպ­րու­կի մեջ»), Նվարդ (Ի. Ալա­վերդ­յան` «Ա՜խ, սեր…»), Գալ­յա (Ա. Մա­կա­յո­նոկ` «Տրի­բու­նալ»), Էս­մի­րալ­դա (Ա. Պա­պա­յան` «Աշ­խարհն, այո, շուռ է եկել»), Շո­ղեր (Վ.Հա­կոբ­յան` «Քո սե­րը` քո տունն է»), Կու­լա (Դ. Պսա­ֆաս` «Պա­հանջ­վում է ստա­խոս»), Ան­նուշ­կա (Ա.Օստ­րովս­կի` «Ան­մեղ մե­ղա­վոր­ներ»), Զա­րու­հի, Ջա­վա­հիր (Ա.Շիր­վան­զա­դե` «Պատ­վի հա­մար», «Չար ոգի»), Սու­սան (Ս. Խա­լա­թյան`«Քա­ռա­սուն օր համ­բառ­նա­լուց առաջ»), Քսան­թի­պա (Գ. Սարգս­յան` «Դաս կա­նանց»), Լու­սո (Գ. Խանջ­յան`«Ավե­րակ­նե­րի պա­հակ­նե­րը»), Ժիվ­կա (Բ.Նուշ­իչ` «Տի­կին մի­նիստ­րու­հի»), Մեծ մայ­րիկ (Թ. Ու­իլ­յամս` «Կա­տուն շի­կա­ցած տա­նի­քին»), Սեդա (Հ. Ավագյան` «Լուսաբացից առաջ»):

Ա.Գաբ­րի­ել­յա­նը բազ­միցս պարգևատր­վել է պատ­վոգ­րե­րով, շնոր­հա­կա­լագ­րե­րով:

Դրվագային դերերում նկա­րա­հան­վել է Գ. Վար­դան­յա­նի «Ճա­կա­տա­գիր» և Ջ. Ավե­տիս­յա­նի «Ընդ­հատ­ված ման­կու­թյուն» ֆիլ­մե­րում:

 

 

ԵՎՐԻՅԱՆ ՍԱՄՎԵԼ ԱՌԱՔԵԼԻ

 

ԼՂՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ (2008թ.), պարգևատր­վել է ՀԹԳՄ Ոս­կե մե­դա­լով (2013թ.), ԼՂՀ կր­թու­թյան, մշա­կույ­թի և սպոր­տի նա­խա­րա­րու­թյան կող­մից ճա­նաչ­վել է տար­վա լա­վա­գույն աս­մուն­քող (2005թ.):

Ծն­վել է 1953թ. հուն­վա­րի 2-ին ՀՀ Գե­ղար­քու­նի­քի մար­զի Մար­տու­նու շր­ջա­նի Վար­դե­նիկ գյու­ղում: Միջ­նա­կարգ կր­թու­թյու­նը ստա­ցել է տե­ղում, 1975թ. ավար­տել է Էջ­մի­ած­նի ակում­բա-գրա­դա­րա­նա­յին տեխ­նի­կու­մի թա­տե­րա­կան բա­ժի­նը, իսկ 2009թ.-ին` Երևանի մե­նեջ­մեն­թի հա­մալ­սա­րա­նի լրագ­րու­թյան բա­ժի­նը:

Ս. Եվ­րի­յա­նը 1975թ. հրա­վիր­վել է աշ­խա­տե­լու Ստե­փա­նա­կեր­տի Մ. Գոր­կու (այժմ` Վ. Փա­փազ­յա­նի) ան­վան պե­տա­կան դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նում` որ­պես դե­րա­սան: 1996թ. մար­տի 21-ից ընդ­հա­տել է գոր­ծու­նե­ու­թյու­նը թատ­րո­նում, այ­նու­հետև աշ­խա­տել է ԼՂՀ տար­բեր մշա­կու­թա­յին կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րում, այդ թվում` Ստե­փա­նա­կեր­տի մշա­կույ­թի տան տնօ­րեն, ԼՂՀ պա­րի պե­տա­կան հա­մույ­թի հա­մեր­գա­վար, խմ­բի վա­րիչ և այլն: Որ­պես հան­դի­սա­վար և բե­մագ­րե­րի հե­ղի­նակ բազ­միցս վա­րել է տար­բեր մշա­կու­թա­յին մի­ջո­ցա­ռում­ներ, ին­չի հա­մար ար­ժա­նա­ցել է պատ­վոգ­րե­րի և շնոր­հա­կա­լագ­րե­րի: 2006թ. մար­տի 22-ին կր­կին տե­ղա­փոխ­վել է Ստե­փա­նա­կեր­տի թատ­րոն, որ­տեղ մինչ օրս աշ­խա­տում է որ­պես առա­ջա­տար դե­րա­սան:

Ս. Եվ­րի­յա­նը որ­պես դե­րա­սան կա­յա­ցել է Ստե­փա­նա­կեր­տի թատ­րո­նում: Բե­մար­վես­տում հմ­տա­ցել է փոր­ձա­ռու ռե­ժի­սոր­նե­րի ձեռ­քի տակ և վար­պետ դե­րա­սան­նե­րի խա­ղըն­կե­րու­թյամբ: Սկզբ­նա­կան շր­ջա­նում իրեն դրսևորել է որ­պես դրա­մա­տի­կա­կան խառն­ված­քի դե­րա­սան, հե­տա­գա­յում հա­ջո­ղու­թյամբ անձ­նա­վո­րել է նաև բնու­թագ­րա­կան և նույ­նիսկ կա­տա­կեր­գա­կան դե­րեր: Նրա լա­վա­գույն դե­րա­կա­տա­րում­նե­րից են. Սեյ­րան, Մու­րադ (Ալ. Շիր­վան­զա­դե` «Նա­մուս», «Չար ոգի»), Սոս­լան (Վ. Գագ­լոև` «Ասք մոր մա­սին»), Տոպ­պի (Չ. Դիկ­կենս` «Դա­վիթ Կո­պեր­ֆիլդ»), Գրի­գո­րի (Ա. Օստ­րովս­կի` «Եկամ­տա­վոր պաշ­տոն»), Գու­լո­յան (Ն. Դում­բա­ձե` «Մե­ղադ­րա­կան եզ­րա­կա­ցու­թյուն»), Ջեֆ­րի (Ջ. Պատ­րիկ` «Տա­րօ­րի­նակ մի­սիս Սևիջը»), Աշ­ոտ (Վ. Պետ­րոս­յան` «Վեր­ջին ու­սու­ցի­չը»), Վա­հան (Ա. Պա­պա­յան` «Աշ­խարհն, այո, շուռ է եկել»), Զա­քի­րով (Ա. Աբ­դու­լին` «13-րդ նա­խա­գա­հը»), Զգոն (Վ. Օվ­յան` «Պը­լը-­Պու­ղի»), Ռու­բեն Սևակ (Կ. Դա­նի­ել­յան` «Տո լաճ տնա­վեր»), Նին­կո­վիչ (Բ. Նուշ­իչ` «Տի­կին մի­նիստ­րու­հի»), Սա­քո (Գ. Տեր-Գ­րի­գոր­յան` «Զգուշ­ա­ցեք, նա դեռ կա»), Պա­պաք իշ­խան (Մու­րա­ցան` «Ռու­զան»), Գա­բո, Փա­նոս, Աշուղ (Վ. Օվ­յան` «Աշ­խար­հը Լոռ­վա ձո­րե­րում»):

 

ԱԼՈՅԱՆ ՄԱՐՏԻՆ ԳՈՒՐԳԵՆԻ

 

ԼՂՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ (2014թ.), պարգևատր­վել է ՀԹԳՄ Ոս­կե մե­դա­լով (2012թ.):

Ծն­վել է 1957թ. մար­տի 6-ին Ստե­փա­նա­կեր­տում: 1967թ. ըն­տա­նի­քը տե­ղա­փոխ­վել է Երևան, որ­տեղ էլ 1975թ. ավար­տել է Ավ. Իսա­հակ­յա­նի ան­վան թիվ 16 միջ­նա­կարգ դպ­րո­ցը և ան­մի­ջա­պես վե­րա­դար­ձել ծնն­դա­վայր ու աշ­խա­տան­քի ան­ցել Ստե­փա­նա­կեր­տի Մ. Գոր­կու (այժմ`Վ. Փա­փազ­յա­նի) ան­վան թատ­րո­նում` որ­պես սկս­նակ դե­րա­սան: 1976-1978թթ. ծա­ռա­յել է Խորհր­դա­յին բա­նա­կում` հա­տուկ նշա­նա­կու­թյան կա­պի հե­տա­խու­զա­կան զո­րա­մա­սում: Զո­րացր­վե­լուց հե­տո նո­րից հաս­տատ­վել է թատ­րո­նում: 1982թ. տե­ղա­փոխ­վել է ԼՂԻՄ Մար­տու­նի ավան,աշ­խա­տել է որ­պես գի­նե­գործ: 1987թ. կր­կին հաս­տատ­վել է Ստե­փա­նա­կեր­տի թատ­րո­նում: 1991-2007թթ. ծա­ռա­յել է նախ Ար­ցա­խի Ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թյան ու­ժե­րում, ապա ԼՂՀ Պաշտ­պա­նու­թյան բա­նա­կի շար­քե­րում, զո­րացր­վել է կա­պի­տա­նի կո­չու­մով: 2007 թվա­կա­նից ծա­ռա­յում է Ստե­փա­նա­կեր­տի թատ­րո­նի բե­մին:

Մ.Ալո­յա­նը Ար­ցախ­յան Գո­յա­մար­տի ժա­մա­նակ, ինչ­պես նաև խա­ղաղ ծա­ռա­յու­թյան օրե­րին իրեն դրսևորել է որ­պես պրո­ֆե­սի­ո­նալ, խի­զախ կա­պա­վոր, մաս­նակ­ցել է կարևոր ռազ­մա­գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի, այդ թվում Շուշ­ի­ի, Մար­տա­կեր­տի և Մար­տու­նու շր­ջան­նե­րի մի շարք բնա­կա­վայ­րե­րի ազա­տագ­րա­կան մար­տե­րին, ին­չի հա­մար ար­ժա­նա­ցել է մե­դալ­նե­րի, այդ թվում` ԼՂՀ «Շուշ­ի­ի ազա­տագր­ման հա­մար» (2004թ.), «Մար­տա­կան ծա­ռա­յու­թյուն» (2005թ.), «Մայ­րա­կան երախ­տա­գի­տու­թյուն» (2007թ.) և ՀՀ «Գա­րե­գին Նժ­դեհ» (2007թ.):

2016թ. ապ­րի­լի 2-ին, առա­ջին­նե­րի շար­քե­րում, կա­մա­վոր մեկ­նել է սահ­մա­նա­մերձ գո­տի և կանգ­նել հայ զին­վո­րի կող­քին` պաշտ­պա­նե­լով Թա­լիշ գյու­ղի դիր­քե­ր­ը:

Մ.Ալո­յա­նը իր ուրույն երանգն է բերել նաև Ստեփանակերտի թատրոնի ստեղծագործական հարուստ ներկապնակին: Օժտ­ված լի­նե­լով դե­րա­սա­նա­կան շնորհ­քով, խա­ղըն­կեր լի­նե­լով վար­պետ դե­րա­սան­նե­րի և աշխատե­լով փորձ­ված ռե­ժի­սոր­նե­րի ձեռ­քի տակ` կա­րո­ղա­ցել է հմ­տա­նալ բե­մար­վես­տում և կեր­տել բազ­մա­թիվ դրվագային և գլ­խա­վոր դե­րեր` ար­ժա­նա­նա­լով հան­դի­սա­տե­սի հա­մակ­րան­քին: Նա բազ­մապ­լան դե­րա­սան է, ու­նի բե­մա­կան հա­ճե­լի ար­տա­քին և ձայն:

Մ.Ալո­յա­նի ստեղ­ծած լի­ար­ժեք անձ­նա­վո­րում­նե­րից են. Գե­նա­դի (Վ. Ռո­զով` «Եր­ջան­կու­թյան որո­նում­ներ»), Ռո­ման (Ն. Զա­րուդ­նի` «Ծի­ա­ծան»), Դա­վիթ (Ա. Պա­պա­յան` «Գնա մե­ռիր, արի սի­րեմ»), Ջեկ­սոն (Մ. Տվեն` «Հեքլ­բե­րի ֆին­նի ար­կած­նե­րը»), Վա­հիկ (Վ. Հա­կոբ­յան` «Քո սե­րը` քո տունն է»), Ստե­փա­նոս (Վ. Օվ­յան` «Պը­լը-­Պու­ղի»), Վա­րազ­դատ (Լ. Մի­քա­յել­յան` «Վա­րազ­դատ»), Ար­տաշ­ես (Ս. Խա­լա­թյան` «Սե­րը պա­հա­րան չի հարց­նում»), Պե­ռա (Բ. Նուշ­իչ` «Տի­կին մի­նիստ­րու­հի»),Արիս (Ժ. Անան­յան` «Լույս քեզ տես­նո­ղին»), Մար­տիկ (Կ. Դա­նի­ել­յան` «Մենք ենք մեր սա­րե­րը»), Զա­քա­րե (Մու­րա­ցան` «Ռու­զան»), Պա­հա­կա­պետ (Հ. Հա­կոբ­յան` «Սե­րը ճամ­փեզ­րին»), Լու­կա Կուպ­յե­լո (Էդ. դե Ֆի­լի­պո` «Ծննդ­յան տո­ները սին­յոր Կուպ­յե­լո­յի տա­նը»), Յուլ­յու­սի հայ­րը (Յու. Գրուշ­աս` «Սեր, ջազ, սա­տա­նա»), Տա­րեց Թու­ման­յան (Վ. Օվ­յան` «Աշ­խար­հը Լոռ­վա ձո­րե­րում») և այլն:

Նկա­րա­հան­վել է Գ. Ղա­զար­յա­նի «Տու­նը, որ կրա­կում է» (Մար­դի ապա), Ս. Հա­սան Ջա­լալ­յա­նի              «10-րդ նա­հանգ» (Վա­չա­գան Բա­րե­պաշտ), Ջ. Ավե­տիս­յա­նի «Ընդ­հատ­ված ման­կու­թյուն» (Պապ), «Թևանիկ» (Կյաժ Սե­թո), Ա. Աբա­դի­ «Եվա» (Պապ) ֆիլ­մե­րում:

 

 

 ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ ՎԼԱԴԻՄԻՐ ԳՐԻԳՈՐԻԻ

 

ԼՂՀ մշա­կույ­թի վաս­տա­կա­վոր գոր­ծիչ (2014թ.), ար­ժա­նա­ցել է ԼՂՀ «Մար­տա­կան ծա­ռա­յու­թյուն» մե­դա­լի (2006թ.):

Ծն­վել է 1949թ. սեպ­տեմ­բե­րի 15-ին ԼՂՀ Աս­կե­րա­նի շր­ջա­նի Քյա­թուկ գյու­ղում: Տե­ղի ու­թամ­յա դպ­րոցն ավար­տե­լուց` ըն­դուն­վել է Ստե­փա­նա­կեր­տի բժշ­կա­կան տեխ­նի­կու­մի ֆելդ­շե­րա­կան բա­ժի­նը և աշ­խա­տան­քի ան­ցել Շուշ­ի­ի առող­ջա­րա­նում: 1974-1976թթ. աշ­խա­տել է Ստե­փա­նա­կեր­տի պե­տա­կան դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նում որ­պես դե­րա­սան, ապա Ստե­փա­նա­կեր­տի Մ. Գոր­կու ան­վան մար­զա­յին (այժմ` Մ. Մաշ­տո­ցի ան­վան հան­րա­պե­տա­կան) գրա­դա­րա­նում որ­պես մե­թո­դիստ: 1987թ. ավար­տել է Ստեփանակերտի մանկավարժական ինստիտուտի բա­նա­սի­րա­կան ֆա­կուլ­տե­տի հե­ռա­կա բա­ժի­նը: 1983-1990թթ. աշ­խա­տել է ԼՂԻՄ ժո­ղովր­դա­կան ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյան և կուլ­տուր-­լու­սա­վո­րա­կան աշ­խա­տան­քի գի­տա­մե­թո­դա­կան կենտ­րո­նում որ­պես ռե­ժի­սոր, ապա` ժո­ղովր­դա­կան ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյան բաժ­նի վա­րիչ: 1990թ. նշա­նակ­վել է ԼՂԻՄ մշա­կույ­թի վար­չու­թյան գլ­խա­վոր մաս­նա­գետ, ապա` ԼՂՀ կր­թու­թյան, մշա­կույ­թի և սպոր­տի նա­խա­րա­րու­թյան մշա­կույ­թի վար­չու­թյան պետ:

1994-1995թթ. ծա­ռա­յել է ԼՂՀ պաշտ­պա­նու­թյան բա­նա­կում որ­պես դաշ­տա­յին հոս­պի­տա­լի ֆելդ­շեր-փր­կա­րար: Վի­րա­վոր­վել է մար­տե­րից մե­կի ժա­մա­նակ, զո­րացր­վել է որ­պես եր­րորդ կար­գի հաշ­ման­դամ: 1995թ. վե­րա­դար­ձել է իր նախ­կին` մշա­կույ­թի վար­չու­թյան պե­տի պաշ­տո­նին, աշ­խա­տել է մինչև 2005 թի­վը: Այ­նու­հետև նշա­նակ­վել է Հովհ. Թու­ման­յա­նի ան­վան ման­կա­կան հան­րա­պե­տա­կան գրա­դա­րա­նի տնօ­րեն: 2014թ. նո­րից վե­րա­դար­ձել է Ստե­փա­նա­կեր­տի թատ­րոն` որ­պես դե­րա­սան:

Խա­ղա­ցել է դր­վա­գա­յին և գլ­խա­վոր դե­րեր. Ախ­սար­տակ (Վ. Գագ­լոև` «Ասք մոր մա­սին»), Ավա­զակ (Չ. Դիկ­կենս` «Հեքլ­բե­րի ֆին­նի ար­կած­նե­րը»), Թեր­թա­վա­ճառ (Ի. Բու­կով­չան` «Լու­ի­ջի­ի սիր­տը»), Ար­թուր Ոս­կա­նո­վիչ (Վ. Օվ­յան` «Ակա­մա մե­ղա­վոր­ներ»), Կի­րա­կոս, Վա­ղո (Վ. Օվ­յան` «Աշ­խար­հը Լոռ­վա ձո­րե­րում») և այլն:

Դր­վա­գա­յին դե­րե­րում նկա­րա­հան­վել է Ա. Շահ­բազ­յա­նի «Մի վա­խե­ցիր», Ա. Աբա­դի «Եվա» ֆիլ­մե­րում:

 

 

ԴԱՎԹՅԱՆ ՄԱՐԱՏ ՌՈԲԵՐՏԻ

 

Պարգևատրվել է ՀՀ մշա­կույ­թի նա­խա­րա­րու­թյան «Ոս­կե մե­դա­լով» (2019թ.):

Ծն­վել է 1971թ. օգոս­տո­սի 6-ին Երևան քա­ղա­քում (ար­մատ­նե­րով` ԼՂՀ Մար­տու­նու շր­ջա­նի Կա­ղար­ծի գյու­ղից է): 1978թ. ըն­տա­նի­քը տե­ղա­փոխ­վել է ԼՂԻՄ Հադ­րութ շրջ­կենտ­րոն, որ­տեղ էլ ավար­տել է Մ. Ման­վել­յա­նի ան­վան միջ­նա­կարգ դպ­րո­ցը: 1989-1991թթ. ծա­ռա­յել է Խորհր­դա­յին բա­նա­կում: 1991-1996թթ. զին­վո­րագր­վե­լով Ար­ցախ­յան ազ­գա­յին ազա­տագ­րա­կան պայ­քա­րին, սկզ­բում ֆի­դա­յա­կան ջո­կատ­նե­րի կազ­մում, այ­նու­հետև ԼՂՀ Պաշտ­պա­նու­թյան բա­նա­կի շար­քե­րում` մաս­նակ­ցել է Ղա­րա­բա­ղի ան­կա­խու­թյան հա­մար մղ­ված մար­տե­րին, մաս­նա­վո­րա­պես` Ավ­դալ-Գ­յու­լափ­լու­ի, Ղա­րա­դաղ­լու­ի, Աղ­դա­մի ռազ­մա­գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րին, վի­րա­վոր­վել է, նո­րից շարք վե­րա­դար­ձել: Պարգևատր­վել է ԼՂՀ «Արի­ու­թյան հա­մար»  (2008թ.), ԼՂՀ «Մար­տա­կան ծա­ռա­յու­թյուն» (2016թ.) մե­դա­լներով:

1996թ. մա­յի­սին ըն­դուն­վել է Ստե­փա­նա­կեր­տի պե­տա­կան դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րոն` որ­պես դե­րա­սան: 1998-2002թթ. սո­վո­րել է Երևանի թատ­րո­նի և կի­նո­յի պե­տա­կան ինս­տի­տու­տի ռե­ժի­սո­րա­կան բաժ­նում` Ա. Խան­դիկ­յա­նի կուր­սում: 2002թ. վե­րա­դար­ձել է Ստե­փա­նա­կեր­տի թատ­րոն, որ­տեղ աշ­խա­տել է որ­պես դե­րա­սան, ռե­ժի­սոր, իսկ 2009-2015թթ.` թատ­րո­նի գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար, 2012թ.-ից` նաև տնօ­րե­ն: 2016թ. թո­ղել է գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վա­րի պաշ­տո­նը, իսկ 2017թ.` թատ­րո­նի տնօ­րե­նի պաշ­տո­նը և ան­ցել դե­րա­սա­նա­կան աշ­խա­տան­քի: 2008-2011 թթ. ղե­կա­վա­րել է Ստե­փա­նա­կեր­տի Վ.Փա­փազ­յա­նի ան­վան պետդ­րամ­թատ­րո­նին կից դե­րա­սա­նա­կան ստու­դի­ան, իսկ 2012 թ.` Երևանի թատ­րո­նի և կի­նո­յի պե­տա­կան ինս­տի­տու­տի Գո­րի­սի բա­ժան­մուն­քի Շուշ­ի­ի մաս­նաճ­յու­ղը:

Մ. Դավ­թյա­նի ուշ­ագ­րավ բե­մադ­րու­թյուն­նե­րից են. «Պո­ետն ու մու­սան» (ըստ Հովհ. Թու­ման­յա­նի), «Բո­լե­րո» (Գ. Խանջ­յան), «Կո­ղո­պուտ կես­գիշ­ե­րին» (Մ.Միտ­րո­վիչ), «Հրա­ժա­րա­կան» (Հ. Մել­քոն­յան), «Սե­րը պա­հա­րան չի հարց­նում» (Ս. Խա­լա­թյան), «Ես չեմ ու­զում դառ­նալ մի­լի­ո­նա­տեր» (Ժ. Անան­յան), «Արա պա ըս­տի պեն կի­նի» (ըստ Ա. Մա­նաս­յան):

Մ. Դավ­թյա­նի հիշ­ար­ժան դե­րա­կա­տա­րում­նե­րից են. Օրես­տես (Եվ­րի­պի­դես` «Անդ­րո­մա­քե»), Պեր­տի Օրաս (Է. Ռս­լակ­կի` «Այ­լան­դակ Էլ­զան»), Օթար­յան (Ալ. Շիր­վան­զա­դե` «Պատ­վի հա­մար»), Ռո­լան (Յան Տյատ­տե` «Փա­կու­ղի»), Պո­ետ («Պո­ետն ու մու­սան»` ըստ Հովհ. Թու­ման­յա­նի), Օնե­գին (Ա.Պուշ­կին` «Եվ­գե­նի Օնե­գին»), Կա­տու Բա­զի­լի­ո (Ա.Տոլս­տոյ` «Բու­րա­տի­նո­յի ար­կած­նե­րը»), Աշոտ քեռի          (Հ. Ավագյան` «Լուսաբացից առաջ») և այլն:

Դրվագային դերերում նկա­րա­հան­վել է Գոռ Վար­դան­յա­նի «Ճա­կա­տա­գիր», Ջի­վան Ավե­տիս­յա­նի «Ընդ­հատ­ված ման­կու­թյուն», Շ. Վարդանյանի «Իմ խաչը» ֆիլ­մե­րում:

 

 

ՄԿՐՏՉՅԱՆ ՍԱՄՎԵԼ ԳԱԼՈՒՍՏԻ

 

Ծն­վել է 1954թ. նո­յե­մբե­րի 7-ին ՀՀ Շի­րա­կի մար­զի Ամա­սի­ա գյու­ղում: Տեղում միջ­նա­կարգ դպ­րոցն ավար­տե­լով` 1973-1977թթ. սո­վո­րել է Լե­նի­նա­կա­նի Մ. Նալ­բանդ­յա­նի ան­վան ման­կա­վար­ժա­կան ինս­տի­տու­տի լեզ­վագ­րա­կան բաժ­նում: 1977-1979թթ. ծա­ռա­յել է Խորհր­դա­յին բա­նա­կում, զո­րացր­վել է լեյ­տե­նան­տի կո­չու­մով: 1979-1985թթ. հա­յոց լե­զու և գրա­կա­նու­թյուն է դա­սա­վան­դել Բան­դի­վա­նի միջն. դպ­րո­ցում: 1985թ. հրա­վիր­վել է աշ­խա­տե­լու Ամա­սի­ա­յի ժո­ղովր­դա­կան դե­պու­տատ­նե­րի շրջ­խորհր­դի գոր­ծա­դիր կո­մի­տե­ում որ­պես հրա­հան­գիչ:                     1987-1989թթ. սո­վո­րել է Բաք­վի բարձ­րա­գույն կու­սակ­ցա­կան դպ­րո­ցում, որն ավար­տե­լուց աշ­խա­տել է ՀԿԿ Ամա­սի­ա­յի շրջ­կո­մի գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան և քա­րոզ­չու­թյան բաժ­նի վա­րի­չի տե­ղա­կալ, իսկ 1991-1995թթ.` Բան­դի­վա­նի միջն. դպ­րո­ցի փոխտ­նօ­րեն: 2000թ. Գյում­րի­ից տե­ղա­փոխ­վել է Ստե­փա­նա­կերտ: 2004թ.-ից աշ­խա­տում է Ստե­փա­նա­կեր­տի                  Վ. Փափազ­յա­նի ան­վան պե­տա­կան դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նում` 2004-2005թթ. որ­պես բե­մադ­րա­կան մա­սի վա­րիչ, իսկ 2006թ-ից` դե­րա­սան:

Ս. Մկրտչ­յա­նի լա­վա­գույն դե­րա­կա­տա­րում­նե­րից են` Հույն երես­փո­խան (Ա. Պետ­րոս­յան` «Ար­տոն­ված եղեռն»), Վա­նա­հայր (Ս. Խան­յան` «Ամա­րա­սի կան­թե­ղը»), Գե­րա­սիմ (Ժ. Անան­յան` «Ես չեմ ու­զում դառ­նալ մի­լի­ո­նա­տեր»), Գա­լուստ քե­ռի (Կ. Դա­նի­ել­յան` «Մենք մեր սա­րերն ենք»), Պա­հակ (Գ. Խանջ­յան` «Ավե­րակ­նե­րի պա­հակ­նե­րը»), Հանս Ֆոն Վան­գեն­հայմ (Կ. Դա­նի­ել­յան` «Տո լաճ տնա­վեր»), Սեմ Չարլզ (Ս. Խա­լա­թյան` «Սե­րը պա­հա­րան չի հարց­նում»), Սա­հակ, Նե­սո (Վ. Օվ­յան` «Ակա­մա մե­ղա­վոր­ներ», Սե­նե­կա­պետ(Գ. Տեր-Գ­րի­գոր­յան` «Զգուշ­ա­ցեք, նա դեռ կա» «Աշ­խար­հը Լոռ­վա ձո­րե­րում»):

Դրվագային դերերում նկա­րա­հան­վել է Ա. Շահ­բազ­յա­նի «Մի վա­խե­ցիր» (Հե­տա­խույզ), Ջ. Ավե­տիս­յա­նի «Անն­կատ կյանք» (Պապ), Ն. Բել­յա­ուս­կե­նե­ի «Եթե բո­լո­րը » (Հո­վիվ), Ս. Հա­սան-Ջա­լալ­յա­նի         «10-րդ նա­հանգ» (Իս­րա­յել Օրի) ֆիլ­մե­րում: