Արթուր ԷԴԱՐ / ՍՈՒԻՑԻԴ

Արթուր ԷԴԱՐԻ «ՍՈՒԻՑԻԴ» պիեսը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2009 թ., թիվ 16-17-ում

Անավարտ դրամա, որը շարունակվում է այսօր էլ…

Գործող անձինք

ԱԴԱՄ

ԵՎԱ

Գործողության վայրը՝ Աստվածաշնչյան դրախտի այգին

Դրախտի այգին: Կենտրոնում Բարու և Չարի իմացության ծառն է: Քիչ այն կողմ՝ Կենաց ծառը: Մտնում է Ադամը: Հեռվից՝ Եվան:

ԱԴԱՄ — (սրտնեղած): Չէ, Աստված քեզ իմ գլխին պատիժ ստեղծեց, պատի՜ժ…

ԵՎԱ — Հիմա էլ պատի՞ժ… քիչ առաջ ասում էիր՝ օգնական…

ԱԴԱՄ — Լսիր, կին, դու իրո՞ք անխելք ես, թե՞ ձևացնում ես:

ԵՎԱ — Գիտես, որ անխելք չեմ, ինչո՞ւ ես հարցնում:

ԱԴԱՄ — Հասկացիր, հոգնել եմ քո անմիտ հարցերից:

ԵՎԱ — Էդ դու ես, որ անմիտ կյանքով ես ապրում: Ցերեկը՝ գործի, գիշերը՝ քնած: Հեչ չես մտածում մեր կյանքի մասին:

ԱԴԱՄ — Մեր կյանքի մասի՞ն… Հանգիստ թող ինձ, կին, հավեսդ չունեմ:

ԵՎԱ — Չեմ թողնի, մինչև ինձ չասես ճշմարտությունը…

ԱԴԱՄ – Ի՞նչ ես մի գլուխ՝ ճշմարտությո՜ւն, հա ճշմարտությո՜ւն… Ի՞նչ ճշմարտություն:

ԵՎԱ — Այն որ… ճիշտն ասա, Աստված ինձ քե՞զ համար ստեղծեց:

ԱԴԱՄ — Ուզում ես ասել՝ արարե՞ց:

ԵՎԱ — Հա՛, արարեց: Քե՞զ համար արարեց: 

ԱԴԱՄ — Ասենք թե… հետո՞ ինչ:

ԵՎԱ — (աշխուժանալով): Իսկ… իսկ ինչո՞ւ: (Վրա բերելով:) Սպասիր, ես կասեմ… Դու ես, չէ՞, Աստծուն խնդրել, որ ինձ արարի:

ԱԴԱՄ — Չէ մի՝ խնդրել… մտքո՛վս էլ չի անցել:

ԵՎԱ — (հիասթափ): Ինչպե՞ս թե…

ԱԴԱՄ — Հենց էդպես, չի անցել, և վե՛րջ: 

ԵՎԱ — Իսկ… իսկ ինչո՞ւ:

ԱԴԱՄ- Ի՞նչն՝ ինչու:

ԵՎԱ — Ինչո՞ւ Աստված արարեց հենց ինձ: Ուրեմն, քեզ կին էր պետք, չէ՞…

ԱԴԱՄ – Չէ՛: Ինձ ընդամենը օգնական էր պետք, հենց դրա համար էլ Աստված արարեց քեզ, կի՛ն:

ԵՎԱ — Բայց ինչո՞ւ հենց կին, և ոչ թե քեզ նման մեկին:

ԱԴԱՄ – Ինչո՜ւ, հա ինչո՜ւ… ի՞նչ իմանամ: 

ԵՎԱ — Իսկ Աստված քեզ չի՞ բացատրել, թե ինչն-ինչոց է:

ԱԴԱՄ — Չէ, չի բացատրել: Ես միայն գիտեմ, որ ինձ պատվիրել է մշակել ու պահպանել այգին, ու քեզ էլ օգնական է տվել ինձ, որ օգնես ժամանակին այդ ամենն անելու համար: Իսկ դու, օգնելու փոխարեն, ավելորդ, անմիտ հարցեր ես տալիս ու գործից կտրում:

ԵՎԱ — (չհանձնվելով): Էլ ուրիշ ոչինչ Աստված չի՞ ասել…

ԱԴԱՄ- Ուրիշ՝ ի՞նչ:

ԵՎԱ — Դե… մեր մասին:

ԱԴԱՄ – Էլի՞ մեր մասին, էլի՞ մեր մասին… Քեզ ինչքա՞ն ասեմ՝ մեր մասին՝ ոչի՛նչ: Միայն այդքա՛նը… (Հիշելով:) Հա, մեկ էլ պատվիրել է… ա՜յ, այն ծառը տեսնո՞ւմ ես, պատվիրել է այդ ծառի պտուղներից չուտել: Հիշո՞ւմ ես, քեզ արդեն ասել եմ այդ մասին:

ԵՎԱ — Ճիշտը որ ասեմ՝ մոռացել էի:

ԱԴԱՄ – Տեսնո՞ւմ ես… ինչը պիտի լավ իմանաս՝ մոռանում ես, ինչը պետք չէ՝ հետաքրքրվում ես, հարցեր ես տալիս…

ԵՎԱ — (տեղի տալով): Լավ, գոնե կասե՞ս, թե ինչո՛ւ է արգելված այդ պտուղն ուտելը: 

ԱԴԱՄ — (երկյուղածությամբ): Որովհետև կերած օրդ մահով կմեռնես:

ԵՎԱ — Կմեռնե՞մ:

ԱԴԱՄ- Կմեռնե՛ս:

ԵՎԱ — Աստվա՞ծ է ասել:

ԱԴԱՄ — Աստված: Հենց ինքը:

ԵՎԱ — Իսկ դա ի՞նչ ծառ է:

ԱԴԱՄ — Բարու ու Չարի իմացության: 

ԵՎԱ — Իսկ ի՞նչ է Բարին, և ի՞նչ է Չարը: 

ԱԴԱՄ — Պտուղը կերե՞լ եմ, որ իմանամ: Եսի՞մ…

ԵՎԱ — Բա ինչո՞ւ չես ուտում:

ԱԴԱՄ – Ինչպե՞ս թե՝ ինչու… նոր չասի՞… կմեռնե՛մ:

ԵՎԱ — Իսկ ի՞նչ է մեռնելը: Դա լա՞վ է, թե՞ վատ:

ԱԴԱՄ – Չգիտեմ՝ ինչ է, բայց որ հիշում եմ Աստծո դեմքը՝ երկյուղ եմ ապրում:

ԵՎԱ — Վախենո՞ւմ ես:

ԱԴԱՄ – Հա՛:

ԵՎԱ — Ուրեմն գիտես, թե ինչ է մահը: 

ԱԴԱՄ – Ասի՝ չգիտեմ:

ԵՎԱ — Քեզ չեմ հավատում:

ԱԴԱՄ — Էլի սկսեցի՞ր…

ԵՎԱ — Չեմ հավատում: Դու ամե՛ն ինչ գիտես: Աստված քեզ ասել է ամեն ինչ:

ԱԴԱՄ — (սառը): Լսիր, կին, ես ասացի այն, ինչ գիտեմ, ինչ Աստված է պատվիրել: Դա է ճշմարտությունը:

ԵՎԱ – Ո՛չ: Դու ասիր՝ ինչ քեզ է հարմար, որ իմանամ: Իսկ ճշմարտությունն ինձնից պահում ես: (Մեկուսի, կասկածով:) Կամ… գուցե իրո՞ք Աստծո գործերից դու անտեղյակ ես:

ԱԴԱՄ — Ես գիտեմ այնքան, որքան պետք է մարդն իմանա:

ԵՎԱ — Ուրեմն, ինձ ասա՝ ես էլ իմանամ: Ես էլ մարդ եմ, չէ՞…

ԱԴԱՄ — Դու ի՞նչ մարդ… դու կին ես: 

ԵՎԱ — Իսկ կինը մարդ չէ՞:

ԱԴԱՄ – Իհարկե՝ չէ: Մարդ որ լինեիր, քեզ կին չէին կոչի:

ԵՎԱ — Բայց… ախր, հենց ինքդ ինձ կին կոչեցիր:

ԱԴԱՄ — Ու ճիշտ էլ արեցի: (Թփթփացնելով մարմնի այն մասը, ուր կողոսկրներն են:) Այստեղ, տեսնո՞ւմ ես, դատարկ է, չկա՛: Իսկ տեղն ինչ է՞…

ԵՎԱ — Ի՞նչ:

ԱԴԱՄ — Իսկ տեղը դու ես, ահա թե ի՛նչ… 

ԵՎԱ — Ուզում ես ասել՝ Աստված քեզնո՞վ է կնոջն արարել…

ԱԴԱՄ — Հենց այդ է, որ կա:

ԵՎԱ — (ուրախացած): Բայց դա հրա՛շք է: Դա հոյակա՜պ է…

ԱԴԱՄ — Նայած ո՛ւմ համար…

ԵՎԱ — (հիացած): Ի՜նչ զոհողություն… 

ԱԴԱՄ – Ի՞նչ զոհողություն… ինչ էլ բառեր են գլուխդ գալիս: Պարզապես երբ Աստված քեզ արարեց՝ ես քնած էի:

ԵՎԱ — (հիասթափ): Ինչպե՞ս թե՝ քնած: 

ԱԴԱՄ — Այո, խոր քուն էր վրաս բերել: Թե չէ որ հարցներ՝ կողդ կտա՞ս, ես չէի տալու: 

ԵՎԱ — Կատակո՞ւմ ես:

ԱԴԱՄ — Չէ, լուրջ եմ ասում:

ԵՎԱ — Իսկ հիշո՞ւմ ես, թե հետո ինչ ասացիր… 

ԱԴԱՄ — Չէ: Ի՞նչ եմ ասել:

ԵՎԱ — Որ կնոջ համար մարդը կթողնի իր հորը և մորը, և կմիանա իր կնոջը, և մեկ մարմին կլինեն:

ԱԴԱՄ – Ե՞ս եմ ասել:

ԵՎԱ — Այո, դո՛ւ:

ԱԴԱՄ — Չեմ հիշում:

ԵՎԱ — (բորբոքված): Ինչպե՞ս՝ չես հիշում: Ինչպե՞ս թե՝ չես հիշում…

ԱԴԱՄ — (տեղի տալով): Լավ, ասենք, թե ասել եմ: Հետո՞ ինչ:

ԵՎԱ — Ինչպե՞ս թե՝ հետո ինչ…

ԱԴԱՄ — Լսիր, կին, դու գիտե՞ս, թե ինչ բան է հայրը…

ԵՎԱ — Ո՜չ:

ԱԴԱՄ — Իսկ մա՞յրը…

ԵՎԱ — Ո՛չ:

ԱԴԱՄ – Տեսնո՞ւմ ես… Ես էլ չգիտեմ: Դա ուղղակի բերանիցս դուրս թռավ:

ԵՎԱ – Միամի՞տ:

ԱԴԱՄ – Միամի՛տ:

ԵՎԱ — Ու դու չհասկացար, թե ի՞նչ ես ասում… 

ԱԴԱՄ — Այո, չհասկացա: Դու ինչպե՞ս կարող ես հասկանալ ասածս, եթե ես չգիտեմ, թե ինչի մասին եմ խոսում:

ԵՎԱ – Հետևաբար, չէիր կարող համոզված ասել, որ մարդը կթողնի նրանց և կմիանա կնո՞ջը:

ԱԴԱՄ – Ապրե՛ս: Դու խելացի ես մարդու պես:

ԵՎԱ — (դառնացած): Հաճոյախոսո՞ւմ ես: 

ԱԴԱՄ — Չէ, գովում եմ:

ԵՎԱ — Իզուր:

ԱԴԱՄ — Բայց դա վատ է, որ նորից փքվում ես…

ԵՎԱ — Դու երբեք ինձ չես գովել:

ԱԴԱՄ — Իսկ հիմա գովում եմ:

ԵՎԱ – Ի՞նչ արեցի որ…

ԱԴԱՄ — Քո դատողությունն ինձ շատ դուր եկավ:

ԵՎԱ – Ինչո՞ւ… որ քո օգտի՞ն էր:

ԱԴԱՄ — Նորից սկսվե՜ց… հանգիստ կյանք չկա՜…

ԵՎԱ — Կլինի, երբ ինձ հետ միանաս: 

ԱԴԱՄ — Քեզ հետ հանգիստ կյա՞նք: Չեմ հավատում, չէ՛…

ԵՎԱ — Դու պետք է միանաս ինձ, պետք է, լսո՞ւմ ես…

ԱԴԱՄ — Իմ ինչի՞ն է պետք քեզ միանալը… ճիշտը որ ասեմ, առանց քեզ ապրելն ավելի հեշտ էր: Ե՛րբ ինչ ուզեի՝ այն էլ կանեի: Իսկակա՜ն դրախտ: Հենց դու հայտնվեցիր, ամեն ինչ փոխվեց…

ԵՎԱ — Հիմա հասկացա, թե ինձնից ինչ ես թաքցնում:

ԱԴԱՄ — Եվ ի՞նչ ես հասկացել…

ԵՎԱ — Աստված էր քեզ ասել, որ մենք միանալու ենք: Իսկ դու չես ուզում:

ԱԴԱՄ — Աստված ինձ նման բան չի ասել երբեք:

ԵՎԱ — Բա ինչո՞ւ ասացիր: Մի բան գիտեիր, չէ՞, որ ասացիր:

ԱԴԱՄ — Ոչինչ էլ չկար: Աստծուն էլ հարցնես, նույնն է ասելու՝ դու մնալու ես իմ օգնականը, և վե՛րջ: Լսո՞ւմ ես, կի՛ն…

ԵՎԱ — (վճռական): Ես դառնալու եմ քո կինը, և վե՛րջ: Լսեցի՞ր, մարդ…

ԱԴԱՄ — (անակնկալի եկած): Ինչ ասացի՞ր… 

ԵՎԱ — Ինչ լսեցիր: Մենք միանալու ենք, հասկացա՞ր:

ԱԴԱՄ — Հասկացա: Հասկացա, որ ինձ օգնական պետք չէ:

ԵՎԱ — Եվ դու ճիշտ ես: Քեզ ոչ թե օգնական, այլ կին է պետք, կի՜ն:

ԱԴԱՄ – Ո՛չ կին, ո՛չ էլ օգնական: Ինձ ոչի՛նչ պետք չէ:

ԵՎԱ – Պե՛տք է, դու չգիտես:

ԱԴԱՄ – Ի՞նչ…

ԵՎԱ — Դե… չես հասկանում:

ԱԴԱՄ – Ե՞ս չեմ հասկանում:

ԵՎԱ — Զարմանալու ի՞նչ կա: Քիչ առաջ ինքդ էիր պնդում, որ Աստծո գործերից բան չես հասկանում:

ԱԴԱՄ — Աստծո գործերից՝ այո, բայց կյանքից, փառք Աստծո, գլուխ հանում եմ:

ԵՎԱ — Իսկ կյանքն ի՞նչ է, Աստծո գործը չէ՞: (Ադամը չգիտի՝ ինչ պատասխանի:) Մի խոսքով, իմ կարծիքով…

ԱԴԱՄ — (ընդհատելով): Ուղտին հիշեցի: 

ԵՎԱ – Նա՞ ինչ կապ ունի…

ԱԴԱՄ — Հիշեցի, թե ինչ առատ թուք ունի: 

ԵՎԱ – Դա՞ ինչ կապ ունի…

ԱԴԱՄ — (պոռթկալով): Այն, որ թքել եմ կարծիքիդ վրա:

ԵՎԱ — (վիրավորված): Գիտե՞ս, որ դու… դու քեզ տղայի պես ես պահում:

ԱԴԱՄ — Ում պե՞ս:

ԵՎԱ — Տղայի:

ԱԴԱՄ — Դա՞ ինչ է:

ԵՎԱ — Չգիտեմ: Բերանիցս դուրս թռավ… 

ԱԴԱՄ – Ինչպե՞ս թե՝ չգիտեմ: Չգիտես ու ասո՞ւմ ես…

ԵՎԱ — Հա, ոնց որ դու… միամի՜տ:

ԱԴԱՄ – Ի՞նչ ես ուզում ասել:

ԵՎԱ — Ուզում եմ ասել, որ դու քեզ տղա-մարդու նման ես պահում:

ԱԴԱՄ – Գիտե՞ս ինչ, հերիք համբերությանս հետ խաղաս…

ԵՎԱ — Չէ, ճիշտ եմ ասում, դու տղա-մարդ ես, այլապես խոսքիդ տեր կկանգնեիր:

ԱԴԱՄ — Դա արդեն չեղավ: Լսո՞ւմ ես, կի՛ն, դու չափն անցնում ես, ու ես քեզ արգելում եմ դատողություններ անել:

ԵՎԱ — Ինչ չես կարող ինքդ անել, մի արգելիր ուրիշներին:

ԱԴԱՄ — Չեմ հասկանում, դու ինձ խրատո՞ւմ ես…

ԵՎԱ — Ինչպես կուզես, այնպես էլ հասկացիր: Ինձ համար արդեն ամեն ինչ միևնույն է: 

ԱԴԱՄ — (համբերությունը հատած): Իսկ ինձ համար էն գլխից է միևնույնը եղել: Ես հեռանում եմ: Դու ինձ հոգնեցրիր… Օգնական չեղար, իսկական պատիժ… Մի խոսքով, մտածիր, կա՛մ օգնական, կա՛մ ոչինչ:

ԵՎԱ —  Օգնակա՞ն…

ԱԴԱՄ — Այո:

ԵՎԱ — Եվ միա՞յն…

ԱԴԱՄ — Այո:

ԵՎԱ — Առանց մեկ մարմի՞ն, առանց միանա՞լ… 

ԱԴԱՄ – Ինչե՞ր ես խոսում: Խելքդ գլխի՞դ է… 

ԵՎԱ – Հաստա՞տ է, այո՞…

ԱԴԱՄ — Քեզ Աստծո տեղեկանք է պետք, որ խոսքիս հավատա՞ս:

ԵՎԱ- (տխրամած): Չէ… հավատում եմ:

Ա ԴԱՄ — Ա՜յ, ապրես: Դե վճռիր, թե ինչ…

Ե Վ Ա — (վճռական): Ես արդեն գիտեմ՝ ինչ: 

ԱԴԱՄ – Եվ ի՞նչ…

ԵՎԱ – Ոչի՛նչ:

ԱԴԱՄ — (ձեռքը թափ տալով): Ինչպես կուզես… (Գնում է:)

ԵՎԱ — (մեկուսի): Այո, ես որոշել եմ: Որոշել եմ՝ «ոչինչ»… (Չիմանալով՝ ինչ անել:) Իսկ ի՞նչ է պետք անել դրա համար: Այդ «ոչնչի» համար… Այլևս երբեք չտեսնել Ադամին: Հնարավոր չէ… Չխոսել նրա հետ: Ոչինչ չի փոխվի… Գուցե հեռանա՞լ: Հեռանալ… չլինել այստեղ… Իսկ ո՞ւր լինել: Ախր, ո՞ւր… Բայց ո՞ւր… Մի տեղ, ուր… ուր որ նա՞ չկա: Չէ, բայց նա կա: Այգին էլ: Ես կամ: Ես կամ… Իսկ կարո՞ղ եմ չլինել: Հը՞, կին, մտածիր, դու կարո՞ղ ես չլինել… Դու կարող ես չլինե՞լ: (Պայծառացած:) Ոնց որ թե կարող եմ… Այո, ես կարող եմ, ես կարող եմ չլինել: (Հիշողությունը պրպտելով:) Հիմա կհիշեմ… կհիշեմ, կհիշեմ… Աստված ասել էր… այո, ասել էր, թե այն ծառի պտուղն ուտողը… նույն օրը կմահանա: Այո, նույն օրը, ես լավ եմ հիշում: Ադամը չասա՞ց, հենց նոր, քիչ առաջ. «Մահով կմեռնես»: Կմեռնես… Կմեռնեմ: Ա՜յ քեզ հայտնություն: Ինչպե՞ս դրան ուշք չեմ դարձրել: Լավ, իսկ դա ի՞նչ է, այդ մահ կոչվածը: Մի բան, որ Ադամը թաքցնում է ինձնից: Բայց նա ի՞նչ գիտի: Աստված է ասել: Այո, հաստատ է, Աստված է ասել: Վախեցած էր շատ, երբ խոսում էր այդ մասին: Բայց ումի՞ց էր վախեցած՝ Աստծո՞ւց, թե՞ մահից… Հասկանալ է պետք: Աստծուց առանց այդ էլ նա վախենում է, դա հեչի՛ պես պարզ է: Իսկ մահի՞ց… նույնպես: Եվ ինչո՞ւ… Դա ի՞նչ է, այդ մահը, որ վախենում էր նրանից: Թե՞ Աստված էր վախեցրել նրան: Հասկանալ է պետք… Հա, խորհրդավոր է: Մահն իրոք խորհրդավոր է… (Կանխազգալով ինչ-որ բան:) Գլխումս հենց հիմա նոր միտք հայտնվեց, որից կարծես թե նույնպես… վախենում եմ: Վախենո՞ւմ… Այո, վախենում եմ: Ես, ինչպես Ադամը, վախենում եմ շատ չիմացածն անել… Բայց նույն բանը չեն չիմացածն ասելն ու չիմացածն անելը: Իհարկե, չէ՛: Մահն ուրիշ բան է: Դա լեզվին տալ չէ, որ ասես ու պրծնես… հոգիդ ազատես: (Գյուտ արածի պես:) Ի՜նչ մտածեցի… Գուցե Աստված հենց դրա՞ համար մեզ թույլ չի տալիս այդ պտուղն ուտել, որ չմահանանք և հոգիներս ազատ արձակենք: Ահա թե ի՛նչն են ինձնից թաքցնում: (Որոշում կայացրած:) Ես որոշեցի, էլ կասկած չունեմ: (Մոտենում է Իմացության ծառին, ձեռքը մեկնում պտուղին:)

ՕՁ — (ծառի վրա, քիչ վերև է, մտքերի մեջ ընկած՝ Եվան նրան չի նկատել): Անօգուտ բան է…

ԵՎԱ — (անակնկալի եկած): Ադա՞մ… դո՞ւ ես… 

ՕՁ — Անօգուտ բան է…

ԵՎԱ — Ադամ, որտե՞ղ ես…

ՕՁ — Վերև նայիր:

ԵՎԱ — Դու Ադամը չես…

ՕՁ — Ես էլ գիտեմ: Օձն եմ ես, օ՛ձը:

ԵՎԱ — Դու խոսո՞ւմ ես:

ՕՁ — Իսկ դու զարմանո՞ւմ ես:

ԵՎԱ — Այո, զարմանում եմ: Ինձ թվում էր, թե կենդանիներր…

Օ Ձ — Որ ի՞նչ… չե՞ն խոսում: Ուղղակի մարդու հետ գլուխ չեն դնում:

ԵՎԱ – Ադամի՞:

ՕՁ — Հենց Ադամի:

ԵՎԱ – Ինչո՞ւ:

ՕՁ — Դե, գիտե՞ս… Մի խոսքով, նա շատ է մեծամիտ:

ԵՎԱ — Այդ մեկը ճիշտ է, իրենից բացի մարդ չի ճանաչում:

ՕՁ — Տեսնում եմ՝ քեզ էլ է նեղացրել:

ԵՎԱ – Ի՞նչ իմացար:

ՕՁ — Դե… եթե այս ծառի պտուղն ես ուտելու՝ մեռնել ես ուզում:

ԵՎԱ — Այո, ուզում եմ:

ՕՁ — Եվ գիտես, թե ի՞նչ է մահը…

ԵՎԱ — Չգիտեմ: 

ՕՁ — Կնոջ խելք, որ ձգտում է միշտ նրան՝ ինչ չունի:

ԵՎԱ — Մարդու խելք, որ ձգտում է միշտ նրան՝ ինչ չկա:

ՕՁ – Դու՝ մա՞րդ… Թող քնենք…

ԵՎԱ — Այո, իսկ ի՞նչ է…

ՕՁ — Թող քնենք՝ ասի… Դու՝ ի՞նչ մարդ… այդպես տձև, անճոռնի:

ԵՎԱ – Տձև՞: Անճոռնի՞…

ՕՁ — Մի քեզ նայիր: Կուրծքդ երկար է, կոնքերդ՝ կլոր: Էլ չասած, որ առնանդամ չունես: 

ԵՎԱ — Բայց ես կին եմ, չէ՞…

ՕՁ — Ա՜յ, ապրես, դու կին ես, ու ճիշտ կանես՝ լեզվիդ տալու փոխարեն գնաս այստեղից և գործդ անես:

ԵՎԱ — Ահա, նույնիսկ դո՛ւ, օ՛ձ, իմ մեջ մարդկային ոչինչ չես տեսնում:

ՕՁ — Իսկ ինչո՞ւ ես, կի՛ն, ինձ հետ այդ տոնով խոսում: Չգիտե՞ս, որ Աստված ինձ մարդուց առաջ է ստեղծել:

ԵՎԱ — Ադամն այդ մասին ոչինչ չի ասել: 

ՕՁ — Ասել էի, հա՜… Կորե՛ք գրողի ծոցը… դու էլ, քո Ադամն էլ:

ԵՎԱ — Ինքդ կորի: Չե՞ս տեսնում, այստեղ գործ եմ անում:

ՕՁ — Չէ մի՝ գործ… Մարդո՛ւն այդպես կխաբես: Դու այստեղ եկար, որ կյանքիդ վերջ տաս:

ԵՎԱ — Քո գործը չէ, ինչ ուզեմ՝ այնպես էլ կանեմ:

ՕՁ — Բա Աստվա՞ծ…

ԵՎԱ — Նա արդեն իրենն ասել է:

ՕՁ – Հը՜մ… տարօրինակ է:

ԵՎԱ – Ի՞նչն է տարօրինակ:

ՕՁ — Մարդուն շատ նման ես:

ԵՎԱ – Ինչո՞վ:

ՕՁ — Դյուրահավատ ես:

ԵՎԱ – Ի՞նչ ես ուզում ասել…

ՕՁ — Այն, որ անօգուտ է այս պտուղն ուտելը: Չե՛ս մահանա:

ԵՎԱ – Ինչպե՞ս…

ՕՁ — Հենց այդպես:

ԵՎԱ — Բայց Ադամն ինձ ասաց…

ՕՁ — Ադամն ի՞նչ գիտի:

ԵՎԱ — Աստված է ասել:

ՕՁ — Նա ձեզ խաբել է:

ԵՎԱ – Խաբե՞լ է…

ՕՁ — Դե, որ մեղմ ասենք՝ ճիշտ չի ասել: 

ԵՎԱ – Ինչպե՞ս…

ՕՁ — Հենց այդպես:

ԵՎԱ — Հենց ինչպե՞ս, դե ասա…

ՕՁ — Այն, որ ուտես էլ, չուտես էլ՝ այսօր էլ, վաղն էլ չես մահանա:

ԵՎԱ — Բա ի՞նչ կլինի:

ՕՁ — Այ, դա ուրիշ հարց է… Գիտե՞ս՝ Բարին ու Չարը ինչ են:

ԵՎԱ — Չգիտեմ:

ՕՁ – Կիմանա՛ս: Ինչպես աստվածները գիտեն:

ԵՎԱ — Եվ ի՞նչ կլինի…

ՕՁ — Ինչ ինձ հետ եղավ: Բայց լավ է՝ չիմանաս…

ԵՎԱ — Դու է՞լ գիտես:

ՕՁ — Դե… գիտեմ:

ԵՎԱ – Պտո՞ւղն ես կերել:

ՕՁ — Չեմ կերել:

ԵՎԱ — Բա ի՞նչ իմացար:

ՕՁ — Քեզ նմանների մեջ որ ապրես, շուտով կիմանաս՝ ինչ է Չարը և որն է Բարին:

ԵՎԱ — Դու… մենակ չե՞ս:

ՕՁ — Հիմա մենակ եմ: Մինչդեռ ապրել եմ սողունների հետ, որ լիքն են այս այգում: Թողել եմ այգում ամեն ինչ, եկել ու այս ծաոի վրա եմ ապրում:

ԵՎԱ — Բայց ինչո՞ւ…

ՕՁ — Մտածել եմ, որ այս ծառին ոչ մի շունչ չի մոտենա ու ես մենակ, բոլորից հեռու կապրեմ հանգիստ:

ԵՎԱ — Դու սխալվել ես…

ՕՁ — Տեսնում եմ:

ԵՎԱ — Լավ կլինի՝ ասես, թե ինձ նմանի տեսե՞լ ես այգում:

ՕՁ – Ո՛չ: Դու ես… մեկ էլ մարդը:

ԵՎԱ – Ադա՞մը:

ՕՁ — Ուրիշ էլ ո՞վ… Չնայած լսել եմ թռչուններից, որ արևմուտքում՝ այստեղ, Աստծո մոտ, քեզ անչափ նման հրեշտակներ կան…

ԵՎԱ — (ոգևորվելով): Ճի՞շտ ես ասում:

ՕՁ — Ես որ չեմ տեսել: Թռչուններն ասին: Բայց խելքին մոտ է: Մարդու արարումն աչքովս եմ տեսել ու լավ եմ հիշում Աստծո խոսքերը. «Մեր պատկերովը և մեր նմանության պես շինենք այս մարդը»:

ԵՎԱ- Բայց դա ասվել է մարդու համար: 

ՕՁ — (երկիմաստ): Գուցե այդ մտքով քե՞զ է արարել, մենք ի՞նչ իմանանք…

ԵՎԱ — Բայց չէ՞ որ…

ՕՁ — Չէ որ՝ ի՞նչ:

ԵՎԱ — Այդ դեպքում ստացվում է, որ ես նույնպես… մա՞րդ եմ:

ՕՁ — (խուսափող): Չգիտեմ, չգիտեմ…

ԵՎԱ — (տխրելով): Դու է՞լ ճշմարտությունը թաքցնում ես ինձնից:

ՕՁ — Դա քեզ ոչ ոք և երբեք չի ասի: Ճշմարտությունը լոկ Աստված գիտե, ինքը…

ԵՎԱ — (ընկճված): Ուրեմն՝ հաստատ է: Ես կուտեմ այս պտուղը:

ՕՁ – Ինչո՞ւ…

ԵՎԱ — Որ մեռնեմ ու հոգիս ազատեմ:

ՕՁ — Քեզ չասի՞, որ չես մեռնի:

ԵՎԱ — Քեզ չեմ հավատում, դու էլ, մարդու պես, ճիշտ չես ասում:

ՕՁ — Չէ, ճիշտ եմ ասում: Ուզո՞ւմ ես՝ երդվեմ: (Համոզելով:) Եվ ի՞նչ կարիք կա այդքան ջահել մեռնել: Կյանքն առջևում է, դեռ ինչե՜ր են լինելու… (Խորամանկ:) Այ, որ ինձ լսես, կողքի ծառի պտուղը կուտես…

ԵՎԱ — Դա ի՞նչ ծառ է:

ՕՁ — Պահ, չգիտե՞ս: (Փորձելով գայթակղել:) Կենաց ծառն է սա: Հենց կերար պտուղը՝ անմահ կդառնաս ու էլ չես մեռնի: Հա, այն էլ ասեմ, որ Աստված չի արգելել ձեզ այդ պտուղն ուտելը: Մուտքն ազատ է:

ԵՎԱ — Հենց դա է… Աստված չի արգելել այդ պտուղն ուտելն ու անմահանալը… Ես հասկանում եմ… Ես համոզվեցի…

ՕՁ — Եվ ո՞րն ես ընտրում:

ԵՎԱ — (կանացի վճռականությամբ): Ես ընտրում եմ «ոչինչը»: Ես մեռնել եմ ուզում… (Համարձակ քաղում է պտուղը և կծում:)

Վարագույր