Գագիկ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ/ԵՍ ԵՄ, ԵԿԵԼ ԵՄ

Գագիկ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ «ԵՍ ԵՄ, ԵԿԵԼ ԵՄ» վոդևիլը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2010 թ., թիվ 22-23-ում

ԳԱԳԻԿ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

                                                ԵՍ  ԵՄ, ԵԿԵԼ  ԵՄ

Վոդևիլ 2 պատկերով

Գործող անձինք

Առաջին հռետոր

Երկրորդ հռետոր

Երրորդ հռետոր

Ուսուցչուհի

Առևտրական

Տնային տնտեսուհի

Կոշկակար

Նկարչուհի

Երաժիշտ

Երեխա

Զինվոր

ՊԱՏԿԵՐ 1

Բեմը բաժանված է բակի և բնակելի հատվածների: Ետնամասում` կապույտ երկինք արևի մեծադիր պատկերով: Բակի հատվածում` ծածկի տակ կոշկակարը կոշիկ է կարում: Վաճառականը կողովից մրգեր է հանում, փայլեցնում ու շարում փոքրիկ վաճառասեղանին: Երաժիշտը` նստարանին թեք ընկած, կիթառ է նվագում: Բնակելի հատվածում` թիկնաթոռին նստած նկարչուհին նկարում է: Ուսուցչուհին գրասեղանի մոտ կարդում է: Տնային տնտեսուհին աթոռին դրված տաշտի մեջ լվացք է անում: Երեխան խաղում է նրա ոտքերի մոտ: Բեմի առաջամասում, իրարից հավասար հեռավորության վրա (երկու անկյուններում և կենտրոնում), կախված է երեք աթոռ

Աստիճանաբար ահագնացող ամբոխի աղմուկ:Աջ կողմից, պաստառը պարզած, բակ է մտնում Առաջին հռետորը: Պաստառին գրված է. «Արևը մերն է, մեր տան վերևն է»: Մտնելու պահին աղմուկը կտրուկ դադարում է:

Առաջին հռետոր (արագ և շռնդալից): Ժողովո՛ւրդ, ես եմ… Եկել եմ… Արևը մերն է, մեր տան վերևն է…

Բոլորը դադարեցնում են աշխատանքը, հակվում առաջ ու զննում են եկվորին:

Կոշկակար(կոկորդը մաքրելով): Ինչո՞վ ես եկել, հարազա՛տ… (Քթի տակ ծիծաղում է🙂

Առաջին հռետոր (վերամբարձ): Դարերից ձգվող աստանդական իմ ճանապարհը ես ոտքով եմ անցել, հայրի՛կ:

Կոշկակար — Պահո՜… ա՛յ որդի, դարերից ես գալիս ու ձի էլ չունե՞ս:

Առաջին հռետոր Իր հրաշագործ տեխնիկայով ժամանակակից աշխարհն է իմ նժույգը, որ պիտի ծառայեցնեմ միմիայն ձեր շահերին, հայրի՛կ:

Կոշկակար(hեգնանքով): Կամպուտրչի՞կ ես…

Առաջին հռետոր Համակարգիչն, անշուշտ, գրագիտության աղբյուր է, բայց ես առաջին հերթին քաղաքական գործիչ եմ, հայրի՛կ:  

Կոշկակար — Քաղաքական գործի՞չ: (Շրջվելով մյուսների կողմը🙂 Ժողովուրդ, ասում է` դարերից է եկել, բայց… ձի էլ չունի, հետն էլ` քաղաքական գործիչ է: Համարյա մեր օրին մարդ է… Ուզածդ ի՞նչ է, գործի՛չ:

Առաջին հռետոր (ոգևորված): Ձեր ահագնացող ձայնը, ժողովո՛ւրդ, որի միջոցով մենք բարեկեցություն կստեղծենք մեր երկրում…

Կոշկակար — Ձայնով բարեկեցություն կլինի՞, հեր օրհնած… Երգի՞չ ես, թե՞ դերասան…

Առաջին հռետոր (ծալում է պաստառը): Եթե պետք լինի, չկասկածեք, ձեզ համար կլինեմ երգիչ, թեկուզ դերասան ու զիլ ձայնով կերգեմ ձեր հոգս ու ցավից…

Կոշկակար(մեկուսի): Յաման լեզու ունի, հա… (Բարձրաձայն🙂 Քեզ նման քանի՞սն եք, գործի՛չ եղբայր…

Առաջին հռետոր (մատների վրա թվարկելով): Մեզ հետ են` տուժածն ու զրկվածը, աշխատանք փնտրողն ու արտագաղթողը… նաև` բոլոր ազնիվ հոգիները երկրիս: Նրանք հազար են, բյուր են, ժողովո՛ւրդ: Մեր երկրին, մեր երեխեքին, մեր արևին միասին ենք տեր կանգնելու: Համոզված եղեք` արևը մերն է…

Կոշկակար Էս դարերից եկողի մեջ ոնց որ կրակ կա: Ի՞նչ կասեք… (Ոչ ոք չի արձագանքում🙂 Լավ էլ խոսում է, ժողովուրդ… (Տեղից բարձրանում է, ձեռքի մուրճն ու կոշիկը դնում աթոռին🙂 Ես նրա կողքին կլինեմ… (Բռունցքը պարզած🙂 Արևը մերն է, մեր տան վերևն է…

Մյուսներն անտարբեր նայում են նրանց ու շարունակում իրենց աշխատանքը: Երաժիշտը շարունակում է նվագել:

Կոշկակար — Ժողովո՛ւրդ… Եկել է…

Բոլորը դադարեցնում են աշխատանքն ու տարակուսանքով նայում նրանց:

Երաժիշտ (երգում է).      Բավ է ես կոշիկ կարեմ,

Մեծ կյանքից հեռու լինեմ:

Ուսուսի տանք մենք, եղբայր,

Երկիր շինենք մեզ հարմար:

Արի, արի, գովելի,

Գալդ բարի թող լինի:

Մեր գլխին դու տեղ ունես,

Մեր փոխանորդը լինես:

Ուսուցչուհի — Գործի՛չ, որդիս բանակում ծառայում է… Չնայած կամավոր է մեկնել, բայց զինվորի հանդեպ եղած վերաբերմունքն ինձ հուսահատեցնում է: Վատ լուրեր են պտտվում… Ի՞նչ կասեք… Գիտեք, նա իմ միակն է…

Առաջին հռետոր (պատիվ առնելով): Մենք ամենքս հայրենիքի զինվոր ենք, մայրիկ: Հավատացեք, նա շատ շուտով կվերադառնա… Ես ամեն ինչ կանեմ, որ նա սպայական աստիճանով զորացրվի:

Ուսուցչուհի — Իսկ մենք դպրոց կունենա՞նք, որդիս… Եղածն այսօր փորձադաշտ է հիշեցնում:

Առաջին հռետոր Կյանքի դարբնոցում կկոփվի նաև մեր ապագա դպրոցի տեսլականը, մայրիկ: Ուսուցիչն է մեր պատվարը, հասարակության խիղճն ու հավատը: Ձեր երախտագետ սաները` մենք, պիտի հավետ մեծարենք ու փառաբանենք ձեզ:

Ուսուցչուհի — Ո՞ր դպրոցն ես ավարտել, տղաս:

Առաջին հռետոր (կարկամում է): Դա էական չէ, մայրիկ… Էականն այն է, որ ես միշտ պատրաստ եմ ձեր իմաստուն խոսքին ունկնդիր լինել:

Ուսուցչուհի(փակելով գիրքը` բարձրանում է տեղից): Կեցցե՛ս, տղաս, դու ինձ հիշեցրիր մեծն Կորյունին… (Մոտենում է հռետորին ու կոշկակարին🙂 Արևը մերն է… Ժողովո՛ւրդ… Եկել է…

Երաժիշտ Բավ է ես կոշիկ կարեմ,

Մեծ կյանքից հեռու լինեմ:

Ուսուսի տանք մենք, եղբայր,

Երկիր շինենք մեզ հարմար:

Արի, արի, գովելի,

Գալդ բարի թող լինի:

Մեր գլխին դու տեղ ունես,

Մեր փոխանորդը լինես:

Առաջին հռետոր, Կոշկակար, Ուսուցչուհի Ժողովո՛ւրդ, արևը մերն է, մեր տան վերևն է…

Ձախ կողմից` պարկը ուսին, մտնում է Երկրորդ հռետորը:

Երկրորդ հռետոր — Ժողովո՛ւրդ, ես եմ… Եկել եմ… (Երգում է🙂 Արև, արև, եկ, եկ, զիզի քարին վեր եկ… (Պարկը դնում է գետնին🙂

Բոլորը դադարեցնում են իրենց աշխատանքը, զննում եկվորին:

Վաճառական(խորամանկ ժպիտով ցույց է տալիս պարկը): Էդ ի՞նչ ես բերել, պատվական ախպեր:

Երկրորդ հռետոր Ձեր կեցությունն եմ բերել, հարգելի՛ ձայնեղբայր:

Վաճառական — Այտա, հո բարեկամ չե՞ս, մատաղդ…

Երկրորդ հռետոր — Ճակատագրով ամենքս էլ բարեկամ ենք, էլի՛, սեղան-ախպեր:

Վաճառական — Մատաղ, էդ ձեռքիդ պարկին ինչքա՞ն ես ուզում:

Երկրորդ հռետոր Ձեր վերաբերմունքը միայն, սեղան-ախպեր… (Ցույց տալով պարկը🙂 Սա իմ արդար քրտինքն է…Սա ձերն է, ժողովո՛ւրդ:

Վաճառական(նրա ուսից փոշին թափ տալով): Հեչ ի՞նչ կարաս անես, մատաղ…

Երկրորդ հռետոր — Մտքիցդ ինչ անցնի` տեր եմ, սեղան-ախպեր: Թե կամենում եք` ապրեմ-արարեմ, երկիր շինացնեմ, ձեր զիլ ձայները էսօր ինձ տվեք…

Վաճառական — Տուն ու տեղ ունե՞ս, մատաղ:

Երկրորդ հռետոր (գրպանից «տերողորմյա» է հանում, խաղացնելով): Անտուն, աներկիր ինը տարի թափառել եմ օտար ափերում… Իմ ձեռքերով տուն եմ կառուցել, այգիներ գցել հարազատ հողում, ինչը ուզում եմ, որպես հոգաբարձու, ձեզ էլ կամենալ:

Վաճառական(բակի մարդկանց): Համ ապրելու հնարը գիտի, համ էլ` ապրանքի հարգը…  Հետն էլ թանկաբազար չի, ժողովուրդ: (Մոտենում Երկրորդ հռետորին🙂 Արև, արև, եկ, եկ… Ժողովուրդ… Եկել է…

Բոլորը դադարեցնում են աշխատանքը և տարակուսած նայում նրանց:

Երաժիշտ —   Ջուրը մենք տանք գյուղացուն,

Խոպանչինե՛ր, դարձեք տուն:

Մենք բանկեր ենք հիմնելու,

Փողն էլ փող է բերելու

Արի, արի, գովելի,

Գալդ բարի թող լինի:

Մեր գլխին դու տեղ ունես,

Մեր փոխանորդը լինես:

Տնային տնտեսուհի Բա էս երեխու ապագայի մասին ո՞վ պիտի մտածի:

Երկրորդ հռետոր (գրկում է երեխային): Նա հենց մեր ապագան է, որ կա: Էրեխեն էս տնակից շուտով դուրս կգա, տուն-տեղ կունենա, դպրոցից-բանից, շորից-մորից և ամենակարևորը` ուտելու բան…

Տնային տնտեսուհի — Հա՞… (Ցույց տալով պարկը🙂 Բերածդ ի՞նչ է, պատվական ախպեր:

Երկրորդ հռետոր — Ինչ որ է, քույրիկ… Սեղան-ախպերը ձեր մեջ հավասար կես կանի…

Տնային տնտեսուհի Ես շատ եմ հավան… Տղամարդն իսկը  ըսենց կլինի… (Երեխայի ձեռքը բռնած մոտենում է Երկրորդ հռետորին ու վաճառականին🙂 Արև, արև, եկ, եկ…  Ժողովո՛ւրդ… Եկել է, բերել է… (Վաճառականը պարկն է տնտղում🙂

Երաժիշտ —   Լվամ, եփեմ ու թափեմ`

                Հերիք ես ստրուկ լինեմ:

Մարդը մարդ է` կին, թե մարդ,

Ապրենք անհոգ ու անդարդ:

Արի, արի, գովելի,

Գալդ բարի թող լինի:

Մեր գլխին դու տեղ ունես,

Մեր փոխանորդը լինես:

Երկրորդ հռետոր, Վաճառական, Տնային տնտեսուհի Արև, արև, եկ, եկ, զիզի քարին վեր եկ…

Մտնում է Երրորդ հռետորը, ձեռքին` փուչիկներ:

Երրորդ հռետոր(փուչիկները կախում է մեխից): Ժողովո՛ւրդ, ես եմ… Եկել եմ… (Բղավում է🙂 Սեր, հավատ,  համերաշխություն…

Երաժիշտն ու նկարչուհին նայում են իրար:

Նկարչուհի(ծալում է թղթապանակը, ոտքը ոտքին գցում, տռփանքով): Արդյոք ի՞նչն է ձեզ դրդում խառնվել ինչքի ու գաղափարի այս պայքարին, պարոն…

Երրորդ հռետոր (արտիստիկ): Մեր մշակույթը վտանգի մեջ է: Ժողովրդին վերադարձնենք իր ինքնությունը: (Համբուրում է նկարչուհու ձեռքը🙂 Գեղեցիկը կփրկի աշխարհը, սիրելի՛ս…

Նկարչուհի (կոտրատվելով բարձրանում է տեղից): Երևում է` կնամեծար եք, պարոն:

Երրորդ հռետոր Ի՞նչը կհաղթի կյանքում հերոսին, թե չլինեն կինն ու գինին:

Նկարչուհի — Բրավո, սքանչելի է…. Ի՞նչ եք կամենում, ո՛վ բարի ասպետ:

Երրորդ հռետոր — Ձեր քնքուշ ձայնը, սիրելի օրիորդ…

Նկարչուհի — Ինչի՞ց իմացաք, որ…

Երրորդ հռետոր — Անաղարտ են ձեր շուրթերը բոսոր…

Նկարչուհի — Դիտողունակ եք, բացառի՛կ այր…

Երրորդ հռետոր(նկարչուհուն թևանցուկ անելով): Ճիշտ կռահեցիք: Ես եմ միակը` մորս տքնությամբ լույս աշխարհ եկած…  Թույլ տվեք, օրիորդ, ձեր ծաղիկ կյանքին լինել ապավեն…

Նկարչուհի — Ժողովո՛ւրդ… Եկել է… Սեր, հավատ, համերաշխություն:

Երաժիշտ (մոտենում է Երրորդ հռետորին ու նկարչուհուն).

Բար, ռեստորան, դիսկոտեկ,

Թանկ են էսօր` դուք գիտեք:

Մշակույթը մեծարենք,

Գոնե «օպերան» փրկենք

Արի, արի, գովելի,

Գալդ բարի թող լինի:

Մեր գլխին դու տեղ ունես,

Մեր փոխանորդը լինես:

Երրորդ հռետոր, Նկարչուհի, Երաժիշտ — Սեր, հավատ, համերաշխություն:

Բոլորը միասին — Դեպի պայծառ ապագա:

ՊԱՏԿԵՐ 2

Կիթառը քարշ տալով, վախվորած բեմ է ընկնում երաժիշտը:

Երաժիշտ(հագուստը թափ տալով` նստում է իր տեղը): Lավ պրծա… (Թախծոտ  մեղեդի է նվագում🙂

Հայտնվում է Վաճառականը:

Վաճառական(նայելով դատարկ կողովին): Գոքոր, ես քո ծնո՛ղը… Գոքոր, ես քո ազգուտա՛կը… (Կանգնում է դատարկ սեղանի առաջ🙂 Շուն-շանորդիք, մեկը տվին, տասը վեր առան…

Գլխահակ մտնում է Կոշկակարը:

Կոշկակար (վզից ցուցանակ է կախված «Աշխատանք եմ փնտրում»): Տո, ասա, քո ի՞նչ գործն էր, քո ինչի՞ն էր պետք… Բուտկեդ էլ ձեռքիցդ խլեցին, թշվառական… (Նստում է գետնին` վաճառականի սեղանի կողքին🙂

Վաճառական(խեթ նայելով): Հը՞…

Կոշկակար — Հեչ…

Վաճառական (ծաղրով): Արևը մերն է, մեր տան վերևն է՞…

Կոշկակար Պա՛հ, մթոմ քո զիզի քարն ի՞նչ էր…

Վաճառական(մատը դնում է քունքին): Իմ զիզի քարը ստեղ ա, ստեղ, մատաղ, դու քո մասին մտածի, որ անհույս գործազուրկ դառար…

Կոշկակար — Էդ քո բանը չի…

Երաժիշտ(կիթառը կողքի դնելով): Ժողովուրդ, եկեք չվիճենք, ինչ եղավ` եղավ… Կյանքը շարունակվում է:

Կոշկակար — Այ պիժոն, քեզ ո՞վ խոսացրեց… Ձենդ տաք տեղից է գալիս… Սեր, հավատ, համերաշխություն… Սիրականյանը բան է խոստացել, հա՞…

Երեխայի ձեռքից քաշելով` մտնում է Տնային տնտեսուհին:

Երեխա (լացակումած): Մամ, ես էլ եմ ուզում դպրոց գնալ…

Տնային տնտեսուհի (նրա գլխին բամփելով): Ձենդ կտրի, այ լակոտ, կոշիկ ունե՞ս, որ դպրոց գնաս… Բա սա լինելու բա՞ն էր: Քո հարազատ մարդուց խաբվես ու հույսդ ուրիշի վրա դնե՞ս… Սարեր էին խոստանում… Բա ո՞նց… Սրանք մարդ չեն, սրանք խաբեբա են:

Գիրքը թևի տակ` մտնում է Ուսուցչուհին:

Ուսուցչուհի (ակնոցն ուղղելով, մոր ձեռքից խլում է երեխային, պաթետիկ): Ես եմ դպրոցը, տիկին, նրան ինձ պիտի վստահեք… (Մեկուսի🙂  Երեխա չտարա` ժամեր  չեն տա… Գնանք ինձ հետ, որդի՛ս: Թեկուզ բոկոտն ու սոված` դու պարտավոր ես  գրագետ լինել: (Տանում է նրան դեպի իր գրասեղանը🙂

Մտնում է Նկարչուհին` գլխաշոր կապած:

Նկարչուհի(հերթով մոտենում է յուրաքանչյուրին ու երգեցիկ ձայնով հարցնում): Դուք հավատո՞ւմ եք Աստծո վերադարձին… Նա շուտով կիջնի…

Երաժիշտ —   Էս ինչ եղավ մեր օրը,

Կրկին դատարկ է փորը:

Ուր է ընկերն իմ բարի,

Գործատեր է նա հիմի

Արի, արի, գովելի,

Գալդ բարի թող լինի:

Մոզամբիկից էլ լինես,

Մեր գլխին դու տեղ ունես

Վաճառականը, դատարկ զամբյուղն առած, դուրս է գնում, վերադառնալով` մրգերը հանում է, սրբում ու շարում սեղանին: Տնային տնտեսուհին լվացք է անում:

Ուսուցչուհի (երեխային): Առոգանությամբ, տղաս, այ, այսպես` «Ես իմ անուշ Հայաստանի…»

Երեխա — Ես իմ անուշ Հայաստանի…

Կոշկակար (լոտոյի տոմսեր է վաճառում, ուսուցչուհուն` հեգնանքով): Ի՞նչ «Իմ անուշ…»: Մենք խաղում ենք մեր լոտոն, դուք (մատնացույց է անում կախված աթոռները) կշահեք են ավտոն…

Կախված աթոռները իջնում են բեմ: Մտնում է Առաջին հռետորը` կոստյումով ու փողկապով, թևի տակ` թղթապանակը:

Առաջին հռետոր(նստում է առաջին աթոռին): Ես եմ, ժողովուրդ, ես…

Բոլորը դադարեցնում են աշխատանքը:

Կոշկակար — Ասա, իշխանավոր, քո որերո՞րդ տունն ես կառուցում հիմի…

Առաջին հռետոր — Դու գործից խոսա, բիձա՛:

Կոշկակար — Ո՞ւմ գործից խոսամ, հեր օրհնած… Գործ ունե՞մ, որ գործից խոսամ: Էս ի՞նչ արիք…

Առաջին հռետոր — Գործդ էլ գործ լիներ… Հիմա գոնե լոտո ես ծախում…

Կոշկակար — Ինձ ձեռք էր տալիս: Թալանը դու տաս, ես լոտո կանչե՞մ…

Առաջին հռետոր(տեղից վեր թռչելով): Ես օրենքներ եմ գրում, ինձ չմեղադրես…

Կոշկակար — Օրենք թալանի՞, թե՞ մահվան մասին:

Առաջին հռետոր — Է՛, մարդ աստծո, մուրճդ կորցրել` ինչից ես խոսում… (Բացում է թղթապանակը, գրում🙂

Կոշկակար(մեկուսի): Տեսնես, քո որերո՞րդ տնից պիտի դիակդ հանեն, այ, անկուշտ… (Բարձրաձայն🙂 Մարդն էդքան անկուշտ կլինի՞:

Առաջին հռետոր — Ահա, տեսեք… (Թղթապանակը ցուցանելով🙂 Արդեն պատրաստ է հերթական օրենքը… Ձեր երթևեկությունն այսուհետ անվտանգ կլինի, մարդի՛կ:

Կոշկակար — Այ ընկեր, էլ օրենք գրելու բան չգտա՞ր…

Երաժիշտ —   Հավատացեք, պարոններ,

Նա կգրի օրենքներ:

Ինքն իրեն որ չնայի,

Օրենքն ինչպե՞ս կգրի:

Դատ ու պատգամ, օրենքներ,

Կբերեն մեզ խինդ ու սեր:

Ջուրը մինչև վարարի

Գորտի աչքն էլ կխամրի

Առաջին հռետորը շարունակում է թղթապանակում գրառումներ անել: Մտնում է Երկրորդ հռետորը` կոստյումով և փողկապով, ձեռքին` անձրևանոց:

Երկրորդ հռետոր (նստում է երկրորդ աթոռին, հենվում անձրևանոցին ու բղավում): Ե՛ս եմ, Ժողովուրդ, ե՛ս…

Բոլորը դադարեցնում են աշխատանքը:

Վաճառական — Մատաղ, ի՞նչ եղան էն մեր խնայողությունները: (Բոլորը ծիծաղում են🙂

Կոշկակար — Ջրում միրգ մի փնտրիր, կարկուտը տարավ:

Երկրորդ հռետոր — Եկեք փոքր-ինչ իրատես լինենք, ժողովո՛ւրդ: Բնական աղետները վատ անդրադարձան մեզ վրա, բայց… Ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվել: Ուրեմն, ֆիքսենք` օրը կգա, բարին հետը:

Վաճառական — Բա հիմա ի՞նչ ենք անելու, նաչալնիկ…

Երկրորդ հռետոր — Չգիտե՞ս… Հիմա կտեսնես: (Վաճառականին.) Մրգի գինը բարձր է, անվերապահ իջեցնել: (Երաժիշտին.) Դու երկրի մասին երգիր, այլ ոչ` սեր ու սմբակի: (Տնային տնտեսուհուն.) Ո՞վ է այսօր ձեռքով լվացք անում: Լվացքի մեքենա գնեք: (Նկարչուհուն.) Խղճի ազատությունը ժողովրդավարության հիմքն է, շարունակիր այդպես աղոթել, Տիկի՛ն… (Կոշկակարին.) Նախկին արհեստավոր, մի խաբիր մարդկանց չարաբաստիկ լոտոներով: Նրանք հեշտ չեն վաստակում: (Ուսուցչուհուն.) Երեխաներին կրթեք ու դաստիարակեք միմիայն միջազգային նորմերին համապատասխան…

Վաճառական — Բա մեր փողերն ո՞վ պիտի տա, մատա՛ղ…

Երկրորդ հռետոր — Սեղան-եղբայր, դեռ կան երկրներ ու բարի մարդիկ, պետք չէ վհատվել…

Երաժիշտ Դուք հարցերը վերջում տվեք:

Պատգամներս ընդունեք:

Ճառ ասեմ, թե զանգ կախեմ,

Վախկոտներիդ ես թաղեմ

Դատ ու պատգամ, օրենքներ,

Կբերեն մեզ խինդ ու սեր:

Ջուրը մինչև վարարի

Գորտի աչքն էլ կխամրի

Հայտնվում է Երրորդ հռետորը` կոստյումով և փողկապով, ձեռքին` փայտյա մուրճ:

Երրորդ հռետոր (նստում է երրորդ աթոռին ու բղավում): Ես եմ: Ժողովուրդ, ե՛ս…

Բոլորը դադարեցնում են աշխատանքը:

Երաժիշտ — Պարոն, անմեղ-մեղավոր մի գլուխ դատապարտում եք, հարցնելն ամոթ չլինի` բա ձեր դատն ո՞վ պիտի անի…   

Երրորդ հռետոր — Բոլորից պահանջում եմ` բակում լռություն պահպանել: (Բոլորն աղմկում են🙂 Պատի՛վ եմ պահանջում… (Աղմուկը շարունակվում է🙂 Անձս վիրավորելու համար պահանջում եմ դրամական փոխհատուցում: Պահանջում եմ երկու տարով ազատազրկել (ցույց է տալիս երաժիշտին) այս անբանին…

Տնային տնտեսուհի — ՄԱԿ-ին գրի, ընկեր դեպուտատ, փոխհատուցում կտան…  Կամ վարկ ու կաշառք վերցրու, հետո մեր երեխեքը կփակվեն: (Չանչ է անում🙂 Այ, հողե՛մ քո անկուշտ գլուխը….

Երրորդ հռետոր — Ձեր անզսպության պատճառով այս (ցույց է տալիս երեխային) մատաղ սերունդն էլ անտեր կմնա…

Տնային տնտեսուհի — Անտեր չենք, ի՞նչ ենք… Անտեր ենք, էլի՛…

Երրորդ հռետոր (փայտյա մուրճը դնում է թևի տակ): Լավ, ինչպես ասում են` այս խմորը շատ ջուր կտանի…

Տնային տնտեսուհի — Ալյուրի ու խմորի տերը Գոգան է, դու չես… Նրա տեղը չխոսես… Նա գոնե քչից-շատից էս ժողովրդին օգուտ է տալիս… Բա դո՞ւ…

Երաժիշտ —   Երկրի շահն է էական,

Դատավորը` տեղական:

Թե գողանաս դու բիրիկ,

Դու չես դատվի, անուշիկ

Դատ ու պատգամ, օրենքներ,

Կբերեն մեզ խինդ ու սեր:

Ջուրը մինչև վարարի,

Գորտի աչքն էլ կխամրի

Առաջին, Երկրորդ, Երրորդ հռետորներ(միասին): Էս սարը մերն է, էս ծառը մերն է, թող ոչ ոք աչքը չտնկի վրան…

Հռետորները դուրս են գնում: Երաժիշտը բարձր սուլում է: Բոլորը թողնում են իրենց գործը, հավաքվում բեմի կենտրոնում: Հնչում է դպրոցական զանգը:

Ուսուցչուհի — Կարծեմ զանգն էր սա, վերջն անամոթ երեսպաշտության… Տեսնես դաս չի՞ լինելու…

Աթոռները կրկին դանդաղ բարձրանում են վեր: Բոլորը հայացքով ուղեկցում են:

Աջից ու ձախից վազելով ներս են ընկնում հռետորները և  վերվեր ցատկելով` յուրաքանչյուրը փորձում է կառչել բարձրացող իր աթոռին:

You may also like...

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։