­ԼԱՑ ՄԻ՛ ԵՂԻՐ, ՀԱՅՐԻԿ / Դա­վիթ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մե­նա­խաղ՝ 2 հե­րո­սով և 1 ա­րա­րով

Սև բե­մը գրե­թե դա­տարկ է: Միայն կենտ­րո­նում ան­հաս­կա­նա­լի ա­ռար­կա է՝ բաց գույ­նի կտո­րով ծածկ­ված: Խոր­քում՝ սպի­տակ պա­տին, տե­սապ­րո­յեկ­տո­րով տար­բեր շար­ժա­պատ­կեր­ներ են ցու­ցադր­վում՝ օվ­կիա­նոս, ա­լիք­ներ, ծո­վափ, կեն­դա­նի­ներ, եր­կինք, ան­տառ, լու­սա­բաց, մայ­րա­մուտ, ծա­ռեր, ծա­ղիկ­ներ, քա­րեր, կրակ, մար­դիկ, ե­րե­խա­ներ, շատ գե­ղե­ցիկ ե­րի­տա­սարդ կին, ըն­տա­նե­կան ե­րա­նութ­յուն, լեռ­ներ, մի գե­տակ, հին քա­ղա­քի փո­ղոց­ներ, պսա­կի ա­րա­րո­ղութ­յուն ե­կե­ղե­ցում, ձիեր, թռչուն­ներ, օ­դա­նավ՝ երկն­քում, հին կա­մուրջ, օվ­կիա­նո­սա­յին ձկներ և­ այլ կեն­դա­նի­ներ, մար­ջան­ներ և­ այլն: Տե­սապ­րո­յեկ­տո­րը այն­պես է տե­ղադր­ված, որ պատ­կեր­ներն ընկ­նեն նաև դե­րա­կա­տա­րի վրա, հե­տին պա­տին միշտ նրա ստվե­րը լի­նի:

Բե­մի ա­ռաջ­նա­մա­սում պար­զա­գույն ա­թոռ է, ո­րին, թի­կուն­քով դե­պի հան­դի­սա­տե­սը, նստած է մի­ջին տա­րի­քի դե­րա­կա­տա­րը՝ Որ­դին՝ սև պատ­մու­ճա­նով: Հն­չում է Ժան Մի­շե­լի (Oxygene) կամ Վագ­նե­րի (Prelude to Lohengrin) հո­գե­պա­րար ե­րաժշ­տութ­յու­նը: Որ­դին՝ եր­ջա­նիկ ժպի­տը ե­րե­սին, ու­շա­դիր ետ­ևում է էկ­րա­նի շար­ժա­պատ­կեր­նե­րին:

Ե­րաժշ­տութ­յան ձայնն իջ­նում է: Որ­դին դան­դաղ բարձ­րա­նում է ա­թո­ռից, շրջվում և, ժպի­տը ե­րե­սին, նա­յում հան­դի­սա­տես­նե­րին: Պատ­կեր­նե­րը կանգ են առ­նում մի գե­ղե­ցիկ տե­սա­րա­նի վրա:

ՈՐԴԻ – (զար­մա­ցած): Մար­դի՞կ… (­Հիաց­մուն­քով:) Մար­դի՜կ… Ի՜նչ լավն եք դուք, մար­դիկ… Պա­տա­հա­կան մարդ­կանց է մատ­նա­ցույց ա­նում🙂 Դուք… Եվ Դուք… Դուք… Դուք էլ… Ի՞նչ եմ ա­սում… Բո­լո՜րդ… Գե­ղե­ցի՜կ, բա­րի՜, ազ­նիվ, սի­րող և սիր­ված… Ես այն­քա՜ն եմ կա­րո­տել ձեզ… Դուք գի­տե՞ք՝ ինչ է կա­րո­տը… Գի­տե՞ք… Գի­տե՜ք… Եր­ևի կա­րոտն է, որ մեզ մարդ է դարձ­նում: Եր­ևի Աստ­ված, մեր ծնվե­լու պա­հին, հո­գու հետ միա­սին նաև կա­րոտ է դնում մեր մեջ: Դ­նում է, որ մարդ մնանք: Չ­գի­տեի՞ք… Ես էլ չգի­տեի: Կար­ծում էի՝ կա­րո­տը տանջ­վե­լու հա­մար է: Հե­տո, շա՜տ հե­տո հաս­կա­ցա, որ այդ­պես չէ: Կա­րո­տը ապ­րե­լու և­ ապ­րեց­նե­լու հա­մար է:

Դա­դար: Վերց­նում է ա­թո­ռը, տա­նում-դնում է մի այլ տեղ: Վե­րա­դառ­նում է բե­մի կենտ­րոն:

ՈՐԴԻ – Հին է, բայց ես սի­րում եմ այդ պատ­մութ­յու­նը: Հայրս եր­կու որ­դի ու­ներ: Ես, որ կրտսերն էի, մի օր, երբ մե­նակ էի մնա­ցել հորս հետ, ա­սա­ցի նրան՝ հա՛յր, տո՛ւր քո ու­նեց­ված­քից ինձ հաս­նող բա­ժի­նը: Ի՞նչ պի­տի ա­սեր կամ ի՞նչ պի­տի ա­ներ մար­դը: Մի քիչ տխրեց, բայց ու­նեց­ված­քը բա­ժա­նեց մեզ: Ե­րա­նութ­յան մեջ էի: Դի­մե­ցի քա­ղա­քի ճար­պիկ վաշ­խա­ռու­նե­րին և շատ չան­ցած ամ­բողջ գույ­քը, կահ-կա­րա­սին, ա­մեն ինչ վե­րա­ծե­ցի զրնգուն փո­ղի: Վա­ղուց էի ե­րա­զում ճամ­փոր­դե­լու մա­սին: Ու­զում էի այլ աշ­խարհ­ներ տես­նել՝ ծո­վը, լեռ­ներ, դե­ղին ա­վա­զով ա­նա­պատ­ներ, այլ ծա­ռեր ու ծա­ղիկ­ներ, այլ մարդ­կանց, այլ կեն­դա­նի­ներ… Մի խոս­քով, գնա­ցի: Ու տե­սա՝ ծո­վը… (­Պա­տին՝ ծո­վի պատ­կեր, ա­լիք­նե­րի ձայն:) Դուք տե­սե՞լ եք ծո­վը: (Ե­րա­նութ­յամբ:) Հ­րաշք է… Ան­ծայ­րա­ծի՜ր, մեծ ու հզոր: Ա­լիք­նե­րը գա­լիս-բախ­վում են ա­փա­մերձ քա­րե­րին ու ա­վազ­նե­րին, փրփու­րից ափ­րո­դի­տե­ներ են ծնվում, ծո­վա­հար­սե­րի պես պտտվում եմ շուրջդ ու եր­գում ի­րենց գաղտ­նի եր­գը, որ տակ­նուվ­րա է ա­նում հո­գիդ: Հե­տո ա­րե­գա­կը իջ­նում է, իջ­նում ու սկսում թաղ­վել հե­ռա­վոր ջրե­րի մեջ: Ե­թե ու­շա­դիր ա­կանջ դնեք՝ թշշոցն էլ կլսեք: Ծո­վը ներկ­վում է աշ­խար­հի բո­լոր գույ­նե­րով, իսկ եր­կին­քը միա­ձուլ­վում է երկ­րին: Այդ պա­հին հո­գիդ ե­րա­նութ­յու­նից պոկ­վում է ա­վազ­նե­րից ու ճախ­րում օ­դի մեջ… (Իբր՝ ճախ­րում է🙂 Հե­տո գա­լիս է տաք գի­շե­րը: Ջ­րա­հար­սե­րը պա­րում են, ծո­վը ծփում է, գի­նին այ­րում է շուր­թերդ… Հան­դի­սա­տե­սին.) Դուք գի­տե՞ք՝ ինչ է եր­ջան­կութ­յու­նը: (­Դա­դար:) Ե­թե դեռ չգի­տեք՝ գնա­ցեք ծո­վի գիր­կը: Հե­տո ինձ կպատ­մեք… Դա­դար🙂 Եվ սի­րա­հար­վե­ցի… Ջ­րա­հար­սի պես թեթև մի գե­ղեց­կու­հու: (­Սի­րա­հար­ված հա­յաց­քով՝ ցույց է տա­լիս դահ­լի­ճում նստած մի աղջ­կա:) Քեզ պես: (Ու­րի­շին է ցույց տա­լիս:) Կամ՝ քեզ… (­Մեկ ու­րի­շին:) Կամ էլ՝ քեզ… Գի­նի, ծով և սեր… Շա՞տ բան է պետք եր­ջա­նիկ լի­նե­լու հա­մար: Եր­ևի թե ոչ, ե­թե ու­նես գի­նի, ծով և սեր… Աստ­վա՜ծ իմ, ի՜նչ ա­րագ էին թռչում օ­րե­րը՝ լու­սա­բա­ցից մինչև մայ­րա­մուտ… (­Դա­դար:) Հե­տո ե­ղավ այն, ինչ ե­ղավ… Չն­կա­տե­ցի, թե ինչ­պես սպա­ռե­ցի ու­նեց­վածքս: Ին­չո՞ւ: Ո­րով­հետև ա­նա­ռակ կյան­քով էի ապ­րում: Փո­ղերս վեր­ջա­ցան: Մ­նա­ցի ա­ռանց լու­մա­յի: Շա­տե­րին պարտ­քով փող էի տվել՝ կո­րան ու կո­րան: Մի քա­նի գոր­ծի մեջ փող էի դրել՝ սնան­կա­ցան… Վաշ­խա­ռո­ւի մոտ մի քիչ հո­գե­պա­հուստ ու­նեի: Դա էլ կո­րավ… Գի­նի չկար, իմ ջրա­հար­սը լքեց ինձ: Մ­տավ ծո­վի ա­լիք­նե­րի մեջ ու դուրս չե­կավ: Փոր­ձե­ցի ծո­վա­փին քնել՝ վռնդե­ցին: Ու­զե­ցի հա՜ց մու­րալ, բայց դրա շնորհ­քը չու­նեի: Փոր­ձե­ցի գո­ղութ­յուն ա­նել, բայց բռնվե­ցի ու մի լա՜վ ծեծ կե­րա: Աշ­խա­տանք էլ չկար… Հե­տո չգի­տեմ՝ ինչ ե­ղավ, այդ երկ­րում սաս­տիկ սով սկսվեց: Ես դար­ձա աղ­քատ ու չքա­վոր մի ոչն­չութ­յուն: Ճա­րա­հատ­յալ գնա­ցի ու դի­մե­ցի այդ երկ­րի քա­ղա­քա­ցի­նե­րից մե­կին, ո­րին մի քիչ ծա­նոթ էի: Սա ինձ ու­ղար­կեց իր ա­գա­րա­կը` խո­զեր ա­րա­ծեց­նե­լու: Աստ­վա՛ծ իմ, ի՜նչ դան­դաղ էին անց­նում օ­րե­րը՝ լու­սա­բա­ցից մինչև մայ­րա­մուտ: Իսկ ես սո­ված էի, սո­վա՜ծ… Դուք գի­տե՞ք՝ ինչ է սո­վը… Հե­տո ինձ կպատ­մեք… Ցան­կա­նում էի ստա­մոքսս լցնել այն… այն… (Զզ­վան­քով:) Դե, որ խո­զերն են ու­տում… Բայց ան­գամ դա ինձ ոչ ոք չէր տա­լիս: Տա­ռա­պում էի հո­գով ու տա­ռա­պում էի մարմ­նով: (­Դա­րար: Ա­փե­րով փա­կում է դեմ­քը, հեծկլ­տում:) Բայց մի օր խել­քի ե­կա և­ ա­սա­ցի՝ քա­նի՜ վարձ­կան­ներ կան իմ հոր տա­նը, որ ա­ռատ հաց ու­նեն, իսկ ես այս­տեղ սո­վա­մահ կոր­չում եմ: Վեր կե­նամ, գնամ իմ հոր մոտ և ն­րան ա­սեմ՝ (պա­թո­սով) հա՛յր, մե­ղան­չե­ցի երկն­քի դեմ և քո ա­ռաջ և­ այլևս ար­ժա­նի չեմ քո որ­դին կոչ­վե­լու, ինձ վերց­րո՛ւ իբրև քո վարձ­կան­նե­րից մե­կը: (Շրջ­վում, նա­յում է բե­մի կենտ­րո­նում դրված ան­հայտ ա­ռար­կա­յին, ա­պա շրջվում դե­պի հան­դի­սա­տե­սը:) Եվ վեր կա­ցա, ա­նո­թի ու ո­տա­բո­բիկ, ցնցո­տի­նե­րով ու հի­վանդ ե­կա-հա­սա իմ հոր տուն: Եվ դեռ հե­ռու էի, հայրս նկա­տեց ինձ և գ­թաց: Վա­զեց ինձ ըն­դա­ռաջ, ըն­կավ իմ պա­րա­նո­ցով և համ­բու­րեց ինձ: Ար­ցունք­նե­րը հո­սում էին նրա աչ­քե­րից: Կամ էլ՝ իմ աչ­քե­րից, քա­նի որ ա­մեն ինչ խառն­վել էր իմ հո­գում: (Ծն­կի է իջ­նում:) Ծն­կի ի­ջա, գրկե­ցի հորս ոտ­քերն ու մի կերպ ա­սա­ցի այն, ինչ հար­յու­րա­վոր ան­գամ­ներ ա­սել էի մտքումս՝ մինչ ճա­նա­պար­հին էի: (­Դա­դար:) Եվ ես ա­սա­ցի նրան. Հուզ­ված, ներքև նա­յե­լով:) «­Հա՛յր, մե­ղան­չե­ցի երկն­քի դեմ և քո ա­ռաջ, այլևս ար­ժա­նի չեմ քո որ­դին կոչ­վե­լու: Թույլ տուր ինձ՝ քո ծա­ռա­նե­րից մե­կը լի­նեմ: Թույլ տուր մի անկ­յու­նում ծվա­րած ապ­րեմ՝ քո աչ­քից հե­ռու, քա­նի որ ա­մո­թից չեմ կա­րող աչ­քե­րիդ նա­յել: Թույլ տուր քո որ­դին լի­նեմ՝ թե­կուզ և­ ա­նա­ռակ»… (­Կանգ­նում է:) Այդ­ժամ հայրս իր ծա­ռա­նե­րին ա­սաց՝ ան­մի­ջա­պես հա­նե՛ք սրա նախ­կին պատ­մու­ճա­նը (կտրուկ շար­ժում­նե­րով հա­նում է սև պատ­մու­ճա­նը, մնում է սպի­տա­կով), լո­ղաց­րեք և հագց­րե՛ք սրան, մա­տա­նին սրա մա­տը դրե՛ք և ս­րա ոտ­քե­րին` կո­շիկ­ներ: Մոր­թե՛ք պա­րարտ ե­զը, ու­տենք, խմենք և­ ու­րա­խա­նանք, ո­րով­հետև իմ այս որ­դին մե­ռած էր և կեն­դա­նա­ցավ, կո­րած էր և գտն­վեց:

Ե­րաժշ­տութ­յուն (­Մար­չե­լո­յի «Ա­դա­ջիոն» կամ Բա­խի «­Սո­լի ա­րիան»): Դա­դար: Ու­շա­դիր զննում է դահ­լի­ճը: Ա­պա գնում, ա­թո­ռը բե­րում-դնում է բե­մեզ­րին: Նս­տում է՝ նույն տխուր և մ­տա­հոգ հա­յաց­քով: Ա­պա ժպիտ է գա­լիս ե­րե­սին: Ե­րաժշ­տութ­յու­նը դառ­նում է գրե­թե անլ­սե­լի:

ՈՐԴԻ — Լավն էր պատ­մութ­յունս, չէ՞: Հա­վա­նե­ցի՞ք: Ի­հար­կե կհա­վա­նեք: (­Դա­դար: Քիչ լկտիա­բար ժպտում է🙂 Հատ­կա­պես, որ ի­մը չէ: Լ­սել եմ: Հին պատ­մութ­յուն է: Պար­զա­պես ա­ռա­ջին դեմ­քով պատ­մե­ցի, որ հե­տաքր­քիր լի­նի: (­Ծի­ծա­ղում է:) Թա­տե­րա­կան հնարք է: Ես այն­քան սիրտ չու­նեմ, որ նման պատ­մութ­յուն­ներ մո­գո­նեմ… (Ջ­ղայ­նա­ցած:) Ու­ղեղ էլ չու­նեմ, հի­շո­ղութ­յուն էլ չու­նեմ: Մա­տա­նի էլ չու­նեմ: Եր­բեք չեմ ու­նե­ցել: Ան­գամ շո­րեր ու ոտ­նա­ման­ներ չու­նեմ: Ես ո­չինչ եմ: Ես չկամ: Ու եր­ևի եր­բեք չեմ ե­ղել: Ե­րազ է ա­մեն ինչ, որ մի պա­հի ընդ­հատ­վե­լու է ու չքա­նա: (­Հե­գան­քով:) Թե չէ՝ ծո՜վ, սե՜ր, գի­նի՜… Ե­րա­զում եմ տե­սել… Եր­ևի՝ ե­րա­զում… Ինքս էլ չգի­տեմ… (Շրջ­վում, նա­յում է ծո­վի պատ­կե­րին): Ո՜չ, չեմ տե­սել… Ա­սում եք՝ ծո՞վ… Ինձ կպատ­մե՞ք ծո­վի մա­սին…

Ե­րաժշ­տութ­յան ձայ­նը բարձ­րա­նում է: Բարձ­րա­նում, ա­թո­ռը տա­նում է անկ­յուն, մո­տե­նում բե­մի կենտ­րո­նում դրված ան­հայտ ա­ռար­կա­յին: Լույսն ընկ­նում է ա­ռար­կա­յի վրա: Մ­նա­ցած լույ­սերն ու էկ­րա­նը հան­գում են: Ե­րաժշ­տութ­յունն ընդ­հատ­վում է: Զ­գու­շո­րեն ետ է քա­շում կտո­րը, շպրտում: Ծն­կի ի­ջած մա­նե­քեն է՝ ցնցո­տի­նե­րով, հա­յաց­քը՝ կախ, ձեռ­քերն՝ ա­ռաջ պար­զած: Որ­դին վախ­վո­րած ընկր­կում է, ապ­շա­հար նա­յում մա­նե­քե­նին, ա­պա դահ­լի­ճին, կրկին՝ մա­նե­քե­նին:

ՈՐԴԻ – (դե­պի դահ­լի­ճը, հուզ­ված): Ճա­նա­չե­ցի՞ք: Ո՞չ… Ես էլ ա­ռա­ջին պա­հին չճա­նա­չե­ցի… Այն­քա՜ն է փոխ­վել… Ծե­րա­ցել է… Մաշ­վել… Գլ­խին մազ չի մնա­ցել… Դեմքն ու ձեռ­քե­րը՝ վեր­քե­րի մեջ… Ա­ռանց ոտ­նա­ման… Թա­թե­րը՝ ար­յու­նոտ ու կոշ­տուկ­նե­րով պատ­ված… Խեղճ… Իմ խե՜ղճ… (­Հան­դի­սա­տե­սին.) Հայ­րիկս է… Բայց ո՜նց է ծե­րա­ցել… Հա­զիվ ճա­նա­չե­ցի: Ս­պա­սե՛ք, լռե՛ք… Ինչ-որ բան է ա­սում…

Որ­դին մո­տե­նում է մա­նե­քե­նին, ծնկի իջ­նում, մի քա­նի վայրկ­յան ա­կանջ դնում: Ա­պա ոտ­քի է կանգ­նում այն­պես, որ մա­նե­քենն ա­սես Որ­դու առջև ծնկի ի­ջած լի­նի և­ ոտ­քե­րը կի­սագր­կած: Ցածր­ձայն ե­րաժշ­տութ­յուն:

ՈՐԴԻ – Հայ­րի՜կ, սի­րե­լիդ իմ հայ­րիկ… Ին­չե՜ր ես ա­սում… Սր­բիր աչ­քերդ, խնդրում եմ: Ես չեմ ու­զում տես­նել քո ար­ցունք­նե­րը: Եվ ին­չո՞ւ ես ծնկի ի­ջել: Դու ու­նես իմ ողջ բա­րե­հա­ճութ­յունն ու կա­րեկ­ցան­քը: Էլ ին­չո՞ւ ես իմ գութն ու նե­րո­ղամ­տութ­յու­նը ա­ղեր­սում: Ի՞նչ… Եվ ին­չո՞ւ ես ա­սում, թե այլևս ար­ժա­նի չես իմ հայ­րը կոչ­վե­լու: Ի՞նչ… Մե­ղան­չե՞լ ես… Երկն­քի դեմ և­ իմ ա­ռա՞ջ… Ին­չե՜ր ես ա­սում, հայ­րիկ: Ոտ­քի՛ ել, խնդրում եմ: Սր­բի՛ր ար­ցունք­ներդ: Ես քեզ շա՜տ եմ սի­րում, և­ ո­չինչ չի կա­րող դույզն իսկ մեղ­մել իմ սե­րը… (­Գուր­գու­րան­քով շո­յում է մա­նե­քե­նի գլու­խը և­ ու­սե­րը: Խիստ և հ­րա­մա­յա­բար դի­մե­լով դահ­լի­ճին:) Ի՞նչ եք նա­յում: Շո՛ւտ ա­րեք՝ հա­նե՛ք սրա պատ­մու­ճա­նը, լո­ղաց­րեք, նոր շոր հագց­րե՛ք և յուղ քսեք վեր­քե­րին: Մա­տա­նին մա­տը դրե՛ք, իսկ ոտ­քե­րին` կո­շիկ­ներ: Շարժ­վե՛ք, ա­րա­գաց­րե՛ք: Հե­տո մոր­թե՛ք պա­րարտ ե­զը, ու­տենք, խմենք և­ ու­րա­խա­նանք, ո­րով­հետև իմ հայ­րը մե­ռած էր և կեն­դա­նա­ցավ, կո­րած էր և գտն­վեց: (­Մեղ­միկ ձայ­նով դի­մե­լով հո­րը:) Հանգս­տա­ցի՜ր, հայ­րիկ… Հի­մա ար­դեն դու ինձ հետ ես, և­ ո­չինչ այլևս չպետք է հոգս և տրտ­մութ­յուն պատ­ճա­ռի քեզ… Ի՞նչ ես ա­սում… Ս­պա­սիր, ես ինքս էլ ծնկի իջ­նեմ…

Որ­դին ծնկի է իջ­նում և­ ա­կան­ջը մո­տեց­նում մա­նե­քե­նի գլխին: Այդ­պես մնում է մի քա­նի վայրկ­յան, ա­պա ոտ­քի է կանգ­նում: Ա­թո­ռը մո­տեց­նում է հո­րը:

ՈՐԴԻ – Վե՛ր կաց, հայ­րիկ: Խնդ­րում եմ քեզ: Ես քեզ կօգ­նեմ… 

Բարձ­րաց­նում է մա­նե­քե­նին, հա­նում նրա ցնցո­տին, հա­մե­մա­տա­բար լավ զգեստ հագց­նում և տե­ղա­վո­րում ա­թո­ռին՝ նստած մար­դու դիր­քով, թրկուն­քով դե­պի հան­դի­սա­տե­սը: Շո­յում է մա­նե­քե­նի գլու­խը, ա­պա ձեռ­քը գուր­գու­րան­քով դնում է նրա ու­սին և նա­յում դահ­լի­ճին: Մեղմ ե­րաժշ­տութ­յու­նը:

ՈՐԴԻ – Գի­տեմ, հայ­րիկ, գի­տե՜մ… (­Դա­դար: Հետ­նա­պա­տին հայտն­վում են նույն հո­գե­պա­րար պատ­կեր­նե­րը:) Ես գի­տեմ, որ դու ժա­մե­րով զրու­ցում ես ինձ հետ, պատ­մում լույս ու խա­վա­րի, եր­կինք­նե­րի, ձիե­րի, ծո­վի ու ջրա­հար­սե­րի մա­սին… Մար­դու ոտ­քի ծան­րութ­յու­նը չտե­սած հե­ռա­վոր մի մար­գա­գետ­նում փթթող վայ­րի կա­կաչ­նե­րի մա­սին: Ա­մառ­վա տա­պի ու ա­ռա­ջին ձյան ճեր­մակ մաք­րութ­յան մա­սին: Գի­շեր­վա ան­դոր­րում հուրհ­րա­տող ար­նա­գույն վար­դի բուր­մուն­քի մա­սին ես պատ­մում: Պատ­մում ես ինձ դաշ­նա­մու­րի ստեղ­նե­րի ու նրանց մեջ հա­վեր­ժա­ցած գաղտ­նի ե­րաժշ­տութ­յան մա­սին: Ծա­ռի տերև­նե­րի ու մեղ­միկ քա­մու մա­սին ես ինձ պատ­մում: Ար­ևի ջեր­մութ­յու­նից ճա­քած նռան ու խա­ղո­ղի քաղց­րութ­յան ու թա­փա­ռա­կան ա­շու­ղի եր­գով կա­խարդ­ված ծի­րա­նե­նու մա­սին ես պատ­մում: Օվ­կիա­նո­սի խոր­քում թաքն­ված մի կղզու ու գի­շեր­վա խա­վա­րում՝ մի հնա­մե­նի պա­տի տակ սրտատ­րոփ սպա­սող գե­ղեց­կու­հու մա­սին ես պատ­մում ինձ, հայ­րիկ: (­Դի­մե­լով մա­նե­քե­նին): Հանգս­տա­ցի՜ր, հայ­րիկ… Հի­մա ար­դեն դու ինձ հետ ես, և­ ո­չինչ այլևս չպետք է հոգս և տրտ­մութ­յուն պատ­ճա­ռի քեզ… (­Հա­յաց­քը բարձ­րաց­նում է դե­պի դահ­լի­ճի ե­տին շար­քե­րը:) Գի­տե՞ս՝ ես միշտ հիա­ցել եմ քեզ­նով ու հպար­տա­ցել: Հի­շում եմ, որ դու հա­ցի հեր­թում էիր կանգ­նած: Դու քո ողջ կյան­քում հա­ցի հերթ ես կանգ­նել, թեև ա­մե­նից շատ հենց այդ հերթն էիր ա­տում: Ու չնա­յած, որ են­թա­գի­տակ­ցո­րեն չէիր հաշտ­վում այն մտքին, որ որ­դիդ էլ պի­տի կանգ­նի այդ նսե­մա­ցու­ցիչ հեր­թում, ի­րա­կա­նում հաս­կա­նում էիր, որ դա այս կյան­քի հրա­մա­յա­կան պա­հանջն է ու բնա­կան ընտ­րութ­յան պայ­ման­նե­րում չպարտ­վե­լու միակ ձևը: Բայց, չգի­տեմ, բա­րե­բախ­տա­բար, թե դժբախ­տա­բար, եր­բեք չե­կա հա­ցի հեր­թում քեզ փո­խա­րի­նե­լու, թեև գլխի եմ ընկ­նում, թե ինչ էիր մտա­ծում ու խոր­հում գորշ ու մռայլ մայ­թի վրա լու­սաց­րած ցուրտ ու ան­լույս գի­շեր­նե­րի ըն­թաց­քում: Գի­տեմ քո ցա­վը, հայ­րի՛կ, հա­վա­տա ինձ՝ գի­տեմ… Չէ՞ որ ես քո որ­դին եմ, և դու ու­նես իմ ողջ բա­րե­հա­ճութ­յու­նը…

Որ­դին ծո­ցից թաշ­կի­նակ է հա­նում, սրբում մա­նե­քե­նի աչ­քե­րը:

ՈՐԴԻ – (ան­կեղծ կա­րեկ­ցան­քով): Սր­բիր աչ­քերդ, խնդրում եմ: Ես չեմ ու­զում տես­նել քո ար­ցունք­նե­րը: Չէ՞ որ դու իմ հայրն ես: Եվ ին­չո՞ւ ես ծնկի ի­ջել: Դու ու­նես իմ ողջ բա­րե­հա­ճութ­յունն ու կա­րեկ­ցան­քը: Էլ ին­չո՞ւ ես իմ գութն ու նե­րո­ղամ­տութ­յու­նը հայ­ցում: Ի՞նչ… Մո­ռա­ցիր դա, խնդրում եմ… Եվ ին­չո՞ւ ես ա­սում, թե այլևս ար­ժա­նի չես իմ հայ­րը կոչ­վե­լու: Ի՞նչ… Մե­ղան­չե՞լ ես… Երկն­քի դեմ և­ իմ ա­ռա՞ջ… Ին­չե՜ր ես ա­սում, հայ­րիկ: Դու ա­նա­ռակ չես… Դու իմ հայրն ես: Իմ հայ­րը չի կա­րող ա­նա­ռակ լի­նել… Հան­դարտ­վի՜ր, խնդրում եմ… Հի­մա քեզ կլո­ղաց­նեն և վեր­քե­րիդ յուղ կքսեն… Եվ հաց կտան ու­տե­լու: Ճամ­փից ես՝ սո­ված կլի­նես: Հի­մա դու ար­դեն մե­նակ չես՝ ես քո կող­քին եմ և քեզ հետ: Ես քեզ սի­րում եմ, հայ­րիկ… Ես քեզ այն­քա՜ն եմ կա­րո­տում… Ան­գամ հի­մա, երբ իմ կող­քին ես: Թույլ տուր համ­բու­րել քեզ, հայ­րիկ… (Կ­ռա­նում, համ­բու­րում է մա­նե­քե­նի գլու­խը, թաշ­կի­նա­կով սրբում աչ­քե­րը:) Ա­հա, այս­պես ա­վե­լի լավ է: Դու մի՛ ան­հանգս­տա­ցիր: Հի­մա ար­դեն ես քեզ հետ եմ… (Եր­կու քայլ հե­ռա­նում է՝ հա­յաց­քը դե­պի պա­տը:) Իսկ դու գի­տե՞ս, թե ա­մե­նից շատ ին­չին եմ կա­րո­տում: (Ժպ­տում է:) Եր­բե՜ք չես կռա­հի: (Շրջ­վում է դե­պի հայ­րը:) Քեզ հետ զրու­ցե­լուն: Միշտ կամ ես էի խո­սում, և դու լսում էիր, կամ էլ դու էիր խո­սում, ու ես լսում էի: Բայց եր­բեք չկա­րո­ղա­ցա զրու­ցել քեզ հետ, որ իմ հար­ցե­րը տամ քեզ և քո պա­տաս­խան­նե­րը լսեմ: Ես այն­քա՜ն էի ու­զում, որ ինձ բարձ­րա­ձայն բա­ռե­րով պատ­մես հե­ռա­վոր ծո­վի ու եր­կինք­նե­րի, վայ­րի ձիե­րի ու հնա­մե­նի պա­տի տակ սրտատ­րոփ սպա­սող գե­ղեց­կու­հու մա­սին… Ին­չո՞ւ դա եր­բեք չե­ղավ… Գու­ցե չհասց­րե­ցի՞նք: Մենք կտրվե­ցինք ի­րա­րից՝ այդ­պես էլ չմիա­ցած, ու եր­ևի հենց դա է պատ­ճա­ռը, որ միշտ են­թա­գի­տակ­ցո­րեն եմ ըն­կա­լում քո գո­յութ­յու­նը: Կա­րո­տում եմ քեզ` ա­ռանց ըմբռ­նե­լու այդ կա­րո­տի ծնունդն ու ի­մաս­տը, ա­ռանց հաս­կա­նա­լու իմ և քո շփման կար­ևո­րութ­յու­նը: Պար­զա­պես են­թա­գի­տակ­ցո­րեն կա­րո­տում եմ քեզ, քո ձեռ­քե­րի գուր­գու­րան­քը և քո բե­րա­նից դուրս ե­կող բա­ռե­րը, ին­չի մա­սին էլ որ նրանք պատ­մեն: Ան­գամ քո հայ­րա­կան խստութ­յանն եմ կա­րո­տում: Եվ ան­գամ քո լռութ­յու­նը. Երբ իմ կող­քին ես… (­Դա­դար:) Ինձ միշտ թվա­ցել է և հի­մա էլ թվում է, որ դու հպարտ կլի­նեիր ին­ձա­նով` քո որ­դով: Բայց, ա­վա՜ղ, հայ­րիկ, այ­սօր ես ան­կա­րող եմ ու­րա­խաց­նել քեզ… Թերևս միայն են­թա­գի­տակ­ցո­րեն, քա­նի որ շա՜տ-շա՜տ հե­ռու եմ քեզ­նից, ու­րիշ չա­փում­նե­րի մեջ: Ա­յո, ա­հա­վոր կա­րո­տում եմ քեզ, բայց ան­կա­րող եմ մո­տե­նալ: Եվ ի՞ն­չը կլցնի մեր մի­ջի ան­դուն­դը, որ­քան էլ կա­մուրջ­ներ գցենք ես կամ դու… Դե լա՜վ, հայ­րիկ, մի՛ տխրիր, խնդրում եմ… Դու ու­նես իմ ողջ բա­րե­հա­ճութ­յու­նը… Ես չգի­տեմ՝ չա­փե­լի՞ են արդ­յոք որ­դիա­կան սերն ու կա­րո­տը: Ինչ-որ բա՞ն ա­սա­ցի… Ա­յո, ճիշտ ես… Եր­ևի միայն հոր սի­րո և կա­րո­տի հետ կա­րող ենք հա­մե­մա­տել… Գի­տե՜մ, հայ­րիկ, գի­տեմ, որ դու էլ ինձ ես կա­րո­տում… Բայց մի տխրիր, խնդրում եմ… Մենք այն­քան ենք սպա­սել ի­րար… Հի­մա ոչ թե պի­տի տխրենք, այլ պի­տի ու­րա­խա­նանք, որ միա­սին ենք… Դու վե­րա­դար­ձել ես: Դու կո­րած էիր և հայտն­վե­ցիր, մե­ռած էիր և կեն­դա­նա­ցար… Մի՞­թե սա հրաշք չէ: Ձեռ­քով ցույց է տա­լիս հե­ռու մի տեղ🙂 Տես, ար­դեն սե­ղա­նի պատ­րաս­տութ­յուն են տես­նում… Հի­մա միա­սին հաց կու­տենք, գի­նի կխմենք և դու ինձ կպատ­մես… Կապ չու­նի, թե ին­չի մա­սին: Ցան­կա­ցած մի բա­նի: Ա­վա­զի մի հա­տի­կի կամ ջրի մի կա­թի­լի… Կամ էլ, երբ ար­դեն մի քիչ գի­նով­նանք, մի­գու­ցե բա­ցես սիրտդ և­ ինձ հե­ռա­վոր ծո­վե­րի ու վայ­րի ձիե­րի մա­սին պատ­մես: Կար­միր կա­կաչ­նե­րով դաշ­տի և գի­շեր­վա խա­վա­րում հուզ­մուն­քից տրո­փող սի­րա­տո­չոր մի սրտի մա­սին… Խան­դա­ղա­տան­քով🙂 Իսկ ես կլսեմ քեզ: Ըն­թաց­քում հար­ցեր կտամ ու կըմ­բոշխ­նեմ քո ձայնն ու պատ­մութ­յուն­նե­րը: Քո ներ­կա­յութ­յունն ու… հենց քեզ…

Մո­տե­նում է մա­նե­քե­նին, թաշ­կի­նա­կով կրկին սրբում աչ­քե­րը:

ՈՐԴԻ – Լաց մի՛ ե­ղիր, խնդրում եմ: Ես քեզ սի­րում եմ: Այ, այս­պես ա­վե­լի լավ է: Ի­հար­կե, ես էլ քեզ կպատ­մեմ, թեև շատ բան չեմ տե­սել, որ պատ­մեմ: Ըն­դա­մե­նը մի պատ­մութ­յուն գի­տեմ, բայց դրա­նով ար­դեն ձանձ­րաց­րել եմ բո­լո­րին: Նա­յում է դահ­լի­ճին🙂 Ա­յո, բո­լո­րին… Ան­կեղծ ա­սած՝ մտա­ցա­ծին պատ­մութ­յուն է: Ու­րիշ­նե­րից եմ լսել: Կամ էլ ե­րա­զում եմ տե­սել… Չեմ հի­շում… (Ժպ­տում է🙂 Լա՜վ, մի օր կպատ­մեմ… Հեգ­նան­քով🙂 Մի պատ­մո՜ղ էլ լի­նեմ… Լա՞վ ես, հայ­րիկ: Նս­տի՛ր, նստի՛ր: Վեր մի՛ կաց: Քեզ հանգս­տա­նալ է պետք: Դու շատ ես տա­ռա­պել… Գի­տեմ՝ ա­նո­թի ես: Շու­տով մի բան կու­տենք, գի­նի կխմենք… Մի՛ ան­հանգս­տա­ցիր: Հի­մա մենք միա­սին ենք: Ա­յո, ա­յո, քնե­լու տեղ էլ կու­նե­նաս: Վս­տա­հիր ինձ, և­ ա­մեն ինչ լավ կլի­նի: Դա­դար🙂 Իսկ գի­տե՞ս՝ ես ինչ կու­զեի: Կու­զեի քայ­լել քո քայ­լած տե­ղե­րով՝ նախ փնտրե­լով քո ոտ­նա­հետ­քե­րը, ա­պա ինքս խա­վա­րի մեջ ճա­նա­պարհ բա­նա­լով: Կու­զեի անց­նել մեծ ու փոքր թա­գա­վո­րութ­յուն­նե­րով, տես­նել մարդ­կանց ու զրու­ցել նրանց հետ: Եր­բեմն ինձ թվում է, որ ես շա՜տ ա­սե­լիք ու­նեմ նրանց, և ն­րանք ի­րենք էլ կա­րո­տով սպա­սում են, որ հա­րութ­յուն առ­նի Մար­գա­րեն իմ կեր­պա­րան­քով ու փոքր-ինչ սփո­փի նրանց ան­հուն վիշտն ու ցա­վը: Բայց դա եր­բեք չեմ կա­րող ա­նել, հայ­րիկ, քա­նի որ չու­նեմ ոտ­քեր… (Ժպ­տում է🙂 Մի՛ զար­մա­ցիր, սրանք ի­մը չեն: Ս­րանք մտա­ցա­ծին ոտ­քեր են՝ եր­ևա­կա­յա­կան: Քայ­լել, ի­հար­կե, կա­րող եմ: Բայց միայն եր­ևա­կա­յա­կան քայ­լե­րով… Ո­չի՜նչ, հոգ չէ: Կար­ևո­րը, որ իմ են­թա­գի­տակ­ցութ­յան մեջ ես հաշ­ման­դամ չեմ, այլ կա­տա­րե­լա­պես ա­ռողջ: Օ՜, ո՜չ, մի կար­ծիր, թե հան­դի­մա­նում եմ քեզ: Քա՛վ լի­ցի, հայ­րիկ: Ես հա­վա­տում ու սի­րում եմ քեզ, չէ՞ որ դու ու­նես իմ ողջ բա­րե­հա­ճութ­յու­նը: Դու իմ հայ­րիկն ես և բ­նավ ար­դա­րա­նա­լու պետք չու­նես: Ես զգում և հաս­կա­նում եմ քեզ:

(­Ճե­մում է բե­մով): Ես գի­տե՜մ, գի­տեմ, դու չէիր ցան­կա­նում, որ ես ա­պա­կան­վեմ այս աշ­խար­հի ախ­տե­րով, ուս­տի հա­մոզ­ված չեմ՝ շա­հե՞լ եմ, թե՞ կորց­րել` երկ­րա­յին բար­քե­րից ու մարդ­կան­ցից կտրված լի­նե­լով: Բայց ին­չո՞ւ է ինձ մտա­տան­ջում երկ­րա­յին մի գե­ղեց­կու­հու հե­ռա­վոր գո­յութ­յու­նը: (Ե­րա­զան­քով🙂 Գու­ցե նա ի՞նձ է սպա­սում… Բայց,  ա­վա՜ղ, եր­բեք չեմ տես­նի կա­րո­տից ջուր կտրած նրա ծով աչ­քե­րը, ո­րով­հետև ես աչ­քեր էլ չու­նեմ, հայ­րիկ, և­ ոչ էլ շուր­թեր, որ համ­բու­րեմ նրան, քան­զի այդ ա­մենն առ­հա­վետ մնաց քո են­թա­գի­տակ­ցութ­յան մեջ: Բայց, գի­տե՞ս, ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ ես անքն­նին մի ջեր­մութ­յուն եմ զգում այն­տեղ, ուր իմ շուր­թե­րը պի­տի լի­նեին, իսկ ոտ­քերս մղկտում են այդ հե­ռա­վոր գե­ղեց­կու­հու գիր­կը վա­զե­լու ցան­կութ­յամբ, բայց ես լռել­յայն զսպում եմ  խորթ մարմ­նա­կան պա­հանջ­ներս ու դարձ­յալ ամ­փոփ­վում այն­տեղ, ուր չի կա­րող թա­փան­ցել փոր­ձի­չը: Կանգ է առ­նում, շրջվում մա­նե­քե­նի կող­մը🙂 Բայց բա­ցատ­րի՛ր ինձ, հայ­րիկ, դու, որ անջր­պե­տել ես ինձ գայ­թակ­ղութ­յու­նից ու մեղ­քից, էլ ին­չո՞ւ են ինձ տան­ջում ափ­սո­սանքն ու կա­րո­տը: Մի՞­թե ես էլ այս­տեղ` քո են­թա­գի­տակ­ցութ­յան մեջ, պի­տի տա­ռա­պեմ նրա­նից, ին­չից դու տա­ռա­պել ես քո գի­տակ­ցա­կա­նում…

Մո­տե­նում է մա­նե­քե­նին, գրկում և շո­յում գլու­խը:

ՈՐԴԻ – Հայ­րի՜կ, հայ­րի՜կ, նո­րից նույնն ես կրկնում, թե այլևս ար­ժա­նի չես իմ հայ­րը կոչ­վե­լու… Ի՞նչ: Մե­ղան­չե՞լ ես… Հայ­րի՜կ, ին­չե՜ր ես ա­սում: Դե ոտ­քի՛ ել: Դու գի­տես, որ ու­նես իմ կա­րեկ­ցանքն ու բա­րե­հա­ճութ­յու­նը, ուս­տի ի՞ն­չը կա­րող է մեղ­մել իմ սե­րը: Սր­բի՛ր աչ­քերդ, խնդրում եմ: Ես չեմ ու­զում տես­նել քո ար­ցունք­նե­րը: Ու­զում եմ նա­յել քեզ խան­դա­ղա­տան­քով ու հպար­տութ­յամբ: Չէ՞ որ դու իմ հայրն ես:

Որ­դիա­կան ժպի­տը դեմ­քին՝ թաշ­կի­նա­կով սրբում է մա­նե­քե­նի աչ­քե­րը: Քայ­լում է դե­պի բե­մի ետ­նա­մա­սը, նստում և մա­տով ինչոր բան է նկա­րում հա­տա­կին:

ՈՐԴԻ – ա­րու­նա­կե­լով հա­տա­կին մա­տով նկա­րել): Ես հաս­կա­նում եմ քեզ ու գի­տեմ, որ իմ այ­սօր­վա ու­նե­ցա­ծով ու չու­նե­ցա­ծով լրիվ պար­տա­կան եմ քեզ, քո սի­րուն ու բա­րութ­յա­նը: Ես զերծ եմ մնա­ցել այս աշ­խար­հի իշ­խա­նի ո­րո­գայթ­նե­րից, և դարձ­յալ՝ շնոր­հիվ քեզ:

Լույ­սե­րը հան­գում են: Միայն լույ­սի մի շող վերև­նե­րից ընկ­նում է Որ­դու վրա:

ՈՐԴԻ – ույ­սին նա­յե­լով և կ­կո­ցե­լով աչ­քե­րը): Ես չե՜մ տե­սել Լույ­սը… (­Շո­ղը մա­րում է, բե­մը թաղ­վում է խա­վա­րի մեջ: Շար­ժա­պատ­կեր­նե­րը ևս­ ան­հե­տա­նում են: Սր­տի բա­բախ­յուն է լսվում🙂 Բայց, փո­խա­րե­նը, Խա­վարն էլ չեմ ճա­նա­չում:

Որ­դին մոմ է հա­նում գրպա­նից, լուց­կով վա­ռում և դ­նում բե­մին՝ հան­դի­սա­տե­սին մոտ, այն­պես, որ մի քիչ լու­սա­վոր­վի իր դեմ­քը: Ե­րաժշ­տութ­յու­նը մեղմ հնչում է:

ՈՐԴԻ – այ­նի ել­ևէջ­նե­րը տա­տան­վում են՝ ու­րա­խութ­յու­նից մինչև թա­խիծ և հա­կա­ռա­կը): Ա­յո՛, ես չեմ խար­խա­փել Խա­վա­րում, բայց, ա­վա՜ղ, Լույ­սի քաղց­րութ­յունն էլ չզգա­ցի: Ես չճա­նա­չե­ցի Եր­կին­քը, բայց Եր­կիրն էլ չտե­սա: Չզ­գա­ցի ձիու մարմ­նի հևքն­ ու չլսե­ցի նրա մեծ սրտի բա­բախ­յու­նը: Չ­տե­սա հե­ռա­վոր մար­գա­գետ­նում փթթող կա­կաչ­նե­րը, բայց և չի­մա­ցա, որ մար­դու ար­յունն էլ այդ կա­կաչ­նե­րի գույնն ու­նի: Չ­նեղ­վե­ցի ա­մառ­վա տա­պից, բայց և չա­մա­չե­ցի սև մ­րով պղծված ձյան ճեր­մակ մեր­կութ­յու­նից: Չ­ճա­շա­կե­ցի գի­շեր­վա ան­դոր­րում հուրհ­րա­տող Վար­դի բուր­մուն­քը, և­ իմ մատ­նե­րը եր­բեք չդի­պան դաշ­նա­մու­րի կա­խար­դա­կան ստեղ­նե­րին: Չ­քայ­լե­ցի աշ­նան թա­փած տերև­նե­րի ու ծո­վի վրա­յով: Չնս­տե­ցի Վար­դա­պե­տի եր­գով դյութ­ված ծի­րա­նե­նու տակ, իսկ շուր­թերս եր­բեք չվա­յե­լե­ցին ո՛չ ար­ևի ջեր­մութ­յու­նից ճա­քած նուռն ու խա­ղո­ղը, և­ ո՛չ էլ կնոջ ա­ռեղծ­վա­ծա­յին համ­բույ­րը: Ու իմ աչ­քե­րը եր­բեք չտե­սան գի­շեր­վա խա­վա­րում տրո­փող սրտով քեզ սպա­սող գե­ղեց­կու­հու աչ­քե­րը՝ այն կնոջ աչ­քե­րը, ո­րը կա­րող էր իմ մայ­րը լի­նել ու գուր­գու­րել մա­զերս իր սի­րող մատ­նե­րով… Դի­մե­լով հան­դի­սա­տե­սին.) Կար­ծում եք՝ մե­ռե՞լ եմ: Ոչ, չեմ մե­ռել…  (­Դա­դար🙂 Ես ան­գամ չեմ էլ ծնվել… Ես չկամ…

Լույ­սե­րը վառ­վում են: Որ­դին զար­մա­ցած վեր է կե­նում նստած տե­ղից, հանգց­նում մո­մը, թաշ­կի­նա­կով սրբում աչ­քե­րը, նա­յում է հան­դի­սա­տե­սին:

ՈՐԴԻ — (հան­դի­սա­տե­սին): Կար­ծում եք՝ մե­ռե՞լ եմ: Ոչ, չեմ մե­ռել…  (­Դա­դար:): Ես ան­գամ չեմ էլ ծնվել… Ես չկամ… Ա­սում եք՝ վայ­րի կա­կաչ­նե՞ր: Չեմ տե­սել… Գե­ղեց­կու­հի մի կի՞ն… Չ­գի­տեմ: Եր­ևի ա­ռաս­պել է: Վայ­րի ձիե՞ր: Հմմ… Չեմ տե­սել: Դուք տե­սե՞լ եք… Ու­րեմն՝ պատ­մեք ձեր զա­վակ­նե­րին: Պատ­մեք վայ­րի կա­կաչ­նե­րի, սի­րա­տո­չոր գե­ղեց­կու­հու և վայ­րի ձիե­րի մա­սին… Դուք ա­վե­լի լավ գի­տեք, քան ես… Դուք, մի­գու­ցե, տե­սել եք: Ես չեմ տե­սել, ո­րով­հետև աչ­քեր չու­նեմ: Ես չեմ լսել, ո­րով­հետև ա­կանջ­ներ էլ չու­նեմ: Եվ վար­դի հո­տը չեմ ա­ռել: Ո­րով­հետև քիթ էլ չու­նեմ: Եվ կնոջ մախ­մուր մաշ­կը չեմ զգա­ցել, ո­րով­հետև մատ­ներ էլ չու­նեմ… Եվ ար­ցունք­նե­րի ու գի­նու համն էլ չգի­տեմ, քա­նի որ ոչ բե­րան ու­նեմ, ոչ էլ լե­զու… Ես չկամ…

Տ­խուր ժպի­տով նա­յում է, ա­պա շրջվում, մո­տե­նում է մա­նե­քե­նին: Որ­դիա­կան մեղմ ժպի­տով շո­յում է նրա գլու­խը:

ՈՐԴԻ – Ո­րով­հետև դու, հայ­րիկ, գթա­ցիր և չծ­նե­ցիր ինձ, որ ես չտա­ռա­պեմ հա­ցի ան­ծայ­րա­ծիր հեր­թում… Դա­դար🙂 Գի­տե՜մ, հայ­րիկ, գի­տեմ, որ դու ինձ սի­րում ես և­ այն­քա՜ն մեծ է քո սե­րը, որ չու­նե­ցար ինձ… Դա­դար🙂 Ի՞նչ: Ու­զո՞ւմ ես կանգ­նել: Ես քեզ կօգ­նեմ: (Զ­գու­շո­րեն բարձ­րաց­նում է մա­նե­քե­նին🙂 Այ այս­պես, հայ­րիկ: Հան­գիստ, մի՛ շտա­պիր: Հան­գիստ… Շատ լավ է: (Ուղ­ղում, խնամ­քով հար­դա­րում է մա­նե­քե­նի պատ­մու­ճա­նը: Մատ­նե­րով շտկում է մա­զե­րը🙂 Ա­յո, շու­տով հաց կու­տենք և գի­նի կխմենք: Ա­մեն ինչ լավ կլի­նի, հայ­րիկ: Հի­մա դու կա­րող ես հան­գիստ լի­նել: Չէ՞ որ մենք ար­դեն միա­սին ենք: Լաց մի՛ ե­ղիր, հայ­րիկ, ես քեզ սի­րում եմ ու հաս­կա­նում:

Ետ­նա­պա­տին կրկին հայտն­վում են նույն հո­գե­պա­րար շար­ժա­պատ­կեր­նե­րը և հն­չում է նույն հո­գե­պա­րար մե­ղե­դին: Լու­սա­պատ­կեր­ներն ընկ­նում են նաև Որ­դու և մա­նե­քե­նի վրա: Մի քա­նի վայրկ­յան Որ­դին հետ­ևում է պատ­կեր­նե­րին, ա­պա փղձկում է, ծնկի իջ­նում և գր­կում մա­նե­քե­նի ոտ­քե­րը: Լու­սա­պատ­կեր­ներն ան­հե­տա­նում են: Միայն լույ­սի մի շող հեռ­վից լու­սա­վո­րում է մա­նե­քե­նին և Որ­դուն: Ե­րաժշ­տութ­յունն քիչ մա­րում է, բայց չի ընդ­հատ­վում:

ՈՐԴԻ – ո­գու ցա­վից գրե­թե ոռ­նա­լով): Բայց ա­սա՛ ինձ, հայ­րիկ, բա­ցատ­րի՛ր, ին­չո՞ւ է ինձ տան­ջում քեզ­նից հե­ռա­նա­լու և կր­կին քո գիր­կը վե­րա­դառ­նա­լու ան­հագ ցան­կութ­յու­նը: Ին­չո՞ւ չեմ կա­րող ծնկի գալ քո առջև և շշն­ջալ. «­Հայր, մե­ղան­չե­ցի Երկն­քի դեմ և քո ա­ռաջ և­ այլևս ար­ժա­նի չեմ քո որ­դին կոչ­վե­լու… Ես այն­քա՜ն եմ կա­րո­տում քեզ… Ես այն­քա՜ն եմ ու­զում, որ դու գրկես ինձ ու համ­բու­րես, հայ­րի՜կ, այն­քա՜ն եմ ու­զում: Մի՞­թե դա եր­բեք չի լի­նե­լու, հայ­րիկ…

Ե­րաժշ­տութ­յանն հըն­թացս լույ­սը դան­դա­ղո­րեն մա­րում է, բե­մը թաղ­վում է խա­վա­րի մեջ:

You may also like...

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։