­ ՑԱՆՑ / Ռազմիկ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Կարծում եմ, մի կողմից պատանեկության, երիտասարդության երազանքներով լեցուն ոսկե «նավակով» մարդը բարձրանում-բախվում է իրականությանը, ապա իրականության «նավակով» մյուս կողմից սկսում է իջնել, և այս երկու պտույտների միջև ընկած տարածությունը կոչվում է կյանք։ Այս պիեսում փորձել եմ այդ պտույտների միջև եղած կյանքի ինչ-որ հատված ցույց տալ։

(խաղ մեկ գոր­ծո­ղութ­յամբ)

Գոր­ծող ան­ձինք
ԱՐՄԵՆ -­ ե­րի­տա­սարդ
ԱՆԻ — Ար­մե­նի ըն­կե­րու­հին
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — տ­ղա­մար­դու կի­նը
ՄՈՒՐԱՑԻԿ

Բե­մը բա­ժան­ված է եր­կու մա­սի։ Եր­կուսն էլ հի­շեց­նում են նույն սեն­յա­կը: Մե­կը գե­ղե­ցիկ կա­հա­վոր­մամբ է, կար­միր մահ­ճա­կա­լով, կող­քին՝ հա­յե­լի, ո­րի սե­ղա­նի­կին օ­ծա­նե­լի­քի սրվակ­ներ են: Մ­յուս սեն­յա­կը պատ­ված է ցան­ցով. ան­կո­ղի­նը սև­ է, հա­յե­լին՝ կոտր­ված։ Գոր­ծո­ղութ­յան ըն­թաց­քում գե­ղե­ցիկ կա­հա­վոր­ված սեն­յա­կը բարձ­րա­նում է,
իսկ ցան­ցով պատ­վածն իջ­նում է ներքև։
Ա­նին նստած է կար­միր մահ­ճա­կա­լի վրա, ներս է մտնում Ար­մե­նը՝
ձեռ­քին ծաղ­կե­փունջ, մո­տե­նում, գրկում է Ա­նիին։
ԱՐՄԵՆ — Սա քեզ։
ԱՆԻ — (վերց­նե­լով ծաղ­կե­փուն­ջը): Շ­նոր­հա­կա­լութ­յուն։ Այ­սօր տո՞ն է։
ԱՐՄԵՆ — Ինձ հա­մար ա­մեն օր էլ տոն է։
ԱՆԻ — Ին­չո՞ւ։
ԱՐՄԵՆ — Ո­րով­հետև դու իմ կինն ես։
ԱՆԻ — Զ­գաց­ված եմ, չհաշ­ված այն փաս­տը, որ տղա­մար­դիկ սի­րում են ստել ու դա հա­ճո­յա­խո­սութ­յուն ան­վա­նել։
ԱՐՄԵՆ — Իսկ հնա­րա­վո՞ր չէ ա­ռանց ստե­լու հա­ճո­յա­խո­սել։
ԱՆԻ — Ե­թե հնա­րա­վոր է, ին­չո՞ւ այդ­պես չեք վար­վում։
ԱՐՄԵՆ — Ես բո­լո­րին նման չեմ։
ԱՆԻ — Հենց այդ նա­խա­դա­սութ­յամբ հի­շեց­նում ես բո­լո­րին։
Ցան­ցա­պատ սեն­յա­կում:
Տա­րեց տղա­մարդն ու կի­նը նստած են ան­կող­նում՝ ի­րար մեջք ա­րած։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Այդ օ­րը հաս­կա­ցա, որ ստում ես։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ ին­չո՞ւ չա­սա­ցիր այդ մա­սին, գու­ցե եր­կու­սիս էլ կա­րո­ղա­նա­յի՞ր փրկել։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ուշ էր փրկե­լու հա­մար։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ին­չո՞ւ էր ուշ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Մինչ այդ ար­դեն եր­կու­սիս էլ սպա­նել էիր։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Դե, տղա­մար­դիկ որ­սորդ­ներ են։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ո­րոնք ա­մե­նից հա­ճախ ի­րենց վրա են կրա­կում։

ԱՐՄԵՆ — Չես հա­վա­տո՞ւմ։
ԱՆԻ — Հա­վա­տում եմ։
ԱՐՄԵՆ — Կա­նա­ցի բնա­վո­րութ­յուն է՝ ան­պայ­ման հա­կա­ռակ­վել տղա­մար­դուն։
ԱՆԻ — Գու­ցե։ Ինչ­պե՞ս այդ­քան կար­ևոր դար­ձա քեզ հա­մար։
ԱՐՄԵՆ — Որ­բա­նո­ցում միակն էիր, ով լսում էր ինձ։
ԱՆԻ — Ու­րեմն դու ա­վե­լի շատ քեզ լսո­ղի, քան սի­րո կա­րիք ու­նեիր։

Ցան­ցա­պատ սեն­յա­կում։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ես սի­րո կա­րիք չու­նեի, ոչ էլ ու­շադ­րութ­յան։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ե­րա­զանք էլ չու­նեի՞ր։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ու­նեի, ու­զում էի մո­դել դառ­նալ։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ո­րի հա­մար ոչ մի հատ­կա­նիշ չու­նեիր։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Իմ ա­մե­նա­բա­ցա­սա­կան հատ­կա­նի­շը դու էիր։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Որ սի­րե­ցի՞։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Որ սպա­նե­ցիր։
Ար­մե­նը դուրս է գա­լիս սեն­յա­կից։ Ա­նին նստած է ան­կող­նու վրա։ Ներս է մտնում Ար­մե­նը՝ եր­կու բա­ժակ գի­նի ձեռ­քին, մե­կը տա­լիս է Ա­նիին։
ԱՐՄԵՆ — Ես ո՛չ լսո­ղի, ո՛չ էլ սի­րո կա­րիք ու­նեի։
ԱՆԻ — Բա՞…
ԱՐՄԵՆ — Ես քո կա­րիքն ու­նեի պար­զա­պես, դու բո­լորն ես։
ԱՆԻ — Չ­գի­տեմ՝ քեզ ուղ­ղա­կի կի՞ն էր պետք, թե՞ ես, բայց ինձ հա­վա­տալ ես սո­վո­րեց­նում։
ԱՐՄԵՆ — Դա լա՞վ է, թե՞ վատ։
ԱՆԻ — Չ­գի­տեմ։
ԱՐՄԵՆ — Ինձ մի հարց էր տան­ջում՝ ին­չի հա­մար ողջ մնա­ցի: Քեզ հան­դի­պե­լուց հե­տո հաս­կա­ցա՝ այդ օ­րը չմե­ռա, որ­պես­զի հան­դի­պեմ քեզ։
ԱՆԻ — Օ՜, ինչ­պի­սի կոմպ­լի­մենտ։ Եվ քա­նի՞ կնոջ ես այդ­պես ա­սել։
ԱՐՄԵՆ — Մեկ, ու ցա­վա­լիո­րեն այդ կի­նը դու ես։
ԱՆԻ — Ցա­վո՞ւմ ես, որ ես եմ։
ԱՐՄԵՆ — Չ­հա­վա­տա­լուդ հա­մար եմ ցա­վում։
Ար­մենն ու Ա­նին բա­ժակ­նե­րը խփում են ի­րար, խմում են։ Ա­նին բա­ժա­կը դնում է ան­կող­նու կող­քի փոք­րիկ պա­հա­րա­նին, վերց­նում է հե­ռա­կա­ռա­վար­ման վա­հա­նա­կը, միաց­նում է, հնչում է վալս։ Ա­նին և Ար­մե­նը պա­րում են։
Ցան­ցա­պատ սեն­յակ։
Հն­չում է վալ­սը։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ան­ջա­տիր այդ ե­րաժշ­տութ­յու­նը։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ո՛չ, լսում եմ։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — (գո­ռում է): Ան­ջա­տի՛ր, ա­սում եմ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — (ան­ջա­տում է ե­րաժշ­տութ­յու­նը): Հե­տո՞։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Պի­տի ֆուտ­բոլ նա­յեմ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Երբ­վա­նի՞ց ես սկսել ֆուտ­բոլ սի­րել։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Վեր­ջերս, ինձ դուր է գա­լիս այդ խա­ղը։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ի­րա­կա­նում դու ֆուտ­բոլ նա­յում ես, ո­րով­հետև ես զզվում եմ այդ խա­ղից։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Հենց դա է պատ­ճա­ռը, որ այդ խա­ղը ինձ հան­ճա­րեղ է թվում։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ե՞րբ սկսե­ցինք մեռ­նել այս­պես ան­ձայն։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Եր­ևի ա­ռա­ջին օ­րը, երբ հան­դի­պե­ցինք։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Որ­տե՞ղ ենք հան­դի­պել… ճա­շա­րա­նում, այդ օ­րը նստել էի քո կող­քին։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ու դրա­նից հե­տո ա­մեն ինչ ա­նում էիր, որ նստեիր իմ կող­քին։ Չ­գի­տակց­ված ե­րի­տա­սար­դա­կան ա­րարք։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Քեզ պետք է մե­կը, ում միշտ կմե­ղադ­րես։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես ա­մեն օր աշ­խա­տում եմ ու որ­ևէ մե­կին մե­ղադ­րե­լու ժա­մա­նակ չու­նեմ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ա­նում ես չսի­րածդ աշ­խա­տան­քը, ապ­րում ես չսի­րածդ կնոջ հետ։ Ին­չո՞ւ կտրուկ քայլ չես ա­նում։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞նչ ա­նեմ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Բա­ժան­վիր։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Գի­տես, որ անհ­նար է, դրա հա­մար այդ­պես ինք­նավս­տահ խո­սում ես։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ին­չո՞ւ է անհ­նար։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Ե­թե բա­ժան­վենք, պե­տութ­յու­նը բնա­կա­րա­նը կվերց­նի ձեռք­նե­րիցս։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Տես­նո՞ւմ ես, ինչ հե­ռա­տես է պե­տութ­յու­նը։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Եվ ա­վե­լի խո­րա­մանկ, քան կի­նը։
Ար­մե­նը և Ա­նին պա­րում են, վալսն ա­վարտ­վում է։
ԱՆԻ — (վերց­նում է բա­ժա­կը): Դու քեզ եր­ջա­նիկ հա­մա­րո՞ւմ ես։
ԱՐՄԵՆ — Ը­հը։
ԱՆԻ — Լավ է հնչում, բայց սուտ է։
ԱՐՄԵՆ — Ին­չո՞ւ։
ԱՆԻ — Ի՞նչ եր­ջան­կութ­յուն։ Ե­թե պե­տութ­յու­նը չլի­ներ, եր­կուսս էլ հի­մա մե­ռած կլի­նեինք, հաս­կա­նո՞ւմ ես։
ԱՐՄԵՆ — Բայց կա պե­տութ­յու­նը։
ԱՆԻ — Լավ բան է, չէ՞, պե­տութ­յու­նը։
ԱՐՄԵՆ — Քա­ղա­քա­ցին ա­վե­լի լավ բան է, քան պե­տութ­յու­նը։
ԱՆԻ — Այ­սի՞նքն։
ԱՐՄԵՆ — Պե­տութ­յան անվ­տան­գութ­յան ե­րաշ­խիքն է քա­ղա­քա­ցին։
ԱՆԻ — Ու­զում ես ա­սել…
ԱՐՄԵՆ — Ե­թե մենք քա­ղա­քա­ցի լի­նեինք, պե­տութ­յուն չէինք կորց­նի։
ԱՆԻ — (գի­նի է խմում): Ին­չո՞ւ չես խո­սում ծնող­նե­րիդ մա­սին։
ԱՐՄԵՆ — Չեմ հի­շում նրանց… հա­մար­յա չեմ հի­շում:
ԱՆԻ — Ին­չո՞ւ։
ԱՐՄԵՆ — Վեց տա­րե­կան եմ ե­ղել, միայն մորս ճիչն եմ հի­շում այդ ավ­տով­թա­րից։
ԱՆԻ — Հե­տո՞։
ԱՐՄԵՆ — Ինձ հի­վան­դա­նո­ցից տա­րել են որ­բա­նոց։
ԱՆԻ — Բա ձեր տո՞ւ­նը։
ԱՐՄԵՆ — Մ­նաց հո­րեղ­բորս։
ԱՆԻ — Մ­նա՞ց, թե՞ խլեց։
ԱՐՄԵՆ — Փոքր եմ ե­ղել, չգի­տեմ, ա­րի փա­կենք թե­ման։
ԱՆԻ — Տես­նո՞ւմ ես, նոր ա­սում էիր՝ եր­ջա­նիկ ես։
ԱՐՄԵՆ — Է­լի եմ ա­սում, եր­ջա­նիկ եմ։
ԱՆԻ — Եր­ջա­նիկ մար­դը չի խու­սա­փում իր անց­յա­լի մա­սին խո­սե­լուց։
ԱՐՄԵՆ — Ա­րի խմենք։
ԱՆԻ — (մի կում գի­նի խմե­լուց հե­տո, կտրուկ): Դու ի­րոք եր­ջա­նիկ ես։
ԱՐՄԵՆ — Ին­չո՞ւ։
ԱՆԻ — Որ ծնող­ներդ մա­հա­ցել են։
ԱՐՄԵՆ — Հար­բե­ցի՞ր։
ԱՆԻ — Չէ՛։
ԱՐՄԵՆ — Խե­լա­գար­վե­ցի՞ր։
ԱՆԻ — Չէ՛:
ԱՐՄԵՆ — Զա­ռան­ցո՞ւմ ես։
ԱՆԻ — Ո՛չ։
ԱՐՄԵՆ — Հի­մա­րա­ցա՞ր։
ԱՆԻ — Ո՛չ։ (Գ­նում, նստում է ան­կող­նու վրա:) Ծ­նող­ներս ինձ տա­րել են որ­բա­նոց։
ԱՐՄԵՆ — Այ­սինքն՝ մինչև հի­մա ստո՞ւմ էիր, ծնող­ներդ մա­հա­ցած չե՞ն։
ԱՆԻ — Ո՛չ։
ԱՐՄԵՆ — Ին­չո՞ւ են որ­բա­նոց տա­րել։
ԱՆԻ — Ո­րով­հետև աղ­ջիկ եմ ծնվել, ի­րենք տղա էին ու­զում։
ԱՐՄԵՆ — Դ­րա հա­մար ես ա­տում տղա­մարդ­կանց։
ԱՆԻ — Դ­րա հա­մար ու­զում եմ նա­խա­գահ դառ­նալ։ Ու մա­հա­պատ­ժի են­թար­կել բո­լոր նրանց, ով­քեր սե­ռով պայ­մա­նա­վոր­ված ա­բորտ են ա­նում։
ԱՐՄԵՆ — Ե­րա­զում ես նա­խա­գահ դառ­նալ, որ մա՞րդ սպա­նես։
ԱՆԻ — Որ մար­դաս­պան­նե­րին սպա­նեմ։
ԱՐՄԵՆ — Ես ու­րիշ բան եմ ու­զում։
ԱՆԻ — Ի՞նչ։
ԱՐՄԵՆ — Որ ե­րե­խա­ներ ու­նե­նանք, եր­ջա­նիկ ապ­րենք, խա­ղաղ ծե­րա­նանք…
ԱՆԻ — (այ­լայլ­ված): Ե­րե­խա­նե՞ր։ (­Վեր է կե­նում ան­կող­նու վրա­յից, մո­տե­նում է հա­յե­լուն:)
ԱՐՄԵՆ — Հա։
ԱՆԻ — Իսկ չի լի­նի՞, որ ո՛չ ե­րե­խա­ներ ու­նե­նանք, ո՛չ էլ ծե­րա­նանք։
Ցան­ցա­պատ սեն­յակ։
Տա­րեց տղա­մար­դը բա­ցում է պա­տու­հա­նը։
ԱՄԲՈԽԻ ձայն — Պայ­քա՛ր, պայ­քա՛ր, մինչև վերջ… Մա՛հ դա­վա­ճա­նին… Գ­նա­լու ենք մինչև վերջ…
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Լ­սո՞ւմ ես։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Գ­նա միա­ցիր։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — (փա­կում է պա­տու­հա­նը): Միա­նամ՝ ի՛նչ ա­նեմ:
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Մի բան ա­րա, փրկիր եր­կի­րը, գնա մինչև վերջ։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Միշտ խու­սա­փում ես։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ին­չի՞ց։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Խո­սե­լուց։ Ին­չո՞ւ չէիր ա­սում, որ հի­վանդ ես։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — (գրկում է տիկ­նի­կին): Ես հի­վանդ չեմ։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Բժ­շիկն ա­սաց՝ քեզ­նից է, չլսե­ցի՞ր։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ա­սաց նաև, որ վա­րա­կը քեզ­նից է ան­ցել։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Քեզ հույս տա­լու հա­մար ա­սաց։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Չ­թո­ղե­ցիր՝ ե­րե­խա որ­դեգ­րեի։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Հեշտ ես ա­սում, որ­տե­ղի՞ց էիր որ­դեգ­րե­լու։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Որ­բա­նո­ցից։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Որ­բա­նո­ցում ապ­րած ա­մու­սին­նե­րը որ­բա­նո­ցից ե­րե­խա են որ­դեգ­րել. գե­ղե­ցիկ վեր­նա­գիր կլի­ներ, ե­թե ընկ­ներ լրագ­րող­նե­րի ա­կան­ջը։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Թող ընկ­ներ։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Դա էիր ու­զում, որ գրեին քո մա­սին, ա­սեին՝ ինչ բա­րի է, տե­սե՛ք, ե­րե­խա է որ­դեգ­րել, գա­յին, նկա­րեին, ցույց տա­յին։ Ու­զում էիր շոու ա­նել։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ու­զում էի ապ­րել։

Ար­մե­նը և Ա­նին սեն­յա­կում են, անձր­ևի ձայն։ Պա­տու­հա­նը թա­կում են։
ԱՆԻ — (վա­խե­ցած): Ո՞վ է այս ժա­մին… ի՞նչ է ու­զում։
Ար­մե­նը մո­տե­նում է, նա­յում, բա­ցում է պա­տու­հա­նը։ Պա­տու­հա­նի մոտ կանգ­նած է մու­րա­ցի­կը՝ սպի­տակ մա­զե­րով, պատռ­ված հո­վա­նո­ցը ձեռ­քին։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Բա­րի ե­րե­կո։
ԱՐՄԵՆ — Բա­րի ե­րե­կո։ Ո՞վ ես… ի՞նչ ես ու­զում։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Քո ա­պա­գան եմ։
ԱՆԻ — Ոս­տի­կա­նութ­յուն կզան­գեմ, ե­թե չհե­ռա­նաք։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Զան­գիր, բայց լավ կա­նես, գնաս խո­հա­նոց, հաց բե­րես ու մի բա­ժակ էլ գի­նի։
ԱՆԻ — (Ար­մե­նին): Հ­րա­մա­յում է։ Փա­կիր պա­տու­հա­նը։
Ար­մե­նը փա­կում է պա­տու­հա­նը։ Եր­կու քայլ հե­ռա­նում է, նո­րից վե­րա­դառ­նում է պա­տու­հա­նի մոտ։
ԱՐՄԵՆ — Սո­ված է, հաց տանք։ (­Բա­ցում է պա­տու­հա­նը:)
Մու­րա­ցի­կը կանգ­նած է՝ պատռ­ված հո­վա­նո­ցը ձեռ­քին։
Ա­նին դուրս է գա­լիս սեն­յա­կից, վե­րա­դառ­նում է՝ ձեռ­քի ափ­սեի մեջ միս ու եր­կու կտոր հաց, տա­լիս է մու­րա­ցի­կին։
Մու­րա­ցի­կը ափ­սեն դնում է պա­տու­հա­նա­գո­գին։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Բա գի­նի՞ն…
Ա­նին բա­ժա­կի մեջ գի­նի է լցնում, տա­լիս է մու­րա­ցի­կին։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — (ու­տում է մի­սը): Լավ չես ե­փել, հում է, ա­ղը քիչ է, ու սխալ ես հա­մե­մել։
ԱՆԻ — Ծաղ­րո՞ւմ ես…
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Խոր­հուրդ եմ տա­լիս, որ մյուս ան­գամ այս թե­րութ­յուն­նե­րը չլի­նեն։
ԱՐՄԵՆ — Մենք թքած ու­նենք քո խոր­հուրդ­նե­րի վրա, մնա­ցել էր՝ հա­սա­րակ բոմ­ժը մեզ խոր­հուրդ տար։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — (վերց­նում է գի­նու գա­վա­թը): Խ­մում եմ ձեզ հա­մար, ե­րի­տա­սարդ ըն­տա­նիք եք, մաղ­թում եմ ձեզ եր­ջան­կութ­յուն, յոթ որ­դով սե­ղան նստեք, շատ ե­րե­խա­ներ ու­նե­ցեք, հատ­կա­պես տղա ե­րե­խա­ներ։
Մու­րա­ցի­կը խմում է գի­նին, բա­ժա­կը դնում է պա­տու­հա­նա­գո­գին, հե­ռա­նում է։
Ար­մե­նը փա­կում է պա­տու­հա­նը։
Լ­ռութ­յուն: Ա­նին դան­դաղ մո­տե­նում, նստում է հա­տա­կին՝ մեջ­քը հե­նած ան­կող­նուն։
ԱՆԻ — Լ­սե­ցի՞ր, ինչ ա­սաց, ե­րե­խա­ներ, հատ­կա­պես տղա ե­րե­խա­ներ։ Չէ, բո­լորդ նույնն եք, դուք ա­տում եք աղ­ջիկ ե­րե­խա­նե­րին։ (­Վեր է կե­նում, նետ­վում է դե­պի Ար­մե­նը:) Դու էլ ես այդ­պես մտա­ծում, դե՛, մի՛ կեղ­ծիր, ա­սա՛, ա­սա՛, որ տղա ե­րե­խա կու­զեիր, դե ա­սա՛, վա­խե­նում ես, մի՛ լռիր, ա­սա՛։
ԱՐՄԵՆ — Հանգս­տա­ցիր, բան չա­սա­ցի։
ԱՆԻ — Չա­սա­ցիր, բայց մտա­ծում ես։ Ո՞րն է տղա­մար­դու ա­ռա­վե­լութ­յու­նը, որ նա կին չէ՞։ Դե ա­սա՛, բա­ցատ­րի՛ր, մեղք է կին ծնվե­լը, հա՞։ (­Ձեռ­քե­րով բռնում է գլու­խը, ծնկի է գա­լիս:)
ԱՐՄԵՆ — Դե­ղերդ որ­տե՞ղ են, նևրոզդ կսկսվի…
Ար­մե­նը դա­րա­կի մեջ փնտրում, ա­պա փա­կում է դա­րակն ու ա­րագ դուրս է գա­լիս սեն­յա­կից։
Ցան­ցա­պատ սեն­յակ։
Տա­րեց տղա­մար­դը կանգ­նած է պա­տու­հա­նի մոտ՝ ձեռ­քին տու­փի նման­վող խա­ղա­լիք, ո­րի վրա բա­րակ ձող կա: Պտ­տեց­նում է ձո­ղը, լսվում է ե­րաժշ­տութ­յուն։
Տա­րեց կի­նը նստած է հա­տա­կին՝ տիկ­նի­կը գրկին։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Դա ի՞նչ է։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Խա­ղա­լիք։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ման­կութ­յո՞ւնդ ես հի­շել։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Անհ­նար է հի­շել, ին­չը չի ե­ղել։ (­Դան­դաղ քայ­լում է կնոջ կող­քով՝ պտտեց­նե­լով բա­րակ ձո­ղը, ո­րից ե­րաժշ­տութ­յուն է լսվում:) Հի­շո՞ւմ ես մեր դաս­տիա­րա­կին՝ Ան­նա­յին։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ոչ։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Երբ տա­րան որ­բա­նոց, նա էր ինձ խնա­մում… փոքր էի ու չէի ճա­նա­չում մորս, սկսե­ցի նրան մայ­րիկ ա­սել։ Մի ան­գամ, ծննդյանս օ­րը, կար­ծեմ յոթ տա­րե­կան էի, գնեց այս խա­ղա­լի­քը: Սա իմ ա­ռա­ջին ու վեր­ջին խա­ղա­լիքն է։ Իսկ դու ա­սում ես՝ ման­կութ­յունդ ես հի­շել, ա­հա իմ ման­կութ­յու­նը, ըն­դա­մե­նը։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Դեղս կտա՞ս։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — (բա­ցում է ան­կող­նու կող­քի փոք­րիկ պա­հա­րա­նի դա­րա­կը, դե­ղը տա­լիս է կնո­ջը): Հետդ ոչն­չից խո­սել չի լի­նում։ Նև­րոզդ սկսվում է։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Քո ընտ­րութ­յունն է, ինչ ա­նեմ։ Տա­նել չեմ կա­րո­ղա­նում, երբ ման­կութ­յու­նից կամ ե­րե­խա­նե­րից են խո­սում իմ ներ­կա­յութ­յամբ։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Տ­ղա ե­րե­խա­նե­րից։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Լ­ռի՛ր, խնդրում եմ։
Տա­րեց տղա­մար­դը գնում, կանգ­նում է պա­տու­հա­նի մոտ՝ հա­յաց­քը դե­պի դուրս. լռում է։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ին­չի՞ մա­սին ես մտա­ծում։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Մե­նակ մնա­լու։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Հոգ­նե՞լ ես։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Հա։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ա­սում են՝ սար­սա­փե­լի բան է մե­նա­կութ­յու­նը։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Սար­սա­փե­լին ինչ-որ մե­կի ներ­կա­յութ­յամբ մե­նակ մնալն է։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Տ­ղա որ ու­նե­նա­յինք, քեզ մե­նակ չէի՞ր զգա։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Բ­նա­կա­նա­բար, ոչ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Իսկ ե­թե աղ­ջի՞կ…
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Հի­մա դրան էլ եմ հա­մա­ձայն։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Ո­րով­հետև տղա չու­նե՞ս։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — Դե հա։
Տա­րեց կի­նը, օ­րո­րո­ցա­յին եր­գե­լով, դան­դաղ մաս­նա­տում է տիկ­նիկն ու մա­սե­րը փռում է հա­տա­կին։
Տ­ղա­մարդն ան­շարժ կանգ­նած է պա­տու­հա­նի մոտ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — (ընդ­հա­տում է եր­գը, վեր կե­նա­լով): Լ­սո՞ւմ ես, սի­րե­լիս, լսո՞ւմ ես, նա գա­լիս է։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — (հա­յաց­քը չկտրե­լով պա­տու­հա­նից): Ո՞վ։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — Բ­ժիշ­կը՝ սպի­տակ խա­լա­թով, գա­լիս է ա­սե­լու, որ ես հի­վանդ չեմ։ Մենք, ինչ­պես միշտ, կժպտանք, ցույց կտանք, որ եր­ջա­նիկ ենք, նա կհիա­նա մեզ­նով, սի­րա­լիր կժպտա ու կա­սի, որ պետք է հա­վա­տալ ու շա­րու­նա­կել բու­ժու­մը, մենք հա­մա­ձայ­նութ­յան նշան կա­նենք գլխով, հե­տո ա­մեն ան­գամ­վա պես կա­սես, որ ե­րե­խան ե­րե­խա է, ինչ տար­բե­րութ­յուն։ Կա­սես ու կմտա­ծես տղա ե­րե­խա­յի մա­սին, ես կլռեմ, բժիշ­կը կհա­վա­տա… Բայց այս ան­գամ ու­րիշ է կար­ծես, տես­նո՞ւմ ես, չի ժպտում, լուռ քայ­լում է դե­պի ինձ, ա­սես կան­չում է ձեռ­քի շար­ժու­մով, ու­զում է ա­սել, որ ես հի­վանդ չեմ, ա­յո՛, հի­վանդ չեմ… Բաց դու­ռը. նա հա­սավ…
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — (մո­տե­նում է կնո­ջը): Գժ­վե՞լ ես։ Ո՞ւմ հետ ես խո­սում, այս­տեղ ոչ ոք չկա, գի­շեր­վա ե­րեքն է։
ՏԱՐԵՑ ԿԻՆ — (ու­զում է գնալ դե­պի դու­ռը): Նա դռան ետ­ևում է, սպա­սիր։
ՏԱՐԵՑ ՏՂԱՄԱՐԴ — (բռնե­լով կնո­ջը): Հանգս­տա­ցիր, ոչ ոք չկա այն­տեղ, գնա պառ­կիր։
Տ­ղա­մար­դը, կնո­ջը բռնած, մո­տե­նում է ան­կող­նուն։

Ա­նին պառ­կած է ան­կող­նում, Ար­մե­նը նստած է նրա կող­քին։
ԱՐՄԵՆ — Ո՞նց ես զգում հի­մա։
ԱՆԻ — Ար­դեն լավ եմ։
ԱՐՄԵՆ — Բ­ժիշկ կան­չե՞մ։
ԱՆԻ — Ոչ, պար­զա­պես ման­կութ­յու­նից ու ե­րե­խա­նե­րից մի խո­սիր հետս, խնդրում եմ։
ԱՐՄԵՆ — Լավ, ինձ մնում է ոչ մի բա­նի մա­սին չխո­սել հետդ։
Պա­տու­հա­նը թա­կում են։ Ար­մե­նը վեր է կե­նում, մո­տե­նում է պա­տու­հա­նին, նա­յում է պա­տու­հա­նից, բա­ցում է։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Բա­րի ե­րե­կո։
ԱՐՄԵՆ — Բա­րի ե­րե­կո։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Ինչ­պե՞ս ես։
ԱՐՄԵՆ — Լավ, շնոր­հա­կա­լութ­յուն։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Ինչ ան­սիրտ տղա ես։
ԱՐՄԵՆ — Ին­չո՞ւ։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Քա­նի օր է՝ չենք տե­սել ի­րար, սա ի՞նչ դի­մա­վո­րե­լու ձև­ է։
ԱՆԻ — (վեր է կե­նում ան­կող­նուց, մո­տե­նում է մու­րա­ցի­կին): Դու իս­կա­պես ու­զում ես՝ զան­գեմ ոս­տի­կա­նութ­յո՞ւն։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Ես իս­կա­պես ու­զում եմ՝ գնաս խո­հա­նոց ու­տե­լիք ու գի­նի բե­րես, և հա­մոզ­վեմ, որ ան­ցած ան­գամ­վա թե­րութ­յուն­նե­րը չկան։
ԱՆԻ — Բայց…
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Ոչ մի բայց, ես պա­րապ չեմ, գնա՛, ա­րա­գաց­րո՛ւ։
Ա­նին դուրս է գա­լիս սեն­յա­կից։
ԱՐՄԵՆ — Ե­թե մի ան­գամ էլ գաս, ինձ­նից չնե­ղա­նաս, համ­բե­րութ­յունս սահ­ման ու­նի, լսո՞ւմ ես։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Էլ չեմ գա, իսկ դու գու­ցե սպա­սես եր­կար ու եր­կար։
Ա­նին ներս է մտնում, ձեռ­քին՝ ափ­սեի մեջ՝ կար­տո­ֆիլ, եր­կու կտոր հաց։ Ափ­սեն տա­լիս է մու­րա­ցի­կին, մու­րա­ցի­կը ափ­սեն դնում է պա­տու­հա­նա­գո­գին։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Բա գի­նի՞ն։
Ար­մե­նը բա­ժա­կով գի­նի է տա­լիս։ Մու­րա­ցի­կը ու­տում է կար­տո­ֆիլն ու հա­ցը, ափ­սեն դնում է պա­տու­հա­նա­գո­գին, թևով սրբում է բե­րա­նը։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — (Ա­նիին): Ապ­րես, ա­ղը տեղն է, բայց կար­տո­ֆի­լը մյուս ան­գամ շատ մանր կկտրա­տես, որ չվառ­վի, ու մի՛ խնա­յիր ձե­թը, մի քիչ շատ լցրու թա­վա­յի մեջ։ (Խ­մում է, գա­վա­թը դնում է պա­տու­հա­նա­գո­գին, հա­նում է տիկ­նիկ, տա­լիս է Ա­նիին:) Քեզ նվեր եմ բե­րել։
ԱՆԻ — Որ­տե­ղի՞ց ես բե­րել։
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Դի­մա­ցի փո­ղո­ցի աղ­բա­մա­նից, տես, ինչ գե­ղե­ցիկ է։
ԱՆԻ — (վերց­նում է տիկ­նի­կը): Բայց…
ՄՈՒՐԱՑԻԿ — Ոչ մի բայց, ցտե­սութ­յուն։ (­Հե­ռա­նում է:)
Ար­մե­նը փա­կում է պա­տու­հա­նը։ Քայ­լում են ան­կող­նու կողմ, Ա­նին նա­յում է տիկ­նի­կին։
Ա­նին տիկ­նի­կը դնում է ան­կող­նու վրա, սեն­յա­կը դան­դաղ սկսում է բարձ­րա­նալ։
Լս­վում է կայ­ծա­կի ձայն, ամ­պի գո­ռոց, անձր­ևի ձայն, նո­րից կայ­ծակ։
Բե­մը մթնում է։
ԱՐՄԵՆ — Մո­մը որ­տե՞ղ է։
ԱՆԻ — Չու­նենք։
ԱՐՄԵՆ — Ա­սեիր՝ հետս բե­րեի։
ԱՆԻ — Մո­ռա­ցել էի։
ԱՐՄԵՆ — Բա որ այ­սօր չտա՞ն լույ­սե­րը։
ԱՆԻ — Կ­տան, ա­ռա­ջին դեպ­քը չէ, կայ­ծա­կից է։
ԱՐՄԵՆ — Սա նման է մար­դու կյան­քին, մի պահ, և­ ա­մեն ինչ մթնում է։
ԱՆԻ — Ու հե­տո՝ է­լի լույս։
ԱՐՄԵՆ — Ն­րանց հա­մար, ով­քեր կտես­նեն։
ԱՆԻ — Ե­րա­նի տես­նող­նե­րին…
Ցան­ցա­պատ սեն­յակ։
Սեն­յակն իջ­նում է վեր­ևից, ան­կող­նու վրա պառ­կած սպի­տա­կա­հեր ծե­րու­նին պտտում է ձեռ­քի խա­ղա­լի­քի բա­րակ ձո­ղը, ո­րից ե­րաժշ­տութ­յուն է լսվում։ Քիչ անց ծե­րու­նին ընդ­հա­տում է նվա­գը, սեն­յա­կը դան­դաղ շա­րու­նա­կում է իջ­նել… Ծե­րու­նին գրկում է կող­քի բար­ձը, սեղ­մում է կրծքին:
ԾԵՐՈՒՆԻ — Հի­մա, երբ գնա­ցել ես, ա­մե­նից շատ ինքս ինձ եմ կա­րո­տել. ինձ տես­նե­լու հա­մար պետք է նա­յեմ քեզ, ինքս ինձ վրա գո­ռա­լու հա­մար պետք է վի­ճեմ քեզ հետ։ Մե­կին գու­մա­րած մեկ հա­վա­սար է մե­կի… Եվ ինչ­պես ա­սում են, մե­նա­կութ­յու­նից սար­սա­փե­լի բան չկա…
Ծե­րու­նին նո­րից նվա­գում է, սեն­յակն իջ­նում է ներքև ու կոր­չում է խա­վա­րի մեջ։ Բե­մը մթնում է։

You may also like...

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։