Կարինե ԽՈԴԻԿՅԱՆ / ՋՈՒՐ
Ֆանտաստիկ աբսուրդ
Գործող անձինք
ԿԻՆ
ՏՂԱՄԱՐԴ
ՌՈԲՈՏ ՆԵՌՈ՛
Գործողության տեղը՝ ցելոֆանե սև վարագույրներով մասնատված տարածք, որը ժամանակավոր կացարանի զգացողություն պիտի առաջացնի՝ ցաքուցրիվ իրեր, հատակին թափված պլաստիկե տուփեր… Տարածքի տեսանելի մասում ռոբոտ-վահանակն է՝ կանաչ ու կարմիր լամպերով սարք:
ՏԵՍԱՐԱՆ. Բեմում անթափանց խավար է: Դռան զանգ: Կարճ դադար: Զանգը կրկնվում է մի քանի անգամ, հետո անդադար հնչում է՝ դռան թակոցների ուղեկցությամբ: Անհոդաբաշխ հնչյուններ են լսվում՝ աստիճանաբար ճիչ-գոռոցի վերածվելով: Անսպասելի՝ կտրուկ լռություն: Կողպեքի մեջ պտտվող բանալու ձայն: Դռան բացվելը զգացվում է կուլիսներից բեմ ուղղված կուրացնող լույսից: Այդ լույսի մեջ հայտնվում է մեկը (Կինը) անսովոր հանդերձանքով, որը տիեզերագնացի համազգեստ է հիշեցնում: Նա ներս է խուժում, դուռն աղմուկով փակում է: Բեմը կրկին թաղվում է խավարի մեջ: Լռություն: Կինը անհոդաբաշխ հնչյուններ է արձակում, ինտոնացիայից պիտի հասկացվի՝ հարց է տալիս: Ու նորից՝ լռություն: Հետո լսվում է, ինչպես է խավարի մեջ շարժվում՝ ինչ-որ իրերի դիպչելով: Տեղում լռվում է: Կարճ լռություն:
Հազիվ լսելի, հետո աստիճանաբար ուժգնանում է մետաղական խզզոց հիշեցնող ձայն, միաժամանակ կարմիր լամպն է վառվում ռոբոտ-վահանակի վրա՝ աղոտ նկատելի դարձնելով Կնոջը:
Ռոբոռ-վահանակը որոշ ժամանակ է գործող անձ: Իրական Նեռո՛-դերասանը նստած է դռան հակառակ անկյունում:
ՆԵՌՈ՛ — Ուշացել ես:
ԿԻՆ – (սկաֆանդրից անհասկանալի ձայներ են լսվում):
ՆԵՌՈ՛ — 42 րոպե:
ԿԻՆ — (սկաֆանդրից անհասկանալի ձայներ են լսվում):
ՆԵՌՈ՛ — Այսքան ուշացած չկայիր:
ԿԻՆ — (ձեռքերի շարժումով փորձում է ինչ-որ բան հասկացնել):
ՆԵՌՈ՛ — 42 րոպեն արդեն շատ լուրջ է:
ԿԻՆ — (ձեռքերի շարժումով փորձում է ինչ-որ բան հասկացնել):
ՆԵՌՈ՛ — Նյարդերդ բանի պետք չեն:
ԿԻՆ – (ոտքով դեն է շպրտում ինչ-որ իր):
ՆԵՌՈ՛ — Քանի նորմալ խոսել չես կարող՝ ասեմ, ինչ մտածում եմ: Ստիպված եմ օգտվում առիթից՝ ռոբոտին միշտ չէ, որ լսվելու հնարավորություն է տրվում: Ես կասեի՝ ընդհանրապես չի տրվում այդ հնարավորությունը:
ԿԻՆ – (հերթական իրն է շպրտում պատին):
ՆԵՌՈ՛ — (անվրդով): Բայց հիմա իմ աստեղային ժամն է, ձեր հորինած փքուն արտահայտությունն, այդպես չէ՞…
ԿԻՆ – (տեղում քարանում է՝ չարագուշակ լռություն):
ՆԵՌՈ՛ — (տոնը փոխելով, ասես զգալով, որ չափն անցավ): Դու առանց պատճառի ուշացողը չես:
ԿԻՆ – (դանդաղ մոտենում է նրան):
ՆԵՌՈ՛ — (շտապ, չքմեղանալով): Ասելիքս ավարտեցի: Անցնում եմ անմիջական պարտականությանս:
Վահանակի վրա մարում է կարմիրը, կանաչ լամպն է վառվում, հնչում են «Շնային վալսի» առաջին ակորդները, նույն պահին բեմը, որ Կնոջ բնակարանն է, լուսավորվում է: Բայց որ անսովոր արարածը կին է՝ դեռ չի երևում՝ սկաֆանդր, կոմբինեզոն…
ԿԻՆ – (զգուշորեն հանում է սկաֆանդրը, բայց գործած գլխարկը թողնում է գլխին: Եփ գալով): Քանի՞ անգամ եմ ասել…
ՆԵՌՈ՛ — Ասել ես… (Կնոջը ձայնը նույնությամբ նմանակելով:) Տանե՛լ չեմ կարող շներին:
ԿԻՆ – (ուշադիր ու զգույշ զննում է սկաֆանդրը, թվում է՝ լիովին այդ գործին է տրված, բայց խոսելու տոնը պիտի հուշի՝ ներքին կռիվ կա Նեռոյի ու իր միջև: Ինքն իրեն:) Ապակին խամրել է… միայն դա էր ինձ պակաս… (Սկաֆանդրը կախում է կեռիկից, իր իսկ շպրտած իրերն է հավաքում՝ ավելացնելով իրարանցումը: Այլ տոնով:) Գիտես ու չե՛ս փոխում այդ ապուշությունը: (Հիստերիկ ճիչով:) Էլ չլսե՛մ:
ՆԵՌՈ՛ — (անվրդով): Բողոքիր ինձ նախագծողին: Համաձայն եմ, տափակ վալս է, բայց այդ գիտունիկը համոզված էր, որ պոզիտիվ տրամադրություն կառաջացնի: Միայն հաշվի չէր առել, որ շներին տանել չես կարող:
ԿԻՆ – Կատուներից է՛լ եմ զզվում:
ՆԵՌՈ՛ — Համենայնդեպս հիշեցնեմ. ես կատու չեմ:
ԿԻՆ – Մխիթարվիր այդ մտքով: (Մոտենում, ավելի ուշադիր է զննում սկաֆանդրը, ինքն իրեն:) Վաղը ստուգել տամ: (Դադարից հետո՝ անսպասելի չարությամբ:) Դու պարտավոր ես առաջին զանգից հետո անմիջապես, լսո՞ւմ ես, ան-մի-ջա-պե՛ս դուռը բացել ու լույսերը վառելը, անկախ նրանից, թե ե՛րբ կվերադառնամ:
Մոտենում, ձեռքը բարձրացնում, թվում է՝ հարվածելու է վահանակին, Նեռո՛ն կանխում է:
ՆԵՌՈ՛ — (դանդաղ ու ցավակից): Ձախ աչքդ կարմրե՜լ է:
ԿԻՆ – (չարությունը մոռացած): Իսկապե՞ս… (Արագ մոտենում է հայելուն, զննում, մտահոգ:) Կարմրել է… Հակառակի պես, ճառագայթումն այսօր շատ բարձր էր:
ՆԵՌՈ՛ — (նույն տոնով): Կոմբինիզոնդ է՜լ…
ԿԻՆ – Վնասվե՞լ է… (Համարյա սարսափած՝ փորձում է հայելու մեջ տեսնել՝ որտեղ, շուռումուռ է գալիս:)
ՆԵՌՈ՛ — (խիստ): Անճոռնի է: Շա՛տ անճոռնի է:
ԿԻՆ – Տափա՛կ:
ՆԵՌՈ՛ — Փորձում եմ թուլացնել լարվածությունդ, մի քիչ էլ՝ ու սենյակում կայծեր կթռչեն:
ԿԻՆ – Ես լարված չե՛մ: (Հեռանում է հայելուց, մոտենում է դռանը, ականջ է դնում:)
ՆԵՌՈ՛ – Դրա համա՞ր ես կպել դռանը:
ԿԻՆ – (զգալով, որ բռնվեց): Դուռը չբացեցիր, ստիպված ստուգում եմ, գոնե փակե՞լ ես:
ՆԵՌՈ՛ – Իսկ դու ի՞նչ ես կարծում…
ԿԻՆ – Վաղը քեզ հանձնեմ լիկվիդացիոն կենտրոն, մյուս օրը կդադարեցնեն գոյությունդ: Ի՞նչ ես կարծում, կատակո՞ւմ եմ:
ՆԵՌՈ՛ — Չեմ կարծում: Իսկ դու կատակելու սովորություն չունես, թեև ունես հումորի զգացում:
ԿԻՆ – (թվում է՝ հիմա կպայթի, բայց… անսպասելի ծիծաղում է): Երեսառա՛ծ…
ՆԵՌՈ՛ — (ռոբոտային միօրինակությամբ): Երեսառած, երեստված, երեսփոխած, երեսհարված, հարատևած, համատարած, ջրի բերած, ջրի տա…
ԿԻՆ – Ձա՛յնդ…
ՆԵՌՈ՛ — …րա՛ծ:
ԿԻՆ – Չասե՛ս:
ՆԵՌՈ՛ — Ո՞ր մեկը: Երեսառա՞ծը, թե ջրի…
ԿԻՆ – Չհամարձակվե՛ս… (Կոտրված:) Խնդրում եմ…
ՆԵՌՈ՛ — Հասա կոնսենսուսի: Ինձ չես լիկվիդացնի, որովհետև բարդույթ չունեմ այդ բառից: Ու կշարունակեմ տափակ կատակել, որովհետև…
ԿԻՆ – (գոռում է): Ասացի՝ խնդրում եմ:
ՆԵՌՈ՛ — Որովհետ ջուր ասելուց հետո կարող եմ շարունակել՝ սառը ջուր, մաքուր ջուր, լեռնային անապական ջուր… շա՜տ ջուր…
Կինը փլվում է հատակին: Դադար:
ՆԵՌՈ՛ — (մեղավոր): Վե՛րջ: Էլ չեմ ասի… Այսօ՛ր չեմ ասի: Ինչքան չլինի՝ ուշացել ես, սկաֆանդրը վնասվել է… (Խիստ:) Թե՞ վնասել են:
ԿԻՆ – (տեղից վեր է թռչում, կռվազան): Վնասվել է, հասկացա՞ր, վնասվել է՛: Ու չհամարձակվե՛ս ինձ հետ խոսել այդ տոնով:
ՆԵՌՈ՛ — (իբր՝ մեղավոր): Հասկացա, վնասել են… (Դադար: Ավելի խիստ:) Ու հերիք է այդ անճոռնիությունը վրադ պահես: Համաձայն հրահանգի՝ փակ տարածքում 10 րոպեից հետո կոմբինիզոնը կսկսի ներսից քե՛զ ճառագայթել:
ԿԻՆ – (թունոտ): Վախենում եմ պատկերացնել, թե ի՞նչ էի անելու առանց քեզ: (Գնում է վարագույրի ետևը, զգեստափոխվում է:)
ՆԵՌՈ՛ — Դեռ չես ասել՝ ինչու ուշացար:
ԿԻՆ – (իբր անհոգ): Հենց էնպես:
ՆԵՌՈ՛ — Երեկ էլ ուշացար:
ԿԻՆ – Ի՜նչ էլ հիշում ես:
ՆԵՌՈ՛ — 32 րոպե:
ԿԻՆ – Տես, է՛…
ՆԵՌՈ՛ — Իսկ անցած հինգշաբթի այնպես ներս ընկար, ասես հետապնդում էին:
ԿԻՆ – Այսքանից հետո մնում է ասես՝ ո՛վ էր հետապնդում:
ՆԵՌՈ՛ — Համենայնդեպս, քո անճոռնի կոմբինիզոնով հմայված անհույս ապուշ չէր:
Վարագույրի ետևից դուրս է գալիս Կինը: Գլխարկը չի հանել: Հագին անձև կտրվածքով երկար զգեստ է՝ վիզն ու դաստակները փակ:
ՆԵՌՈ՛ — Ի դեպ, անհույս ապուշը այս տեսքովդ էլ չի հմայվի:
ԿԻՆ – (ինքնահեգնանքով): Մի կերպ կդիմանամ: (Հաշտ): Նեռո՛, գուցե վերջապես հիշես անմիջական պարտականություններիդ մասի՞ն:
ՆԵՌՈ՛ — Ախ, սովա՜ծ է իմ տիրուհին: Զեկուցում եմ՝ սնունդը ուղարկել են ժամանակին, մենյուն անժամկետ նույնն է՝ անհամ, անհոտ: (Դադար:) Լսիր, անկեղծորեն, տեսքդ այսպես էլ ահավոր է:
ԿԻՆ – Տեսքս հանգիստ թող, ասացի… (Դարակից հանում է պլաստիկե տարբեր գույների տուփեր, զզվանքով:) Էլի՛ նույնը:
ՆԵՌՈ՛ — Նույն ապուր-շիլա-խնձորը: Այսինքն՝ դրանց փոխարինիչները:
Կինը առանց նայելու բացում է տուփերից մեկն ու մեքենաբար կուլ է տալիս ինչ-որ զանգված:
ԿԻՆ – Ու բոլորը՝ նույն համի: (Այլ տոնով:) Ասում ես՝ տեսքս ահավոր է… (Մի պահ կենտրոնանում, հետո գլխի է ընկնում:) Սպասիր, հագուստիս մասին ակնարկներդ… (Խիստ:) Այսօ՞ր ինչ ես փորփրել արխիվներում, դու հենց այնպես չես խայթում, քեզ լավ եմ ճանաչում: Դե՞… խոստովանիր:
ՆԵՌՈ՛ — Ի՜նչ էլ բառեր ես գտնում՝ խոստովանիր… խայթոցներ… Ընդամենը անցյալն եմ քրքրել՝ անմեղ զբաղմունք է:
ԿԻՆ – (տեղի չտալով): Ո՞ւմ եմ ասում, դե՞, ի՞նչ ես փորփրել:
ՆԵՌՈ՛ — (ոգևորված): Հա, փորփրել եմ ու գտել եմ… Փարի՛զ: Նորաձևությո՛ւն — 2027, գարուն, ամառ: Իսկ ի՜նչ կանայք… շիկահեր, փարթամ մազերով, ատլասե մաշկով, համարյա մերկ… շիֆոն, թավիշ, թափանցիկ, օդեղեն հագուստներ…
ԿԻՆ – (մոտենում է հայելուն, չնայելով իր արտացոլանքին): Արդեն չեմ հավատում, որ այդ ամենը եղել է:
ՆԵՌՈ՛ — Ինչպե՞ս հավատաս՝ դրսում 2036 թիվն է: Դու էլ՝ անճոռնի կոմբինիզոնով ու…
ԿԻՆ – (հոգնած): Ինչո՞ւ ես հոգիս քրքրում:
ՆԵՌՈ՛ — Հոգիդ ինձ ի՞նչ… Ժամերով մենակ եմ մնում, մտածում եմ: Ավելի շատ զարմանում եմ՝ ինչից ինչի եք վերածվել…
ԿԻՆ – Հիմա միայն զարմանքդ էր պակաս… (Ինչ-որ բան հիշելով:) Ամսի քանի՞սն է:
ՆԵՌՈ՛ — (չարախինդ): Դե եթե ա՛յս օրն ես մոռացել, ուրեմն ամեն ինչ ավելի քան լուրջ է:
Կինը ուշադրություն չդարձնելով նրա խայթոցին՝ տեղից վեր է թռչում- պլատիկե տուփերը ցրիվ են գալիս,- համարյա վազքով մոտենում է դարակներից մեկին, մի պահ հապաղում է՝ ասես վախենում է, թե՞ երկարաձգում է պահը, հետո դանդաղ ձեռքը մտցնում է ներս ու դուրս է բերում ապակյա փոքրիկ սրվակ՝ անգույն հեղուկով: Նայում է, հոտ է քաշում, լույսին է դեմ տալիս՝ դեմքը բացվում է, ժպիտի նման մի բան է հայտնվում…
ԿԻՆ – (կամաց): Ջուր… ջուր… Ջո՜ւր…
ՆԵՌՈ՛ — Ինչ-որ մեկը քիչ առաջ ինձ արգելում էր այդ բառն ասել:
ԿԻՆ – Ես կարող եմ ասել.. (Շատ զգույշ դնում է սեղանիկին, շրջվում է՝ կողքի սենյակն է գնալու:) Դու իրավունք չունես:
ՆԵՌՈ՛ — Փոխարենը տեսնում եմ:
ԿԻՆ – (կանգ է առնում, զգուշավոր): Ի՞նչ ես տեսնում:
ՆԵՌՈ՛ — (իբր՝ ինքն իրեն): Մարդ ինչքան պիտի ուրախանա մի քանի գրամ ջրի համար, որ չնկատի…
ԿԻՆ – (շրջվում է, տագնապով): Էլի՞…
ՆԵՌՈ՛ — Սրվակը փոքրացել է, 250-ի փոխարեն էլ 230 գրամ ջուր է:
ԿԻՆ – (շփոթահար): Ինչո՞ւ…
ՆԵՌՈ՛ — Ի՞նձ ես հարցնում:
ԿԻՆ – Չէ՞ որ չեն զգուշացրել:
ՆԵՌՈ՛ — Դո՛ւ չես լսել: Հիմա միացնեմ…
ԿԻՆ – Միայն ոչ հեռատեսիլը:
ՆԵՌՈ՛ — Լավ, հին ու բարի ռադիոն գործի դնենք:
ՀԱՂՈՐԴԱՎԱՐ 1 – (կենսախինդ քայլերգի ուղեկցությամբ): Նոր ատրակցիո՛ն, աննկարագրելի զգացողություննե՛ր, ֆանտաստիկ հաճո՛ւյք: Ատրակցիոն՝ «Գարնանային անձրև ամպրոպով ու կայծակով»… (Ամպրոպի ձայն:)
ԿԻՆ – (փորձելով խլացնել ձայնը): Փոխի՛ր ալիքը:
ՀԱՂՈՐԴԱՎԱՐ 2 – Փորձարարական լաբորատորիան նոր պատենտ է գրանցել՝ ապուրից, շիլայից ու խնձորից բացի ստեղծվել է պաղպաղակ՝ վանիլայի՛ն, որը նույն կերպ ու նույնիսկ քիչ ավելի վերացնում է ջրի պահանջն ու ծարավի զգացումը…
ԿԻՆ – Կտրի՛ր դրա ձայնը:
Լռություն: Կինը կատաղած ոտքով դեսուդեն է նետում հատակին ցիրուցան իրերը:
ՆԵՌՈ՛ — Ի՞նչ ես անում:
ԿԻՆ – Փորձում եմ չգժվել:
ՆԵՌՈ՛ — Դու չես գժվի:
ԿԻՆ – (քարանում է): Ինչո՞ւ…
ՆԵՌՈ՛ — Նույնիսկ դժբախտ չես:
ԿԻՆ – (նստում է, նայում սրվակին): Փոխարենը դու երջանիկ ես:
ՆԵՌՈ՛ — Ես ռոբոտ եմ:
ԿԻՆ – Դու երջանիկ ռոբոտ ես:
ՆԵՌՈ՛ — Հիմնավորիր:
ԿԻՆ — Ստիպված չես ամեն անգամ կուլ տալ ապուր-շիլա-խնձոր զզվանքն ու հերթական անգամ մեռցնել ծարավի զգացումը: Քնելուց առաջ անպայման պիտի հաբեր խմես, որ երազում գետ, ծով, ջրհեղեղ… անձրևի կաթիլ տեսնելուց կաթված չստանաս քնիդ մեջ:
ՆԵՌՈ՛ — Երևի դաժան բան ես ասում: Երևի իրոք երջանիկ եմ: Բայց լսեցիր, չէ՞, գիտական կենտրոնները փրկության ելքեր են փնտրում: Ճիշտ է, մինչև հիմա չեն հաշվել, թե քանի միլիարդ մարդ մեռավ, մինչև ջրի պահանջը ձեր մեջ մեռցնելու միջոցը գտան այդ ապուր-շիլա-խնձորով: Հետո քանի միլիարդը այրվեց, որովհետև ծանր կապարի վերածված ծովերն ու օվկիանոսները անձրև ու ձյուն չէին կարող դառնալ, ու միայն արեգակն է երկնքի տերն ու տիրակալը… Բայց դե ոչինչ, անճոռնի, բայց պաշտպանական կոմբինիզոնն ու սկաֆանդրը ստեղծեցին, ու մարդկային կերպարանքից զրկվեցիք վերջնականապես: Իսկ հիմա այնքան են երես առել, որ պաղպաղակ են ստեղծել…
ԿԻՆ – Վանիլային… Հա, ոնց որ ձեռ առնեն: (Զննելով սրվակի պարունակությունը:) Բայց ինչո՞ւ 230 գրամ:
ՆԵՌՈ՛ — Հիմա կմիացնեմ վերջին հրահանգը՝ կիմանաս:
ՀԱՂՈՐԴԱՎԱՐ – Այսօրվանից ամիսը մեկ անգամ տրվող 250 գրամ ջրի փոխարեն մոլորակի բնակիչները կստանան 230 գրամ, բայց արդեն՝ երկու ամիսը մեկ անգամ: Մոլորակի միացյալ գիտական կենտրոնը հրաժարվել է բացատրություն տալուց…
ԿԻՆ – Անջատի՛ր… (Անսպասելի փոփոխություն է տեղի ունենում նրա հետ՝ ասես ուրիշ մեկն է՝ խոսում է ինքն իր հետ՝ իրականությունից վերացած:) Չի՛ եղել… այդ օրը չի՛ եղել… Եթե անգամ եղել է, ե՛ս այնտեղ չեմ եղել… Եթե անգամ եղել եմ՝ միայն հեռվի՛ց եմ նայել… Ես չէի… ինչ-որ մեկը մոտեցավ, սեղմեց դեղին կոճակը: Իսկ ես հեռվում էի… ես այնտեղ չէի… Ես՝ ես չէի…
ՆԵՌՈ՛ — (կամաց): Էլի՜ սկսվեց… (Բարձր, վատ թաքցրած ծաղրով:) Այդ օրը կապույտ, էլեգանտ կոստյում էիր հագել ու երկար, կապարի պես սև մազերդ ամուր կապել էիր ծոծրակիդ, դրան, կարծեմ, ձիու պոչ են ասում: Դու այնտեղ էիր, դեղին կոճակի կողքին…
ԿԻՆ – (սթափվում է, նեղ է զգում): Բա՞րձր էի խոսում:
ՆԵՌՈ՛ — (իբր՝ անտարբեր): Էն էլ ո՜նց, բողոքում էիր, ասում էիր՝ ինչո՞ւ 230, ինչո՞ւ երկու ամիսը մեկ անգամ, բա իմ Խատուտի՞կը…
ԿԻՆ – Խատուտի՜կը… (Վազում է վարագույրներից մեկի ետևը, դանդաղ վերադառնում է՝ զգուշորեն բերելով ակվարիում, մեջը՝ մի ձկնիկ:) Ջուրը քչացել է… Փոքրիկս, հիմա, համբերիր, ես հիմա…
Ակվարիումը դնում է սեղանիկին, վերցնում է սրվակը, բացում է, մոտեցնում է շուրթերին, այն է՝ կում է անելու, բայց վերջին վայրկյանին կարողանում է իրեն ստիպել սրվակը հեռացնել:
ՆԵՌՈ՛ — (փնթփնթան): Գոնե մի կում խմիր, մի գրամի չափ…
ԿԻՆ – (սրվակի ջուրը լցնում է ակվարիումը, սրվակը դնում վահանակին: Ձկանը): Լավն է, չէ՞, ջուրը, թարմ, համեղ… Տես, Նեռո՛, միանգամից կենդանացավ, ոնց է պոչիկը թափահարում: Նեռո՛, լավն է, չէ՞, մեր Խատուտիկը:
ՆԵՌՈ՛ — (էլի՝ փնթփնթան): Նախ՝ քո՛ Խատուտիկը, ինձ մի խառնիր մութ գործերիդ մեջ: Ըստ հրահանգի ես պիտի զեկուցեմ՝ ուր հարկն է: Մարդիկ մի գրամ ջրի համար իրար են սպանում, իսկ դու…
ԿԻՆ – (աչքը չկտրելով ձկից): Միայն փորձիր զեկուցել…
ՆԵՌՈ՛ — Մոլորակի բնակիչները… համենայնդեպս, նրանց 99, 99 տոկոսը սպասում է այդ 250… չէ, արդեն 230 գրամ ջրին, որ ամիսը… չէ, արդեն երկու ամիսը մեկ անգամ մարդավարի ջուր խմի, իսկ դու…
ԿԻՆ – (բարեհոգի): Վերջ տուր…
ՆԵՌՈ՛ — Չէ, եթե իմանամ, որ անում ես ի սեր այդ չնչին արարածի, նեյրոհանգույցներս իզուր չեմ լարի, բայց ես սկսել եմ գլխի ընկնել, թե ի՛նչն է անտրամաբանական արարքիդ պատճառը:
ԿԻՆ – (անսպասելի խստությամբ ու վախով): Ինչե՞ր ես հորինում:
ՆԵՌՈ՛ — (ինքնագոհ): Ուրեմն կասկածներս հիմք ունեն: Ու չգոռաս, տեղիցդ վեր չթռնես, ակվարիումը պլաստիկե տուփ չէ, կփշրվի: Ձուկը՝ հեչ, ջուրը և-ևս կլինի:
ԿԻՆ – (թվում է՝ ձկնիկին է դիմում, իրականում՝ Նեռոյին): Սկզբում շաբաթը մեկ էի ջուրդ թարմացնում, իսկ ինձ մեկ բաժակ ջուր էր մնում: (Աչքերը փակում է, ասես զգալով այդ բաժակը:) Հետո շաբաթը դարձավ երկու, բաժակը՝ երեք քառորդ… Հետո՝ երեք շաբաթ, իմ բաժակը կիսվեց… Հիմա արդեն երկու ամիս ջուր չի լինի: Կդիմանա՞ս, Խատուտիկս:
ՆԵՌՈ՛ — Միայն իմանամ՝ ինչիդ է պետք անբերան, անլեզու արարածը:
ԿԻՆ – Պետք չէ, որ իմանաս:
ՆԵՌՈ՛ — Բայց ինչո՞ւ…
ԿԻՆ – Կարող է չդիմանաս:
ՆԵՌՈ՛ — Ե՞ս…
ԿԻՆ – Դու՝ ռոբոտ Նեռո՛ն:
ՆԵՌՈ՛ — Հիմա ամեն ինչ կանեմ՝ իմանալու համար:
ԿԻՆ — Փորձիր, տեսնեմ՝ ուր կհասնես:
ՆԵՌՈ՛ — Հասնելու խնդիր չկա, ես իմ տեղում եմ, ջրի կարիք էլ չունեմ: Իսկ դուք, որ մի բուռ եք մնացել մոլորակի վրա՝ ուր կհասեք ու ե՛րբ կհասնեք…
Դռան թակոց: Դադար: Նորից՝ թակոց:
ԿԻՆ – Քո տափակ օյիննե՞րն են:
ՆԵՌՈ՛ — Իմա՞ստը…
Թակոց:
ԿԻՆ — (ձեռքերով փակելով ակվարիումը): Ուրեմն ո՞վ է:
ՆԵՌՈ՛ — Գուցե… Բայց ի՞նչ եմ ասում, դու ե՞րբ ես հյուր ընդունել…
Թակոց՝ բարձր:
ԿԻՆ – Չգիտի զանգի տեղը, թակում է… Ուրեմն՝ օտար է: (Ահաբեկված:) Դու պարտավո՛ր ես իմանալ…
ՆԵՌՈ՛ — Պարտավո՜ր եմ… Եթե դա հիշեցիր, բարի եղիր նաև լսել հրահանգներս: (Խիստ:) Սսկվի՛ր ու դռանը չմոտենա՛ս:
Անկանոն թակոցներ:
ԿԻՆ – (այլևս չի թաքցնում վախը): Կարող է ներս խուժել…
ՆԵՌՈ՛ — Հանգի՛ստ: Դուռը գաղտնագրված է:
ԿԻՆ – Իսկ ես վախենում եմ…
ՆԵՌՈ՛ — Ուշացումներդ վախիդ հետ կապ ունե՞ն: Գոնե հիմա մի կեղծիր… Կապ կա՞:
Անընդմեջ թակոցներ:
ԿԻՆ – Կապ էլ լինի, դու պարտավո՛ր ես ապահովել իմ անվտանգությունը:
ՆԵՌՈ՛ — Եթե մինչև հիմա ներս չի խուժել, իմ շնորհքն է: Թեև…
ԿԻՆ – Ի՞նչ…
ՆԵՌՈ՛ — Եթե դու չբացես դուռը:
ԿԻՆ – (ակվարիումը տանում է իր տեղը, հընթացս): Զսպիր երևակայությունդ, եթե ուրիշ բանի ընդունակ չես: (Վերադառնում է, դարակից հանում է խնձորանման գունդը, նստում հատակին ու մեքենայորեն կծում է:) Ինչո՞ւ պիտի բացեմ:
Դրսից՝ տղամարդու ձայն. «Օգնե՛ք… մեռնում եմ»…
ԿԻՆ – Մեռնում է, եթե հավատանք ճիչերին: Բայց հիմա ո՞վ է հավատում ճչացողներին:
ՆԵՌՈ՛ — Իրոք մեռնում է:
ԿԻՆ – Պատից այն կողմ տեսնո՞ւմ ես:
ՆԵՌՈ՛ — Տրամաբանում եմ: Լսո՞ւմ ես ձայնը:
ԿԻՆ – (իր վախի հետ է, ցրված): Հետո՞ ինչ…
ՆԵՌՈ՛ — Առանց սկաֆանդրի է:
ԿԻՆ – (կենտրոնանալով): Համոզիչ էր: Հետո՛…
ՆԵՌՈ՛ — Ուրեմն կմեռնի:
ԿԻՆ – (հազում է, խնձորի կտորը խեղդ է գնացել: Շունչը ետ բերելով): Իմ դռան առա՞ջ…
ՆԵՌՈ՛ — Պատահականություն է… Գուցե:
Դրսից՝ «Օգնեք, սկաֆանդրս… վնասվել է»:
ԿԻՆ – Այսօր վնասված հակագազերի միջազգային օ՞րն է:
ՆԵՌՈ՛ — Ասածդ կատա՞կ էր… Ավելի լավ է գնա այստեղից, մինչև ամեն ինչ ավարտվի:
ԿԻՆ – (խնձորը շպրտելով): Ո՜նց եմ զզվում…
ՆԵՌՈ՛ — Չմոտենաս դռանը:
ԿԻՆ – (տեղից բարձրանալով): Մտքո՛վս էլ չի անցնում:
ՆԵՌՈ՛ — Չմոտենա՛ս դռանը:
ԿԻՆ – (գնում է վարագույրի ետևը, այնտեղից): Խատուտի՜կս, քեզ համար նոր հեքիաթ եմ պատմելու…
ՆԵՌՈ՛ — (բարձր՝ խլացնելով անընդմեջ թակոցները): Համոզված էի, որ չես մոտենա դռանը:
ԿԻՆ – (վերադառնում է, ջրի սրվակը դնում գրպանը): Լա՜վ ես սադրում: (Մոտենում է դռանը:)
ՆԵՌՈ՛ — (հրճվանքով): Այդպես էլ գիտեի…
ԿԻՆ – (ընթացքից՝ քամահրանքով): Սադրի՛չ: (Քիպ հպվելով դռանը:) Ո՞վ ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Օգնեցեք…
ԿԻՆ – Ո՞վ ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Բացեք դուռը:
ԿԻՆ – Սկաֆանդրիդ ապակի՞ն է վնասվել:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Երկու կես է եղել:
ԿԻՆ – Ինչպե՞ս ես հաջողացրել:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (լսվում է գետնին փլվող մարմնի ձայնը):
ԿԻՆ – (Նեռոյին): Դե ասա… Ի՞նչ անեմ:
ՆԵՌՈ՛– Արդեն ասել եմ՝ դուռը չբացես:
ԿԻՆ – Վա՛ղը քեզ կլիկվիդացնեն, որովհետև այսօր քեզ կհանձնեմ:
Կինը բացում է դուռը, անտանելի, անսովոր լույս է: Արագ դուրս է գնում, քարշ տալով ներս է բերում Տղամարդուն, համարյա շպրտում կողքի:
ԿԻՆ – (ծանր հևալով): Կարող էիր զգուշացնել, որ սկաֆանդր հագնեի:
ՆԵՌՈ՛ — Նախ՝ վնասված է, իսկ մինչև հագնեիր՝ կմեռներ վերջնականապես ու անվերադարձ:
ԿԻՆ – (զննելով ընկածին): Հիմա ո՞ր փուլում է:
ՆԵՌՈ՛ — Անվերջ վերադարձի: Խոսելու փոխարեն հանիր կոմբինիզոնը: Եթե կենդանանա՝ շնորհակալություն կհայտնի… Գուցե:
Կինը հանում է անծանոթի սկաֆանդրը, ստուգումէ՝ մեջտեղից կիսված է, մի կերպ հանում է կոմբինիզոնը, նա դեռ անգիտակից է: Ստուգում է զարկերակը: Դարակից հանում է ռետինե կապիչ ու անսովոր գործիք: Կապիչով կապում է ձեռքերն ու գործիքով ինչ-որ մանիպուլյացիաներ անում գլխի շրջանում:
ՆԵՌՈ՛ — Փաստորեն օգնել կարող ես…
ԿԻՆ – (անտեսելով ասածը): Մի քանի րոպե էլ դրսում մնար…
Այդ պահին տղամարդը ուժգին ցնցվում, նստում է տեղում ու դեռ լրիվ ուշքի չեկած՝ կապած ձեռքերով այնպես է հրում, որ Կինը շպրտվում է մի կողմ ու հարվածից ուշաթափվում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հեռո՛ւ ինձնից…
ՆԵՌՈ՛ — (քրթմնջում է): Որ ասում էի՝ շնորհակալություն կհայտնի՞…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Որտե՞ղ եմ…
ՆԵՌՈ՛ — Դժոխքում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (իզուր փորձելով ոտքի կանգնել): Ինչո՞ւ… դժոխքում:
ՆԵՌՈ՛ — Ջուրը դրախտում է:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (նկատելով, որ Կինը ուշաթափ է): Ո՞ւմ հետ եմ խոսում:
ՆԵՌՈ՛ — Ռոբոտ ուիվերսալ Նեռո՛: Ներոնի հետ չշփոթե՛լ: Չհարցնե՛լ՝ ինչ է նշանակում Նեռո՛՝ անպայման շեշտով: Չե՛մ ասի:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (անտեսելով նրան ու ուշադիր զննելով Կնոջը): Իսկ նա՞…
ՆԵՌՈ՛ — Բնակարանի տանտերն է ու իմ տիրուհին: (Հոգոցով:) Գուցե արդեն՝ է՛ր: Ի դեպ, նա քեզ փրկեց:
Տղամարդը մի կերպ ձեռքերն ազատում է կապանքից ու հատակի վրա սողալով հասնում է Կնոջը, ստուգում է զարկերակը, հետո… ապտակում է: Կինը բացում է աչքերը:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հիմա ես փրկեցի:
ՆԵՌՈ՞ — Հաշիվը հավասարվեց:
ԿԻՆ – (մի պահ զննում է նրան, հիշում՝ ով է, հետո, շփելով այտը): Նեռո՛, զանգիր արձագանքման կենտրոն: Արա՛գ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Պետք չէ, ինձ լավ եմ զգում:
ԿԻՆ – Ե՛ս ինձ վատ կզգամ, եթե այստեղից չգնաք: Նեռո՛, ո՞ւմ ասացի, զանգիր:
ՆԵՌՈ՛ — (մելանխոլիկ): Նա չի ուզում:
ԿԻՆ – Ե՛ս եմ ուզում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նեռո՛ն ճիշտ է ասում, պետք չէ զանգել:
ԿԻՆ – (կծու հեգնանքով): Ձեր սկաֆանդրը կիսվե՞լ է, իսկ գուցե դանակո՞վ են հարվածել, կամ կացնո՞վ… Կոմբինիզոնն էլ վնասված է… Իմ գործը չէ՝ ինչու են ուզում ձեզ սպանել: Ում որ պետք է՝ նա կպարզի:
ՆԵՌՈ՛ — Կարծում եմ, մոտերքում նրան սպասում են:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նեռո՛, դու հրաշք ես, թեև չգիտեմ, թե ինչու են այդ անունը քեզ տվել: (Կնոջը.) Ինձ կսպանի, եթե շրջապատված լինեմ շտապ արձագանքման ամենապրոֆեսիոնալ գործակալներով:
ԿԻՆ – Ո՞վ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նա: Ավելին ասել չեմ կարող, միայն ուշադիր նայեք՝ հանցագործի նմա՞ն եմ:
ԿԻՆ – (իր մտքի հետ): Ասում եք՝ նա՞… Կարո՞ղ եք նկարագրել…
ՆԵՌՈ՛ – Ինչպե՞ս… բոլորդ նույնն եք՝ նույն անճոռնի հանդերձանքով:
ԿԻՆ – Հանցագործին միշտ էլ կարելի է տարբերել:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հանցագործի նմա՞ն եմ:
ԿԻՆ – Երկրորդ անգամ եք հարցնում:
ՆԵՌՈ՛ — Էլի կհարցնի, մինչև պատասխանես:
ԿԻՆ — Նեռո՛, քեզ զսպիր: (Տղամարդուն.) Բացարձակ ազնիվ մարդու նման չես:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հենց գտնեք բացարձակ ազնիվ մարդ կամ գոնե ռոբոտ՝ կասեք: (Կամաց:) Ինձ ժամանակ է պետք:
ԿԻՆ – Ինչքա՞ն:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Զանգեմ ընկերոջս, օգնության կգա:
ԿԻՆ – Ե՞րբ կգա:
ՆԵՌՈ՛ — Կեսգիշերից ոչ շուտ: (Կանխելով Կնոջը.) Չեմ մոռացել, պիտի զեկուցեմ տարածքում անծանոթի հայտնվելու մասին:
ԿԻՆ – Միայն խոստանում ես… Զեկուցի՛ր:
ՆԵՌՈ՛ – Թեև… շտապել չարժե, հաշվի առնելով իրավիճակի նմանությունը. երկուսիդ էլ հետապնդում են ու…
ԿԻՆ – (կանխելով): Չշարունակե՛ս:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ինչո՞ւ, թող խոսի: Նեռո՛, շարունակիր:
ԿԻՆ – Այստեղ ե՛ս եմ հրամայում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ընդամենը ուզում եմ իմանալ՝ ձեզ է՞լ են հետապնդում:
ԿԻՆ – (դադարից հետո): Ումի՞ց եմ պակաս:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Համաձայն եմ: Քանի՞սն են:
ԿԻՆ – (դադարից հետո): Չգիտեմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Թույլ տվեք չհավատալ:
ԿԻՆ – Թույլ եմ տալիս:
ՆԵՌՈ՛ – Անծանո՛թ, ճիշտ տոն եք վերցրել, շարունակեք հարցաքննել:
ԿԻՆ և ՏՂԱՄԱՐԴ – (միասին): Ձա՛յնդ… (Շփոթահար, առաջին անգամ ուղիղ նայում են իրար:)
ՆԵՌՈ՛ – (մեկուսի): Սկսվե՜ց… (Բարձր:) Ինչպես ասեք, բայց այս պահից լսողի դերում եմ:
ԿԻՆ – Վաղուց պիտի սսկվեիր: (Հայացքը Տղամարդուց չկտրելով:) Ուրեմն՝ հարցաքննում եք…
ՏՂԱՄԱՐԴ – (ավելի մեղմ): Ընդամենը հետաքրքրվում եմ՝ պատճառը գիտե՞ք:
ԿԻՆ – (հարձակման է անցնում): Եթե ասեմ, որ երկուսիս պատճառն էլ նույնն է՞:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (ակնհայտ սպասում էր այդ պատասխանին, գոհ): Կհավատամ, իրավիճակը լարված է:
ՆԵՌՈ՛ – Կասեի՝ պայթունավտանգ է:
ԿԻՆ – Էլի խոսեցի՞ր:
ՆԵՌՈ՛ — Ստիպված:
ԿԻՆ — (Նեռո՛յին, զննող հայացքը չկտրելով Տղամարդուց): Հիմնավորիր:
ՆԵՌՈ՛ – Զգուշացնում եմ, իսկ հատկապես ո՛ւմ, գուշակեք:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նեռո՛, շարունակիր զարմացնել: (Կնոջը.) Ձեզ ինչո՞ւ են հետապնդում:
ԿԻՆ – (զննումից հետևություն անելով՝ «փակվում» է, կոպիտ): Էլ ի՞նչ կուզեիք, որ ասեի:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հանում եմ հարցս: Հավատացեք, թքա՛ծ ունեմ ձեր պրոբլեմների վրա:
ԿԻՆ – Արագ կողմնորոշվեցիք:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Այդ մեկը կարող եմ: (Դադարից հետո՝ ինչ-որ բան որոշելով:) Վարագույրի ետևում կսպասեմ: (Գլուխը շփելով:) Չմոռանամ… շնորհակալություն, մահից փրկեցիք:
ԿԻՆ – Ու դեռ զղջալու եմ:
ՆԵՌՈ՛ — Շատ ես զղջալու: (Տղամարդուն.) Չզանգես ընկերոջդ, զանգով քեզ կգտնեն: Ես կզանգեմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (անակնկալի գալով): Նեռո՛, ինչպե՞ս են շնորհակալ լինում ռոբոտից:
ՆԵՌՈ՛ — Հարցեր չտալով:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Տրամաբանական է: Իսկ ընկերոջս հեռախոսահամարը… (Նեռո՛յի կամաց ծիծաղը:) Դե հա, արդեն ճշտել ես:
ԿԻՆ – (Նեռոյին): Նորաձևության բացի դետեկտիվով է հետաքրքրված:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (տեղից բարձրանալով): Ագաթա Քրիստի՞:
ՆԵՌՈ՛ — Էդգար Պո՛:
ԿԻՆ – Լռե՛ք վերջապես: Երկուսդ էլ: (Տղամարդուն վարագույրը ցույց տալով:) Այն կողմ:
Տղամարդն անցնում է վարագույրի ետևը:
ԿԻՆ — (սպասելով, մինչև Տղամարդը գնա, կամաց): Նեռո՛, ո՞վ է… Արագացրու, նրա տվյալներն են պետք, բոլո՛րը: Ու միացրու վերջին նորությունները: Միայն կամաց, չլսի…
Միանում է ռադիոն:
ՀԱՂՈՐԴԱՎԱՐ – Այս նորույթը կթեթևացնի ծանրագույն պրոբլեմը, այսինքն՝ կդանդաղեցնի մաշկային ծածկույթի թեփուկացման պրոցեսը: Քսուքի զանգվածային արտադրությունն արդեն սկսված է, շուտով դեղամիջոցը կհայտնվի վաճառքում: Իսկ այժմ՝ քրեական քրոնիկոն. Խաղաղօվկիանոսյան անմարդաբնակ կղզիներից մեկում հայտնաբերել են Յոթնյակից հինգերորդի դիակը՝ քունքին արձակված գնդակով:
Վարագույրի ետևից զգույշ դուրս է գալիս Տղամարդը և քարանում:
ՀԱՂՈՐԴԱՎԱՐ – Սպանվածը Հզոր Յոթնյակից էր, որն իրականացնելով համաշխարհային նվաճման ոճրագործ ծրագիրը՝ մոլորակը մատնեց անդառնալի աղետի: Ինչպես հաղորդում է մեր հավաստի աղբյուրը, մարդասպանը վրիժառու խմբի անդամ է: Հիշեցնենք, որ խմբի նպատակը Յոթնյակին վերացնելն է: Սպանվածը խմբի հերթական զոհն է: Յոթնյակից այս պահին ողջ են մնացել երկուսը: Ինչպես անհաջող, բայց շատ տեղին կատակեց գործընկեր՝ դե՛ռ ողջ են մնացել երկուսը: Այժմ՝ եղանակի մասին…
ԿԻՆ – Նեռո՛, անջատիր:
Ռադիոն անջատվում է:
ՆԵՌՈ՛ – Իսկ եղանակի տեսությո՞ւնը…
ԿԻՆ – (կծու): Ի՞նչ նոր բան պիտի ասեն՝ մշտական թթվային տեղումներ, ռադիացիոն մրրիկներ… Բայց երկինքը՝ անամպ: Որտեղի՞ց ամպ լինի, ամպի համար գոլորշիացող ջուր է պետք: Իսկ ջուրը քարանձավներից են հանում՝ տասնյակ կիլոմետրեր հորատելով, և ամեն օր՝ ավելի ու ավելի քիչ: (Չշրջվելով Տղամարդու կողմը:) Ինչո՞ւ դուրս սողացիր, կեսգիշերին ժամանակ կա: Քնիր, ծանր օր էր…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Գիշերն էլ պակաս ծանր չի լինի:
ԿԻՆ – Վստահ ես ասում: Կամ անկեղծ ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Անցաք դու-ի՞:
ԿԻՆ – Նույնիսկ ուշացրել եմ: Վերադարձի՛ր տեղդ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Քիչ առաջ, գիտե՞ք, ինչ էի մտածում:
ԿԻՆ – Չի հետաքրքրում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Փորձում էի հիշել, թե վերջին անգամ երբ եմ հյուր գնացել:
ԿԻՆ – Չհիշեցի՛ր:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Դո՞ւք…
ԿԻՆ – Խոստովանությա՞ն ես սպասում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ձեզանի՞ց… Բան էր՝ ասացի:
ԿԻՆ – Հավատամ, որ հենց այնպես հարցրի՞ր:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (հաշտության փորձով): Ուրեմն պատկերացրեք, որ ձեզ հյուր եմ եկել:
ԿԻՆ – (շրջվում, սևեռուն նայում է): Առանց ծաղկեփնջի ու շոկոլադի, բայց՝ կիսված հակագազով:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Բայց հյուր, թեկուզ՝ անկոչ:
ԿԻՆ – Հյուր չեմ ընդունում, հյուրի չեմ սպասում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հյուրասիրության հույս չունեմ, պարզապես…
ԿԻՆ – Ի՞նչ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ռադիոն միացրեք:
ԿԻՆ – Ի՞նչ ես ուզում լսել:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Թեկուզ… եղանակի մասին:
ԿԻՆ – (անթաքույց հեգնանքով): Քիչ առաջ խոստացան անձրև՝ կայծակով, որոտով, համարյա հեղեղ, չէ՝ ջրհեղեղ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ինքնատիպ հումոր ունեք, միաժամանակ սադիստական ու մազոխիստական:
ԿԻՆ – Ինքնատիպ հումորից ավելի գուշակելու շնորհք ունեմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Միայն բախտս չգուշակեք:
ԿԻՆ – Դրա ժամանակն էլ կգա: Իսկ քեզ եղանակը չի հետաքրքրում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Շարունակեք, ինձ դուր է գալիս ձեր մտքերի ընթացքը:
ԿԻՆ – Սպանվածի մասին մանրամասնե՞ր ես ուզում լսել: Չէ՞ որ այդ պահին հայտնվեցիր:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ծոծրակին ա՞չք ունեք:
ԿԻՆ – Ոչ միայն: Վերադառնանք սպանվածին…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ինձ ողջ մնացածներն են հետաքրքրում:
ԿԻՆ – (գոհունակ): Վերջապե՛ս ասացիր, ինչ մտածում ես: Ու դա խոստովանությունից շատ ավելին է:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Չափազանցնում եք… Ո՞վ չի հետաքրքվում այդ պատմությամբ, կա՞ մի մարդ, ով ողջ է մնացել ու չի սպասում հանգուցալուծմանը:
ԿԻՆ – Կա՛:
ՆԵՌՈ՛ — (հոգոց հանելով): Կա…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ուզում եք ինձ համոզել, որ դո՞ւք…
ԿԻՆ — Ե՛ս:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Անհնար է:
ԿԻՆ – Ինչո՞ւ, ես թքած ունեմ և՛ սպանվածների, և՛ նրանց սպանողների վրա:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ա՛ն-հը՛-նա՛ր-է՛:
ԿԻՆ –Ի՛ն-չո՛ւ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Որովհետև պիտի հիշես, չես կարող մոռանալ, թե ինչպես յոթ մարդ կարողացան սպանել մեր կանաչ մոլորակը:
ԿԻՆ – Ընդամենը մի քանիսի ամբիցիաները հասել էին այնպիսի աստիճանի, որ այդ բանը պիտի պատահեր ուշ թե շուտ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Դու չես կարող այդպես խոսել, կամ անմեղսունակ ես, կամ…
ԿԻՆ – (սադրելով): Հապա, հապա՞…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հրեշ:
ԿԻՆ – Ավելի կոշտ բնորոշման էի սպասում… Ե՞րբ անցար դու-ի:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Երբ ասացի, ինչ մտածում եմ:
ԿԻՆ – Լուրջ փաստարկ է, ստիպված ենք շարունակել մեր զրույցը: Հրեշներից հինգն արդեն սպանված են… Կասե՞ս, ի՛նչն է զավեշտը:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նրանք ձգտում էին համաշխարհային տիրակալության, բայց ջրային աղետից հետո թաքնվեցին մոլորակի խուլ անկյուններում՝ ծպտված, ուրիշի անունով… Իզուր: Առաջին սպանվածին գտան ալպյան լեռներում, որսորդական անշուք կացարանում:
Այս պահից նրանց երկխոսությունը հիշեցնում է սուսերամարտիկների սրընթաց հարվածներ:
ԿԻՆ – Երկրորդը մեքսիկական խուլ գյուղում էր թաքնվել…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Երրորդը հասել էր մինչև Գրենլանդիա…
ԿԻՆ – Չորրորդը իջել էր չինական ամենախոր ձորն ու ճգնավոր էր խաղում…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հինգերորդի մասին քիչ առաջ ասացին…
ԿԻՆ – Մնացին երկուսը:
Դադար:
ԿԻՆ – Ինչո՞ւ լռեցիր…
ՆԵՌՈ՛ — Վաղուց պինգ-պոնգ երկխոսություն չէր լսել: Չէ, երբեք չէի լսել:
ԿԻՆ – Նեռո՛…
ՆԵՌՈ՛ — Դե հա, մոռացել եմ պարտականություններիս մասին, բայց… խոստովանեք, թեման շատ ինտրիգային է:
ԿԻՆ – Արդեն պարզած պիտի լինեիր, թե ով է այս սուբյեկտը, վերջապես ի՞նչ է անում այստեղ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (խաղ է սկսում): Ներկայությունս այդ աստիճա՞ն է հուզել երևակայությունդ… Նեռո՛, նկատի առ, որ չճշտեցի՝ տիրուհուդ ո՛ր երևակայությունը:
ՆԵՌՈ՛ — Կզգուշանամ գուշակել…
ԿԻՆ – Չլինի՞ սեքսուալ երևակայությանս մասին է ակնարկդ: Գերագնահատում ես քեզ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ինչո՞ւ ոչ, ամեն օր ձեռքիդ տակ տղամարդ չի հայտնվում…
ԿԻՆ – Լսիր, դո՛ւ…
ՆԵՌՈ՛ — Break! Կրքերը ժամանակից շատ շուտ բորբոքեցիք… (Կնոջը.) Սադրանքի ես տրվում… Վերահսկիր հույզերդ: (Տղամարդուն.) Իսկ դու վերջացրո՛ւ խաղդ ու սկսիր խոսել:
Դադար: Կինն ու Տղամարդը անակնկալի են եկել: Կինը նստում է հատակին՝ դեմքին անթափանց դիմակ: Տղամարդը ասես տեղը չի գտնում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նեռո՛, շշեցի՛ր, ինչպես ասում է ընկերս: (Դադարից հետո: Կնոջը.) Ինչո՞ւ են փնտրում, ի՞նչ նպատակով… Խուճապն արդեն քո մեջ է: Ինչո՞ւ չես մտածում, որ ես էլ կարող եմ հայտնվել նման պատմության մեջ: Ինչպես դու:
ԿԻՆ – Ես ու դո՞ւ… մենք շատ տարբեր ենք նույն պատմության մեջ հայտնվելու համար:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ուրեմն ասա, որ այս օրերին չես զգացել, ինչպես է թիկունքդ սկսում այրվել ինչ-որ մեկի հայացքից:
ԿԻՆ – (իբր անվրդով): Դրսում ամեն ինչ հնարավոր է:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (հիպնոսող հայացքը չկտրելով Կնոջից, նստում է հատակին՝ նրա դիմաց): Խոստովանիր, որ վախենում ես շրջվել, բայց գիտես, որ հետևում է՝ ավելի ու ավելի մոտենալով… Ու երբ ձեր բաժանում է մի քանի քայլ, սկսում ես վազել: Սկզբում դանդաղ, հետո աստիճանաբար արագացնում ես քայլերդ, և արդեն սլանում ես՝ չտեսնելով՝ ուր, իսկ վախդ ստիպում է՝ փախչե՛լ, փրկվե՛լ…
ԿԻՆ – Լռի՛ր…
ՆԵՌՈ՛ — Չի՛ լռի, որովհետև վերջապես հասել է քեզ: Այդպես չէ՞, անծանոթ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (տեղից բարձրանալով): Այդպես է:
ԿԻՆ – Ի՞նչ ես քրթմնջում, Նեռո՛:
ՆԵՌՈ՛ — Եկել է քեզ սպանելու:
ԿԻՆ – (տեղից բարձրանում, մոտենում է հայելուն, ուղղում գլխարկը, իբր՝ հուսախաբ): Բացբերա՛ն, ի՜նչ անակնկալ փչացրիր:
ՆԵՌՈ՛ — Համաձայն եմ, բայց դու վեցերորդն ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ռոբոտը երբե՛ք չի սխալվում: Չէ, մի անգամ սխալվեց, երբ ինձ ներս թողեց:
ԿԻՆ – (որ տենդագին հավաքում է ցրված իրերը): Ե՛ս եմ քեզ ներս թողել… քարշ տալով:
ՆԵՌՈ՛ — Իսկ ես չխանգարեցի:
ԿԻՆ – (իզուր փորձելով դողացող ձեռքերով իրար վրա դարսել պլաստիկե տուփերը): Բայց կարո՛ղ էիր:
ՆԵՌՈ՛ – Դու էլ գիտես, որ այսպես երկար շարունակվել չէր կարող:
ԿԻՆ – Դեմագո՛գ: (Քիպ մոտենում, զննում է Տղամարդուն): Ծանոթնե՞ր ենք: Պատահական հանդիպո՞ւմ… հպանցիկ զրո՞ւյց…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Առաջին անգամ ենք հանդիպում: Հանգստացիր, մենք ընդհանուր անցյալ ունենալ չենք կարող:
ԿԻՆ – (վարագույրի ետևից բերում է աթոռ, նստում, ասես գահի վրա է): Երբ մեզնից առաջինին սպանեցին, իսկ նա հզո՛ր տղամարդ էր, նպատակին հասնելու համար մորն անգամ կուրանար, մտածեցի՝ պատահականություն է, կամ գուցե նյարդերը տեղի են տվել, ինքնասպան է եղել, ի՞նչ իմանամ… Երկրորդը ճլուզ, զզվելի մեկն էր՝ սպանվելու լուրը հաճույքով լսեցի… Մշտապես ազդում էր նյարդերիս վրա: Երրորդը ամենաազնվական ընտանիքի տիկին էր՝ երազում էր թագադրվել աշխարհի տիրուհի… Ա՛յ, նրա մահից հետո սկսեցի մտածել, թե վրիժառուներին ի՞նչն է մոտիվացնում: Կարծում ես, հենց այնպե՞ս քեզ ներս թողեցի, կարող էի կանչել, ում հարկն է, ու վերջ: Քե՛զ՝ վերջ: Բայց ոչ միայն քարշ տվեցի այստեղ, նույնիսկ փրկեցի: Կասե՞ս, հանուն ինչի:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Իմ խոստովանության:
ԿԻՆ – Բի՛նգո: Սկսի՛ր: Չէ, սպասիր, թող ես գուշակեմ: Համաշխարհային աղետից մահացել է ընտանիքդ, ծնողներդ, բոլոր-բոլոր ընկերներդ, ծանոթ-անծանոթները… Ու դու նախ նրանց վրեժն ես լուծելու, հետո նոր միայն՝ կործանվող մոլորակի վրեժը: (Ինքնագոհ քմծիծաղով:) Գուշակեցի՞…
ՏՂԱՄԱՐԴ – (գնում, վարագույրի ետևից աթոռ է բերում, նստում է Կնոջ դիմաց): Երբ ծնվեց աղջիկս, ժամերով նստում էի օրորոցի կողքին ու նայում՝ ինչպես է շնչում, քնի մեջ ժպտում… Տեսած կա՞ս, ինչպես են երեխաները ժպտում երազում:
ԿԻՆ – (չոր): Ժամանակ չեմ ունեցել:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ի՜նչ ես կորցրել: Տատս ասում էր, որ երազում նորածինները իրենց հրեշտակին են տեսնում, խոսում են նրանց հետ… Ես կարող էի ժամերով նայել իմ քնած հրեշտակին:
ԿԻՆ – (իբր՝ ինքն իրեն): Աշխարհում ինչքա՛ն պարապ ժամանակ ունեցող կա, գրո՛ղը տանի:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հասկանում եմ, ինչու ես խայթում, բայց պիտի ավարտեմ պատմությունս: Աչոնիկս շատ արագ ոտքի ելավ, մեկ տարեկան արդեն քայլում էր ու ծիծաղում՝ իր քայլերի վրա ուրախացած… Լսած կա՞ս, ինչ զրնգուն է մեկ տարեկան երեխայի ծիծաղը: Ախ, հա՜, ժամանակ չես ունեցել: Դու քո ժամանակը ծախսել ես, որպեսզի մահանար իմ աչոնիկի հրեշտակը, որպեսզի սպանվեր իմ աղջկա ծիծաղը:
ԿԻՆ – (ինքնագոհ): Քեզ անձնական վրեժն է առաջ մղում, ոչ թե…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Այդպես էլ պիտի լիներ. սկզբում իմ ցավը, ի՛մ ցավը, որ մի վայրկյան հանգիստ չի թողնում: Եթե չլիներ անձնական ցավը, ինչպե՞ս պիտի զգայի կործանված մոլորակի ցավն այն աստիճան, որ մոռացած ամեն ինչ, արդեն որերորդ տարին, որսկան շան պես հետքդ փնտրեմ, գիշերեմ՝ որտեղ պատահի, ամեն վայրկյան ծարավից կամ ճառագայթումից մեռնելը աչքիս առաջ… Ու մեզնից ամեն մեկը իր ցավի, կորուստների վրեժն է լուծում, որը կործանվող աշխարհի ցավի ծանրության հետ հավասար է ու գուցե՝ ավելի:
ԿԻՆ – (տեղից բարձրանալով): Մի րոպե… (Գնում է վարագույրի ետևը, անորոշ աղմուկ, ջարդվող ապակու ձայն, վերադառնում է՝ ձեռքին մուգ հեղուկով լիքը բաժակով): Շատո Լաֆիտի վերջին բաժակն է, ասենք, եթե վերջինն էլ չլիներ, էլի չէի առաջարկի: (Չափազանցված հաճույքով կում է անում:) Գեղեցիկ ապրելու համար երբեք ուշ չէ:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Բայց դու ուզում էիր ասել՝ գեղեցիկ մեռնելու համար:
ԿԻՆ – (բարձրաձայն մտորում է): Հերթական անգամ պիտի փախչեմ, թաքնվեմ նոր անվան տա՞կ… Հերթական ռոբոտը պատվիրեմ… (Դադարից հետո, դժվար է խոսելը:) Զգում էի՝ ինչպես է օղակը սեղմվում շուրջս, օր օրի համոզվում էի, որ գտել ես ինձ… Կարծում էի, կհասցնեմ այս անգամ էլ մաքրել հետքերս… (Դադարից հետո:) Ինչպե՞ս գտար:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հեշտ չէր: Դու հիմա շարքային ծառայող ես, ապրում ես բոլորի նման՝ արդեն 230 գրամ ջրի հույսին, դրսում՝ անճոռնի հանդերձանքով, ներսում էլ բանի նման չես: Ասեմ, որ շատ ես փոխվել:
ԿԻՆ – (բարձրաշխարհիկ անհոգությամբ): Դե, մի քանի պլաստիկ վիրահատություն, և…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ծերացել ես:
ԿԻՆ – (չոր): Ծպտվել՝ բոլոր հնարավոր միջոցներով, նշանակում է նաև ծերանալ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – …այն աստիճան, որ նույնիսկ քո կրկնակ-ռոբոտը չիմանա՝ ով ես: Թեև… Նեռո՛, ո՞վ է տիրուհիդ:
ՆԵՌՈ՛ – Իմ տիրուհին է:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Դեռ հավատարմություն ես խաղում… իհարկե, չէ՞ որ նա ոչ մեկից չի տարբերվում, դրսում անճոռնի հանդերձանքով է, ներսում՝ ինքդ ես տեսնում: Գիտե՞ս՝ ինչու:
ՆԵՌՈ՛ – Որովհետև մնացածների պես է… Խոնավության լիակատար բացակայություն ու էլի լիքը այլ հետևանքներ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Հիմարի դերը քոնը չէ, Նեռո, դու նրա կրկնությունն ես, իսկ նրան հիմար չես ասի:
ՆԵՌՈ՛ – Այո, երկու տարի առաջ ստեղծվել եմ նրա պարամետրերին համապատասխան ու դժգոհելու առիթ չի եղել:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Իսկ երկու տարի առա՞ջ…
ԿԻՆ – Նրան հետաքրքիր չէ՛:
ՆԵՌՈ՛ – (քրթմնջոցով): Պետք չէ այդքան վստահ լինել…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Վերջապես անկեղծացար, ազնի՛վ ռոբոտ:
ԿԻՆ – (վերջին կումն է անում, բաժակը փշրում հատակին): Ռոբոտ, թերագնահատել եմ քեզ, այդ մեկը ինձ չեմ ների: (Ինչ-որ բան որոշելով:) Դե ինչ, կարծես նահանջելու տեղ չմնաց: Ուրեմն՝ լսեք: Երկո՛ւսդ էլ… Երկու տարի առաջ Եվրոպայում էի, թեև Եվրոպա ասածը… համատարած անապատ է, բայց Ալպյան լեռներում մի քանի անկյուն մնացել էր, որտեղ կարող ես գոյությունդ քարշ տալ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նեռո՛, լսո՛ւմ ես, և սա ասում է նա, ով Յոթնյակից մեկն է եղել: Իմ դյուրահավատ ռոբոտ, գիտե՞ս, ինչ էր ժամանակին այդ Յոթնյակը:
ՆԵՌՈ՛ – Լրի՞վ հիմարի տեղ ես դրել… Ջուրն է անհետացել, բայց թերթեր, ամսագրեր մնացել են, էլ չեմ ասում արխիվների մասին: Յոթ մարդ՝ հինգ տղամարդ ու երկու կին…,
ԿԻՆ – Նեռո՛ այստեղից սկսվում է ի՛մ պատմությունը: Սսկվի՛ր: (Դադար:) Մենք՝ հինգ տղամարդ ու երկու կին, միավորել էինք մեր ահռելի հարստությունը ամենահզոր գիտական լաբորատորիաների հետ: Դա երազի էր նման, ամենահամարձակ երազը, որ մարդ արարածը երբևէ փորձել էր տեսնել գոնե երազում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Աշխարհը բաժանեցիք յոթ մասի և ամեն մեկդ իր մասում ստեղծեց կառավարման իր կենտրոնը:
ԿԻՆ – Այդ կենտրոնները իրենց պիտի ենթարկեին մոլորակի ընդերքը՝ բոլոր հարստություններով՝ նավթ, գազ, ոսկի, ուրան, արծաթ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Կարճ՝ Մենդելևի աղյուսակը:
ԿԻՆ — Ամեն ինչ հաշվարկված էր՝ ամենչնչին անսպասելիությունից մինչև վայրկյանի միլիոներորդական մասը…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Իքս ժամին յոթ կենտրոններում ձեզնից ամեն մեկը սեղմեց կոճակը, ընդամենը մի փոքրիկ կոճակ…
ԿԻՆ – Իմը դեղին էր: Յոթ գույն ունեին այդ կոճակները՝ ծիածանի պես…
ՆԵՌՈ՛ – Ինչպիսի՛ ցինիզմ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Նույնիսկ ռոբոտը հասկացավ:
ԿԻՆ – Ի՞նչ կարող է հասկանալ նեյրոհանգույցների կծիկը կամ դո՛ւ, չնչի՛ն մարդուկ…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Փոխարենը հզորներդ արեցիք այս ապոկալիպսիսը:
ԿԻՆ – (պայթում է): Ո՞ւմ մտքով կանցներ, որ ամեն ինչ մեզ ենթարկվեց, բայց ջուրը, այդ անիծյա՛լ H2O-ն կարողացավ անհետանալ… Սկզբում ամեն ինչ հարթ անցավ, մենք ցնծում էինք, ես շամպայն էի խմում ու հսկայական էկրանների վրա տեսնում մնացած վեցին՝ ինձ պես հաղթանակից ու խմիչքից հարբած…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ձեր հաղթանակը կարճ տևեց: Նեռո՛, լավ է, որ գոնե դու չես տեսել՝ ինչպես դա եղավ:
ՆԵՌՈ՛ — Կարդացել եմ:
ԿԻՆ – Չհամարձակվե՛ս ասել, որ իմ օրագրում ես կարդացել:
ՆԵՌՈ՛ – Ավաղ… Անծանոթ, երևի սարսափ է, երբ ջուրը ձեր աչքի առաջ վերանում էր՝ իր հետ տանելով միլիոնավոր կյանքեր…
ԿԻՆ – (անհաշտ): Բայց մեր գիտական կենտրոնները կարողացան արագ կողմնորոշվել, ելքեր մշակել…
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ու քանի՞ միլիոն մարդ մնաց մոլորակի վրա… թե՞՝ քանի հազար: Մնացողներս էլ ապրո՞ւմ ենք… (Անսպասելի չարությամբ:) Հանի՛ր բլուզդ: Ի՞նչ ես նայում, հանիր գլխարկդ: Կին ես վերջապես, չէ՞, ուզում եմ տեսնել, ինչ տեսք ունի ժամանակին աշխարհի ամենահարուստ կանանցից մեկը, որը նաև գեղեցկուհի է եղել, շքեղության մեջ է լողացել, իսկ հիմա վերջին հանցագործի պես երկու տարին մեկ փոխում է որջն ու մեզ նման չնչին մարդուկների պես կուլ է տալիս զզվելի շիլա-ապուրը… Հանվի՛ր…
Կինը, հայացքը չկտրելով Տղամարդուց, հանում, շպրտում է գլխարկը՝ անմազ գլխի մաշկը թեփուկներով է պատված…
ՏՂԱՄԱՐԴ – (սահմռկած): Ծածկիր, շո՛ւտ… ո՞ւր է… (Գտնում է գլխարկը, կոպտորեն դնում գլխին:) Չգիտեմ՝ երբ, վաղը, գուցե տարիներ անց, կվերածվենք թեփուկավոր արարածների, կդադարենք մարդ լինելուց, որովհետև կկարողանանք ապրել առանց ջրի… Սա՞ էր քո երազած երազը:
ԿԻՆ – (վրայից գցում է զգեստը՝ մնալով մարմինը գրկած սահմռկեցուցիչ տրիկոյով: Վերանալով իրականությունից, իր տեսիլքի հետ): Միայն իմանաք՝ ինչպես եմ ուզում հագնել թեթև սարաֆան ու վազել դաշտի միջով… Հետո պառկել գետի ափին ու բռերով ջուր խմել, հետո մտնել գետն ու թրջվել ոտից-գլուխ, ու թող սարաֆանը կպնի մարմնիս՝ հարթ, ատլասի նման մաշկիս… (Դադար: Սթափվելով՝ սառը:) Ինչպե՞ս ես սպանելու:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (գրպանից հանում է ատրճանակը, պահում ձեռքում:) Դու վաղուց ես մեռած:
ԿԻՆ – (չարախինդ): Վերջապես հասկացար, որ երբ ձեզնից մեկը հասել է մեզնից մեկին, ոչ թե կյանքից է զրկել, այլ փրկել է տառապանքից:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Գրո՛ղը տանի, ձեզ համար նույնիսկ պատիժը պարգև է: Իսկ ես սպասել եմ, թե երբ աչքերիդ մեջ անասնական վախդ կտեսնեմ:
ԿԻՆ – Այստեղ էլ պարտվեցիր, չնչին մարդուկ: Ինձ, թեկուզ այս շան օրին հասած, դու չէ, որ պիտի պատժես:
Զգալով իր հաղթանակը՝ հատակից վերցնում է կիսատ խնձորն ու իբր հաճույքից նվաղելով՝ աղմուկով կծում է, խրթխրթոցով ծամում է՝ սկզբում կամաց, հետո՝ հիստերիկ ծիծաղով: Տղամարդը անզոր չարությամբ նայում է նրան:
ԿԻՆ – Դու չե՛ս կարող ինձ պատժել: Ընդամենը՝ սպանել:
Տղամարդը, ասես չիմանալով անելիքը, պատեպատ է խփվում՝ Կնոջ ծավալվող քրքիջի տակ: Անսպասելի վառվում են ռոբոտ-վահանակի բոլոր լամպերը: Տղամարդը քարանում է, Կինը՝ համրանում:
ՆԵՌՈ՛ – Անծանոթ, դու կարող ես նրան պատժել:
ԿԻՆ – (առաջին անգամ ինքնատիրապետումը կորցրած): Չհամարձակվե՛ս…
ՆԵՌՈ՛ – Նույնիսկ ամենահզորը, որ շան օրի է հասել, մի թույլ կետ ունի հոգու հեռու անկյունում պահած:
ԿԻՆ – Հիշի՛ր, դու պարտավոր ես ինձ ծառայել: Ի՛նձ: Միայն ի՛նձ:
ՆԵՌՈ՛ – Ինձ ծրագրավորել են, որ ծառայեմ մարդուն: Դու մա՞րդ ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Այս հրեշը թույլ տեղ ունի՞…
ԿԻՆ – Դա քո վերջն է: Դու կմոխրանաս, իմ խեղճ Նեռո՛: (Տղամարդուն.) Նեռո՛ — նշանակում է ջուր, ես եմ այդ անունը նրան տվել: Նեռո՛, վերջապես ասա, որ սրամիտ է:
ՆԵՌՈ՛ – Այդպես էլ սրամտել չկարողացար: Ասենք, եթե մի փշուր հումորի զգացում ունենայիր՝ կուզենայի՞ր աշխարհը նվաճել: Անծանոթ, նա ձուկ է պահում, ակվարիումում:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Որտե՞ղ…
ՆԵՌՈ՛ – Ննջարանում:
Տղամարդը տեղից թռչում, ատրճանակը թողնելով սեղանին, սլանում է ներս, Կինը ուզում է խանգարել, Տղամարդու հարվածից շպրտվում է հատակին:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (բերում է ակվարիումը, Կնոջը, որը փորձում է ոտքի կանգնել): Անհավատալի է, դու, և այս արարա՞ծը…
ՆԵՌՈ՛ – Այսօրվա ջուրը, 230 գրամը լցրեց ակվարիումը:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (ակվարիումը դնելով սեղանին, Կնոջը): Ինչո՞ւ…
ԿԻՆ – Եթե իմանայի՜… (Անսպասելի ճարպկությամբ հատակից վերցնում է ատրճանակն ու ուղղում քունքին: Տղամարդը քարացել է:)
ՆԵՌՈ՛ — Պե՞տք է հիշեցնել, որ մարդու հոգին կշռում է 23 գրամ:
ԿԻՆ – 23 թե 230… ի՞նչ կարևոր է: (Կրակում է: Անշունչ փլվում է հատակին:)
ՆԵՌՈ՛ – (հազիվ լսելի): Անծանոթ, Խատուտիկին կպահես…
Վահանակի լամպերը մարում են: Մետաղական խզզոցը մի պահ դառնում է սրտխփոց… լռություն:
ՏՂԱՄԱՐԴ – (ոտքով հրում-ստուգում է՝ Կինը մեռած է: Գրպանից հանում է հեռախոսը, համար է հավաքում): Լիկվիդացվեց: Մնացածների պես՝ ինքնասպան եղավ: Ես ընդամենը նրա կողքին էի… Մնաց յոթերորդը: Հետո՞… Ոչ ոք չգիտե: Անջուր մոլորակի վրա ապրողի համար «հետո» բառ չկա: Ինչ եմ անելո՞ւ… Մինչև հասնի ավարտը, պարզվեց, դեռ անելիք ունեմ:
Հեռախոսն անջատում, շպրտում է հատակին: Ակվարիումը գրկում, նստում է:
ՏՂԱՄԱՐԴ – Ուրեմն՝ Խատուտիկ… Տխո՞ւր է ապրել անջուր մոլորակի վրա: Լավ է, որ չես կարող պատասխանել: Գուցե դրա համար էր քեզ պահում: Որովհետև անջուր մոլորակի վրա պատասխան փնտրելը ամենամեծ պատիժն է: Ի՞նչ ես այդպես նայում… Հիմա, համբերիր…
Ծոցագրպանից զգույշ հանում է ջրի իր սրվակը, նայում է լույսին, հիանում, մոտեցնում շուրթերին, բայց չի խմում, լցնում է ակվարիումի մեջ:
