ՀԱՑԻՆ ԿԵՂՏ ՉԻ ԿՊՆՈՒՄ / Անահիտ ԱՐՓԵՆ
Հեռախոսազանգ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ալո:
ԱՐՄԵՆ — Բարև:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Բարև…
ԱՐՄԵՆ — Ինչպե՞ս ես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Լավ եմ, ի՞նչ կա…
ԱՐՄԵՆ — Ասի զանգեմ` տեսնեմ ո՞նց ես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Մահապարտի ձայնո՞վ: Հո բան չի՞ պատահել: Որտե՞ղ ես:
Լռություն:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Միայն չասես, թե հեռանում ես Հայաստանից:
Լռություն:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Է՜յ… Ալո… (Հասկանալով:) Ախ, դու արդե՜ն հեռացել ես… Թաքո՛ւն-թաքո՛ւն: Հըմ:
ԱՐՄԵՆ — Կանչեցին, եկա:
Լռություն:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — (անսպասելի բղավելով): Խոպա՞ն: Նորից խոպա՞ն ես գնացել: (Դադար:) Արա, հո դու… խելքդ չե՞ս թռցրել: Ամեն քայլափոխին շինարարություն ա Երևանում, արա… Էլ տեղ չգտա՞ր գնալու:
ԱՐՄԵՆ — Անդ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — (մեղմանալով, բայց դեռ զայրացած): Ուրեմն, դեռ խոպան գնացող կա… Դե էլ ինչի ենք զարմանում, որ… (Դադար: Քմծիծաղով:) Ես էլ ասում եմ՝ ուր ես կորել, չես երևում:
ԱՐՄԵՆ — Դու այնքան ես խրված աշխատանքի մեջ, որ զանգում եմ, գլխի էլ չես ընկնում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Մի ամիս կլինի՞ գնալդ:
ԱՐՄԵՆ — Դե… ո՞նց ասեմ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Պարզ է… Արդեն կարոտում ես… Կամ ավելի ճիշտ՝ դեռ կարոտում ես:
ԱՐՄԵՆ — Հա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Կընտելանաս: Էդ կողմերին ծանոթ ես… Մարդն ամեն ինչի ընտելանում է: Թվում է, թե ընտելացնում է, բայց իրականում ի՛նքն է ընտելացվում:
ԱՐՄԵՆ — Հա…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Կարևորը գործ ունենաս:
ԱՐՄԵՆ — Հա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Սրտովդ լինի…
ԱՐՄԵՆ — Հա…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Աշխատո՞ւմ եք… Ո՞նց եք…
ԱՐՄԵՆ — Ոչինչ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ուրախ եմ… Լավ է, որ զանգեցիր, շնորհակալություն:
ԱՐՄԵՆ – Անդ, ախր…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Էլ ի՞նչ՝ ախր:
ԱՐՄԵՆ — Օտարի նման ես խոսում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Խոսում եմ, ինչպես պատշաճ է խոսել հազար տարվա ընկերոջ հետ, ով ինձնից թաքուն է գնում երկրից, որովհետև գիտի, թե ուր է գնում, բայց չի հասկանում, թե ուր է խրվում…
ԱՐՄԵՆ — Դու դեմ էիր երկրից իմ հեռանալուն…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Երկրից է՜լ ես հեռացել… Պարզ է:
ԱՐՄԵՆ — Անդ… ես…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Չե՞ս վախենում՝ բռնեն տանեն ռազմաճակատ…
ԱՐՄԵՆ — Չէ, տենց բան չկա…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ Առայժմ կարող ա և չըլնի: Կամ էլ՝ է՛ս պահին չկա:
ԱՐՄԵՆ — Անդ… Մեր ընկերությունը…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — (նեղացած հեգնանքով): Ինչքան հիշում եմ, ես քեզ չեմ նեղացրել, որ մեր ընկերության հանդեպ էլ հույսերդ երերան:
ԱՐՄԵՆ — Չէ, դու ո՞նց կարող ես նեղացնել, դու քո մասին կյանքում մտածած չկաս:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Պատահում է:
ԱՐՄԵՆ — Պատահո՜ւմ է: Տեսա՛կ ես: (Դադար:) Դու ուրիշ ես, ես՝ ուրիշ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Բայց դա չէր խանգարում, որ լավ ընկեր լինեինք:
ԱՐՄԵՆ — Անցյալով մի խոսա հետս: Էլի կլինենք… Չէ՞…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա… Եթե ազատագրվես՝ գուցե: Լսիր… Գնա ուրիշ երկիր, ուր ուզում ես գնա, միայն թե դուրս արի էդ թակարդից: Փող աշխատի, գնա ազատվի: Հետո ուշ չլինի:
ԱՐՄԵՆ — Եսիմ: Անդ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Խոստացի, որ գոնե կմտածես էդ մասին…
ԱՐՄԵՆ — Արդեն մտածում եմ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Հը… Դե լավ… Ի՞նչ ասեմ… նախկին բախտակցիդ չմոռանաս:
ԱՐՄԵՆ — Քեզ մոռանալ կլինի՞:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Կլինի: Կյանքում անհնար ոչինչ չկա: Լավ նայի քեզ:
ԱՐՄԵՆ — Հա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Զգույշ եղիր…
ԱՐՄԵՆ — Հա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — …մինչև հասկանաս, թե ինչ ճահճում ես ու ինչը քեզ դուրս կքաշի: Մինչև սովորես քո՛ կյանքով ապրել, քե՛զ համար տքնել…
ԱՐՄԵՆ — Դու էլ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա: Բայց ես փախնելու տեղ չունեմ, ես գոնե իմ երկրում եմ… ի՛մ տիղմի մեջ:
ԱՐՄԵՆ – Ուրեմն, քեզ էլ ա դուրս քաշող պետք… (Դադար:) Լսի, Անդ… գիտեմ, որ իմ հեռանալը դուրդ չի գալիս, բայց ախր քո ընկերն եմ… ուզում եմ իմանաս, որ ես…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ինձ շա՛տ բան դուր չի գալիս մեր էս… թարս կյանքում, ինձնից լավ գիտես… դու քեզնից խոսա, ընկեր ջան:
ԱՐՄԵՆ — Ի՞նչ խոսամ, նորմալ բան չկա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ի՞նչ մտքի ես…
ԱՐՄԵՆ — Ես բան չեմ կարող փոխել:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Չե՞ս կարող, թե՞ չես ուզում:
ԱՐՄԵՆ — Չգիտեմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Տես, որ մրից մրջուրը չընկնես:
ԱՐՄԵՆ — Կարծում ես` ես այլևս կորա՞ծ մարդ եմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Նայած, թե ինչ ուղի կբռնես:
ԱՐՄԵՆ — Այսինքն` թե ինչ կանեմ ազգիս համար:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ես նման բան չասացի:
ԱՐՄԵՆ — Դու այլ բան մտածելու ընդունակ չես, ինչ էլ ասես, դա է լինելու: (Դադար:) Չփոխվես… Թե չէ… Ավեր ու սով կլինի:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Արդեն կա, էլի… Սովն էլ պոզով-պոչո՞վ է լինում: Մեզ միշտ թվում է, թե էդ հոգու սովը դեռ հետո է գալու… ատամների կրճտոցը հետո է լինելու… ուրիշ տեղ: Դժոխքը երկրի վրա է, ուրիշ տեղ չի: Ամեն օր, ամեն ժամ կրճտացնում ենք մեր ատամները, իսկ շուրջը ինչքան շատ են խժռում, այնքան հոգու սովից փորները բան չի ընկնում:
ԱՐՄԵՆ — Էլ մի ասա: Դե լավ, էլի կզանգեմ, Անդո ջան, գործի մեջ եմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Քեզ լավ նայի, Արմեն: Մեզ լավ նայենք, ախպեր, որովհետև…
ՄԻԱՍԻՆ — … օտարության մեջ ենք…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Այո:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — (մեկուսի): Դժբախտաբար:
Հանդիպում ժամանակ անց:
ԱՐՄԵՆ — Ասում ես՝ ի՞նչ ժամանակնե՞ր են…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Արմե՞ն:
ԱՐՄԵՆ — Ախպե՛րս, բարև:
Գրկախառնվում են:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Էս ո՞ւր ես, այ տղա, գնացիր ու գնացիր:
ԱՐՄԵՆ — Ասածներիդ վրա էի աշխատում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ե՞վ…
ԱՐՄԵՆ — Դեռ պարզ չի:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Աշխատի մնայուն մի բան ստեղծես:
ԱՐՄԵՆ — Քեզ նման մեկը եթե լիներ կողքս…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ինձ նման մեկը չէ, էդտեղերից մեկն է պետք, որ գործդ առաջ գնա ու… կարողանաս հետո ժառանգություն թողնել:
ԱՐՄԵՆ — Միշտ սիրել եմ քո բնավորությունը:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Բա ասում էիր` իմ բնավորությունը միայն դժվարացնում է կյանքս:
ԱՐՄԵՆ — Չփոխվես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Դե՜… Արդեն երկրագունդը չի տափակի…
ԱՐՄԵՆ — Էդ մեկը գոնե թող կլոր մնա, այ ախպեր….
Ծիծաղում են:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Գլխի չեմ՝ նիիհարե՞լ ես, թե՞ հակառակը:
ԱՐՄԵՆ — Փոխվել եմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Չէ: Բայց տեսքդ վատ չի: Ապրես, որ եկել ես:
ԱՐՄԵՆ — Փոխվել եմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Մնալո՞ւ ես, թե՞ էլի ես գնալու…
ԱՐՄԵՆ — Այստեղ ինձ ավելի հաստատ եմ զգում, բայց…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Դե հա, այդպես էլ պիտի լիներ: Բա՞յց…
ԱՐՄԵՆ — Խոպանն իմ բանը չի, Անդո ջան:
Դադար:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Վերջ: Էլ չենք խոսում, գնում ենք մեր տուն:
ԱՐՄԵՆ — Արի մի տեղ նստենք:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Տնից լավ տե՞ղ պիտի նստենք:
ԱՐՄԵՆ — Ճիշտ որ: Գնացինք: Համ էլ… բան… Դե լավ, քեզնից խոսա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Գիտես, էլի՜, ի՞նչ պատմեմ… Ապրում ենք՝ անկախ մեզնից: Ամեն մեկս մեր կյանքով:
ԱՐՄԵՆ — (մեղավոր): Հա…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — (մեղադրական): Հա՜:
Տուն են մտնում:
ԱՐՄԵՆ — (կարոտով): Տնեցի՞ք ոնց են, երեխե՛քը, կի՛նդ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Լավ են, Փառք Աստծո: Նստի, մի-մի թաս խմենք, քանի երկուսով ենք:
Դադար:
ԱՐՄԵՆ — Էս նկարի մեջ մե՞ծդ ա, թե՞ փոքրդ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — (գինի բերելով): Մեկը մեծս ա, մյուսը՝ փոքրս… Էդ ի՞նչ ես նայում, իմոնք էս են…
ԱՐՄԵՆ – Բախտավոր մարդ ես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — (ժպտալով): Նախանձելու բան գտար: Դե լավ, արի նստի… Հը՞… Պատմի… Ի՞նչ չկա դրսերում…
ԱՐՄԵՆ — Հիշո՞ւմ ես… աղջիկների հետ գնացինք Աշտարակ՝ ամառանոց…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Էլի սկսեց: Հա, հիշում եմ. ընկել էիր տվայտանքների մեջ, ես էլ քեզ համոզում էի, որ ուշադրություն չդարձնես, կանցնի… վերջ տուր:
ԱՐՄԵՆ – Վերջը… Ամերիայում բժշկի գնացի…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Ամերիկա՜ ես գնացել…
ԱՐՄԵՆ – Դե… գնացի-եկա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ներողություն, որ ընդհատեցի, հետո՞… հետո՞…
ԱՐՄԵՆ — Հետո-հետո: Բժիշկն ասեց` պատահում է. օդափոխություն, հանգիստ, ուրիշ բան պետք չի, կանցնի: Անցավ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Այ ախպեր, անցնելու բան չկար, որ անցներ:
ԱՐՄԵՆ — Հիմա…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Պատահում է, բոլորիս հետ էլ պատահում է, դու ամերիկաներից պատմի:
ԱՐՄԵՆ — Հիմա ամեն ինչ լավ է, բայց հիմա էլ ե՛ս չեմ ուզում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Որովհետև ուրիշ անտառներում ես որս անում, այ ախպեր: Մի՛ ժպտա, լո՛ւրջ եմ ասում: (Նմանակելով:) Չե՜մ ուզում… Վերջ տուր: Ինչն է շատ` սի-րո՜ւն աղ-ջիկ- նե՜րը… Հայուհի կընտրես ու ամեն ինչ տեղը կընկնի: Լսեցի՞ր: Հը՞…
ԱՐՄԵՆ — Հեչ, լավ, անցած լինի: (Դադար:) Գործերս խառն են…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Հասկանում եմ, աշխարհի՛ մասշտաբով արդեն պիտի հաստատվես…
ԱՐՄԵՆ — Կարելի է և այդպես ասել:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ուրախ եմ, որ խառնի մեջ ինձ էլ ես մեկ-մեկ հիշում… Կատակ եմ անում:
ԱՐՄԵՆ — Եթե բոլորը քեզ նման մտածեին:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Աշխարհը… պետք չէ, որ բոլորը ինձ նման մտածեն… աշխարհը….
ԱՐՄԵՆ — Ի՞նչ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Լավ, հեչ: Կարևոր չէ:
ԱՐՄԵՆ — Բան էիր ուզում ասել:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Էական բան չկա: Լավ է, որ դրսերում ընկեր ունեմ:
ԱՐՄԵՆ — Բայց ուրախ չես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Չէ, չէ, ուրախ եմ, որ լավ ես:
ԱՐՄԵՆ — Էդ ի՞նչ ես գետինները տնտղում…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հացի կտոր ընկավ աչքովս, պստոյիս ձեռքից ընկած կլինի… ասի չթողնեմ մնա… (Դադար:) Գտա: Լավ է, որ լավ ես, ոչինչ, որ խառն ես: Գործի նշան է: Գոնե դուք լավ եղեք, թե չէ, որ դուք էլ ամերիկաներում վատ եղաք, իսկական մահ կլինի: «Մկների ժողով»-ի ասած՝ մեր մահը եկե՜լ է:
ԱՐՄԵՆ — Հեչ չես փոխվել, է՜:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ծերացել եմ:
Դադար:
ԱՐՄԵՆ — Տատս միշտ ասում էր՝ հաց մի՛ գցեք գետնին` մեղք է: Հենց գետնին հաց էր տեսնում, վերցնում, մի բարձր տեղ էր դնում: Էլի ասում էր՝ մեղք է:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Ճիշտ էր ասում, մեծերը միշտ իմաստուն են լինում, ավելի հեռուների մեծերն ավելի իմաստուն են եղել: Հացդ գետնին չպիտի գցես, սրբությունդ բարձր տեղ պիտի պահես: Այլապես մեղք ես գործում, կպատժվես: Թե չէ հացին կեղտ չի կպնում:
ԱՐՄԵՆ — Էլի սկսեցիր փիլիսոփայել:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա՛: Մեկ-մեկ վերադառնում եմ ջահելություն:
ԱՐՄԵՆ — Կարծում էի մեծերն են փիլիսոփայում, երբ իմաստնանում են:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Որ իմաստնանան՝ այո: Իսկ ջահելները անպայման փիլիսոփայում են:
ԱՐՄԵՆ — Դե որ ասում ես…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ես ասում եմ, դու էլ կշռադատի ասածս, արա…
ԱՐՄԵՆ – Ի՞նչ ասեմ, չեմ ուզում քեզ դեմ լինեմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ինձ չես դեմ լինում, այլ իմ մտքերին կամ համաձայն ես կամ՝ ոչ: Համաձայն չես, դու էլ քո՛ մտածածն ասա…
ԱՐՄԵՆ — Տարբերությունը…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Շատ մեծ է: Եվ արժի մտածել ասածներիս մասին: Գուցե խելքին մոտ են, գուցե դու էլ քո՞ ասելիքն ունես: Ընդհանուր առմամբ, դու ի՞նչ ես ուզում այս կյանք կոչվածից, որ չես գտնում:
ԱՐՄԵՆ — Շատ բան:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Օրինակ:
ԱՐՄԵՆ — Որ ինձ սիրեն:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Դրսերում: Իրավունք ունես: Սիրեցին: Հետո՞:
ԱՐՄԵՆ — Լավ վերաբերվեն:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Լավ էլ վերաբերվեցին: Հետո՞:
ԱՐՄԵՆ – Դե, որ լավ վերաբերվեն ու սիրեն, գործերս հաջող կընթանան:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Գործերդ հաջող ընթանալու բոլոր նախապայմաններն ունես: Հետո՞:
ԱՐՄԵՆ — Էլ ի՞նչ հետո, ուրեմն արդեն ամեն ինչ լավ կլինի: Կյանքից ինչ ուզեմ՝ կլինի:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Դու ինքդ ոչինչ չե՞ս տալու:
ԱՐՄԵՆ — Չէ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ափսոս:
ԱՐՄԵՆ — Ի՞նչն ես ափսոսում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Խոսելիք չկա քեզ հետ:
ԱՐՄԵՆ – Ինչո՞ւ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Որովհետև քեզ ասելիք չունեմ այլևս:
ԱՐՄԵՆ — Տարօրինակ մարդ ես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Ինչո՞ւ, որ ասելիք չունենալու դեպքում ավելորդ տեղը չե՞մ խոսում:
ԱՐՄԵՆ — Էլի մի սկսիր: Որպեսզի հեշտ ապրես…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Եթե անտեղի ես խոսում, կյանքդ հեշտանո՞ւմ է… նո՞ր գյուտ է:
ԱՐՄԵՆ — Ավելի հեշտ է ապրելը, եթե ամեն ինչին շատ բծախնդիր չես վերաբերվում, մի քիչ էլ կարելի է թեթև նայել հարցերին:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ձեռքի հետ, յոլա տանելով և նման բաներ: Մասնագիտական հարցերում դա կոչվում է դիլետանտիզմ, անձնական փոխհարաբերություններում…
ԱՐՄԵՆ — Փոխըմբռնում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Ո-ո՜չ: Անտարբերությո՛ւն: Ոչ սրտացավ վերաբերմունք մերձավորիդ նկատմամբ:
ԱՐՄԵՆ — Կարող է մերձավորիդ պետք է, որ մի քիչ անտարբե՞ր լինես իր հանդեպ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Այդպիսի մարդն ինձ չի կարող մերձավոր լինել:
ԱՐՄԵՆ — Դո՛ւ իրեն…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ես իրեն` առավել ևս: Եվ ատում եմ, երբ հորդորում են` թեթև տանել:
ԱՐՄԵՆ — Ինչո՞ւ որ… Վա՞տ կլինի, եթե թեթև վերաբերվես պրոբլեմներին, կյանքը հեշտանա…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Վատ է լինում, երբ պրոբլեմ կա ու պակասում է լուրջ վերաբերմունքը:
ԱՐՄԵՆ — Թեթև տանել, դեռ չի նշանակում անլուրջ վերաբերվել:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Լուրջն արդեն թեթև լինել չի կարող:
ԱՐՄԵՆ — Հոգնեցրիր:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Դու էլ՝ ինձ: Բա որ ասում էի՝ ասելիք չունեմ, նեղանում էիր… Չեղա՞վ, որ անտեղի խոսել պետք չէր:
ԱՐՄԵՆ — Հեչ չես փոխվել, է՜… (Դադար:) Անտեղի չէր… (Դադար:) Ամեն անգամ քեզ հետ շփվելիս զգում եմ, որ ապրելու մեջ ինչ-որ իմաստ կա… այնուամենայնի՛վ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Արմե՛ն…
ԱՐՄԵՆ — Ասում ես` ինչու՞ հացին կեղտ չի կպնում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Որովհետև սրբություն է: Ապրուստ ու վաստակ, կյանքի իմաստ ու ընտանիքի պատիվ…
ԱՐՄԵՆ — (ժպիտախառը): Աաա՜… Հարցերի հարցը: Իսկ ես չգիտեմ՝ դա երևակայության արդյո՞ւնք է, թե՞ իրականում էլ է այդպես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Իրականում էլ է այդպես: Մի կյանքը չի բավականացնի հասկանալու համար:
ԱՐՄԵՆ — Կյանքս անցավ, այդպես էլ շատ բան չիմացա…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Չենք էլ իմանա, մի նեղվի:
ԱՐՄԵՆ — Գուցե պետք էլ չի, որ իմանանք:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Հա… Երևի ճիշտ ես ասում:
ԱՐՄԵՆ – Մեկ-մեկ էլ մենք ճիշտ լինենք: Կարելի է, չէ՞:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Վերջ տուր:
ԱՐՄԵՆ — Մի նեղվի… Բան էր՝ ասացի:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Խնդիրն այն է, որ երբեք, ոչ ոքի սխալ չեմ համարում, ուրիշներն ինչ անում են, մտածում եմ՝ երևի լավ են անում, ճիշտը դա է… երևի: Եվ նման զգացողություններ:
ԱՐՄԵՆ — Բայց դու ամեն ինչ չես հավանում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա, իհարկե: Դժբախտաբար, շատ բան չեմ հավանում:
ԱՐՄԵՆ — Մանավանդ շաբլոն բաները:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա՜, էդ հեչ, շաբլոն չեմ սիրում: Դեռ դպրոցից չեմ սիրել: Ես հուշում էի, ինչքան ասես, բայց ինքս մի հնչյուն չէի արտասանի ուրիշի հուշածով: Անընդունակ էի: Ահավոր:
ԱՐՄԵՆ — Համեմատություն գտար:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Կարծում ես` կապ չկա՞:
ԱՐՄԵՆ — Ջանըմ, չըլնի էլ, դու կգտնես:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ձերոնք ո՞նց են:
ԱՐՄԵՆ — Ոչինչ: Կամաց-կամաց:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Գիտե՞ս` ի՞նչ եմ սիրում:
ԱՐՄԵՆ — (երգում է): «Սարերի՜ քամի՜… որտեղի՞ց ես գալիս և ո՞ւր ես գնում, ախ, սարերի քամի»…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ջա՜ն: Տասին խփեցիր: Ձայնիդ կարոտել եմ:
ԱՐՄԵՆ — «Սարերի քամի՜»… Արա, քանի եկել եմ, բեր մի օր գնանք բնության մեջ, մի քիչ օդափոխվենք, թե չէ ամբողջ օրը աշխատանքից աչք չես բացում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա, իմոնք էլ են նեղանում, ոչ մի տեղ չեմ տանում: Էսպես չի լինի:
ԱՐՄԵՆ — Ես գիտեմ, թե ինչու հացին կեղտ չի կպնում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Սրբություն է:
ԱՐՄԵՆ — Մաքրություն է, որ սրբություն է:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա, իրավացի ես:
Դադար:
ԱՐՄԵՆ — Երևի նշանվեմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Լո՞ւրջ ես ասում, ո՞ւմ հետ:
ԱՐՄԵՆ — Մեկը կա… Մի խոսքով, պապիս հարևանն են: Աչքովս ընկել էր, էն օրն էլ մերոնք, թե՝ լավ աղջիկ կա, չե՞ս ուզի ամուսնանաս, տես, թե հավանես, գնանք նշան դնենք, քանի եկել ես… Ախպեր, իմ հավանած աղջիկն էր:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Էդ հո լրիվ քո բախտն է:
ԱՐՄԵՆ — Հա էլի՜, լուրջ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Հա էլի՜, բայց ինչո՞ւ այդպես դատապարտվածի տեսքով:
ԱՐՄԵՆ — Եսիմ, է՜:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ինձ նայիր: Ճիշտն ասա, ի՞նչ կա մեջտեղը: Հո ուրիշի չի՞ սիրում:
ԱՐՄԵՆ — Հը՞: Մտքովս չէր անցել:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Բա ինչո՞ւ ես տխուր-տխուր խոսում:
ԱՐՄԵՆ — Եսիմ, է՜:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Եսիմ-մեսիմ չկա: Վե՛րջ: Ականջդ կտրել է պետք, որ կոտոշ չհանես: Մեզ սերունդ է պետք: Թե չէ մնացել, դարձել ես հազար տարեկան, հիմա որ չամուսնացար…
ԱՐՄԵՆ — Լավ դե, դու էլ, ի՞նչ ես հուսահատեցնում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Էդ ե՞ս եմ հուսահատեցնում: Դու քեզ կողքից տեսե՞լ ես: Հայելի տա՞մ: Մահապարտի ես նման: Երեսիդ գույն չկա:
ԱՐՄԵՆ — Դե հիմա:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Խմենք… ու քեզ բարի բախտ, ախպերս: Դու որ իմ տանը երեխեքիս հետ հավեսով խաղում ես, քեզ լավ ես զգում, վա՞տ կլինի, որ քոնն ունենաս ու կողքդ էլ սիրածդ կինը լինի:
ԱՐՄԵՆ — Սիրածս: Վատ չես ասում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ամեն ինչ քեզնից է կախված:
ԱՐՄԵՆ — Բա ճակատագիրը, բախտը, անհաջողությունները…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Վատ եղանակը, քամին, անձրևը… Ասա, ասա՛, մի՛ ամաչի: Տնաշե՜ն:
ԱՐՄԵՆ — Է՜… հետդ խոսել չի լինում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ի՞նչ ես ասում, որ ի՞նչ խոսենք:
ԱՐՄԵՆ — Վերջ, ես գնացի:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ – Գնացիր՝ գնա, էլ ի՞նչ ասեմ: Քոնը դա է, հենց հարց կա լուծելու, վեր ես կենում ու գնում ես:
Դադար:
ԱՐՄԵՆ — Ես չեմ փախչում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Նման բան չասացի:
ԱՐՄԵՆ — Այնքան ես գնալուս առիթով ասել, որ ամբողջ կյանքիս համար հերիք կանի:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Դե… փաստ է, որ փախուստը ելք չի:
ԱՐՄԵՆ — Ըհը:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ի՞նչ:
ԱՐՄԵՆ — Ես չեմ փախչում:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Բա ի՞նչ ես անում:
ԱՐՄԵՆ — Փնտրում եմ:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ո՞ւ…
ԱՐՄԵՆ — Իմը չի:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Աա՜…
ԱՐՄԵՆ — Ուրիշինը չեմ ուզում…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Մերն էլ է արդեն ուրի՞շ…
ԱՐՄԵՆ — Մերն էլ ուրիշին չեմ ուզում տալ, բայց ախր…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Ասում էի քեզ` մի՛ գնա:
ԱՐՄԵՆ — Ներիր, ետ գալ չեմ կարող այլևս:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Դուք չեք կարող, մենք չենք կարող, Տեր Աստված… Չես կարող, մի արի, ի՞նչ ասեմ: Մեղադրելու չի…
ԱՐՄԵՆ — (արտասվելով): Շատ եմ կարոտում:
Դադար:
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Կարոտում ես, արի կարոտդ առ, գնա, բայց մի՛ ողբա… Ես էլ գլուխ կգովամ, որ ամերիկաներում ընկեր ունեմ…
ԱՐՄԵՆ — Հարց չկա, ախպեր: Լից, ճիշտ ես ասում: Լացեցինք, կարոտներս առանք ներսից ու դրսից: Լցրո՛ւ…
ԱՆԴՐԱՆԻԿ — Աշխարհում մեկ հատիկ անդավաճան երևույթ կա, անփոխելի ու հարատև՝ մայր հայրենիքը: Վերցրո՛ւ:
ԱՐՄԵՆ — Շեն կենաք:
ՄԻԱՍԻՆ — Կենա՛ցդ, մա՛յր հող…
Հոկտեմբերի 18, 2024 թ.