admin

  Հերոսական դրամա Նվիրվում է Արցախյան ազատամարտի հերոսներին   Գործող անձինք ՀԱՅԿ — դասակի հրամանատար, 30 տարեկան ԳԵՎՈՐԳ — ազատամարտիկ ՏԵՐ ԱՎԵՏԻՍ – երիտասարդ քահանա ԱՐԱՔՍ — բուժքույր, Բաքվի փախստական ՀՐԱՏ — ջոկի հրամանատար, 17-18 տարեկան ԱՐԳԱՄ — ջոկի հրամանատար, 25 տարեկան ՄԵԴՎԵԴ — Խորհրդային բանակի սպա ԹՈՒՐՔ ԳԵՐԻ ՏԱՆԿԻՍՏ Գործողության ժամանակը՝ 1992 թվական, Արցախ, Մարտակերտի շրջան:   Ժայռոտ բարձունք. կատարին մենավոր ծառ, շուրջը՝ ցից քարեր, թմբեր, թփուտներ, հեռվում ուրվագծվում են բարձրագահ սարերի կատարները: Հեռահար թնդանոթների կրակոցներ, արկերի պայթյուններ, զրահամեքենաների,...

Տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 58-59.2019 համարում: Սամվել ԽԱԼԱԹՅԱՆ Անկախացած Հայաստանի բանակը դիցապես ծնվեց` երկրի ու երկնքի դղրդյուններով, հուր ու բոցերի մեջ: Ժամանակ է պետք անցնի, որ նրա դյուցազնարարումն ու աննախադեպ սխրագործությունները, ըստ արժանվույն, պատմական և գրական ասքի վերածվեն: Եթե այս ամենը 1000 տարի առաջ տեղի ունենար, ապա մեր էպոսը հինգ ճյուղով կավանդվեր: Այսօր էլ դեռ շարունակվում են նրա սխրանքները, և ամեն անցնող օր մի նոր հերոսական պատում է ավելացնում: Ահա այդպիսի մի օրվա մասին է այս պիեսը: ՄՌԱՎ ԼԵՌԱՆ ԼՈՒՍԱԲԱՑԸ Դրամա...

Պիես 1 գործողությամբ, 9 դերասանների մասնակցությամբ     ԴԵՐԱՍԱՆ 1 Ես լույսից եմ ստեղծված, լույսից, Ոտից գլուխ, ներս ու դրսից: Մայրամուտին արևը միշտ Իջնում իմ մեջ Ու պահվում է իմ խորքերում: Ես լույսից եմ ստեղծված, լույսից, Երգ է ժայթքել իմ հավատից: Լույս եմ շնչում, Որ իմ երգը բողբոջի պես պայթի մի օր, Դառնա ծաղիկ: Արծաթե հայելում Տեսնում եմ ու շտկում Իմ արտաքինը, Իսկ իմ պարզ երգի մեջ` Իմ ներսը, խորքը… Եվ ամենքինը: Ափիս մեջ ճրագը տառապանքի` Ես անցնում եմ բառից...

ՆՎԻՐՎՈՒՄ Է ԴՈՒՇՄԱՆ ՎԱՐԴԱՆԻՆ ԵՎ ՊՈՂՈՍ ԼԱԶՅԱՆ (Պատմություն, որ կարող էր լինել՝ 2 գործողությամբ և վերջնարարով) Գործող անձինք ՄԱՅՐ՝ տիկին Զարուհի ԱՂՋԻԿ՝ Սիրանուշ ՈՐԴԻ՝ Զարուհու որդի ՎԱՐԴԱՆ ՀԱՅՐ՝ Սիրանուշի հայր ՊՈՂՈՍ ՆԱՐԵ՝ լրագրող Տիկին ՍԻՄՈՆՅԱՆ՝ հյուրանոցի տնօրինուհին, իր պահանջով՝ ՏՆՕՐԵՆ ԱՌԱՋԻՆ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆ ՏԵՍԱՐԱՆ. Հյուրանոցի նախասրահ: Աջ կողմում մուտքի դուռն է, նույն կողմում, ավելի խորքում՝ երկրորդ հարկ տանող աստիճաններ: Ձախ կողմում ճաշասենյակ տանող դուռն է, նույն կողմի խորքում՝ լրագրերով ծածկված սեղանն ու աթոռը հիմնականում կիսախավարի մեջ են: Նախասրահի կենտրոնի ետնաբեմում ապակեպատ...

ԲԱՑ ՆԱՄԱԿ Հայաստանի և Արցախի Հանրապետությունների ստեղծագործական միություններին. Հարգելի գործընկերներ, արդեն 9-րդ օրն է, որ մեր հայրենիքի մի հատված վեր է ածվել ռազմաբեմի: Արյունահեղություն է ոչ միայն ռազմաճակատում, որտեղ մեր հերոսական Հայոց բանակը արժանի հակահարված է տալիս թշնամուն՝ անառիկ պահելով մեր սուրբ սահմաններն ու հողը, այլև ռմբակոծվում են մեր բնակավայրերը, զոհվում են խաղաղ բնակիչներ, ծերեր, կանայք, երեխաներ: Այն իրողությունները, որ Թուրքիան ժամանակակից հզոր զենքերով անընդհատ զինում է Ադրբեջանին, որ ազերիների ռազմաստրատեգիական գործողությունները թելադրվում, ուղղորդվում են թուրքական բարձրաստիճան զինվորականների կողմից, որ...

Հեռավոր 1992 թվականի ուշ հոկտեմբերին Մհեր Մկրտչյանի վերջին ներկայացումներից մեկի` Մարսել Պանյոլի «Հացագործին կինը» ներկայացման հանդիսականն ասես արարողության մասնակից լիներ, որ մերժելով անթատրոն ժամանակի խելահեղ  ընթացքը,  եկել էր ամենամեծին տեսնելու: Թատերական տոն էր, բայց առանց հրավառության, քանզի նեղ էր այն տարածքը, որում շարժվում-ապրում-խաղում էր Հացագործը, սովորական մարդն ու կոնկրետ բարիք ստեղծողը, և հացի անուշաբույր կար ու չկար մթնոլորտում, հացին խառնված դառնություն կար ավելի, տագնապ ու շնչահեղձություն, հակասական զգացումների փունջ: Անձուկ ու անորոշ էր դրսում, դահլիճում, փոքր բեմում: Պարզ չէր ժողովրդի...

Զրույց Լևոն Քալանթարի հետ Կանգնած էի թատերական ինստիտուտի երկրորդ հարկի միջանցքում: Շրջվեցի ու հայացքս ընկավ պատին կախված Լևոն Քալանթարի լուսանկարին: Հանկարծ շրջապատը, միջանցքում քայլող, զրուցող ուսանողները «վերացան»: Մեխվել, կանգնել եմ. զգում եմ, որ ոտքերս չեն շարժվում, չեն ուզում հեռանալ այդ քառակուսի մետրից: Լա՜վ, ինչքա՞ն պիտի մեխված մնամ: Հայացքս սահեցնում եմ մյուս լուսանկարների վրայով: Մեր մեծերն են. բայց ո՛չ, սա ուրիշ բան է, ես ուզում եմ մնալ ձե՛ր նկարի առջև, ձե՛ր կողքին, ձե՛զ հետ: Մի անհուն ջերմություն պարուրեց ինձ: — Լևոն...

Դրամա Գործող անձինք ԱՄԱՅԻ (ՀԵՐԻՔՆԱԶ ԱԿՈՒՆՑ) — 80 տարեկան սևազգեստ ղարաբաղցի կին, Քարակապի միակ բնակիչը ՍՈՆԱ ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ — ռադիոյի թղթակցուհի, մոտ 40 տարեկան ԿԱՄՈ — ոտքերից վիրավոր ու ցնցակաթված ստացած, մոտ 40 տարեկան զինվոր, որին խնամում է Ամային ԴԱՎԻԹ — մականունը՝ «Լոպազե, 40-42 տարեկան, պարծենկոտ զինվոր ԱՐՍԵՆ — 18-20 տարեկան զինվոր ՍԻՄՈՆ — 50-55 տ. ջոկատի հրամանատար ԿՈՐՅՈՒՆ — 30-32 տարեկան ջոկատային, մականունը՝ «Տրուբաե ՄԱՐԳԱՐ- 40-ին մոտ ջոկատային, գնդացրորդ ՈՒՐԲԱԹԱԽՈՍ ՎԱՀՐԱՄ — 60-ին մոտ, թավ, ծխելուց դեղնած բեղերով զինվոր ՍԱՄՎԵԼ...