ԴԻՄԱԿ ԿԱՄ ՀՐԱԺԵՇՏ ԴԵՄՔԻՆ / Արմենուհի ՍԻՍՅԱՆ
Մոնոպիես Գործող անձ ԴԻՄԱԿ Ես եմ՝ Դիմակը: Ասում եմ՝ Դիմակն եմ՝ Եսը: Բարև Ձեզ: Ծանոթ դեմքեր եմ տեսնում… Ինչպիսի՜ դեմքե՜ր… (Մեկ ու մեջ բարև է տալիս:) Սովոր չե՞ք դիմակի բարևելու: Գիտեմ, գիտեմ: Ինքներդ ձեզ նայելը դժվար է, փախե՛ք ձեզանից, փախե՛ք, փախե՛ք… Ու ձեզ կթվա, թե փախնում եք… Ամենահեռու տեղը, որ կարող եք փախչել, մինչև ձեր եսն է: Այնպես որ, վազե՛ք, ինչքան ուժ ունեք, էլի ընկնելու եք ձեր եսի գիրկը: Դե՜մք եք, հա՜… (Ծիծաղում է, ապա լրջանում:) Այդ ես ի՛նձ կոմպլիմենտ արեցի. դիմակը դեմքն...