Վարսիկ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

ՎԱՐՍԻԿ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ ԵՐԵՎՈՒՅԹԸ. ԱՐՎԵՍՏՈՎ ՀՄԱՅՎԱԾ ՀՈԳԻ / Ալիս ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

Պատուհանի բաց փեղկից ներխուժում են ձայները, բույրերը, փշատենու շարժումը զեփյուռից: Իսկ փակ փեղկի հարուցած արգելքը չի նկատվում դեռ, քանի որ ապակիները թափանցիկ են, մաքուր լվացած և պաշտպանական թաղանթ լինելու են կոչված: Բարձրանում է քամին, շռնդում է անձրևը… Մյուս փեղկն էլ է փակվում… Այսպես էլ թատրոնը, բեմը, հարդարանքը, դերասանը, լույսերը… պաշտպանելով մեզ կյանքից, ցույց են տալիս կյանքը: Դեկորների մեջ շարժվում է մարդկային հոգին: Ուրախանում, տխրում, իր մարդասեր կամ սրիկա լինելն է ցուցադրում մարդը… Այս ամենով շա՜տ վաղուց հմայվածների մեջ կա մեկը՝ Վարսիկ Գրիգորյան պարզ...

ԵՎՍ ՄԻ ՍՊԵՂԱՆԻՙ ՄԵՐ ԲԱՑ ՎԵՐՔԻՆ / Վարսիկ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

ԵՎՍ ՄԻ ՍՊԵՂԱՆԻՙ ՄԵՐ ԲԱՑ ՎԵՐՔԻՆ / Վարսիկ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

(Ա. Ասլիբեկյանի «Մերսեդեսը» Երեւանի Պատանի հանդիսատեսի թատրոնում) Ցեղասպանության թեման մխալու է եւ ստեղծագործողների համար ոգեշնչման աղբյուր դառնալու: Այս անգամ երիտասարդ գրող Անուշ Ասլիբեկյանի հոգու տեւական ցավն է ժայթքելՙ հայի մշտնջենական տառապանքի եւ խնկելի օջախի կարոտի բոցով: Անուշը թատերագետների վերջին սերնդից է, որը դժվարությամբ է կայանումՙ ի տարբերություն նախորդի, որը լիաձայն ու արժանավորապես հաստատեց ե՛ւ իրեն, ե՛ւ այդ խորունկ ու նրբագեղ մասնագիտությունը: Նորագույն սերնդից եթե ամենաօժտվածներից Ասլիբեկյանը, Հովհ. Երանյանը, Տիգրան Մարտիրոսյանը, Գայանե Մկրտչյանն ու Կիմա Եղիազարյանը նվազ արդյունավետությամբ են կայանում, ապա դրա պատճառը մեր...