Խաչիկ Չալիկյան

Խաչիկ ՉԱԼԻԿՅԱՆ / ԵՎ ԱՅԼՆ… կամ ՃԵՐՄԱԿ ՔԱՌԱԿՈՒՍԻ

(Ըստ Գաբրիել Սունդուկյանի)     Գործող անձինք ԵՎԱՅԼՆ — նույն ինքը՝ ԽՈՐԸ, նույն ինքը՝                                    Գաբրիել Սունդուկյանը ՄՈՍԵՍ — թիֆլիսյան վաճառական ՆԻՆՈ — նրա կինը ՂԱՂՈ — Մոսեսի եղբայրը ՍԵՐԳՈ — տան ծառայողը, նույն ինքը՝                                    Ալեքսանդր Մակեդոնացին   Բեմը քաղքենիորեն ճոխ, ոչ այն է՝ ննջարան է, ոչ այն է՝ պարտեզ: Այգուն հատուկ նստարան և լուսատու, ճոճանակ, մահճակալ, ջահ, հայելի: Հնչում է հանդիսավոր խմբերգ. երգողը Խորն է՝ Գաբրիել Սունդուկյանը: Բարձրահասակ է, դեղին տրիկոյով, ժանեկազարդ ժիլետով, փարթամ կարմիր կեղծամով: ԳԱԲՐԻԵԼ — (իր իսկ երգին...

Խաչիկ ՉԱԼԻԿՅԱՆ / «ՌՈՍԻՆԱՆՏ»

Խաչիկ ՉԱԼԻԿՅԱՆԻ «ՌՈՍԻՆԱՆՏ» պիեսը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2001-2002 թ.թ., թիվ 4-5-ում     ԹԱՄԲԻՆ ԱՐԺԱՆԱՊԱՏՎՈՐԵՆ ՆՍՏԵԼՈՒ ՀԻՄՆԱՐՎԵՍՏԸ «Կռվել հողմաղացի դեմ, որպեսզի աշխարհը վերագտնի արդարությունը»։ Միջոցը գաղափարի վերածելու դոնկիխոտյան հանճարեղ բանաձևը այսօր էլ, իռացիոնալ միտքն անգամ, անզոր է լիարժեք վերծանել։ Եվ անխուսափելի է դառնում մեր օրերում էլ այն իրագործելը ցավալիորեն կենսունակ մի բանաձևում. «Խելացնորության դիմակի տակ պայքարել հանուն պայծառ երազի»։ Իսկ երբ դոնկիխոտյան վեհ գաղափարները ծաղրի են ենթարկվում «նրա քնձռոտ ձիու» կողմից, հավերժական գլուխգործոցի մեջ մեզ խիստ ծանոթ այժմեական երանգներ են հայտնվում։ Թերևս...

Խաչիկ ՉԱԼԻԿՅԱՆ / «ՍԵՎ-ՍՊԻՏԱԿ ԾԻԱԾԱՆ կամ ԿԱՐԻՃԸ ԱՌԱՍՏԱՂԻՆ»

Խաչիկ ՉԱԼԻԿՅԱՆԻ «ՍԵՎ-ՍՊԻՏԱԿ ԾԻԱԾԱՆ կամ ԿԱՐԻՃԸ ԱՌԱՍՏԱՂԻՆ» պիեսը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2000 թ., թիվ 1-ում   ԵՐԿՈՒ ՐՈՊԵԻՑ ՆԵՐԿԱՅԱՑՈՒՄԸ ԿՍԿՍՎԻ Ես, անշուշտ, չեմ գիտակցում ինձ վիճակված խնդրի բարդությունը, այլապես բոլորին ի տես չէի ցցվի էջի անհամեստ հատվածում: Իսկ նախաբանի կարիք, կարծես, չկա… Պարզապես գործից առաջ խոսելն անհամեմատ հեշտ է և համեմատաբար անվտանգ: Ինչ խոսք, նախաբանում ցանկալի կլիներ, մեր փառավոր նախնյաց օրինակով, այս երկը առավել ներկայանալի դարձնել՜ այն խորին երախտիքով ձոնելով այս կամ այն արժանավոր իշխանավորին: Սակայն… ես անհամեստորեն լռում եմ և, դեմքիս...

Խաչիկ ՉԱԼԻԿՅԱՆ / ԵՎԱՅԼՆ… կամ ՃԵՐՄԱԿ ՔԱՌԱԿՈՒՍԻ

(Ըստ Գաբրիել Սունդուկյանի) Կորտասարի մոտ կարդում ենք՝ «Երկու անգամ երկու հավասար է չորսի, գումարած՝ հաշվողը»… Ի վերջո, ո՞րն է գումարի սահմանը և ինչ է այդ եզրագծից անդին: Արևմտյան քաղաքակրթությունը այդ եզրագծին հայտնաբերեց աբսուրդը, որը լի է տագնապով ու հուսահատությամբ… ի վերջո, ամենուր հանգելով սև քառակուսու: Այլ է հայոց պարագան, ուր ըմբոստությունն անգամ կարող է սիրո տոնի վերածվել: Տրամաբանությամբ քառակուսին չես հաղթահարի: Եթե պատուհանի քառակուսուց նայում ես երկնքին, չի նշանակում, որ այն քառակուսի է: Սունդուկյանի մոտ աբսուրդի քառակուսին ճերմակ է, լցված սիրով, միամտության հասնող...