Կարինե ԽՈԴԻԿՅԱՆ / Վարդուհի Վարդերեսյան

Ցավ է, երբ մտածում ես, որ էլ չես լսելու նրա՝ հոգի թափանցող ձայնը, չես հիանալու վարպետ խաղով, իսկ հետո երկար ու ինքնամոռաց չես գոռալու՝ «բրավո», ինքդ քեզ նախանձելով, որ այս մի բեմական հրաշքին էլ ականատես ու մասնակից եղար: Ու ցավին դիմակայելու համար նորից օգնության ես կանչում Հիշողությանը: «Ախացելի» առաջնախաղին դեռ կես ժամ կար, միջանցքով գնում եմ, բացվում է Վարդուհի Վարդերեսյանի սենյակի դուռը, ու դուրս է գալիս տարօրինակ հագուստով անծանոթ մի կին: Մեր հայացքները հանդիպում են, անծանոթուհու դեմքին ժպիտ է հայտնվում իմ զարմանքին զուգահեռ: Ու նույնիսկ ձայնը լսելուց հետո ինձ չեմ կարող հավատացնել, որ իմ դիմաց Վարդուհին է: Այդպես կերպափոխվե՞լ… Ով դիտել է ներկայացումը, կհաստատի ասածս, որ նրա առաջին մուտքից րոպեներ անց միայն բացահայտել է «մի բուռ» դարձած, աշխարհին ու մարդկանց միայն իր հերոսուհուն հատուկ հայացքով նայող Արտիստուհուն, բայց այդ թատերական հրաշքը ես տեսել եմ բեմից դուրս, ներկայացումը դեռ չսկսված, տեսել եմ Շնորհիկ դարձած Վարդուհուն…
Ու չգիտեմ, երբևէ կգտնե՞մ այն բառերը, որոնք գոնե հեռավոր կերպով կարտահայտեն զգացումներս, երբ ի՛ր պատվերով ու ի՛ր համար գրված իմ «Արամն այստեղ է ապրում» պիեսն էի ընթերցում նրա տանը, հետո, արդեն «Մենակ չես, մայրիկ» վերնագրված ներկայացմանը, դահլիճում նստած, շունչս պահած կլանում էի նրա ամեն բառն ու շարժումը և նախանձում էի ինքս ինձ…
Մարտի 19-ին առաջին անգամ նրա ծննդյան օրը կնշվի առանց նրա…

You may also like...

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։