Նորայր ԱԴԱԼՅԱՆ / «ԲԱՌԸ»
Նորայր ԱԴԱԼՅԱՆԻ «ԲԱՌԸ» պիեսը տպագրվել է «Դրամատուրգիա» հանդեսի 2004 թ., թիվ 6-7-ում
Թատրոնի գլխավոր հերոսը Դիմակն է՝ ներկայից ետ ու առաջ, հազարամյակներին նայող իր խորհրդավոր հայացքով։ Նա լուռ է, հաճախ բացակայում է առարկայական բեմում, սակայն միշտ ներկա է ինչ-որ տեղ, մենք նաև լսում ենք նրա բառը։ Ի՞նչ բառ է խոսում նա։ Հրաշալի-առեղծվածային բառ։
Նա ասում է՝ Սեր։ Ուրիշ ոչինչ։ Եվ այս միակ բառն արտահայտում է մեր ամբողջ գոյի երջանկությունն ու դրաման հոգու անսահման տիրույթում։ Բացարձակ երջանիկ սեր չկա, նրա կողքին ու նրա հետ դրամայի սիրտն է բաբախում ամեն վայրկյան։ Սա վեհ, բարձրագույն լարվածության գործողություն է՝ երջանկության ու դրամայի իրար հակադիր միասնության տրոփյունը։ Այդ բարձրագույնի նշանապատկերը Դիմակն է։ Դիմակից է սկիզբ առնում թատրոնը, նրա աստվածային բառից։
Նորայր ԱԴԱԼՅԱՆ
ԲԱՌԸ
Երկխոսություն 1 գործողությամբ
Գործող անձինք
ՏՂԱ
ԱՂՋԻԿ —
ԱՂՋԻԿ — Ժամը քանի՞սն է։
ՏՂԱ — (աչքերը կկրոցած նայում է փայլող արևին)։ Կեսգիշեր։
ԱՂՋԻԿ — Թռչենք անդունդի վրայով։
ՏՂԱ — Ո՞ր կողմ։
ԱՂՋԻԿ — Դեպի երկինք։
ՏՂԱ — Չեմ ուզում խեղդվել։
ԱՂՋԻԿ – Ի՞նչ ես ուզում։
ՏՂԱ – Գոյություն չունի։
ԱՂՋԻԿ — Ես արթուն եմ ու երազ եմ տեսնում, ասված է՝ արևը ծագում է արևմուտքից և մայր է մտնում արևելքում, կապույտ երկնքից թափվում են անձրևները, նրանք երգում են, լսո՞ւմ ես երաժշտությունը… Մի՛ լսիր։
ՏՂԱ — Լսում եմ։
ԱՂՋԻԿ — Փակիր ականջներդ, խլացիր։ (Փակում է իր ականջները։)
ՏՂԱ – Տես, փակեցի։
ԱՂՋԻԿ — Աչքերդ էլ։ (Աչքերը փակում է։)
ՏՂԱ — Խնդրեմ։
ԱՂՋԻԿ — Արդեն չես լսում։
ՏՂԱ — Հիմա ավելի լավ եմ լսում։
ԱՂՋԻԿ – Ինչի՞ց է, որ ես էլ եմ ավելի լավ լսում։
ՏՂԱ — Մտածիր։
ԱՂՋԻԿ — Ես մայրիկիս չասացի՝ գնում եմ զբոսնելու։ Հիմա նա որոնում է ինձ. մայրի՛կ, ես այստեղ եմ։
ՏՂԱ — Տեսնում եմ, աղջիկս։ Ինչո՞ւ ես հագել կապույտ շրջազգեստ և ոչ կարմիրը՝ սպիտակ ժանյակներով։
ԱՂՋԻԿ — Ինչ-որ մեկն ինձ շշնջաց՝ կապույտը հագիր։
ՏՂԱ — Ո՞վ, աղջիկս, ո՞վ էր այդ մարդը։
ԱՂՋԻԿ — Գիտեմ և չգիտեմ։
ՏՂԱ — Եթե ասեիր՝ չգիտեմ և գիտեմ, ես կհամոզվեի, որ այդ մարդը գոյություն չունի։
ԱՂՋԻԿ – Մի՞թե նա ապրում է։
ՏՂԱ — Հազիվ թե։
ԱՂՋԻԿ — Մահ…
ՏՂԱ — Չի ծնվել։
ԱՂՋԻԿ — Ես այստեղ եմ։
ՏՂԱ — Զբոսայգում։ Երբ դու թիթեռ էիր, ես քեզ բերում էի այդ զբոսայգին, իսկ հիմա ինչքան ես մեծացել, քեզնից գեղեցիկը չկա։ Տուն վերադարձիդ չմոռանաս հաց գնել։
ԱՂՋԻԿ — Ռոմեո։
ՏՂԱ — Ես Ջուլիետը չեմ։
ԱՂՋԻԿ — Լսում եմ փակ ականջներով։
ՏՂԱ — Խնդիրը լուծիր, ինչո՞ւ ես լսում փակ ականջներով, մտածիր։
ԱՂՋԻԿ — Կանաչ դաշտի միջով հոսում է արծաթ գետակը։
ՏՂԱ — Միտքդ գնում է ճիշտ ուղղությամբ։
ԱՂՋԻԿ — Ծաղիկներ։
ՏՂԱ — Գույնզգույն, շատ։
ԱՂՋԻԿ — Նրանց բուրմունքից հարբում եմ։
ՏՂԱ — Նայիր աստղերին։
ԱՂՋԻԿ – Ինչ-որ բան պիտի գա։
ՏՂԱ — Որովհետև երաժշտության ականջը սիրտն է։ (Ափերը հեռացնում է ականջներից, բայց աչքերը դեռ փակ են։) Հնարավոր չէ սիրտը փակել։
ԱՂՋԻԿ — Երգում է, թռչկոտում, կարծես ուզում է բարձրանալ երկինք… (Վախվորած, ձեռքերն արագ իջեցնում է կրծքին։) Աստղերր… (Անփորձ կույրի պես խարխափում է բեմահարթակում այս ու այն կողմ։) Ռոմեո… (Բացում է աչքերը։) Ռոմեոն չես։ Նայիր քեզ, ո՞վ ես, քեզ աոաջին անգամ եմ տեսնում։
ՏՂԱ — (բացելով աչքերը)։ Ռոմեոն եմ։
ԱՂՋԻԿ — Բարև։
ՏՂԱ — Եթե կարծում ես՝ Ռոմեոն եմ կամ նրա հայր Գարեգինը, որի անունը Գարեգին չէ, կամ նրա մայրը, քեռին, քույրը, հարևանը և հարևանուհին, կամ պարզապես այս քաղաքի մի բնակիչ, խորապես սխալվում ես, քո տարիքում ավելի գեղեցիկ բան չկա, բան սխալվելը։ Ասա, ի՞նչ կանի մեկին գումարած մեկ։
ԱՂՋԻԿ — Հը… Ինձ երեխա՞ ես կարծում… երկու։
ՏՂԱ — Լավ մտածիր։
ԱՂՋԻԿ — Հավասար է երեքի։
ՏՂԱ — Առանձնապես գեղեցիկ սխալ չասացիր, ընդամենը՝ թվաբանական սխալ։ Այ, եթե ասեիր՝ Ռոմեո, մեկին գումարած մեկ հավասար է մեկի, ոչ մի կաթիլ ավել-պակաս, դա կլիներ ոչ միայն հանճարեղ, այլև այնքան գեղեցիկ ու արբեցնող, որ մեռնելը կդառնար հավերժական տոն։
ԱՂՋԻԿ — Սրտիս մեջ հարց կա։
ՏՂԱ — Մի փորձիր գտնել պատասխանը, որոնիր, բայց մի գտիր, որովհետև եթե գտնում ես, շուտով գալիս է կորցնելու ժամանակը։ Երջանկությունը որոնման ճանապարհին է։
ԱՂՋԻԿ — Մեկ և մեկ։
ՏՂԱ — Այս զբոսայգում, որն աշխարհից մեծ է, շատ հարց ու պատասխաններ կան, բայց դրանք իմը չեն։ Ինչ իմն է՝ դա է ճշմարիտ։
ԱՂՋԻԿ — Հավասար է մեկի՞։
ՏՂԱ — Ճիշտը միշտ չէ, որ ճիշտ է, իսկ սխալը՝ սխալ։ Ինձ ասա՝ Ռոմեո։
ԱՂՋԻԿ — Լինում է, չի լինում, մի թիվ է լինում։
ՏՂԱ — Տես, ես մեկ եմ և դու մեկ ես… Հո չե՞ս կարծում՝ հինգ ես, տասը, տասնհինգ։
ԱՂՋԻԿ — Կարմիր շրջազգեստի փոխարեն հագել եմ կապույտը։
ՏՂԱ — Կապույտ աղջիկս։
ԱՂՋԻԿ — Այո, մայրիկ։
ՏՂԱ — Հիմա մոտենանք։
ԱՂՋԻԿ — Ուզում ես մեկին գումարել մե՞կ։ (Քայլ է անում դեպի տղան։)
ՏՂԱ — (դանդաղ ընդառաջ է գնում աղջկան)։ Սսս…
ԱՂՋԻԿ – Չի՞ կարելի խոսել։
ՏՂԱ — Պահիր շունչդ։
Ընդհուպ մոտեցել են իրար և կանգ առել։ Երկար լռություն։
ԱՂՋԻԿ — Ուզում եմ երգել։
ՏՂԱ — Ձեռքերով երգիր։
ԱՂՋԻԿ — (փարվում է տղային)։ Դու ինչո՞ւ չես երգում… միայն ես…
ՏՂԱ — (գրկում է նրան)։ Հավասար է մեկի։
ԱՂՋԻԿ — Թող… Ռոմեոյի մեկը… (Ընկրկում է։)
ՏՂԱ – Ի՞նչ Ռոմեո… ուրիշ անուն տուր։
ԱՂՋԻԿ — Բուլդոգ։
ՏՂԱ — (գրմռում է և հաչում)։ Վախեցա՞ր։
ԱՂՋԻԿ — Հիանալի դերասան ես։ Ինչ-որ բան եմ ցանկանում։
ՏՂԱ — Ես էլ։
ԱՂՋԻԿ — Հո չե՞ս ցանկանամ այն, ինչ և ես։
ՏՂԱ — Եթե կարծում ես՝ ինձնից մի քանի քայլ հեռանալով հաշիվը փոխվեց՝ մեկին գումարած մեկ անում է երկու, խոր մոլորության մեջ ես։
ԱՂՋԻԿ – Հիմա՞ էլ ենք մեկ։
ՏՂԱ — Մինչև այս պահը երբեք այսքան մեկ չենք եղել։
ԱՂՋԻԿ — Նորից գռմռա, խնդրում եմ։
ՏՂԱ — Ես Բուլդոգը չեմ։
ԱՂՋԻԿ — Բա ո՞վ ես։
ՏՂԱ — Ասացի, Ռոմեոն։
ԱՂՋԻԿ — Խնդրում եմ, Ռոմեո։
ՏՂԱ – Ինչո՞ւ ես անվերջ ինձ Ռոմեո ասում։
ԱՂՋԻԿ — Դա խաղ է։
ՏՂԱ — Սսս…
ԱՂՋԻԿ – Ի՞նչ ես լսում։
ՏՂԱ – Քեզ:
ԱՂՋԻԿ — Բա ինչո՞ւ ես քեզ չեմ լսում, այնպես արա, որ գոնե մի քիչ էլ ես քեզ լսեմ։
ՏՂԱ — Աստված։
ԱՂՋԻԿ – Կա՞:
ՏՂԱ – Իմ մեջ է:
ԱՂՋԻԿ — Տուր։
ՏՂԱ — Կեսը վերցրու։
ԱՂՋԻԿ — Բոլորն եմ ուզում։
ՏՂԱ — Աստծո մի կաթիլն էլ Աստված է։
ԱՂՋԻԿ — Խաբում ես։
ՏՂԱ — Լույսի կաթիլը լույս է, ծովի, լեռների, երկնքի, քեզնից պոկված քո կաթիլն էլ դու ես։
ԱՂՋԻԿ — Իմ սիրտը լեռներում է։
ՏՂԱ — Այնպիսի մի բան ասա, որը ոչ ոք չի ասել։
ԱՂՋԻԿ — Մտածում եմ։
ՏՂԱ — Հաշվում եմ մինչև հազար։ Մեկ, երկու, երեք, չորս, հինգ, վեց, յոթ, ութ, դե…
ԱՂՋԻԿ — Մի շտապեցրու։
ՏՂԱ — Հարյուր քսան, հազար հիսուն… ասա…
ԱՂՋԻԿ — Հազարին դեռ չես հասել։
ՏՂԱ — Լավ մտածիր, որ չսխալվես։ Վեց հարյուր քառասունյոթ…
ԱՂՋԻԿ — Կատու։
ՏՂԱ — Շուն, ձի, վագր, առյուծ, գայլ, արծիվ, կաչաղակ… (Ծիծաղում է։)
ԱՂՋԻԿ — (ծիծաղելով)։ Կոկորդիլոս… շիմպանզե… մեծ կոկորդիլոս…
ՏՂԱ — Բայց ինչո՞ւ հենց կատու։ Կատուն ջնջում եմ։
ԱՂՋԻԿ — Լավ կատու է, մյաո՜ւ…
ՏՂԱ — Ուրիշ բառ ասա, տես՝ երկինքն ինչքան բարձր է։
ԱՂՋԻԿ — Դու գիտե՞ս բառը։
ՏՂԱ — Ասա այն, ինչ ոչ ոք չգիտի։
ԱՂՋԻԿ — Հաշվիր, որ մտածեմ, դանդաղ հաշվիր, ինչո՞ւ ես վազում, հազիվ եմ հասնում քեզ։
ՏՂԱ — Վեց հարյուր քառասունյոթ…
ԱՂՋԻԿ — Արդեն ասել ես։
ՏՂԱ — Յոթ հարյուր…
ԱՂՋԻԿ — Կատու չես ուզում, ի՞նչ ես ուզում։
ՏՂԱ — Վեց հարյուր տասներկու…
ԱՂՋԻԿ — Ետ մի վազիր։
ՏՂԱ — Յոթ հարյուր չորս…
ԱՂՋԻԿ — Դանդաղ գնա։
ՏՂԱ — Մտածելուց հոգնեցի, հիմա դու հաշվիր։
ԱՂՋԻԿ — Յոթ հարյուր քսանվեց, քսանյոթ, քսանութ… Կատու չասես։
ՏՂԱ — Մտքովս էլ չի անցնում։
ԱՂՋԻԿ — Ասա՝ կատու։
ՏՂԱ – Մուկ:
ԱՂՋԻԿ — Ջուլիետն ես տղամարդու հագուստով։
ՏՂԱ — Դա ավելի մոտ է ճշմարտությանը, քան մուկը կամ Ռոմեոն։
ԱՂՋԻԿ – Ի՜նչ հետաքրքիր գիժ ես։ Քո գժությունից մի կաթիլ տուր ինձ։
ՏՂԱ – Մի՞թե բառը չի ծնվել։
ԱՂՋԻԿ — Մի տխրիր, մինչև հազարը դեռ ահագին ճանապարհ կա։ Ութ հարյուր մեկ…
ՏՂԱ — Սպասիր… գտա…
ԱՂՋԻԿ — (ուրախությունից թոչկոտելով)։ Ասա… Ինչո՞ւ ես լռում… Դե, ասա այդ բառը…
ՏՂԱ — (շփոթված)։ Կորցրի։
Բեմում չորեքթաթ որոնում են բառը:
ԱՂՋԻԿ — Ութ հարյուր վեց… Հո բառը դու չե՞ս… յոթ… յոթ… ութ հարյուր տասը… Ինչո՞ւ ես քեզ կորցրել, նորից գտիր…
ՏՂԱ — Գուցե դո՞ւ ես… Ոնց որ թե քեզ էի գտել կորցնելուց առաջ…
ԱՂՋԻԿ — Եթե ես քեզ գտնեի, չէի կորցնի։
ՏՂԱ – Ինչո՞ւ ինձ չես գտել, ինչո՞ւ… գտի՛ր ինձ։
ԱՂՋԻԿ — Ութ հարյուր քսաներեք…
ՏՂԱ — Կանգ առ, էլ մի հաշվիր, հազարին քիչ մնաց, թող հույսը մեր մեջ ապրի։
Ոտքի են ելնում, և առանց իրար նայելու, դանդաղ պտտվում միմյանց շուրջ՝ ասես շարունակելով որոնել անհայտը՝ բեմում գծագրելով միաձույլ գործողության նրբագեղ շարժումներ։ Այստեղ երաժշտություն կա և չկա հազիվ լսելի կապույտ-եթերային ձայների բույլ։
ԱՂՋԻԿ — Անունդ չասացիր։
ՏՂԱ — Ռոմեո։
ԱՂՋԻԿ – Ինչո՞ւ Ռոմեո։
ՏՂԱ — Որպեսզի դու էլ Ջուլիետը լինես։
ԱՂՋԻԿ — Քո իմացածը չեմ։
ՏՂԱ — Ափսոս։
ԱՂՋԻԿ — Լավ, Ջուլիետն եմ։ Հիմա գտիր այն բառը։
ՏՂԱ — Ռոմեոն մեռավ։
ԱՂՋԻԿ — Դու մեռա՞ծ ես։
ՏՂԱ — Ես նա չեմ, նա քիչ առաջ գնաց։
ԱՂՋԻԿ — Ինչ լավ է, որ Ռոմեոն չես և ողջ ես։
ՏՂԱ — Նայիր ինձ։ Կարդա, ի՞նչ է գրված իմ գրքում։
ԱՂՋԻԿ — Իսկապես, բոլորովին նման չես Ռոմեոյին։
ՏՂԱ — Ուշադիր նայիր։ Դու նրան տեսե՞լ ես։
ԱՂՋԻԿ — Երազում ամեն օր տեսնում եմ։ Սպասիր, մի շարժվիր, պահիր շունչդ… Կարծես մի քիչ նման ես նրան… Դեմքդ նման է… Աչքերդ… Շրթունքներիդ վրա գիտե՞ս՝ ինչ է գրված… Ջու-լի-ետ…
ՏՂԱ — Նորից կարդա։
ԱՂՋԻԿ — Ջու-լի-ետ։
ՏՂԱ — Մեկ անգամ էլ։
ԱՂՋԻԿ — Ջու-լի-ետ… Ես եմ… Հազար անգամ կարող եմ կարդալ։
ՏՂԱ — Էլ չասես։ Երբ շատ ես կրկնում, բառը կորչում է։
ԱՂՋԻԿ — Նման ես ու նման չես։
ՏՂԱ — Նմանությունը դեմքով չէ։
ԱՂՋԻԿ — Գիտեմ, աչքերով է։
ՏՂԱ — Աչքերը կարող են խաբել։
ԱՂՋԻԿ — Ռոմեոյի շրթունքները, որոնք համբուրում են Ջուլիետի անունը։
ՏՂԱ – Ի՜նչ գեղեցիկ խոսեցիր. Ջուլիետի շուրթերը, որ համբուրում են Ռոմեոյի անունը։
ԱՂՋԻԿ — Ութ հարյուր հիսուն…
ՏՂԱ – Մի՛ հաշվիր։
ԱՂՋԻԿ — Ութ հարյուր հիսուն չորս… Ուզում եմ գտնել։ Քեզնից նեղացա, որ Ռոմեոն չես։
ՏՂԱ — Նմանությունն ուրիշ տեղ է։
ԱՂՋԻԿ – Որտե՞ղ է։
ՏՂԱ — Մտածում եմ։
ԱՂՋԻԿ — Չասես՝ կատու։
ՏՂԱ — Կոկորդիլոս չեմ ասում։
ԱՂՋԻԿ — Մուկ էլ չասես։
ՏՂԱ — Արի լռենք և նայենք իրար։
Լուռ նայում են միմյանց։ Քիչ առաջվա կապույտ-եթերային ձայները՝ լուսավոր և անընթեռնելի։
ԱՂՋԻԿ – Լսո՞ւմ ես…
ՏՂԱ — Մարգարիտը ժպտում է ծիածանի գույներով։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞ր գույնն է ամենից հուզիչ երգում։
ՏՂԱ — Կապույտը։
ԱՂՋԻԿ — Տնից դուրս գալիս, քիչ էր մնում՝ կարմիր շրջազգեստ հագնեի։
ՏՂԱ — Դու նման չէիր լինի քեզ։
ԱՂՋԻԿ — Ռոմեո։
ՏՂԱ — Չեմ հասկանում՝ ինչ ես գտել այդ բառի մեջ։
ԱՂՋԻԿ — Աչքերդ։
ՏՂԱ — Կապույտի վրա գրված է։
ԱՂՋԻԿ — Ի՞նչ։
ՏՂԱ — Կապույտի ետևում կապույտ։
ԱՂՋԻԿ — Յասաման։
ՏՂԱ — Երկու հոգիների նմանությունը սրտի մեջ է, ոչ դեմքի վրա, ոչ աչքերում։ Ձեռքդ դիր սրտիդ։
ԱՂՋԻԿ – Գիտե՞ս ինչ… ասե՞մ, թե՞ չասեմ…
ՏՂԱ — Մի ասա, եթե շատ ես ցանկանում։
ԱՂՋԻԿ — Իսկ եթե քի՞չ…
ՏՂԱ — Երբեք չասես։
ԱՂՋԻԿ — Ձեռքով կարդա սիրտս, ես էլ՝ քոնը։ (Առանց մոտենալու, հեռվից, ձեռքն զգուշորեն պարզում է դեպի Տղան, թվում է՝ ձեռքը նրա սիրտն է փաղաքշում։)
ՏՂԱ — (նույնությամբ կրկնելով Աղջկա ձեռքի շարժումը)։ Սիրտդ երգում է բողբոջի պես։
ԱՂՋԻԿ — (ամոթից թե հուզմունքից շառագունած)։ Ի՜նչ տաք ձեռք ունես։
ՏՂԱ — Բառը մոտենում է։
ԱՂՋԻԿ — Ասա։
ՏՂԱ –Վախենում եմ սխալ բառից։
ԱՂՋԻԿ — Չասես։
ՏՂԱ – Լսո՞ւմ ես… ձեռքս նվագում է սրտիդ ստեղները։
ԱՂՋԻԿ — Մի նվագիր… Ի՜նչ լավ ես նվագում… Որտե՞ղ ես սովորել… Ե՞րբ…
ՏՂԱ — Հենց որ քեզ տեսա։
ԱՂՋԻԿ — Մեկին գումարած մեկ հավասար է մեկի։
ՏՂԱ — Ոչ, դրանք թվեր են։
ԱՂՋԻԿ — Քիչ առաջ դու ասացիր։
ՏՂԱ — Հազար տարի է անցել։
ԱՂՋԻԿ — Մի՞թե այդքան քիչ։
ՏՂԱ — Աշխարհը դեռ չկար։
ԱՂՋԻԿ — Վերջ կա՞։
ՏՂԱ — Գետը հոսում է օր ու գիշեր, ո՞վ կարող է ասել՝ ինչ է նա երգում։
ԱՂՋԻԿ — Մի հեռացրու ձեռքդ իմ սրտից։ Տես, ձեռքն էլ քո սրտի վրա է։
ՏՂԱ – Ինչքա՜ն կապույտ ես, ծով ու երկնքից էլ՝ կապույտ:
ԱՂՋԻԿ — Լսում եմ։ Դու լսո՞ւմ ես։
ՏՂԱ — Մեկ և մեկ…
ԱՂՋԻԿ — Այո, միայն մեկ և մեկ…
ՏՂԱ — Հավասար է մեկ սրտի… Ամեն ինչ սրտի մեջ է՝ ծովը, յասամանը, երկինքը, նաև այն բառը, որը որոնում ենք և չենք գտնում։
ԱՂՋԻԿ – Քանի՞ տառ ունի։
ՏՂԱ — Եթե իմանանք տառերի թիվը, նա մերն է:
ԱՂՋԻԿ – Յո՞թ…
ՏՂԱ — Գուցե հինգ կամ ութ։
ԱՂՋԻԿ — Երե՞ք…
ՏՂԱ – Երե՞ք ասացիր…
ԱՂՋԻԿ — Չորս։
ՏՂԱ — Տառերը չեն տեղավորվում նրա մեջ։
ԱՂՋԻԿ — Ես բառն արդեն գիտեմ։
ՏՂԱ — Լսիր երաժշտությունը։ Հանկարծ բառ չասես։ Մենք ապրում ենք միլիոնավոր սխալ, անհոգի ու չար բառերի աշխարհում։
ԱՂՋԻԿ — Մի վախեցիր, կատու կամ կոկորդիլոս չեմ ասի։
ՏՂԱ — Եթե ուզում ես ամենալուսավոր բառ մոտենալ, սրտով նայիր սրտիս, ինչպես ես եմ քեզ նայում հազար տարի։
ԱՂՋԻԿ — Երբ աշխարհը դեռ չկար։
ՏՂԱ — Ոչ ոք չկար, միայն՝ մենք։
ԱՂՋԻԿ — Ռոմեոն ես։ Ինչո՞ւ էիր այսքան ժամանակ խաբում ինձ։
ՏՂԱ – Ի՞նչ Ռոմեո, ես եմ։
ԱՂՋԻԿ — Ռոմեոյից ավելի Ռոմեո։
Սրտներին պարզած ձեռքերն իջեցրել են։ Նայում են իրար, ասես հազար տարիների միջից, բայց և՝ առաջին ծանոթության շփոթված հիացմունքով։
ՏՂԱ — Ոնց որ ծաղիկ լինես։
ԱՂՋԻԿ — Փոքրիկ տղան տեսավ մի վարդ։
ՏՂԱ – Ոչ։
ԱՂՋԻԿ — Կակաչ, ձնծաղիկ, մանուշակ… Անհաշիվ ծաղիկներ կան, գոնե մեկի անունով կոչիր ինձ։
ՏՂԱ — Քո տեսակը և նմանը չկա, միայն դու ես:
ԱՂՋԻԿ — Պոկիր։ Ես ինձ տալիս եմ քեզ։
ՏՂԱ – Մի՞թե կարծում ես՝ արժանի եմ։
ԱՂՋԻԿ — Վախկոտ։
ՏՂԱ — Քո այդ մեղադրանքից բառը գնաց-հեռացավ, հիմա ինչպե՞ս գտնենք նրան։
ԱՂՋԻԿ — Ներիր, ետ եմ վերցնում, ես չէի ցանկանում քեզ վիրավորել, ինչ նեղացկոտն ես։
ՏՂԱ — Ինձ ասա՝ Ռոմեո։
ԱՂՋԻԿ — Սուրդ պատյանից դուրս քաշիր, որ սիրտս խոցես։
ՏՂԱ — Կմեռնենք։
ԱՂՋԻԿ — Ես։
ՏՂԱ — Երջանկությունը գալիս է ու գնում, գնում է ու գալիս, կանգ չի առնում մի տեղ։
ԱՂՋԻԿ — Ինչպես այն բառը։
ՏՂԱ — Ո՞ր բառը։
ԱՂՋԻԿ — Չենք գտել։
ՏՂԱ — Գուցե գտել ենք։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞ւր է։
ՏՂԱ — Կատուն և կոկորդիլոսը կան, բառը չկա։
ԱՂՋԻԿ — Դու կաս, մատներդ նվագում են ինձ, ես կամ, մեկին գումարած մեկ հավասար չէ մեկի, երկուսի, երեքի, չորսի, այլ անում է…
ՏՂԱ — Շշուկով ասա, որ սատանան չլսի, միայն երկինքը։
ԱՂՋԻԿ — Սիրտ։
ՏՂԱ — Հոգի։
ԱՂՋԻԿ – Իմ և քո հոգին։
ՏՂԱ — (հոտոտելով դանդաղ շարժվում է այս ու այն կողմ)։ Մոտենում է։
ԱՂՋԻԿ – Սատանա՞ն…
ՏՂԱ — Մի խոսիր, նա այստեղ է…
ԱՂՋԻԿ – Հոգի՞ն…
ՏՂԱ — Ծաղիկը, հոգին, սիրտը…
ԱՂՋԻԿ — Սատանային մոտ չթողնես, ես նրանից վախենում եմ։
ՏՂԱ — Հուդա։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞վ է։
ՏՂԱ — Հավերժական մարդ։
ԱՂՋԻԿ – Ի՞նչ է ուզում մեզնից։
ՏՂԱ — Դավաճան բառը։
ԱՂՋԻԿ — Մոտ մի թող, ես նրանից էլ եմ վախենում։
ՏՂԱ – (շարունակելով հոտոտել)։ Ծովի հոտը չի… Դաշտերի հոտը չի… Լեռների հոտը չի…
ԱՂՋԻԿ — Թող լեռների հոտը լինի, քո սիրտը լեռներում է։
ՏՂԱ — Քո սիրտը։
ԱՂՋԻԿ – Իմ և քո։
ՏՂԱ — Բայց դա նման չէ լեռների հոտին։
ԱՂՋԻԿ — Ուրեմն աստղերի հոտն ես շնչում, որոնք անձրևում են մեզ վրա։
ՏՂԱ — Մանուշակագույն է, բայց…
ԱՂՋԻԿ — Ասա բառը։
ՏՂԱ — Նա գալիս է բառից առաջ։
ԱՂՋԻԿ — Բառը նրա ետևում է։
ՏՂԱ — Այդպես եմ զգում։
ԱՂՋԻԿ — (հոտոտելռվ)։ Բառ, կանգնիր իմ և Ռոմեոյի միջև։
ՏՂԱ – Լսո՞ւմ ես բուրմունքի մեղեդին։ Քեզնից է գալիս։ Յասամանն է բուրում իր գույներով։ Իմ աչքերով նայիր քեզ։ Դու յասաման ես։
ԱՂՋԻԿ — Պոկիր ինձ, սեղմիր կրծքիդ և ասա բառը։
ՏՂԱ — Բառը յասամանի մեջ է, ինչպես շողշողուն մարգարիտը՝ ծովասույզ խեցու։
ԱՂՋԻԿ — Մենք որոնում ենք մարգարի՞տը։
ՏՂԱ — Դու ասացիր։
ԱՂՋԻԿ – Ի՞նչ ենք որոնում։
ՏՂԱ — Մարգարիտից թանկ ու լուսավոր մի բան։
ԱՂՋԻԿ — Ծովի խորքերում։
ՏՂԱ — Աստղազարդ երկնքի ծովում։
ԱՂՋԻԿ — Ծովն ալեկոծվում է։ Մեր նավը կարող է խորտակվել, նավապետ։
ՏՂԱ — Արի մի քանի րոպե լռենք ու խաղանք։
ԱՂՋԻԿ – Ի՞նչ խաղանք։
ՏՂԱ — Բառարան։
ԱՂՋԻԿ — Երբեք չեմ խաղացել։
ՏՂԱ — Դու կհաղթես։
ԱՂՋԻԿ — Դու ինձ հաղթիր։
ՏՂԱ — Ոչ մի դեպքում։
ԱՂՋԻԿ — Ուզում եմ քեզ պարտվել։
ՏՂԱ — Եթե մեզնից մեկը պարտվելու է, ապա՝ միայն ես։
ԱՂՋԻԿ – Ի՜նչ համառն ես, Ռոմեո։
ՏՂԱ — Ես Ռոմեոն չեմ։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞վ ես։
ՏՂԱ — Ռոմեոն։
ԱՂՋԻԿ — Խաղն սկսվե՞լ է։
ՏՂԱ — Գետ։ Գ-ով սկսվող ուրիշ բառ ասա։
ԱՂՋԻԿ — Գետաձի, կենդանաբանական այգում եմ տեսել։
ՏՂԱ — Գիշեր։
ԱՂՋԻԿ — Գիրք։
ՏՂԱ — Հիանալի ես խաղում։ Մեկ-զրո օգուտ քեզ։
ԱՂՋԻԿ – Ինչո՞ւ օգուտ ինձ։
ՏՂԱ — Ես հաջորդ բառը չգիտեմ։
ԱՂՋԻԿ — Շուն։
ՏՂԱ — (վիրավորված)։ Ես առյուծ եմ։
ԱՂՋԻԿ — (ծիծաղում է)։ Շ-ով բառ ասա:
ՏՂԱ — Շալվար։
ԱՂՋԻԿ — Շանթ։
ՏՂԱ – Օ՜, շանթահարեցիր… Շեփոր։
ԱՂՋԻԿ — Շենք։
ՏՂԱ — Շշուկ, շղթա, շատրվան կապույտ ջրավազանում։
ԱՂՋԻԿ — Դու հաղթեցիր, մեկով մեկ։
ՏՂԱ — Հիմա ս-ով խաղանք։ Սողոմոն։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞վ է։
ՏՂԱ — Սողոմոն իմաստունը։
ԱՂՋԻԿ — Դու Սողոմոն իմաստո՞ւնն ես։
ՏՂԱ — Երևի՝ Ռոմեոն։
ԱՂՋԻԿ — Լսիր, Ռոմեո, դա Ռոմեոն ես, չէ՞։
ՏՂԱ — Ասացի՝ Սողոմոն իմաստունն եմ։
ԱՂՋԻԿ — Խնդրում եմ, Ռոմեո դարձիր, թեև Սողոմոն իմաստունին էլ եմ սիրում։
ՏՂԱ – Ի՞նչ… մեկ անգամ էլ ասա… ի՞նչ բառ ասացիր… քո լեզվի վրա կարծես կանգնեց այն բառը…
ԱՂՋԻԿ — Ո՞ր բառը…
ՏՂԱ — Կրկնիր։
ԱՂՋԻԿ — Սիրտ։
ՏՂԱ — Սիրտ… սի՞րտ ասացիր…
ԱՂՋԻԿ — Կապույտ շրջազգեստս…
ՏՂԱ — Ս-ով էինք խաղում։
ԱՂՋԻԿ — Մեր քսանիններորդ տառն է։
ՏՂԱ — Սիրտ։
ԱՂՋԻԿ — Ասել եմ։
ՏՂԱ — Ինչ անենք, որ ասել ես, ես էլ եմ ասում՝ սիրտ։
ԱՂՋԻԿ — Հոգի։
ՏՂԱ — Հոգին սրտից հեռու է։
ԱՂՋԻԿ – Ինչքա՞ն։
ՏՂԱ — Պտտվում է նրա շուրջը։
ԱՂՋԻԿ — Սիրտ և հոգի։
ՏՂԱ — Նրանք երգում են յասամանի բույրը, նրանց արանքում է բառը թաքնված։
ԱՂՋԻԿ — Երկուսով մեկ, քո օգտին։
ՏՂԱ — Քո կարծիքով երկուսից մեկը շա՞տ է։
ԱՂՋԻԿ – Չհարցնե՞նք Սողոմոն իմաստունին։
ՏՂԱ — Ես նրա հետ գործ չունեմ, դու հարցրու, մի հիմար պատասխան կտա։
ԱՂՋԻԿ — Հարգելի Սողոմոն իմաստուն, ասա, խնդրեմ, երկո՞ւսն է շատ, թե՞ մեկը։
ՏՂԱ — Մեկն էլ է քիչ, երկուսն էլ, բայց նրանց գումարը հավասար է անսահմանության։
ԱՂՋԻԿ — Դու Սողոմոն իմաստո՞ւնն ես։
ՏՂԱ — Ռոմեոն։
ԱՂՋԻԿ — Ես յասամանի բույրից կխելագարվեմ։ Հ
ՏՂԱ — Սև ամպեր են կուտակվում։ Քամիներ են գալիս։ Անձրևներ են թափվում։ Ծովը փոթորկվում է։
ԱՂՋԻԿ — Գոնե դու մի խելագարվիր, որ փրկես ինձ։
Խաղում են փոթորկվող ծովում։ Նավաբեկյալների տեսարան։
ՏՂԱ — Չմոտենաս ալիքների անդունդին։
ԱՂՋԻԿ — Ես վախենում եմ։
ՏՂԱ — Ամեն սկիզբ վերջ ունի։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞ւր է արևը։
ՏՂԱ — Շուտով կծագի արևմուտքից։
ԱՂՋԻԿ – Քանի՞ տարեկան ես։
ՏՂԱ — Երբ եկա այս զբոսայգին, տասնութ տարեկան էի։
ԱՂՋԻԿ — Ինձնից ինչքա՞ն փոքր ես, ես տասնհինգ եմ։
ՏՂԱ — Կապույտը քեզ շատ է սազում։ Կարծիես երկինքն ես հագել։
ԱՂՋԻԿ — Զգույշ… ալիքները քեզ կուլ չտան։
ՏՂԱ — Այլևս ինձ չասես Ռոմեո, ես իմ անունն ունեմ։
ԱՂՋԻԿ — Գիտեմ, Սողոմոն իմաստունն ես։
ՏՂԱ — Մեկ էլ չկրկնես այդ անունը, երբ ես ծնվեցի, նա դեռ չէր ծնվել։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞վ էր ծնվել։
ՏՂԱ – Բառը, որն այժմ մեզ հետ ալեկոծվում է։
ԱՂՋԻԿ — Մի ասա, թե ամեն սկիզբ վերջ ունի. թող ծովը փոթորկվի անվերջ և փոթորկվի, ուզում եմ խեղդվել նրա գրկում, քեզ հետ և բառի։
ՏՂԱ — Տես, Արարատի գագաթին լույս ծագեց, ծովը շուտով կժպտա։
ԱՂՋԻԿ — Հանգցրու լույսը։
ՏՂԱ – Արարատին ասա։
ԱՂՋԻԿ — Արարատ… հանգցրու լույսը։
ՏՂԱ — Երկինքը մաքրվում է սև ամպերից, ծովը խաղաղվում է, մեկին գումարած մեկ հավասար է մեկի։
ԱՂՋԻԿ — Հանկարծ կատու չասես։
ՏՂԱ — Յասաման։
ԱՂՋԻԿ — Հոգին սկսվում է ս-ով։
ՏՂԱ –Սիրտ ասե՞մ։
ԱՂՋԻԿ — Լույս։ Արարատի գագաթից մեզ է նայում։
Վերջ փոթորկի տեսարանին։
ՏՂԱ — Ես էլ դու ես, դու էլ՝ ես։
ԱՂՋԻԿ — Ոտանավոր է։
ՏՂԱ — Կատու։ (Ծիծաղում է։)
ԱՂՋԻԿ — Ուզում եմ ասել՝ ոչ թե Ռոմեո, այլ՝ վագր… չեմ վախենում քեզնից, սիրտս է թռչկոտում միայն։
ՏՂԱ — Չմոռանաս հաց առնել։
ԱՂՋԻԿ — Արդեն գնում ես։
ՏՂԱ — Արևը մայր է մտնում։
ԱՂՋԻԿ — Արևը ծագում է։
ՏՂԱ — Մայր է մտնում և ծագում։
ԱՂՋԻԿ — Երկնքի մեջտեղում է։
ՏՂԱ — Մի գնա, որ քեզ կարոտեմ։
ԱՂՋԻԿ — Ո՞ւր ես գնում, զբոսայգին լաց կլինի։
ՏՂԱ — Աստված սեր է։
ԱՂՋԻԿ — Դու չասացիր անունդ։
ՏՂԱ – Անո՞ւնս… Տղա։
ԱՂՋԻԿ – Ի՜նչ գեղեցիկ անուն ունես։
ՏՂԱ — Իսկ քո՞նը…
ԱՂՋԻԿ — Աղջիկ։
ՏՂԱ — Աննման անուն է, նվիրիր ինձ։
ԱՂՋԻԿ – Որտե՞ղ ես պահելու։
ՏՂԱ — Դու ասա։
ԱՂՋԻԿ — (երջանիկ շիկնանքով)։ Ասացի։
ՏՂԱ — Ամենաթանկ բառերը լուռ բառերն են։
ԱՂՋԻԿ — Ես բառը լսում եմ։
ՏՂԱ — (նայում է երկնքին)։ Կապույտ-սպիտակ աղավնին… Երեք տառ։
ԱՂՋԻԿ — (երկար նայում է երկնքին)։ Նա մենք ենք։
ՏՂԱ — (շարունակելով նայել վեր)։ Բառը թռչում է։
