In memoriam. Վահե Շահվերդյան
Այս կարճ, շա՛տ կարճ հարցազրույցն արվել է 2020 թվականի մարտի 29-ին: Ընդամենը 4 հարց: Եվ 4 պատասխան՝ սեղմ, լակոնիկ… Բայց այս մի քանի նախադասության մեջ էլ ինքն էր՝ կենսախինդ, թատրոնին սիրահարված, նոր ծրագրերով և ՀՈՒՅՍՈՎ, ՀԱՎԱՏՈՎ…
Այդպիսին էլ կմնաք մեր սրտերում և մեր հիշողության մեջ, սիրելի, շա՛տ սիրելի իմ ՎԱՀԵ ՍՈՒՐԵՆԻՉ, Ձեր մնայուն բեմադրություններով, Ձեր ազգային մտածողությամբ, մարդուն սիրելու և գնահատելու Ձեր շնորհով, մեր սիրելի ՎԱՐՊԵՏ, ՄՏԱՎՈՐԱԿԱՆ, ՄԱՐԴ:
Կարինե Խոդիկյան
—
Երբ համամոլորակային պարապուրդ է հայտարարված, այդ թվում և՝ թատրոններում, կփորձեմ տեղեկանալ՝ ինչպե՞ս են ապրում աբսուրդ թատրոնին գերազանցած իրավիճակում հայտնված թատրոնի մարդիկ:
Ես չգիտեմ՝ ինչքան կտևի այս վիճակը, բայց գիտեմ այս բլից-հարցազրույցի վերջնաժամկետը՝ երբ կհայտարարվի համամարդկային, այդ թվում և՝ թատերական պարապուրդի ավարտը:
Առաջին զանգս իմ շատ սիրելի Վահե Սուրենիչին էր. «Պատասխանեք հարցերին՝ Ձեզ հատուկ իմաստությամբ ու կենսասիրությամբ»:
Կ. Խոդիկյան — Թատերական ի՞նչ իրավիճակի հետ կհամեմատեք այս օրերը:
Վ. Շահվերդյան — Մենախոսության:
Կ. Խ. — Եթե հնարավորություն լիներ, այսօր ի՞նչ կբեմադրեիք:
Վ. Շ. — Մի ուրախ կոմեդիա, բոլորս սպասում ենք ուրախության, խրախճանքի «ոչ ժանտախտի պահին»:
Կ. Խ. — Եթե գաղտնիք չէ, գոնե հպանցիկ կբացահայտե՞ք Ձեր օրվա ժամանակացույցը:
Վ. Շ. — Կյանքիս ամեն մի պահը թատրոն է եղել ու կա. այդ պահերը՝ հսկայական արխիվով, փորձում եմ կարգավորել. կկարողանա՞մ:
Կ. Խ. — Ինչո՞վ եք լցնում այս օրերի պարապուրդը:
Վ. Շ. — Հավատով, Հույսով, Սիրով, Կարինե ջա՛ն:
