ՏԱՐ ԻՆՁ ԴԵՊԻ ԱՍՏՂԵՐԸ / Դա­վիթ ԽԱՉԻՅԱՆ

…­Բայց գու­ցե պե՞տք չէ, որ մար­դու բո­լոր ե­րա­զանք­ներն ի­րա­կա­նա­նան: Ինչ-որ բան էլ պի­տի ան­հա­սա­նե­լի մնա, որ մար­դը ճախ­րե­լու տեղ ու­նե­նա, սի­րե­լու տեղ, ե­րա­զանք­նե­րի ու հույ­սե­րի տեղ… Ե­րա­զանք­ներ չու­նե­ցող մար­դը սպառ­ված է… Ե­կեք միա­սին ե­րա­զենք «կյանք» կոչ­վող այս ան­վերջ երկ­նա­քե­րի վեր­ջին հար­կի ու տա­նի­քի մա­սին, ուր աստ­ղերն են մեզ սպա­սում: 

(տխուր կա­տա­կեր­գութ­յուն 1 ա­րա­րով, 3 դրվա­գով)

­Գոր­ծող ան­ձինք
ՏՂԱՄԱՐԴ
ԿԻՆ

­
Բե­մի կենտ­րո­նում սպի­տակ վան­դակ է գծված՝ մոտ 1,5×1,5 մետր: ­Վան­դա­կի չորս անկ­յուն­նե­րում թեթև, ուղ­ղա­հա­յաց լույ­սեր են: Որ­ևէ դե­կոր չկա: ­Գոր­ծո­ղութ­յան ըն­թաց­քում լսվում է վե­րե­լա­կի ձայ­նը: Տ­ղա­մար­դը և ­Կի­նը մի­ջին տա­րի­քի են, թեև դա բնավ էա­կան չէ: Ոչ մի վուլ­գար տե­սա­րան կամ ան­գամ դա են­թադ­րող ձայ­նա­յին կամ այլ է­ֆեկտ չպետք է լի­նի: Ե­րաժշ­տութ­յու­նը՝ ըստ բե­մադ­րի­չի հա­յե­ցո­ղութ­յան: ­Տեղ-տեղ կա­րե­լի է օգ­տա­գոր­ծել Pink Floyd-ի “Dark Side of the Moon”­ ալ­բո­մի վե­րե­լա­կի հատ­վա­ծի ե­րաժշ­տութ­յու­նը: ­
Կա­րե­լի է նաև բնավ ա­ռանց ե­րաժշ­տութ­յան:

ԴՐՎԱԳ 1
­Կի­նը մտնում է վե­րե­լա­կի լու­սա­վոր­ված վան­դա­կի մեջ, եր­ևա­կա­յա­կան կո­ճակ սեղ­մում: Ու­սից փոք­րիկ պա­յու­սակ է կախ­ված: ­Կանգ­նում է ձախ կող­մում՝ դեմ­քով դե­պի հան­դի­սա­տե­սը, սպա­սում վե­րե­լա­կի շարժ­վե­լուն:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (հևիհև ի­րեն վե­րե­լակ գցե­լով և ­հա­կա­ռակ անկ­յու­նում կանգ­նե­լով): ­Հասց­րե­ցի: ­Բա­րի օր:
­Կի­նը զար­մա­ցած նա­յում է Տղա­մար­դուն, ոտ­քից գլուխ չա­փում, չի պա­տաս­խա­նում: ­Հար­դա­րում է մա­զե­րը: ­Վե­րե­լա­կը շարժ­վում է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (շատ սի­րա­լիր ժպի­տով): Իմ բար­ևին չե՞ք ցան­կա­նում պա­տաս­խա­նել:
ԿԻՆ — (Տ­ղա­մար­դու կող­մը չնա­յե­լով): Ան­ծա­նոթ տղա­մարդ­կանց չեմ բար­ևում և­ ան­պա­տեհ խո­սակ­ցութ­յուն­նե­րի մեջ չեմ մտնում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ու­րա­խա­ցած): Ու­րեմն ա­ռա­ջար­կում եմ ծա­նո­թա­նալ: ­Ճա­նա­պար­հը եր­կար է…
ԿԻՆ — Ես ան­ծա­նոթ տղա­մարդ­կանց հետ չեմ ծա­նո­թա­նում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ու­րեմն ե­կեք, այս­պես ա­սած, նախ­նա­կան ծա­նո­թա­նանք, քա­նի որ ճա­նա­պար­հը եր­կար է:
ԿԻՆ — (զար­մա­ցած հա­յացք է նե­տում Տ­ղա­մար­դուն): Եր­կա՞ր:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Եր­կար:
ԿԻՆ — ­Նախ­նա­կա՞ն:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Նախ­նա­կան:
ԿԻՆ — Ինչ­պե՞ս:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դե՜… կա­րող եք ինձ պար­զա­պես Տ­ղա­մարդ ան­վա­նել:
ԿԻՆ — (շրջում է գլու­խը, թեթև ար­հա­մար­հան­քով): Ախր, դուք ի՞նչ Տղա­մարդ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Պայ­մա­նա­կան ա­նուն է:
ԿԻՆ — (հպան­ցիկ նա­յում է): ­Լավ, պայ­մա­նա­կան Տղա­մարդ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Թույլ կտա՞ք ի­մա­նալ ձեր նախ­նա­կան ա­նու­նը:
ԿԻՆ — ­Կին… ձեզ հա­մար՝ պար­զա­պես ­Կին:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ան­չափ ու­րախ եմ:
ԿԻՆ — ­Մի հարց­նող լի­նի՝ ին­չո՞ւ եք այդ­քան ու­րախ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­մեն օր ձեզ պես հմա­յիչ կնոջ չես հան­դի­պի վե­րե­լա­կում: ­Չեք հա­վա­տա, բայց նա­խորդ կյան­քում վե­րե­լա­կում մի… ­Մի կնոջ հետ էի: Ուֆֆ, ափ­սո՜ս այդ տա­րի­ներս… Կ­յանքս կե­րավ… ­Պատ­կե­րաց­նո՞ւմ եք, վե­րե­լա­կում անց­կաց­րած եր­կար ու ձիգ տա­րի­ներ մե­կի հետ, ո­րը շա­րու­նակ կրծում է միտքդ ու սիրտդ:
ԿԻՆ — (հա­ռա­չե­լով): Ես հաս­կա­ցա:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞նչ հաս­կա­ցաք:
ԿԻՆ — (հեգ­նա­կան ժպի­տով): Ես ա­մե՜ն ինչ հաս­կա­ցա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դե ա­սե՛ք, ան­համ­բե­րութ­յու­նից մեռ­նում եմ:
ԿԻՆ — (ինք­նա­գոհ ժպի­տով): Ա­մե՜ն ինչ հաս­կա­ցա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Խնդ­րում եմ՝ ա­սեք, թե ինչ հաս­կա­ցաք:
ԿԻՆ — ­Դուք նրան­ցից եք, ով միշտ ու­շա­նում է հա­մեր­գից ու մո­ռա­նում է ան­ջա­տել հե­ռա­խո­սը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հըմ…
ԿԻՆ — Ան­գամ վե­րե­լա­կից քիչ էր մնում՝ ու­շա­նա­յիք: Ե­րա­նի՜ թե ու­շա­նա­յիք…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց հասց­րե­ցի:
ԿԻՆ — ­Ձեր նման­ներն են, որ ու­շա­ցու­մով ներս են խու­ժում հա­մեր­գաս­րահ՝ դու­ռը ճռռաց­նե­լով: ­Մի կերպ գտնում են ի­րենց տեղն ու, հեր­թով բո­լո­րի ոտ­քե­րը տրո­րե­լով, վեր­ջա­պես տե­ղա­վոր­վում ինք­նա­գոհ ժպի­տով…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ես…
ԿԻՆ — ­Մի թռու­ցիկ հա­յացքն էլ հե­րիք էր, որ ճա­նա­չեի ձեզ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ախր ես…
ԿԻՆ — (ժպտա­լով): ­Տե­սա՞ք, ինչ­պես մեր­կաց­րի ձեզ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Մեր­կաց­րի՞ք:
ԿԻՆ — ­Մի՛ ոգ­ևոր­վեք: ­Փո­խա­բե­րա­կան ի­մաս­տով: Այ­սինքն՝ ճա­նա­չե­ցի:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց…
ԿԻՆ — Եվ մի՛ փոր­ձեք ար­դա­րա­նալ: Այդ­պես խցկվում եք ա­մեն տեղ, ան­գամ հա­մեր­գաս­րահ ու վե­րե­լակ: Եվ այն պա­հին, երբ թվում է, թե վեր­ջա­պես կա­րե­լի է վա­յե­լել ե­րաժշ­տութ­յու­նը… Ես գի­տեմ, թե ինչ է լի­նում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞նչ է լի­նում:
ԿԻՆ — Հն­չում է ձեր հե­ռա­խո­սի զան­գը… Այդ պատ­կերն աչ­քիս առջև է: Ուֆֆ, հոգ­նե՜լ եմ այս ա­մե­նից…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես էլ եմ հոգ­նել… ­Պատ­կե­րաց­նո՞ւմ եք, մի վե­րե­լա­կի մեջ եր­կար ու ձիգ տա­րի­ներ մի… մի կնոջ հետ… ­Հա­կա­ռա­կի պես հե­ռա­խո­սի լիցքն էլ վեր­ջա­ցել էր: Ոչ խա­ղալ էր լի­նում, ոչ էլ մի ու­րիշ բան ա­նել… Ս­տիպ­ված այդ­քան տա­րի նրան եմ լսել…
ԿԻՆ — ­Դուք չէիք խո­սո՞ւմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես նրան էի լսում: Այս­պես ա­սած՝ հա­սա­րա­կա­կան մե­նութ­յան պայ­ման­նե­րում…
ԿԻՆ — Ան­հե­տաքր­քի՞ր էր…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­հա­վոր…
ԿԻՆ — Եվ ի՞նչ էիք ա­նում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ ի՞նչ կա­րող էի ա­նել… ­Վե­րե­լա­կում շատ բան չկա ա­նե­լու:
ԿԻՆ — Չ­կա…
­Կար­ճատև դա­դար:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ դուք ի՞նչ եք ա­նում:
ԿԻՆ — ­Չեք հա­վա­տա, ե­թե ան­գամ ա­սեմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Խնդ­րում եմ…
ԿԻՆ — Ե­թե ու­շա­դիր լի­նեիք՝ կնկա­տեիք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ու­շա­դիր եմ: ­Չեմ նկա­տում…
ԿԻՆ — ­Բարձ­րա­նում եմ վե­րե­լա­կով:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ժպտում է): ­Դա նկա­տե­ցի: Իսկ ընդ­հան­րա­պես՝ ի՞նչ եք ա­նում: Կ­յան­քում:
ԿԻՆ — ­Նույ­նը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Այ­սի՞նքն:
ԿԻՆ — ­Բարձ­րա­նում եմ վե­րե­լա­կով:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Շուտ­վա­նի՞ց:
ԿԻՆ — Երբ ծնվե­ցի, մի քիչ հա­սակ ա­ռա, սկսե­ցի խո­սել ու ինձ ման­կա­պար­տեզ տա­րան: ­Հենց այդ օր­վա­նից…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Այդ­քա՞­նը:
ԿԻՆ — ­Քի՞չ է: ­Թե՞ ձեզ թվում է՝ դուք ու­րիշ բան եք ա­նում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հըմ… ­Չէի մտա­ծել: ­Ճիշտ եք՝ ես էլ նույնն եմ ա­նում:
ԿԻՆ — Այ տես­նո՜ւմ եք…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Տ­խուր է…
ԿԻՆ — Տ­խուր է, բայց սա է կյան­քը… C’est la vie, mon chere amie…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ է՞լ ինչ եք ա­նում… ­Դե, վե­րե­լա­կով բարձ­րա­նա­լուց բա­ցի:
ԿԻՆ — Ե՞ս…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ը­հը…
ԿԻՆ — ­Ձանձ­րա­նում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դարձ­յալ չհաս­կա­ցաք: Ն­կա­տի ու­նեմ՝ կյան­քում… Ընդ­հան­րա­պես…
ԿԻՆ — Ար­դեն ա­սա­ցի՝ ձանձ­րա­նում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­մու­սի՞ն…
ԿԻՆ — ­Ձանձ­րա­նում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ե­րե­խա­նե՞ր…
ԿԻՆ — Ա­սա­ցի՝ ձանձ­րա­նում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինչ­պե՜ս եմ ձեզ հաս­կա­նում…
ԿԻՆ — (թեթև հեգ­նան­քով): ­Մի՞­թե տղա­մար­դը կա­րող է հաս­կա­նալ կնո­ջը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (վստահ): ­Կա­րող է…
ԿԻՆ — (ա­սես չլսե­լով Տ­ղա­մար­դուն): …և ց­րել նրա ձանձ­րույ­թը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ա­վե­լի անվս­տահ): ­Կա­րող է:
ԿԻՆ — (թեթ­ևա­կի շրջվե­լով դե­պի Տ­ղա­մար­դը): Ա­սա­ցիք՝ ի՞նչ է ձեր ա­նու­նը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Տ­ղա­մարդ:
ԿԻՆ — (ետ շրջվե­լով): Ի՜նչ ձանձ­րա­լի է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ես…
ԿԻՆ — «Ե՜ս, ե՜ս, ե՜ս…»: ­Հենց դրա­նից եմ ձանձ­րա­նում: ­Ձեզ հա­մար աշ­խար­հի կենտ­րո­նը դուք եք: ­Մի աշ­խարհ ու մի վե­րե­լակ, ո­րի տերն ու տնօ­րե­նը դուք եք ու­զում լի­նել: Եվ աշ­խարհն էլ հա­տու՜կ ձեզ հա­մար է պտտվում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ես…
ԿԻՆ — Խնդ­րում եմ՝ լռե՛ք: ­Թո­ղեք լսեմ վե­րե­լա­կի ձայ­նը… (­Կարճ դա­դար, ա­կանջ է դնում:) ­Հե­տաքր­քիր է, ո՞ր հար­կին հա­սանք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հին­գե­րորդ կամ վե­ցե­րորդ:
ԿԻՆ — ­Բայց դա ի՞նչ էա­կան է… Որ­քա՜ն եք սի­րում ճշգրտութ­յուն ա­մեն ին­չում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (մե­ղա­վոր ձայ­նով): ­Դուք հարց­րե­ցիք…
ԿԻՆ — ­Կա­րող էիք ա­վե­լի ռո­ման­տիկ պա­տաս­խան գտնել: ­Հենց դրա­նից եմ ձանձ­րա­նում: Ի դեպ, ի՞նչ կա վեր­ևում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­մե­նա­վեր­ևո՞ւմ:
ԿԻՆ — Ը­հը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­սում են՝ եր­կինքն է…
ԿԻՆ — Ի՜նչ հե­տաքր­քիր է… Ա՜խ, ինչ­պես կու­զեի գո­նե մի ան­գամ այն­տեղ հայտն­վել… Իսկ ի՞նչ կա այն­տեղ՝ երկն­քում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­սում են, թեև ես չեմ տե­սել, այն­տեղ աստ­ղեր կան ու մի լու­սին… Ու թեթև մի քա­մի:
ԿԻՆ — (ե­րա­զան­քով): ­Թեթև քա­մի, ո­րը խա­ղում է մա­զե­րիդ մեջ ու ա­լի­քում շո­րիկդ… (­Տե­ղում պտտվում է, որ շո­րի­կը խա­ղա, իսկ ձեռ­քով ա­լի­քում է մա­զե­րը:) Ա­սում եք, այն­տեղ չե՞ք ե­ղել:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­վա՜ղ…
ԿԻՆ — Ա­վաղ ա­յո՞, թե՞ ա­վաղ ոչ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Չ­գի­տեմ: ­Կու­զեի լի­նել, բայց ա­սում են՝ այն­տե­ղից վե­րա­դառ­նալ հնա­րա­վոր չէ:
ԿԻՆ — (ե­րա­զան­քով): Իսկ ես չէի էլ վե­րա­դառ­նա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինչ­պե՞ս թե… ­Բա ա­մու­սի՞­նը, բա ճա՞­շը, ար­դու­կը, լվաց­քը…
ԿԻՆ — Ո՜նց եմ ձանձ­րա­ցել բո­լո­րիցդ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ին­ձա­նի՞ց էլ:
ԿԻՆ — Ա­յո՛: Այն պա­հից, երբ ներ­խու­ժե­ցիք վե­րե­լակ: Ան­գամ դրա­նից ա­ռաջ: ­Դուք այն­քա՜ն կան­խա­տե­սե­լի եք…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (հա­ռա­չում է): ­Գու­ցե… Այ­սինքն՝ թերևս…
ԿԻՆ — Ես գի­տեի… Ես զգում էի… Հ­րաշք­ներ չեն լի­նում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես չգի­տեմ…
ԿԻՆ — ­Բայց ան­գիր գի­տեք վե­րե­լա­կի ա­րա­գութ­յունն ու մե­քե­նա­յի կա­ռուց­ված­քը, չէ՞: Ձ­մե­ռա­յին ան­վա­դո­ղեր, շար­ժի­չի յուղ, ան­վա­հե­ծեր ու է­լի ինչ-որ ձանձ­րույթ­ներ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի­րա­վա­ցի եք, ան­վա­դո­ղե­րը փո­խե­լու ժա­մա­նակն է:
ԿԻՆ — ­Ձեզ մոտ գի­նի չկա՞:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Գի­նի՞… ­Գի­նի չկա:
ԿԻՆ — ­Ձանձ­րա­լի մարդ եք դուք, պա­րոն…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (հա­մա­կերպ­ված): ­Ձանձ­րա­լի եմ… ­Խոս­տո­վա­նում եմ…
ԿԻՆ — Ինք­նա­խոս­տո­վա­նութ­յու­նը դեռևս գոր­ծի կեսն է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հաս­տատ:
ԿԻՆ — Ե՞վ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞ն­չը «Եվ»:
ԿԻՆ — ­Հե­տո՞:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞ն­չը «­Հե­տո»…
ԿԻՆ — ­Հետ­ևութ­յուն­ներ, պա­րոն ­Ձանձ­րա­լի, հետ­ևութ­յուն­ներ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հըմ… Չ­գի­տեմ… ­Մի ան­գամ… ­Չեմ հի­շում…
ԿԻՆ — ­Փաս­տո­րեն ես ճիշտ էի:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ան­վա­դո­ղե­րի հար­ցո՞ւմ: ­Միան­շա­նակ ճիշտ եք: ­Փո­խե­լու ժա­մա­նակն է:
ԿԻՆ — Ս­պա­սե՛ք: Լ­ռե՛ք, խնդրում եմ:
Լ­ռում են մի քա­նի վայրկ­յան: ­Վե­րե­լա­կա­յին ձայ­ներ են լսվում:
ԿԻՆ — Ի՞նչ ձայն էր:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ա­կանջ դնե­լով): ­Կար­ծես ինչ-որ հար­կի հա­սանք:
ԿԻՆ — (հույ­սով): Երկն­քի՞ն:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Չեմ կար­ծում:
ԿԻՆ — Ափ­սո՜ս…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ու­զում եք, որ հաս­նենք երկն­քի՞ն:
ԿԻՆ — ­Շա՜տ… ­Շատ եմ ու­զում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ա­սում են՝ այն­տե­ղից վե­րա­դարձ չկա:
ԿԻՆ — Իսկ ես չեմ էլ ու­զում վե­րա­դառ­նալ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինչ­պե՞ս: ­Բա ա­մու­սի­նը, ճա­շը, լվաց­քը…
ԿԻՆ — (սրտնե­ղած): Լ­ռե՛ք, խնդրում եմ… ­Դուք եր­բեք ինձ չեք հաս­կա­նա:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (քիչ վրդով­ված): Ին­չո՞ւ չեմ հաս­կա­նա:
ԿԻՆ — Ո­րով­հետև գի­տեմ՝ ով եք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Գի­տե՞ք:
ԿԻՆ — ­Միան­շա­նակ: Ով միշտ ու­շա­նում է հա­մեր­գից, հե­րիք չէ, մո­ռա­նում է ան­ջա­տել հե­ռա­խո­սը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ես…
ԿԻՆ — (ընդ­հա­տե­լով): ­Բա­ցի այդ, ավ­տո­մե­խա­նիկ եք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ընդվ­զե­լով): ­Բայց ես ավ­տո­մե­խա­նիկ չեմ:
ԿԻՆ — ­Դուք հո­գո՛վ եք ավ­տո­մե­խա­նիկ՝ շար­ժիչ, յուղ, ձմե­ռա­յին ան­վա­դո­ղեր… Ան­գամ ձեր իս­կա­կան՝ ոչ-պայ­մա­նա­կան ա­նու­նը գի­տեմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Գի­տե՞ք: Որ­տե­ղի՞ց:
ԿԻՆ — ­Գի­տե՜մ: ­Ձեր ա­նու­նը ­Ձանձ­րույթ է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հըմ… ­Բայց ես…
ԿԻՆ — Ի՜նչ էլ նեղ­վածք է այս­տեղ… Ան­գամ պա­րե­լու տեղ չկա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (փոր­ձե­լով սեղմ­վել վե­րե­լա­կի անկ­յու­նում): Ա­հա­վա­սիկ…
­Կի­նը ցած է դնում պա­յու­սա­կը, փոր­ձում է պա­րա­յին պտույտ կա­տա­րել, ձեռ­քը քսվում է Տ­ղա­մար­դուն: Այդ պա­հին մե­խա­նիզ­մի կռնչյուն է լսվում, և ­վե­րե­լա­կը կանգ է առ­նում: ­Միա­ժա­մա­նակ լույ­սե­րը թու­լա­նում են՝ գրե­թե մա­րե­լու աս­տի­ճան: ­Միայն թույլ «հեր­թա­պահ» լույ­սի շող է ընկ­նում վան­դա­կի մեջ և­ աս­տի­ճա­նա­բար մա­րում: Այ­սու­հետև ամ­բողջ շեշ­տադ­րութ­յու­նը ձայ­նա­յին կա­տար­ման վրա է՝ բա­ցար­ձակ մթութ­յան մեջ:

ԴՐՎԱԳ 2
ԿԻՆ — (վա­խե­ցած): Ի՞նչ ե­ղավ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Կար­ծես լույ­սե­րը գնա­ցին:
ԿԻՆ — Ո՞ւր գնա­ցին:
ՏՂԱՄԱՐԴԻԿ — Չ­գի­տեմ… Լ­սել եմ, որ ա­մե­նա­ներք­ևում, ա­ռա­ջին հար­կից վար, մի հարկ էլ կա, ա­նու­նը՝ նկուղ: ­Գու­ցե այն­տեղ…
ԿԻՆ — Ն­կո՞ւղ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ն­կուղ…
ԿԻՆ — Ջր­մու­ղի հետ կապ ու­նի՞:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Չեմ կար­ծում, թեև վստահ չեմ:
ԿԻՆ — Իսկ ի՞նչ կա նկու­ղում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինքս էլ լավ չգի­տեմ: ­Կու­զե՞ս քեզ տա­նեմ այն­տեղ: Ա­սում են՝ այն­տեղ հրա­շա­լի հա­սա­րա­կութ­յուն է հա­վաք­վում:
ԿԻՆ — ­Չէ՜, սպա­սիր… ­Թույլ կտա՞ս բռնել քո ձեռ­քը: Ես վա­խե­նում եմ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­յո, ի­հար­կե: ­Հի­մա կպար­զեմ ձեռքս… Ա­հա… ­Սա քո՞ ձեռքն է:
ԿԻՆ — ­Դե, ե­թե քո­նը չէ, ու­րեմն իմն է: ­Կար­ծեմ վե­րե­լա­կում միայն մենք ենք, չէ՞: (­Ծի­ծաղ­կոտ ձայ­նով:) Աո՜ւ, ո՞վ կա այս­տեղ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես եմ:
ԿԻՆ — ­Դու ո՞վ եք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Պա­րոն ­Ձանձ­րույ­թը:
ԿԻՆ — ­Հա՜, հի­շե­ցի… ­Պա­րոն ­Ձանձ­րույ­թը, ո­րի ուշքն ու միտ­քը ձմե­ռա­յին ան­վա­դո­ղերն են:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ու­րա­խա­ցած): Ի՜նչ լավ է, որ մտա­բե­րե­ցիր ինձ:
ԿԻՆ — ­Բայց դա քեզ ի­րա­վունք չի տա­լիս ձեռքս այդ­պես բռնե­լ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Նե­րիր, խնդրում եմ…
ԿԻՆ — Ո՞ւր կո­րար: ­Բաց մի՛ թող ձեռքս: Ես վա­խե­նում եմ: Ի՜նչ տաք է քո ձեռ­քը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ քո­նը՝ փա­փուկ…
ԿԻՆ — Եվ ու­ժեղ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Եվ նուրբ…
ԿԻՆ — Ի՞նչ ես կար­ծում՝ լույ­սե­րը շո՞ւտ կգան:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Չ­գի­տեմ: ­Սո­վո­րա­բար դա տևում է ա­միս­ներ և­ ան­գամ տա­րի­ներ…
ԿԻՆ — ­Տա­րի­նե՜ր…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Շ­տա­պո՞ւմ ես:
ԿԻՆ — ­Մի քիչ… ­Հաս­կա­նո՞ւմ ես՝ լվացքս, ար­դուկս, ճաշս… Գ­րո­ղը տա­նի… Ես չեմ ու­զում շտա­պել… Գ­րո­ղի ծո­ցը թող գնան լվացքն ու ար­դու­կը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հաս­կա­նում եմ:
ԿԻՆ — Եվ ան­գամ ճա­շը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հաս­կա­նում եմ քեզ:
ԿԻՆ — Մր­սում եմ: Մ­յուս ձեռքս էլ բռնիր, խնդրում եմ… (­Կարճ դա­դար:) Ա՜խ, ի՜նչ տաք և­ ու­ժեղ են քո մատ­նե­րը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ քո­նը՝ նուրբ ու գե­ղա­նի… Եվ բու­րում են մի­լիո­նա­վոր վար­դե­րի պես:
ԿԻՆ — (ե­րազ­կոտ): ­Վար­դե՜ր… Ա­սում ես՝ ի՞նչ կա նկու­ղում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Չ­գի­տեմ… ­Պատ­մում են, որ այն­տեղ մութ է…
ԿԻՆ — Ով­քե՞ր են պատ­մում: Ջր­մու­ղի մար­դի՞կ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Եր­ևի: Ա­սում են՝ այն­տեղ շա՜տ մութ է:
ԿԻՆ — Այս վե­րե­լա­կի պե՞ս:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­վե­լի մութ… Այն­տեղ բո­լո­րը մշտնջե­նա­կան տա­ռա­պան­քի մեջ են…
ԿԻՆ — ­Չէ՛, ես չեմ ու­զում տա­ռա­պել: ­Հե­րի՛ք է: Իմ ձանձ­րույ­թը հենց իմ տա­ռա­պանքն է: ­Գի­տե՞ս՝ միակ ա­զա­տութ­յունս այս եր­կար ու ձիգ տա­րի­նե­րին իմ ե­րազ­ներն էին: Այն մի քա­նի ժա­մը, երբ կա­րե­լի էր մո­ռա­նալ լվաց­քի ու ա­ման-չա­մա­նի մա­սին ու ե­րա­զել… Իսկ դու գի­տե՞ս՝ ին­չի մա­սին եմ միշտ ե­րա­զել… Լ­ռի՛ր, եր­բեք չես կռա­հի: ­Քեզ կա­սեմ: ­Պատ­կե­րաց­նո՞ւմ ես՝ քնած ձևա­նալ ու ե­րա­զել այն հույ­սով, որ ոչ ոք քեզ այդ պա­հին չի ա­սի՝ սո­ված եմ, ծա­րավ եմ, ո՞ւր է սպի­տակ վեր­նա­շա­պիկս, ճա­շը պատ­րա՞ստ է, չի­շիկ ու­նեմ, ե­րե­կո­յան չմո­ռա­նաս՝ հրա­վիր­ված ենք, ա­ռա­վոտ­յան չմո­ռա­նաս՝ ծնո­ղա­կան ժո­ղով է, չմո­ռա­նաս, որ կին ես, իմ կի­նը… Իսկ ես չեմ ու­զում որ­ևէ մե­կի կի­նը լի­նել, հաս­կա­նո՞ւմ ես: Ես ու­զում եմ պար­զա­պես կին լի­նել ու ճախ­րել, բարձ­րա­նալ ու խառն­վել աստ­ղե­րին: Ու խառ­նել աստ­ղե­րը… Ու սի­րո բա­ռեր լսել… Ու սիր­ված լի­նել… ­Հաս­կա­նո՞ւմ ես… Ա­սա՛, իմ սի­րե­լի ու ձանձ­րա­լի ավ­տո­մե­խա­նիկ, ա­սա՛…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դու հրեշ­տա­կի պես ես՝ թեթև, ե­թե­րա­յին… Եվ վար­դե­րի բույ­րով օծ­ված…
ԿԻՆ — (ան­հանգս­տա­ցած): Ի՞նչ ես ա­նում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Համ­բու­րում եմ քո մատ­նե­րը…
ԿԻՆ — ­Բայց դու դո­ղում ես…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­յո, դո­ղում եմ: Եվ իմ սիրտն է դո­ղում…
ԿԻՆ — Գր­կիր ինձ… ու­զում եմ ինձ կին զգալ… հոգ­նել եմ… ճախ­րել եմ ու­զում… Պտ­տիր ինձ ձեռ­քե­րիդ վրա… Ի՜նչ ըն­դար­ձակ է այս­տեղ… Ին­չո՞ւ լույ­սե­րը շուտ չէին գնում… Ա­յո, պտտիր ինձ… Ես ու­զում եմ թռչուն դառ­նալ և ­ճախ­րել… Ես ու­զում եմ հաս­նել վեր­ջին հար­կին, ուր աստ­ղերն ու լու­սինն են… Ես ու­զում եմ, որ քա­մին տա­նի ինձ… Ու­զում եմ փա­թաթ­վել ծա­ռե­րի ճյու­ղե­րին ու շո­յել պար­տե­զի վար­դե­րը… ­Զով տա­նել սի­րո կա­րո­տից տո­չոր­վող սրտե­րին ու սի­րո չաս­ված բա­ռե­րից չո­րա­ցած շուր­թե­րին…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հի­մա դու կա­րող ես ա­նել դա…
ԿԻՆ — Ի՜նչ լավն է վե­րե­լա­կը, մեր վե­րե­լա­կը… Այս­տեղ չկան ցա­վեր, ու չկա ճնշու­մը չա­փող սարք: Չ­կան բժիշկ­ներ ու ավ­տո­տե­սուչ­ներ, չկան ջրմու­ղի մար­դիկ ու չկան հար­ևան­ներ… Չ­կա մե­կը, ո­րի հետ ստիպ­ված ես ապ­րել, քնել ու արթ­նա­նալ, հյուր գնալ ու սպա­նել կի­րա­կի օ­րերդ… Այդ ա­մե­նա­ձանձ­րա­լի օ­րը, որն սկսվում է ու եր­բեք չի ա­վարտ­վում… Եվ միայն քու­նը, երբ, ա­մուս­նա­կան պար­տա­կա­նութ­յուն­ներդ կա­տա­րե­լուց հե­տո, վեր­ջա­պես կա­րող ես շրջվել մյուս կող­քիդ, փա­կել աչ­քերդ ու ե­րա­զել… (­Կարճ դա­դար:) ­Դու հաս­կա­նո՞ւմ ես… այս­տե՞ղ ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Այս­տեղ եմ:
ԿԻՆ — Ինձ լսո՞ւմ ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Լ­սում եմ:
ԿԻՆ — ­Հաս­տա՞տ ավ­տո­մե­խա­նիկ չես:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ոչ, ես…
ԿԻՆ — (ընդ­հա­տե­լով): ­Չէ, չհաս­կա­ցար ինձ: ­Դու հո­գուդ խոր­քում ավ­տո­մե­խա­նիկ չես, չէ՞: Ես չեմ զզվում քո մարմ­նի հո­տից: Ես չեմ զզվում քո ձեռ­քե­րի հո­տից, երբ մե­քե­նա­յիդ յուղն ես փո­խում կամ էլ շար­ժի­չը մաք­րում: Ես սի­րում եմ մարմ­նիդ ու ձեռ­քե­րիդ հո­տը: ­Բայց զզվում եմ, երբ տղա­մար­դու սրտից է վառ­ված յու­ղի ու մե­քե­նա­յի շար­ժի­չի հոտ գա­լիս: Ի՜նչ հզոր են քո ձեռ­քե­րը… Ես սի­րում եմ քո ձեռ­քե­րը, իմ մի քիչ ձանձ­րա­լի պա­րոն… ­Սի­րում եմ քո ձեռ­քե­րը… ­Քո հզոր ձեռ­քե­րը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես սի­րում եմ քո մաշ­կը…
ԿԻՆ — Ինձ մի հե­տաքր­քիր բան պատ­միր, խնդրում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հե­տաքր­քի՞ր… ­Հե­տաքր­քիր… ­Հա, հի­շե­ցի… ­Ներ­քին այր­ման շար­ժի­չը նա­խա­տես­ված է քի­միա­կան է­ներ­գիան մե­խա­նի­կա­կա­նի վե­րա­փո­խե­լու հա­մար: ­Շար­ժիչ­ները լի­նում են քա­ռա­տակտ ու…
ԿԻՆ — Օ՜ ոչ, միայն թե ոչ դա… Խնդ­րո՜ւմ եմ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Լավ… ­Հի­շե­ցի: Աշ­խա­տան­քը ո­րոշ­վում է որ­պես ու­ժի և­ ան­ցած ճա­նա­պար­հի ար­տադր­յալ…
ԿԻՆ — (մի քիչ զզված): ­Չէ՜…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Մի ան­գամ վայ­րի ձիեր տե­սա…
ԿԻՆ — Ա­վե­լի լավ է, բայց ի՜նչ շատ ես խո­սում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես կլռեմ…
ԿԻՆ — Ո՜չ, մի՛ լռիր: Ու­զում եմ լսել քո ձայ­նը: Ա­սա, որ գե­ղե­ցիկ եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Չք­նաղ ես:
ԿԻՆ — Ա­սա, որ թեթև եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ե­թե­րա­յին ես:
ԿԻՆ — Ա­սա, որ քեզ հար­բեց­նում է իմ բույ­րը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Եվ ան­գամ գի­նի պետք չէ քեզ­նով հար­բե­լու հա­մար:
ԿԻՆ — Սկ­սում ես տղա­մարդ դառ­նալ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Տ­ղա­մարդ…
ԿԻՆ — ­Բայց քեզ պետք էր մի կնոջ հետ մե­նակ մնալ վե­րե­լա­կի մեջ տղա­մարդ դառ­նա­լու հա­մար…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Եր­ևի… ­Թերևս… ­Հաս­տատ…
ԿԻՆ — ­Հաս­տա՞տ: Եվ մի՞­թե քո մտքով եր­բեք չի ան­ցել հաս­նել վեր­ջին հար­կին, որ «տա­նիք» են ան­վա­նում, դուրս գալ վե­րե­լա­կից, նա­յել աստ­ղե­րին ու վա­րակ­վել նրան­ցով: Ու լուս­նից մի փոքր ար­ծա­թա­փո­շի խնդրել ու դրա­նով օ­ծել ե­րեսդ ու մար­մինդ… Որ վա­րակ­վես աստ­ղե­րի քնքշութ­յամբ ու լուս­նի խորհր­դա­վո­րութ­յամբ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինձ քեզ պես կին էր պետք, որ ինձ տղա­մարդ զգա­յի:
ԿԻՆ — ­Կի՜ն… Իսկ դու գի­տե՞ս, ինչ է կի­նը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Կի­նը…
ԿԻՆ — Ա­յո, կի­նը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Կի­նը…
ԿԻՆ — Ես եմ… ­Գի­տե՞ս, ինչ է պետք, որ ինձ կին զգամ: Այն­քա՜ն պարզ ու միա­ժա­մա­նակ, այն­քա՜ն բարդ մի բան՝ տղա­մարդ: Տ­ղա­մարդ, որն ա­ռանց վա­խե­նա­լու ինձ վե­րե­լա­կով կհասց­նի ա­մե­նա­վե­րին հար­կը, ուր աստ­ղերն ու լու­սինն են՝ ար­ծա­թե փո­շով:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դու այն­քա՜ն կին ես… ­Դու ար­ժա­նի ես դրան…
ԿԻՆ — (քիչ հու­սա­հատ, սրտնե­ղած): Ե­թե ար­ժա­նի եմ, ին­չո՞ւ ես ա­նընդ­հատ փոր­ձում ինձ նկուղ տա­նել, ուր մութ է և ­չի հաս­նում աստ­ղե­րի լույ­սը: ­Մի՞­թե դրան եմ ար­ժա­նի: ­Մի՞­թե ինձ նվաս­տաց­նե­լով ես ինք­նա­հաս­տատ­վում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ես… Ա­սում են՝ նկու­ղում շա՜տ հե­տաքր­քիր հա­սա­րա­կութ­յուն է հա­վաք­վում:
ԿԻՆ — Օ՜, պա­րոն ­Ձանձ­րույթ… ­Դու չես կա­րող միայ­նա՞կ բա­վա­րա­րել իմ ո­րո­նում­նե­րը: ­Քեզ այլ ձանձ­րա­լի պա­րոն­նե­րի ըն­կե­րակ­ցութ­յո՞ւնն է անհ­րա­ժեշտ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Պար­զա­պես ցան­կա­ցա ա­սել, որ…
ԿԻՆ — Լ­ռի՛ր, խնդրում եմ: Գր­կի՜ր ինձ, ու­զում եմ զգալ հզոր ձեռ­քերդ: Ու­զում եմ զգալ սերդ: Ես հոգ­նել եմ վեր­մա­կի տակ բո­լո­րից գաղտ­նի ե­րա­զե­լուց: Ես ու­զում եմ հարթմ­նի ե­րա­զել, հաս­կա­նո՞ւմ ես: Ես ու­զում եմ կին լի­նել…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հաս­կա­նում եմ…
ԿԻՆ — ­Սո՛ւս, լսո՞ւմ ես: (Ա­վե­լի ցածր ձայ­նով:) ­Մե­կը կար­ծես քայ­լում է աս­տի­ճան­նե­րով: Լ­սի՛ր…
­Կարճ դա­դար: ­Քայ­լե­րի ձայն է լսվում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Ճիշտ ես: ­Պետք է օգ­նութ­յուն կան­չել…
ԿԻՆ — Չ­հա­մար­ձակ­վե՛ս: Ին­չո՞ւ ես ու­զում օգ­նութ­յուն կան­չել:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դե՜… Որ…
ԿԻՆ — Այդ­քան ա­նօգ­նա­կա՞ն ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես… Եր­ևի… ­Թերևս…
ԿԻՆ — Ին­չո՞ւ ես ու­զում, որ ա­վարտ­վի այս հե­քիա­թը: ­Դու վա­խե­նո՞ւմ ես:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ին­չի՞ց: Մ­թութ­յու­նի՞ց:
ԿԻՆ — Ին­ձա­նի՜ց: ­Դու վա­խե­նո՞ւմ ես ին­ձա­նից: ­Դու՝ հզոր, բայց մի քիչ ձանձ­րա­լի տղա­մարդդ, վա­խե­նում ես մի թույլ և­ ա­նօգ­նա­կան կնո­ջի՞ց:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ոչ… Ես չգի­տեմ… ­Պար­զա­պես…
ԿԻՆ — Ու­րեմն լռի՛ր, խնդրում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դու ճիշտ ես:
ԿԻՆ — Ե­թե ճիշտ եմ, ու­րեմն՝ լուռ գրկիր ինձ: ­Չեմ ու­զում, որ գա վե­րե­լա­կի մաս­նա­գետն ու փրկի մեզ: ­Դա մահ է: ­Հաս­կա­նո՞ւմ ես, դա մահ է: Այդ ջրմու­ղի, գա­զի ու վե­րե­լա­կի մար­դիկ մահ­վան պես են գա­լիս ու մահ են բե­րում: Եվ հենց այն պա­հե­րին, երբ ցան­կա­նում ես մե­նակ մնալ ու ե­րա­զել… Ես չեմ ու­զում, որ մե­կը, ո­րի սրտից մե­քե­նա­յի ու վառ­ված յու­ղի հոտ է գա­լիս, ան­գամ փոր­ձի փրկել ինձ: ­Դա նույնն է, թե վար­դը փոր­ձես բա­հով շո­յել կամ էլ ցան­ցով փոր­ձես քա­մի որ­սալ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իմ քնքուշ վարդ…
ԿԻՆ — Իսկ դու գի­տե՞ս, ես ինչ եմ սի­րում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞նչ ես սի­րում:
ԿԻՆ — (ծի­ծաղ­կոտ): Մտ­քովդ չի անց­նի… Ես սի­րում եմ հա­մեր­գից ու­շա­նալ: Այդ պա­հին բո­լո­րը մո­ռա­նում են խմբա­վա­րին ու ե­րաժշ­տութ­յու­նը և շրջվում են իմ կող­մը: Այն­քան եմ սի­րում հա­մերգ­նե­րի գնալ: ­Հագ­նում եմ լա­վա­գույն զգեստս… Ու բո­լո­րը շրջվում ու ինձ են նա­յում… Տ­ղա­մար­դիկ ապ­շում են ու սի­րա­հար­վում, կա­նայք՝ նա­խան­ձից ու խան­դից պայ­թում: Հս­կա դռնով մտնում եմ ներս՝ իմ ա­մե­նա­գե­ղե­ցիկ շո­րով… Ու հսկա դահ­լիճ ներ­խու­ժած քա­մին խա­ղում է շո­րի­կիս ու մա­զե­րիս հետ: ­Թե՞ կար­ծում ես՝ ու­շա­նում եմ հա­մեր­գից, քա­նի որ չեմ հասց­նում ա­ման­նե­րը լվա­նալ ու լվաց­քը ա­նել: Ո՛չ, ո՛չ, հա­զար ան­գամ ոչ: Ես կա­րող եմ այն­քան գործ­նա­կան լի­նել, որ բո­լոր տղա­մար­դիկդ միա­սին միայն իմ ա­րա­ծի կեսն էլ չեք կա­րո­ղա­նա ա­նել:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Վս­տահ եմ:
ԿԻՆ — ­Բայց ես չեմ ու­զում: ­Հաս­կա­նո՞ւմ ես: ­Չե՜մ ու­զում… Ես ու­զում եմ կին մնալ և­ ու­զում եմ մի փոքր ու­շա­նալ հա­մեր­գից… ­Նաև հա­տուկ հե­ռա­խոսս միաց­րած եմ թող­նում: Ինքս ինձ զանգ եմ ու­ղար­կում: Եվ այդ պա­հին բո­լո­րը կրկին շրջվում են իմ կող­մը: Տ­ղա­մար­դիկ, ար­տա­քուստ հան­դի­մա­նութ­յամբ, ու­րա­խա­նում են, քա­նի որ օ­րի­նա­կան պա­հանջ ու­նեն կրկին ան­գամ ինձ­նով հիա­նա­լու: ­Դե, իսկ կա­նայք էլ… ­Դե կա­նայք են, է­լի… ­Գի­տե՞ս՝ ի՜նչ հրաշք է, երբ քա­մին խա­ղում է մա­զե­րիս ու շո­րի­կիս հետ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Պատ­կե­րաց­րի: Ե­րա­նի ե՛ս քա­մի լի­նեի ու խա­ղա­յի մա­զե­րիդ հետ…
ԿԻՆ — Իսկ դու ե­ղի՛ր: Հ­զոր ու տաք քա­մի ե­ղիր… ­Տար ինձ քո հոր­ձա­նու­տը, բարձ­րաց­րու վեր՝ դե­պի աստ­ղերն ու պտտիր ինձ այս հոգ­նած քա­ղա­քի տա­նիք­նե­րից ան­դին՝ աստ­ղե­րի մեջ… Պտ­տի՜ր ինձ, հար­բեց­րո՜ւ ինձ… Ես այն­քա՜ն եմ ու­զում կին լի­նել՝ սի­րող ու սիր­ված… Ես այն­քա՜ն եմ զզվել մե­քե­նա­յի յու­ղի հո­տով սրտե­րից ու հո­գի­նե­րից… Ես սի­րում եմ քո ձեռ­քե­րը, քո հզոր ու սի­րող ձեռ­քե­րը… Ա­սա՛ ինձ աստ­ղե­րի ու քա­մու կա­խար­դա­կան բա­ռե­րը: Ես ու­զում եմ լսել դրանք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես քեզ սի­րում եմ, իմ ­Կին…
ԿԻՆ — Ես քեզ սի­րում եմ, իմ Տ­ղա­մարդ… ­Տա՜ր ինձ տա­նիք, տա՜ր ինձ դե­պի աստ­ղե­րը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դե­պի հե­քիաթ և ­դե­պի աստ­ղե­րը…
ԿԻՆ — (մտա­հոգ): ­Բայց գու­ցե պետք չէ՞, որ մար­դու բո­լոր ե­րա­զանք­ներն ի­րա­կա­նա­նան: Ինչ-որ բան էլ պի­տի ան­հա­սա­նե­լի մնա, որ մար­դը ճախ­րե­լու տեղ ու­նե­նա, սի­րե­լու տեղ, ե­րա­զանք­ներ ու հույ­սեր: Ե­րա­զանք­ներ չու­նե­ցող մար­դը սպառ­ված է… Ես ու­զում եմ ե­րա­զել վեր­ջին հար­կի ու տա­նի­քի մա­սին, ուր աստ­ղերն ի՛նձ են սպա­սում…
­Կար­ճատև լռութ­յուն և ­դա­դար: ­Վառ­վում են նախ­կին լույ­սերն ու լսվում է վե­րե­լա­կի շար­ժի­չի ձայ­նը: ­Կի­նը, հան­կար­ծա­կիի ե­կած, դուրս է պրծնում Տ­ղա­մար­դու գրկից:

ԴՐՎԱԳ 3
ԿԻՆ — Ի՞նչ ե­ղավ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Լույ­սե­րը ե­կան:
ԿԻՆ — (հար­դա­րե­լով մա­զերն ու շո­րը): Ի՜նչ ա­հա­վոր է… Աչ­քերս մղկտա­ցին այս լույ­սից…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ի­րեն կար­գի բե­րե­լով): Իմն էլ: Եր­կար ճա­նա­պար­հի հա­մար խոր­հուրդ է տրվում ար­ևի ակ­նոց ու­նե­նալ: ­Քո պա­յու­սա­կում ա­վե­լորդ ակ­նոց չկա՞:
ԿԻՆ — (զար­մա­ցած հա­յացք նե­տե­լով Տղա­մար­դու կող­մը): ­Նե­րե­ցեք, իսկ դուք ո՞վ եք: Եվ ին­չո՞ւ եք ձեզ թույլ տա­լիս ինձ հետ «­Դու»-ով խո­սել ու ակ­նոց պա­հան­ջել…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (մե­ղա­վոր ձայ­նով): ­Պար­զա­պես հարց­րի… (Ու­րա­խա­ցած ու զգաստ:) ­Պա­տիվ ու­նեմ ներ­կա­յա­նա­լու: Իմ ա­նու­նը…
ԿԻՆ — Ս­պա­սե՛ք… ­Մի րո­պե… ­Պե՛տք չէ… Ես ան­ծա­նոթ տղա­մարդ­կանց հետ չեմ ծա­նո­թա­նում: Ա­ռանց այդ էլ ճա­նա­պար­հը եր­կար է…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ու­րեմն ե­կեք, այս­պես ա­սած, նախ­նա­կան ծա­նո­թա­նանք, քա­նի որ ճա­նա­պար­հը եր­կար է:
ԿԻՆ — Եր­կա՞ր: ­Բայց ես այն­քա՜ն գործ ու­նեմ ա­նե­լու…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես էլ… Ի դեպ, ե­թե իմ ա­նու­նը ձեզ չի հե­տաքրք­րում, կա­րող եք ինձ պար­զա­պես Տ­ղա­մարդ կո­չել:
ԿԻՆ — Տ­ղա­մա՜րդ… (­Հեգ­նան­քով:) Ախր, դուք ի՞նչ Տղա­մարդ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Պայ­մա­նա­կան ա­նուն է:
ԿԻՆ — ­Լավ, պայ­մա­նա­կան Տղա­մարդ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Թույլ կտա՞ք ի­մա­նալ ձեր նախ­նա­կան ա­նու­նը:
ԿԻՆ — ­Կին… ­Ձեզ հա­մար՝ պար­զա­պես ­Կին:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ան­չափ ու­րախ եմ:
ԿԻՆ — ­Մի հարց­նող լի­նի՝ ին­չո՞ւ եք այդ­քան ու­րախ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­մեն օր ձեզ պես հմա­յիչ կնոջ չես հան­դի­պի վե­րե­լա­կում: ­Չեք հա­վա­տա, բայց նա­խորդ կյան­քում վե­րե­լա­կում մի… ­Մի կնոջ հետ էի: Ուֆֆ… Կ­յանքս կե­րավ… ­Հա­կա­ռա­կի պես հե­ռա­խո­սի լիցքն էլ վեր­ջա­ցել էր: Ոչ խա­ղալ էր լի­նում, ոչ էլ ան­գամ ե­ղա­նա­կի տե­սութ­յու­նը նա­յել… Ս­տիպ­ված այդ­քան տա­րի նրան եմ լսել…
ԿԻՆ — Ես հաս­կա­ցա:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞նչ հաս­կա­ցաք:
ԿԻՆ — (հեգ­նա­կան ժպի­տով): Ես ա­մե՜ն ինչ հաս­կա­ցա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դե ա­սե՛ք, ան­համ­բե­րութ­յու­նից մեռ­նում եմ:
ԿԻՆ — (ինք­նա­գոհ ժպի­տով): Ա­մե՜ն ինչ հաս­կա­ցա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Խնդ­րում եմ՝ ա­սեք, թե ինչ հաս­կա­ցաք:
ԿԻՆ — ­Ձեր նման­ներն են, որ ու­շա­ցու­մով ներս են խու­ժում հա­մեր­գաս­րահ՝ դու­ռը ճռռաց­նե­լով: ­Մի կերպ գտնում են ի­րենց տեղն ու, հեր­թով բո­լո­րի ոտ­քե­րը տրո­րե­լով, վեր­ջա­պես տե­ղա­վոր­վում են՝ ինք­նա­գոհ ժպի­տով…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հըմ…
ԿԻՆ — Ան­գամ վե­րե­լա­կից քիչ էր մնում ու­շա­նա­յիք: Ե­րա­նի՜ թե ու­շա­նա­յիք…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց հասց­րե­ցի:
ԿԻՆ — ­Մի թռու­ցիկ հա­յացքն էլ հե­րիք էր, որ ճա­նա­չեմ ձեզ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ախր ես…
ԿԻՆ — ­Մի՛ փոր­ձեք ար­դա­րա­նալ: Այդ­պես խցկվում եք ա­մեն տեղ, ան­գամ՝ հա­մեր­գաս­րահ ու վե­րե­լակ: (­Պա­թո­սով:) Եվ այն պա­հին, երբ թվում է, թե վեր­ջա­պես կա­րե­լի է վա­յե­լել ե­րաժշ­տութ­յու­նը… (­Հիաս­թա­փութ­յամբ:) Ես գի­տեմ, թե ինչ է լի­նում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞նչ է լի­նում:
ԿԻՆ — Ես գի­տեմ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դե ա­սե՛ք, խնդրում եմ: Ի՞նչ է լի­նում:
ԿԻՆ — Հն­չում է ձեր հե­ռա­խո­սի զան­գը… Ուֆֆ, հոգ­նել եմ այս ա­մե­նից…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ես էլ…
Տ­ղա­մարդն խո­նար­հում է հա­յաց­քը: ­Կար­ճատև դա­դար:
ԿԻՆ — ­Գի­տե՞ք, ինչն է հե­տաքր­քիր:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞ն­չը:
ԿԻՆ — Ի­րար մո­տի­կից ճա­նա­չե­լով՝ մենք ան­ցանք «­Դու­ք»-ի… ­Թեև դա գու­ցե բնա­կան է…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Բ­նա­կա՞ն է:
ԿԻՆ — ­Թերևս…
­Կար­ճատև դա­դար:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ դուք ի՞նչ եք ա­նում:
ԿԻՆ — ­Չեք հա­վա­տա, ե­թե ան­գամ ա­սեմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Խնդ­րում եմ…
ԿԻՆ — ­Բարձ­րա­նում եմ վե­րե­լա­կով:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ժպտում է): ­Դա նկա­տե­ցի: Իսկ ընդ­հան­րա­պես՝ ի՞նչ եք ա­նում: Կ­յան­քում:
ԿԻՆ — ­Նույ­նը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Այ­սի՞նքն:
ԿԻՆ — ­Բարձ­րա­նում եմ վե­րե­լա­կով:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դա շո՞ւտ սկսեց:
ԿԻՆ — Երբ ծնվե­ցի, մի քիչ հա­սակ ա­ռա, սկսե­ցի խո­սել ու ինձ ման­կա­պար­տեզ տա­րան: ­Հենց այդ օր­վա­նից…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Այդ­քա՞­նը:
ԿԻՆ — ­Քի՞չ է: ­Թե՞ ձեզ թվում է՝ դուք ու­րիշ բան եք ա­նում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հըմ… ­Չէի մտա­ծել: ­Ճիշտ եք՝ ես էլ նույնն եմ ա­նում:
ԿԻՆ — Այ տես­նո՞ւմ եք…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Տ­խուր է…
ԿԻՆ — Տ­խուր է, բայց սա է կյան­քը… C’est la vie, mon chere amie…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Իսկ է՞լ ինչ եք ա­նում… ­Դե, վե­րե­լա­կով բարձ­րա­նա­լուց բա­ցի:
ԿԻՆ — Ե՞ս…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դուք:
ԿԻՆ — ­Ձանձ­րա­նում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դարձ­յալ չհաս­կա­ցաք: Ն­կա­տի ու­նեմ՝ կյան­քում… Ընդ­հան­րա­պես…
ԿԻՆ — Ա­սա­ցի՝ ձանձ­րա­նում եմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինչ­պե՜ս եմ ձեզ հաս­կա­նում…
ԿԻՆ — ­Մի՞­թե տղա­մար­դը կա­րող է հաս­կա­նալ կնո­ջը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (վստահ): ­Կա­րող է…
ԿԻՆ — (ա­սես չլսե­լով Տ­ղա­մար­դուն, կի­սա­ձայն): …և ց­րել նրա ձանձ­րույ­թը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ա­վե­լի անվս­տահ): ­Կա­րող է…
ԿԻՆ — (թեթ­ևա­կի շրջվե­լով դե­պի Տ­ղա­մար­դը): Ա­սա­ցիք՝ ի՞նչ է ձեր ա­նու­նը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Տ­ղա­մարդ:
ԿԻՆ — Ի՜նչ ձանձ­րա­լի է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ես…
ԿԻՆ — Խնդ­րում եմ՝ լռեք: ­Թո­ղեք լսեմ վե­րե­լա­կի ձայ­նը… (Ա­կանջ դնե­լով:) ­Հե­տաքր­քիր է, ո՞ր հար­կին հա­սանք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Յո­թե­րորդ կամ ու­թե­րորդ:
ԿԻՆ — ­Թեև դա ի՞նչ էա­կան է… Որ­քա՜ն եք սի­րում ճշգրտութ­յուն ա­մեն ին­չում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (մե­ղա­վոր): ­Դուք հարց­րե­ցիք…
ԿԻՆ — ­Կա­րող էինք և­ ա­վե­լի ռո­ման­տիկ պա­տաս­խան գտնել… ­Հենց դրա­նից եմ ձանձ­րա­նում… Ի դեպ, իսկ ի՞նչ կա վեր­ևում…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­մե­նա­վեր­ևո՞ւմ:
ԿԻՆ — Ը­հը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­սում են՝ եր­կինքն է…
ԿԻՆ — Ի՜նչ հե­տաքր­քիր է… Ա՜խ, ինչ­պես կու­զեի գո­նե մի ան­գամ այն­տեղ հայտն­վել… Ա­սում են, թեև ինքս չեմ հա­վա­տում, այն­տեղ աստ­ղեր կան ու մի լու­սին… ­Թեթև քա­մի է, ո­րը խա­ղում է մա­զե­րիդ մեջ ու ա­լի­քում շո­րիկդ… (­Շար­ժում է շո­րի­կը, ձեռ­քով ա­լի­քում մա­զե­րը:) Այն­տեղ ե­ղե՞լ եք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­վա՜ղ…
ԿԻՆ — Ա­վաղ ա­յո՞, թե՞ ա­վաղ ոչ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Չ­գի­տեմ: ­Կու­զեի լի­նել, բայց ա­սում են՝ այն­տե­ղից վե­րա­դառ­նալ հնա­րա­վոր չէ:
ԿԻՆ — Իսկ ես չէի էլ վե­րա­դառ­նա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինչ­պե՞ս թե չէիք վե­րա­դառ­նա… ­Բա ա­մու­սի՞­նը, բա ճա՞­շը, ար­դու­կը, լվաց­քը…
ԿԻՆ — Ո՜նց եմ ես ձանձ­րա­ցել բո­լո­րիցդ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ին­ձա­նի՞ց էլ:
ԿԻՆ — Այն պա­հից սկսած, երբ ներ­խու­ժե­ցիք վե­րե­լակ: Ան­գամ դրա­նից ա­ռաջ: ­Դուք այն­քա՜ն կան­խա­տե­սե­լի եք… ­Դուք միշտ այդ­պես ներ­խու­ժում եք ու­րի­շի կյանք…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (հա­ռա­չում է): ­Գու­ցե… Այ­սինքն՝ թերևս…
ԿԻՆ — Ես գի­տեի… Ես զգում էի… Հ­րաշք­ներ չեն լի­նում, չէ՞:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ար­դեն չգի­տեմ… Ես ո­չինչ չգի­տեմ:
ԿԻՆ — Ի­հար­կե գի­տեք: ­Գի­տեք վե­րե­լա­կի ա­րա­գութ­յունն ու ձեր մե­քե­նա­յի կա­ռուց­ված­քը, չէ՞: Ձ­մե­ռա­յին ան­վա­դո­ղեր, շար­ժի­չի յուղ, ան­վա­հե­ծեր ու է­լի ինչ-որ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­յո, ի՜նչ ճիշտ եք, ան­վա­դո­ղե­րը փո­խե­լու ժա­մա­նակն է…
ԿԻՆ — Իսկ ձեզ մոտ գի­նի չկա՞:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Գի­նի… ­Գի­նի չկա… Ավ­տո­մե­քե­նա­յի յուղ կա՝ փոք­րիկ սրվա­կով… (­Ծո­ցագր­պա­նից փոք­րիկ սրվակ է հա­նում:)
ԿԻՆ — (Տ­ղա­մար­դուն չնա­յե­լով): ­Պարզ է…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (սրվա­կը դնում է գրպա­նը, հա­մա­կերպ­ված): Ես ձանձ­րա­լի եմ… ­Խոս­տո­վա­նում եմ…
ԿԻՆ — Ինք­նա­խոս­տո­վա­նութ­յու­նը դեռևս գոր­ծի կեսն է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ա­յո:
ԿԻՆ — Ե՞վ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞ն­չը «Եվ»:
ԿԻՆ — ­Հե­տո՞:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի՞ն­չը «­Հե­տո»…
ԿԻՆ — ­Հետ­ևութ­յուն­ներ, պա­րոն ­Ձանձ­րա­լի, հետ­ևութ­յուն­ներ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (մո­լոր­ված): ­Հըմ…
ԿԻՆ — ­Փաս­տո­րեն ես ճիշտ էի:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ան­վա­դո­ղե­րի հար­ցո՞ւմ: ­Միան­շա­նակ ճիշտ եք: ­Փո­խե­լու ժա­մա­նակն է:
ԿԻՆ — Ս­պա­սե՛ք: Լ­ռե՛ք, խնդրում եմ:
Լ­ռում են մի քա­նի վայրկ­յան՝ ա­կանջ դնե­լով: ­Վե­րե­լա­կա­յին ձայ­ներ են լսվում:
ԿԻՆ — Ի՞նչ ձայն էր:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Կար­ծես ինչ-որ հար­կի հա­սանք:
ԿԻՆ — Երկն­քի՞ն:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Չեմ կար­ծում…
ԿԻՆ — Ափ­սո՜ս…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ափ­սոս…
ԿԻՆ — ­Շա՜տ ափ­սոս…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ու­զում եք, որ հաս­նենք երկն­քի՞ն:
ԿԻՆ — ­Շա՜տ… ­Շա՛տ եմ ու­զում… ­Շա՜տ կու­զեի…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Բայց ա­սում են՝ այն­տե­ղից վե­րա­դարձ չկա:
ԿԻՆ — Իսկ ես չեմ էլ ու­զում վե­րա­դառ­նալ…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ինչ­պե՞ս: ­Բա ա­մու­սի՞­նը, ճա­շը, լվաց­քը…
ԿԻՆ — (սրտնե­ղած, ծաղ­րե­լով): ­Ճա՜­շը, լվա՜ց­քը… Լ­ռե՛ք, խնդրում եմ… ­Դուք եր­բեք չեք հաս­կա­նա ինձ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ին­չո՞ւ չեմ հաս­կա­նա:
ԿԻՆ — Ո­րով­հետև գի­տեմ, դուք ով եք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Գի­տե՞ք:
ԿԻՆ — (ընդ­հա­տե­լով): ­Գի­տեմ: ­Դուք ավ­տո­մե­խա­նիկ եք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ընդվ­զե­լով): Ես ավ­տո­մե­խա­նիկ չեմ:
ԿԻՆ — ­Դուք հո­գո՛վ եք ավ­տո­մե­խա­նիկ՝ շար­ժիչ, յուղ, ձմե­ռա­յին ան­վա­դո­ղեր… Ան­գամ ձեր ա­նու­նը գի­տեմ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Գի­տե՞ք: Որ­տե­ղի՞ց:
ԿԻՆ — ­Գի­տեմ: ­Ձեր ա­նու­նը ­Ձանձ­րույթ է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Հըմ… ­Բայց ես…
ԿԻՆ — Ի՜նչ էլ նեղ­վածք է այս­տեղ… Ան­գամ պա­րե­լու տեղ չկա…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (փոր­ձե­լով սեղմ­վել վե­րե­լա­կի անկ­յու­նում): Ա­հա­վա­սիկ…
ԿԻՆ — Ա­նի­մաստ է… Ես կպա­րեմ, երբ հաս­նեմ վեր­ջին հար­կին: Վս­տա՞հ եք, որ դա ար­դեն եր­կինքն է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Մի քա­նի քայլ էլ աս­տի­ճան­նե­րով, ու կհաս­նեք երկնք­նին:
ԿԻՆ — (ինքն ի­րեն): ­Կամ էլ կիջ­նեմ ա­մե­նա­վա­րը… Ա­սում եք՝ ի՞նչ է կոչ­վում:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ն­կուղ:
ԿԻՆ — ­Հա­մար­յա Ջր­մուղ… Ի՞նչ կա այն­տեղ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — Հ­րա­շա­լի հա­սա­րա­կութ­յուն…
ԿԻՆ — Իսկ այն­տեղ մո՞ւթ է:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Կա­րե­լի է լապ­տեր վա­ռել:
ԿԻՆ — (տխուր քմծի­ծա­ղով): Ե­թե լապ­տեր ու­նե­նա­յի՝ ին­չո՞ւ պի­տի վե­րե­լա­կից օգտ­վեի: Ի՜նչ միա­միտ եք…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Լավ ի­մաս­տով ա­սա­ցի…
ԿԻՆ — (հեգ­նան­քով): ­Լա՜վ ի­մաս­տով…
ՏՂԱՄԱՐԴ — Ի դեպ, կար­ծես հաս­նում ենք:
ԿԻՆ — Ի­րո՞ք:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Դա­տե­լով ձայ­նե­րից և­ ա­րա­գութ­յան նվա­զու­մից:
ԿԻՆ — ­Լավ է, որ հաս­նում ենք: (­Հա­ռա­չե­լով:) Ա­մու­սինս, լվացքս, ճա­շը, ար­դու­կը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (հոգ­սա­շատ ձայ­նով): Ես էլ մե­քե­նա­յիս յու­ղը պի­տի փո­խեմ…
ԿԻՆ — ­Մե­քե­նա­յի յո՞ւ­ղը…
ՏՂԱՄԱՐԴ — (գրե­թե հա­ռա­չե­լով): ­Մե­քե­նա­յի յու­ղը…
ԿԻՆ — Իսկ որ­տե՞ղ եք փո­խե­լու: Ե­թե գաղտ­նիք չէ, ի­հար­կե…
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Գաղտ­նիք չէ… ­Դեռ չգի­տեմ…
ԿԻՆ — (պա­յու­սա­կից այ­ցե­քարտ է հա­նում, մեկ­նում Տ­ղա­մար­դուն): Ա­հա, կա­րող եք դի­մել մեր ըն­կե­րութ­յա­նը: ­Մենք քա­ղա­քում լա­վա­գույն սպա­սար­կումն ենք ա­պա­հո­վում բո­լոր մակ­նիշ­նե­րի ավ­տո­մե­քե­նա­նե­րի հա­մար:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (Կ­նոջ ձեռ­քից վերց­նե­լով այ­ցե­քար­տը և­ ու­շա­դիր զննե­լով): ­Հըմ… Ին­չո՞ւ ոչ… ­Թերևս, ա­յո… Իսկ ձեր ըն­կե­րութ­յու­նը ձմե­ռա­յին ան­վա­դո­ղեր տրա­մադ­րո՞ւմ է:
ԿԻՆ — ­Մե­քե­նա­յի հետ կապ­ված ցան­կա­ցած ծա­ռա­յութ­յուն ու ցան­կա­ցած պա­հես­տա­մաս: Այդ թվում՝ ար­գե­լակ­ման կոճ­ղակ­ներ: Երբ դի­մեք՝ կնշեք իմ ա­նու­նը: (­Ձայնն ի­ջեց­նե­լով և ­ձեռ­քով մա­զե­րը հար­դա­րե­լով:) Այդ դեպ­քում ես իմ տո­կո­սը կստա­նամ:
ՏՂԱՄԱՐԴ — (ու­սում­նա­սի­րե­լով այ­ցե­քար­տը): ­Բայց այս­տեղ ձեր ա­նու­նը չկա:
­Վե­րե­լա­կի կանգ առ­նե­լու և դռ­նե­րը բաց­վե­լու ձայն:
ԿԻՆ — (վե­րե­լա­կից դուրս գա­լով և ­դե­պի Տ­ղա­մար­դը շրջվե­լով): Իմ ա­նո՞ւ­նը:
ՏՂԱՄԱՐԴ — ­Ձեր ա­նու­նը:
ԿԻՆ — ­Կին, պար­զա­պես ­Կին:
­Կի­նը շրջվում, գործ­նա­կան քայ­լե­րով անց­նում է կու­լիս­ներ: Տ­ղա­մար­դը դուրս է գա­լիս՝ նա­յե­լով Կ­նոջ ետ­ևից ու չի­մա­նա­լով ա­նե­լի­քը: ­Զար­մա­ցած նա­յում է հան­դի­սա­տե­սին, ա­պա շրջվում ու քայ­լում է կուլիս­նե­րի հա­կա­ռակ կող­մը:
­Նո­յեմ­բեր 2022 թ.