ՊԵՐ ԼԱԳԵՐՔՎԻՍՏ / ԵՐԿՆՔԻ ԳԱՂՏՆԻՔԸ

Pär Lagerkvist

Հս­կա­յա­կան սևա­կապ­տա­վուն գուն­դը բարձ­րա­նում է բե­մա­հար­թա­կի վեր­նա­մա­սում գտնվող տա­րա­ծութ­յան մեջ, ո­րը բա­ժա­նում է այն մի­ջի­նից մի փոքր բարձ­րում: Գուն­դը թվում է, թե ծա­վալ­վում-ձգվում է դե­պի ներքև՝ խա­վա­րի մեջ: Վեր­ևից ու ձա­խից, անկ­յու­նագ­ծով, լույ­սի կո­նաձև ճա­ռա­գայ­թը, ­կա­նա­չա­վուն գույ­նի, լու­սա­փայ­լում է խա­վա­րի մի­ջով և կտ­րուկ լու­սա­վո­րում է գնդի տե­սա­նե­լի հատ­վա­ծը՝ ստվե­րում թող­նե­լով միայն նրա ա­ջա­կողմ­յան մի մա­սը:

Գն­դի կա­մա­րի լան­ջին կանգ­նած է ԾԵՐՈՒՆԻՆ և փայտ է սղո­ցում։ Նա եր­բեք գլու­խը չի բարձ­րաց­նում և չի նա­յում շուր­ջը, այլ պար­զա­պես հա­մակ­ված է նրա­նով, ինչ ա­նում է: Ի­շոտ­նու­կի աջ կող­մում գտնվող կույ­տից փայ­տի կտոր­տանք է վերց­նում և պատ­րաս­տի կտոր­նե­րը դնում ձախ կող­մում:

Զա­ռի­վեր լան­ջով, դժվա­րութ­յամբ, միայ­նակ քայ­լում է ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴԸ, իսկ նրա կող­քին կարճ ոտ­քե­րով ԹԶՈՒԿՆ է ոս­տոս­տե­լով գայ­թում: Թ­զուկն ու­նի լայն վար­տիք, մի փոք­րիկ ձեռ­նա­փայտ, ո­րը նա ճո­ճում է, և մեծ, փայլփ­լուն կար­միր բաճ­կո­նակ, ո­րը չա­փա­զանց մեծ է նրա հա­մար:

Ու­ղիղ առջ­ևում ու ներք­ևում՝ լույ­սի ու խա­վա­րի միջև ըն­կած սու­րու­լիկ ուր­վագ­ծի մոտ կուչ ե­կած, խոր­շո­մած ու մեծ ա­պա­կի­նե­րով ակ­նո­ցով մի փոք­րա­մար­մին ԹԱՍԱԿՈՎ ԾԵՐՈՒԿ է կքանս­տած՝ քթի տակ ինչ-որ բան մրմնջա­լով և գ­լու­խը ձեռ­քե­րի մեջ ա­ռած: Ն­րա­նից ձախ՝ լայ­նա­կի, շա­րու­նա­կա­կան ու ա­նա­տամ քմծի­ծա­ղով մի ՊԱՌԱՎ ԿԻՆ է։ Ն­րա ծնկնե­րը վեր են ցցված: Նա ու­նի կեղ­տոտ ոտ­նա­թա­թեր և մեծ տատ­րա­կի մատ­ներ, ո­րոնք նա քչփո­րում է: Ն­րա աջ կող­մում մի ԱՂՋԻԿ է՝ աչ­քե­րում տա­րա­կու­սանք, շի­կա­կար­միր գզգզված մա­զե­րով ու ծնկնե­րին կի­թառ:

Հե­ռա­վոր ձախ կող­մում՝ կի­սա­դե­մով նստած է մի խո­շո­րա­մար­մին ու հաղ­թան­դամ, ՄԱՐՄՆԱԳՈՒՅՆ ՄԱՐԶԱՇԱՊԻԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴ, ո­րի մեջ­քին սև գո­տի է կապ­ված: Իր ա­ջա­կողմ­յան կույ­տից նա ձեռքն է առ­նում մի­ջին չա­փի տիկ­նիկ­ներ, տա­րա­տե­սակ մարդ­կանց ման­րա­կեր­տե­րը՝ տղա­մար­դիկ ու կա­նայք, ծեր ու ե­րի­տա­սարդ: Մեկ առ մեկ վերց­նում է, նա­յում, դնում է ծնկին, նրանց ստի­պե­լով մեկ գլուխ խո­նար­հել, մեկ կքանս­տել: Մա­տով կտրում է սրա-նրա գլու­խը, որ­պես­զի նրանք սուզ­վեն մթութ­յան մեջ: Հե­տո անշն­չա­ցած մար­մին­նե­րը դնում է ձա­խա­կողմ­յան կույ­տի մեջ։ Եր­բեմն գլու­խը շատ պինդ է ամ­րաց­ված լի­նում, և­ այդ­ժամ նա պտտում է այն, և­ այդ ա­նե­լիս՝ դեմ­քը ծա­մած­ռում է և­ այն ան­մի­ջա­պես նե­տում է մթութ­յան մեջ: Նա եր­բեք վերև չի նա­յում, ամ­բող­ջո­վին կլան­ված է իր ա­ռա­ջադ­րան­քով։

ԹԱՍԱԿՈՎ ԾԵՐՈՒԿ – (քթի տակ քրթմնջում է, այդ ըն­թաց­քում մատ­նե­րը սեղ­մե­լով ճա­կա­տին): Ես վստահ եմ, որ շու­տով այդ ա­մե­նին հա­սու կլի­նեմ, ես շատ շու­տով կհաս­կա­նամ ամ­բող­ջը… քիչ մնաց…

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – Հը՞, այդ ի՞նչն է, որ դու հաս­կա­նում ես:

ԾԵՐՈՒԿԸ շփոթ­ված նա­յում է նրան, ուղ­ղում ակ­նո­ցը։ Կր­կին կռա­նա­լով, շա­րու­նա­կում է քթի տակ քրթմնջալ։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ ԱՂՋԻԿԸ կի­թա­ռի լարն է պրկում — ան­բա­րե­հունչ նո­տա – մինչ ին­քը միա­պա­ղաղ եր­գում է՝ պլինգ-պլին­գե­լի-պլինգ: Պ­լինգ-պլինգ-պլինգ։ Նա ձեռ­քով դիպ­չում է իր այ­տին, ան­զոր ու ա­նօգ քաշք­շում է իր մա­զերն ու հա­ռա­չում, կի­թա­ռը սա­հում-ընկ­նում է նրա ծնկնե­րից։

ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ սղո­ցում է:

ԹԶՈՒԿ – (ոս­տոս­տե­լով գայ­թում է՝ ձեռ­նա­փայ­տը ճո­ճե­լով։ Հաշ­ման­դա­մին դի­մե­լով՝ գո­ռոզ, ճվճվան ձայ­նով): Հա­ճե­լի ե­ղա­նակ է, այն­պես չէ՞: Ճիշտ և ճիշտ ա­ռա­վոտ­յան զբո­սան­քի հա­մար, հի-հի:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴԸ հո­տո­տե­լով, մեջ­քով շրջվում է նրան, դժվա­րութ­յամբ կա­ղե­կաղ քայ­լում է։

ԹԶՈՒԿԸ բութ մատ­նե­րը խո­թում է ա­նութ­նե­րի տակ, փքված կանգ­նում է իր կար­միր բաճ­կո­նա­կի մեջ, նա­յում է լույ­սին, թույլ է տա­լիս, որ այն լու­սա­փայ­լի իր վրա:

ԾԵՐՈՒԿ — Ամ­բող­ջի ի­մաս­տը, ի­րա­կան նշա­նա­կութ­յու­նը դա է… սա է… այն է… Որ մենք պետք է պտտվենք, ա­յո, դա այդ­պես է: Ա­մեն ինչ պետք է պտտվի, սա է բո­լո­րը: — Դա է ի­մաս­տը, սա է այդ ա­մե­նի ի­րա­կան նշա­նա­կութ­յու­նը…

ՊԱՌԱՎ ԿԻՆ — Հա­հա…

ԾԵՐՈՒԿ — Մինչև այս պա­հը այս­տեղ որ­ևէ խո­րա­ման­կութ­յուն չկա:

ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ սղո­ցում է:

ՄԱՐՄՆԱԳՈՒՅՆ ՄԱՐԶԱՇԱՊԻԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ հեր­թա­կան գլուխն է կտրում:

ԱՂՋԻԿԸ ձեռքն է առ­նում իր կի­թա­ռը։ Նո­րից ան­ներ­դաշ­նակ հնչյուն­ներ են՝ պլինգ-պլին­գե­լի-պլինգ: Պ­լինգ-պլինգ-պլինգ։ ­Ձեռ­քը դնում է գլխին, նա­յում է իր առջև, ծանր հա­ռա­չում:

ԹԶՈՒԿ – (ցատ­կում է դե­պի նա, գլուխ գո­վա­լու պես հո­խոր­տում է): Հա­ճե­լի ե­ղա­նակ է, միսս Ջու­դիթ, լավ ե­ղա­նակ է, այն­պես չէ՞:

ԱՂՋԻԿ – (վա­խե­ցած, վեր է ցատ­կում, նա­յում է նրան տա­րա­կու­սած. Բայց հե­տո դեմ­քը պայ­ծա­ռա­նում է, ժպտում է և­ իր նրբիկ ձեռ­քը մեկ­նում է դե­պի նա): Օ՜, այդ դո՞ւ ես, իմ սի­րե­լի գա­զա­նիկ: Դո՞ւ ես: (Նո­րից իր մեջ է սուզ­վում: Հոգ­նած, մտազ­բաղ:) Ի՞նչ ես ու­զում ին­ձա­նից:

ԹԶՈՒԿ – Ա­վաղ, դուք այն­քա՜ն գե­ղե­ցիկ նվա­գե­ցիք, միսս Ջու­դիթ: Այն­քա՜ն զար­մա­նահ­րաշ։

ԱՂՋԻԿ – Ոչ, ոչ, ես չեմ կա­րող…

ԹԶՈՒԿ – (ձեռ­քը սրտին դրած): Այն­քա՜ն զար­մա­նահ­րաշ:

ԱՂՋԻԿ – Օ՜, ոչ, սի­րե­լիս, օ՜ ոչ: Ես միայն փոր­ձում եմ մի լար գտնել, միայն մե­կը…

ԹԶՈՒԿ – Եվ ի՞նչ։

ԱՂՋԻԿ – Միայն մե­կը… Կար­ծես թե չի հա­ջող­վում… (Նա­յում է լա­րե­րին:)

ԹԶՈՒԿ – (ան­տար­բեր): Ո՞ր մեկն է դա:

ԱՂՋԻԿ – Օ՜, այն նման չէ մյուս­նե­րին։ Այն այն­քան բարձր է հնչում, այն­քան բարձր: Որ քիչ է մնում լա­րը կտրվի… Իսկ երբ մե­կը դիպ­չում է նրան, թվում է, թե այն ոս­կուց է… (Դիպ­չում է լա­րե­րին:) Կար­ծես թե նման լար չկա, այդ­պի­սի լար չկա… (Ա­ռա­ջար­կում է նրան կի­թա­ռը։)

ԹԶՈՒԿ – (նա­յում է լա­րե­րին, վե­րա­դարձ­նում է նրան): Ո՛չ, այդ­պի­սին չկա: (Աղջիկը լաց է լի­նում։) Բայց միսս Ջու­դիթ, ե­թե այն գո­յութ­յուն չու­նի… Ին­չու՞ փոր­ձել գտնել այն: (Բ­զում է նրան ձեռ­նա­փայ­տով:) Այն գո­յութ­յուն չու­նի, օ­րիորդ:

ԱՂՋԻԿ – (տա­րա­կու­սած նա­յում է նրան): Ինչ ա­սա­ցի՞ր։

ԹԶՈՒԿ – Այն չկա, փոք­րիկ օ­րիորդ:

ԱՂՋԻԿ – (մի ակն­թարթ հե­տո՝ շ­փոթ­ված ու ա­նօգ­նա­կան): Բայց ին­չո՞ւ… Ին­չո՞ւ եմ ես փոր­ձում…

ԹԶՈՒԿ – Ճիշտ որ։

ԱՂՋԻԿ – Ին­չո՞ւ եմ փոր­ձում գտնել այն… Ե­թե այն գո­յութ­յուն չու­նի…

ԹԶՈՒԿ – Ա­յո՛, ես էլ հենց դա եմ ա­սում: Ին­չո՞ւ…

ԱՂՋԻԿ — եր­կար, հիս­տե­րիկ քրքիջ է հնչեց­նում։ Ձեռքն է առ­նում կի­թա­ռը, պո­կում է լա­րե­րը, ճռինչ, ճռճռռոց, դղրդյուն, մինչ ին­քը ճիչ-վայ­նա­սուն է կա­պում): Այն չկա, այդ­պի­սին չկա:

ՊԱՌԱՎԸ ներս է խու­ժում քրքջա­լից ծի­ծա­ղով, ո­րը ցնցում է նրա շուրջ ե­ղած օ­դը:

ԹԶՈՒԿ – (սկսում է հա­մըն­թաց ցատ­կո­տել թխկթխկաց­նող ե­րաժշ­տութ­յան ներ­քո, այս ըն­թաց­քում եր­գե­լով): Ն­ման բան չկա, նման բան չկա…Չ­կա-չկա-չէ: Չ­կա-չկա-չէ: Ն­ման բան չկա… Չ­կա նման բան… Չ­կա-ու-չի-լի­նի, չկա-ու-չի-լի­նի:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ թքում է, մեջ­քով շրջվում:

ԱՂՋԻԿԸ հան­կարծ լռում է։ Մ­յուս­նե­րը ևս, պար­զա­պես՝ հան­կար­ծա­կի։ — Նա հան­գիստ նստած է: Տա­րու­բե­րում է իր մատ­նե­րը լա­րե­րի վրա­յով՝ զգու­շո­րեն, տագ­նա­պա­հար։ Լ­սում է: Նա ցած է կախ­վում:

ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ սղո­ցում է:

ՄԱՐԶԱՇԱՊԻԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ հեր­թա­կան գլուխն է կտրում:

ԹԱՍԱԿՈՎ ԾԵՐՈՒԿ — Շու­տով ես կհաս­կա­նամ, շու­տով կհաս­կա­նամ ա­մեն ինչ…

Գն­դի մյուս կող­մից բարձ­րա­նում է մի ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ ՄԱՐԴ, երկ­չոտ ու ան­հան­գիստ կանգ է առ­նում այն­տեղ։ Նա­յում է իր շուր­ջը զար­մա­ցած: Ն­րան նկա­տում են միայն ԹԶՈՒԿՆ ու ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴԸ։

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (խեթ նա­յում է նրան, այ­նու­հետև, մի լավ նա­յե­լուց հե­տո):  Ո՞վ ես դու:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (վա­խե­ցած): Չ­գի­տեմ:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (շրջվելով): Իսկ գու­ցե դու դա պետք է ի­մա­նա­յիր:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (շփոթ­ված, բայց բա­վա­կան հա­մար­ձակ՝ մի քայլ է գցում դե­պի նա): Ա­յո… ես գի­տեմ: Դ­րա հա­մար էլ ես քայլ ա­ռաջ ա­րե­ցի, որ­պես­զի փոր­ձեմ պար­զել:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴ – Դե ու­րեմն… հմմ, դե ու­րեմն մոտ ա­րի:

ՊԱՌԱՎ – Հա՜։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ շա­րու­նա­կում է կանգ­նած մնալ այն­տեղ՝ ա­մոթ­խած նա­յե­լով նրան։

ԹԶՈՒԿ – (ցատ­կում է դե­պի նա, պտտվում, փքվում է իր մեջ): Հմմ: Հմմ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ զար­մա­ցած նա­յում է նրան: Զ­գու­շո­րեն մի քա­նի քայ­լա­չափ իջ­նում է լան­ջով: Տես­նում է մե­ծահս­կա, ՄԱՐԶԱՇԱՊԻԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴՈՒՆ: Հե­տաքրք­րութ­յու­նից դրդված՝ ըն­թա­նում է նրա թի­կուն­քի ետ­ևից՝ տես­նե­լու, թե ինչ է նա ա­նում։ Տ­ՂԱՄԱՐԴԸ նա­յում է մի փոք­րիկ տիկ­նի­կի, շրջում է այն: Թույլ է տա­լիս մի քա­նի հնարք­ներ բա­նեց­նել: Այ­նու­հետև ո­լո­րում է նրա գլու­խը և նե­տում հե­ռա­վոր խա­վա­րի մեջ, անգ­լուխ մար­մի­նը դնում է ձա­խա­կողմ­յան կույ­տի մեջ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (ա­հա­բեկ­ված ընկր­կում է, դեմ­քը թաքց­նում է ձեռ­քե­րի մեջ, գո­ռում): Օ՜ Աստ­ված իմ, Աստ­ված իմ…

ՊԱՌԱՎ – Հա՜­հա­հա, հա՜­հա­հա։

ԹԶՈՒԿԸ քրքջում է:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Օ՜, Աստ­ված իմ, Աստ­ված իմ… (Գայ­թում է, սխալ քայլ է ա­նում, գլխի­վայր ցած է ընկ­նում։)

ԹԶՈՒԿ – (բռնկվում է վայ­րե­նի, հա­չաղ­կոտ ծի­ծա­ղով): Զ­գույշ ե­ղիր… հեյ-հեյ… իմ կող­մը նա­յիր, որ­պես­զի չընկ­նես: Հեյ-հեյ-հեյ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ վեր է կե­նում, տա­րա­կու­սած նա­յում է մե­կից մյու­սին։

ԹԶՈՒԿԸ հաղ­թա­կա­նո­րեն ետ ու ա­ռաջ է աչ­քը գցում՝ չա­փե­լով նրան զվար­ճա­լի ու նե­րո­ղա­միտ հա­յաց­քով։

ՄԻ ԹԽԱՄՈՐԹ ՄԱՐԴ է խա­վա­րի մի­ջից զա­ռի­վե­րով սո­ղա­լով սպրդում: Նա սո­ղում է ծնկնե­րի վրա՝ ծածկ­ված կաշ­վե բար­ձիկ­նե­րով: Ն­րա տա­բա­տը ձգվում է ետ­ևից՝ դափ-դա­տարկ։ Ձեռ­քի փո­խա­րեն եր­կա­թե կե­ռիկ ու­նի, դրա­նով ա­նընդ­հատ քչփո­րում է հո­ղը, քչփո­րում և­ ինչ-որ բան է փնտրում։

ՏՂԱՄԱՐԴ – (տես­նե­լով ե­րի­տա­սար­դին, եր­կա­թե կե­ռի­կը եր­կա­րում է դե­պի նա): Աղ­քա­տին մի գրոշ տուր: Բայց վրան մի անցք: Այն պետք է անցք ու­նե­նա:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (նա­հան­ջում է։ Հա­նում է դրա­մա­պա­նա­կը ու նա­յում ներ­սը): Ես ո­չինչ չու­նեմ:

ՏՂԱՄԱՐԴ – Ոչ, ոչ ոք չու­նի: Բ­նավ մե­կը չկա, ով դրա­նից ու­նե­նա:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ.– Իսկ չե՞ս ու­զում սո­վո­րա­կան, ա­ռանց անց­քի: (Ա­ռա­ջար­կում է նրան:)

ՏՂԱՄԱՐԴ – (թշնա­մա­կան հա­յաց­քով): Դա քեզ պա­հիր, պոռն­կոր­դի։ (Մրթմր­թում է: Նո­րից սկսում է չանգ­ռո­տել հո­ղը:)

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ մի կողմ է քաշ­վում նրա ճա­նա­պար­հից:

ԹԶՈՒԿԸ՝ վի­րա­վոր­ված, հետ է քաշ­վում, երբ ՏՂԱՄԱՐԴԸ սո­ղե­սող տա­լով հաս­նում է իր ոտ­քե­րի մոտ:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (նրան միառ­ժա­մա­նակ ու­շիու­շով նա­յե­լուց հե­տո): Ի՞նչ ես այդ­տեղ շա­րու­նակ փորփ­րում:

ԵՐԿԱԹԵ ԿԵՌԻԿՈՎ ՄԱՐԴԸ նա­յում է վերև, նո­րից սկսում է փորփ­րել, քթի տակ մրթմրթա­լով:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ – Ին­չո՞ւ դու ոտ­քեր չու­նես:

ԵՐԿԱԹԵ ԿԵՌԻԿՈՎ ՄԱՐԴԸ նա­յում է վեր։ Մրթմր­թում է: Նո­րից փո­րում է:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (ինքն ի­րեն): Նա ձեռ­քեր էլ չու­նի: Հո-հո՜

ԹԶՈՒԿ — Օ­հո՜, աշ­խար­հում ա­ռողջ մար­դիկ չեն մնա­ցել:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (շշնջում է նրան՝ իր հե­նա­կով ցույց տա­լով ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԻՆ): Այն մե­կը: Ո՞վ է նա:

ԹԶՈՒԿ – Ինքն է որ կա։ (Փն­չաց­նում է ար­գա­հա­տան­քով:)

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (ու­շիու­շով զննում է ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԻՆ: Մի պահ հե­տո): Ո՞վ ես դու:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ՝ շփոթ­ված:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴ – Դուք ա­ռանձ­նա­հա­տո՞ւկ մարդ եք:

ԹԶՈՒԿ — Գ­րո­ղը տա­նի, տես թե ինչ­պես է նա նա­յում:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ մի կողմ է քաշ­վում:

ԱՂՋԻԿ – Պ­լին-պլին… պլին։

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴ — Այս աղ­ջիկն այս­պի­սի՞ն էր, երբ ե­կավ:

ԹԶՈՒԿ – Ա­յո, նա այդ­պի­սին էր, երբ ե­կավ: Դա նշա­նա­կութ­յուն չու­նի:

ԱՂՋԻԿԸ կի­թա­ռը դնում է գետ­նին, կա­տա­ղութ­յամբ պոկում է լա­րե­րը՝ վայ­րագ, ճռնչա­ձայն գոռ­գո­ռա­լով: Ու­ժաս­պառ­ վայր է ընկ­նում, կի­թա­ռի վրա, բե­րանք­սի­վայր, ձեռ­քե­րը մա­զե­րի մեջ:

Մ­յուս­նե­րը կանգ­նած են այն­տեղ՝ ան­տար­բեր, ու­շա­դիր դի­տե­լով նրան:

Մ­յուս կող­մից բարձ­րա­նում է մի ԽՈՇՈՐ ՏՂԱՄԱՐԴ, ծեր, սպի­տակ մա­զե­րով, եր­կար սպի­տակ մո­րու­քով։ Ն­րա կրծքա­վան­դա­կին կա մի ցու­ցա­նակ, վրան գրված է ԿՈՒՅՐ:

ԿՈՒՅՐ – (տնտղում է ձեռ­քե­րով, կան­չե­լով): Օգ­նիր ինձ՝ տուն, օգ­նիր ինձ՝ տուն: Ես չեմ կա­րող գտնել ճա­նա­պար­հը…

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (սայ­թա­քում է): Գ­րո­ղը նրան տա­նի:

ԹԶՈՒԿԸ ձեռ­նա­փայտն ու­սին ոտ­քի է կանգ­նում, նա­յում նրան՝ դե­պի վեր։

ԿՈՒՅՐ ՄԱՐԴ – (հա­ռա­չում է): Օգ­նիր ինձ՝ տուն, օգ­նիր ինձ՝ տուն…

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (դա­դա­րից հե­տո): Որ­տե՞ղ ես դու բնակ­վում:

ԿՈՒՅՐ — Յո­թա­նա­սու­նութ աս­տի­ճան վերև, ա­մե­նա­հե­ռու վեր­ևում, ընդ­հուպ երկն­քի մոտ…

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ.- Այս­պե՜ս, այս­պես. — Բայց որ­տե՞ղ:

ԿՈՒՅՐ – (շփոթ­ված): Չ­գի­տեմ…

ԹԶՈՒԿ – Տա՞­նը, ե­թե կա­րող եմ հարց­նել։

ԿՈՒՅՐ — Չ­գի­տեմ… Յո­թա­նա­սու­նութ աս­տի­ճան, յո­թա­նա­սու­նութ… ա­մե­նա­հե­ռու վեր­ևում, ընդ­հուպ երկն­քի մոտ: …Ե­թե միայն կա­րո­ղա­նամ հաս­նել բազ­րի­քին, մնա­ցա­ծը ես կի­մա­նամ, ես ինքս կգտնեմ այն: Ես ինքս կգտնեմ:

Ծի­ծա­ղում են նրա վրա:

ԿՈՒՅՐ – (շա­րու­նա­կում է հու­սա­հատ տնտղել): Ես ապ­րում եմ երկն­քում, ես ապ­րում եմ երկն­քում: Օգ­նիր ինձ՝ տուն, ես չեմ կա­րող գտնել իմ տան ճա­նա­պար­հը… (Գետ­նին պառ­կած ՄԱՐԴՈՒՆ բախ­վե­լով՝ ցած է տա­պալ­վում, ընկ­նում է նրա վրա:)

ՏՂԱՄԱՐԴ – Գ­րո­ղի տա­րած, ի՞նչ ես դու ու­զում։ (Մի կողմ է հրում է ԿՈՒՅՐԻՆ, ի­րե­նից հե­ռու վա­նում:)

ԿՈՒՅՐ — Որ­տե՞ղ եմ ես… Որ­տե՞ղ եմ ես: (Շո­շա­փում է տղա­մար­դուն:) Ո՞վ ես դու:

ՏՂԱՄԱՐԴԸ նա­յում է նրան: Նո­րից չխկող-թխկոց:

ԿՈՒՅՐ – (դիպ­չում է նրա ձեռ­քին): Դու ի՞նչ ես ա­նում։

ՏՂԱՄԱՐԴ – (ջղագրգռ­ված): Ե՞ս: Որ­դեր եմ փնտրում:

ԿՈՒՅՐ – Ճի­ճու­նե՞ր: Որ­դեր ես փնտրում: Ին­չո՞ւ ես դա ա­նում:

ՏՂԱՄԱՐԴ – Դա ինձ սա­զա­կան է:

ԿՈՒՅՐ ՄԱՐԴ – (զար­մացած փոր­ձում է վեր կե­նալ, չի կա­րո­ղա­նում): Չե՞ս օգ­նի ինձ…

ՏՂԱՄԱՐԴ – Չեմ կա­րող:

ԿՈՒՅՐ – Չե՞ս կա­րող:

ՏՂԱՄԱՐԴ – Ոչ:

ԿՈՒՅՐ – Ին­չո՞ւ։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Ո­րով­հետև ես ինքս չեմ կա­րող վեր կե­նալ:

ԿՈՒՅՐ.– Ախ այդ­պե՜ս… Դ­ու ինքդ չես կար­ող վեր կեն­ա՞լ: Ինչ­ո՞ւ։

ՏՂԱՄԱՐԴ – Որ­ովհ­ետև ոտք­եր չուն­եմ:

ԿՈՒՅՐ – Ախ ոտք­եր չուն­ե՞ք… Ոտք­եր չուն­ե՞ք… Հ­եհ­եհ­ե: (Քրքջ­ում է, փորձ­ում է նոր­ից բարձր­ան­ալ, չի կար­ող­ան­ում: Ձ­եռք­ը մեկն­ում է, աղ­աչ­ում): Իմ սիր­ել­ի բար­եկ­ամ, տո՛ւր ինձ քո ձեռք­ը…

ՏՂԱՄԱՐԴՆ առ­աջ­արկ­ում է իր կեռ­իկ­ը։

ԿՈՒՅՐ – (զարմ­աց­ած բաց է թողն­ում այն: Այն­ուհ­ետև): Հ­եհ­ե-հ­եհ­ե-Հ­եհ­եհ­ե… (Կ­ար­ող­ան­ում է մեծ դժվար­ությ­ամբ ոտք­ի կանգն­ել։ Օր­որվ­ում է:) Ես ապր­ում եմ երկնք­ում, ես ապր­ում եմ երկնք­ում… (Գոռ­ում է): Օգն­իր ինձ՝ տուն, օգն­իր ինձ՝ տուն… Ես չեմ կար­ող գտնել տան ճան­ապ­արհ­ը… (Անցն­ում է գնդի մյուս կողմ­ը։)

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ՝ ան­որ­ոշ կանգն­ած է այնտ­եղ։

ԹԱՍԱԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴ — Վստ­ահ եմ, որ շուտ­ով կհասկ­ան­ամ ամ­են ինչ, շուտ­ով կհասկ­ան­ամ ամբ­ողջ­ը…

ՊԱՌԱՎ – Հ­ահ­ա։

ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ սղոց­ում է:

ՄԱՐԶԱՇԱՊԻԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ մի գլուխ է թռցնում:

ԹԱՍԱԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ — Իմ­աստ­ը, տեսն­ում եք, այդ ամ­են­ի իր­ակ­ան նշան­ակ­ությ­ուն­ը սա է… սա է… այն… այն…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (ծունկ­ի է չոք­ում նրա կողք­ին, աղ­երս­ագ­ին բռնում է նրա ձեռք­եր­ը): Իմ­աստ­ը։ Դ­ուք հասկ­ան­ո՞ւմ եք իմ­աստ­ը։

ԹԱՍԱԿՈՎ ՄԱՐԴ – (ապշ­ած, կտր­ուկ): Իհ­արկ­ե, ես հասկ­ան­ում եմ իմ­աստ­ը: (Ուղղ­ում է ակն­ոց­ը, նայ­ում է նրան:) Ես ամ­են ինչ հասկ­ան­ում եմ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ամ­են ի՞նչ:

ԹԱՍԱԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴ — Այ­ո՛, ամ­են ինչ: Բ­աց­ի նրան­ից: (Բ­ութ մատ­ով ցույց է տալ­իս ուս­ի վրայ­ով՝ դեպ­ի ետ:)

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ո՞վ Է նա:

ԾԵՐՈՒԿ – (խոժ­ոռ աս­ում է նրան): Ն­ա, ով փայտ է սղոց­ում:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (զարմ­աց­ած ն­այ­ում է իշ­ոտն­ուկ­ի մոտ կանգն­ած ԾԵՐՈՒՆՈՒՆ): Ն­ա՞…Ինչ­ո՞ւ չես հասկ­ան­ում նրան: (Նարդ­այն­աց­ած, ձեռք­եր­ը ետ է քաշ­ում, նոր­ից հանգ­իստ է առն­ում։)

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Բ­այց մնաց­ած ամ­են ինչ­ը։ Այս բոլ­որ սարս­ափ­ել­ի բան­եր­ը: Ա՜խ, աս­ա, ի՞նչ է այս ամ­են­ի իմ­աստ­ը։ Իսկ­ապ­ե՞ս ինչ-որ իմ­աստ կա այս ամ­են­ի մեջ:

ԾԵՐՈՒԿ – Այս ամ­են­ի մեջ, միասն­աբ­ար, իմ­աստ կա, դժվար չէ սա հասկ­ան­ալ: Բ­այց եթ­ե վերցն­ում եք յուր­աք­անչյ­ուր բան ինքն իր­են­ով՝ առ­անձ­ին-առ­անձ­ին, ապ­ա ոչ մի բան­ի մեջ որև­է իմ­աստ չկա:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ուր­եմն ո՞րն է այդ ամ­են­ի իմ­աստ­ը։

ԾԵՐՈՒԿ – (ուղղ­ում է ակն­ոց­ը, մտ­ածկ­ոտ): Իմ­աստ­ը, ամ­են­ախ­որ­ը նշան­ակ­ությ­ուն­ը, իմ եր­իտ­աս­արդ բար­եկ­ամ, հետևյ­ալն է. այնտ­եղ՝ վերև­ում, մենք ուն­ենք այն, ինչ­ը մենք անվ­ան­ում ենք արև: Դ­ու հասկ­ան­ո՞ւմ ես:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Այ­ո…

ԾԵՐՈՒԿ – Եվ ահ­ա, ահ­ա մենք այստ­եղ ենք: Եվ արև­ը պտտվում է շուրջբ­ոլ­որ­ը: Եվ մենք, մենք պտտվում ենք շուրջբ­ոլ­որ­ը: Դ­ու հասկ­ան­ո՞ւմ ես:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Այ­ո…

ԾԵՐՈՒԿ – Ամ­են ինչ պտտվում է: Ամ­են ինչ: Եվ դրան­ում է ողջ իմ­աստ­ը, իմ եր­իտ­աս­արդ բար­եկ­ամ: Դր­ան­ում է հենց իսկ­ակ­ան իմ­աստ­ը: Դ­ա այն է, ինչ­ը ես հայտն­աբ­եր­եց­ի:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (հուս­ահ­ատ): Եվ ոչ­ինչ ավ­ել­ին…

ԾԵՐՈՒԿ – (վիր­ավ­որվ­ած): Ինչպ­ե՞ս թե ոչ­ինչ ավ­ել­ին: Դ­ա այն ամ­ենն է, ինչ կա: Հմմ՜…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (ոտք­ի է կանգն­ում, տխրամ­ած ձեռք­եր­ը սեղմ­ում է կրծքին, անխռ­ով շտապ­ում է լանջն ի վեր դեպ­ի ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴԸ և բռն­ում նրա ձեռք­ից): Օ՜, օգն­եց­ե՛ք ինձ, օգն­եց­ե՛ք ինձ:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴԸ փնչացն­ել­ով, շրջվում է:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ հուս­ահ­ատ գնում է ԹԶՈՒԿԻ մոտ։ ԹԶՈՒԿԸ կտրուկ, հապճ­եպ շրջվում է: Մ­ի փոքր հեռվ­ում է կանգն­ում, ոտք­ից գլուխ, հով­ան­ավ­որչ­աբ­ար, չափ­ում է նրան։ Ուղղ­ում է իր­են և սկս­ում պտտվել շուրջ­ը՝ ճոճ­ել­ով ձեռն­ափ­այտ­ը:

ԹԱՍԱԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴ — Հ­եհ­ե, նրանք չգիտ­են:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ ԵՐԿԱԹԵ ԿԵՌԻԿՈՎ ՄԱՐԴՈՒ ուղղ­ությ­ամբ ցած է նետվ­ում՝ իջև­ան­ում նրա կողք­ին, բռնում է նրան։

ՏՂԱՄԱՐԴ – (մի կողմ է հրում նրան): Օ՜, գնա գրող­ի ծոց­ը։ (Շ­ար­ուն­ակ­ում է փորփր­ել հող­ը:)

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ տագն­ապ­ահ­ար շուռ­ում­ուռ է գալ­իս՝ նեղսրտ­ած ու գրգռված: Վ­երջ­ապ­ես հանգրվ­ան­ում է գետն­ին: Պ­առկ­ում է դեմք­ը ձեռք­եր­ում թաքցր­ած:

ԱՂՋԻԿԸ նոր­ից սկսում է նվագ­ել։ Դ­անդ­աղ, կամ­աց­ուկ: Լս­ում է յուր­աք­անչյ­ուր նոտ­ան: ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ բարձր­ացն­ում է գլուխ­ը։ Սկս­ում է լսել: Լս­ում է յուր­աք­անչյ­ուր նոտ­ան, վ­եր է կեն­ում, կ­անգն­ում է նրան շատ մոտ, բայց նա չի տեսն­ում իր­են:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ — Այդ ի՞նչ ես նվագ­ում:

ԱՂՋԻԿ – (սարս­ափ­ած, նայ­ում է վերև)։ Օ՜, ոչ­ինչ: Ոչ մի բան, ընդհ­անր­ապ­ես ոչ­ինչ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Դ­ու կարծ­ես ինչ-որ բա՞ն ես փնտրում:

ԱՂՋԻԿ – Այ­ո…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ի՞նչ ես փնտրում:

ԱՂՋԻԿ – Օ՜, ես փորձ­ում եմ լար­ը գտնել: Ընդ­ամ­են­ը մեկ­ը…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ի՞նչ լար։

ԱՂՋԻԿ – Օ՜, դա այնք­ան տար­օր­ին­ակ է: Դա նման չէ մյուսն­եր­ին… այնք­ան բարձր է հնչում, այնք­ան բարձր: Կ­արծ­ես ուր որ է կկտրվի… Իսկ երբ դիպչ­ում ես, թվում է, թե ոսկ­ուց է…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Հը՞մմմ… Այնք­ա՜ն տար­օր­ին­ակ է…

ԱՂՋԻԿ – Այ­ո, տար­օր­ին­ակ է: Երբ նվագ­ում եմ, ամ­են ինչ այնք­ան գեղ­եց­իկ է: Ամբ­ողջ աշխ­արհ­ը գեղ­եց­իկ է:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ի՞նչ ես աս­ում։ Ամբ­ողջ աշխ­ա՜րհ­ը…

ԱՂՋԻԿ – Այ­ո, այ­ո: Հ­ետ­ո ծառ­եր­ը ծաղկ­ում են։ Ամբ­ողջ երկ­իր­ը ծաղկ­ում է: Եվ այդժ­ամ աշխ­արհ­ը քաղցր է, օ՜, այնք­ան քաղցր: Եվ փոքր­իկ թռչունն­եր­ը գալ­իս են ու երգ­ում ինձ համ­ար, ծառ­եր­ը լիքն են նրանց­ով: Այ­ո, քեզ համ­ար էլ են նրանք երգ­ել­ու: Եթ­ե դու լավն ես: (ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ հմայվ­ած լսում է։) Նր­անք երգ­ում  են այդ լար­ի պես, նույնք­ան բարձր ու երջ­ան­իկ։ Նր­անք գալ­իս են, երբ լսում են դրա ձայն­ը։ Օ՜, ամբո­ղջ աշխա­րհը­ լցված է ամե­նա­քա­ղցր երա­ժշտո­ւթյա­մբ: Իսկ մարդի­կ կանգնո­ւմ են ու լսում, բոլո­րը­ պետք է լսեն։ (Շշնջո­ւմ է նրան:) Որո­վհե­տև դա գալի­ս է երկնքի­ց: Իմա­ցա­՞ր, դա գալի­ս է երկնքի­ց…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Օ՜, նվագի­ր, նվագի­ր կիթա­ռի­դ վրա։

ԱՂՋԻԿ – (նստում է լուռ, բացա­կա­, կարծե­ս երա­զո­ւմ է): Եվ գլուխս պարզ է։ Եվ ամե­ն ինչ այնքա­ն լավ եմ հասկա­նո­ւմ, ամե­ն ինչ… այնքա­ն լավ: Որո­վհե­տև այն գալի­ս է երկնքի­ց, երկնքի­ց…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (ծնկի է իջնո­ւմ նրա կողքի­ն): Դո­ւ այնտե­ղ ունե­՞ս այդ լարը­: Դո­ւ ինքդ…

ԱՂՋԻԿ – (տարո­ւբե­րո­ւմ է գլուխը­, շոշա­փո­ւմ է լարե­րը): Դրա­ նմանը­ չկա…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (նայո­ւմ է լարե­րի­ն, զգում է դրանք: Կի­թա­ռը­ նորի­ց դնում է աղջկա­ գիրկը­, դեմքը­ թաքցնո­ւմ է ձեռքե­րի­ մեջ): Այնտե­ղ դա չկա:

ԱՂՋԻԿԸ նայո­ւմ է իր առջև։

ՊԱՌԱՎ – Հա­հա­։

ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ սղոցո­ւմ է:

ՄԱՐԶԱՇԱՊԻԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ մի գլուխ էլ կտրեց:

ԱՂՋԻԿԸ, լսելո­վ, թե ինչպե­ս է նա ֆսսացնո­ւմ քիթը­, դանդա­ղ, բայց բացա­կա­, շոյո­ւմ է երի­տա­սա­րդի­ մազե­րը­, առա­նց նրան նայե­լո­ւ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (նայո­ւմ է նրան): Դո­ւ այնքա­ն լավի­կն ես:

ԱՂՋԻԿԸ չի լսում, նայո­ւմ է իր առջև:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ — Դո­ւ… դու լավի­կն ես: Մնա­ցա­ծ բոլո­րն այնքա­ն չար են ու այլա­նդա­կ: Բա­յց դու, դու գեղե­ցի­կ ես ու լավի­կն ես:

ԱՂՋԻԿԸ չի լսում:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ — Դո­ւ տարօ­րի­նա­կ աչքե­ր ունե­ս: Ի՞նչ ես փնտրում: (Նա­ չի լսում նրան:) Ասա­, ինչի­՞ն ես նայո­ւմ: (Նա­ չի պատա­սխա­նո­ւմ:) Ասա­՛ ինձ։ Ի՞նչ ես այդքա­ն ջանա­դրա­բա­ր փնտրում: (Բռնո­ւմ է աղջկա­ ձեռքը­՝ ամո­ւր սեղմե­լո­վ:)

ԱՂՋԻԿԸ վեր է թռչում: Ձե­ռքը­ դնում է իր ճակա­տի­ն:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Դո­ւ ինչ-որ բա՞ն ես տեսե­լ: (ԱՂՋԿԱ հայա­ցքն անօ­գնա­կա­ն թափա­ռո­ւմ է։)

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Դո­ւ ինչ-որ բան տեսա­՞ր:

ԱՂՋԻԿ – Ոչ…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (մի պահ հետո­ բռնում է նրա ձեռքը): Դո­ւ չե՞ս ուզո­ւմ խոսե­լ ինձ հետ:

ԱՂՋԻԿ – Այո­… Ո՞վ ես դու։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ոչ, այդպե­ս մի՛ ասա­: Մի­ խոսի­ր այնպե­ս, ինչպե­ս մյուսնե­րը­, դու այնքա­ն լավն ես:

ԱՂՋԻԿ – Ես լա՞վն եմ։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Այո­՛, դու լավն ես։ Ես դա տեսնո­ւմ եմ քո աչքե­րո­ւմ:

ԱՂՋԻԿ — Ոչ, ոչ, դու չպետք է այդքա­ն տարօ­րի­նա­կ բանե­ր ասե­ս:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Այո­՛, դու լավն ես։ Դրա­ համա­ր էլ ես հասկա­նո­ւմ եմ քեզ: Մյո­ւսնե­րը­ հանե­լո­ւկ են՝ գլուխկո­տրո­ւկ։ Բա­յց դու, դու այնքա­ն գեղե­ցի­կ ես: Օ՜, քո մեջ, քո շուրջը­ ամե­ն ինչ սիրե­լի­ է… (Շո­յո­ւմ է նրա ձեռքը­։) Երբ նստած եմ այստե­ղ ու նայո­ւմ եմ քեզ, հանկա­րծ ինձ այնքա­ն երջա­նի­կ ու լավ եմ զգում: Նե­րսո­ւմ ինձ այնքա­ն խաղա­ղ եմ զգում, ոչ մի անհա­նգստո­ւթյո­ւն, ինչպե­ս նախկի­նո­ւմ էր: Եվ ես կասե­մ քեզ… (Շշո­ւկո­վ:) Ես այնքա­ն վախե­ցա­ծ եմ այս ամե­նի­ց: Ես կարծո­ւմ եմ, որ դա սարսա­փե­լի­ է… այնպե­ս չէ՞:

ԱՂՋԻԿ – Այո­։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Եվ դրանի­ց ոչի­նչ չեմ հասկա­նո­ւմ… Իսկ դո՞ւ: (ԱՂՋԻԿԸ տարո­ւբե­րո­ւմ է գլուխը­։) Ես դա չեմ հասկա­նո­ւմ, դրա համա­ր էլ ինձ թվում է, որ դա այնքա­ն սարսա­փե­լի­ է… Օ՜, ես այնքա­ն հուսա­հա­տ էի, որ ուզո­ւմ էի լաց լինե­լ: Եվ զգացի­, որ ինչ-որ բան սեղմո­ւմ է կուրծքս, ամե­ն րոպե­ ավե­լի­ ու ավե­լի­ դժվար էր շնչել, և վե­րջա­պե­ս այլևս անկա­րո­ղ էի, դա այնքա­ն ծանր էր ու այնքա­ն սարսա­փե­լի­… Բա­յց երբ դու թույլ ես տալի­ս նստել այստե­ղ և բռնե­լ ձեռքդ, ես ինձ հանգի­ստ եմ զգում: Ամե­ն ինչ փոխվո­ւմ է, երբ բռնում եմ քո ձեռքը­: Կա­րե­լի­՞ է:

ԱՂՋԻԿ – Այո­։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Բա­յց չէ՞ որ դու ևս պե­՛տք է ուզե­նա­ս ինձ հետ խոսե­լ: Օ՜, ես չգիտե­մ, թե դա ինչ է: Ես այնքա­ն տարօ­րի­նա­կ նոր բանե­ր եմ զգում, որ չեմ զգացե­լ առա­ջ: Ի՞նչ է դա։ Չգի­տե­մ… Սա­ այնքա­ն տարօ­րի­նա­կ է: Ես շատ ուրա­խ եմ: Դո­ւ պետք է խոսե­ս ինձ հետ:

ԱՂՋԻԿ – Ի՞նչ խոսե­մ։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Չգի­տե­մ… Ինչ ուզո­ւմ ես:

ԱՂՋԻԿ – Ես չեմ կարո­ղ։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Չե­՞ս կարո­ղ։ Բա­յց ոչի­նչ, ամե­ն ինչ կարգի­ն է, դա նշանա­կո­ւթյո­ւն չունի­: Եթե­ պարզա­պե­ս նստեմ ու ձեռքդ բռնեմ, ես երջա­նի­կ կլինե­մ: Ախ, քո ձեռքն այնքա­ն փափո­ւկ է ու ջերմ: Այն շատ նման է աղա­վնո­ւ սրտին, այնքա­ն ջերմ ու քնքուշ:

ԱՂՋԻԿ – Ոչ, ոչ…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Այո­… Մի­ անգա­մ մի աղա­վնի­ տեսա, պառկա­ծ էր գետնի­ն ու պատրա­ստվո­ւմ էր մահա­նա­լ։ Հե­տո­ ես նրա սիրտը­ հանե­ցի­, որպե­սզի­ այն ևս չմա­հա­նա­։ Եվ դա քո փոքրի­կ ձեռքի­ պես այնքա­ն տաք էր, այնքա­ն…

ԱՂՋԻԿ – (ձեռքը­ հպում է ճակա­տի­ն): Չէ­, այդքա­ն տարօ­րի­նա­կ մի խոսի­ր:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ես տարօ­րի­նա­կ բանե­՞ր եմ խոսո­ւմ: Բա­յց այլ ճանա­պա­րհ չգիտե­մ։ Ես ոչի­նչ չգիտե­մ։ Ես ոչ մի ճիշտ բան չեմ կարո­ղ ասե­լ։ Դո­ւ կուզե­ի՞ր, որ հիմա­ որևէ­ բան ասե­մ:

ԱՂՋԻԿ – Այո­…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (լուռ նայո­ւմ է նրան։ Վե­րջա­պե­ս): Օ՜, դու այնքա­ն գեղե­ցի­կ ես: Հա­մա­յն աշխա­րհը­ գեղե­ցի­կ է: (Անհա­նգստա­ցա­ծ՝ բռնում է նրա ձեռքե­րը:) Բա­յց դա այնքա­ն շատ է, իսկ ես ոչի­նչ չեմ հասկա­նո­ւմ: Ես չգիտե­մ, թե ինչ է դա: Ի՞նչ է, ի՞նչ է դա։ Դո­ւ պետք է օգնե­ս ինձ: Դո­ւ պետք է օգնե­ս ինձ:

Գրկում է նրան, կառչո­ւմ է նրանի­ց, թաքցնո­ւմ է դեմքը­: Ծանր է շնչում, հառա­չո­ւմ է: Հե­տո­ նա հանգա­ստա­նո­ւմ է: Երջա­նկա­ցա­ծ հանգստա­նո­ւմ է նրա կրծքին: Շո­յո­ւմ է նրա ձեռքե­րն ու մազե­րը­։ Նո­րի­ց թաքնվո­ւմ է, նրան շատ մոտ, երկա­ր ժամա­նա­կ, կարծե­ս քնով էր ընկե­լ ու երա­զ էր տեսնո­ւմ։ Վե­րջա­պե­ս բարձրա­ցնո­ւմ է գլուխը­, նայո­ւմ շուրջը­ և լա­րվա­ծ ակա­նջ է դնում

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ — Ջո­ւդի­՛թ: Ի՞նչ է դա: Լսի­՛ր… (ԱՂՋԻԿԸ չի պատա­սխա­նո­ւմ:) Դո­՞ւ ես։ Դո­ւ նվագո­՞ւմ ես… (ԱՂՋԻԿԸ տարո­ւբե­րո­ւմ է գլուխը­։) Բա­յց մի՞թե­ չես լսում, դու չե՞ս լսում… Օ՜, դա այնքա­ն քաղցր է հնչում: Եվ մի՞թե­ չես տեսնո­ւմ ծաղի­կնե­րը­: Ծա­ռե­րը­ ծաղկո­ւմ են, իսկ երկի­րը­ կանա­չ է, դու ի՞նչ է, չե՞ս տեսնո­ւմ, չե՞ս տեսնո­ւմ… Օ՜, դու նվագո­ւմ ես, դու նվագո­ւմ ես ինձ համա­ր: (ԱՂՋԻԿԸ շփոթի­ է մատնվո­ւմ:) Օ՜, սիրե­լի­ս, դու ինձ համա­ր ես նվագո­ւմ… դրա համա­ր էլ ամե­ն ինչ այնքա­ն գեղե­ցի­կ է, ամբո­ղջ աշխա­րհը­… Եվ տե՛ս, մարդի­կ կանգե­լ ու լսում են։ Տե­ս, թե որքա­ն նուրբ են նրանց դեմքե­րը­, երբ լսում են… Նրա­նք մոռա­ցե­լ են ամե­նա­յն վատն ու չարը­ և տե­սնո­ւմ են միայն լավն ու բարի­ն… Հի­մա­ ես ամե­ն ինչ այնքա­ն լավ եմ հասկա­նո­ւմ, ամե­ն ինչ: Դա­ գալի­ս է երկնքի­ց, դա գալի­ս է երկնքի­ց…

ԱՂՋԻԿ – (տարա­կո­ւսա­ծ): Ոչ, ոչ….

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Դո­ւ դա գտել ես, և նվագո­ւմ ես դրա վրա, այն լարը­, որը­ միայն դու կարո­ղ էիր գտնել…

ԱՂՋԻԿ – Ի՞նչ լար։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (զարմա­ցա­ծ նայո­ւմ է նրան): Այն լարը­, որ փնտրում էիր, որ կարծե­ս ոսկի­ լինե­ր… Օ՜, դու գտել ես, դրա համա­ր էլ աշխա­րհն այդքա­ն գեղե­ցի­կ է ու նոր: Նա­յի­՛ր, տե՛ս։ Լսի­ր թռչուննե­րի­ երգը­: Նա­յի­ր, տե՛ս ծաղի­կնե­րը­, ինչպե­ս են նրանք փթթում: Օ՜, դա այնքա­ն գեղե­ցի­կ է ու սիրո­ւն… Եվ դու ինձ տվեցի­ր այդ ամե­նը­: Դո՛ւ… Դո՛­ւ… (Կրքո­տ համբո­ւրո­ւմ է նրան:) Ես սիրո­ւմ եմ քեզ… Սի­րո­ւմ եմ քեզ…

ԱՂՋԻԿ – (ուզո­ւմ է նրանի­ց ազա­տվե­լ): Չէ­, չէ, դու այնքա­ն տարօ­րի­նա­կ ես…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ես սիրո­ւմ եմ քեզ, սիրո­ւմ եմ քեզ: Եվ դու էլ ինձ ես սիրո­ւմ, այնպե­ս չէ՞, ասա­ ինձ, այո­՞:

ԱՂՋԻԿ – (ձեռքը­ ճակա­տի­ն դնելո­վ): Չէ­…չէ…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Ես քո դուրը­ չե՞մ գալի­ս: Դո­ւ չե՞ս կարո­ղ սիրե­լ ինձ: (ԱՂՋԻԿԸ տարո­ւբե­րո­ւմ է գլուխը­։) Դո­ւ ինձ չե՞ս սիրո­ւմ:

ԱՂՋԻԿ – Ես ոչի­նչ չեմ հասկա­նո­ւմ, ես ոչի­նչ չեմ հասկա­նո­ւմ…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Դո­ւ չե՞ս ուզո­ւմ ինձ փաղա­քշե­լ, սիրե­լ ինձ:

ԱՂՋԻԿ – Այո­, այո­, բայց ես չեմ կարո­ղ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Չե­՞ս կարո­ղ:

ԱՂՋԻԿ – Ոչ, որո­վհե­տև ոչի­նչ չգիտե­մ, չգիտե­մ, թե ինչ է սա նշանա­կո­ւմ և ո­չի­նչ չեմ հասկա­նո­ւմ քո ասա­ծնե­րի­ց:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Դո­ւ ոչի­նչ չես հասկա­նո­ւմ, թե ինչ եմ ես ասո­՞ւմ:

ԱՂՋԻԿ – Ոչ, ոչ, ո՛չ մի բառ: Ես այնքա­ն էլ ճիշտ չեմ, գիտե­ս, այստե­ղ, իմ գլխի ետևո­ւմ: Օ՜, դա այնքա­ն ցավա­լի­ է: (ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ մխիթա­րո­ւմ է նրան, կամա­ցո­ւկ շոյո­ւմ է։) Ես այնքա­ն շատ եմ ուզո­ւմ քեզ հասկա­նա­լ, բայց երբե­ք չեմ կարո­ղ… երբե­՛ք: Ես երբե­ք այս աշխա­րհի­ց ոչի­նչ չեմ հասկա­նա­…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Բա­յց մի՞թե­ դու չես լսում թռչուննե­րի­ն: Չե­՞ս լսում երա­ժշտո­ւթյո­ւնը­ օդո­ւմ: Եվ մի՞թե­ չես տեսնո­ւմ, թե որքա­ն գեղե­ցի­կ է ամե­ն ինչ: Նա­յի­ր ծաղի­կնե­րի­ն… Եվ արևը­: (Ամո­ւր սեղմո­ւմ է նրան իր գրկում:) Օ, սիրե­լի­ս, մենք կապրե­նք այստե­ղ՝ երկրի­ վրա, դու և ե­ս: Դո­ւ և ե­ս:

ԱՂՋԻԿ – Ոչ, ոչ…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – Լսի­ր ինձ, մենք այստե­ղ երջա­նի­կ կապրե­նք, այնքա­ն ուրա­խ: Սե­րը­ մեզ կերջա­նկա­ցնի­։ Սի­րե­լի­՛ս…

ԱՂՋԻԿ – Ոչ, ոչ։ Ես խելա­ցնո­րվե­լ եմ, խելքս թռցրել եմ… Թո­ւյլ տուր գնամ… Բա­ց թող ինձ, թող գնամ…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (հուսա­հա­տ՝ կառչո­ւմ է նրանի­ց): Չե­՞ս լսում, մենք ապրե­լո­ւ ենք այստե­ղ՝ երկրի­ վրա: Դո­ւ և ե­ս… Արևի­ տակ։ Ես սիրո­ւմ եմ քեզ, այնպե­ս որ դու լսում ես ինձ, ես սիրո­ւմ եմ քեզ: Եվ դու նույնպե­ս կսիրե­ս ինձ: Լսի­՛ր ինձ, լսի՛ր ինձ։ Սի­րի­՛ր ինձ, սիրի­՛ր ինձ…

ԱՂՋԻԿ – (տարա­կո­ւսա­նքի­ց իրե­ն կորցրա­ծ՝ մի կերպ պոկվո­ւմ է նրանի­ց): Չէ­, չէ։ Ես խելքս թռցրել եմ, ես խելա­գա­րվե­լ եմ… Բա­ց թող գնամ, թող գնամ։

ԹԶՈՒԿ – (որ ուշա­դի­ր հետևո­ւմ էր այս ամե­նի­ն, ձեռնա­փա­յտո­վ բզում է երի­տա­սա­րդի­ն): Լսի­՛ր ինձ, տղաս, հանգստա­ցի­՛ր, մի քիչ հանգստա­ցի­՛ր:

ԱՂՋԻԿ – (ձեռքե­րը­ գլխի շուրջը­ պահա­ծ): Հե­ռա­ցի­՛ր ինձա­նի­ց։ Գնա­՛: Գնա­՛:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ հուսա­հա­տ վեր է կենո­ւմ։ Փո­րձո­ւմ է աղջկա­ ձեռքը­ պահե­լ իր ձեռքի­ մեջ, աղջի­կն քաշո­ւմ է ձեռքը, գնո­ւմ է: ԱՂՋԻԿԸ տարա­կո­ւսա­ծ ու վախե­ցա­ծ նայո­ւմ է իր շուրջը­։

ԱՂՋԻԿ – (բղա­վո­ւմ է): Օգնե­՛ք ինձ, օգնե­՛ք ինձ, ես խելա­գա­րվե­լ եմ:

ԹԶՈՒԿԸ ծառա­յա­կա­մ մոտե­նո­ւմ է, պտտվում շուրջը­։

ԱՂՋԻԿ — (սկզբում չտեսնե­լո­վ նրան կամ չճանա­չե­լո­վ)։ Ոչ, այդ դո՞ւ ես, փոքրի­կ գազա­նի­կս, իսկա­պե­՞ս դու ես: (ԹԶՈՒԿԸ ինքնա­գո­հ ցնծում է:) Օ՜, ես քեզ հասկա­նո­ւմ եմ։ Դո­ւ այնքա­ն լավն ես: Ես հասկա­նո­ւմ եմ քեզ… (ԹԶՈՒԿը­ հպարտ-հպարտ պտտվում է:) Դո­ւ այնքա­ն զվարճա­լի­ ես, գազա­նի­կս: Ոտքե­րդ այնքա­ն կարճ են: Ես կարո­ղ եմ քեզ հասկա­նա­լ… (ԹԶՈՒԿԸ հպարտ պտտվում է:) Եվ ինչպի­սի­՜ նուրբ բաճկո­նա­կ դու ունե­ս, այնքա­ն նուրբ:

ԹԶՈՒԿ – Դո­ւք այդպե­՞ս եք կարծո­ւմ, օրի­որդ:

ԱՂՋԻԿ – Այո­, գեղե­ցի­կ է: (Խե­թ հայա­ցք նետե­լո­վ դեպի­ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ:) Դո­ւ տեսնո­ւմ ես նրան այնտե­ղ, վերևո­ւմ, նա… (Շշնջո­ւմ է ԹԶՈՒԿԻ ակա­նջի­ն:)

ԹԶՈՒԿԸ ձեռքո­վ ծածկո­ւմ է բերա­նը­, քրքջում։ Խե­թ-խոթ նայո­ւմ է ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԻՆ:

ԱՂՋԻԿԸ նորի­ց շշնջում է:

ԹԶՈՒԿԸ քահ-քահ քրքջում է, կոպի­տ և ա­նպա­րկե­շտ:

ԱՂՋԻԿ – (ծիծա­ղո­ւմ է նրա հետ միասի­ն, խելա­ցնո­րվա­ծի­ պես և ա­նբնա­կա­ն): Այո­, սիրե­լի­ս, դու գեղե­ցի­կ ես: Իսկ ես խենթ եմ, ինչպե­ս հիմա­րը­: Հե­հե­՜հե­… (Ձե­ռքն է առնո­ւմ կիթա­ռը:) Հի­մա­ ես կնվագե­մ, իսկ դու կպարե­ս: Պա­րի­՛ր, փոքրի­կ գազա­նի­կ։ Պա­րի­՛ր, դու այստե­ղ ե՞ս:

Նա­ նվագո­ւմ է վայրե­նի կտղանքո­վ և ա­ննե­րդա­շն:

ԹԶՈՒԿԸ պար է գալի­ս, ուրա­խ ու ինքնա­գո­հ, գետնի­ն հարվա­ծե­լո­վ իր կրունկնե­րո­վ, անհե­թե­թ օրո­րվե­լո­վ:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (հուսա­հա­տ, անհա­նգստա­ցա­ծ նե­տվո­ւմ է դեպի­ աղջի­կը­, ծնկի է իջնո­ւմ, վշտից բղավո­ւմ): Փրկի­՛ր ինձ: Փրկի­՛ր ինձ…

ԱՂՋԻԿԸ քահ-քահ ծիծա­ղո­ւմ է, այդ ընթա­ցքո­ւմ նվագե­լո­վ ավե­լի­ կատա­ղի­, քան նախկի­նո­ւմ:

ԹԶՈՒԿԸ ձեռքի­ շարժո­ւմո­վ նրան մի կողմ է հրում, իսկ ինքը­ պտտվում է նրա շուրջը­ ու պտտվում։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (նորի­ց վեր է թռչում, ԹԱՍԱԿՈՎ ՄԱՐԴՈՒՆ դիմե­լո­վ): Ի՞նչ է սրա իմա­ստը­, ի՞նչ է սա նշանա­կո­ւմ…

ԹԱՍԱԿՈՎ ՄԱՐԴԸ — Իմ երի­տա­սա­րդ բարե­կա­մ, սրա իմա­ստն այն է, որ ամե­ն ինչ պետք է պտտվի, պետք է պտտվի…

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (մոտե­նո­ւմ է ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴՈՒՆ): Օգնի­՛ր ինձ: Օգնի­՛ր ինձ…

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴԸ ոտի­ց գլուխ կամա­ց չափչփո­ւմ է նրան,  շրջվում է:

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (մոտե­նո­ւմ է ԵՐԿԱԹԵ ԿԵՌԻԿՈՎ ՄԱՐԴՈՒՆ, բռնում է նրա թևքից): Ի՞նչ է դրա իմա­ստը­, ի՞նչ է սա նշանա­կո­ւմ։

ԵՐԿԱԹԵ ԿԵՌԻԿՈՎ ՄԱՐԴ – (կոպտո­րե­ն նրան մի կողմ է հրում): Օ՜, գնա գրողի­ ծոցը­:

Երա­ժշտո­ւթյո­ւնն ու պարը­ շարո­ւնա­կվո­ւմ են ավե­լի­ վայրե­նի­ ու խելա­ցնո­ր։

ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ – (գոռո­ւմ է): Փրկի­՛ր ինձ: Փրկի­՛ր ինձ…

Նե­տվո­ւմ է առա­ջ ու ետ: Վե­րջա­պե­ս, աջի­ց՝ շատ ներքևո­ւմ՝ գնդի վրա: Կա­նգնո­ւմ է տատա­նվե­լո­վ: Այնո­ւհե­տև իրե­ն դուրս է նետո­ւմ մթությա­ն մեջ: Այնտե­ղի­ց ծակո­ղ մի ճիչ է լսվում։ Պա­րն ու նվագը­ կտրուկ դադա­րո­ւմ են։

Զա­րմա­նք և գե­ր-գերա­գո­ւյն հուզա­խռո­վմո­ւնք: Լռո­ւթյո­ւն։

ԹԶՈՒԿ – (ցած է իջնո­ւմ՝ դեպի­ աջ։ Նա­յո­ւմ է ներքև): Հի­սո­՜ւս Քրի­ստո­ս, նա ցատկե­ց:

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – Ցա­տկե­՜ց, Աստվա­ծ իմ…

ԹԶՈՒԿ – Օրհնի­ր իմ հոգի­ն, նա երևի­ հատա­կն է անցե­լ:

ԹԱՍԱԿՈՎ ՄԱՐԴ – (ինքն իրե­ն՝ գոհ): Հե­հե­, նրանք կարծո­ւմ են, որ հատա­կ գոյո­ւթյո­ւն ունի­… Հե­հե­հե­, նրանք կարծո­ւմ են, որ հատա­կ գոյո­ւթյո­ւն ունի­…

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ – (մտախո­հ): Ցա­տկե՜­ց…

ԹԶՈՒԿ – Այո,­ անիծ­վեր նա, եթե դա չաներ­: Ինչու­ դա երբեք­ չէր մտնում իմ գլուխը:­

ՀԵՆԱԿՆԵՐՈՎ ՄԱՐԴ — Հմմ, միգու­ցե նա այստեղ­ իրեն­ տեղ չէր գտնում:

ԹԶՈՒԿ — Իր տեղը չէր գտնում: — Պատ­կերաց­նո՜ւմ եք…

Նրան­ք վեր­ադառ­նում են իրեն­ց խնդիր­ներին­։

ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ սղոցու­մ է:­

ՄԱՐԶԱՇԱՊԻԿՈՎ ՏՂԱՄԱՐԴԸ մի գլուխ է կտրում:

ԹԱՍԱԿՈՎ ՄԱՐԴԸ — Հատ­ա՜կ, հեհե.­.. Հատ­ա՜կ: Օ՜, այդ դո՞ւ ես, գազան­իկս: Դո՞ւ ես:

ԱՂՋԻԿ – (հոգ­նած, մտահոգ­): Ի՞նչ ես ուզու­մ ին­ձնից:

ԹԶՈՒԿ – Ավաղ­: Դու­ք այ­նքա՜ն գեղեց­իկ էիր նվագու­մ, միսս Ջու­դիթ: Այնքա՜­ն զար­մանահ­րաշ:

ԱՂՋԻԿ – Ոչ, ոչ: Ես չեմ կարող­ …

ԹԶՈՒԿ – (ձեռքը սրտին դնելով): Այնքա՜­ն զար­մանահ­րաշ…

ԱՂՋԻԿ – Օ՜ ոչ: Օ՜, սիրել­իս, ոչ: Ես փորձու­մ եմ­ միայն մի լար գտնել, միայն մեկը.­..

ԹԶՈՒԿ — Եվ ի՞նչ:

ԱՂՋԻԿ — Ընդամ­ենը մեկը:­ Կար­ծես թե այն չկա… (Նայ­ում է լարեր­ին:)

ԹԶՈՒԿ – (անտար­բեր): Եվ ո՞րն է դա:

ԱՂՋԻԿ – Օ՜։ Դա նման չէ մյուսներ­ին: Այնքան­ բարձր է հնչում, այնքան­ բարձր: Որ ասես­ լարը ուր որ է կկտրվի… Իսկ երբ դիպչու­մ ես­, թվում է, թե այն ոսկու­ց է:­ (Պնդաց­նում-պրկում է լարեր­ը:) Կար­ծես թե նման լար չկա: Այդպիս­ի ոչ մի լար չկա… (Առաջ­արկու­մ է նրան կիթառ­ը)

ԹԶՈՒԿ – (նայու­մ է լարեր­ին, վերադ­արձնու­մ է նրան): Ոչ, այդպիս­ին չկա:

ԱՂՋԻԿԸ լաց է լինու­մ։

ԹԶՈՒԿ – (մխիթար­ում է նրան): Օ՜, միսս Ջու­դիթ, դուք այնքան­ գեղեց­իկ եք նվագու­մ մյու­սների վրա: Նվագ­եք բոլոր­ մյուսներ­ի վրա:

(ԱՂՋԻԿԸ լաց է լինու­մ:) Բայ­ց միս­ս Ջու­դիթ, եթե այն չկա… Ինչո՞ւ փորձել­ գտնել այն: (Բզու­մ է նրան ձեռնափ­այտով:) Այն գոյու­թյուն չունի,­ փոքրիկ­ օրիո­րդ:

ԱՂՋԻԿ – (տարակ­ուսած­ նայու­մ է նրան): Ի՞նչ ասաց­իր:

ԹԶՈՒԿ — Այն գոյու­թյուն չունի, փոք­րիկ տիկին­:

ԱՂՋԻԿ – (շփոթված­ ու անօգ­նական): Բայ­ց ին­չո՞ւ… Ինչո­՞ւ եմ փորձու­մ… գտնել…

ԹԶՈՒԿ – Ճիշ­տ որ­…

ԱՂՋԻԿ – Ինչո՞ւ եմ այդ դեպքու­մ փոր­ձում գտնել այն… Եթե գոյու­թյուն չունի…­

ԹԶՈՒԿ — Այո՛­, ես էլ հենց դա եմ ասու­մ: Ինչո՞ւ…

Թարգմանությունը անգլերենից՝ շվեդերեն բնագրի հետ համեմատությամբ՝

 Աշոտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆԻ