­ԲԱՑ ԾՈՎ/Գա­գիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Առանց ժամանակակից դրամատրգիայի չի կարող զարգանալ հայ թատերական ﬕտքը:

Գոր­ծող ան­ձինք

ԱՆՆԱ – 30 տա­րե­կան գե­ղե­ցիկ կին

ՀԱՅԿ – Ան­նա­յի ա­մու­սի­նը

ԱՐԱՄ — Ան­նա­յի սի­րե­կա­նը

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ –­ իս­կա­կան ծո­վա­գայլ

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ – նա­վաս­տի

ՄԱՐԻԱՄ – կին, որ կորց­րել է ա­մեն ինչ

ՄԱՏՈՒՑՈՂ –­ ա­նո­րոշ տա­րի­քի տղա­մարդ

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ –­ ան­հա­ջո­ղակ, իր գոր­ծից չհաս­կա­ցող մարդ

Տար­բեր ձայ­ներ, ո­րոնց տե­րե­րը չեն եր­ևում

ԱՌԱՋԻՆ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Ա­ռա­ջին պատ­կեր

Բե­մը հի­շեց­նում է նավ—սրճա­րան: Պա­տու­հան­նե­րը կլոր են, ա­ռաս­տա­ղից իջ­նում են պա­րան­ներ և մի ա­ռա­գաստ: Բե­մի ետ­նա­մա­սում՝ բար, պա­տու­հա­նի մոտ՝ սե­ղան­ներ, ա­թոռ­ներ, դաշ­նա­մուր: Պա­տից կախ­ված է հին ատր­ճա­նակ:

Սե­ղա­նի մոտ նստած են Ա­րա­մը և Ան­նան:

ԱՆՆԱ – (հո­րան­ջում, նա­յում է չորս կող­մը): Ձանձ­րա­լի է: (­Դա­դար🙂 Ինչ­քա՞ն պի­տի սպա­սենք: (­Ներս է մտնում սրճա­րա­նա­տե­րը🙂 Ո՞ւր էիք, գրո­ղը ձեզ տա­նի:

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ — Կ­նե­րեք, սխալ է, հաշ­վարկ էի ա­նում: Այդ­պես էլ գլուխ չհա­նե­ցի: Ի՞նչ կկա­մե­նաք:

ԱՐԱՄ — Մեզ գի­նի բեր:

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ — Կ­նե­րեք, գի­նին վեր­ջա­ցել է:

ԱՐԱՄ — Այդ­ժամ՝ սա­ռը օ­շա­րակ:

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ — Կ­նե­րեք, սառ­նա­րա­նը փչա­ցել է:

ԱՐԱՄ — Դուք որ­ևէ բան կա­րո՞ղ եք մեզ ա­ռա­ջար­կել:

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ — Սուրճ դա­ռը. շա­քա­րա­վազ չու­նեմ:

ԱՐԱՄ — Լավ: (Սր­ճա­րա­նա­տե­րը դուրս է գնում🙂 Այս մար­դը գոր­ծից գլուխ չի հա­նում, լավ կա­նի՝ զբաղ­վի կոշ­կա­կա­րութ­յամբ:

ԱՆՆԱ — Ին­չո՞ւ կոշ­կա­կա­րութ­յամբ:

ԱՐԱՄ – Չ­գի­տեմ, ինձ թվում է՝ նրան այդ ար­հես­տը կսա­զի:

Դա­դար:

ԱՆՆԱ — Ես այն­պես եմ հոգ­նել ձանձ­րույ­թից:

ԱՐԱՄ — Ին­չո՞վ կա­րող եմ քեզ օգ­տա­կար լի­նել:

ԱՆՆԱ — Իմ կար­ծի­քով, դու էլ պի­տի փոխ­վես, այս­պե՞ս են զբա­ղեց­նում սի­րած դա­մա­յին:

ԱՐԱՄ — Ես ի՞նչ պի­տի ա­նեմ:

ԱՆՆԱ — Ու­ղեղդ աշ­խա­տաց­րու: (­Դա­դար🙂 Մի՞­թե եր­ևա­կա­յութ­յուն չու­նես: Գորշ ի­րա­կա­նութ­յու­նը քեզ սպա­նել է: Նա­յիր, այս սրճա­րա­նը նա­վի է նման: Ու­րեմն՝ մենք կա­րող ենք դուրս գալ օվ­կիա­նոս՝ կե­տաձ­կան որ­սի: (­Դա­դար🙂 Ես ծո­վը զգում եմ նույ­նիսկ աչ­քերս փակ: Ծո­վի փրփու­րը ցայ­տում է թար­թիչ­նե­րիս վրա: Ծո­վը ա­ղի համ ու­նի:

ԱՐԱՄ — Քո եր­ևա­կա­յութ­յու­նը քեզ հե­ռու կտա­նի:

ԱՆՆԱ — Ես տես­նում եմ նա­վա­պե­տին, իսկ աֆ­րի­կա­ցին ար­դեն այս­տեղ է, ես գնում եմ կա­նանց սեն­յակ: (­Դուրս է գնում🙂

Հեռ­վում լսվում են մարդ­կա­յին ձայ­ներ, ե­րե­խա­նե­րի լաց և ծո­վի ա­լե­բա­խութ­յուն: Խա­վար է: Սր­ճա­րան է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բարև ձեզ: Ինչ­պես որ պայ­մա­նա­վոր­վել էինք, ես ե­կա: Ու­ղիղ ժա­մը 12-ն­ է: Ես աշ­խա­տան­քի փորձ ու­նեմ, կա­րող եմ ցույց տալ վկա­յա­կանս: (­Նա­յում է չորս կող­մը, հաս­կա­նում է, որ սրճա­րա­նում մարդ չկա: Հիա­ցած ու­սում­նա­սի­րում է, ձեռք է տա­լիս ափ­սե­նե­րին, բա­ժակ­նե­րին, սրբում է սե­ղա­նը🙂 Իսկ այս ա­մե­նը ան­տե­րութ­յան է մատն­ված: Չի կա­րե­լի նե­րել սրճա­րա­նի տի­րո­ջը. սա ուղ­ղա­կի հան­ցա­գոր­ծու­թուն է: (Սկ­սում է բա­ժակ­նե­րը շա­րել դա­րա­կին, ափ­սե­նե­րը սրբել: Տես­նում է Ա­րա­մին, մո­տե­նում է նրան🙂 Ե­րեկ հե­ռա­խո­սով խոս­տա­ցաք աշ­խա­տան­քի ըն­դու­նել, կնե­րեք, որ ա­ռանց ձեր թույլտ­վութ­յան եմ բա­ժակ­նե­րը դրել դա­րա­կը, ափ­սե­նե­րը…

ԱՐԱՄ — Սուրճն ա­ռանց շա­քա­րի, բե­րե­ցի՞ր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ու­զում եմ հայտ­նել ձեզ, որ ա­վար­տել եմ աֆ­րիկ­յան հա­մալ­սա­րա­նը, ա­ռա­ջին կար­գի մա­տու­ցող եմ, նաև խո­հա­րար. կա­րող եմ կա­պի­կի գան­գը մաշ­կա­հան ա­նել ե­րեք րո­պեում:

ԱՐԱՄ — Ո՞ւմ մաշ­կը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Կա­պի­կի գլու­խը մաշ­կա­հան եմ ա­նում, հե­տո կա­խում եմ թոն­րի մեջ, իսկ տա­կը թա­սով ձա­վար եմ դնում, որ ար­յու­նը կա­թի մե­ջը: (­Դա­դար🙂 Գ­լու­խը կարմ­րում է, շատ ա­խոր­ժե­լի տեսք է ստա­նում:

ԱՐԱՄ — Ես սրճա­րա­նա­տե­րը չեմ: Կարմ­րած գլու­խը պա­հեք ձեզ: Ինձ հա­մար սուրճ դրեք, ա­ռանց շա­քա­րի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Այդ դեպ­քում ես ի­րա­վունք չու­նեմ ձեզ սուրճ տա­լու:

ԱՐԱՄ — Ի­րա­վունք ձեռք են բե­րում ա­ռանց եր­կար-բա­րակ մտա­ծե­լու: Գոր­ծի՛ր, պա­րո՛ն, դու ար­ժա­նի ես դրան:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բայց սրճա­րա­նա­տե­րը կա­րող է ինձ դա­տի տալ:

ԱՐԱՄ — Ո՞ւր է սրճա­րա­նա­տե­րը: Նա ին­չո՞ւ այս­քան ժա­մա­նակ այս­տեղ չէ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Գա­ղա­փար չու­նեմ:

ԱՐԱՄ — Ես ին­չո՞վ եմ մե­ղա­վոր, որ սրճա­րա­նա­տե­րը ան­տեր է թո­ղել սրճա­րա­նը: Գու­ցե նա ին­ֆարկտ է ստա­ցել ու մա­հա­ցել, իսկ ես սուրճ եմ ու­զում խմել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հինգ րո­պե ա­ռաջ եմ խո­սել նրա հետ:

ԱՐԱՄ — Աշ­խար­հում ա­մեն վայրկ­յան հար­յու­րա­վոր մար­դիկ են մեռ­նում, հաս­կա­ցա՞ր: Սուրճն ա­ռանց շա­քա­րի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Չեմ կա­րող:

ԱՐԱՄ — Դու պար­տա­վոր ես ինձ սուրճ տալ, կա­տա­րել քո մաս­նա­գի­տա­կան պարտ­քը: Չէ՞ որ հա­մալ­սա­րա­նում եր­դում ես տվել: Հա­ճա­խոր­դի ցան­կութ­յու­նը օ­րենք է: Սուրճ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ – Չեմ կա­րող…

ԱՐԱՄ — Քեզ դո՞ւր է գա­լիս սրճա­րա­նը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ա­յո, ինչ­պես ե­րա­զում:

ԱՐԱՄ — Էլ ո՞ւմ ես սպա­սում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Այս­պի­սի սրճա­րան ու­նե­նա­լու հա­մար շատ փող է հար­կա­վոր:

ԱՐԱՄ — Լ­սի՛ր, շան­սը ձեռ­քիցդ բաց մի թող: Այս սրճա­րա­նը քեզ հա­մար է ստեղծ­ված. տի­րիր նրան ու ինձ հա­մար սուրճ ե­փիր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բայց…

ԱՐԱՄ — Էլ ի՞նչ կա:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Պա­տից կախ­ված ատր­ճա­նակն ինձ ան­հանգս­տաց­նում է:

ԱՐԱՄ — Ատր­ճա­նա­կը նրա հա­մար է, որ կրա­կի: Ով ա­ռա­ջի­նը կվերց­նի, նա էլ կհաղ­թի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դուք այդ­պե՞ս եք գնա­հա­տում ի­րա­վի­ճա­կը… Ես պի­տի վերց­նեմ ու կրա­կե՞մ:

ԱՐԱՄ — Ես ըն­դա­մե­նը սուրճ եմ ու­զում ա­ռանց շա­քա­րի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — (վերց­նում է ատր­ճա­նա­կը): Ցա­րա­կան ժա­մա­նա­կի ատր­ճա­նակ է, կրա­կում է մեկ ան­գամ: Լից­քա­վոր­ված է: Նա­խախ­նա­մութ­յու­նից չես կա­րող փախ­չել, ինչ որ կա­տար­վե­լու է, թող բա­րին կա­տար­վի: Չի կա­րե­լի ու­նեց­վածքդ ան­տեր թող­նել: Ճիշ­տը դա է: Պա­րո՛ն, սուրճն ա­ռանց շա­քա­րի. պատ­վերն ըն­դուն­ված է:

Մա­տու­ցողն սկսում է սուրճ պատ­րաս­տել, ներս է մտնում սրճա­րա­նա­տե­րը:

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ — Տ­ղա, այս սրճա­րա­նը իմն է:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Չեմ կար­ծում, սրճա­րա­նը նրանն է, ով նրա գի­նը գի­տի:

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ — Այն ինձ է պատ­կա­նում օ­րեն­քով:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Միայն Աստ­ծուն է հայտ­նի օ­րեն­քի սահ­ման­նե­րը: Կա­րող եմ քեզ ա­ռա­ջար­կել աշ­խա­տանք, ա­ման կլվա­նաս:

ՍՐՃԱՐԱՆԱՏԵՐ — Ծաղ­րո՞ւմ ես, հի­մա ոս­տի­կա­նութ­յուն կկան­չեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Երբ ջունգ­լիում որս էի ա­նում, դեմ առ դեմ հան­դի­պե­ցի առ­յու­ծին. կրա­կե­ցի ա­ռա­ջի­նը: (Կ­րա­կում է, սրճա­րա­նա­տե­րը ընկ­նում է հա­տա­կին:) Ինչ հեշտ մե­ռավ, ա­ռանց տանջ­վե­լու, միան­գա­մից: Մենք կա­րող էինք լավ գոր­ծըն­կեր­ներ լի­նել, բայց ար­դեն ուշ է: (­Քարշ տա­լով տա­նում է դիա­կը, վե­րա­դառ­նում🙂 Չ­կա մարդ՝ չկա խնդիր: Կ­յան­քում ա­մեն ինչ չէ, որ օ­րի­նա­կան է, բայց մենք չենք ընկճ­վում, ընդ­հա­կա­ռա­կը, ու­րա­խա­նում ենք: Պա­րո՛ն, ձեր սուր­ճը: (­Բա­ժա­կը դնում է սե­ղա­նին🙂

ԱՐԱՄ — Շ­նոր­հա­կա­լութ­յուն:

Ա­րա­մը սուրճ է խմում, մա­տու­ցողն անց­նում է իր գոր­ծին: Աղ­մու­կով ներս է մտնում նա­վա­պետ Տի­կը: Նա իս­կա­կան ծո­վա­գայլ է: Մեկ աչ­քը կա­պած է սև ժա­պա­վե­նով, կա­ղում է ու ծխա­մորճ ծխում: Սուր հա­յաց­քով նա­յում է ներ­կա­նե­րին, հե­տո բարձ­րա­նում է ա­թո­ռի վրա, հե­ռա­դի­տա­կով նա­յում իր նա­վին:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա­վիս ա­նունն է «Ետ մի նա­յիր»: Ձե­զա­նից ո՞վ է դեմ: Ես եմ ա­նու­նը դրել, ո­րով­հետև եր­բեք ետ չեմ նա­յում: Միայն ա­ռաջ, ա­ռաջ ընդ­դեմ քեզ կուլ տվող ա­լիք­նե­րի: Ճեղ­քում է ու դուրս գա­լիս բաց ծով: (­Գո­ռում է🙂 Նա­յի՛ր, ինչ է ա­նում… Այ դու թշվա­ռա­կան, ցռուկն ուղ­ղիր ա­լիք­նե­րին ըն­դա­ռաջ… Ապ­րե՛ս: Պինդ պա­հիր ղե­կը, պա­րան­նե­րը մի՛ թու­լաց­րու, մի՛ թույլ տուր, որ նավս դառ­նա ծո­վին խա­ղա­լիք: (­Մա­տու­ցո­ղին.) Ե­թե ծո­վին չդի­մադ­րես, նա քեզ եր­կու կես կա­նի, հո­գիդ կկրծի, մար­մինդ շնաձկ­նե­րին բա­ժին կդարձ­նի: Ա­սե­լիքս այն է՝ պի­տի կռվես, ա­տամ­նե­րով կառ­չես կյան­քին, թույլ չտաս, որ քեզ­նից փախ­չի: (Նս­տում է Ա­րա­մի մոտ🙂 Մա­տու­ցո՛ղ, ռոմ եր­կու բա­ժակ, պա­րոնն ինձ հետ պի­տի խմի:

ԱՐԱՄ — Ես ա­ռա­վոտ­յան չեմ խմում:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ – Տ­ղա­մար­դու խմիչք է, դրա հա­մար եմ քեզ ա­ռա­ջար­կում… դու ու­զում ես ա­սել՝ ինձ հետ չես ու­զում խմե՞լ: Ես նա­վա­պետ Տիկն եմ, ան­ցել եմ բո­լոր օվ­կիա­նոս­նե­րով ու ծո­վե­րով: Իսկ դու ին­չով ես կյան­քում եր­ևում, կա­րո­ղա­նո՞ւմ ես քեզ կե­րակ­րել: Միայն չա­սես՝ ժա­ռան­գութ­յուն ես ստա­ցել. զզվանքս գա­լիս է:

ԱՐԱՄ — Ես ե­րա­ժիշտ եմ, ա­նունս՝ Ա­րամ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ – Իսկ ազ­գա­նունդ Խա­չատր­յան է: Տե­սել եմ «­Սու­սե­րով պա­րը», շատ եմ հա­վա­նել. աջ ու ձախ թրա­տում է:

ԱՐԱՄ — Չէ, Ա­րամ Ման­դա­կու­նի:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դա է՞լ է ազ­գա­նուն. պա­տա­հում է… Նա­վաս­տուս ա­նու­նը Ա­լեք­սանդր է, քա­նի ան­գամ ա­սել եմ՝ փո­խիր ա­նունդ կամ էլ քեզ տղա­մար­դու պես պա­հիր: Փե­շի տակ մե­ծա­ցած տղա է, տվե­ցին ինձ, ա­սա­ցին՝ մտցրու կյանք: Էդ կյանք ա­սածն էլ… շնա­ձուկ պի­տի լի­նես, որ կուլ չգնաս: (­Դա­դար🙂 Մի բան նվա­գիր, որ լսեմ. ե­թե դեմ չես:

ԱՐԱՄ — Ես դա­սա­կան ե­րաժշ­տութ­յուն եմ նվա­գում:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ինձ տգետ մար­դու տեղ մի դիր, նվա­գիր: (Ա­րա­մը մո­տե­նում է դաշ­նա­մու­րին🙂 Գ­րո­ղը քեզ տա­նի, մա­տու­ցո՛ղ, կո­կորդս չո­րա­ցավ: Ռոմ, ռոմ, ռոմ… իսկ դու նվա­գիր: (Ա­րա­մը նվա­գում է, մա­տու­ցո­ղը ռոմ է լցնում բա­ժակ­նե­րը🙂 Էհ, թող Աստ­ված շատ չհա­մա­րի: (Խ­մում է🙂

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ա­նուշ լի­նի:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Սր­ճա­րա­նա­տի­րո­ջը թրխկաց­րի՞ր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես չէի կրա­կո­ղը, ատր­ճա­նակն էր:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ա­ռանց քո օգ­նութ­յա՞ն… չէր կրա­կի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ինչ ի­մա­նաս… Ատր­ճա­նա­կը ի­մը չէր, պա­տից էր կախ­ված:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Քեզ չեմ մե­ղադ­րում, նրան ա­սում էի՝ ե­թե շա­րու­նա­կես նվնվալ, սրճա­րանդ ձեռ­քիցդ կխլեն: Աստ­ված սի­րում է ու­ժեղ­նե­րին: Եվ դա ճիշտ է:

Դր­սում լսվում է ե­րե­խա­յի լա­ցի ձայն, մարդ­կանց քրթմնջոց:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ – Այն­տեղ՝ պա­տի ետ­ևում ի՞նչ է կա­տար­վում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Փախ­չում են, տուն-տեղ թո­ղած հե­ռա­նում են:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Թշ­նա­մին ներ­խու­ժել է քա­ղա՞ք, ռմբա­կո­ծո՞ւմ են:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Չէ, խա­ղաղ է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Հա­մա­ճա­րա՞կ է… Ար­յու­նը ջո՞ւր է դառ­նում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Աստ­ված հե­ռու պա­հի… Կ­յան­քի դժվա­րութ­յուն­նե­րին չեն դի­մա­նում, հու­սա­հատ­ված տեսք ու­նեն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Թող հա­զար շնա­ձուկ ա­ղիո­ղորմ ոռ­նան, ա­տամ­նե­րը կրճտաց­նեն… Ես ա­մեն ան­գամ դուրս եմ գա­լիս ծով, վստահ չեմ՝ կվե­րա­դառ­նա՞մ, թե՞ ոչ: Ես կռիվ եմ տա­լիս. ա­ղի ջու­րը ոս­կոր­ներս է թրծել, ոտ­քիս մատ­նե­րը շնա­ձուկն է կե­րել, աչքս թրա­ձուկն է վնա­սել, բայց նա­վա­պետ Տի­կը ոտ­քի վրա է, եր­բեք չի թող­նի իր նա­վը: Ն­րանց կա­սես՝ թող չտրտնջան ճա­կա­տագ­րից, մե­ղա­վո­րը ի­րենք են: Ն­րանց կա­սես՝ գրո՛­ղը տա­նի, ոնց եմ կա­տա­ղում այդ լալ­կան­նե­րի վրա:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Նա­վա­պետ, եր­կա՞ր ես կա­յա­նե­լու:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նոր մարդ­կանց գլխա­քա­նա­կի եմ սպա­սում: Գիտ­նա­կան­ներ են, ին­ժե­ներ­ներ, ե­րա­ժիշտ­ներ: Տ­ղա, կա­րող եմ քեզ հետս տա­նել:

ԱՐԱՄ — Ու­զում ես ամ­բողջ եր­կի՞­րը տա­նել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ինձ վճա­րում են, ես էլ տա­նում եմ, դա իմ աշ­խա­տանքն է: Սա­տա­նան տա­նի, թող ու­ղե­ղով մտա­ծեն: (­Կանգ­նում է ա­թո­ռի վրա, հե­ռա­դի­տա­կով նա­յում նա­վին🙂 Այդ տղան գլու­խը կորց­րել է, խու­ճա­պի մեջ է: Ա­ռանց նա­վա­պե­տի նա­վը դա­տարկ տաշտ է: (Դ­րա­մը գցում է սե­ղա­նին🙂 Ս­տա­ցիր: Զ­գույշ կլի­նես, մի օր էլ քեզ չթրխկաց­նեն:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Չեմ կար­ծում, որ այդ մար­դը կծնվի:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա էլ չէր հա­վա­տում… (­Ծի­ծա­ղե­լով դուրս է գնում🙂

ԱՐԱՄ — Եր­ջա­նիկ մարդ. նրան ա­մեն ինչ պարզ է ու հաս­կա­նա­լի: (Ինչ—որ ժա­մա­նակ  մտքի մեջ է: Մա­տու­ցո­ղը դժգոհ նրան է նա­յում, զայ­րա­ցած մո­տե­նում է🙂

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ի՞նչ կկա­մե­նաք:

ԱՐԱՄ — Ա­ռայժմ ո­չինչ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Իմ սրճա­րա­նը ու­տել-խմե­լու վայր է. դրսում ե­րա­զեք:

ԱՐԱՄ — Ես կնոջ եմ սպա­սում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Թո­նի­րը վառ պա­հե՞մ:

ԱՐԱՄ — Չեմ կար­ծում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Իմ սրճա­րա­նում սո­ված ինչ­քա՞ն եք մնա­լու:

ԱՐԱՄ — Ես քաղ­ցած չեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հա­մեղ խո­րո­վա­ծը ա­խոր­ժակդ կբա­ցի:

ԱՐԱՄ — Լավ, ինձ ռոմ բեր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Աֆ­րի­կա­յում երբ մտնում են սրճա­րան, սկսում են ու­տել, այն­քան են ու­տում, որ տե­ղից չեն կա­րո­ղա­նում շարժ­վել:

ԱՐԱՄ — Մենք Աֆ­րի­կա­յում չենք:

Մա­տու­ցո­ղը ռո­մի շի­շը բե­րում է, լցնում բա­ժա­կը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Սա ձեր ռո­մը: Ե­թե վճա­րեք, իմ բա­ժակն էլ կլցնեմ ու կա­սեմ՝ ին­չու սպա­նե­ցի սրճա­րա­նա­տի­րո­ջը:

ԱՐԱՄ — Լավ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ձեր կե­նա­ցը: (Խ­մում են: Երկ­րորդն է լցնում🙂 Ն­րա աչ­քե­րի մեջ վախ տե­սա: Նա սխալ թույլ տվեց, որ թշնա­մուն ցույց տվեց իր թու­լութ­յու­նը: Աֆ­րի­կա­յում ու­ժեղն ու­տում է թույ­լին:

ԱՐԱՄ — Ինչ­պես այս­տեղ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ձեր կե­նա­ցը: (Խ­մում են🙂 Ես սո­վո­րել եմ Աֆ­րի­կա­յում, այն­տեղ ա­մեն ինչ պարզ էր, այն­քան էր պարզ, որ զար­մա­նում էի, որ ապ­րում եմ:

Ներս է մտնում Ան­նան: Մա­տու­ցո­ղը մո­տե­նում է նրան:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բարև ձեզ, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Ես ձեզ տե­սե՞լ եմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ո՛չ, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Բայց ինձ թվում է՝ տե­սել եմ: Քա­ղա­քի փո­ղոց­նե­րում, սրճա­րան­նե­րում, ա­մեն տեղ դուք էիք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դուք չէիք կա­րող տես­նել: Ես նոր եմ վե­րա­դար­ձել Աֆ­րի­կա­յից: Ու­սում­նա­սի­րում էի աֆ­րիկ­յան խո­հա­նո­ցը:

ԱՆՆԱ — Գի­շա­տի­չի հա­յացք ու­նեք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բ­նա­կան է, տի­կի՛ն, կնե­րեք:

ԱՆՆԱ — Եր­բեք նե­րո­ղութ­յուն մի խնդրեք: Ես չեմ ու­զում՝ մեջս խղճա­հա­րութ­յուն ա­ռա­ջա­նա:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Իմ պա­րա­գա­յում խղճա­հա­րութ­յու­նը տե­ղին չէ:

ԱՆՆԱ — Ս­պա­նե­ցի՞ք սրճա­րա­նա­տի­րո­ջը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ա­յո՛, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Նաև մի պար­ծե­ցեք մար­դաս­պա­նութ­յամբ: (­Դա­դար🙂 Այն­տեղ, սպա­սաս­րա­հում մար­դիկ կծկվել են մեկ բազ­կա­թո­ռի վրա: Ն­րանց հա­մար տա­նե­լի կլի­ներ, ե­թե ա­մեն մե­կը նստեր մեկ ա­թո­ռին: Ին­չո՞ւ նրանց ա­թոռ­ներ չեք տա­լիս:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Կ­նե­րեք, տի­կին, բայց նրանք ինձ­նից ա­թոռ­ներ չեն խնդրել:

ԱՆՆԱ — Պար­տա­դիր չէ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ն­րանք գո­ղա­ցել են իմ ափ­սե­նե­րը, բա­ժակ­նե­րը, գդալ­նե­րը:

ԱՆՆԱ — Դ­րանք անհ­րա­ժեշտ են գո­յատ­ևե­լու հա­մար:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես չեմ կա­րող սրճա­րա­նիս ա­թոռ­նե­րը նրանց տալ:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք հյուծ­ված տեսք ու­նեն: Դուք նրանց չե՞ք կե­րակ­րում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Թույլ լույ­սի տակ նրանց տես­քը խա­բու­սիկ է:

ԱՆՆԱ — Ես նրանց աչ­քե­րի մեջ վախ տե­սա: Ն­րանց ար­տաք­սո՞ւմ են:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տեղ­յակ չեմ, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Ի՞նչ ա­նուն տամ նրանց:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ցան­կա­ցած ա­նուն կսա­զի:

ԱՆՆԱ — «­Կու­զի­կը փո­թոր­կի ե­րա­խում»:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Կու­զի­կը պար­տա­դիր չէ:

ԱՆՆԱ — Ես նրանց տես­նում եմ այդ­պի­սին: Ա­սա­ցեք նրանց, որ ես մե­ղա­վոր չեմ: Ես նրանց չեմ ա­տում, ոչ էլ մե­ղադ­րում եմ: (Ե­րե­խա­յի լա­ցի ձայն🙂 Մա­տու­ցո՛ղ, այն­տեղ ե­րե­խա է լաց լի­նում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ձեզ թվում է, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Իմ լսո­ղութ­յու­նը տեղն է: Չի կա­րե­լի թույլ տալ, որ ե­րե­խան լաց լի­նի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ու­զո՞ւմ եք ե­րաժշ­տութ­յուն միաց­նեմ:

ԱՆՆԱ — Ն­րան քաղց­րա­վե­նիք տուր, ես կվճա­րեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տի­կի՛ն, նրանք քաղց­րա­վե­նիք չեն ու­տում:

ԱՆՆԱ — Իսկ ծե­րու­նին ին­չո՞ւ է լաց լի­նում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Չի ու­զում դուրս գալ բաց ծով, վա­խե­նում է:

ԱՆՆԱ — Նա վա­խե­նում է՝ ե­րա­զանք­նե­րը չի­րա­կա­նա­նա՞ն:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Վա­խե­նում է մա­հից, տի­կին:

ԱՆՆԱ — Բայց վա­խե­նա­լու բան չկա. մար­դը շնչում է, օ­րե­րը թռչում են, մար­դը ծե­րա­նում է: Իսկ երբ ժա­մա­նա­կը գա­լիս է, ծո­վը խա­ղաղ­վում է, ու վերջ: Մա­տու­ցո՛ղ, բա­ցատ­րի՛ր նրան, որ մար­դը մահ­կա­նա­ցու է, մա­հից հե­տո է հա­վեր­ժութ­յու­նը: (­Լա­ցի ձայն🙂 Ն­յար­դերս էլ չեն դի­մա­նում. կե­րակ­րիր նրանց՝ բո­լո­րին, թող ձայ­նե­րը կտրեն, ես կվճա­րեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բա­րի: Նս­տեք այն­տեղ, պա­տու­հա­նից ծովն է եր­ևում: Պա­րո­նը ձեզ է սպա­սում:

Ան­նան նստում է Ա­րա­մի դի­մաց:

ԱՐԱՄ — Մա­տու­ցո՛ղ, մեզ հա­մար սուրճ և գի­նի բեր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Իսկ ար­նա­համ լան­գե՞տ՝ հա­մեմ­ված սխտո­րով ու պղպե­ղով:

ԱՐԱՄ — Սկզ­բի հա­մար՝ սուրճ ու գի­նի, հե­տո կտես­նենք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ – Լավ: (Գ­նում է🙂

ԱՐԱՄ — Այս մա­տու­ցո­ղը գի­տի իր գոր­ծը:

ԱՆՆԱ — Ու­զում եմ պատ­կե­րաց­նել նրանց դեմ­քե­րը օ­տար քա­ղա­քում: Զար­մա­ցած սև­ աչ­քե­րը նա­յում են չորս կող­մը: Լ­սում են օ­տար բա­ռեր ու չեն հաս­կա­նում: Ի՞նչ գի­տես նրանց մա­սին, ով­քե՞ր են, ի՞նչ են փնտրում օ­տար քա­ղաք­նե­րում:

ԱՐԱՄ — Երբ հաս­նեն քա­ղաք, կտես­նեն տե­ղաբ­նակ­նե­րի ան­բար­յա­ցա­կամ հա­յացք­նե­րը, լուռ ա­տե­լութ­յունն ու թշնա­ման­քը: Ս­խալ­վե­ցին՝ կխփեն, իսկ նրանք չեն կա­րող ի­րենց պաշտ­պա­նել: Դառ­նում են երկ­րորդ կար­գի մարդ:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք այդ մա­սին գի­տե՞ն:

ԱՐԱՄ — Ի­հար­կե:

ԱՆՆԱ — Հա­մա­կերպ­վել այդ­պի­սի կյան­քին վի­րա­վո­րա­կան է: Չի կա­րե­լի գո­յատ­ևե­լու հա­մար կորց­նել ար­ժա­նա­պատ­վութ­յու­նը:

ԱՐԱՄ — Ն­րանք դառ­նում են գրպա­նա­հատ­ներ, խա­բե­բա­ներ… Թեր­թում գրել էին, թե ինչ­պես են մարդ սպա­նել:

ԱՆՆԱ — Փոր­ձիր նրանց ճա­նա­պար­հը փա­կել:

ԱՐԱՄ — Դա այդ­քան էլ հեշտ չէ: Այն­քան պա­հանջ­ներ կներ­կա­յաց­նեն, որ կու­զես նրանց գրո­ղի ծոցն ու­ղար­կել, թող գնան, ի­րար կո­կորդ կտրեն: Ես իմ տեղն ու­նեմ այս կյան­քում, մի կերպ շնչում եմ, նաև ար­տաշն­չում:

ԱՆՆԱ — Իսկ ա­մու­սինս աք­լո­րի կո­կոր­դը կտրեց ու բաց թո­ղեց տան մեջ. աք­լորն սկսեց թպրտալ իր ար­յան մեջ: Մենք ծի­ծա­ղում էինք:

ԱՐԱՄ — Այդ պատ­կե­րը քեզ հան­գիստ չի տա­լիս:

ԱՆՆԱ — Ես պատ­կեր­նե­րի մի ամ­բողջ հա­վա­քա­ծու ու­նեմ:

ԱՐԱՄ — Ին­չո՞ւ ես այդ պատ­կեր­նե­րը հա­վա­քում:

ԱՆՆԱ — Ես ինքս այդ պատ­կեր­նե­րի մեջ եմ: Լ­սո՞ւմ ես՝ ծո­վը փո­թորկ­վել է, գու­ցե ցու­նա­մի լի­նի, ու մենք խեղդ­վենք:

ԱՐԱՄ — Դա էլ է քո եր­ևա­կա­յութ­յան արդ­յուն­քը:

ԱՆՆԱ — Ես ու­զում եմ նա­վա­հանգս­տում ա­ղի օդ շնչել:

ԱՐԱՄ — Ինձ դուր չեն գա­լիս քո պատ­կեր­նե­րը: Ես ան­հանգս­տա­նում եմ մեզ հա­մար:

ԱՆՆԱ — Վա­խե­նո՞ւմ ես:

ԱՐԱՄ — Ցա­մա­քում ա­վե­լի ի­րա­կան է, ոտ­քե­րիս տակ հո­ղը չի տա­տան­վում, ես քայ­լում եմ վստահ, որ ա­ղի ջու­րը չի խեղ­դի ինձ:

ԱՆՆԱ — Ցա­մա­քում էլ երկ­րա­շարժ է լի­նում:

Ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տա­վա­րի մսից լան­գե­տը պատ­րաստ է, կա­րող եմ մա­տու­ցել:

ԱՐԱՄ — Մենք ու­զում ենք պա­րել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Պա­րել միշտ էլ կա­րող եք, բայց լան­գե­տը կսառ­չի: Կ­կորց­նի համն ու հո­տը:

ԱՐԱՄ — Մենք քաղ­ցած չենք:

ԱՆՆԱ — Մի­սը տուր նրանց, ես կվճա­րեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես ձեզ հա­մար եմ պատ­րաս­տել: Կու­զեի ի­մա­նալ ձեր կար­ծի­քը իմ խո­հա­րա­րա­կան հմտութ­յան մա­սին:

ԱՆՆԱ — Մենք չենք կա­րող ու­տել, երբ նրանք քաղ­ցած են:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես չեմ ու­զում՝ իմ ստեղ­ծա­գոր­ծութ­յու­նը նրանք խժռեն: Պա­րո՛ն, գու­ցե դո՞ւք մի­ջամ­տեք:

ԱՐԱՄ — Տ­վեք նրանց, թող ու­տեն-կշտա­նան, ես կվճա­րեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Լավ, ինչ­պես կա­մե­նաք, կվճա­րեք կրկնա­կին: (Լս­վում է՝ դրսից ինչ­պես են ջուր ու­զում: Ն­րանց🙂 Հանգս­տա­ցեք, հի­մա ձեզ հա­մար ջուր ու ու­տե­լիք կբե­րեմ:

ԱՆՆԱ — Իսկ մենք ու­զո՞ւմ էինք ու­տել: Ես ինձ չէի նե­րի:

ԱՐԱՄ – Խ­մենք: (Լց­նում է բա­ժակ­նե­րը:) Մենք ա­վե­լի կար­ևոր խո­սակ­ցութ­յուն ու­նենք… Քո կե­նա­ցը:

ԱՆՆԱ — Ն­րան­ցից մե­կը ե­կավ: Սար­սա­փե­լի տեսք ու­նի:

Ներս է մտնում Մա­րիա­մը՝ վա­խե­ցած ու կաշ­կանդ­ված: Կանգ­նում է նրանց առջև, մի­մո­սութ­յուն­ներ է ա­նում, ան­ձայն ծի­ծա­ղում է ու լա­լիս:

ԱՆՆԱ — Նա ծի­ծա­ղո՞ւմ է, թե՞ լաց է լի­նում:

ԱՐԱՄ — Մե­կից անց­նում է մյու­սին. եր­կու դեպ­քում էլ դժբախտ մար­դու նման է:

ԱՆՆԱ — Ծանր եմ տա­նում, երբ կի­նը հո­գու տվայ­տանք­նե­րը ցու­ցադ­րում է: Տի­կին, ան­բա­րո­յա­կա­նութ­յունն էլ սահ­ման ու­նի: Վերջ տուր, էլ չեմ դի­մա­նում:

ԱՐԱՄ — Փո՞ղ ես ու­զում: (Թղ­թադ­րամ է նե­տում🙂 Գ­նա, քեզ հա­մար քաղց­րա­վե­նիք գնիր:

ԱՆՆԱ — Նա դեռ շա­րու­նա­կում է…

ԱՐԱՄ — Աչ­քե­րի մեջ մի նա­յիր, վտան­գա­վոր է:

Մա­րիա­մը թղթադ­րա­մը չի վերց­նում, շա­րու­նա­կում է ծի­ծա­ղել, լա­ցել ու պա­րել: Հե­տո ան­հա­ջող գլուխ­կոն­ծի է տա­լիս, մեջ­քի ցա­վից ոռ­նում է: Բարձ­րա­նում է, սպառ­նա­լից եր­կու քայլ է ա­նում ու քա­րա­նում՝ մահ­վան տես­քով:

ԱՆՆԱ — Նա ու­զում է մեռ­նել… Ձեռ­քին ճար լի­նի, կպայ­թեց­նի ամ­բողջ աշ­խար­հը…

ԱՐԱՄ — Ա­յո, ցա­վա­լի է:

ԱՆՆԱ — Նա­յիր, միան­գա­մից ծե­րա­ցավ:

ՄԱՐԻԱՄ — Իմ ա­նու­նը Մա­րիամ է: Ես ե­րե­սուն տա­րե­կան եմ, մա­զերս սպի­տա­կել են… Դուք չեք տե­սել իմ ե­րե­խա­նե­րին, նրանք ա­մեն օր ինձ­նից հաց էին ու­զում: Ես պի­տի կե­րակ­րեի, իսկ կրծքե­րիցս կաթ չէր գա­լիս: Ես կանգ­նե­ցի պա­տի տակ՝ ո­ղոր­մութ­յուն մու­րա­լու. ինձ չէին նկա­տում:

Ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Քեզ չի կա­րե­լի սրահ մտնել:

ԱՆՆԱ — Որ­տե՞ղ ես ապ­րում, ո՞ւր է ա­մու­սինդ:

ՄԱՐԻԱՄ — Խա­ղա­տա­նը կո­շիկն էլ տար­վեց, փա­խավ ծո­վից այն կողմ: Ա­սում են՝ քարշ է գա­լիս փո­ղոց­նե­րում, ո­ղոր­մութ­յուն է մու­րում: Ե­թե դեմ­քը չի փո­խել, մա­զե­րը չի ներ­կել, կճա­նա­չեմ նրան: Ես նրան կհարց­նեմ՝ ո՞ւր են մեր ե­րե­խա­նե­րը… Նա պի­տի պա­տաս­խան տա:

ԱՆՆԱ — Սո­վո­րա­կան պատ­մութ­յուն է ու ձանձ­րա­լի: Հե­ռաց­րո՛ւ նրան:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Գ­նանք, Մա­րիա՛մ:

ՄԱՐԻԱՄ — (գո­ռում է): Ո՛չ, ինձ չմո­տե­նաս… ես պի­տի ա­սեմ, նրանք պար­տա­վոր են ինձ լսել… Ես շատ եր­կար եմ մտա­ծել… Ելք էի փնտրում, ար­ևի շող, հույս ու հա­վատ: Ո­չինչ չգտա, փո­ղո­ցը դա­տարկ էր, մար­դիկ՝ խուլ… Ե­րե­խա­ներս, ե­րե­խա­ներս… (­Կար­ծես լաց է լի­նում:) Ոչ, ար­ցունք­ներ չկան, դա­տարկ խո­ռոչ­ներ են… Ես ե­կա ա­սե­լու, որ նրանք կուշտ են, էլ չեն ճչում:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք քե՞զ հետ են:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես պա­րա­նը կա­պե­ցի վզիկ­նե­րից ու բաց թո­ղե­ցի: Ն­րանք ճոճ­վում էին ա­ռաս­տա­ղից կախ­ված: Հի­մա նրանք երկն­քում են, մեր Հոր մոտ:

ԱՆՆԱ — Դու պի­տի պա­րա­նը կա­պեիր քո վզից: Մա­տու­ցո՛ղ, այս չբա­վա­րար­ված քա­ծին կե­րակ­րիր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Նա ու­տել չի ու­զում:

ԱՆՆԱ — Իսկ ես կկե­րակ­րեմ, տուր լան­գետն ինձ… (­Կե­րակ­րում է:) Կեր, լա­փիր: Նույ­նիսկ գա­զա­նը իր լա­կոտ­նե­րին չի սպա­նում:

ԱՐԱՄ — Ան­նա՛, հանգս­տա­ցի՛ր:

ԱՆՆԱ — Ո՛չ, նա պի­տի կշտա­նա: Բե­րանդ բա­ցիր, քա՛ծ, կե՛ր, որ կուշտ սատ­կես:

ՄԱՐԻԱՄ — Թող ինձ, խնդրում եմ, ես կուշտ եմ, էլ չեմ ու­զում ու­տել, բա­վա­կան է… Մա­րիա­մը լա­լիս է մե­նակ… Մա­րիա­մը ծի­ծա­ղում է մե­նակ, Մա­րիա­մը քնում է աչ­քե­րը բաց… Մա­րիա­մը ցնորք­նե­րի մեջ է… Ես կտես­նեմ իմ որ­դի­նե­րին: Վեր­ևում Աստ­ված կա… Նա ա­մեն ինչ տես­նում է:

ԱՆՆԱ — Ի՞նչ ես պա­տաս­խա­նե­լու նրան:

ՄԱՐԻԱՄ — Իսկ դուք ի՞նչ եք ա­սե­լու նրան:

ԱՆՆԱ — Կա­սենք, որ քեզ նման­նե­րը ի­րա­վունք չու­նեն մայր դառ­նա­լու:

ՄԱՐԻԱՄ — Աստ­ված ձեզ չի նե­րե­լու:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Գ­նանք, Մա­րիա՛մ…

ՄԱՐԻԱՄ – Ոչ ո­քի չի նե­րե­լու: Ես հա­վա­տում եմ… (­Դուրս է գնում:)

Երկ­րորդ պատ­կեր

Ան­նան դե­ղա­հա­բեր է կուլ տա­լիս:

ԱՐԱՄ — Խոր­հուրդ չէի տա, քեզ կվնա­սես:

ԱՆՆԱ — Հինգ տա­րի է՝ ա­մուս­նա­ցած եմ, ե­րե­խա չեմ կա­րող ու­նե­նալ: Քիչ մնաց ինք­նաս­պան լի­նեի: Այդ կնոջ տե­ղը կա­ռափ­նա­րանն է:

ԱՐԱՄ — Ա­րի մո­ռա­նանք նրան. ինքն ի­րեն ար­դեն պատ­ժել է:

ԱՆՆԱ — Ն­րա ծղրտոց­նե­րը մտել են ու­ղեղս, դուրս չեն գա­լիս: (­Դեղ է խմում:) Այն­քան կխմեմ, մինչև ձայն չլսեմ:

ԱՐԱՄ — Նա ար­ժա­նի չէ, որ նրա մա­սին մտա­ծենք: Ան­ձամբ ես ինձ մե­ղա­վոր չեմ հա­մա­րում:

ԱՆՆԱ — Ո­րով­հետև տղա­մարդ ես…

ԱՐԱՄ — Ես այդ մա­սին գի­տեմ: Ինձ պա­տա­հեց…

ԱՆՆԱ – Մկ­րա­տը… նա ե­կել է իմ ետ­ևից: Նա ու­զում է կո­կորդս կտրել:

ԱՐԱՄ — Մա­տու­ցո՛ղ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Լ­սում եմ:

ԱՐԱՄ — Այն անկ­յու­նում մկրատ կա:

ԱՆՆԱ — Ա­մու­սինս աք­լո­րի գլու­խը մկրա­տով կտրեց, իսկ ես ծի­ծա­ղում էի: Մենք զվար­ճա­նում էինք: Ե­թե ատր­ճա­նա­կը պա­տից կախ­ված չլի­ներ, սրճա­րա­նա­տե­րը կեն­դա­նի կմնար:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Այն անկ­յու­նում մկրատ չկար, սղոց էր:

ԱՆՆԱ — Եր­կուսն էլ նույն գործն են ա­նում՝ կտրում են: Մենք այդ ա­ռար­կա­նե­րի գե­րին ենք: Ն­րանք մեզ հա­մար թա­կարդ են լա­րում… Դուք ո­չինչ չեք հաս­կա­նում:

ԱՐԱՄ — Ան­շունչ ա­ռար­կան չի կտրի, ե­թե մար­դը չցան­կա­նա:

ԱՆՆԱ — Մար­դը չգի­տի, որ թա­կար­դի մեջ է:

ԱՐԱՄ — Մա­տու­ցո՛ղ, այս­տեղ բեր այդ ա­նիծ­յալ սղո­ցը: (­Մա­տու­ցո­ղը սղո­ցը տա­լիս է:) Հի­մա սա կնե­տեմ ծո­վը: (­Նե­տում է:) Սուզ­վեց ա­ռանց վնաս պատ­ճա­ռե­լու:

ԱՆՆԱ — Դա մեր կյան­քը կդարձ­ներ դժոխք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես չէի ու­զում նրան սպա­նել: Բայց այդ­պես ստաց­վեց:

ԱՐԱՄ — Բա­վա­կան է: Քո վա­խե­րի մա­սին պի­տի պատ­մես բժշկին: Ան­ձամբ ես ա­ռար­կա­նե­րի նկատ­մամբ ան­տար­բեր եմ: Տա­նը մի ու­րագ ու­նեմ, այն էլ հազ­վա­դեպ եմ օգ­տա­գոր­ծում:

ԱՆՆԱ — Դու կա­րող էիր ու­րա­գով կտրել հա­վի գլու­խը:

ԱՐԱՄ — Գե­րա­դա­սում եմ հա­վը գնել խա­նու­թից:

Մա­տու­ցո­ղը դուրս է գնում:

ԱՆՆԱ — Ու­րեմն ինձ չե՞ս հա­վա­տում: Մ­տա­ծում ես, որ հի­վանդ եմ, էլ ին­չո՞ւ ենք նստել դեմ-դի­մաց:

ԱՐԱՄ — Որ­պես­զի խո­սենք մեր մա­սին:

ԱՆՆԱ — Ի՞նչ լեզ­վով կա­րող էինք ի­րար հաս­կա­նալ: Դու նա­յում ես իմ աչ­քե­րին ու ինձ չես տես­նում:

Ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես եմ ձեզ տես­նում: Դուք ի­րա­վունք չու­նեք ինձ մե­ղադ­րե­լու սպա­նութ­յան մեջ: Ես սպա­նե­ցի սրճա­րա­նա­տի­րո­ջը, ո­րով­հետև ինքն էր խնդրում: Ն­րան մնա­ցել էր ապ­րե­լու մի քա­նի օր: Աֆ­րի­կա­յում ու­ժեղ­ներն ու­տում են թույ­լե­րին. առ­յուծն ու­տում է հի­վանդ ցլին: Այն­տեղ ա­մեն ինչ պարզ էր ու հաս­կա­նա­լի: Հա­ճե­լի էր այն­տեղ ապ­րել: Ա­ռա­ջար­կում եմ տա­վա­րի գլուխ՝ սո­խով հա­մեմ­ված:

ԱՆՆԱ — Մենք տա­վա­րի գլուխ չենք սի­րում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դա պա­տաս­խան չէ: Պա­րո՛ն, տա­վա­րի գլու­խը փռի մեջ կարմ­րում է. աչ­քե­րը ար­դեն դուրս են պրծել, ու­րեմն՝ եփ­ված է:

ԱՐԱՄ — Մեզ հա­մար լան­գետ պատ­րաս­տիր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հա­ճա­խոր­դի ցան­կութ­յու­նը օ­րենք է. կարմ­րաց­րած լան­գետ և կար­միր գի­նի:

ԱՆՆԱ — Ես ձեզ դուր չե՞մ գա­լիս:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Միայն կարմ­րաց­րած վի­ճա­կում:

ԱՆՆԱ — Ան­պատ­կառ, դուք հա­մար­ձակ­վում եք ինձ վի­րա­վո­րե՞լ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ոչ, ես Աֆ­րի­կա­յում եմ ապ­րել, այն­տեղ մար­դիկ ի­րար են նա­յում որ­պես ու­տե­լի­քի: Մար­դուն ու­տե­լը մեծ ող­բեր­գութ­յուն չէ: (­Դուրս է գնում:)

ԱՆՆԱ — Նա ինձ նման է մտա­ծում:

ԱՐԱՄ — Չի կա­րող պա­տա­հել: Նա վայ­րի կեն­դա­նու նման է մտա­ծում:

ԱՆՆԱ — Իսկ ին­չո՞ւ չհետ­ևենք բնութ­յա­նը: Լավ, ա­րի խո­սենք մեր մա­սին:

ԱՐԱՄ — Ա­մուս­նուդ խոս­տո­վա­նե­ցի՞ր:

ԱՆՆԱ — Ի­հար­կե ոչ:

ԱՐԱՄ — Նա չգի­տի՞ իմ մա­սին:

ԱՆՆԱ — Իսկ ին­չո՞ւ պի­տի ի­մա­նա:

ԱՐԱՄ — Լ­սիր, ես քեզ սի­րում եմ, ու­զում եմ՝ միշտ միա­սին լի­նենք: Ի վեր­ջո, մենք ան­ցել ենք սահ­մա­նը:

ԱՆՆԱ — Այն­քան չնչին բան, որ մո­ռա­ցել եմ՝ այդ երբ է ե­ղել:

ԱՐԱՄ — Ուր­բաթ օր մենք հյու­րա­նո­ցում էինք, գի­շե­րը միա­սին անց­կաց­րինք: Դու մարմ­նիս տակ հանգս­տա­ցար ու եր­ջա­նիկ ժպտա­ցիր:

ԱՆՆԱ — Բո­լոր տղա­մար­դիկ ի­րար նման են. բա­վա­կան է մեկ ան­գամ հե­տը քնես, մտա­ծում են՝ ի­րենց ես պատ­կա­նում: Ես եր­բեք որ­ևէ մե­կին չեմ պատ­կա­նել: Ես հո իր չեմ:

ԱՐԱՄ — Կար­ծում էի, մեր հա­րա­բե­րութ­յուն­ներն այն­քան խորն են, որ վեր­ջա­պես կյանքս կփոխ­վի: (­Դա­դար:) Ա­մեն օր գնում եմ տուն, նա­յում եմ հե­ռուս­տա­ցույց ու գա­րե­ջուր խմում: Ե­րա­զում եմ, որ կինս կնստի կողքս ու մենք կխո­սենք օր­վա ա­նա­խոր­ժութ­յուն­նե­րից: Իսկ ժա­մը 12-ին կմտնենք ան­կո­ղին:

ԱՆՆԱ — Ես հազ­վա­դեպ եմ այդ­քան շուտ քնում:

ԱՐԱՄ — Ես պի­տի 8 ժամ քնեմ, որ ու­ղեղս թարմ լի­նի:

ԱՆՆԱ — Ք­նիր ինչ­քան ու­զում ես, սի­րե­լի՛ս, իսկ ես ֆիլմ կնա­յեմ:

ԱՐԱՄ — Ես ու­զում եմ հաս­կա­նալ քեզ:

ԱՆՆԱ — Ե­րեկ ա­մու­սինս վերց­րեց ճամպ­րուկն ու հե­ռա­ցավ: Հինգ տա­րի մրցում էինք, թե ով կդի­մա­նա… Ես ա­մեն բան չէի ա­նում… Չէ՞ որ նա տան տղա­մարդն է: Նա դրա­նից օգտ­վեց:

ԱՐԱՄ — Վեր­ջա­պես ու­րախ լուր ստա­ցա: Ե­թե այս պա­հին ներս մտնի, մենք նրան կա­րող ենք գրո­ղի ծոցն ու­ղար­կել:

ԱՆՆԱ — Ա­յո, փոք­րիկս, բայց մի՛ շտա­պիր:

ԱՐԱՄ — Ես այն­քան ու­րախ եմ: Մենք կա­րող ենք խելք­նե­րիս ու­զածն ա­նել: (­Ծի­ծա­ղում է:) Մենք կա­մուս­նա­նանք:

ԱՆՆԱ — Ես ծի­ծա­ղե­լի բա՞ն ա­սա­ցի:

ԱՐԱՄ — Չեմ կար­ծում:

ԱՆՆԱ — Ծի­ծա­ղե­լի կամ ու­րախ լի­նե­լը նույն բանն է: Խոր­հուրդ կտա­յի ա­վե­լի զուսպ լի­նել: Հի­շիր, ես ա­մու­սին ու­նեմ, մենք դեռ չենք ա­մուս­նա­լուծ­վել ու նա կա­րող է իր ի­րա­վունք­նե­րը ցու­ցադ­րել: Նա ժա­մա­նա­կին բոքս է պա­րա­պել… Ու­զո՞ւմ ես ի­մա­նալ՝ ինչ կա­տար­վեց գի­շե­րը:

ԱՐԱՄ — Ե­թե դա քեզ ցավ չի պատ­ճա­ռի:

ԱՆՆԱ — Ես ու­զում եմ վե­րապ­րել բո­լոր ման­րուք­նե­րը: Դա ինձ ուժ կտա ապ­րե­լու ցա­վը. իսկ ես ու­զում եմ ցավ զգալ, դա­ժան ցավ, ահ­ռե­լի ցավ… ես նրան ա­սա­ցի՝ իմ ցա­վը կպատ­մեմ աշ­խար­հին, նրանք քեզ կդա­տա­պար­տեն: Մեր մեջ ա­սած՝ նա թքած ու­նի աշ­խար­հի վրա:

ԱՐԱՄ — Վերջ տուր, դա քեզ կսպա­նի:  

Ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տա­վա­րի գլու­խը կա­խել եմ թոն­րի մեջ, կես ժա­մից պատ­րաստ կլի­նի:

ԱՆՆԱ — Դու չե՞ս ու­զում լսել, թե ինչ ե­ղավ ե­րեկ գի­շեր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Կ­նե­րեք, ես շատ գոր­ծեր ու­նեմ:

ԱՆՆԱ — Գոր­ծե­րը կսպա­սեն: Ես պա­հան­ջում եմ:

ԱՐԱՄ — Պար­տա­դիր չէ, որ նա լսի: Նա օ­տար է:

ԱՆՆԱ — Արդ­յո՞ք նա օ­տար է: Մո­տե­ցիր, քեզ հա­մար բա­ժակ բեր: Լց­րու… Ի՞նչ կար­ծի­քի ես իմ մա­սին: Ես թաքց­նե­լու բան չու­նեմ, խմիր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես ոտ­քի տակ եմ տվել ամ­բողջ Աֆ­րի­կան, ապ­րել եմ մար­դա­կեր­նե­րի մեջ, նաև մարդ­կանց, ո­րոնք թրթուր­ներ էին ու­տում: Ա­մեն ինչ պարզ էր ու հաս­կա­նա­լի: Բայց հաս­կա­նալ ձեզ, տի­կի՛ն, իմ ու­ժե­րից վեր է:

ԱՆՆԱ — Ո­չինչ, մաս­նակ­ցիր իմ տա­ռա­պանք­նե­րին, կհաս­կա­նաս: (­Ծանր լռութ­յուն:) Ե­րեկ անձրև ե­կավ, ցուրտ էր: Քա­մին կղմինդր­ներն էր շար­ժում: Տու­նը ցնցվում էր: Հան­կարծ կայ­ծա­կը խփեց է­լեկտ­րաս­յա­նը, լույ­սը հան­գավ: Խա­վար էր, մութ, ժա­մա­ցույցն սկսեց տկտկաց­նել, այն ժա­մա­ցույ­ցը, ո­րին ու­րա­գով մա­սե­րի էի բա­ժա­նել: (­Դա­դար:) Մո­մե­րը վառ­վե­ցին, տան ա­ռար­կա­նե­րը վե­րած­վե­ցին ստվեր­նե­րի, նրանք պտտվում էին իմ գլխա­վեր­ևում: Մկ­րա­տը գո­ռաց՝ ես քո մա­զե­րը կտրե­լու եմ, ան­պետք աղ­ջիկ: Ես վա­խե­նում էի, ես վա­խե­նում էի… Աչ­քերս փա­կե­ցի, տրվե­ցի նրանց ո­ղոր­մա­ծութ­յա­նը: Կա­ցի­նը կա­հույքս ջար­դուփ­շուր ա­րեց, մկրա­տը վա­րա­գույր­ներս վե­րա­ծեց մանր լա­թե­րի, ջար­դե­ցին ափ­սե­ներն ու լու­սամ­փոփ­նե­րը: (­Դա­դար:) Ծանր էր վի­ճակս:

ԱՐԱՄ — Օգ­նութ­յուն կան­չե­ցի՞ր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Այդ­պի­սի բա­ներն ինձ ան­հաս­կա­նա­լի են:

ԱՆՆԱ — Փա­խա տնից, բայց դրսում ա­վե­լի սար­սա­փե­լի էր. ա­մեն տեղ մար­դիկ էին: Հինգ տղա­ներ հան­դի­պե­ցին, փոր­ձե­ցին ինձ բռնա­բա­րել, ես լաց էի լի­նում, խնդրում…

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Այդ պա­հին ես պի­տի լի­նեի քո կող­քին. մարդ սպա­նելն ինձ հա­մար հա­ճե­լի զբաղ­մունք է, ինչ­պես տա­վա­րի գլու­խը մտցնել փռի մեջ: Աֆ­րի­կան ինձ շատ բան է սո­վո­րեց­րել: Կ­նե­րեք, տա­վա­րի գլուխն ինձ է սպա­սում, ոչ մի ուժ ինձ չի խո­չըն­դո­տի: (­Հե­ռա­նում է:)

ԱՆՆԱ — Հան­կարծ ինչ-որ մե­կը բա­նա­լին մտցրեց փա­կա­նը: Լույ­սը վա­ռե­ցի, հի­մար ժպի­տը դեմ­քին եր­ևաց ա­մու­սինս…

Սր­ճա­րան է մտնում Հայ­կը, բա­ժա­կը գի­նի է լցնում ու խմում:

ՀԱՅԿ — Մա­դամ, կար­ծում էի՝ քնած ես: (­Նա­յում է չորս կող­մը🙂 Ջար­դել ես կա­հույ­քը, ոչն­չաց­րել մորս նվի­րած ափ­սե­նե­րը: Ժա­մա­ցույ­ցը քեզ ի՞նչ էր ա­րել:

ԱՆՆԱ — Ժա­մը քա­նի՞սն է:

ՀԱՅԿ — Ե­րե­քը: Հե­տո ի՞նչ… Տաք ե­ղա­նակ է, չե՞ս ու­զում տուն գնալ:

ԱՆՆԱ — Ես հաշ­վե­ցի մինչև տաս մի­լիոն:

ՀԱՅԿ — Ու­րեմն՝ հաշ­վե­լը չես մո­ռա­ցել:

ԱՆՆԱ — Ինչ-որ ստվեր­ներ էին թա­փա­ռում տան մոտ, կա­րող էին ինձ բռնա­բա­րել:

ՀԱՅԿ — Վեր­ջա­պես ե­րա­զանքդ կի­րա­կա­նա­նար:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք կա­րող էին հին­գը լի­նել:

ՀԱՅԿ — Վս­տահ եմ, որ հին­գին էլ կդի­մա­նա­յիր: Ու­րի՞շ ինչ է ե­ղել:

ԱՆՆԱ — Մկ­րա­տը կտրեց մատս ու փա­խավ:

ՀԱՅԿ — Դի­միր ոս­տի­կա­նութ­յուն, գրիր՝ մեր տան մկրա­տը, կտրե­լով մատս, փա­խել է տնից, գտեք և ձեր­բա­կա­լեք: Ոս­տի­կան­նե­րը կսկսեն գործ սար­քել:

ԱՆՆԱ — Այս տան ա­ռար­կա­ներն ինձ ա­տում են:

ՀԱՅԿ — Այ­րիր տու­նը, կա­զատ­վես դրան­ցից:

ԱՆՆԱ — Ո՞ւր էիր, ան­հանգս­տա­նում էի, չգի­տեի՝ քեզ որ­տեղ փնտրեմ, ես չեմ դի­մա­նում ա­նո­րո­շութ­յա­նը: Գ­լուխս սկսեց ցա­վել: (Սկ­սում է հա­բեր կուլ տալ:)

ՀԱՅԿ — Մի՛ խմիր, դա քեզ խե­լա­գա­րութ­յան կհասց­նի: (­Վերց­նում է ձեռ­քից:) Դու չափն անց­նում ես:

ԱՆՆԱ — Ինձ մե­նակ մի թող, ես չեմ կա­րո­ղա­նում դի­մա­նալ մե­նա­կութ­յա­նը, ախր ես քեզ սի­րում եմ:

ՀԱՅԿ — Լո՞ւրջ ես ա­սում:

ԱՆՆԱ — Ա­յո՛, սի­րե­լի՛ս: (­Փար­վում է Հայ­կին:)

ՀԱՅԿ — (ա­զատ­վում է Ան­նա­յից:) Ու­զում ես ի­մա­նալ` ես ի՞նչ եմ զգում… Ո­չինչ: Նույ­նիսկ խղճա­հա­րութ­յուն չկա… Այդ մկրատ­ներն ու սղոց­նե­րը, այդ հի­վան­դա­գին եր­ևա­կա­յութ­յու­նը… Ես չկա­րո­ղա­ցա նոր­մալ մար­դու պես ապ­րել: Ես չհա­մար­ձակ­վե­ցի մի ըն­կեր բե­րել տուն` ա­հա իմ կի­նը, ես ա­մուս­նա­ցել եմ:

ԱՆՆԱ — Դու ինձ չե՞ս հա­վա­տում, կար­ծում ես՝ ես ֆան­տա­զիա­նե­րո՞վ եմ ապ­րում:

ՀԱՅԿ — Հա­վա­տում էի, որ փոքր ժա­մա­նակ մկրա­տով ըն­կե­րու­հուդ մատ­ներն ես կտրել: Բայց որ նա ե­կել է քո ետ­ևից, ու­զում է քեզ սպա­նել… կնե­րես:

ԱՆՆԱ — Այ­սօր կի­սա­լու­սին է:

ՀԱՅԿ — Հե­տո ի՞նչ:

ԱՆՆԱ — Ա­սում էիր, որ կի­սա­լու­սի­նը քեզ վրա ազ­դում է:

ՀԱՅԿ — Հա, պա­պե­րիցս է ժա­ռան­գութ­յուն մնա­ցել: Հենց տես­նում եմ, ձեռ­քերս քոր են գա­լիս:

ԱՆՆԱ — Ու­զում ես ինձ սպա­նե՞լ, սպա­նի՛ր…

ՀԱՅԿ — Բա­վա­կան է կեղծ սպա­նութ­յուն խա­ղաս: Ե­թե ցան­կա­նա­յի քեզ սպա­նել, ինձ կի­սա­լու­սին հար­կա­վոր չէր լի­նի: Գ­տիր մորդ ու միա­սին գնա­ցեք բուժ­ման. նա էլ քե­զա­նից պա­կա­սը չի:

ԱՆՆԱ — Ու­րեմն ինձ չե՞ս ու­զում սպա­նել, ին­չո՞ւ:

ՀԱՅԿ — Ցան­կութ­յուն չու­նեմ, ոչ էլ ժա­մա­նակ: Ե­կա քեզ ա­սե­լու, որ գոր­ծուղ­ման եմ գնում, ապ­րանք պի­տի տա­նեմ ար­տա­սահ­ման: Եր­կար եմ բա­ցա­կա­յե­լու: Ո՞ւր ես դրել ար­դու­կը, ո­րին ան­վա­նում ես վա­ռա­րան:

ԱՆՆԱ — Եր­կուսն էլ տա­քաց­նում են:

ՀԱՅԿ — Բայց վա­ռա­րա­նով վեր­նա­շա­պիկ չես ար­դու­կի:

ԱՆՆԱ — Երբ գոր­ծուղ­ման ես գնում, վեր­մա­կը տա­քաց­նում եմ ար­դու­կով:

ՀԱՅԿ — Այս ան­գամ վա­ռա­րա­նը դիր վեր­մա­կիդ տակ:

ԱՆՆԱ — Կա­րող եմ սի­րե­կան պա­հել վեր­մա­կի տակ:

ՀԱՅԿ — Այ դա չպի­տի ա­սեիր:

ԱՆՆԱ — Ին­չո՞ւ: Ա­մեն օր սպա­սում եմ՝ երբ է գա­լու իմ սի­րե­լի ա­մու­սի­նը, զան­գա­հա­րում եմ ա­մեն տեղ: (Ձ­ևաց­նում է, թե խո­սում է հե­ռա­խո­սով:) Ա­լո, սի­րե­լի՛ս, որ­տե՞ղ ես թաքն­վել, գրո­ղը քեզ տա­նի… Եվ ոչ մի պա­տաս­խան:

ՀԱՅԿ — Վա­ղը կլի­նեմ հե­ռու, ծո­վից այն կողմ: Կ­պառ­կեմ ա­վա­զին, ար­ևի տակ ու կմրա­փեմ: Եվ ոչ մի հի­շո­ղութ­յուն ինձ չի խան­գա­րի եր­ջա­նիկ լի­նել: Տի­կին, մենք էլ ո­չինչ չու­նենք ա­սե­լու, ա­մեն ինչ աս­ված է, մնաս բա­րով:

ԱՆՆԱ — Դու հաղ­թե­ցիր, փա­խիր, ես կմտա­ծեմ, որ ա­մու­սին չու­նեմ: Ս­պուն­գով կմաք­րեմ մարմ­նիս վրա­յի մատ­նա­հետ­քերդ ու հան­գիստ կքնեմ: Իսկ ա­ռա­վո­տը հար­ևան­նե­րին կա­սեմ, որ ծո­վում խեղդ­վել ես, շնաձկ­նե­րին կեր դար­ձել, և մի փոք­րիկ ծաղ­կե­փունջ կգցեմ կո­յու­ղի: Չէ՞ որ կո­յու­ղու ջու­րը թափ­վում է ծով:

ՀԱՅԿ — Օ­գուտ չու­նի, ես քե­զա­նից չեմ վի­րա­վոր­վում:

ԱՆՆԱ — Քո մութ գոր­ծե­րի մա­սին կպատ­մեմ՝ ուր որ հարկն է:

ՀԱՅԿ — Դու ինձ զվար­ճաց­րիր… մտա­ծում ես՝ այդ գոր­ծը մե­նակ եմ ա­նում… Դու գի­տե՞ս՝ ով­քեր են կանգ­նած թի­կուն­քիս… Այն­պես մի ա­րա, որ քեզ թաքց­նեմ հո­գե­բու­ժա­րա­նում:

ԱՆՆԱ — Ես քեզ խղճում եմ, դու ար­ժա­նի չես ինձ:

ՀԱՅԿ — Չեմ դի­մա­նա, գի­շեր­նե­րը չեմ քնի, ա­խոր­ժակս էլ կփակ­վի:

ԱՆՆԱ — Դու այն մար­դը չես, ում վրա կա­րող եմ հեն­վել:

ՀԱՅԿ — Ի՞նչ ես դրել իմ ա­նու­նը:

ԱՆՆԱ — Ցա­խա­վել:

ՀԱՅԿ — Սա քեզ որ­պես ա­մուս­նա­կան փա­ղաք­շանք: (Ապ­տա­կում է, վերց­նում է ճամպ­րու­կը, որ հե­ռա­նա:)

ԱՆՆԱ — (հար­ձակ­վում է): Ա­նիծ­յա՛լ լի­նես, ես քեզ կսպա­նեմ: (­Վերց­նում է մկրա­տը, ո­րը պա­յու­սա­կի մեջ էր, որ հար­վա­ծի:)

Հայ­կը հրում է Ան­նա­յին ու դուրս է գա­լիս:

ԱՐԱՄ — (բռնում է Ան­նա­յին): Հանգս­տա­ցիր: (­Դա­դար🙂 Լավ ես պրծել նրա­նից:

Ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Լան­գե­տը պատ­րաստ է, տա­վա­րի գլուխն էլ դեռ խո­րով­վում է:

ԱՐԱՄ — Այս պատ­մութ­յու­նից ա­խոր­ժակս փակ­վեց: Ի՞նչ աղ­մուկ է:

Նա­վի շչա­կի ձայ­նը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ն­րանք հե­ռա­նում են. ա­մեն մե­կը մի պարկ հող է տա­նում: Պար­կի ար­ժեքն է 10000 դրամ: 40 պարկ ար­դեն վա­ճա­ռել եմ:

ԱՆՆԱ — Ա­րի մենք էլ մի պարկ հող վերց­նենք ու հե­ռա­նանք: Ծո­վի օ­դը նյար­դե­րիս վրա դրա­կան կազ­դի:

ԱՐԱՄ — Ես չեմ կա­րող քո եր­ևա­կա­յութ­յան մեջ տե­ղա­վոր­վել: Ես ծան­ծաղ մարդ եմ: Իմ պատ­կե­րաց­րած կի­նը կյան­քին պի­տի նա­յի ի­րա­տե­սո­րեն:

ԱՆՆԱ — Ինձ չես կա­րող մեր­ժել, մենք միա­սին կլի­նենք: (­Մա­տու­ցո­ղին.) Իսկ դու ի՞նչ կա­սես…

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես չեմ թող­նի իմ սրճա­րա­նը:

ԱՆՆԱ — Վա­խե­ցիր մեռ­յա­լից, նրա սուր հո­տը կհաս­նի ոս­տի­կա­նութ­յուն:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դուք շան­տա­ժի՞ եք են­թար­կում: (­Դուրս է գնում:)

ԱՆՆԱ — Ա­ռա­վոտ­յան կարթ­նա­նանք ան­ծա­նոթ երկ­րում. բնիկ­նե­րը մեզ կնա­յեն ակ­նա­ծան­քով:

ԱՐԱՄ — Օ­տար մարդ­կանց դժվար է հաս­կա­նալ: Լե­զուն չգի­տենք:

ԱՆՆԱ — Դա պատ­ճառ չէ:

ԱՐԱՄ — Ես ար­կա­ծախն­դիր մարդ չեմ: Ծո­վը սար­սափ է ներշն­չում:

ԱՆՆԱ — Ինձ ա­սա­ցիր, որ սի­րում ես: Ու­րեմն՝ սխալ­վել եմ:

ԱՐԱՄ — Սի­րում եմ, բայց եր­ևա­կա­յա­կան խա­ղերն ինձ դուր չեն գա­լիս:

ԱՆՆԱ — Մարդն ա­ռանց եր­ևա­կա­յութ­յան ո­չինչ է: Գո­նե մեկ ան­գամ վճռա­կան ե­ղիր, փոր­ձիր կյան­քին նա­յել այլ կերպ: Մի՞­թե ա­մե­նօր­յա աշ­խա­տան­քը քեզ չի ձանձ­րաց­րել: Ես քեզ ծով եմ տա­նում, բաց ծով… (­Նա­վի շչա­կի ձայ­նը:) Գ­նա­ցինք, սի­րե­լի՛ս, նա­վը մեզ է սպա­սում: Դու ինձ չես թող­նի՝ մե­նակ նա­վար­կեմ:

ԱՐԱՄ — Լավ: Գ­նանք… թող լի­նի, ինչ բա­րին է:

Դուրս են գնում, ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տա­վա­րի գլու­խը պատ­րաստ է: (­Տես­նում է, որ նրանք չկան🙂 Ն­րանց պի­տի զգու­շաց­նեի, որ վճա­րե­լը պար­տա­դիր է: Ս­խալ ճա­նա­պարհ ընտ­րե­ցին. ինձ չվճա­րել անհ­նար է: Կ­յան­քում անվ­ճար ո­չինչ չի տրվում: (Կտ­րոն է խփում: Վերց­նում է դրա­մարկ­ղի ա­պա­րատն ու դուրս է գա­լիս🙂

ԵՐԿՐՈՐԴ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Ա­ռա­ջին պատ­կեր

Նա­վը բա­ժան­ված է եր­կու մա­սի, մի մա­սում նա­վա­պետն է, մյու­սում՝ Ա­րամն ու Ան­նան: Ա­րա­մը նվա­գում է:

ԱՆՆԱ — Հենց նա­վա­հանգս­տից դուրս ե­կանք, փո­թո­րի­կը մեզ քշեց բաց ծով: Ծո­վի կենտ­րո­նում պտտվում ենք, ոչ ա­ռաջ ենք լո­ղում, ոչ էլ՝ ետ: Հեռ­վից լսվում էր ջրա­հար­սե­րի եր­գը: Լ­սո՞ւմ եք: Ի՜նչ ա­նուշ են եր­գում: Ա­րա­մը դաշ­նա­մու­րով ու­զում է նրանց ձայ­նը խլաց­նել, ա­սում է՝ վտան­գա­վոր է:

ԱՐԱՄ — Ան­նա՛, տախ­տա­կա­մած դուրս մի ա­րի, նրանք քեզ ծով կքա­շեն:

ԱՆՆԱ — Թող փոր­ձեն: Մո­րիցս SMS եմ ստա­ցել, գրել է, որ Հայ­կից հե­ռա­գիր է ստա­ցել, մոտ օ­րերս տուն է գա­լու: Խե­լա­գար­վել կա­րե­լի է… բա­վա­կա՛ն է նվա­գես, ես հենց այս պա­հին տա­նը պի­տի լի­նեմ: Ա­մու­սինս տուն գա՝ ի՞նչ կմտա­ծի իմ մա­սին:

ԱՐԱՄ — Կմ­տա­ծի, որ ծո­վի վրա ես:

ԱՆՆԱ — Ծաղ­րո՞ւմ ես… Դու նա­վա­պե­տին ա­սա­ցի՞ր, որ ան­մի­ջա­պես ինձ հասց­նի նա­վա­հան­գիստ… Ամ­բողջ ծախ­սը վերց­նում եմ իմ վրա. կրկնա­կին կվճա­րեմ:

ԱՐԱՄ — Նա ա­սաց, որ միայն Աստ­ված կա­րող է ի­րեն հրա­մա­յել:

ԱՆՆԱ — Չե­կը դրե­ցի՞ր սե­ղա­նին:

ԱՐԱՄ — Նույ­նիսկ վրան չնա­յեց:

ԱՆՆԱ — Ինչ­պես հայրս կա­սեր՝ փո­ղը մութ տե­ղը լույս է տա­լիս: Ի­րեն ո՞ւմ տեղն է դրել, ին­չո՞ւ է հրա­ժար­վում մարդ­կա­յին բնազդ­նե­րից… Ո­րով­հետև հո­գին վա­ճա­ռել է սա­տա­նա­յին: Դ­րա հա­մար նա­վը տե­ղից չի շարժ­վում: Ս­պա­նի՛ր նրան, Աստ­ված քեզ կնե­րի:

ԱՐԱՄ — Հանգս­տա­ցիր, Ան­նա, դու չես հաս­կա­նում՝ ինչ ես խո­սում:

ԱՆՆԱ — Մի վա­խե­ցիր, ես կգնեմ դա­տա­վո­րին, և նա կձևա­կեր­պի ինք­նաս­պա­նութ­յուն. դու բանտ չես ընկ­նի:

ԱՐԱՄ — Ա­ռանց նա­վա­պե­տի նա­վը կխոր­տակ­վի:

ԱՆՆԱ — Ո­չինչ, կար­ևո­րը, որ մենք կլի­նենք ի­րադ­րութ­յան տե­րը, մենք հաղ­թա­նա­կի ենք ար­ժա­նի:

ԱՐԱՄ — Դու լո­ղալ գի­տե՞ս:

ԱՆՆԱ — Ո՛չ:

ԱՐԱՄ — Հենց լո­ղալ սո­վո­րես՝ նա­վա­պե­տին կսպա­նեմ:

ԱՆՆԱ — Նա մեզ բռնի տա­նում է օ­տար եր­կիր, ստրկութ­յան:

ԱՐԱՄ — Մենք կա­մո­վին նավ նստե­ցինք:

ԱՆՆԱ — Հե­տո ի՞նչ… Լ­սո՞ւմ ես՝ ամ­բա­րում փակ­ված մար­դիկ եր­գում են. դա ստրու­կի երգ է: Նա ու­զում է, որ մենք եր­գենք:

ԱՐԱՄ — Ն­րանք ստրուկ չեն, նրանց տա­նում են աշ­խա­տե­լու:

ԱՆՆԱ — Գի­տե՞ս՝ ինչ են ա­նե­լու. 14 ժամ աշ­խա­տե­լու են, 8 ժամ՝ քնեն, և­ այդ­պես շա­րու­նակ:

ԱՐԱՄ — Ա­սա, որ կա­տա­կում ես. դու որ­տե­ղի՞ց գի­տես:

ԱՆՆԱ — Սա Հայ­կի բիզ­նեսն է:

ԱՐԱՄ — Ա­սում էիր, որ նա պաշ­տոն­յա է:

ԱՆՆԱ — Ա­սում էի, որ կա­րո­ղա­նում է փող աշ­խա­տել:

ԱՐԱՄ — Եվ մար­դիկ հա­մա­ձայն­վե՞լ են այդ­պի­սի պայ­ման­նե­րին:

ԱՆՆԱ — Պատ­կե­րաց­րու մար­դու, ով ամ­բողջ օ­րը նա­յում է մի կե­տի: Խե­լա­գա­րութ­յու­նից փախ­չե­լու միակ հնա­րա­վո­րութ­յունն է:

ԱՐԱՄ — Ն­րանց ի՞նչ ա­նուն ես կպցրել:

ԱՆՆԱ — «Ե­րա­զանք­նե­րի կան­խամ­տած­ված ա­մոր­ձա­տում»:

ԱՐԱՄ — Ես ու­րիշ բան չէի սպա­սում:

Դա­դար:

ԱՆՆԱ — Մենք ի­րար չենք ճա­նա­չում… Պա­տա­հա­կան հան­դի­պում­ներ ու­նե­ցանք ցա­մա­քում, հե­տո հայտն­վե­ցինք խոր­տակ­վող նա­վի վրա, միա­սին կա­րող ենք ծո­վի հա­տա­կում հայտն­վել, բայց քո մա­սին ո­չինչ չգի­տեմ:

ԱՐԱՄ — Ի՞նչ ես ու­զում ի­մա­նալ:

ԱՆՆԱ — Ա­մեն ինչ:

ԱՐԱՄ — Սկ­սե՞մ ման­կա­պար­տե­զից:

ԱՆՆԱ — Սկ­սիր դպրո­ցից:

ԱՐԱՄ — Ես վատ էի սո­վո­րում: Չէի հաս­կա­նում ու­սու­ցիչ­նե­րին: Ն­րանք էլ՝ ինձ: Ես լու­ռու­մունջ, անկ­յուն քաշ­ված տղա էի: Փոր­ձե­ցի տար­բեր գոր­ծեր, առև­տուր, տակ տվե­ցի ու երդ­վե­ցի եր­բեք դախ­լի ետ­ևում չհայտն­վել: Սկ­սե­ցի նվա­գել, եր­գեր գրել, ու­զե­ցի կոն­սեր­վա­տո­րիա ըն­դուն­վել, կտրվե­ցի, ե­րե­կո­նե­րը նվա­գում եմ ռես­տո­րա­նում: Ա­հա և վերջ:

ԱՆՆԱ — Ո­չինչ չա­սա­ցիր անձ­նա­կան կյան­քիդ մա­սին:

ԱՐԱՄ – Դե, ռես­տո­րա­նում պոռ­նիկ­ներ շատ կա­յին:

ԱՆՆԱ — Այն­քան ան­տար­բեր ես խո­սում. մի սեք­սո­ւալ բան պատ­միր:

ԱՐԱՄ — Ա­մե­նա­սեք­սո­ւա­լը դու էիր, միան­գա­մից հանձն­վե­ցիր, ես չհասց­րե­ցի նույ­նիսկ մտա­ծել: Հե­տո ե­ղավ… ու­զում ես՝ շա­րու­նա­կե՞մ:

ԱՆՆԱ — Ոչ, մնա­ցա­ծը գի­տեմ: (­Նա­վը ճոճ­վում է, նրանք ընկ­նում են ի­րար վրա, Ան­նան ու­զում է դուրս պրծնել Ա­րա­մի ձեռ­քե­րի մի­ջից:) Բա՛ց թող, մի օգտ­վիր ի­րա­վի­ճա­կից: Չորս կող­մը ծով է, ջուր, փախ­չել չես կա­րող: Մի բան մտա­ծիր՝ այս վի­ճա­կից դուրս գանք:

ԱՐԱՄ — Ես ա­մե­նա­կա­րող չեմ:

ԱՆՆԱ — Դա հենց ա­ռա­ջին օ­րը եր­ևաց:

ԱՐԱՄ — Դեռ դժգո՞հ ես, այ քեզ սեք­սո­ւալ մո­լա­գար:

ԱՆՆԱ — Դու խոս­տա­ցար ինձ պաշտ­պա­նել:

ԱՐԱՄ – Համ­բե­րիր, մինչև Աստ­ված կա­մե­նա հան­դար­տեց­նել ա­լե­կոծ ծո­վը:

ԱՆՆԱ — Հույսս դնեմ Աստ­ծո վրա, մինչև ե՞րբ: Ես ինչ­քա՞ն եմ փակ­ված մնա­լու այս գար­շա­հոտ սեն­յա­կում: Իսկ ե­թե Աստ­ված չկա­մե­նա… մենք հան­գիստ նստած ենք սեն­յա­կում: Ոչ մի բան չենք ձեռ­նար­կում: Հե­տո գլուխ­ներս պա­տին ենք խփե­լու, որ այս բա­նը չա­րե­ցինք… Ես չեմ ու­զում խա­ղա­լիք լի­նել: Ես չեմ ու­զում խեղդ­վել:

ԱՐԱՄ — Հանգս­տա­ցիր, ո­չինչ էլ չի սպառ­նում մեզ: Նա­վա­պետն ա­սաց՝ եր­կու օ­րից կհան­դարտ­վի: Մո­տե­ցիր ինձ, ա­սում են՝ սեք­սը նյար­դե­րը հանգս­տաց­նում է:

ԱՆՆԱ — Դու միշտ հի­շիր, ես ա­մուս­նա­ցած կին եմ ես սի­րում եմ ա­մուս­նուս, նա էլ ինձ է սի­րում: Մենք եր­ջա­նիկ ենք:

ԱՐԱՄ — Իսկ ես ո՞վ եմ քեզ հա­մար:

ԱՆՆԱ — Այն գի­շեր դու ինձ հար­բեց­րիր ու գայ­թակ­ղե­ցիր, ես պա­տա­հա­կա­նութ­յան զոհ եմ:

ԱՐԱՄ — Այ թե բան հնա­րե­ցիր. ա­նու­նը ի՞նչ ես դրել:

ԱՆՆԱ — «­Սան­ձար­ձակ օր­գազ­մի հի­մա­րութ­յուն», ես պար­տա­վոր եմ վա­ղը լի­նել տա­նը, որ հան­դի­պեմ ա­մուս­նուս:

ԱՐԱՄ — Այս­քա­նից հե­տո կա­րո՞ղ ես նրա հետ մտնել ան­կո­ղին:

ԱՆՆԱ — Կա­տա­րե­լու եմ ա­մուս­նա­կան պար­տա­կա­նութ­յուն­նե­րը:

ԱՐԱՄ — Ա­ռա­վոտ­յան ինքդ քեզ­նից չե՞ս զզվե­լու:

ԱՆՆԱ — Երբ արթ­նա­նամ նրա գրկում, քեզ մո­ռա­ցած կլի­նեմ: Մեր հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րը թյու­րի­մա­ցութ­յուն էին:

ԱՐԱՄ — Ձանձ­րույ­թից փախ­չե­լու հա­մար ե­կա քեզ հետ, հի­մա կրում եմ պա­տի­ժը: Ի՞նչ նվա­գեմ քեզ հա­մար:

ԱՆՆԱ — Մի բան, որն ինձ դուր չգա:

ԱՐԱՄ — Պատ­վերն ըն­դուն­ված է:

Սկ­սում է նվա­գել:

Երկ­րորդ պատ­կեր

Նա­վա­պետ Տի­կի նա­վախ­ցի­կը: Նա ռոմ է խմում ու եր­գում:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Օվ­կիա­նոսն է ցցել իր բա­շը,

Պո­սեյ­դոնն է մռնչում վրաս,

Մի բա­ժակ ռոմ, որ չլսեմ նրա քրքի­ջը

Հաղ­թա­նա­կը իմն է լի­նե­լու:

Ռոմ, ռոմ, ռոմ, մի բա­ժակ ռոմ

Հաղ­թա­նա­կը իմն է լի­նե­լու:

(­Գո­ռում է🙂 Այ դու թրջվա՛ծ մուկ, ինձ ռոմ հասց­րո՛ւ, կո­կորդս չո­րա­ցել է: (Ոտ­քի է կանգ­նում, նա­յում է ծո­վին🙂 Ծո­վը մո­լեգ­նել է, կո­կորդ է պատ­ռում: Ա­լիք­նե­րը ծե­ծում են նա­վիս կո­ղոսկ­րե­րը, նա­վա­պետ Տի­կը եր­բեք չի հանձն­վում: (­Դա­դար, քայ­լում է🙂 Ոչ մի նա­վա­պետ այս­պի­սի ե­ղա­նա­կին ծով դուրս չէր գա, իսկ ես պար­զե­ցի ա­ռա­գաստ­ներս, մխրճվե­ցի ա­լիք­նե­րի մեջ: (­Գո­ռում է🙂 Ետ մի՛ նա­յիր, իմ սա­վառ­նո՛ղ նավ, ոչ մի երկ­նա­յին ուժ մեզ չի վա­խեց­նի: Գու­ցե սխալ­վե­ցի, բայց ար­դեն ուշ է: Ար­դեն քա­նի օր է՝ պտույտ եմ տա­լիս ծո­վի կենտ­րո­նում: Ես ի՞նչ մեղք եմ գոր­ծել, որ ծո­վի աստ­վածն ինձ չի նե­րում: Նեղն է գցել, ու­զում է, որ վճա­րեմ: Ի՞նչ է ու­զածդ, ար­յո՞ւնսս ես ու­զում խմել, ա­հա քեզ իմ ար­յու­նը (կտրում է բա­զու­կը), միայն թե նավս չխոր­տա­կես: Թե՞ ու­զում ես՝ նվաս­տա­նամ ու ծնկի գամ քո առջև: Եր­բե՛ք: Նա­վա­պետ Տի­կը կանգ­նած է քո առջև, մա­հից չի վա­խե­նում: Հար­գան­քի տուրք տուր մահ­կա­նա­ցու­նե­րից մե­ծա­գույ­նին. ե­թե ամ­բողջ ծո­վը շուռ տաս նա­վիս վրա, մենք կդի­մա­նանք: Մահ կամ ռոմ, ռոմ, մի բա­ժակ ռոմ, կո­կորդս թրջեմ, եր­կինք համ­բառ­նամ:

Ներս է մտնում նա­վաս­տին, ռո­մի շի­շը դնում է սե­ղա­նին:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, դու խմում ես…

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դու ճիշտ ժա­մա­նա­կին ե­կար, հա­կա­ռակ դեպ­քում ծովն էի նե­տե­լու: (­Բա­ցում է շի­շը:) Կ­յան­քը կռիվ է…

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, փո­թո­րի­կը չի հան­դարտ­վում, կա­րող ենք խոր­տակ­վել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ի՞նչ ա­սա­ցիր, չհա­մար­ձակ­վես այդ հի­մար բառն օգ­տա­գոր­ծել: Ես քեզ ա­սել եմ՝ ա­նունդ փո­խիր, մի խայ­տա­ռա­կիր մեծ զո­րա­վա­րին:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ջուրն ամ­բարն է լցվում, նա­վը ծան­րա­նում է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Իմ նավն ինձ չի դա­վա­ճա­նի: (Խ­մում է:)

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, սթափ­վիր, պա­հը օր­հա­սա­կան է, ջրա­հար­սերն են ար­դեն եր­գում:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Կանգ­նիր ղե­կի առջև, ա­կանջ­ներդ փա­կիր ու ձայնդ կտրիր:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ես քսան տա­րե­կան եմ, չեմ ու­զում մեռ­նել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ես չեմ քո կյան­քի տե­րը… ի՞նչ աղ­մուկ է:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ամ­բա­րում փակ­ված մար­դիկ ապս­տամ­բում են:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ի՞նչ, իմ նա­վում խռո­վութ­յո՞ւն է հա­սու­նա­նում: Ե­թե շա­րու­նա­կեն աղմ­կել, գցիր ծո­վը՝ շնաձկ­նե­րին կեր:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ախր նրանք բան­վոր­ներ են, ին­ժե­ներ­ներ, գիտ­նա­կան­ներ՝ խե­լա­ցի, ու­սում ա­ռած մար­դիկ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Բա­րի ա­խոր­ժակ… Էլ ի՞նչ կա:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Այն կի­նը ու­զում է ձեզ տես­նել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դու նրան ա­սա­ցի՞ր՝ ոչ ո­քի չեմ ըն­դու­նում:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Իմ փաս­տարկ­նե­րին ու­շադ­րութ­յուն չդարձ­րեց:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա ինձ լավ չի ճա­նա­չում. նրա քմա­հա­ճույք­նե­րի հա­մար նավս չեմ խոր­տա­կի:

Կա­մաց ներս է մտնում Ան­նան:

ԱՆՆԱ — Իսկ ին­չո՞ւ ոչ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դուք կար­ծում եք՝ ես խե­լա­գա՞ր եմ:

ԱՆՆԱ — Ո՛չ, նա­վա­պե՛տ, բայց պատ­րաստ եք կա­տա­րե­լու իմ փոք­րիկ ցան­կութ­յու­նը:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ին­չո՞ւ:

ԱՆՆԱ — Ինձ հա­մար բո­լորն են խեն­թա­նում, իսկ դա նույն բանն է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Մեզ մե­նակ թող: (­Նա­վաս­տին դուրս է գնում:) Ռոմ չե՞ք խմի:

ԱՆՆԱ — Հա­ճույ­քով, նա­վա­պե՛տ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Որ գե­ղե­ցիկ եք, հմա­յիչ, չէի կաս­կա­ծում: Ձեր փայ­լը իմ մռայլ խու­ցը լու­սա­վո­րեց: Ձեր կե­նա­ցը, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Մեր կե­նա­ցը, նա­վա­պե՛տ: (Խ­մում են:) Մենք այն­քան ի­րար նման ենք:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դուք կա­ղո՞ւմ եք, ձեր մի աչ­քը չի՞ տես­նում:

ԱՆՆԱ — Ն­կա­տի ու­նեմ, որ նույն նյու­թից ենք ա­րար­ված: Լ­սո՞ւմ եք, ծովն ինչ­պես է ոռ­նում:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Վա­խե­նո՞ւմ եք:

ԱՆՆԱ — Ձեզ հետ, նա­վա­պետ, աշ­խար­հի ծայրն էլ կգնամ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Էլ ո՞ւմ ենք սպա­սում: Կ­յան­քը հա­վերժ չէ: Ես բաց կթող­նեմ վագ­րա­ձիուս կա­պանք­նե­րը: (Գր­կում է Ան­նա­յին:)

ԱՆՆԱ — Նա­վա­պետ, դուք իս­կա­կան ծո­վա­գայլ եք:

Ե­րաժշ­տութ­յուն, նրանք պա­րում են:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դուք ինձ գե­րե­ցիք ա­ռա­ջին հա­յաց­քից: Ա­ռա­գաստ­ներս փքվել են, գլխապ­տույտ ա­ռաջ եմ մղվում: Օ՜, կա­խար­դա­կան ժամ… Տի­կին, մենք պի­տի ցան­կա­նանք բա­րե­հա­ջող նա­վար­կութ­յուն: Մենք կլի­նենք մեկ մար­մին՝ չորս ձեռ­քե­րով, չորս ոտ­քե­րով, ան­դուն­դը կգլոր­վենք ու կզգանք ճայթ­յուն:

ԱՆՆԱ — Հենց ա­ռա­ջին ճայթ­յու­նից կնման­վես լխկած լո­լի­կի:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Տի­կի՛ն, դա պա­հան­ջում է ող­ջա­խո­հութ­յու­նը:

ԱՆՆԱ — Իսկ սե­րունդ­նե­րը մեզ չե՞ն մե­ղադ­րի ան­բա­րո­յա­կա­նութ­յան մեջ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Այդ տհաս ե­րե­խա­նե­րը մեզ չեն հաս­կա­նա: Չորս կող­մը ծով է, փո­թո­րիկ, բայց ան­սանձ կիր­քը մեզ քա­շում է ան­կո­ղին: Այն, ինչ կկա­տար­վի այս­տեղ, կմնա հո­գուս մեջ, խոս­տա­նում եմ:

ԱՆՆԱ — Իսկ ինքս ինձ ինչ­պե՞ս ար­դա­րաց­նեմ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Հան­կար­ծա­կի բռնկված կիր­քը մեզ դարձ­րեց ան­զոր, մենք չկա­րո­ղա­ցանք դի­մադ­րել գայ­թակ­ղութ­յա­նը: Մա­հը կնոջ գրկում ան­մա­հութ­յուն է… (Ու­զում է բռնա­նալ:)

ԱՆՆԱ — Հանգս­տա­ցե՛ք, նա­վա­պե՛տ… Դե բա­վա­կա՛ն է ձեզ հի­մա­րի պես պա­հեք: (­Ջուր է լցնում վրան:) Սա ձեր օգ­տի հա­մար է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դա­ժան կին եք, ո­տից գլուխ թրջվե­ցի:

ԱՆՆԱ — Ծո­վա­գայ­լը ջրից չի վա­խե­նա:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ես ծի­ծա­ղե­լի վի­ճա­կում հայտն­վե­ցի:

ԱՆՆԱ — Դուք կա­րող եք հար­բուխ ստա­նալ ու մեռ­նել: Սրբ­վեք:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ – Ես գի­տեմ՝ ճա­կա­տա­գի­րը երբ ինձ կսպա­նի: Եվ այս­պես, տի­կին, ին­չո՞վ կա­րող եմ ձեզ օգ­տա­կար լի­նել:

ԱՆՆԱ — Ես պա­հան­ջում եմ հենց հի­մա ինձ նա­վա­հան­գիստ հասց­նել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դա անհ­նար է:

ԱՆՆԱ – Ա­լե­կո­ծութ­յա­նը էլ չեմ դի­մա­նում: Ցա­մա­քը մո՞տ է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նավս կխփվի ժայ­ռե­րին ու կխոր­տակ­վի: Ս­տիպ­ված ենք համ­բե­րել: Նա­յեք, ինչ ահ­ռե­լի ա­լիք­ներ են:

ԱՆՆԱ — Դուք չե՞ք կա­րող ա­լիք­նե­րը սան­ձել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դժ­բախ­տա­բար տա­րիքն ի­րենն ա­նում է, այն ժա­մա­նակ, երբ ջա­հել էի, ան­մի­ջա­պես կխրվեի ա­լիք­նե­րի մեջ, կռիվ կտա­յի, բայց այ­սօր ըն­դու­նում եմ նրա իշ­խա­նութ­յու­նը: Աստ­ված մեզ պատ­ժում է:

ԱՆՆԱ — Ին­չո՞ւ, մենք ի՞նչ վատ բան ենք ա­րել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ – Ի՞նչ ի­մա­նամ, ձե­զա­նից և­ ոչ մե­կին չեմ ճա­նա­չում: Լ­սո՞ւմ եք, ինչ­պես են ոռ­նում ծո­վա­հար­սե­րը, նրանք ան­համ­բեր սպա­սում են՝ երբ ենք ջրա­սույզ լի­նե­լու:

ԱՆՆԱ – Աստ­վա՛ծ իմ…

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Հույսդ մի կորց­րու: Իմ նա­վը շատ փոր­ձութ­յուն­նե­րի է դի­մա­ցել:

ԱՆՆԱ — Ինչ­քա՞ն համ­բե­րեմ. մեկ օր, մեկ ա­միս. այս տաշ­տա­կը նրանց ձեռ­քին խա­ղա­լիք է դար­ձել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ի՞նչ, իմ նա­վը տաշ­տա՞կ է: Մենք ծո­վից ծով ենք ան­ցել, օվ­կիա­նոս­ներ կտրել, բայց մենք կանք, կլի­նենք, մեզ անհ­նար է խոր­տա­կել:

Ներս է մտնում նա­վաս­տին:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պե՛տ, փո­թո­րիկն ուժգ­նա­նում է, ամ­բա­րում մեծ անցք է բաց­վել, մար­դիկ խեղդ­վում են:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ց­ռուկն ուղ­ղիր ա­լիք­նե­րին ըն­դա­ռաջ: Գա­լիս եմ: (­Նա­վաս­տին դուրս է վա­զում:) Տի­կի՛ն, ա­ղո­թե՛ք ձեր հո­գու փրկութ­յան հա­մար:

ԱՆՆԱ — Նա­վա­պետ, ի­մա­ցեք, մենք ան­մեղ ենք: Մենք զոհ ենք նա­խան­ձի:

Նա­վա­պե­տը դուրս է գնում, Ան­նան գնում է իր նա­վախ­ցի­կը: Ա­րա­մը ինք­նա­մո­ռաց նվա­գում է:

ԱՆՆԱ — Բա­վա­կան է, մի՞­թե չես տես­նում՝ ինչ է կա­տար­վում աշ­խար­հում:

ԱՐԱՄ — Իսկ ի՞նչ է կա­տար­վում. ե­րաժշ­տութ­յու­նից բարձր ո­չինչ չկա:

ԱՆՆԱ — Դու կույր ես, դու ո­չինչ չես տես­նում:

ԱՐԱՄ — Միայն թե կա­րո­ղա­նա­յիր ինձ նման տես­նել:

Դու­ռը թա­կում են:

ԱՆՆԱ — Մ­տեք: (­Ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը, կանգ­նում է դռան առջև ու լռում🙂 Դուք մեզ ա­սե­լի՞ք ու­նեք… Մ­տել եք ներս, բա­րի ե­ղեք բա­ռեր ա­սել: Մարդ Աստ­ծո, խո­սեք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես ներք­ևում էի, նրանց հետ: Վեր­ջա­պես դու­ռը բա­ցե­ցին, կա­րո­ղա­ցա դուրս պրծնել, բա­րա­քից վատ հոտ է գա­լիս… Ջու­րը լցվում է: Ես ե­կա ա­սե­լու ձեզ…

ԱՆՆԱ — Հի­մա էլ սա է գլուխ­կոն­ծի տա­լու:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ոչ, ես ե­կա ա­սե­լու, որ դուք մո­ռա­ցաք ինձ վճա­րել: Դուք ինձ չզգու­շաց­րիք, որ, մեղմ ա­սած, հե­ռա­նա­լու եք ա­ռանց վճա­րե­լու:

ԱՆՆԱ — Ին­չի՞ մա­սին է խոս­քը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դուք պա­րո­նի հետ սրճա­րա­նում էիք. այն սրճա­րա­նում, որ­տեղ ես սպա­նե­ցի սրճա­րա­նա­տի­րո­ջը: Դուք պատ­վի­րե­ցիք տա­վա­րի գլուխ՝ հա­մեմ­ված սխտո­րով: Ես կա­տա­րե­ցի ձեր ցան­կութ­յու­նը և­ երբ վե­րա­դար­ձա, տե­սա, որ դուք չկաք:

ԱՆՆԱ — Մենք ու­շա­նում էինք, նա­վի շչա­կը լսվեց, մենք գնա­ցինք: Այդ պա­հին դուք սրճա­րա­նում չէիք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դուք պար­տա­վոր եք վճա­րել:

ԱՆՆԱ — Հենց այս օր­հա­սա­կան պա­հի՞ն հի­շե­ցիք:

ԱՐԱՄ — Կվ­ճա­րենք, չենք փախ­չի, վաղն ա­րի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Վաղն ուշ կլի­նի:

ԱՐԱՄ — Ինչ­քա՞ն ենք վճա­րե­լու:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Մեկ վայրկ­յան: (­Հա­նում է դրա­մա­հաշ­վիչն ու հաշ­վում🙂 300 000 դրամ, գու­մա­րած՝ թե­յավ­ճա­րը:

ԱՐԱՄ — Սա թա­լան է, մենք ո­չինչ չենք կե­րել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես բե­րել եմ ինձ հետ: (­Հա­նում է տոպ­րա­կից տա­վա­րի գլու­խը:) Կարմ­րաց­րել եմ թոն­րի մեջ, հա­մե­մել սխտո­րով, կա­րող եք ու­տել:

Ան­նան ու Ա­րա­մը հոտ են քա­շում, զզվան­քով ետ քաշ­վում:

ԱՆՆԱ — Ֆո՛ւ, հոտ է գա­լիս:

ԱՐԱՄ – Ու­տենք՝ կթու­նա­վոր­վենք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տա­վա­րի գլու­խը հա­մեղ է, երբ տաք-տաք են ու­տում, իսկ դուք փա­խաք:

ԱՐԱՄ — Մենք հրա­ժար­վում ենք ու­տել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Պատ­վի­րել եք, պար­տա­վոր եք ու­տել, ես մե­ղա­վոր չեմ, որ փա­խաք, ոչ էլ տա­վա­րի գլուխն է մե­ղա­վոր:

ԱՆՆԱ — Ն­րա վրա որ­դեր են եր­ևում:

ԱՐԱՄ — Մենք չենք վճա­րի, տա­վա­րի գլու­խը հո­տած է, ծո­վը թա­փիր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ու­տե­լի­քը ծով չեն թա­փում, ու­տե­լի­քը ու­տում են:

Դա­դար:

ԱՆՆԱ — Սր­ճա­րա­նը ո՞ւմ ես թո­ղել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դուք փա­խաք իմ սրճա­րա­նից ու չվճա­րե­ցիք: Ես ստիպ­ված ե­ղա հե­տապն­դել ձեզ… Աֆ­րի­կա­յում մենք որ­սի էինք դուրս գա­լիս օ­րե­րով, հե­տապն­դում էինք, մինչև որ­սը հյուծ­ված ծնկի գար:

ԱՆՆԱ – Լ­սե­ցի՞ր, մենք նրա որսն ենք:

ԱՐԱՄ — Մենք տա­վա­րի գլուխ չենք պատ­վի­րել և պար­տա­վոր չենք վճա­րել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Չի կա­րե­լի հե­ռա­նալ ա­ռանց վճա­րե­լու, մար­դը կե­րա­ծի հա­մար պի­տի վճա­րի, ես պե­տութ­յա­նը հար­կա­տու եմ: (Աֆ­րի­կա­կան պար է պա­րում🙂

ԱՆՆԱ — Նա­յիր, դեմ­քը գա­զա­նի նման­վեց, շար­ժում­ներն առ­յու­ծի են, պատ­րաստ­վում է մեզ ու­տել:

ԱՐԱՄ — Ա­հա ինչ է կա­տար­վում մար­դու հետ, երբ փո­ղը պա­կա­սում է:

ԱՆՆԱ — Նա կա­տա­ղում է, լսե­ցի՞ր, ոնց մռնչաց:

ԱՐԱՄ — Փո­ղի հա­մար այս­քան ցած ընկ­նե՞լ, վի­րա­վո­րա­կան է:

ԱՆՆԱ — Սի­րե­լի՛ մա­տու­ցող, մենք կվճա­րենք, հենց հի­մա, միայն հանգս­տա­ցիր:

ԱՐԱՄ — Դու քո գոր­ծը լավ գի­տես: Կար­ծես մար­դու է նման­վում:

ԱՆՆԱ — Խոս­տա­ցիր ցան­կա­ցած պա­հի իմ կող­քին լի­նել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես պատ­րաստ եմ ձեզ ծա­ռա­յել:

ԱՆՆԱ — Մեզ շամ­պայն բեր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Նա­վում շամ­պայն չկա, միայն ռոմ է:

ԱՆՆԱ — Լավ, թող ռոմ լի­նի, հի­մա կվճա­րեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Երբ ռո­մը բե­րեմ, այն­ժամ կվճա­րեք բո­լո­րի հա­մար: (­Դուրս է գնում:)

ԱՆՆԱ — Դա ի՞նչ էր, ի՞նչ կա­տար­վեց նրա հետ, մարդ էր, վե­րած­վեց գա­զա­նի, հե­տո՝ մար­դու, վեր­ջում ժպտաց, քա­ղա­քա­վա­րի գլուխ տվեց: Մենք նրան չէինք ճա­նա­չում:

ԱՐԱՄ — Զ­գույշ ե­ղիր, նրա աչ­քե­րին չնա­յես, վտան­գա­վոր է: Կեր, քա­նի դեռ մա­տու­ցո­ղը չի ե­կել:

ԱՆՆԱ – Եր­բե՛ք:

Մ­թութ­յուն:

Եր­րորդ պատ­կեր

Նա­վաս­տին գրկել է ղե­կա­նի­վը, վա­խե­ցած չորս կողմն է նա­յում: Կա­ղա­լով ներս է մտնում նա­վա­պետ Տի­կը, նա­յում է երկն­քին, մռայլ­վում է, մո­տե­նում է նա­վաս­տուն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Տ­ղա՛, քնա՞ծ ես:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ո՛չ, նա­վա­պետ Տիկ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ա­սում են՝ ուր­վա­կան­ներ ես տես­նում:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ա­յո՛, նա­վա­պետ: Ե­րեք օր է՝ գի­շեր­վա կե­սին հայտն­վում են: Սար­սա­փից քա­րա­նում եմ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ի՞նչ տեսք ու­նեն:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Հ­նա­րա­վոր չէ նրանց դեմ­քե­րը տես­նել: Դի­մագ­ծե­րը եր­կա­րում են, լո­ղում են տա­րա­ծութ­յան մեջ ու ան­հե­տա­նում: Ա­մե­նից սար­սա­փե­լին նրանց աչ­քերն են՝ կար­միր գույ­նի…

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Փոր­ձե­ցի՞ր նրանց հետ խո­սել:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ես չգի­տեմ՝ նրանց հետ ինչ­պես են խո­սում: Կար­ծում ես, նրանց հետ կա­րե­լի՞ է խո­սել, իսկ ե­թե…

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Իսկ ե­թե ի՞նչ… Դու նրանց հետ պետք է խո­սեիր մար­դու նման. պա­հան­ջեիր՝ ներ­կա­յա­նա­յին: Հե­տո ի՞նչ ե­ղավ:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ն­րանք վրաս ջուր լցրե­ցին, մա­զերս ու ա­կանջ­ներս քա­շե­ցին ու ծի­ծա­ղե­ցին. ես ո­չինչ չէի կա­րո­ղա­նում ա­նել, կաշ­կանդ­վել ու հու­սա­հատ նա­յում էի նրանց: Ես ինձ կա­պե­ցի ղե­կա­նի­վին, որ ծով չնե­տեն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Իսկ ին­չո՞ւ են քեզ եր­ևում, ոչ թե ինձ:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ժա­մը 24-ին դուք էլ կա­րող եք նրանց տես­նել…

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Տա­րօ­րի­նակ է: Օձն իր պոր­տով, հավքն իր թևով չէր հա­մար­ձակ­վում նավս մուտք գոր­ծել, իսկ նրանք ե­կել են… Ու­ղիղ կես­գի­շե­րին բո­լոր ուղ­ևոր­նե­րը տախ­տա­կա­մա­ծում լի­նեն: Իմ նա­վը մեղ­քե­րը քա­վե­լու վայր չէ, ես էլ Աստ­ված չեմ: Կա­սես նրանց՝ թող պատ­րաստ­վեն ինձ հետ հան­դիպ­ման, հաս­կա­ցա՞ր:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Լ­սում եմ, նա­վա­պե՛տ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ե­թե ուր­վա­կան­նե­րը նրանց պատ­ճա­ռով են հայտն­վել ու թույլ չեն տա­լիս նավս ա­ռաջ գնա, բո­լո­րին ծո­վը կնե­տեմ, չեմ խնա­յի նաև քեզ:

Գ­նում է իր նա­վախ­ցի­կը: Գա­լիս են Ան­նան ու Ա­րա­մը:

ԱՆՆԱ — Ար­դեն ե­րե­սուն օր է՝ ոչ ա­ռաջ ենք լո­ղում, ոչ ետ, պտույտ ենք տա­լիս տե­ղում: Մի՞­թե այս­տեղ ենք ծե­րա­նա­լու:

ԱՐԱՄ — Մի՞­թե ե­րե­սուն օր ան­ցավ:

ԱՆՆԱ — Ինձ հա­մար ա­մեն վայրկ­յա­նը ե­րե­սուն օր է: Մենք այն­քան էինք ե­րա­զում նոր կյանք սկսել, ապ­րել ա­զատ ու եր­ջա­նիկ: Խաա­բու­սիկ հույ­սեր, մո­ռաց­ված մար­դիկ… Ի՞նչ կար­ծի­քի ես, մեզ չե՞ն ո­րո­նում:

ԱՐԱՄ — Ով­քե՞ր:

ԱՆՆԱ — Մեծ տե­րութ­յուն­նե­րը, մի­ջազ­գա­յին ու­ժե­րը, Հնդ­կաս­տանն ու Չի­նաս­տա­նը, Ա­մե­րի­կան, վեր­ջա­պես Ռու­սաս­տա­նը:

ԱՐԱՄ — Ն­րանք կմտա­ծեն, բայց տե­ղից չեն շարժ­վի. փրկութ­յու­նը փող ար­ժե:

ԱՆՆԱ — Ես պատ­րաստ եմ իմ զար­դե­րը նվի­րել նրանց:

ԱՐԱՄ — Ռոմ խմիր ու մո­ռա­ցիր:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք պար­տա­վոր են մեզ փրկել:

ԱՐԱՄ — Ին­չո՞ւ:

ԱՆՆԱ — Ինչ­պե՞ս թե՝ ին­չու, մենք մարդ ենք, Նո­յից ենք սեր­վել:

ԱՐԱՄ — Ինչ­քան շատ մարդ մեռ­նի, այն­քան երկ­րա­գուն­դը կթեթ­ևա­նա:

ԱՆՆԱ — Ես ըն­դա­մե­նը 60 կի­լոգ­րամ եմ… Հենց իմ հաշ­վի՞ն եր­կի­րը պի­տի թեթ­ևաց­նեն: Դու ինձ խոս­տա­ցար եր­ջա­նիկ կյանք, լավ օ­րեր:

ԱՐԱՄ — Ես քեզ ո­չինչ չեմ խոս­տա­ցել:

ԱՆՆԱ — Ան­հա­ջո­ղակ ե­րա­ժիշտ, կյանքս կոր­ծա­նե­ցիր: Լավ կլի­ներ, որ չհան­դի­պեինք:

ԱՐԱՄ — Ա­րի ռոմ խմենք, ռոմ, ռոմ, ռոմ, հաղ­թա­նա­կը մերն է լի­նե­լու:

ԱՆՆԱ — Փոր­ձե­ցի նոր կյանք սկսել, ըն­կա թա­կար­դը:

ԱՐԱՄ — Ի՞նչ ա­նուն ես կպցրել:

ԱՆՆԱ — «­Փոր­սու­ղը մթութ­յան մեջ»:

ԱՐԱՄ — Կա­րո­ղա­նում ես դի­պուկ ա­նուն­ներ կպցնել: Շատ մի մտա­ծիր, մի­ջազ­գա­յին ու­ժե­րը գա­լիս են, ար­դեն կո­շիկ­ներն են հագ­նում, փրկութ­յու­նը մոտ է:

ԱՆՆԱ — Այն­քան ծրագ­րեր ու­նեի, այն­քան ե­րա­զանք­ներ: Հի­մա եմ հաս­կա­նում, եր­ջա­նիկ օ­րե­րը սո­վե­տի ժա­մա­նակ էր. մեկ կու­սակ­ցութ­յուն, մեկ ընտ­րութ­յուն, նույ­նիսկ բերկ­րանք էինք ստա­նում:

ԱՐԱՄ — Ք­նիր, մինչև ծո­վը հան­դարտ­վի:

ԱՆՆԱ — Այս ծո­վը եր­բեք չի հան­դարտ­վի:

ԱՐԱՄ — Ա­ռա­վոտ­յան ար­ևը կծա­գի:

ԱՆՆԱ — Չի ծա­գի, խա­վար է, մութ, ուր­վա­կան­ներն են պտտվում նա­վի վրա:

ԱՐԱՄ — Ք­նիր ու հանգս­տա­ցիր:

ԱՆՆԱ — Ես ու­զում եմ քնել, աչ­քերս փակ­վում են, բայց ու­ղեղս է աշ­խա­տում, վատ բա­ներ է մտա­ծում: Ես չեմ կա­րո­ղա­նում զսպել հո­գուս ճի­չը:

ԱՐԱՄ – Ճ­չա՝ կհանգս­տա­նաս:

ԱՆՆԱ — Ո՞վ եմ ես, ին­չո՞ւ եմ փախ­չում: Դու ճա­նա­չո՞ւմ ես մի կնոջ, ում ա­նու­նը Ան­նա է:

ԱՐԱՄ — Ա­ռա­ջին ան­գամ եմ տես­նում:

ԱՆՆԱ — Խեղճ Ան­նա, նույ­նիսկ սի­րե­կանդ քեզ չճա­նա­չեց: Ե­րա­նի նրան, ով ինքն ի­րեն ճա­նա­չում է:

Գա­լիս է նա­վաս­տին:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պե­տը հրա­մա­յեց ժա­մը 24-ին բո­լո­րը լի­նեն տախ­տա­կա­մա­ծի վրա:

ԱՐԱՄ — Դո՞ւ ես ուր­վա­կան­նե­րին տես­նում:

Մ­թութ­յուն:

Պատ­կեր չոր­րորդ

Տախ­տա­կա­մած են գա­լիս Ան­նան, Ա­րա­մը, Մա­րիա­մը, մա­տու­ցողն ու նա­վաս­տին: Ցուրտ է, մրսում են, բա­րա­քից լսվում է մարդ­կանց եր­գը:

ԱՆՆԱ — Ծի­ծա­ղե­լի վի­ճա­կի մեջ ենք հայտն­վել, դո­ղում ենք ե­րե­խա­յի նման:

ՆԱՎԱՍՏԻ – Մի վա­խե­ցեք, նա­վա­պետն այն­քան էլ սար­սա­փե­լի չէ:

ԱՆՆԱ — Ցուրտ է, հի­մար, ցրտից ենք դո­ղում: Ին­չո՞ւ է ու­շա­նում:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա ի­րա­վունք ու­նի ու­շա­նա­լու:

ԱՐԱՄ — Ցույց է տա­լիս իր իշ­խա­նութ­յու­նը:

ԱՆՆԱ — Մինչև ոս­կոր­ներս սա­ռել եմ, ա­րի նա­վախ­ցիկ գնանք:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Չի կա­րե­լի, հրա­մայ­ված է՝ բո­լո­րը լի­նեն տախ­տա­կա­մա­ծում:

ԱՆՆԱ — Ես նրա նա­վաս­տին չեմ, ես ա­զատ մարդ եմ:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Դուք նրա նա­վի վրա եք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Կա­րող եմ ա­ռա­ջար­կել ռոմ. մի կում խմենք կտա­քա­նանք:

Բո­լո­րը խմում են:

ԱՆՆԱ — Այս նվաս­տաց­ման հա­մար նրան չեմ նե­րի:

ԱՐԱՄ — Նա շատ կտխրի:

ՆԱՎԱՍՏԻ – Ու­շադ­րութ­յո՛ւն, նա­վա­պետ Տի­կը գա­լիս է:

Կա­ղա­լով ներս է մտնում նա­վա­պե­տը, մռայլ հա­յացք է գցում նրանց վրա: Խո­սե­լիս կար­ծես մռնչա:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Բո­լո՞րն են այս­տեղ:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ա­յո՛, նա­վա­պետ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Փո­թո­րիկ է, իսկ մենք կար­ծես չենք տես­նում, ոչ էլ լսում ենք նրա մռնչո­ցը: Նա­յեք ձեր չորս կող­մը, ա­ղի ջուր է, շնաձկ­նե­րով լի, իսկ ծո­վա­հար­սե­րի եր­գը ինչ­քան էլ քաղցր հնչի՝ ո­րո­գայթ է: Վա­խե­ցեք քաղցր եր­գե­րից, վա­խե­ցեք, երբ դեմ­քիդ ժպտում են: (­Դա­դար:) Ուշ­քի ե­կեք, տիկ­նայք ու պա­րո­նայք… (Ան­նան զկրտում է:) Նո­րից եմ կրկնում… Ուշ­քի ե­կեք, վա­ղը ուշ կլի­նի: (Ան­նան զկրտում է, բո­լո­րը նրան են նա­յում:) Ահ­ռե­լի ա­լիք­նե­րը թափ­վում են նա­վիս վրա, ու­զում են խոր­տա­կել, ու­զում են ծվեն-ծվեն ա­նել, ու­զում են խեղ­դել: Այդ­ժամ մենք կհայտն­վենք ծո­վի հա­տա­կում:

ԱՆՆԱ — (զկրտում է): Մենք կխեղդ­վե՞նք:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Իմ հպարտ նավ, իմ զի­նա­կից ըն­կեր, մենք միա­սին ծո­վից ծով ենք ան­ցել, լո­ղա­ցել ենք մար­դա­կեր­նե­րի մի­ջով: Ան­մա­հութ­յուն չկա: Դուք՝ տի­կի՛ն, ճիշտ ըն­կա­լե­ցիք, բայց… նա­վա­պետ Տի­կը ողջ է… եր­բեք չի հանձն­վի:

ԱՆՆԱ — (զկրտում է): Չ­գի­տեմ՝ ի՞նչ է կա­տար­վում ինձ հետ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ջուր խմեք: (Ն­րան է մեկ­նում շի­շը, Ան­նան խմում է:)

ԱՆՆԱ — (զկրտում է): Չօգ­նեց:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Այս դժնդակ պա­հին կա­րող եք խոս­տո­վա­նել… ի՞նչ եք գո­ղա­ցել, տի­կին:

ԱՆՆԱ — Դուք չեք կա­րող մե­ղադ­րել ինձ գո­ղութ­յան մեջ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա­վաս­տի, պա­րան կա­պիր ա­ռա­գաս­տա­կայ­մից:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Լ­սում եմ:

ԱՆՆԱ — Նա­վա­պե՛տ, ես չգի­տեմ՝ ինչ եմ գո­ղա­ցել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Հե­տո կի­մա­նանք: (­Դա­դար:) Կար­ծես էլ չեք զկրտում, կա­տա­կում էի… Եվ այս­պես, տիկ­նա՛յք ու պա­րո­նայք, նավս ոչ ա­ռաջ է լո­ղում, ոչ էլ ետ: Դա մահ է: Ամ­բողջ աշ­խար­հի նա­վե­րը լո­ղում են ա­ռաջ, իսկ մենք տե­ղում պտույտ ենք տա­լիս: Եվս մի քա­նի օր, ու մենք կխոր­տակ­վենք: Պատ­ճա­ռը մեկն է. դա­ժան ու վրեժխն­դիր հո­գի­ներ ներ­խու­ժել են իմ նա­վը. դա­տը տե­ղի կու­նե­նա հենց այս­տեղ: Մե­ղա­վո­րին կնե­տենք ծո­վը: Գի­շեր­վա կե­սին նրանք կհայտն­վեն, ու մենք կլսենք նրանց քրքի­ջը: Ն­րանք մեզ վրա են ծի­ծա­ղում: Ա­լեք­սա՛նդր, ցույց տուր՝ ինչ­պես են ծի­ծա­ղում:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Հ հ հ, հի, հի, հի, գռմռգռ, դռդռդռ, հե­տո ե­րե­խա­ներ են ծի­ծա­ղում, սղո­ցի ձայն, մկրա­տի ճայ­թոց:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ում նյար­դե­րը թույլ են, թող ռոմ խմի: Ձե­զա­նից ո՞վ է ցա­մա­քի վրա մեղք գոր­ծել, այն­պի­սի մեղք, որ չեք կա­րո­ղա­նում մար­սել:

ԱՆՆԱ — Դե բնա­կան է, նրանք Մա­րիա­մին են փնտրում, նե­տեք նրան ծո­վը, ու հար­ցը կլուծ­վի:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Կար­ծում ես՝ նա ա­մե­նա­մեծ մեղ­սա­գո՞րծն է… Խո­սեք, պա­րոն­նե՛ր… Մենք ի­րա­վունք չու­նենք լռե­լու…

ԱՐԱՄ — Սե­փա­կան ե­րե­խա­նե­րին սպա­նե­լը ա­մե­նա­մեծ մեղքն է:

ՄԱՐԻԱՄ — Ն­րանք ա­մեն օր ինձ­նից հաց էին ու­զում, ես չէի կա­րո­ղա­նում նրանց կե­րակ­րել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բո­լորս էլ ի ծնե դա­տա­պարտ­ված ենք մեղ­քեր գոր­ծե­լու: Մար­դուն այդ­պի­սին են ստեղ­ծել, դա է կյան­քի ա­ռաջ մղող ու­ժը: Իսկ թե ա­մե­նա­մեծ հան­ցան­քը Մա­րիա­մինն է, թող Աստ­ված ո­րո­շի: Դա նրա գործն է: Մենք սո­վո­րա­կան մահ­կա­նա­ցու ենք:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Թող­նենք Աստ­ծո ար­դար դա­տաս­տա­նի՞ն, տե­ղին չէ, մենք հենց հի­մա պի­տի ո­րո­շում կա­յաց­նենք: Ո՞վ է ու­զում խոս­տո­վա­նել… Լավ, ա­ռա­ջի­նը ես կփոր­ձեմ: (­Դա­դար:) Ես ցա­մա­քում չկա­րո­ղա­ցա դի­մա­նալ մարդ­կա­յին անմ­տութ­յա­նը: Նավ գնե­ցի, դուրս ե­կա բաց ծով: Ծո­վը դի­մա­վո­րեց ինձ փո­թո­րիկ­նե­րով, բայց ես դի­մա­ցա. ա­ռա՛ջ, իմ ան­վե­հեր նավ, եր­բեք ետ մի նա­յիր: Նա հան­դուր­ժեց իմ գո­յութ­յու­նը. ար­դեն քա­նի տա­րի է՝ նա­վար­կում եմ: Ճիշտ է, կորց­րել եմ աչքս, ոտ­քիս մի մա­սը, բայց ես կամ, կանգ­նած եմ իմ նա­վի վրա: Ե­թե հո­գի­նե­րը մեղքս հա­մա­րեն ա­մե­նա­ծանրն ու մա­տով ինձ ցույց տան, ես ծո­վը կնետ­վեմ, որ­պես­զի իմ մա­հը ձեզ փրկութ­յուն բե­րի: Ե­թե, ի­հար­կե, դուք ար­ժա­նի եք… Ես վեր­ջաց­րե­ցի, հա­ջոր­դը ո՞վ է:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես մե­ղա­վոր չեմ: Աֆ­րի­կա­յում ըն­դուն­ված է՝ ու­ժե­ղը ու­տում է թույ­լին. ինչ­պես առ­յուծն ու­տում է եղ­նի­կին, վագ­րը՝ գո­մե­շին: Բո­լորս էլ ստեղծ­ված ենք Աստ­ծո կա­մոք: Սր­ճա­րա­նա­տե­րը թույլ անձ­նա­վո­րութ­յուն էր, երբ ատր­ճա­նա­կը դեմ տվի ճա­կա­տին, նա տա­կը մի­զեց:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Թեև դեմ եմ այդ տրա­մա­բա­նութ­յա­նը, բայց ճշմար­տութ­յուն կա, հի­շիր, ե­թե ուր­վա­կան­նե­րը մա­տով քեզ ցույց տան, փրկութ­յուն չու­նես:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես դեմ չեմ զո­հա­բե­րութ­յա­նը:

ԱՆՆԱ — Ես ան­մեղ եմ: Հա­վա­տաց­նում եմ ձեզ, ես ոչ մե­կին վա­տութ­յուն չեմ ա­րել, ինձ ա­րել են, իսկ ես նե­րել եմ, նույ­նիսկ քեն չեմ պա­հել: Դուք ի­րա­վունք չու­նեք ինձ կաս­կա­ծան­քով նա­յել: Ի­հար­կե, կան պատ­մութ­յուն­ներ, բայց այն­քան չնչին են, ո­չինչ չա­սող, նույ­նիսկ ծի­ծա­ղե­լի է հի­շել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Տի­կին, դուք ան­մե­ղութ­յան խորհր­դա­նիշ եք, նույ­նիսկ շնաձկ­նե­րը չեն փոր­ձի ձեզ կուլ տալ: Իսկ դո՞ւք ինչ կա­սեք:

ԱՐԱՄ — Ին­չի՞ մա­սին:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Փո­թորկ­վում է ծո­վը, նավս տե­ղից չի շարժ­վում, մենք կա­րող ենք խեղդ­վել… Դուք, ի՞նչ է, կույր ե՞ք:

ԱՐԱՄ — Տես­նում եմ, բայց ոչն­չով չեմ կա­րող ձեզ օգ­տա­կար լի­նել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ – Ան­մե՞ղ եք:

ԱՐԱՄ — Հա­մե­մա­տած մյուս­նե­րի՝ ա­յո, ըն­դա­մե­նը սի­րում էի գա­րե­ջուր խմել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ե­թե ուր­վա­կան­նե­րը հենց քեզ ցույց տան, փրկութ­յուն չու­նես:

ԱՐԱՄ — Ես հա­մեստ մարդ եմ, դժվար թե նրանց ու­շադ­րութ­յու­նը գրա­վեմ, բայց պա­հան­ջի դեպ­քում կնետ­վեմ ծո­վը:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Լ­սեք, դուք այն­քան հեշտ եք հա­մա­ձայն­վում… Բայց չէ՞ որ ծո­վը մահ է:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, ար­դեն կես­գի­շեր է: (Սկզ­բից թույլ, հե­տո ամ­բողջ ու­ժով լսվում է ո­գի­նե­րի ծի­ծա­ղը:) Ն­րանք գա­լիս են:

ԱՆՆԱ — Մենք բո­լորս կմեռ­նենք:

ԱՐԱՄ — Փախ­չել է պետք այս ա­նիծ­ված նա­վից:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ո՞ւր, վտառ­նե­րով շնաձկ­ներ են լո­ղում, բա­վա­կան է ոտքդ ջրին դիպ­չի, կդառ­նաս կե­րա­կուր:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Քա­մի էլ չկա… այս ինչ ա­նիծ­յալ լռութ­յուն է:

Ճ­չա­լով ներս են խու­ժում ո­գի­նե­րը: Ն­րանք ա­վե­րում են տախ­տա­կա­մա­ծը, մկրա­տը չխկչխկում է, ե­րե­խա­նե­րը՝ հռհռում և­ այլն… Նա­վի բնա­կիչ­նե­րը սար­սա­փա­հար փախ­չում են: Ա­մեն մե­կը տես­նում է իր թշնա­մուն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Բո­լորդ միա­սին պայ­քա­րեք, դուք մի հանձն­վեք: Թո՛ւրս… (­Նա­վաս­տին նրան է տա­լիս թու­րը, նա թրա­տում է աջ ու ձախ🙂 Ես քեզ մեկ ան­գամ սպա­նել եմ, կսպա­նեմ երկ­րորդ ան­գամ… (­Հու­սա­հատ🙂 Կար­ծում էի՝ մեր պատ­մութ­յու­նը վեր­ջա­ցել է, նե­րիր, ե­թե կա­րող ես… (­Ձեռ­քե­րով փա­կում է դեմ­քը🙂

ԱՆՆԱ — Թույլ չեմ տա՝ մա­զերս կտրես: Ես հա­սուն կին եմ, կա­րող եմ ինձ պաշտ­պա­նել: (­Վա­զում է բե­մով🙂 Ես պա­տա­հա­բար նրա աչ­քը հա­նե­ցի, ձեռքս դո­ղաց, չհաս­կա­ցա՝ ինչ կա­տար­վեց… Ինձ կո­ղով տվեք, գլուխս թաքց­նեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ձեր կո­ղո­վը, տի­կի՛ն: (Ան­նան հագց­նում է գլխին🙂 Չէի ա­սի, որ ծի­ծա­ղե­լի չեք: Հա, ինչ մնում է քեզ, սրճա­րա­նա­տե՛ր, մե­ղա­վո­րը դու էիր, պի­տի ու­ժեղ լի­նեիր, որ պաշտ­պա­նեիր ինքդ քեզ:

ԱՐԱՄ — Մայ­րի՛կ, քեզ մե­նակ թո­ղե­ցի մահ­վան ժա­մին, տղեր­քի հետ գա­րե­ջուր էի խմում, չէի հաս­կա­նում, որ մա­հը հա­վերժ է: Էլ եր­բեք ի­րար չենք տես­նի: Նե­րիր… նե­րիր:

ՄԱՐԻԱՄ — Ն­րանք են իմ փոք­րիկ տղա­նե­րը, նրանք քաղ­ցած են, ինձ ու­տե­լիք տվեք, խնդրում եմ: (­Մա­տու­ցո­ղը ու­տե­լիք է տա­լիս🙂 Կե­րեք, իմ տղա­ներ, կե­րեք, կշտա­ցեք, կե­րեք, սի­րե­լի­ներս, կե­րեք-կշտա­ցեք, կե­րեք-կշտա­ցեք, կե­րեք-կշտա­ցեք. այդ ա­նիծ­յալ ու­տե­լի­քը մեզ ի­րա­րից հե­ռաց­րեց: Հա, մե­ղա­վոր եմ, տա­րեք ինձ ձեզ հետ…

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, նա­վը դան­դաղ սուզ­վում է… Նա­վա­պետ, քո նա­վը սուզ­վում է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա իմ աչ­քը հա­նեց, իսկ ես կո­կոր­դը կտրե­ցի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Նա­վա­պե­տը հա­վա­նա­բար մո­ռա­ցել է, որ աչ­քը թրա­ձուկն է հա­նել:

ԱՐԱՄ — Իմ կար­ծի­քով, բո­լորս էլ ստում էինք:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պե՛տ, սուզ­վում ենք:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա­վա­պետ Տի­կը եր­բեք չի հանձն­վում: Բաց ամ­բա­րը, մարդ­կանց ծո­վը լցրու:

ԱՐԱՄ — Նա­վա­պետ, նրանք մարդ են:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ն­րանք մարդ չեն, ապ­րանք են, իսկ ապ­րան­քը ի­րա­վունք չու­նի, ինչ­պես այս բա­ժա­կը, որ նե­տում եմ ծո­վը: Նա չի կա­րող բո­ղո­քել:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Ախր նրանք գիտ­նա­կան­ներ են, ին­ժե­ներ­ներ, նրանց պի­տի ձեռ­քե­րի վրա պա­հել, որ երկ­րի հա­մար զեն­քեր ստեղ­ծեն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ե­թե կա­րող էին զեն­քեր ստեղ­ծել, իմ ամ­բա­րում չէին հայտն­վի: Նա­վաս­տի՛, կա­տա­րի՛ր հրա­մա­նը:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Լ­սում եմ:

Նա­վաս­տին կա­տա­րում է հրա­մա­նը, լսվում է մարդ­կանց վայ­նա­սու­նը:

ԱՆՆԱ – Նա­յեք՝ շնաձկ­նե­րը ինչ­պես են լա­փում մարդ­կանց:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հի­մա շնաձկ­նե­րը կճար­պա­կա­լեն:

ԱՐԱՄ — Խեղճ մար­դիկ, Աստ­ված ին­չո՞ւ էր ձեզ կյանք պարգ­ևել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Վասն ոչն­չի: Պա­րո­նա՛յք, դեռ վաղ է ու­րա­խա­նալ, որ ա­զատ­վել ենք ո­գի­նե­րից: Ինչ­պես տես­նում եք, նավս տե­ղից չի շարժ­վում: Դա նշա­նա­կում է, որ մե­զա­նից մե­կը նա­վը պի­տի լքի: (Ի­րար են նա­յում:) Ո՞վ է ցան­կա­նում իր կյան­քը զո­հել հա­նուն բո­լո­րի:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես, ես պատ­րաստ եմ կյանքս զո­հել հա­նուն ձեզ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ու­րիշ ցան­կա­ցող­ներ չկա՞ն:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես մա­հը կըն­դու­նեմ ինչ­պես իմ ե­րե­խա­նե­րը՝ ա­ռանց ճչո­ցի:

ԱՆՆԱ — Նա­վա­պե՛տ, կար­ծում եմ, նրա խնդրան­քը պի­տի բա­վա­րա­րեք: Ան­ձամբ ես կողմ եմ:

ԱՐԱՄ — Բայց նա հո­գե­կան խնդիր­ներ ու­նի, ան­մեղ­սու­նակ է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դե ինչ, նա­վից դուրս կնե­տենք ան­պետք ի­րե­րը: Մա­տու­ցո՛ղ, կա­տա­րիր տի­կին Մա­րիա­մի խնդրան­քը:

ԱՆՆԱ — Մ­նաս բա­րով, իմ փոք­րիկ Մա­րիամ: Ես քեզ կհի­շեմ իմ ա­ղոթք­նե­րում:

ՄԱՐԻԱՄ — Շ­նոր­հա­կա­լութ­յուն, տի­կի՛ն:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Գ­նանք, ինքդ էլ չես հաս­կա­նում՝ ինչ ես ա­նում:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես շու­տով կտես­նեմ իմ ե­րե­խա­նե­րին:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Տի­կին, պա­րոն­ներ, պատ­վի կանգ­նեք: Մե­զա­նից լա­վա­գույ­նը գնում է ինք­նա­զո­հութ­յան:

Բո­լո­րը զգաստ կանգ­նում են: Մա­րիամն ու մա­տու­ցո­ղը հե­ռա­նում են:

ԱՆՆԱ — Ե­կեք ա­ղո­թենք նրա հո­գու հա­մար:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Մեկ րո­պե լռութ­յամբ հար­գենք նրա նա­հա­տա­կութ­յու­նը:

Գա­լիս է մա­տու­ցո­ղը:

ԱՆՆԱ — Նա ի՞նչ ա­սաց:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ա­սաց՝ Տեր, ես քոնն եմ, ու նետ­վեց ծո­վը:

ԱՆՆԱ — Նա գնաց դրախտ՝ ե­րե­խա­նե­րի մոտ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Բո­լորդ ան­ցեք ձեր նա­վախ­ցիկ­նե­րը: Դա հրա­ման է:

ԱՆՆԱ — Իսկ ի՞նչ ենք ու­տե­լու:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տա­վա­րի գլու­խը թաքց­րել էիք խոր­դա­նո­ցում, ես կբե­րեմ ձեր նա­վախ­ցի­կը, տի­կի՛ն:

Մ­թութ­յուն:

Հին­գե­րորդ պատ­կեր

Ան­նա­յի ու Ա­րա­մի նա­վախ­ցի­կը: Սե­ղա­նին տա­վա­րի գլուխն է: Ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը՝ թմբու­կը վզից կախ­ված:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Նա­վա­պետն ա­սաց՝ սա մեր վեր­ջին ընթ­րիքն է, վեր­ջին կռի­վը մեր կյան­քի…

ԱՆՆԱ — Ու­զում է ա­սել, որ խեղդ­վե­լո՞ւ ենք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ու­զում է ա­սել՝ այս գլու­խը ծան­րա­մարս է, գի­շե­րը չեք կա­րող մար­սել:

ԱՐԱՄ — Մինչև խոր­տակ­վե­լը պետք է կար­գա­վո­րենք մեր գոր­ծե­րը: Կին չու­նե­ցա, ե­րե­խա­ներ՝ նույն­պես, հայ­րե­նի տու­նը հա­վա­նա­բար եղ­բորս տղան կգրա­վի: Էլ ի՞նչ մնաց. ո­չինչ…

ԱՆՆԱ — Իսկ առ­նետ­նե­րը ին­չո՞ւ չեն փախ­չում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Պա­հա­րա­նում դեռ ու­տե­լիք կա, մինչև չվեր­ջաց­նեն՝ չեն փախ­չի:

ԱՐԱՄ — Դուք թմբուկ նվա­գել գի­տե՞ք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Վա­ղուց չեմ փոր­ձել:

Ներս է մտնում Նա­վա­պետ Տի­կը:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Տե­սա՞ք, նավս ինչ­պես դուրս պրծավ ա­լիք­նե­րի մի­ջից. ե­կա ա­սե­լու՝ փրկա­գո­տի հա­գեք, հա­ջորդ ա­լի­քին դժվար դի­մա­նանք: Վերց­րեք…

Տա­լիս փրկա­գո­տի­նե­րը, Ա­րամն ու Ան­նան հագ­նում են:

ԱՆՆԱ — Իսկ դո՞ւք, նա­վա­պե՛տ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա­վա­պետ Տի­կը չի լքի իր նա­վը: Մենք նույն ճա­կա­տա­գիրն ու­նենք:

Ներս է խու­ժում նա­վաս­տին:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, կա­տա­ղի ա­լիք­նե­րը մո­տե­նում են, նա­վը խոր­տակ­վում է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Պա­պանձ­վի՛ր, շո՛ւն, ոչ մի ա­լիք չի կա­րող նավս խոր­տա­կել: Ա­նունդ փո­խիր. Ա­լեք­սանդ­րը մեծ էր, իսկ դու՝ փոքր: Մի խառն­վիր մե­ծե­րի գոր­ծե­րին: Գ­նա, կպիր ղե­կին, ցռու­կը ուղ­ղիր ա­լիք­նե­րի դեմ: (­Նա­վաս­տին գնում է:) Տի­կին, պա­րոն­ներ, ձեզ հրա­ժեշտ եմ տա­լիս: Թող երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը ձեզ ա­պա­վեն լի­նեն: Այս օր­հա­սա­կան պա­հին ձեզ պա­հեք ար­ժա­նա­պատ­վո­րեն: Մ­նաք բա­րով: (Գ­նում է:)

ԱՐԱՄ — Այս ա­մե­նին ի՞նչ ա­նուն կտաս:

ԱՆՆԱ — «­Քա­ռատ­ված ա­վա­նա­կի ջղաձ­գութ­յուն»:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ե­թե մեռ­նե­լու ենք, ա­պա թմբուկ­նե­րի հար­ված­նե­րի տակ:

ԱՐԱՄ — Ես կմաս­նակ­ցեմ քո շքեր­թին: (­Մո­տե­նում է դաշ­նա­մու­րին:) Ու­ժեղ խփիր, մա­տու­ցող, կյան­քը դեռ չի վեր­ջա­ցել:

Ա­րամն ու մա­տու­ցո­ղը նվա­գում են:

ԱՆՆԱ — Ես չեմ ու­զում ջրա­հեղձ լի­նել, շատ տգեղ տեսք կու­նե­նամ: Տեր Աստ­ված, ես այս ի՞նչ ա­րե­ցի:

Վե­ցե­րորդ պատ­կեր

Խա­ղաղ ծո­վը և­ արև: Ծո­վում լո­ղում են Ան­նան, Ա­րա­մը, Մա­րիա­մը: Ն­րանց է միա­նում մա­տու­ցո­ղը: Եր­ևում են շնաձկ­ներ ու դիակ­ներ:

ԱՆՆԱ — Ֆու, ջուր լցվեց բե­րանս: Ա­ղի է: (­Կանգ­նում է, նա­յում չորս կող­մը, սկսում է պատ­մել🙂 Հե­տո ե­ղավ այն, ին­չը կան­խա­տե­սել էի. մի մեծ ա­լիք մեզ քշեց ծով, իսկ նավն ան­հե­տա­ցավ: Խեղճ իմ նա­վա­պետ, ինչ­քան էր հպար­տա­նում իր նա­վով: Հա­վա­նա­բար խու­թե­րին դի­պավ, ջար­դուփ­շուր ե­ղավ: Ե­թե ինձ լսեր, նա­վա­հան­գիստ կվե­րա­դառ­նա­յինք ու չէինք խոր­տակ­վի: Այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, նրան խղճում եմ, նա չկա­րո­ղա­ցավ մեզ տեղ հասց­նել… Լ­ռութ­յու­նը այն­քան շատ է, կար­ծես ա­նա­պա­տում լի­նեմ: Արևն էլ այն­պես է այ­րում, որ աչ­քե­րիս առջև սևա­նում է: Որ ի­մա­նա­յի՝ ար­ևից տանջ­վե­լու եմ, հո­վա­նոց կվերց­նեի: Ծով ա­սա­ծը ա­ղի ջուր է՝ լցված մի մեծ փո­սում: Ոչ մի ռո­ման­տիկ բան չկա, միայն կա­րող ես ա­տել: Ես չեմ կա­րո­ղա­նում ինձ նե­րել. կար­ծես այս վի­ճա­կից դուրս պրծնելն ու­ժե­րիցս վեր է: Մայրս ի­մա­նա՝ կգժվի:

Լո­ղա­լով ան­հե­տա­նում է, լո­ղա­լով եր­ևում է Ա­րա­մը. նա հու­սա­հատ տեսք ու­նի:

ԱՐԱՄ — Ես ու­զե­ցի ջար­դել իմ մեջ ապ­րող ա­մե­նօր­յա ձանձ­րույ­թը՝ սուրճ, սի­գա­րեթ… գա­րե­ջուր էի խմում ըն­կեր­նե­րիս հետ, իսկ երբ գա­լիս էի տուն, վա­ռում էի լամպն ու նա­յում ա­ռաս­տա­ղին՝ իսկ ին­չո՞ւ այ­սօր ինք­նաս­պան չլի­նեմ: Մի պահ պատ­կե­րաց­նում էի ա­ռաս­տա­ղից կախ­ված մար­մինս… Ա­մեն օր նույ­նը և­ ոչ մի շար­ժում: Մինչև հան­դի­պե­ցի Ան­նա­յին: Նա ինձ ա­ռա­ջար­կեց ապ­րել ան­սահ­ման պատ­րանք­նե­րի մեջ: Ես ա­զա­տութ­յուն զգա­ցի, բայց սար­սա­փե­ցի, ո­րով­հետև ա­զա­տութ­յան մեջ ապ­րելն ար­յան համ ու­ներ: Ա­հա ուր հա­սա՝ չորս կողմս ջուր է, ոտքս գետ­նին չի հաս­նում… Ես մթութ­յան մեջ եմ, ո­չինչ չեմ տես­նում: Խար­խա­փե­լով եմ ա­ռաջ գնում, նույ­նիսկ շնաձկ­նե­րի հար­ևա­նութ­յամբ ապ­րե­լը գե­րա­դա­սե­լի է: Այն Ա­րա­մը եր­բեք չի վե­րա­դառ­նա հին բոր­բո­սը կե­րած տու­նը: (­Լո­ղում է:) Ո՞ւր եմ լո­ղում, ո՞ւր է տա­նում իմ մթագ­նած հո­գին, որ­տե՞ղ եմ հանգր­վա­նե­լու… ես ոչ մե­կին չեմ մե­ղադ­րում:

Լո­ղա­լով ան­հե­տա­նում է, եր­ևում է Մա­րիա­մը:

ՄԱՐԻԱՄ — Երբ ինձ գցե­ցի ծով, ըն­կա ու­ղիղ շնաձ­կան ե­րա­խը: Նա զզվան­քով թքեց ու փա­խավ: Ոչ մի շնա­ձուկ չի մո­տե­նում, հենց ինձ տես­նում են, փախ­չում են: Ն­րանք զգում են, որ մեղ­քե­րի մեջ թաղ­ված եմ, ինձ­նից գար­շե­լի հոտ է գա­լիս. ման­կաս­պա­նի հոտ: Մի՞­թե հրեշ եմ դար­ձել… Տե՛ր Աստ­ված, ինձ լսո՞ւմ ես, ե­թե մի փոքր օգ­նեիր, Մա­րիա­մը չէր կորց­նի բա­նա­կա­նութ­յու­նը: Մա­րիա­մը ե­րե­խա­նե­րին չէր սպա­նի: Ին­չո՞ւ եմ ա­նիծ­ված, ին­չո՞ւ… (­Հան­դի­պում է փքված դիա­կի🙂 Նա­յիր, ոնց է փքվել էս հաս­տա­փոր մի­լիո­նա­տե­րը: Ամ­բողջ ճա­նա­պար­հին խո­սում էր իր կորց­րած մի­լիոն­նե­րից… Շ­նաձկ­նե­րը քեզ կու­տեն, և դու կդառ­նաս կեղտ, ինչ­պես կեն­դա­նի ժա­մա­նակ էիր: (Հ­րում է դիա­կը:) Հե­ռո՛ւ, քեզ­նից էլ է հոտ գա­լիս, կա­րող էիր, չէ՞, մի փոքր ինձ օգ­նել: (­Լո­ղում է, հան­դի­պում է մեկ այլ դիա­կի🙂 Իսկ սա գիտ­նա­կան էր, ու­զում էր իր հայտ­նա­գոր­ծութ­յու­նը վա­ճա­ռել ար­տա­սահ­մա­նում, որ հարս­տա­նա: Շ­նա­ձու­կը քեզ էլ կու­տի, ոչ մեկդ շնաձկ­նե­րից չեք փախ­չի: Դուք բո­լորդ դա­տա­պարտ­ված եք: Ե­թե Աստ­ված ձեզ նե­րի, շնաձկ­նե­րը նե­րել չգի­տեն:

Լո­ղա­լով հե­ռա­նում են, եր­ևում է Ան­նան:

ԱՆՆԱ — Եվ այս­պես, ես ե­րա­զում չեմ, այլ ա­ղի ջրի մեջ: Սո­ված եմ ու ծա­րավ, ջրի մա­սին մտա­ծե­լիս ուշքս գնում է: Տեր Աստ­ված, շնա­ձու­կը… մի՞­թե կա­րե­լի է այս­պի­սի կեն­դա­նի ստեղ­ծել, նա կա­րող է ինձ ու­տել ա­ռանց իմ կամ­քը հարց­նե­լու: Հե­ռու, ա­նա­սուն, ես հա­մով կա­նան­ցից չեմ, նի­հար եմ, ոս­կոր­ներս են եր­ևում: Հենց հաս­նեմ տուն, ա­մեն ուր­բաթ օր շնաձ­կան խո­րո­ված եմ պատ­վի­րե­լու: (Շ­նա­ձու­կը հե­ռա­նում է, եր­ևում է դիակ­նե­րից մե­կը🙂 Այս դիա­կը կին ու­ներ, ե­րե­խա­ներ, տուն, հայ­րե­նիք, ինչ մեծ հույ­սով էր ծո­վը մտել… հի­մա փքված լող է տա­լիս: Շ­նա­ձու­կը… ես քեզ կմտցնեմ նրա ե­րա­խը, որ կեն­դա­նի մնամ: Խոս­տա­նում եմ մոմ վա­ռել: (­Դիա­կը մտցնում է շնաձ­կան ե­րա­խը, իսկ ին­քը լո­ղա­լով փախ­չում: Ճա­նա­պար­հին ա­թոռ է հան­դի­պում, բարձ­րա­նում է վրան🙂 Եր­բեք չէի մտա­ծի, որ ծովն այս­քան տգեղ է:

ԱՐԱՄ — Ար­ևը այ­րում է, լե­զուս ու­ռել է, շուր­թերս չո­րա­ցել, չորս կող­մը շնաձկ­ներ են, իսկ ես դեռ հույս ու­նեմ, որ կապ­րեմ: Հի­մար, ին­չո՞ւ հա­մա­ձայ­նե­ցի ծով դուրս գալ: Ես, որ օր­վա ար­կած­ներ ո­րո­նողն էի: Մարդ չպի­տի իր սահ­ման­նե­րից դուրս գա: Ինչ Աստ­ված տվել է, այն է քո­նը: Այդ կի­նը կա­խար­դեց ինձ. բռնեց քթիցս ու դրեց պա­յու­սա­կի մեջ: Նա ինձ ստի­պեց հա­վա­տալ իր տա­րօ­րի­նա­կութ­յուն­նե­րին: Եվ ես հա­վա­տա­ցի: Կար­ծում էի՝ ինձ կփրկի, իսկ նա ինձ նե­տեց ծո­վը, որ­տեղ պատ­րաստ եմ մի բա­ժակ ջրի հա­մար ա­մեն ինչ զո­հել:

Մա­րիամն ու Ա­րա­մը ի­րար են դիպ­չում: Ա­րա­մը բռնում է նրա ձեռ­քը:

ՄԱՐԻԱՄ — Բաց թող, ես վա­խե­նում եմ մարդ­կան­ցից:

ԱՐԱՄ — Մա­րիամ, շնաձկ­նե­րը քեզ չե՞ն կե­րել:

ՄԱՐԻԱՄ — Շ­նաձկ­նե­րը գի­տեն՝ ում են ու­տում, քեզ էլ կու­տեն:

ԱՐԱՄ — Հանգս­տա­ցիր, տի­կին, քո ող­բեր­գութ­յան մե­ղա­վո­րը ես չեմ:

ՄԱՐԻԱՄ — Կար­ծում ես՝ ե­րե­խա­ներ չե՞մ ու­նե­ցել, չե՞մ ճչա­ցել եր­կուն­քի ցա­վե­րից, նրանց կուրծք չե՞մ տվել… Ա­սա, դու կա­րո՞ղ ես ինձ նե­րել:

ԱՐԱՄ — Թող աստ­ված քեզ նե­րի:

ՄԱՐԻԱՄ — Իսկ ես ինչ­պե՞ս ինձ նե­րեմ, փշտ, փշտ, շան որ­դի­ներ…

ԱՐԱՄ — Խեղճ կին, ցա­վը նրան իր գիրկն է տա­րել: Հե­տաքր­քիր է, այ­սօր ի՞նչ օր է, ըն­կեր­ներս ի՞նչ են ա­նում, հաս­կա­նո՞ւմ եմ, որ ցա­մա­քի վրա են, չորս կող­մը ծա­ռեր են ա­ճում…

Լո­ղա­լով հե­ռա­նում է:

ԱՆՆԱ — Ինչ­պե՞ս ա­նեմ, որ ծո­վը չտես­նեմ, ինչ­պե՞ս ա­նեմ, որ ա­ղի ջուր կուլ չտամ, այս ա­մա­յի ծո­վում պի­տի ձուկ դառ­նաս, որ գո­յատ­ևես… Տեր Աստ­ված, ես շրջա­պատ­ված եմ շնաձկ­նե­րով, ո­րոնք միայն ու­տել գի­տեն, իսկ ծո­վի ջու­րը ա­ղի է, խմել չի լի­նում: Ես պատ­րաստ եմ մի բա­ժակ ջրի հա­մար ա­մեն զո­հո­ղութ­յան: Ծայ­րա­հեղ դեպ­քում պատ­րաստ եմ տրվել բո­լոր ցան­կա­ցող­նե­րին: Բա­րո­յա­կան ան­կում: Ա­հա թե ծո­վը մար­դուն ուր է հասց­նում, ինչ­պե՞ս ան­վա­նեմ այս ի­րա­վի­ճա­կը. «Ան­բա­րո­յա­կան կի­նը կանգ­նած է հո­տած ջրամ­բա­րի կենտ­րո­նում, ջուր է ա­ղեր­սում»: Ջուր, ջուր… Ս­տա­մոքսս այ­րում է, սիրտս՝ խառ­նում, օգ­նե­ցեք, մեռ­նում եմ… Մի՞­թե աշ­խարհն իմ ա­ղեր­սանք­նե­րը չի ու­զում լսել…

Դույ­լը ձեռ­քին հայտն­վում է մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բա­րի օր, տի­կին, կնե­րեք, որ թրջված տեսք ու­նեմ, հան­գա­մանք­նե­րը ստի­պում են փրկա­գո­տիով ներ­կա­յա­նալ:

ԱՆՆԱ – Ի՜նչ հա­ճե­լի է լսել մար­դու ձայն:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Դուք օգ­նութ­յուն էիք կան­չում… պա­խա­րա­կե­լի բան չկա, թեև թու­լութ­յան նշան­ներ եր­ևում են: Դուք օգ­նութ­յուն էիք սպա­սում աշ­խար­հից, բայց ես ե­կա: Ի՞նչ եք կա­մե­նում, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Դուք ի­րա­կա՞ն մարդ եք… (­Շո­շա­փում է մա­տու­ցո­ղին:)

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Մա­տու­ցո­ղին շո­շա­փե­լը պար­տա­դիր չէ, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — …նա գլուխ ու­նի, ա­կանջ­ներ, այ­տեր, ու­րեմն՝ մարդ է: (Ճմկ­տում է այ­տե­րը:)

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Մա­տու­ցող­նե­րը մարդ են, ցավ են զգում: Տի­կի՛ն, ցավ պատ­ճա­ռե­լը ար­դա­րաց­ված չէ:

ԱՆՆԱ — Ծո­վի կենտ­րո­նում մար­դու հան­դի­պե­լը ան­հա­վա­նա­կան է: Դուք մեր մա­տու­ցողն եք, չէ՞:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Այդ հաս­կա­նա­լու հա­մար պար­տա­դիր չէր այտս մաշ­կա­հան ա­նել:

ԱՆՆԱ — Նե­րի՛ր, իմ սի­րե­լի՛ մա­տու­ցող, ու­րախ եմ, որ շնաձկ­նե­րի շրջա­պա­տում հան­դի­պե­ցի ձեզ: Այն­քան ան­հա­վա­նա­կան է: Ձեր ոտ­քե­րին լո­ղակ­ներ են ա­ճել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Գե­րա­դա­սում եմ փրկա­գո­տի հագ­նել:

ԱՆՆԱ — Չե՞ք վա­խե­նում շնաձկ­նե­րից: Նա­յեք, մե­կը գա­լիս է մեր կողմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Շ­նաձկ­նե­րը հեռ­վից էլ են խո­հա­րա­րի հոտն առ­նում: (­Դույ­լից եր­կու դա­նակ է հա­նում:) Թող հա­մար­ձակ­վի մո­տե­նալ, ես նրա­նից քուֆ­թա կսար­քեմ: (Շ­նա­ձու­կը փախ­չում է:) Փա­խավ, նա զգաց՝ ինչ է սպաս­վում ի­րեն:

ԱՆՆԱ — Դուք ծո­վա­կա՞լ եք: Ա­սեք, որ փոքր ժա­մա­նակ ե­րա­զել եք ծո­վա­կալ դառ­նալ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Մտ­քովս էլ չի անց­նում, ես սի­րում եմ խո­հա­րա­րի մաս­նա­գի­տութ­յու­նը:

ԱՆՆԱ — Այդ մաս­նա­գի­տութ­յա­նը կա­րող է ցան­կա­ցած մարդ տի­րա­պե­տել, իսկ դուք հայտն­վե­ցիք ծո­վա­կա­լի պես, փրկե­ցիք ինձ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ց­տե­սութ­յուն, տի­կի՛ն, թող ծո­վա­կալ­նե­րը ձեզ ջուր հասց­նեն:

ԱՆՆԱ — Ս­պա­սեք, խնդրում եմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես ճա­նա­չում եմ հար­բե­ցող ծո­վա­կալ­նե­րին: Հույս չու­նե­նաք, որ նրանք ձեզ կօգ­նեն:

ԱՆՆԱ — Նե­րիր, ես վատ մտքով չա­սա­ցի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ծո­վի կենտ­րո­նում մի­միայն խո­հա­րա­րը կա­րող է ջուր ու­նե­նալ: (­Դույ­լի մի­ջից շշով ջուր է հա­նում:) Սա ե­դե­մա­կան խմիչք է, բո­լոր կեն­դա­նի­նե­րին կյանք է պարգ­ևում: Ձեր դեմ­քից եր­ևում է, որ ծա­րավ եք:

ԱՆՆԱ — Դուք խո­րա­թա­փանց միտք ու­նեք, սի­րե­լի՛ս:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Վերց­րեք ու Աստ­ծուն գո­հու­նա­կութ­յուն հայտ­նեք, որ անձ­նա­զոհ մա­տու­ցող-խո­հա­րար­ներ կան: (Ան­նան խմում է: Մա­տու­ցո­ղը հա­նում է հաշ­վիչ մե­քե­նան:) Սա էլ կտրո­նը: Ըն­դա­մե­նը ութ հա­զար դրամ: Կար­ծում եք՝ թա՞նկ է, կար­ծում եք՝ օգտ­վում եմ ձեր նեղ վի­ճա­կի՞ց: Ծո­վի կենտ­րո­նում ա­մեն մի կա­թիլ ջու­րը ոս­կու գին ու­նի: Վ­ճա­րեք ան­մի­ջա­պես. ա­պա­ռիկ գոր­ծարք­ներ չեմ ա­նում:

ԱՆՆԱ — Նե­րե­ցեք, բայց պա­յու­սակս թո­ղել եմ նա­վի վրա:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես պե­տութ­յան հար­կա­տուն եմ. ես հպար­տա­նում եմ, որ հարկ եմ վճա­րում:

ԱՆՆԱ — Դե, դուք էլ հաս­կա­նում եք, փո­թո­րիկ էր, միայն մտա­ծում էի կյան­քիս մա­սին, չհասց­րի դրա­մա­պա­նակս վերց­նել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ձեր փաս­տարկ­նե­րը հա­մո­զիչ չեն. փո­ղը ա­մեն տեղ ար­ժեք ու­նի:

ԱՆՆԱ — Ես էլ էի այդ­պես մտա­ծում… Հենց ափ հաս­նենք, կվճա­րեմ կրկնա­կին:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Վ­ճա­րե­լը պար­տա­դիր է, տի­կի՛ն:

ԱՆՆԱ — Ես կվճա­րեմ, երբ փող կու­նե­նամ:

Դա­դար:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ել­նե­լով հան­գա­մանք­նե­րից՝ կսպա­սեմ: (Եր­ևում է Ա­րա­մը🙂 Ա­հա ձեր ու­ղե­կի­ցը:

ԱՆՆԱ — Իմ խեղճ բա­րե­կամ, ու­րախ եմ, որ ողջ եք մնա­ցել:

ԱՐԱՄ — Տի­կի՛ն, ձեր ա­րա­ծը հան­ցա­գոր­ծութ­յուն էր: Դուք չպի­տի ինձ ծով քարշ տա­յիք:

ԱՆՆԱ — Ես ու­զում էի միա­սին ծո­վից ծով անց­նել:

ԱՐԱՄ — Մի ե­րա­զիր մի բան, ո­րը քեզ իր զոհն է դարձ­նե­լու:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տի­կի՛ն, պա­րո՛ն, մենք միա­սին ուժ ենք:

ԱՐԱՄ — Գա­րո՞ւն է, թե՞ ձմեռ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ա­մառ է:

ԱՐԱՄ — Իսկ ինձ մոտ ձմեռ է: Ես ո­չինչ չեմ տես­նում, կույր եմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Մի ան­հանգս­տա­ցեք, կյան­քում ոչ բո­լորն են տես­նում:

Լս­վում է Մա­րիա­մի ձայ­նը, լո­ղա­լով մո­տե­նում է:

ՄԱՐԻԱՄ — Պա­րոն­ներ, թույլ տվեք ձեզ միա­նամ:

ԱՆՆԱ — Ճա­նա­չե­ցի, Մա­րիամն է. քեզ շնաձկ­նե­րը չեն կե­րել: Նա ա­նիծ­ված է, նա ար­ժա­նի չէ գթասր­տութ­յան:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Տի­կի՛ն, մարդ­կանց վեր­ևից մի նա­յեք, ա­թո­ռից ի­ջեք ցած: (Ան­նան իջ­նում է:) Մենք եր­կար ճա­նա­պարհ ու­նենք գնա­լու: Մեկ­մե­կու ձեռք բռնեք ու հետ­ևեք ինձ:

ԱՆՆԱ — Ո՞ւր եք մեզ տա­նում, պա­րո՛ն:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հեռ­վում կղզի եմ տես­նում, ե­թե դա հալ­յու­ցի­նա­ցիա չէ՝ կփրկվենք:

ԱՆՆԱ — Ես այն կան­վա­նեմ «­Չի­րա­կա­նաց­ված ե­րազ­նե­րի հանգր­վան»:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ինչ­պես ու­զում եք ան­վա­նեք, միայն թե ցա­մա­քը ի­րա­կան լի­նի:

Ձեռք ձեռ­քի տված՝ դուրս են գնում:

ԵՐՐՈՐԴ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Ա­ռա­ջին պատ­կեր

Կղ­զի, կենտ­րո­նում՝ տնակ: Հայ­կը նստած է ստվե­րում: Ներս են մտնում Ան­նան, Մա­րիա­մը, Ա­րա­մը և մա­տու­ցո­ղը: Ն­րանք չեն նկա­տում Հայ­կին:

ԱՆՆԱ — Ես հա­վա­տում էի, որ փրկութ­յուն կա: Ինչ հա­ճե­լի է, երբ ոտ­քե­րիդ տակ հող է:

ԱՐԱՄ — Փր­կութ­յան մա­սին եք խո­սում, իմ ոտ­քե­րը հո­ղի վրա են, բայց դրա­նից վի­ճակս չի թեթ­ևա­նում: Ծո­վում կույր էի, ցա­մա­քում էլ եմ կույր, և չ­գի­տեմ՝ ինչ է սպաս­վում:

ԱՆՆԱ – Հա­մե­նայն­դեպս, շնաձկ­նե­րին կեր չդար­ձար:

ԱՐԱՄ — Ցա­մա­քի գի­շա­տիչ­նե­րը ա­վե­լի են կա­տա­ղի. նրանք կույր մար­դու էլ կու­տեն:

ԱՆՆԱ — Մա­տու­ցո­ղը մեզ հետ է, նա Աֆ­րի­կա­յում է սո­վո­րել:

ԱՐԱՄ — Հե­տո ի՞նչ, Աֆ­րի­կա­յում սո­վո­րա­կան առ­յուծ­ներ են, իսկ այս­տեղ չգի­տենք՝ ին­չի կհան­դի­պենք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հան­գիստ ե­ղեք, ինչ գի­շա­տիչ էլ հան­դի­պի, ձեռ­քիցս չի պրծնի: Դու վա­խե­նում ես, ո­րով­հետև կույր ես:

ԱՐԱՄ — Ա­յո, ես կույր եմ, ո­րով­հետև հա­մա­ձայ­նե­ցի քեզ հետ ճա­նա­պարհ ընկ­նել: Նոր հո­րի­զոն ենք բա­ցա­հայ­տե­լու, ա­զատ թռիչք…

ԱՆՆԱ — Տեր Աստ­ված, նա նո­րից սկսեց, իսկ ես ու­զում էի ա­մուս­նա­նալ:

ԱՐԱՄ — Մեր ճա­նա­պար­հը զրկանք­նե­րով լի էր ու ա­նի­մաստ: Ի՞նչ էիք ու­զում ա­պա­ցու­ցել. որ կա­րող եք ծով դուրս գալ, ա­ռա­գաստ­նե­րը բա­ցել ու ընկ­նել շնաձկ­նե­րի ե­րա՞­խը: Ա­զա­տութ­յուն ես ու­զում՝ սկզբից քո մեջ կա­ռու­ցիր ա­զա­տութ­յու­նը, հե­տո դուրս ել բաց ծով: Իսկ ե­թե կղզում նավթ լի­նի… Ն­րանք մեզ կստրկաց­նեն: (­Դա­դար:) Հի­մա կու­զեի տա­նը լի­նել, կնստեի բազ­մո­ցին, կմիաց­նեի հե­ռուս­տա­ցույցն ու գա­րե­ջուր կխմեի, ես չեմ հաս­կա­ցել, որ եր­ջա­նիկ եմ ե­ղել:

ԱՆՆԱ — Դու անց­յա­լով ես ապ­րում, վե­րա­դառ­նալ հնա­րա­վոր չէ: Մենք այս կղզում կա­րող ենք նոր կյանք սկսել:

ԱՐԱՄ — Քաղ­ցած ու ծա­րավ…

ԱՆՆԱ — Ծո­վում ձուկ կբռնենք:

ԱՐԱՄ — Դուք կույր եք ա­վե­լի, քան ես. չե՞ք զգում՝ ա­նա­պատ է:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հեռ­վում անձր­ևա­բեր ամ­պեր էին եր­ևում, բայց հի­մա չկան, նա­յեք չորս կող­մը, ո­չինչ չի ա­ճում:

ԱՐԱՄ — Ծո­վի մեջ չէի զգում կու­րութ­յունս, իսկ այս­տեղ ա­մեն քայ­լիս հա­մար պի­տի վա­խե­նամ: Ա­սա­ցեք՝ ին­չո՞ւ ես կու­րա­ցա:

ԱՆՆԱ — Ո­րով­հետև քո բազ­մո­ցի վրա նստած չես:

ԱՐԱՄ — Ծաղ­րո՞ւմ ես: Բախտդ բե­րեց, որ քեզ չեմ տես­նում, չեմ էլ ու­զում տես­նել, դու դի­մա­կա­վոր­ված հրեշ ես: Ծա­րավ եմ, մա­տու­ցող, ջուր տուր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Վեր­ջին շիշն է, ա­մեն մե­կիդ կա­րող եմ մի կում ջուր տալ: (­Բա­ժա­նում է նրանց:)

ԱՐԱՄ — Բան չհաս­կա­ցա: Խ­մենք մինչև վերջ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Մինչև ջուր գտնե­լը պի­տի դի­մա­նանք, պա­րո՛ն:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կա­րող եմ ջուր դառ­նալ:

ԱՆՆԱ — Մա­րիա՛մ, ջուր դառ­նալն անհ­նար է:

ՄԱՐԻԱՄ — Ծո­վում շնաձկ­ներն ինձ չկե­րան, ո­րով­հետև ես ջուր էի՝ թա­փան­ցիկ ու զու­լալ:

Բո­լո­րը նրան են նա­յում

ԱՆՆԱ — Միև­նույն է, ես հա­մա­ձայն եմ կյան­քիս մնա­ցորդն այս կղզում ապ­րել: Այս­տեղ մենք ենք մեր գլխի տե­րը: Կապ­րենք միա­սին, մի ըն­տա­նի­քի պես: Ճիշտ է, դժվա­րութ­յուն­ներ շատ կու­նե­նանք, բայց այն­տեղ ա­վե­լի եր­ջա­նիկ չէինք:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կա­րո՞ղ եմ ձեզ հետ միա­սին ապ­րել:

ԱՆՆԱ — Մո­ռա­ցիր անց­յալդ, նոր կյանք սկսիր:

ՄԱՐԻԱՄ — Մա­րիա­մը մո­ռա­նա իր ե­րե­խա­նե­րին. իսկ դա հնա­րա­վո՞ր է:

ԱՆՆԱ — Ան­ձամբ ես մո­ռա­ցել եմ, ու­ղե­ղումս ո­չինչ չկա: Ես կա­րո­ղա­նում եմ ա­զատ շնչել: Դուք էլ շնչեք: Մա­րիամ, շնաձկ­նե­րը քեզ չկե­րան, ու­րեմն՝ Աստ­ված քեզ նե­րել է, ե­րե­խա­ներդ էլ են քեզ նե­րել:

ԱՐԱՄ — Հա­մա­տա­րած մութ է, լույ­սի ոչ մի շող չի եր­ևում:

ԱՆՆԱ — Իսկ ես տնակ եմ տես­նում, կպատս­պար­վենք այն­տեղ: Մար­դուն էլ ի՞նչ է հար­կա­վոր:

Ա­ռաջ է գա­լիս Հայ­կը:

ՀԱՅԿ — Մար­դուն ջուր է հար­կա­վոր: Պա­րո­նայք, եր­կու օր է՝ ջուր չեմ խմել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Վերց­րու, բայց ամ­բող­ջը չխմես. դա բո­լո­րիս հա­մար է:

ՀԱՅԿ — Դուք կդի­մա­նաք: (Խ­մում է:) Դուք քա­ղա­քակր­թութ­յու­նից փա­խել եք, որ ընկ­նեք դժոխք: (­Ծի­ծա­ղում է:) Բա­րի գա­լուստ մո­լոր­յալ­նե­րին: Տիկ­նա՛յք ու պա­րո­նա՛յք, ծա­նո­թա­նանք: Ես այս կղզու նա­հան­գա­պետն եմ: Կղ­զին փոքր է, բնակ­չութ­յուն չկա, միակ մար­դը ես եմ: Ա­մեն ա­ռա­վոտ գո­ռում եմ, որ ես մարդ եմ: Այն­քան գո­ռա­ցի, որ ինքս էլ հա­վա­տա­ցի: Այս կղզում մարդ մնա­լը դժվար է՝ ոչ ջուր կա, ոչ բու­սա­կա­նութ­յուն:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես տե­սա անձր­ևա­բեր ամ­պեր:

ՀԱՅԿ — Հենց ու­զում է անձրև գալ, քա­մին քշում-տա­նում է: Այս­քան ժա­մա­նակ մի կա­թիլ անձրև չի ե­կել: Այն­պես որ, տիկ­նա՛յք ու պա­րո­նա՛յք, միա­սին տա­ռա­պե­լու ենք: Քո դեմ­քը ինձ տխուր հի­շո­ղութ­յուն­ներ է ա­ռա­ջաց­նում, ինչ­պե՞ս հայտն­վե­ցիր կղզում:

ԱՆՆԱ — Պա­տա­հա­բար:

ՀԱՅԿ — Պա­տա­հա­կա­նութ­յուն­նե­րը քո կյան­քում սո­վո­րա­կան բան են: Ես քեզ թո­ղել էի տա­նը, մորդ հսկո­ղութ­յան տակ:

ԱՆՆԱ — Նա­վը խոր­տակ­վեց:

ՀԱՅԿ — Ին­չո՞ւ էիր նա­վի վրա:

ԱՆՆԱ — Մար­դիկ նստե­ցին, ես էլ ա­սա­ցի՝ ին­չո՞ւ ես էլ չփոր­ձեմ:

ՀԱՅԿ — Մայրդ ա­սաց՝ հղի ես, քեզ տա­րել են ծննդա­տուն: Մենք ե­րե­խա ենք ու­նե­ցել: Հինգ տա­րի սպա­սում էինք նրա ծննդին: Ո՞ւր է ե­րե­խան:

ԱՆՆԱ — Երբ սրտխառ­նոց ու­նե­ցա… ինձ տա­րան հի­վան­դա­նոց:

ՀԱՅԿ – Հե­տո՞:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք ինձ պառ­կեց­րին… Դու տե­սե՞լ ես, ինչ­պես են հղի կնո­ջը պառ­կեց­նում:

ՀԱՅԿ — Ոչ, ե­րե­խան ծնվե՞ց:

ԱՆՆԱ — Նա… 2 կի­լոգ­րամ 60 գրամ էր:

ՀԱՅԿ — Նա ճա­նա­չե՞ց քեզ որ­պես մայր:

ԱՆՆԱ — Ես նրան կուրծք տվե­ցի, ե­րե­խան կրծքիս հետ էր խա­ղում:

ՀԱՅԿ — Դու նրան ա­նուն դրե­ցի՞ր:

ԱՆՆԱ — Չ­հասց­րե­ցի:

ՀԱՅԿ — Ո՞ւր է ե­րե­խան, ի՞նչ ես ա­րել նրա հետ:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք ա­սա­ցին՝ ե­րե­խան մա­հա­ցել է, նրանք ա­սա­ցին՝ դուք եր­բեք ե­րե­խա չեք ու­նե­նա:

Դա­դար:

ՀԱՅԿ — Դա­ժան կին, ին­չո՞ւ ես եր­ևա­կա­յում, որ ծննդա­բե­րել ես: Այս կրծքին ե­րե­խա­յի բե­րան չի կպել: Ս­տում ես, չէ՞… Ու սու­տը ներ­կա­յաց­նում որ­պես ի­րո­ղութ­յուն: Ու­զում ես ին­ֆարկ­տի ինձ հասց­նե՞ս: Չի ստաց­վի, ես քեզ լավ եմ ճա­նա­չում: (­Դա­դար:) Ես քեզ կստի­պեմ ինձ հար­գել… ե­թե մենք չսատ­կենք ու հաս­նենք տուն: Սար­սա­փե­լի է մտա­ծել, որ քե­զա­նից ե­րե­խա կծնվի:

ԱՆՆԱ — Ես ու­զում եմ ա­սել քեզ, սի­րե­լիս, որ դու ա­մուլ ես…

ՀԱՅԿ — Ես կմտա­ծեմ՝ քեզ հետ ինչ­պես վար­վել, ա­ռայժմ գո­յատ­ևիր:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես ու­զում եմ եր­կու բառ ա­սել… Խնդ­րում եմ:

ՀԱՅԿ — Խո­սիր… բայց ոչ ա­վե­լին:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կա­րո՞ղ եմ նման­վել ափ ըն­կած ձկա­նը:

ՀԱՅԿ — Ին­չո՞ւ ես ու­զում նման­վել:

ՄԱՐԻԱՄ — Այս­տեղ օ­դը ծանր է, շնչել չի լի­նում: (Ընկ­նում է, ձկան նման թպրտում:)

ՀԱՅԿ — Բա­վա­կա­նին հա­ջող է ստաց­վում: Ինչ­քա՞ն պի­տի սպա­սենք, որ սատ­կի:

ԱՆՆԱ — Մա­րիամ, ուշ­քի ա­րի: Մենք չենք ու­զում տես­նել քո նվաս­տա­նա­լը: Մեր վի­ճա­կը ծանր է, իսկ քո խեղ­կա­տա­կութ­յու­նը՝ սար­սա­փեց­նող:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես ու­զում եմ, որ դուք ծի­ծա­ղեք:

ԱՆՆԱ — Մենք ծի­ծա­ղում ենք… Այն­պես չէ՞: (Ար­հես­տա­կան ծի­ծա­ղում է:)

ԱՐԱՄ — Բա­վա­կան է: Մենք բա­վա­կա­նին ժա­մա­նակ կորց­րինք լսե­լու ձեր ըն­տա­նե­կան զա­ռան­ցանք­նե­րը:

ՀԱՅԿ — Այս կույր այ­լան­դա­կը մեր դա­րի սե­փա­կա­նութ­յունն է: Դու ճա­նա­չո՞ւմ ես նրան:

ԱՆՆԱ — Մենք նույն նա­վում էինք:

ՀԱՅԿ — Ն­րա հետ կե­նակ­ցո՞ւմ էիր:

ԱՆՆԱ — Մենք բար­ևում էինք օ­րը ե­րեք ան­գամ՝ նա­խա­ճա­շին, ճա­շին ու ընթ­րի­քին:

ՀԱՅԿ — (բռնում է Ա­րա­մի օ­ձի­քից:) Ա­սա, որ նա ստում է:

ԱՐԱՄ — Բա՛ց թող օ­ձիքս:

ԱՆՆԱ — Մենք տար­բեր նա­վախ­ցիկ­նե­րում էինք քնում:

ԱՐԱՄ — Ա­յո, նույ­նիսկ տար­բեր մահ­ճա­կալ­նե­րին:

ՀԱՅԿ — Քեզ աս­պե՞տ ես եր­ևա­կա­յում: Աս­պե­տա­կան դարն ան­ցել է: Գի­տե՞ս, քեզ ինչ է սպաս­վում…

Դա­դար:

ԱՐԱՄ — Ես ու­զում եմ ա­սել՝ մեզ հա­մար ա­մեն վայրկ­յա­նը թանկ է:

ՀԱՅԿ — Իմ ա­նա­պա­տում ժա­մա­նա­կը մե­ռել է:

ԱՐԱՄ — Այս օր­հա­սա­կան պա­հին ո­չինչ չձեռ­նար­կե­լը հա­մա­զոր է մահ­վան:

ՀԱՅԿ — Ճիշտ ես, կմոր­թենք քեզ, որ տաք կե­րա­կուր ու­նե­նանք:

ԱՆՆԱ — Բաց թող նրան, ին­չո՞ւ ես միշտ ու­զում վա­տը լի­նել:

ԱՐԱՄ — Եվ դու այս­քան տա­րի հան­դուր­ժել ես:

ԱՆՆԱ — Խեղճ իմ բա­րե­կամ, նա ոչ մի բա­նի առջև չի կանգ­նի:

ՀԱՅԿ — Ա­սա, որ այս կի­նը ստում է:

ԱՐԱՄ — Մենք բո­լորս ենք ստում…

ՀԱՅԿ — Ես սո­վո­րել էի մաք­րութ­յան մեջ ապ­րել: Ե­կաք ու իմ ա­նա­ղարտ ա­նա­պա­տը պղծե­ցիք: Նո­րից մղձա­վանջ եմ ու­նե­նա­լու: Դու ինչ­պե՞ս հայտն­վե­ցիր նա­վի վրա:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ն­րանք ինձ փող էին պարտք:

ՀԱՅԿ — Հա­նուն փո­ղի վտան­գե՞լ ես կյանքդ: Ա­սա, որ ճիշտ եմ հաս­կա­ցել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ա­յո, ես պե­տութ­յա­նը հարկ եմ վճա­րում:

ՀԱՅԿ — Պե­տութ­յու­նը նրա հա­մար է, որ խա­բես. հար­կա­յին­նե­րը քեզ կնե­րեն կամ էլ մի քա­նի դրամ կմտցնես գրպան­նե­րը, ու չեն տես­նի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Եր­ևի տեղ­յակ չես, որ հե­ղա­փո­խութ­յուն է ե­ղել :

ՀԱՅԿ – Հե­տո՞ ինչ, մար­դը մնում է մարդ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ն­րանք կա­շառք չեն վերց­նում: Ա­ռա­ջար­կութ­յան դեպ­քում կա­րող են քեզ ձեր­բա­կա­լել:

ՀԱՅԿ — Ես չի­նով­նիկ­նե­րի գի­տեմ, որ փող տես­նեն, պար կգան ձեր առջև… Այ թե խե­լա­պա­կաս­ներ են հայտն­վել իմ կղզում:

ՄԱՐԻԱՄ — Դուք իմ որ­դի­նե­րին չե՞ք տե­սել:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք դրախ­տում են, ոչ թե ա­նա­պա­տում:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կա­խե­ցի նրանց, ու­զում եմ նրանց հետ լի­նել:

ՀԱՅԿ — Խոս­տա­նում եմ քեզ հա­մար պա­րան գտնել: Իսկ հի­մա բո­լորդ թաքն­վեք, ար­ևը բո­ցա­վառ­վում է, բո­լո­րիս մո­խիր կդարձ­նի:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ծա­րա­վից ու սո­վից կա­րող ենք խե­լա­գար­վել:

ՀԱՅԿ — Իմ ա­նա­պա­տում ո­չինչ չկա:

ԱՆՆԱ — Նա ծո­վի խոր­քե­րում ինձ ջուր հասց­րեց: Դա հրաշք էր: Այս պա­հին մեզ հրաշք­ներ են պետք: Սի­րե­լի՛ մա­տու­ցող, քեզ հա­ջո­ղութ­յուն եմ մաղ­թում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Կ­փոր­ձեմ կեն­դա­նի մնալ:

ԱՆՆԱ — Մենք ան­համ­բեր քեզ ենք սպա­սում

Մա­տու­ցո­ղը հե­ռա­նում է:

ԱՐԱՄ — Հի­մա ա­շո՞ւն է, թե՞ ձմեռ: Վե­րա­դարձ­րեք իմ տե­սո­ղութ­յու­նը, ես չեմ ու­զում կույր լի­նել, ես չեմ ու­զում աշ­խար­հին նա­յել կույր աչ­քե­րով: Ես ապ­րել եմ ու­զում:

ՀԱՅԿ — Բա­վա­կան է ոռ­նաս, լավ է, որ կույր ես աչ­քե­րով: Պառ­կիր ու քնիր, ե­թե ու­զում ես կեն­դա­նի մնալ:

Մ­թութ­յուն:

Երկ­րորդ պատ­կեր

ԱՐԱՄ — (անս­պա­սե­լի զարթ­նում է): Ես որ­տե՞ղ եմ… ին­չո՞ւ չեմ տես­նում, ո՞վ է ինձ կու­րաց­րել… Ե­րա­զում տե­սա մեր կա­նաչ սա­րե­րը, սա­ռը, քչքչան առ­վակ­նե­րը… ես ջուր էի խմում… Ա­նա­պատ է, ա­վա­զը լցվել է բե­րանս… Ես ու­զում եմ քնել, խո­րը քնել, որ չզգամ ա­նա­պա­տը:

ՄԱՐԻԱՄ — Բա­րի լույս, մար­դիկ: Ա­նա­պա­տում մեկ օր ապ­րե­ցինք, դժվարն ա­ռա­ջին օրն է: Հե­տո կսո­վո­րենք ա­ռանց ջրի ու հա­ցի ապ­րել: Ա­նա­պա­տը կդառ­նա մեր մի մաս­նի­կը:

ՀԱՅԿ — Կ­դառ­նանք ուղտ ու կո­րո­ճանք աշ­խար­հի բա­նը:

ՄԱՐԻԱՄ — Ճիշտ է, ե­թե ուղ­տը կա­րող է մեկ ա­միս դի­մա­նալ, մարդն էլ կդի­մա­նա: Մարդն ա­մեն ին­չի ըն­դու­նակ է:

ԱՐԱՄ — Ա­նիծ­յա՛լ պա­ռավ, մեզ էլ ու­զում է իր օ­րը գցել: Ա­նա­պատ ես, ա­նա­պատ էլ կմնաս, իսկ ես չեմ ու­զում այս­տեղ գո­յատ­ևել:

ՄԱՐԻԱՄ — Կ­յանքն ա­մեն տեղ նույնն է:

ԱՐԱՄ — Ձայնդ կտրի, դժոխ­քի զա­վակ: Դու պի­տի պա­տաս­խան տաս քո ա­րա­ծի հա­մար: Դու ապ­րե­լու ի­րա­վունք չու­նես:

Ծանր լռութ­յուն:

ՀԱՅԿ — Մա­տու­ցո­ղը չի եր­ևում:

ԱՆՆԱ — Կ­գա, խոս­տա­ցել է:

ՀԱՅԿ — Ի՞նչ գի­տես նրա մա­սին:

ԱՆՆԱ — Ապ­րել է Աֆ­րի­կա­յում. խո­հա­րա­րութ­յան գծով մա­գիստ­րոս է:

ՀԱՅԿ — Աֆ­րի­կա­յում մարդ ու­տե­լը նույն­քան հար­գի է, ինչ­քան մեզ մոտ՝ հավ: Ա­նա­ղարտ յու­ղի մեջ տա­պա­կած:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կա­րող եմ հավ դառ­նալ. կո-կո-կո-կուկ­րի­կու:

ԱՆՆԱ — Խնդ­րում եմ ձայնդ կտրես: Սկ­սեց ստա­մոքսս ցա­վել:

ՀԱՅԿ — Նա ու­զում է հավ դառ­նալ. այդ­պի­սի բան երբ­ևէ ե­ղե՞լ է: Շա­րու­նա­կիր կչկչալ, բարձր կչկչա, ե­թե ստաց­վի, մենք քեզ կու­տենք:

ԱՐԱՄ — Ես ու­զում եմ տա­նը լի­նել, ծա­րավ եմ:

ԱՆՆԱ — Օ­րը չբաց­ված՝ լաց է լի­նում:

ՀԱՅԿ — Թող լա­ցի, հա­ջորդ ան­գամ չի փոր­ձի ա­ռանց կո­շիկ­նե­րը հա­նե­լու ծո­վը մտնել:

ԱՐԱՄ — Ես ջուր եմ ու­զում:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես ծո­վում ջուր դար­ձա, շնաձկ­ներն ինձ չկե­րան:

ԱՆՆԱ — Որ շնաձկ­նե­րը քեզ չկե­րան, հա­մա­րիր՝ բախ­տա­վոր աստ­ղի տակ ես ծնվել:

ՀԱՅԿ — Եր­կու օ­րից ա­վե­լի չենք դի­մա­նա:

ԱՆՆԱ — Բա­վա­կան է բո­ղո­քենք, կղզում մե­զա­նից բա­ցի ոչ ոք չկա:

ԱՐԱՄ — Քա­նի ան­գամ խնդրե­ցի, որ ետ կանգ­նենք հի­մար ցնորք­նե­րից… Տեղն է ինձ:

ԱՆՆԱ — Լ­սեք, սա մեր փոր­ձութ­յունն է, մենք պի­տի կրենք անմ­ռունչ ու ար­ժա­նա­պատ­վո­րեն: Մե­զա­նից գո­նե մե­կը պի­տի կեն­դա­նի մնա, որ պատ­մի նա­վա­պետ Տի­կին:

ՀԱՅԿ — Դու ա­սա­ցիր, որ նա­վը խոր­տակ­վել է:

ԱՆՆԱ — Մենք տե­սանք՝ ինչ­պես հո­րի­զո­նում ան­հե­տա­ցավ:

ՀԱՅԿ — Նա­վա­պետ Տի­կը մեծ նա­վա­պետ է, նա­վը չի խոր­տակ­վի:

ԱՆՆԱ — Մենք մարդ­կանց տե­սանք, նրանց որ­տե­ղի՞ց էիր հա­վա­քագ­րում:

ՀԱՅԿ — Ի՞նչ կար­ևոր է, ա­մեն տեղ սո­ված մար­դիկ կան, նրանք գի­տեն՝ ուր են գնում:

ԱՆՆԱ — Ն­րանց տես­քը սար­սա­փե­լի էր: Դու նրանց ի՞նչ էիր խո­տա­ցել:

ՀԱՅԿ — Հաց, կա­ցա­րան ու ա­զա­տութ­յուն: Ն­րանք կա­րող էին ընտ­րութ­յուն ա­նել: Ես նրանց աշ­խա­տանք էի խոս­տա­ցել. նրանք հիմ­նա­կա­նում ա­զա­տութ­յու­նը տես­նում էին սան­ձար­ձա­կութ­յան մեջ՝ կա­նայք զբաղ­վում էին պոռն­կութ­յամբ, իսկ տղա­մար­դիկ՝ գո­ղութ­յամբ:

ՄԱՐԻԱՄ — Բա­րա­քում գիտ­նա­կան­նե­րը ա­ղի ջրից մա­քուր ջուր էին ստա­նում:

ՀԱՅԿ — Հա­սա­րա­կա­կան զու­գա­րա­նում մաք­րող կդառ­նան:

ՄԱՐԻԱՄ — Խեղճ մար­դիկ այդ­պես էլ տեղ չհա­սան:

ԱՐԱՄ — Դու մար­դաս­պան ես, մի օր էլ քեզ կտես­նեմ նա­վամ­բա­րում:

ՀԱՅԿ — Ե­թե այս գի­շեր ողջ մնաս, վա­ղը քեզ կնե­տեմ ծով՝ շնաձկ­նե­րին կեր: Լ­սեք, ես ոչ մե­կին չեմ ստի­պել, նրանք ու­րա­խութ­յամբ էին գա­լիս:

ԱՐԱՄ — Վերջ, էլ չեմ դի­մա­նում, հրա­ժար­վում եմ մար­դաս­պա­նի հետ նույն օ­դը շնչել: Ծո­վը ո՞ր կողմն է:

ՀԱՅԿ – Չե՞ս լսում ծո­վի խշշո­ցը: Դու ոչ տես­նում ես, ոչ էլ լսում: Դու ծնկա­չոք օգ­նութ­յուն կխնդրես, իսկ ես կմո­ռա­նամ ձեռք մեկ­նել:

ԱՐԱՄ — Ծովն ինձ կան­չում է, ես գնում եմ դե­պի ծով: (­Գո­ռում է:) Մեկ վայրկ­յան սպա­սիր, ես գա­լիս եմ:

Խար­խա­փե­լով գնում է, Մա­րիա­մը հետ­ևում է նրան:

ԱՆՆԱ — Նա փախ­չում է, իսկ ես սի­րե­ցի կղզին այն­պես, ինչ­պես որ կա: Ես կա­րող եմ ա­զատ քայ­լել, նույ­նիսկ մերկ, ոչ ոք չի բռնա­նա, թե ին­չու եմ այս­պես քայ­լում… Ե­րեկ այն­տեղ ա­վա­զաթմ­բեր էին, իսկ այ­սօր հարթ է, քա­մին քշել է ա­վա­զը: Մեր լեռ­նե­րը մաշ­վում են դա­րե­րով: Իսկ նրանց ժա­մա­նակ հար­կա­վոր չէ. նրանք ծո­րում են ժա­մա­նա­կի հետ:

ՀԱՅԿ — Ա­յո, ա­նա­պա­տը գե­ղե­ցիկ է: Երբ նա­վա­պե­տը մեզ գտնի, կտես­նի եր­ջա­նիկ ժպիտ­նե­րով կմախք­նե­րի: Ու չի կաս­կա­ծի, որ այդ հի­մար­նե­րը մենք ենք:

ԱՆՆԱ — Այս­տեղ մենք կղզու տերն ենք: Բո­լոր թշնա­մի­ներս այն­տեղ են:

ՀԱՅԿ — Մկ­րատն ու սղո­ցը ու­զում են մա­զերդ կտրել… այլ մթագ­նած եր­ևա­կա­յութ­յու­նից ա­զատ­վե՞լ ես:

ԱՆՆԱ — Այս­քան փոր­ձութ­յուն­նե­րից հե­տո փոխ­վել եմ. մկրատ ու սղոց չկա, երբ դու իմ կող­քին ես: Ես քեզ սի­րում եմ, Ա­րամ: Ես ա­ռանց քեզ չեմ կա­րող ապ­րել:

ՀԱՅԿ — Մայրդ ու դու ե­րե­խա մո­գո­նե­լու հա­մար պի­տի պա­տաս­խան տաք:

ԱՆՆԱ — Կա­րող ես ծե­ծել, միայն ինձ մի լքիր:

ՀԱՅԿ — Չեմ կա­րո­ղա­նում հա­մա­կերպ­վել, որ իմ կղզին ա­նա­պատ է: Ես ա­վե­լիին ար­ժեի: Թե­կուզ ար­ևա­դար­ձա­յին բնութ­յա­նը: Մա­րիամ, ի՞նչ է ա­նում Ա­րա­մը:

ՄԱՐԻԱՄ — Նա փո­սից դուրս ե­կավ, հա­սավ ծո­վի ե­զեր­քը: Ոտ­քը դրել է ջրի մեջ, մտո­րում է:

ՀԱՅԿ — Կ­տես­նեք, չո­րեք­թաթ ետ կդառ­նա:

ՄԱՐԻԱՄ — Նա մտավ ծո­վը:

ԱՆՆԱ — Ախր լո­ղալ չգի­տի:

ՀԱՅԿ — Օգ­նութ­յուն չի կան­չո՞ւմ:

ՄԱՐԻԱՄ — Ոչ, փոր­ձում է լո­ղալ: Ի՞նչ կլի­նի, ե­թե խեղդ­վի:

ՀԱՅԿ — Ե­թե կյան­քից ո­չինչ չի ու­զում, ա­պա նրա հա­մար ի՞նչ տար­բե­րութ­յուն՝ որ­տեղ է խեղդ­վե­լու՝ ծո­վո՞ւմ, թե՞ մարդ­կանց ամ­բո­խի մեջ:

ՄԱՐԻԱՄ — Նա թևերն է թա­փա­հա­րում:

ՀԱՅԿ — Եվ մենք կկորց­նենք մի կույր հի­մա­րի: Ա­սա նրան, որ ծո­վի ջու­րը ա­ղի է, խմել չի կա­րե­լի:

ՄԱՐԻԱՄ — (գո­ռում է): Ծո­վի ջու­րը ա­ղի է… Սուզ­վեց, գլու­խը չի եր­ևում:

ՀԱՅԿ — Մար­դը պայ­քա­րում է, որ կեն­դա­նի մնա:

ԱՐԱՄ — (գո­ռում է): Օգ­նե­ցե՜ք…

ՀԱՅԿ — Ու­րեմն նա մեր օգ­նութ­յան կա­րիքն ու­նի: Ո՞վ է ու­զում օգ­նել:

ԱՆՆԱ — Ես շատ հոգ­նած եմ:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես նրան կօգ­նեմ: (Գ­նում է Ա­րա­մին փրկե­լու:)

ՀԱՅԿ — Թույլ մար­դիկ մտա­ծում են, որ աշ­խար­հը պար­տա­վոր է ի­րենց օգ­նել… Ին­չո՞ւ: Ո՞վ է մե­ղա­վոր, որ կորց­րել ես տե­սո­ղութ­յունդ: Աստ­ված մար­դուն ա­մեն ինչ տվել է: Ու­ղեղ ու­նե­նա­յիր, ոտ­քերդ չէիր թրջի: (­Գա­լիս են Ա­րամն ու Մա­րիա­մը:) Ա­հա մեր թրջված բախ­տա­կից­նե­րը: Ս­թափ­վե­ցի՞ր, պա­րո՛ն:

ԱՐԱՄ — Ջու­րը տաք էր:

ՀԱՅԿ — Այդ ջու­րը ծով է: Դուք չեք հաս­կա­նում, որ ծո­վը ան­տա­նե­լի բնա­վո­րութ­յուն ու­նի. ու­զում ես խա­ղաղ լի­նի՝ փո­թորկ­վում է:

ԱՐԱՄ — Ես պի­տի ըն­դու­նեմ, որ կույր եմ, մինչև հի­մա չէի հա­վա­տում: Ինչ էլ որ լի­նի, ես պի­տի ապ­րեմ:

ՀԱՅԿ — Ե­թե այդ կյան­քը քեզ բա­վա­րա­րում է, ապ­րիր: Իսկ ես, չգի­տես ին­չու, իմ կյան­քից գոհ չեմ:

Եր­րորդ պատ­կեր

ՄԱՐԻԱՄ — Երկն­քում ամ­պեր են կու­տակ­վում: Հա­վա­տա­ցո­ղը կզգա՝ ինչ­պես են անձր­ևի կա­թիլ­ներն ընկ­նում վրան: Նա անձր­ևի հա­մը կզգա: (­Դա­դար:) Մեկ օր էլ ան­ցավ, մենք ապ­րում ենք: Դեռ չի ե­կել մեր ժա­մա­նա­կը, մենք չենք մեռ­նի, ո­րով­հետև հա­վա­տում ենք:

ԱՐԱՄ — Այս կղզին բանտ է, չորս կող­մից քա­մի­ներ են փչում, ա­վա­զը լցվում է մեզ վրա: Նա աս­տի­ճա­նա­բար մեզ կկլա­նի, ու կդառ­նանք նրա կե­րա­կու­րը: Մենք չենք կա­րող դի­մադ­րել…

ՀԱՅԿ — Ջուր, մի բա­ժակ ջուր, խնդրում եմ: (­Սո­ղում է:)

ՄԱՐԻԱՄ — Դու մեր սար­սափն էիր, ո­րո­շում­ներ էիր կա­յաց­նում ա­ռանց օ­րեն­քի, իսկ հի­մա սո­ղում ես: Քա­նի՞ մար­դու կյանք խլե­ցիր, քա­նի՞­սը ան­հե­տա­ցար ծո­վի մեջ: Ես քեզ խղճում եմ, ե­թե ջուր ու­նե­նա­յի, ամ­բող­ջը կտա­յի քեզ: Հի­մա մի շարժ­վիր ու քնիր: Ան­նա, ինչ­պե՞ս ես:

ԱՆՆԱ — Ք­նած եմ, չեմ ու­զում արթ­նա­նալ, չեմ ու­զում տես­նել՝ ինչ­պես ենք մեռ­նում:

ԱՐԱՄ — Ես կույր եմ, կույր լի­նե­լը դժվար է: Շու­տով ա­վազ կդառ­նանք:

ՄԱՐԻԱՄ — Երբ իմ ե­րե­խա­նե­րը սո­ված էին, ստի­պում էի նրանց ծի­ծա­ղել: Ե­կեք մենք էլ ծի­ծա­ղենք, դժվա­րութ­յուն­ներն ան­ցո­ղիկ են:

ՀԱՅԿ — Քո ե­րե­խա­նե­րը ծի­ծա­ղե­ցին, նրանց հետ ի՞նչ կա­տար­վեց:

ԱՆՆԱ — Իմ ու­ղե­ղը մթագ­նել էր սո­վից: Ես չէի գի­տակ­ցում՝ ինչ էի ա­նում: Ես ա­տում էի նույ­նիսկ իմ ե­րե­խա­նե­րին: Ն­րանք ինձ­նից հաց էին ու­զում: Ոչ ոք չե­կավ ինձ օգ­նութ­յան, կար­ծես ա­նա­պա­տում լի­նեի:

ՀԱՅԿ — Ե­րա­զանքդ ի­րա­կա­նա­ցավ, ըն­կար ա­նա­պատ:

ՄԱՐԻԱՄ — Ե­կեք ծի­ծա­ղենք, ա­մեն չնչին բա­նից կա­րե­լի է ծի­ծա­ղել: (Ա­րա­մին.) Դու տե­սե՞լ ես՝ քիթդ ինչ օ­րի է ըն­կել:

ԱՐԱՄ — Կույր եմ, չեմ տես­նում:

ՄԱՐԻԱՄ — Նա չի տես­նում, քի­թը կար­ծես կար­տո­ֆիլ լի­նի:

Ծի­ծա­ղում են:

ԱՐԱՄ — Ես ա­տում եմ ձեզ, ես ա­տում եմ ձեր ծի­ծա­ղը, ես ա­տում եմ ձեզ, որ իմ կող­քին եք, կույր մար­դուն ծաղ­րում եք: Դա վա­յել չէ գի­տա­կից մար­դուն:

ԱՆՆԱ — Մենք բո­լորս էլ չենք տես­նում մեր քի­թը. ծի­ծա­ղե­լի ո­չինչ չկա:

ՄԱՐԻԱՄ — Ու­զո՞ւմ եք՝ թեյ­նիկ դառ­նամ: (Ուռց­նում է թշերն ու ֆռնչաց­նում:) Թեյ­նի­կը ե­ռում է, պատ­րաստ­վեք թե­յե­լու մու­րա­բա­յով, խմո­րե­ղե­նը սե­ղա­նի վրա է, ո՞վ է ու­զում կարմ­րած նրբեր­շիկ, իսկ խո­րո­ված հա՞վ…

ՀԱՅԿ — Դու լռե­լո՞ւ ես, թե՞ ոչ:

ՄԱՐԻԱՄ — Ծի­ծա­ղե­լի է:

ՀԱՅԿ — Մենք կա­րող ենք խե­լա­գար­վել խո­րո­վա­ծի հո­տից: Այն­պես մի ա­րա, որ քեզ հա­վի տեղ դնենք:

ԱՐԱՄ — Հավ, ես հավ եմ ու­զում ու­տել, հա­վի գրիլ:

Ան­նա — Պա­րոն­նե՛ր, ուշ­քի ե­կեք: Մա­րիա­մը մարդ է, քա­րը քար է, ծո­վը՝ ծով… Մա­րիա­մը խո­րո­ված հավ չէ, նրան չեք կա­րող ու­տել:

ԱՐԱՄ — Լավ կլի­ներ՝ հավ դառ­նա­յիր: Խո­րո­ված հավ՝ իմ ա­մե­նից սիր­ված ու­տե­լի­քը: Մա­րիա­մը հավ չի: Ծո­վը ա­ղի ջուր է, խմել չի լի­նում:

ՀԱՅԿ — Ե­թե շա­րու­նա­կես հա­վի նման կչկչալ, ես քեզ կու­տեմ, Մա­րիա­մը հավ չի, ծո­վը ծով է, քա­րը՝ ա­վազ:

ՄԱՐԻԱՄ — Պա­րո­նա՛յք, մենք պար­տա­վոր ենք ծի­ծա­ղել, որ ա­նա­սուն չդառ­նանք:

ՀԱՅԿ — Նա­յիր չորս կողմդ, ա­նա­պատ է, մենք դան­դաղ սուզ­վում ենք ա­վա­զի մեջ: Ոչ մի հույս չկա, որ կգո­յատ­ևենք, ու ես կա­րող եմ ծի­ծա­ղել:

ՄԱՐԻԱՄ — Հույ­սը միշտ կա, վա­րա­գույ­րը քա­շիր, դու­ռը կբաց­վի: Կ­յան­քը գե­ղե­ցիկ է, մենք ենք տգեղ: Ա­հա և մեր մա­տու­ցո­ղը:

Հոգ­նած ներս է մտնում մա­տու­ցո­ղը:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Եր­կու օր թա­փա­ռե­ցի, ո՛չ ջուր գտա, ո՛չ ու­տե­լիք:

ՀԱՅԿ — Հի­մա կա­րող ենք հռհռալ:

Բո­լո­րը բարձր ծի­ծա­ղում են, բա­ցի մա­տու­ցո­ղից:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ես հոգ­նած եմ, ոտ­քե­րի վրա չեմ կա­րո­ղա­նում կանգ­նել:

ՀԱՅԿ — Իսկ դու նստիր:

Շա­րու­նա­կում են ծի­ծա­ղել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ե­թե շա­րու­նա­կեք ծի­ծա­ղել, ո­չինչ չեմ պատ­մի, կհե­ռա­նամ:

ԱՆՆԱ — Սի­րե­լի՛ս, մենք այն­քան ենք քաղ­ցած, որ հա­ճույ­քով քեզ կլսենք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Քայ­լե­ցի կղզու եր­կայն­քով ու լայն­քով, ոչ մի շնչա­վոր չգտա: Արև էր ու շի­կա­ցած ա­վազ, ա­սե­ղի նման խրվում էր ոտ­նա­թա­թերս: Հան­կարծ ճա­նա­պար­հին շիշ գտա, ու­րա­խա­ցա, հե­տո տխրե­ցի. կող­քին գտա մար­դու կմախք: Հույսս այն է, որ կա­րող ենք նա­մակ գրել ու ծո­վը նե­տել:

ՀԱՅԿ — Ու­րեմն՝ այս կղզում մար­դիկ են ե­ղել:

ԱՐԱՄ — Իմ մոտ թուղթ ու գրիչ կա: Մա­րիամ, գրիր: Հար­գե­լի քա­ղա­քա­կիրթ մարդ­կութ­յուն…

ԱՆՆԱ — Ու­զում եք մարդ­կութ­յա՞­նը դի­մել, դա վտան­գա­վոր չէ՞:

ԱՐԱՄ — Ճիշտ ես, նրանց մեջ այն­քան վայ­րի ցե­ղեր կան, որ մեզ տեղ­նու­տե­ղը կու­տեն:

ՀԱՅԿ — Ու­րիշ ելք չկա, մենք պար­տա­վոր ենք գրել:

ԱՐԱՄ — …մենք, վե­րո­հիշ­յալ ստո­րագ­րող­ներս, բախ­տի կա­մոք հանգր­վա­նել ենք այս կղզում: Չորս կող­մը ա­ղի ջուր է ու շնաձկ­ներ: Մեր հույ­սը դուք եք:

ՀԱՅԿ — Գ­րիր, որ ե­թե մենք քաղ­ցից ու ծա­րա­վից զոհ­վենք, մե­ղա­վո­րը դուք կլի­նեք:

ԱՆՆԱ – Գ­րի՛ր, որ մեզ հետ ե­րե­խա­ներ կան, ան­համ­բեր ձեզ են սպա­սում: Հա՛յկ, շի­շը նե­տիր ծով… Աստ­ված ձեզ հետ է:

Հայ­կը նե­տում է, լսվում է՝ ինչ­պես շի­շը ջարդ­վեց:

ՄԱՐԻԱՄ — Ծո­վը շի­շը չըն­դու­նեց:

ԱՆՆԱ — Այս հույսն էլ ան­ցավ մեր կող­քով: Դե, տղա­մար­դիկ, մի բան հնա­րեք:

ԱՐԱՄ — Տե՛ր Աստ­ված, ին­չո՞ւ ես լռում, ին­չո՞ւ հնա­րա­վո­րութ­յուն չես տա­լիս:

ՀԱՅԿ — Լավ, հույս­ներս դնենք մեզ վրա. մենք պի­տի ծա­մենք, որ ու­տե­լուց բա­ցի ու­րիշ բա­նի մա­սին մտա­ծենք:

ԱՐԱՄ — Ես հոգ­նել եմ միայն ու­տե­լի­քի մա­սին մտա­ծե­լուց. դա ան­բա­րո­յա­կա­նութ­յուն է: Ես ու­զում եմ նվա­գել: Ու­ղե­ղիս մեջ նոր եր­գեր են ծնվում: Ե­թե կուշտ լի­նեմ, կա­րող եմ վե­րար­տադ­րել:

ՀԱՅԿ — Դու ի՞նչ գործ ու­նեիր Աֆ­րի­կա­յում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ու­սում­նա­սի­րում էի նրանց խո­հա­նո­ցը:

ՀԱՅԿ — Եվ չե՞ս կա­րո­ղա­նում մի բան հնա­րել:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ցույց տուր մի շարժ­վող կեն­դա­նի, ու նրա­նից այն­պի­սի ա­պուր ե­փեմ…

ՀԱՅԿ — Ին­չո՞ւ լռե­ցիր:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ջունգ­լիում բռնում էինք կա­պի­կին, աք­ցա­նի մեջ առ­նում գլու­խը, սափ­րում գա­գա­թը, անցք էինք բա­ցում ու գդա­լով ու­տում էինք ու­ղե­ղը, իսկ կա­պի­կը շա­րու­նա­կում էր ճչալ:

ՀԱՅԿ — Ին­չո՞ւ չէիք սպա­նում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Որ ու­ղե­ղը թարմ լի­նի:

ՀԱՅԿ — Չեմ հաս­կա­նում՝ խոսքդ ուր ես տա­նում:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Կա­պի­կի ու­ղեղն ու մար­դու ու­ղե­ղը նույն բա­ղադ­րութ­յունն ու­նեն: Պի­տի հա­վա­տանք մեծ գիտ­նա­կա­նին:

ՀԱՅԿ — Ա­ռա­ջար­կում ես մար­դու ու­ղե՞ղ ու­տել:

ԱՐԱՄ — Վեր­ջա­պես հա­սանք դրան: Դուք սա­դիստ եք:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Մենք սո­վից կմեռ­նենք կամ էլ մե­կին պի­տի զո­հա­բե­րենք հա­նուն մյուս­նե­րի:

ԱՐԱՄ — Ո՞ւմ եք ո­րո­շել զո­հա­բե­րել:

ՀԱՅԿ — Քեզ, դու աշ­խար­հի հա­մար բեռ ես, ա­վե­լորդ ու­տող, ա­նի­մաստ գո­յատ­ևող: Ա­ռանց օգ­նութ­յան եր­կու քայլ չես կա­րո­ղա­նում ա­նել:

ԱՐԱՄ — Մարդ­կութ­յու­նը քա­նի՛ կույր եր­գիչ է տվել:

ՀԱՅԿ — Ի՞նչ է, ու­զում ես եր­գե՞լ:

ԱՐԱՄ — Կ­յանքդ փրկե­լու հա­մար ին­չե՞ր չես ա­նի: (Ա­շու­ղա­կան երգ է եր­գում:)

ՀԱՅԿ — Այն­պես եր­գե­ցիր, որ ու­ղեղդ ու­տե­լուց կհի­վան­դա­նամ:

ԱՐԱՄ — Ես Ան­նա­յին կու­տեի, նա այն­քան փափ­լիկ է:

ՀԱՅԿ — Վատ միտք չէ, միա­նում եմ քեզ:

ԱՆՆԱ — Ինձ ու­տելն այդ­քան հեշտ չի լի­նի: Նա­յեք, ինչ ե­ղունգ­ներ ու­նեմ: Ինչ­քան էլ կեղ­տոտ­վել է: Մո­ռա­ցեք ինձ, ձեզ ու­տե­լիք ճա­րեք: Ինձ ու­տելն անհ­նար է:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես գի­տեմ, որ ինձ եք ու­զում ու­տել. մի խեղճ կին գտեք ու զո­հեք հա­նուն ձեր ո­րո­վայ­նի: Կե­րեք, ես պատ­րաստ եմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Բո­լո՞րն են կողմ:

ԱՆՆԱ — Կար­ծում եք՝ կտրված լի­նե­լով քա­ղա­քակր­թութ­յու­նից, պի­տի դառ­նանք մար­դա­կե՞ր:

ՀԱՅԿ — Քա­ղա­քակր­թութ­յու­նը ա­վե­լորդ զար­դա­րանք է, մարդ­կանց խան­գա­րում է ինք­նադրս­ևո­րու­մը:

ԱՐԱՄ — Պետք է են­թարկ­վես ինք­նա­պաշտ­պա­նա­կան բնազդ­նե­րին: Ե­թե ա­նա­պա­տում չլի­նեինք, այլ կերպ կդրսևոր­վեինք, կու­տեինք խո­րո­ված հավ:

Բո­լո­րը նա­յում են Մա­րիա­մին:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հ­րա­ժեշտ տվեք Մա­րիա­մին:

ԱՆՆԱ — Ես դեմ եմ մար­դա­կե­րութ­յա­նը: Բայց քա­նի որ մար­դիկ գտնվում են ծայ­րա­հեղ ի­րա­վի­ճա­կում… Մենք քո զո­հա­բե­րութ­յու­նը չենք մո­ռա­նա:

ՀԱՅԿ — Խոս­տա­նում եմ քո ա­նու­նով խաչ­քար պատ­վի­րել: (­Մա­տու­ցո­ղին.) Տար նրան շեն­քի ետև, աչ­քե­րից հե­ռու:

ԱՐԱՄ — Դու գնում ես, բա­րով գնաս: Մա­րիա՛մ, մի՛ լա­ցիր, մի՛ ցույց տուր թու­լութ­յունդ… Այս ա­նա­պա­տում մեր խիղ­ճը մե­ռել է, ո­րով­հետև քաղ­ցը սպա­նում է ա­մեն ինչ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Գ­նանք, Մա­րիամ, դա քո ճա­կա­տա­գիրն է:

ԱՆՆԱ — Ս­պա­սի՛ր, Մա­րիա՛մ, ա­սա՛, որ չես ու­զում՝ քեզ ու­տեն: Ա­սա, որ քեզ ստի­պում են այս մար­դիկ:

ՄԱՐԻԱՄ — Ինձ հա­մար միև­նույն է:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Հո­րի­զո­նում նավ է եր­ևում:

ՀԱՅԿ — Դա իմ նավն է, նա­վա­պետ Տի­կը մեզ չի մո­ռա­ցել:

ԱՐԱՄ — Գա­զան չդար­ձանք, փրկվե­ցինք: Մա­րիամ, քո բախ­տը միշտ բե­րում է:

ԱՆՆԱ — Վեր­ջա­պես դուրս կպրծնենք այս ա­նիծ­յալ կղզուց, որ­տեղ ո՛չ ջուր կա, ո՛չ էլ ու­տե­լիք:

Չոր­րորդ պատ­կեր

Ներս է մտնում նա­վա­պետ Տի­կը:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Պա­րո­նա՛յք, երկ­րագն­դով մեկ ձեզ էի փնտրում: Լո­ղա­ցի ծո­վից ծով, օվ­կիա­նո­սից օվ­կիա­նոս, պա­տե­րազ­մե­ցի մար­դա­կեր­նե­րի դեմ, ծո­վա­հեն­նե­րը շրջա­պա­տե­ցին ինձ, կռիվ տվե­ցի, կորց­րի ա­կան­ջիս մե­կը, բայց չընկճ­վե­ցի: Հաղ­թա­նա­կը իմն էր, բա­րե­կամ­նե՛րս, վեր­ջա­պես գտել եմ ձեզ:

ՀԱՅԿ — Ու­րախ եմ, որ նավս չի խոր­տակ­վել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա­վա­պետ Տի­կը հզոր մարդ է, եր­բեք չի պարտ­վում:

ՀԱՅԿ — Ի՞նչ ե­ղավ իմ բե­ռը:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Օ՜, նրանք ա­մե­նինչ ա­րե­ցին, որ խույս տան բախ­տից, բայց չկա­րո­ղա­ցան փախ­չել ճա­կա­տագ­րից: Թող նրանց թեթ­ևա­միտ հո­գի­նե­րը շնաձկ­նե­րի ո­րո­վայ­նում հանգս­տութ­յուն գտնեն: Ա­մե՛ն: Պա­րո­նա՛յք, ժա­մա­նակն է, որ վե­րա­դառ­նանք Ա­վետ­յաց եր­կիր, մեր հա­րա­զատ­նե­րը մեզ են սպա­սում: (Լ­ռութ­յուն: Ի­րար են նա­յում:) Ի՞նչ է պա­տա­հել:

ՀԱՅԿ — Ես չեմ կա­րող վե­րա­դառ­նալ, ինձ կձեր­բա­կա­լեն:

ԱՆՆԱ — Որ­տեղ ա­մու­սինս, այն­տեղ էլ ես: Մենք ո­րո­շել ենք միա­սին ապ­րել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Պա­րո՛ն, դուք ի՞նչ կա­սեք:

ԱՐԱՄ — Ինչ­պես տես­նում եք, ես կույր եմ, դա­տա­պարտ­ված մարդ: Ն­րանք կու­զե՞ն ինձ տես­նել այս­պես, ես նրանց լավ գի­տեմ, ես նրանց ճա­նա­չում եմ: Ն­րանք ինձ կծաղ­րեն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Իսկ դո՞ւ, մա­տու­ցող, գու­ցե քեզ Աֆ­րի­կա՞ տա­նեմ:

ՄԱՏՈՒՑՈՂ — Ոչ, ես կու­զեի միա­սին լի­նեինք, չէ՞ որ նրանք ինձ փող են պարտք: Պարտ­քը պի­տի վճար­վի:

ԱՆՆԱ – Ի՜նչ հի­շո­ղութ­յուն ու­նի:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կու­զեի տուն գնալ, այն­տեղ են թաղ­ված իմ որ­դի­նե­րը: Բայց… ինձ ու­զում էին պա­հել հո­գե­բու­ժա­րա­նում, գի­շե­րը փա­խա, ես փրկվե­ցի տա­ռա­պանք­նե­րից:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դե ինչ, աշ­խար­հը մեծ է, կա­րող ենք գնալ՝ ուր ցան­կա­նանք, ես ձեր տրա­մադ­րութ­յան տակ եմ:

ԱՆՆԱ — Նա­վա­պետ, իսկ որ­տե՞ղ ենք հանգր­վա­նե­լու, ես չեմ ու­զում միշտ ա­լիք­նե­րի վրա ճոճ­վել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Մենք լո­ղա­լով կկտրենք մեր ծո­վը, կանց­նենք օվ­կիա­նոս, իսկ այն­տեղ կղզի­ներ շատ կան, բա­րե­րար հո­ղեր, էկ­զո­տիկ բնութ­յուն, տա­րին եր­կու ան­գամ բերք են հա­վա­քում:

ԱՆՆԱ — Մեզ թույլ կտան ծո­վից օվ­կիա­նո՞ս անց­նել, մենք կորց­րել ենք անձ­նագ­րե­րը:

ԱՐԱՄ — Չ­կա անձ­նա­գիր՝ չկա մարդ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Տիկ­նա՛յք, պա­րոն­նե՛ր, նա­վա­պետ Տի­կը ա­մեն ինչ նա­խա­տե­սել էր, ա­հա ձեր անձ­նագ­րե­րը, նոր ա­նու­նով ու ազ­գա­նու­նով, բա­րով վա­յե­լեք:

ՀԱՅԿ — Ջոն… Դա ա­նո՞ւն է, թե՞ ազ­գա­նուն, ես անգ­լե­րեն չգի­տեմ:

ՄԱՐԻԱՄ — Հայ­րե­նի­քում ինձ կմո­ռա­նան:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ժա­մա­նակն ա­մեն ինչ հար­թեց­նում է: Ն­րանք քեզ կմո­ռա­նան որ­պես մի հին պատ­մութ­յուն:

ՄԱՐԻԱՄ — Իսկ որ­դի­նե՞րս…

ԱՐԱՄ — Ն­րանք վա­ղուց են մո­ռաց­վել:

ՀԱՅԿ — Ար­ևա­դար­ձա­յին բնութ­յուն, բա­րե­բեր հո­ղեր, իսկ օվ­կիա­նոսն ա­ռատ է ձկնե­րով, լա՞վ է…

ԱՐԱՄ — Ոչ այն քար­քա­րոտ եր­կի­րը, ո­րին այն­քան ես կա­րո­տում, որ ու­զում ես փախ­չել:

ԱՆՆԱ — Մենք այն­տեղ նոր կյանք կսկսենք:

ԱՐԱՄ — Նոր կյանք… Ինչ­պե՞ս ես պատ­կե­րաց­նում:

ԱՆՆԱ — Մ­ռայլ գույ­նե­րով մի նա­յիր կյան­քին, թեև կույր ես:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կա­րող եմ ձեզ հետ ապ­րել… Ն­րանք իմ մա­սին գի­տե՞ն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Հանգս­տա­ցիր, այն­տեղ քո մա­սին չգի­տեն: Սո­վո­րիր ժպտալ բնիկ­նե­րի պես:

ՄԱՐԻԱՄ — Բ­նիկ­նե­րը ինչ­պե՞ս են ժպտում:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ն­րանք ցույց են տա­լիս բո­լոր ա­տամ­նե­րը:

ՀԱՅԿ — Ն­րանք սի­րո՞ւմ են աշ­խա­տել:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Միայն ի­րենց հա­մար:

ԱՆՆԱ — Ն­րանք կցան­կա­նա՞ն, որ մենք ապ­րենք նրանց կող­քին:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Մի ան­հանգս­տա­ցիր, նրանք բա­րի մար­դիկ են:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես կա­րող եմ ապ­րել բնիկ­նե­րի հետ, նրանց հետ ժպտամ, բնիկ­նե­րը բա­րի մար­դիկ են, չեն հարց­նի՝ որ­տեղ են ե­րե­խա­նե­րը… իսկ ե­թե հարց­նե՞ն:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Մո­ռա­ցիր անց­յալդ ու նոր կյանք սկսիր:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես նոր կյանք եմ սկսե­լու, ինչ­պե՞ս կարմ­րաց­նեմ շուր­թերս:

ԱՆՆԱ — Ար­յու­նով: Մատդ ծա­կիր, ար­յու­նով ներ­կիր շուր­թերդ:

ԱՆՆԱ — Պա­րո­նա՛յք, վեր­ջա­պես ե­րա­զանք­ներս ի­րա­կա­նա­ցան: Ժպ­տա­ցող բնիկ­ներ, բա­րե­բեր հող, սառն աղբ­յուր­ներ. կապ­րենք միա­սին մեկ ըն­տա­նի­քի պես: Հա՛յկ, մենք պար­տա­վո՞ր ենք ներ­կա­յա­նալ նա­հան­գա­պե­տին որ­պես ա­մու­սին­ներ:

ՀԱՅԿ — Ի­հար­կե, սի­րե­լի՛ս:

ԱՆՆԱ — Նա­վա­պետ, մեզ հյու­րա­սի­րիր ջուր ու ու­տե­լիք:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դժ­բախ­տա­բար քաղց­րա­համ ջուր չգտա: Այն­պես որ ժա­մա­նակն է, ճա­նա­պարհ ընկ­նենք:

ՀԱՅԿ — Գո­նե մի բա­ժակ ջուր կգտնվի՞:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նեղ օր­վա հա­մար պա­հել եմ, գնա­ցինք:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես ձեզ հետ չեմ գա, ինձ հար­կա­վոր չէ, որ ժպտամ բնիկ­նե­րի պես: Ես ու­զում եմ տուն գնալ որ­դի­նե­րիս մոտ, ես չեմ կա­րող մո­ռա­նալ նրանց:

ՀԱՅԿ — Մենք նրանց կհի­շենք ա­մեն ա­ղոթ­քին:

ՄԱՐԻԱՄ — Դուք նույ­նիսկ նրանց ա­նուն­նե­րը չգի­տեք:

ԱՐԱՄ — Ու­րեմն՝ մնա այս­տեղ, իսկ մենք կգնանք մեր նոր կղզին:

ՄԱՐԻԱՄ — Ես տուն եմ ու­զում գնալ:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Այն­պես մի ա­րա, որ քեզ նե­տեմ ծո­վը, այս ան­գամ դու չես փախ­չի շնաձկ­նե­րից:

Լս­վում է ոռ­նոց. մի մեծ մկրատ կտրում է պա­տը, եր­ևում է մի սև­ անցք: Հե­րոս­նե­րը քա­րա­ցած նա­յում են: Ներս է մտնում նա­վաս­տին՝ ձեռ­քին ա­ռա­գաստ: Լս­վում է՝ «Ես քո մա­զե­րը կկտրեմ»:

ԱՆՆԱ — Նա է, իսկ դու ինձ չէիր հա­վա­տում:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, ա­լիք­նե­րը հե­ռա­ցան:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ի՞նչ ե­ղավ նավս:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նավն ա­լիք­նե­րը տա­րան, կղզու չորս կող­մը մեծ վիհ է ա­ռա­ջա­ցել:

ԱՐԱՄ — Մենք կտրվե­ցինք քա­ղա­քա­կիրթ մարդ­կութ­յու­նից, ես քեզ ա­սում էի, որ դուք կույր եք, քան ես: Ան­նա, դու մեզ ո՞ւր հասց­րե­ցիր:

ԱՆՆԱ — Բե­րանդ փա­կիր, կույր բու: (­Հար­վա­ծում է:) Այդ­պես էլ տղա­մարդ չդար­ձար:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Պա­րո­նայք, ճիշտ է, քա­ղա­քակր­թութ­յու­նից շատ ենք հե­ռա­ցել, բայց նախն­յաց հզոր կան­չը մեր հո­գում է, մենք չենք ընկճ­վի, կպայ­քա­րենք մինչև վերջ: Գր­կեք մեկ­մե­կու, բռունցք դառ­նանք ու կա­տա­րենք մեր քայ­լը: Ետ մի նա­յեք, ա­ռաջ քայ­լեք ա­ռանց վա­խե­նա­լու, մենք այլ ճա­նա­պարհ չու­նենք, մենք կա­րող ենք քայ­լել: Մենք պար­տա­վոր ենք քայ­լել: (­Բո­լո­րը քայ­լում են, Ա­րա­մից բա­ցի🙂

ԱՐԱՄ — Ո՞ւր եք գնում, կույ­րեր, դի­մա­ցը վիհ է:

Բո­լո­րը հու­սա­հատ կանգ­նում են:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Կղ­զում չենք կա­րող ապ­րել, ծո­վում շնաձկ­ներ են: Այն էկ­զո­տիկ կղզի­նե­րը մե­րը չեն, մենք միշտ օ­տար ենք լի­նե­լու, մեր հանգր­վա­նը հայ­րե­նիքն է:

ԱՆՆԱ — Բայց ինչ­պե՞ս ենք հայ­րե­նիք հաս­նե­լու:

Դա­դար, բո­լո­րը ի­րար են նա­յում:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Նա­վա­պետ Տի­կը գի­տի՝ ինչ­պես թռչել: Նա­վաս­տի, բա­ցի՛ր ա­ռա­գաս­տը:

ԱՆՆԱ — Նա­վա­պե՛տ Տիկ, դուք հան­ճար եք:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Դուք այն­քան ա­սա­ցիք, որ ես էլ հա­վա­տա­ցի, իսկ հի­մա ա­մեն մեկդ բռնեք ա­ռա­գաս­տից, ու կսպա­սենք ա­ռա­ջին փո­թոր­կին:

Բո­լո­րը բռնում են ա­ռա­գաս­տից:

ՆԱՎԱՍՏԻ — Նա­վա­պետ, փո­թո­րի­կը մո­տե­նում է:

ՆԱՎԱՊԵՏ ՏԻԿ — Ա­մուր բռնվեք, թռչում ենք: Բո­լորդ ա­ղո­թեք, որ քա­մին մեզ հայ­րե­նիք հասց­նի: Թռ­չում ենք…

Բո­լո­րը թռչում են:

Պայ­ծառ լու­սա­վո­րութ­յուն:      

11. 06. 2022 թ.