Սամ­վել ԿՈՍՅԱՆ / ՓՈՇՈՒՑ ՔՇՎԱԾՆԵՐԸ

ՇՆՈՐՀԱՎՈՐՈՒՄ ԵՆՔ

Գրքի երևանյան վեցերորդ փառատոնի գրական մրցույթի

՛՛ԴՐԱՄԱՏՈՒՐԳԻԱ՛՛ անվանակարգում հաղթող է ճանաչվել 

ՍԱՄՎԵԼ ԿՈՍՅԱՆԻ ՛՛ՓՈՇՈՒՑ ՔՇՎԱԾՆԵՐԸ՛՛ պիեսը:

tatron-drama.am կայքը շնորհավորում է վաստակաշատ մեր գրչընկերոջը՝

պիեսը բեմադրված տեսնելու մաղթանքով:

Մեկ անգամ ևս ներկայացնում ենք ՛՛ՓՈՇՈՒՑ ՔՇՎԱԾՆԵՐԸ՛՛ պիեսը: 

Շա­տե­րին թվում է՝ սե­ղա­նի, հա­գուս­տի կամ հե­ռուս­տա­ցույ­ցի վրա­յից մաք­րե­լով, փո­շու խնդի­րը լու­ծում են: Ի­րա­կա­նում այն մի տե­ղից այլ տեղ են տե­ղա­փո­խում, չկաս­կա­ծե­լով, թե պո­տեն­ցիալ ինչ հի­վան­դութ­յուն­ներ են տե­ղա­շար­ժում: Երկ­րագն­դի ա­նա­պա­տաց­ման ֆո­նին էլ ա­վե­լի ըն­դար­ձակ­վե­լու են փո­շու տա­րածք­նե­րը՝ վե­րած­վե­լով բնա­պահ­պա­նա­կան ա­ղե­տի: Սա­կայն մեր գի­տակ­ցութ­յան մեջ այն շա­րու­նա­կում է մնալ անվ­տանգ, ո­րը կա­րե­լի է ա­մեն պա­հի վե­րաց­նել: Սուր­մա­լո­ւի պայթ­յու­նից հե­տո մաս­նա­գետ­ներն ար­ձա­նագ­րե­ցին, որ Եր­ևա­նի օ­դում նոր­մա­յից մի քա­նի ան­գամ գեր­ազանց­ված է փո­շու քա­նա­կը: Աշ­խար­հը լիքն է բա­զում պայթ­յուն­նե­րով, ո­րոնք ա­ճե­լու մի­տում ու­նեն: Հետևանք­նե­րը դժվար է թե­րագ­նա­հա­տել: Այ­դու­հան­դերձ, կյան­քը շա­րու­նակ­վում է, ինչ­պես և՝ պիե­սում:

(դրա­մա մեկ գոր­ծո­ղութ­յամբ)

Գոր­ծող ան­ձինք
ՎԱՐԴԱՆ
ԱՐՈՒՍ
ԲԵՄԱԴՐԻՉ
ԼՐԱԳՐՈՂ
ԲԺՇԿՈՒՀԻ
ՊԱՐՈՒՀԻ
ՓՈՇԵԿՈՒԼՈՎ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐՆԵՐ

ԱՌԱՋԻՆ ՊԱՏԿԵՐ
Բե­մը կա­հա­վոր­ված է ըստ հա­յե­ցո­ղութ­յան, հաշ­վի առ­նե­լով, որ ամ­բող­ջա­կան ներ­կա­յաց­ման մա­սին չէ խոս­քը, այլ ըն­դա­մե­նը նոր պիե­սի ա­ռա­ջին փոր­ձե­րի: Սա­կայն գա­հի ու սե­ղա­նի առ­կա­յութ­յու­նը պար­տա­դիր է: Ա­րու­սը ձեռ­քի լա­թով չկա­մո­րեն սե­ղա­նի փո­շին է մաք­րում: Քիչ հեռ­վում Վար­դա­նը զբաղ­ված է գա­հի նո­րոգ­մամբ:
ԱՐՈՒՍ — Էս փո­շին չի վեր­ջա­նա, չես հասց­նում մաք­րել՝ է­լի նստում է:
ՎԱՐԴԱՆ — Ես էլ էս ա­թո­ռը լրիվ կջար­դեի: Դե­րա­սան­նե­րին նա­յում ես, 70 կի­լո չկան, հե­րիք է թա­գա­վո­րի կամ նա­խա­գա­հի դեր ստա­նան, միան­գա­մից ե­րեք հար­յուր կի­լոգ­րա­մա­նոց բե­գե­մոտ­նե­րի են վե­րած­վում: Չ­գի­տես՝ դրանց տակ ինչ ա­թոռ դնես, որ դի­մա­նա:
ԱՐՈՒՍ — Չէի՞ր ու­զի էդ­պի­սի մի ա­թո­ռի էլ դու նստեիր:
ՎԱՐԴԱՆ — Ի­մը ռան­դան, մուրճն ու սղոցն ա, էդ իմ բա­նը չի: Թա­գա­վոր պի­տի ծնվել, թե չէ քաջ նա­զար­նե­րի ե­րե­սից են դժբախ­տութ­յուն­նե­րը:
ԱՐՈՒՍ — Կոտ­րատ­վո՞ւմ ես, թե՞… Լուրջ՝ չէի՞ր ե­րա­զի:
ՎԱՐԴԱՆ — Իմ ու­զե­լը նման կլի­ներ, ոնց որ փոր­ձեի ե­րեք լիտ­րա­նոց բան­կան եր­կու­սի մեջ տե­ղա­վո­րել:
ԱՐՈՒՍ — Ու­մ պետք է՝ տե­ղա­վո­րում է:
ՎԱՐԴԱՆ — Կոտ­րե­լով են տե­ղա­վո­րում, արդ­յունքն էն չի:
ԱՐՈՒՍ — (բար­կա­ցած՝ ձեռ­քի լա­թը մի կողմ է գցում): Էս­քան փո­շին որ­տե­ղի՞ց… Ոնց որ բո­լո­րը փո­շի ար­տաշն­չեն:
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­սում են՝ աշ­խարհն էլ է փո­շուց ա­ռա­ջա­ցել:
ԱՐՈՒՍ — Չ­տե­սանք՝ մի բան էլ էս փո­շուց ա­ռա­ջա­նա:
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­սում են՝ ոնց ա­ռա­ջա­ցել է, հե­տո է­լի փո­շու է վե­րած­վե­լու:
ԱՐՈՒՍ — Հող էիր՝ հող դար­ձիր… Փո­շի էիր՝ փո­շի դար­ձիր: Ո՞վ է ա­սել:
ՎԱՐԴԱՆ — Գիտ­նա­կան­ներն են ա­սում:
ԱՐՈՒՍ — Որ ա­սում են՝ հե­տո՞, լսող չկա՛: Ինչ ռումբ ու հրթիռ ա­սես հո­րի­նում են, որ աշ­խար­հը փո­շիաց­նեն:
ՎԱՐԴԱՆ — Մ­տա­ծում եմ… (­Ցույց է տա­լիս գա­հը:) Աշ­խար­հի կռի­վը սրա հա­մար է: Ա­մեն մեկն ու­զում է ու­րի­շի ա­թո­ռը կոտ­րե­լով ի­րե­նը փրկի…
ԱՐՈՒՍ — Դ­րանց դարդն ինձ չեն տվել, թող զգույշ նստեն, որ չկոտ­րեն: Իմ խնդի­րը փո­շին է, որ քիչ լի­նի:
ՎԱՐԴԱՆ — Փո­շու հետ կռվե­լով ին­չի՞ ես ու­զում հաս­նել:
ԱՐՈՒՍ — Ա­ռաջ էր, որ ու­զում էի դե­րա­սա­նու­հի դառ­նալ:
ՎԱՐԴԱՆ — Փո­շի մաք­րե­լո՞վ:
ԱՐՈՒՍ — Մ­տա­ծում էի՝ կար­ևո­րը թատ­րո­նում լի­նեմ:
ՎԱՐԴԱՆ — Հա­վա­քա­րարն ո՜ւր, դե­րա­սա­նութ­յունն ո՜ւր…
ԱՐՈՒՍ — Ջա­հել էի, ռո­ման­տիկ ու ա­մե­նա­կար­ևո­րը՝ հա­վա­տում էի… Կա­նա­ցի դեր չկար, որ չի­մա­նա­յի: Նա­յում էի ներ­կա­յա­ցում­նե­րը, լսում էի երկ­խո­սութ­յուն­ներն ու ան­գիր էի ա­նում:
ՎԱՐԴԱՆ — Որ ի՞նչ…
ԱՐՈՒՍ — Ինձ հա­մար պատ­մութ­յուն էի հո­րի­նել, իբր՝ դե­րա­սա­նու­հի­նե­րից մե­կը հի­վան­դա­նում է: Հան­դի­սա­տեսն ար­դեն դահ­լի­ճում է, ներ­կա­յա­ցու­մը պետք է սկսվի, իսկ դե­րա­սա­նու­հին չկա: Բո­լո­րը խառն­վել են, չգի­տեն ինչ ա­նեն ու վեր­ջին պա­հին բե­մադ­րիչն ու տնօ­րե­նը հու­սա­հատ­ված ինձ են դի­մում:
ՎԱՐԴԱՆ — Քե՞զ…
ԱՐՈՒՍ — Խնդ­րում են օգ­նել:
ՎԱՐԴԱՆ — Ու­րիշ դե­րա­սա­նու­հի չկա՞ր, որ քո հույ­սին էին մնա­ցել:
ԱՐՈՒՍ — Ներ­կա­յաց­ման տեքս­տը չգի­տեին:
ՎԱՐԴԱՆ — Ո՞նց էին ի­մա­ցել՝ դու գի­տես, որ քեզ էին մո­տե­ցել:
ԱՐՈՒՍ — Մի ան­գամ, երբ մե­նակ էի, իբր՝ քո ա­թո­ռը Ռո­մեոն էր, ես էլ Ջու­լիե­տի տեքստն էի ա­սում: Ռե­ժի­սո­րը պա­տահ­մամբ տե­սել ու լսել էր, բայց չէր ընդ­հա­տել, սպա­սել էր, մինչև վեր­ջաց­նեմ: Երբ ա­վար­տե­ցի, ծա­փա­հա­րեց: Հար­ցու­փոր­ձից ի­մա­ցավ, որ շատ դե­րեր ան­գիր գի­տեմ:
ՎԱՐԴԱՆ — Վեր­ջը՞…
ԱՐՈՒՍ — Ծի­ծա­ղեց ու հե­ռա­ցավ:
ՎԱՐԴԱՆ — Պատ­մութ­յանդ վերջն ա­սա:
ԱՐՈՒՍ — Սկզ­բում հրա­ժար­վե­ցի, ու­զում էի ինձ թանկ վա­ճա­ռել: Ա­սա­ցի՝ ո՞նց է, մնա­ցած օ­րե­րին ար­հա­մար­հել եք, հա­վա­քա­րարն ո՞վ է, որ մոտ թող­նեք, հի­մա հան­կարծ հի­շե­ցիք: Վաղն է­լի մո­ռա­նա­լու եք, որ տա­ղան­դը կոր­չում է փո­շու մեջ:
ՎԱՐԴԱՆ — Էդ­պես էլ ա­սա­ցի՞ր…
ԱՐՈՒՍ — Էս պատ­մութ­յու­նը օ­րը մի քա­նի ան­գամ պատ­մում եմ ինքս ինձ: Ու­րեմն նա­զու­տուզ եմ ա­նում, եր­ևա­կա­յում եմ, մինչ դե­րա­սան­ներն էլ են մի­ջամ­տում: Ա­մե­նա­հե­տաքր­քի­րը ներ­կա­յա­ցու­մից հե­տո է: Դահ­լի­ճը հո­տըն­կայս ծա­փա­հա­րում է, մե­կը մյու­սին հարց­նում է ՝ ո՞վ է այս դե­րա­սա­նու­հին, որ­տե՞ղ էր մինչև հի­մա…
ՎԱՐԴԱՆ — Էդ ե՞րբ է ե­ղել, որ չեմ ի­մա­ցել:
ԱՐՈՒՍ — Չի ե­ղել ու չի էլ լի­նի: Չա­սա­ցի՞՝ իմ հո­րի­նածն է: Սկզ­բում հա­վա­տում էի, որ հո­րի­նածս ի­րա­կա­նութ­յուն կդառ­նա, բայց օ­րերն անց­նում էին ու միայն փո­շին էր մաշ­կիս ա­վե­լա­նում: Ա­ռաջ ե­թե փո­շին լուռ էր, հի­մա ինչ էլ ա­նեմ՝ խշշում է: Փո­շու մեջ էլ հո­րի­նածս խամ­րեց:
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­մուս­նուդ պատ­մե՞լ ես…
ԱՐՈՒՍ — Չ­հասց­րի:
ՎԱՐԴԱՆ — Ին­չո՞վ էիր զբաղ­ված, որ չես հասց­րել:
ԱՐՈՒՍ — Մո­տե­նաս՝ կա­սեմ:
ՎԱՐԴԱՆ — Ո՞ւմ մո­տե­նամ:
ԱՐՈՒՍ — Ինձ­նից բա­ցի ո՞վ կա… Ա­րի, ա­րի, մո­տե­ցիր…
ՎԱՐԴԱՆ — (տա­րա­կու­սած մո­տե­նում է): Մտ­քովդ ի՞նչ ան­ցավ:
ԱՐՈՒՍ — Հի­մա հետս կպա­րես… (­Դա­դար:) Ին­չո՞ւ գու­նատ­վե­ցիր, ա­ռա­ջին ան­գա՞մ ես պա­րե­լու:
ՎԱՐԴԱՆ — Մի տե­սակ ան­սո­վոր է:
ԱՐՈՒՍ — Զար­մանքդ հե­տո… (Գրկում է Վար­դա­նին, ե­րաժշտութ­յուն: Պա­րում են:) Զ­գո՞ւմ ես…
ՎԱՐԴԱՆ — Ի՞նչ եմ զգա­լու:
ԱՐՈՒՍ — Մար­մնիս խշշո­ցը չե՞ս զգում:
ՎԱՐԴԱՆ — Ոնց որ զգում եմ:
ԱՐՈՒՍ — Այդ խշշո­ցի պատ­ճա­ռով ա­մու­սինս հե­ռա­ցավ: Ա­սում էր՝ չի լի­նում ինձ դիպ­չել, ա­սում էր՝ խշշո­ցից մար­մի­նը փշա­քաղ­վում է…
ՎԱՐԴԱՆ — Հե­տո՞…
ԱՐՈՒՍ — Եր­ևի հե­ռա­ցավ՝ չխշշա­ցող մար­մին գտնի:
ՎԱՐԴԱՆ — Հի­մա­րի մեկն է ե­ղել:
ԱՐՈՒՍ — Մի շտա­պիր մե­ղադ­րել: Էդ խշշո­ցից ես էլ չեմ կա­րո­ղա­նում քնել: Մեռ­նե­լիս էլ եր­ևի չկա­րո­ղա­նամ դրա­նից ա­զատ­վել: (Ե­րաժշ­տութ­յու­նը դա­դա­րում է, պարն էլ` հե­տը:)
ՎԱՐԴԱՆ — Շուտ-շուտ լո­ղա­ցիր:
ԱՐՈՒՍ — Լո­ղա­նա­լուց հե­տո էլ է խշշում:
ՎԱՐԴԱՆ — Ան­հա­վա­տա­լի է:
ԱՐՈՒՍ — Կար­ծես ձեր տա­նը փո­շի չկա: Տիե­զեր­քը փո­շու մեջ է: Քո այդ գիտ­նա­կան­նե­րի ա­սե­լով, ա­մեն տա­րի մոտ 40 կի­լո­տոն­նա տիե­զե­րա­կան փո­շի է նստում մո­լո­րա­կի վրա: Բո­լո­րը եր­ևա­կա­յում են, որ փո­շին մաք­րում են, ի՞նչ մաք­րել, ի­րա­կա­նում այս­տե­ղից այն­տեղ են տե­ղա­փո­խում: Աչ­քե­րիդ ա­ռաջ սե­ղա­նը մաք­րե­ցի… (­Մատ­նե­րը սա­հեց­նում է սե­ղա­նի վրա­յով:) Է­լի փո­շի է ու էս փո­շին չի հանգս­տա­նա, մինչև ա­մեն ինչ չծած­կի:
ՎԱՐԴԱՆ — Միև­նույն է, հի­մա­րի մեկն է ե­ղել ա­մու­սինդ: Միայն հի­մա­րը փո­շու պատ­ճա­ռով կնո­ջից կբա­ժան­վի:
ԱՐՈՒՍ — Փո­շու չէ, խշշո­ցի…
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — (բեմ բարձ­րա­նա­լով): Հե­րիք է, դա­դար… Ձանձ­րույթ է, կեղծ ու ան­հե­տաքր­քիր: Կամ պիե­սը մի բան չի, կամ դուք դեռ դե­րի մեջ չեք խո­րա­ցել: (­Վար­դա­նին.) Որ ու­զում ես ա­թո­ռը ջար­դել, էդ ո՞նց… Տե­սե՞լ ես, որ որ­ևէ մե­կը խա­ղաղ ու հան­գիստ ու­զե­նա ինչ-որ բան ջար­դել: Բար­կութ­յունդ չկա, չի եր­ևում… Դեմքդ դի­մա­կից չի տար­բեր­վում՝ չե­զոք, ան­տար­բեր… մի­մի­կադ ի՞նչ է ե­ղել: Ոնց որ ու­րի­շի տեղն ապ­րես, ու­րի­շի տե­ղը զար­մա­նաս, ու­րի­շի փո­խա­րեն հարց­նես:
ՎԱՐԴԱՆ — Դե­րա­սան­նե­րը միշտ էլ ու­րի­շի են ներ­կա­յաց­նում:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ու­րի­շի չէ, այլ ու­րի­շի մի­ջո­ցով ի­րենց: (Ա­րու­սին.) Քեզ ի՞նչ է ե­ղել, ՄԱԿ-ի ամ­բիո­նի՞ց ես ճա­ռում, որ դժգո­հութ­յուն չկա դեմ­քիդ:
ԱՐՈՒՍ — Փո­շու թե­մա­յին չեմ հա­վա­տում:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Կ­հասց­նես հա­վա­տալ, նույ­նիսկ վա­խե­նալ, երբ ի­մա­նաս փո­շու ի­րա­կան վտանգ­նե­րը:
ԱՐՈՒՍ — Մե­նա­կութ­յան փո­շին ա­վե­լի վտան­գա­վոր է:
ՎԱՐԴԱՆ — Մ­ռայլ պիես է, չտրա­մադ­րող, բե­մադ­րե­լու բան չի:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Վ­տան­գը լու­սա­վոր չի լի­նում:
ՎԱՐԴԱՆ — Հի­սուն տա­րի ա­ռաջ փո­շու մա­սին չէին էլ մտա­ծի: Փո­շի է, է­լի…
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Էդ­պես չի… Մո­լո­րա­կի վրա ա­վե­լա­նա­լու են ջրհե­ղեղ­ներն ու ցու­նա­մի­նե­րը: Ջրհե­ղեղ­նե­րի բե­րած մի­լիո­նա­վոր տոն­նա տիղ­մը չո­րա­նա­լու և վե­րած­վե­լու է փո­շու, երկ­րի ըն­դեր­քը ե­ռա­լու է ու բազ­մա­թիվ հրա­բուխ­ներ ան­սահ­ման քա­նա­կի փո­շի են տա­րա­ծե­լու:
ԱՐՈՒՍ — Ո՞նց է՝ Նոստ­րա­դա­մուսն ու Վան­գան էդ մա­սին չեն գու­շա­կել:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Իբր՝ ա­մեն ինչ գու­շա­կել են: Ան­կան­խա­տե­սե­լին ա­վե­լի շատ է: Ո՞նց էին գու­շա­կե­լու, որ երկր­նե­րը ե­րեկ եղ­բայր էին, հի­մա ի­րար են կո­տո­րում… Ոնց էլ մտա­ծես, չես հաս­կա­նա՝ ին­չու…
ՎԱՐԴԱՆ — Մի ըն­կեր ու­նեի, նեղն ընկ­նե­լիս ա­սում էր. «Է՜, աշ­խարհ, աշ­խարհ, թե ին­չո՞ւ ես կլոր»:
ԱՐՈՒՍ — Իբր ի՞նչ…
ՎԱՐԴԱՆ — Էն, որ ա­նի­մաս­տութ­յու­նը մի կե­տից սկսվում, պտտվում ու նույն կե­տին էլ վե­րա­դառ­նում է:
ԱՐՈՒՍ — Փո­շին քեզ օ­րի­նակ…
Անս­պա­սե­լի հայտն­վում է պա­րու­հին, մի քա­նի պա­րա­յին պտույտ­ներ է կա­տա­րում:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ես ե՞րբ եմ փոր­ձե­լու:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Երբ ժա­մա­նա­կը գա:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Կա­րո՞ղ է՝ չգա:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ոչ մե­կը աչք չու­նի ու­րի­շի ժա­մա­նա­կի վրա:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ի՞նչ եմ պա­րե­լու:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Փո­շու պա­րը:
ՊԱՐՈՒՀԻ — (դժգոհ): Ա­մեն ինչ պա­րել էինք, մնա­ցել էր փո­շու պա­րը:
Փո­շե­կուլ­նե­րը ձեռք­նե­րին հայտն­վում են ի­րա­կան հա­վա­քա­րար­նե­րը:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ս­րանք որ­տե­ղի՞ց հայտն­վե­ցին: Մաք­րե­լու փո­խա­րեն փո­շին օդ են հա­նե­լու:
ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Բա ե՞րբ գանք:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Կա­սեմ… (­Վար­դա­նին ու Ա­րու­սին.) Էլ ա­նե­լիք չու­նեք: Որ դե­րը դե­րա­սա­նին չտրա­մադ­րի… Ներշն­չանք չե­ղավ, ինչ­քան ու­զում ես գո­ռա, հա­վա­տա­ցողն ո՞վ է… Այ­սօր­վա հան­դի­սա­տե­սը ինքն էլ չգի­տի՝ ին­չին հա­վա­տա, սպա­սում է, ինչ-որ մե­կը հու­շի… Մի մո­ռա­ցեք, այդ ինչ-որ մե­կը նաև թատ­րոնն է…
Բե­մադ­րի­չը հա­վա­քա­րար­նե­րի ու պա­րու­հու հետ հե­ռա­նում է:
ԱՐՈՒՍ — Տուն չեմ ու­զում գնալ:
ՎԱՐԴԱՆ — Մե­նա­կութ­յու­նի՞ց ես նեղ­վում:
ԱՐՈՒՍ — Ի­մա­նաս՝ գի­շե­րը մե­նա­կութ­յու­նը ոնց է կա­հույ­քը ճռռաց­նում, պա­տու­հա­նի ա­պա­կի­նե­րը զրնգաց­նում, հա­տակն էլ ոտ­նա­ձայ­նե­րից ոնց որ ուռ­չի… Մեկն էլ չկա՝ օգ­նութ­յան կան­չես: Կ­նոջ կող­քին միշտ մե­կը պետք է լի­նի: Մե­նակ կնո­ջը տան ի­րերն էլ են դի­մադ­րում:
ՎԱՐԴԱՆ — Կա­րող եմ ու­ղեկ­ցել:
ԱՐՈՒՍ — Պետք չէ:
ՎԱՐԴԱՆ — Միա­սին սուրճ կխմենք, մե­նա­կութ­յունն էլ կի­մա­նա՝ տա­նը մե­նակ չես, հա­մը չի հա­նի:
ԱՐՈՒՍ — Պա­տա­հա­կան մե­կը մե­նա­կութ­յա­նը չի կա­րող վա­խեց­նել:
ՎԱՐԴԱՆ — Այս­քան տա­րի միա­սին ենք աշ­խա­տում:
ԱՐՈՒՍ — Չ­նե­ղա­նաս, բայց վա­խե­նամ՝ քեզ հետ մե­նա­կութ­յունն ա­վե­լի կա­տա­ղի:
ՎԱՐԴԱՆ — Ըն­դա­մե­նը ու­զում էի օգ­նել:
ԱՐՈՒՍ — Մի ու­րիշ ան­գամ եր­ևի հա­մա­ձայ­նվեմ, ե­թե ա­մու­սինս չհայտն­վի… (­Հե­ռա­նում է:)
ՎԱՐԴԱՆ — Աշ­խա­տիր քնել, որ գո­նե ե­րա­զիդ գա… (­Հետ­ևում է նրան:)

ՊԱՏԿԵՐ ԵՐԿՐՈՐԴ
Նույն տե­սա­րա­նը: Ե­րաժշ­տութ­յուն: Հա­վա­քա­րար­նե­րը պա­րե­լով ու եր­գե­լով փո­շե­կուլ­նե­րով հա­տակն են մաք­րում: (Ավ­լեմ-թափեմ փո­շին…)
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (անս­պա­սե­լի կանգ է առ­նում): Փո­շե­կու­լի մա­սին ա­նեկ­դո­տը լսե՞լ ես:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — (ինքն էլ է կանգ­նում: Ե­րաժշ­տութ­յու­նը դա­դա­րում է): Նոր ա­նեկ­դո՞տ է:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Մե­կը փո­շե­կուլ է վա­ճա­ռում, ու շատ թանկ: Գ­նոր­դը հարց­նում է. «Ին­նե­րորդ հար­կում զու­գա­րանս խցան­ված է, կա­րո՞ղ է մաք­րել»: «­Մե­կից՝ մեկ»,- գլուխ է գո­վում վա­ճա­ռո­ղը: Հինգ րո­պե հե­տո զու­գա­րա­նը կար­գի է ընկ­նում: Գ­նոր­դը փո­շե­կու­լը քան­դում է՝ ի­մա­նա­լու դրա հզո­րութ­յան պատ­ճա­ռը: Փո­շե­կու­լի մեջ նստած մար­դուն տես­նե­լով, զար­մա­ցած բղա­վում է. «Էս լրիվ դո՞ւ էիր»: «Ես ի՞նչ,- բո­ղո­քում է մար­դը,- ես ա­ռա­ջին հար­կի զու­գա­րա­նում էի»:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Էդ փո­շե­կու­լը ի­մը լի­ներ:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ծի­ծա­ղե­լու չէ՞ր, որ չծի­ծա­ղե­ցիր:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Զու­գա­րա­նի հո­տը քիթս ըն­կավ:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ուշքդ ու միտքդ փո­շին է:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Տունդ էս փո­շու հաշ­վին ես պա­հում: Փո­շին չե­ղավ, ի՞նչ ես մաք­րե­լու:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ոնց որ աշ­խար­հի կեղ­տը պա­կա­սել է:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Փո­շին չպա­կա­սի, թե չէ… Գործ ա­նե­լիս դու էլ մի ծի­ծա­ղիր, փո­շու մեջ ծի­ծա­ղե­լը վտան­գա­վոր է, մեկ էլ տե­սար, թո­քերդ լցվեց:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Բե­րանդ փակ ծի­ծա­ղիր:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Գոր­ծը պրծնեմ՝ կծի­ծա­ղեմ: Շարժ­վիր, քա­նի դե­րա­սան­նե­րը չեն ե­կել:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Չ­գի­տե՞ս, դրանք ին­չո՞ւ են մե­զա­նից դի­վո­տում:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Փո­շե­կուլ­նե­րից են վա­խե­նում, մեկ էլ տե­սար՝ փո­շե­կուլ­նե­րը փո­շու հետ ի­րենց էլ քա­շե­ցին:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ծի­ծա­ղե՞մ, թե՞ թող­նեմ գոր­ծից հե­տո:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Ա­սում են՝ նոր ներ­կա­յա­ցու­մը փո­շու մա­սին է:
1-ԻՆ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Դ­րանք վեր­ջը մեզ հա­ցից կտրե­լու են:
2-ՐԴ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐ — Էդ հար­ցով հան­գիստ եմ… Փո­շին ե­ղել է, կա ու կլի­նի…
Հայտն­վում է Վար­դա­նը:
ՎԱՐԴԱՆ — Վեր­ջաց­րի՞ք:
1-ԻՆ ՄԱՔՐՈՂ — Գ­նում ենք, գնում ենք…
Հա­վա­քա­րար­նե­րը հե­ռա­նում են:
ՎԱՐԴԱՆ — (մո­տե­նա­լով գա­հին): Չի­մա­ցանք՝ էս գա­հին ով է նստե­լու: Ոչ թա­գա­վո­րի ա­նուն կա, ոչ էլ որ­ևէ երկ­րի նա­խա­գա­հի:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — (ներս մտնե­լով և Վար­դա­նի խոս­քե­րը լսե­լով): Կի­մա­նաս, երբ բնա­պահ­պա­նը հայտն­վի:
ՎԱՐԴԱՆ — Բ­նա­պահ­պա­նը թա­գա­վո՞ր է:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Չ­գի­տե՞ս, հի­մա ա­մե­նա­փոքր պաշ­տոն­յան էլ ի­րեն թա­գա­վոր է զգում: Գու­ցե մեր դեպ­քում գահն այն­քան էլ պատ­շաճ չէ, բայց ա­ռայժմ ա­վե­լի հար­մար ա­թոռ չգտնվեց: Աստ­ված գործ­ներս հա­ջո­ղի, հե­տա­գա­յում կա­րող ենք փո­խել:
ՎԱՐԴԱՆ — (գնում, տե­ղա­վոր­վում է գա­հի մեջ): Թա­գա­վո­րի նման չե՞մ:
ԱՐՈՒՍ — (որ եր­կու­սի հա­մար ան­տե­սա­նե­լի է հայտն­վել): Հ­նա­րա­վոր է՝ հետ­մա­հու նման­վես:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ին­չո՞ւ հետ­մա­հու:
ԱՐՈՒՍ — Ա­սում էիր՝ թա­գա­վոր պետք է ծնվել, հի­մա նստել-եր­ևա­կա­յում ես:
ՎԱՐԴԱՆ — Էլ ի՞նչ թա­գա­վոր, որ մի բան չա­սի ու դրա հա­կա­ռա­կը ա­նի:
ԱՐՈՒՍ — Մուրճ ու սղո­ցո՞վ ես եր­կիրդ պա­հե­լու:
ՎԱՐԴԱՆ — Ո՞ր թա­գա­վորն է եր­կիր պա­հել, որ ես պա­հեմ:
ԱՐՈՒՍ — Բա ի՞նչ են ա­րել:
ՎԱՐԴԱՆ — Հա­մո­զել են ժո­ղովր­դին, որ ժո­ղո­վուր­դը թա­գա­վո­րին լավ պա­հի, ո­րով­հետև ա­ռանց թա­գա­վո­րի եր­կի­րը եր­կիր չի:
ԱՐՈՒՍ — Հի­մար թա­գա­վոր­ներ չե՞ն ե­ղել: Քա­նի՜ եր­կիր է հի­մար­նե­րի ձեռ­քով ան­հե­տա­ցել:
ՎԱՐԴԱՆ — Իմ թա­գա­վո­րութ­յու­նը չի կոր­ծան­վի:
ԱՐՈՒՍ — Ո­րով­հետև թա­գա­վոր չես… Թա­գա­վոր լի­նեիր, ոնց որ միշտ ես ա­սում, տա­կիդ ա­թո­ռը պի­տի կոտր­վեր: Ծան­րութ­յուն չկա մեջդ, ծան­րութ­յուն…
ՎԱՐԴԱՆ — Հե՜յ, պա­հա­կա­զոր:
ԱՐՈՒՍ — Դ­րանց ին­չո՞ւ ես կան­չում:
ՎԱՐԴԱՆ — Որ լե­զուդ կտրեն: (­Ծի­ծա­ղե­լով բարձ­րա­նում է ա­թո­ռից:) Ի­մա­ցա՞ր՝ գա­հն ում հա­մար է… Մեծն ար­քա ինչ-որ բնա­պահ­պա­նի:
ԱՐՈՒՍ — Փո­շու դեմ մի­տի՞նգ է ա­նե­լու:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Մո­լո­րա­կի ա­նա­պա­տաց­ման մա­սին է խո­սե­լու:
ԱՐՈՒՍ — Մեր հար­ցե­րը լու­ծել ենք, հեր­թը մո­լո­րա­կին է հա­սել:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Վ­տան­գը Հա­յաս­տա­նին էլ է սպառ­նում:
ՎԱՐԴԱՆ — Պարզ­վում է՝ Հա­յաս­տանն էլ է մո­լո­րա­կի վրա: (­Ծի­ծա­ղում է:)
ԱՐՈՒՍ — Թե­կուզ օր ու գի­շեր մի­տինգ ա­րա, փո­շին քչա­նա­լո՞ւ է:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ք­չա­նա­լը չգի­տեմ, լռե­լու դեպ­քում հաս­տատ կա­վե­լա­նա:
ԱՐՈՒՍ — Էդ բա­նա­խոս­նե­րի խոս­քի քա­մին ա­վե­լի վտան­գա­վոր է: Ի­րա­կա­նում թոզ փչե­լով են զբաղ­ված:
Հ­ևա­լով ու շուր­ջը նա­յե­լով, ա­րա­գա­քայլ հայտն­վում է լրագ­րո­ղը: Դե­րա­սան­նե­րին տես­նե­լով մո­տե­նում է, փոր­ձե­լով շուն­չը տե­ղը բե­րել:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ո՞վ եք, ու­մի՞ց եք փախ­չում:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ին­չո՞ւ փախ­չել: Երբ­վա­նի՞ց է պաշտ­պան­վե­լը փախ­չել կոչ­վում:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ին­չի՞ց եք պաշտ­պան­վում, թատ­րո­նը խրա­մատ չէ:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Լ­րագ­րող եմ: Ձեզ մոտ էի գա­լիս: Լավ է, շեն­քից հե­ռու չէի: Միան­գա­մից այն­պի­սի փո­թո­րիկ սկսվեց: Փո­ղո­ցում փո­շին ջրհե­ղե­ղի պես վրա տվեց: Մի կերպ ինձ դռնից ներս գցե­ցի: Եր­կար տա­րի­ներ բնա­պահ­պա­նա­կան հար­ցեր եմ լու­սա­բա­նում, նման բան չէի տե­սել: Մի բա­ժակ ջուր կա­րե­լի՞ է: Ոնց որ չհա­ջո­ղե­ցի փո­շուց պաշտ­պան­վել:
ԱՐՈՒՍ — Հի­մա կբե­րեմ: (­Դուրս է գա­լիս:)
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ա­սում են, ձեր նոր ներ­կա­յա­ցումն էլ է փո­շու մա­սին: (Գր­պա­նից հա­նում է ձայ­նագ­րի­չը:)
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Մո­տա­վո­րա­պես:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Եր­ևի փո­խա­բե­րա­կան ի­մաս­տով:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Այ­սինքն:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Դե, ա­սենք, պե­տա­կան մի­ջոց­նե­րը փո­շիաց­նե­լու ա­ռու­մով:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Տար­բե­րակ է, բայց մե­րը չէ, մեր պիեսն ա­վե­լի բնա­պահ­պա­նա­կան ու ա­ռող­ջա­պա­հա­կան է:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Մի քա­նի խոս­քով կներ­կա­յաց­նե՞ք։
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Դեռ վաղ է ինչ-որ բան ներ­կա­յաց­նել, մենք էլ վեր­ջը չենք պատ­կե­րաց­նում:
Ա­րու­սը ներս է մտնում, ջրով բա­ժա­կը մեկ­նում լրագ­րո­ղին:
ԼՐԱԳՐՈՂ — (վերց­նե­լով բա­ժակն ու մի քա­նի կում ա­նե­լով): Այս­պի­սի կնոջ բե­րած ջու­րը ծանր հի­վան­դին էլ կօգ­նի:
ՎԱՐԴԱՆ — Հի­մա կի­նը բնա­պահ­պա­նա­կան ա­ղե՞տ է, թե՞ հա­կա­ռա­կը:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Խնդ­րում եմ ա­սածս չգռեհ­կաց­նել:
ՎԱՐԴԱՆ — Պար­զա­պես հե­տաքր­քիր էր:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ա­վե­լի հե­տաքր­քիր եր­ևույթ­ներ կան, ո­րոնց մա­սին լռում են: (­Բե­մադ­րի­չին.) Պիե­սի վեր­նա­գի­րը կա­սե՞ք:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Փո­շուց քշված­նե­րը:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Հե­ղի­նակն ո՞վ է:
ՎԱՐԴԱՆ — Չենք ա­սի:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ին­չո՞ւ:
ՎԱՐԴԱՆ — Ո­րով­հետև մենք էլ չգի­տենք:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Հե­տաքր­քիր է, հե­տաքր­քիր է… (Շրջ­վում է Ա­րու­սի կող­մը, լուռ ու եր­կար նրան է նա­յում:)
ԱՐՈՒՍ — Փո­շո՞տ եմ:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Չէ:
ԱՐՈՒՍ — Բա դեմ­քիս ի՞նչ եք փնտրում:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ձեր կար­ծի­քը պիե­սի մա­սին:
ԱՐՈՒՍ — Փո­շու ձայ­նը լսե՞լ եք: Լ­սած չեք լի­նի, ո­րով­հետև ձայն չու­նի… Մինչև ձայ­նը չլսեմ, կար­ծիք չեմ ու­նե­նա:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ես էլ շու­տա­փույթ եզ­րա­կա­ցութ­յուն­նե­րի կողմ­նա­կից չեմ:
ՎԱՐԴԱՆ — Իմ կար­ծի­քը չե՞ք ու­զում ի­մա­նալ: Կար­ծիքս այն է, որ դեռ կար­ծիք չու­նեմ:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ձեր գաղտ­նա­պա­հութ­յու­նից կա­րե­լի է են­թադ­րել, որ ար­տա­ռոց բան եք նա­խա­ձեռ­նել: Բո­լոր դեպ­քե­րում հե­տաքր­քիր է: Չեմ հի­շում, երբ­ևի­ցե որ­ևէ թատ­րոն փո­շու մա­սին բե­մադ­րութ­յուն ա­րած լի­նի: Հա­մե­նայն­դեպս, թե­ման ինք­նա­տիպ է: Դ­ժվա­րութ­յուն­նե­րը հաղ­թա­հա­րո՞ւմ եք:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ա­ռայժմ միայն դժվա­րութ­յուն­ներն ենք հաղ­թա­հա­րում:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Այդ­պես է, նոր խոս­քի հա­մար դժվա­րութ­յուն­նե­րի մի­ջով պի­տի անց­նես: Կար­ևո­րը խորքն է, մա­կե­րե­սի վրա ա­ռանց ու­րի­շի օգ­նութ­յան էլ ա­մեն ինչ եր­ևում է: (­Նո­րից է շրջվում Ա­րու­սի կող­մը:) Ա­վե­լի ուշ կա­րո՞ղ եմ ձեզ հան­դի­պել:
ԱՐՈՒՍ — Դ­րա հա­մար վի­զա պետք չէ:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Հե­ղի­նա­կի ա­նունն ի­մա­նա­լու հա­մար:
ՎԱՐԴԱՆ — Ըն­դա­մե՞­նը…
ԼՐԱԳՐՈՂ — Այլ ման­րա­մաս­ներ ճշտե­լու կա­րիք էլ կլի­նի:
ՎԱՐԴԱՆ — Ն­րա ա­նու­նը չե՞ք ու­զում ի­մա­նալ:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ա­նո­րոշ ակ­նարկ­ներ չեմ սի­րում: Եր­ևի փո­թո­րիկն ար­դեն մեղ­մա­ցած կլի­նի:
ՎԱՐԴԱՆ — Հա­վեր­ժա­կա­նը միայն փո­շին է:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Եր­ևի, եր­ևի… Հի­մա գնամ, որ նյու­թը չու­շաց­նեմ: (­Բա­ժա­կը տա­լիս է Ա­րու­սին՝ չմո­ռա­նա­լով շնոր­հա­կա­լութ­յուն հայտ­նել:)
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Սա՞ պիե­սի մա­սին որ­տե­ղից է ի­մա­ցել:
ՎԱՐԴԱՆ — Բո­լո­րի բե­րա­նը չես փա­կի, մե­կը տա­րա­ծած կլի­նի:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Հի­մա լրագ­րող­նե­րի հոս­քը կտրել չի լի­նի, փոր­ձե­րի փո­խա­րեն լրագ­րող­նե­րով ենք զբաղ­վե­լու: Պի­տի զգու­շա­նանք, որ էս ա­մե­նը չքա­ղա­քա­կա­նաց­նեն: Դ­րանք սի­րում են ճանճն ուղտ ներ­կա­յաց­նել:
ԱՐՈՒՍ — Լավ կլի­նի է­սօր­վա փոր­ձը հե­տաձ­գենք: Ինձ թույլ եմ զգում, կո­կոր­դիս վի­ճակն էլ այն չի:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ե­թե տրա­մադր­վա­ծութ­յուն չու­նես, ստի­պելն ա­նի­մաստ է: Տ­րա­մադր­վա­ծութ­յուն չե­ղավ, օ­դը մե­ռած բա­ռե­րով եք լցնե­լու: (­Վար­դա­նին.) Դու էլ գնա: Հու­սով եմ, մինչև վա­ղը տրա­մադ­րութ­յուն­ներդ կփոխ­վի: Կ­փոր­ձեմ ինչ-որ բա­ներ խմբագ­րել: Բե­մը բաց­թո­ղում­նե­րը ան­մի­ջա­պես է ջրի ե­րես հա­նում: Մինչ վա­ղը: (­Հե­ռա­նում է:)
ՎԱՐԴԱՆ — Էդ լրագ­րո­ղը հաս­տատ է­լի կեր­ևա: Պիե­սի հա­մար չէ, քեզ տես­նե­լու: Նա­յելն ու հրա­պուր­վե­լը մեկ ե­ղավ:
ԱՐՈՒՍ — Շուտ հրա­պուր­վո­ղը շուտ էլ սա­ռում է, գնա­ցինք:
ՎԱՐԴԱՆ — Տես­նենք, տես­նենք…
Հե­ռա­նում են:

ՊԱՏԿԵՐ ԵՐՐՈՐԴ
Նույն տե­սա­րա­նը: Բե­մի կենտ­րո­նում բուժ­սեն­յակ հի­շեց­նող պաս­տառ է հայտն­վել: Ա­թո­ռին նստած Ա­րու­սը ան­հան­գիստ շուրջն է նա­յում: Հայտն­վում է բժշկու­հին՝ բժշկա­կան լապ­տե­րի­կը ճա­կա­տին: Մո­տե­նում է Ա­րու­սին:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ի՞նչ բո­ղոք­ներ ու­նեք:
ԱՐՈՒՍ — Կո­կորդս, բժշկու­հի… Շատ է ցա­վում
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Բե­րա­նը լայն բա­ցեք: (Զն­նում է կո­կոր­դը: Դեմ­քից պի­տի կռա­հել, որ ինչ-որ բա­նից դժգոհ է:) Ի՞նչ եք աշ­խա­տում:
ԱՐՈՒՍ — Կար­ևո՞ր է:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ճիշտ ախ­տո­րոշ­ման հա­մար ա­մեն ինչն է կար­ևոր:
ԱՐՈՒՍ — Դե­րա­սա­նու­հի եմ:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Տա­րօ­րի­նակ է:
ԱՐՈՒՍ — Տա­րօ­րի­նակ ի՞նչ կա, դե­րա­սա­նը պո­զով-պո­չո՞վ է լի­նում:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ոնց որ թու­նա­վոր ար­տադ­րա­մա­սից ե­կած լի­նեք:
ԱՐՈՒՍ — Վի­ճակս լավ չի՞:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Կա­րո՞ղ է, թատ­րո­նում վե­րա­նո­րո­գում է:
ԱՐՈՒՍ — Չէ:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Որ­տե՞ղ եք այդ­քան փո­շի շնչել ու կո­կոր­դի լոր­ձա­թա­ղան­թը բոր­բո­քել:
ԱՐՈՒՍ — Ամ­բողջ քա­ղա­քը փո­շի է, ա­ռա­վո­տից ու­րիշ ի՞նչ ենք շնչում:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ան­հաս­կա­նա­լին փո­շու բա­ղադ­րութ­յունն է: Թու­նա­վոր ար­տադ­րա­մա­սի մա­սին հենց այն­պես չհարց­րե­ցի:
ԱՐՈՒՍ — Շատ լո՞ւրջ է… Եր­ևի հաս­կա­նում եք, դե­րա­սա­նի հա­մար ինչ­քան կար­ևոր է ա­ռողջ կո­կոր­դը:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ա­ռայժմ պատ­ճառն եմ ու­զում հաս­կա­նալ: Փոր­ձեմ մի ան­գամ էլ ստու­գել: Բե­րանն ա­վե­լի լայն բա­ցեք: (­Նո­րից է հե­տա­զո­տում:)
ԱՐՈՒՍ — Հ­նա­րա­վոր է, մրսած լի­նեմ:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ու­րիշ ի՞նչ բո­ղոք­ներ ու­նեք:
ԱՐՈՒՍ — Սկ­սել եմ վատ քնել, գի­շեր­վա կե­սից արթ­նա­նում ու էլ չեմ քնում:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ալ­կո­հոլ շա՞տ եք օգ­տա­գոր­ծում:
ԱՐՈՒՍ — Ա­ռի­թից ա­ռիթ:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Թմ­րան­յո՞ւթ:
ԱՐՈՒՍ — Չեմ փոր­ձել:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Մղ­ձա­վանջ­նե­րը շա՞տ են հե­տապն­դում:
ԱՐՈՒՍ — Հա­ճախ չէ:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ըն­տա­նի­քում մար­դա­շա՞տ եք, կա­րո՞ղ է, աղ­մու­կից եք նեղ­վում:
ԱՐՈՒՍ — Ին­ձա­նից բա­ցի ու­րի­շը չկա:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ու­րեմն հնա­րա­վոր է, անք­նութ­յան պատ­ճա­ռը միայ­նութ­յան զգա­ցու­մը լի­նի: Հա­ճա՞խ եք ընկճ­ման ու վհատ­ման ապ­րում­ներ ու­նե­նում:
ԱՐՈՒՍ — Ա­մուս­նուս հե­ռա­նա­լուց հե­տո՝ ա­վե­լի հա­ճա­խա­կի:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Լի­նո՞ւմ է, ինք­նաս­պա­նութ­յան մա­սին մտա­ծեք:
ԱՐՈՒՍ — Ին­չո՞ւ եք հարց­նում:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Մո­ռա­ցեք հարցս: Աշ­խա­տեք ա­վե­լի շատ լի­նել մար­դա­շատ մի­ջա­վայ­րում, ա­ռա­վել շատ շփվել մարդ­կանց հետ:
ԱՐՈՒՍ — Կո­կոր­դիս մա­սին մո­ռա­ցաք:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Չեմ մո­ռա­ցել, կողմ­նա­կի հար­ցում­ներն օգ­նում են Ճիշտ գնա­հա­տել վի­ճա­կը: Լավ կլի­ներ մի քա­նի օր աշ­խա­տան­քի չգնա­յիք: Փո­խա­րե­նը այ­գում, պու­րա­կում շատ ե­ղեք…
ԱՐՈՒՍ — Բա թատ­րո՞­նը:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Կար­ծում եմ, հենց թատ­րո­նում ինչ-որ բան այն­պես չէ:
ԱՐՈՒՍ — Բժշ­կու­հի, հնա­րա­վո՞ր է փո­շին ակ­տի­վա­նա, երբ, ա­սենք, իր մա­սին կամ իր դեմ են խո­սում: Ոչ միայն ակ­տի­վա­նա, այլև գա­զա­զի:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Տա­րօ­րի­նակ հարց է:
ԱՐՈՒՍ — Հարց­նում եմ, ո­րով­հետև նոր պիե­սը փո­շու մա­սին է: Այդ պիե­սի փոր­ձե­րից հե­տո է կո­կոր­դիս ցա­վը սկսվել:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Մեր օ­րե­րում ա­մեն ինչ հնա­րա­վոր է… Բո­լորն էլ հաս­կա­նում են, որ լայ­նա­մասշ­տաբ ծա­ռա­հա­տում­նե­րը, երկ­րի ըն­դեր­քի գա­զա­նա­բա­րո շա­հա­գոր­ծու­մը լավ հետ­ևանք­նե­րի չեն բե­րի: Փո­շին չի բեղմ­նա­վոր­վում ու չի վե­րար­տադր­վում: Փո­շի ստեղ­ծո­ղը մենք ենք: Ն­շա­նա­կածս դե­ղե­րը կօգ­նեն, սա­կայն հե­տա­գա­յում էլ պի­տի զգույշ լի­նեք: Հա, չմո­ռա­նաք կո­կոր­դը տաք պա­հել:
ԱՐՈՒՍ — Չեմ մո­ռա­նա, ինք­նաս­պա­նութ­յան մա­սին ձեր հարցն էլ չեմ մո­ռա­ցել:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ի­զուր էլ հի­շեց­րիք:
ԱՐՈՒՍ — Ինք­նաս­պա­նութ­յան մա­սին մտա­ծել եմ, բայց…
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ե՞վ…
ԱՐՈՒՍ — Հաս­կա­ցել եմ, որ ե­թե ես չլի­նեմ՝ սերս էլ չի ապ­րի:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Եվ ոչ միայն:
ԱՐՈՒՍ — Չէի ու­զի, որ սերս մեռ­նի:
ԲԺՇԿՈՒՀԻ — Ինչն ա­մե­նա­կար­ևորն է:
Բե­մը մթնում է:

ՊԱՏԿԵՐ ՉՈՐՐՈՐԴ
Նույն տե­սա­րա­նը: Պա­րու­հին պա­րա­յին մի քա­նի շար­ժում­նե­րից հե­տո պտույտ­ներ է կա­տա­րում: Հայտն­վում է Ա­րու­սը՝ պա­րա­նո­ցը թաշ­կի­նա­կով կա­պած: Տես­նե­լով պա­րու­հու պա­րը, ինքն էլ է մի եր­կու պտույտ կա­տա­րում:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Օ­հո՜…
ԱՐՈՒՍ — Վատ պտտվե­ցի՞:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Կար­ևո­րը՝ ոտ­քի վրա մնա­ցիք:
ԱՐՈՒՍ — Հո գլխի վրա չէի շրջվե­լու:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Սո­վո­րա­բար փորձ չու­նե­ցողն ընկ­նում է:
ԱՐՈՒՍ — Պա­րի դա­սըն­թաց­նե­րում ինչ-որ բա­ներ յու­րաց­րել եմ: Բե­մադ­րի­չը չի եր­ևա­ցե՞լ:
ՊԱՐՈՒՀԻ — (պտտվե­լով): Դեռ չէ:
ԱՐՈՒՍ — Ինչ­քա՞ն ես պտտվե­լու:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Փո­շու պարն եմ փոր­ձում: Պի­տի պատ­կե­րաց­նեմ, թե պտտա­հող­մը ոնց է փո­շին եր­կինք հա­նում:
ԱՐՈՒՍ — Հե­տո՞…
ՊԱՐՈՒՀԻ — Պտտ­վե­լը պտտվում եմ, միայն չգի­տեմ, ոնց եմ օդ բարձ­րա­նա­լու: Կա­րո՞ղ է բե­մադ­րի­չը չգա:
ԱՐՈՒՍ — Փորձ էր նշա­նա­կել:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ե­րա­նի չգար…
ԱՐՈՒՍ — Դեպ­քե­րից ա­ռաջ մի ընկնի… Ա­ռաջ ընկ­նե­լը ոնց որ ձեր սերն­դի գաղտ­նա­բա­ռը լի­նի:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Լա­վը չե՞նք:
ԱՐՈՒՍ — Ձեր ժա­մա­նակն ինչ է, որ դուք ինչ լի­նեք: Ու­շա­նա­լը բե­մադ­րի­չից չի: Ա­ռանց լուրջ պատ­ճա­ռի չէր ու­շա­նա… Ի՞նչ ե­ղած կլի­նի: Եր­ևի ըն­կել, մի տե­ղը կոտ­րել է: Շատ զգու­շա­վոր է, ըն­կած չի լի­նի: Տաք սուր­ճը լցվել է ձեռ­քե­րին: Դ­րա պատճառով տա­նը չէր նստի… Մ­նաց ճնշու­մը… Ա­սա՝ ին­չո՞ւ չես զան­գում, ի­մա­նաս, որ սար ու ձոր ես ըն­կել: Կո­կոր­դիս ցա­վը ոնց որ խելքս էլ է ախ­տա­հա­րել: (­Պա­յու­սա­կից հա­նում է հե­ռա­խո­սը) Ո՞վ է… կի՞­նը… Ա­րուսն է՝ թատ­րո­նից: Բե­մադ­րի­չին եմ խնդրում: Տա­նը չի՞… Թատ­րո­նում էլ չի, բա որ­տե՞ղ է: Պո­լիկ­լի­նի­կա՞… Պո­լիկ­լի­նի­կա­յում ի՞նչ է կորց­րել: Ա՞չ­քը… Ե­րեկ նոր­մալ էր: Ար­յան զե­ղո՞ւմ… Ու­ռե՞լ է… Ին­չի՞ց է… Մուգ թե­յով պի­տի լվա­նա­յիք: Չի՞ օգ­նել: Ցա­վում եմ: Ե­թե չեք նեղ­վի, մի քա­նի ժա­մից նո­րից կզան­գեմ: (Ան­ջա­տում է հե­ռա­խո­սը:)
ՊԱՐՈՒՀԻ — Գա­լո՞ւ է, թե՞ չէ:
ԱՐՈՒՍ — Եր­ևի չէ:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ու­ռա՜… Կա­րո՞ղ եմ չքվել:
ԱՐՈՒՍ — Ժա­մադր­վա՞ծ ես:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ի՞նչ ի­մա­ցաք:
ԱՐՈՒՍ — Աչ­քերդ փայ­լում են:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Նա էլ է ա­սում, որ աչ­քե­րիցս ջեր­մութ­յուն է փչում:
ԱՐՈՒՍ — Վա­ղո՞ւց եք հան­դի­պում:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Շու­տով ա­մուս­նա­նա­լու ենք: Ժա­մա­նա­կին եր­ևի ձեր աչ­քերն էլ են փայ­լել: Քա­նի՞ տա­րի եք ա­մուս­նա­ցած:
ԱՐՈՒՍ — Քիչ տևեց:
ՊԱՐՈՒՀԻ — (վախ­վո­րած): Հո՛…
ԱՐՈՒՍ — Մի հուզ­վիր, սար­սա­փե­լի ո­չինչ չի ե­ղել, անս­պա­սե­լի ան­հե­տա­ցավ, հե­տո զան­գեց ու ա­սաց, որ չի վե­րա­դառ­նա­լու…
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ու չվե­րա­դար­ձա՞վ…
ԱՐՈՒՍ — Չէ, թեև եր­բեմն թվում է, չի հե­ռա­ցել, ըն­դա­մե­նը դուրս է ե­կել աղ­բը թա­փե­լու և­ ուր որ է՝ ներս կմտնի ու նախ­կի­նի պես կմրթմռթա, որ սուր­ճը սա­ռել է: Տա­րի­նե­րի հետ միայն լավն է հիշ­վում:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Իմ ա­մուս­նուն չեմ թող­նի՝ աղ­բը դուրս հա­նի:
ԱՐՈՒՍ — Փոր­ձիր, գու­ցե ստաց­վի:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Կ­փոր­ձեմ, բա ո՞նց… Մեր սե­րուն­դը վա­ղուց ա­ռանց փոր­ձի քայլ չի ա­նում: Կա­րո՞ղ եմ գնալ…
ԱՐՈՒՍ — Ինչ էլ ա­նե­լու լի­նես, ձանձ­րույ­թի փո­շուց զգու­շա­ցիր:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Էդ ի՞նչ փո­շի է:
ԱՐՈՒՍ — Ա­տե­լութ­յան փո­շուց չի տար­բեր­վում:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Էդ փո­շի­նե­րից գլուխ չեմ հա­նում:
ԱՐՈՒՍ — Մի քիչ էլ ապ­րի, գլուխ կհա­նես… Նա­յիր՝ չու­շա­նաս…
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ճիշտ որ ուշ է… (­Պա­րա­յին շար­ժում­նե­րով հե­ռա­նում է:)
ԱՐՈՒՍ — Բե­մադ­րի­չի չգա­լու պատ­ճառն ի­մա­ցանք, Վար­դա­նի՞ն ինչ է ե­ղել, նա ին­չո՞ւ չկա: Պի­տի զգու­շաց­նել, որ փորձ չի լի­նե­լու: (­Զան­գում է:) Ա­լո… Վար­դա­նը չի՞… տղա՞ն է: Տ­ղա ջան, կա­րո՞ղ ես հե­ռա­խո­սը Վար­դա­նին փո­խան­ցել: Ք­նա՞ծ է… Այս ժա­մին թատ­րո­նում պի­տի լի­ներ: Ամ­բողջ գի­շեր տանջ­վե՞լ է… ա­լեր­գիա­յի՞ց: Ա­լեր­գիան որ­տե­ղի՞ց: Ի՞նչ փո­շի, ա­սում ես՝ բժի՞շկն է ա­սել: Էլ ի՞նչ է ա­սել: Դե­ղեր է նշա­նա­կե՞լ… Հա՜… հա՜… Լավ, տղա ջան, կնե­րես, որ ան­հանգս­տաց­րի, որ զարթ­նի, հայտ­նիր, որ փորձ չի լի­նե­լու: Կա­սե՞ս… Տես, չմո­ռա­նաս… (Ան­ջա­տում է հե­ռա­խո­սը:) Տա­րօ­րի­նակ է, շատ տա­րօ­րի­նակ է: Պա­տա­հա­կա­նութ­յուն չի կա­րող լի­նել… Փոր­ձե­րին ա­ռայժմ ե­րե­քով ենք ե­ղել ու ե­րե­քիս վրա էլ փո­շին ազ­դել է: Չ­լի­նի՞ բա­ռերն էլ փո­շի ու­նեն… Ի՞նչ փո­շի է, այս­քան ա­րագ ի­րեն զգաց­նել է տա­լիս: Էլ ին­չե՞ր կա­րող են լի­նել… Աճ­յու­նա­փո­շի՞… Աճ­յու­նա­փո­շին որ­տե­ղի՞ց գլուխս մտավ: Եր­ևի մեռ­նե­լիս էլ չզգամ, որ մե­ռել եմ: Պա­րու­հին ո՞նց էր պտտվում… Պտտ­վեմ, եր­ևի աճ­յու­նա­փո­շին գլխիցս թռնի:
Սկ­սում է պտտվել՝ ինչ-որ երգ դնդա­լով: Հայտն­վում է լրագ­րո­ղը, հմայ­ված հետ­ևում, քիչ անց ծա­փա­հա­րում է:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Բ­րա­վո, բրա­վո:
ԱՐՈՒՍ — (կանգ է առ­նում): Երկն­քից ըն­կա՞ք:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Խոս­տա­ցել էի վե­րա­դառ­նալ ու վե­րա­դար­ձել եմ:
ԱՐՈՒՍ — Փո­շի՞ն է հե­տաքրք­րել, թե՞ ես:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Փո­շին միջ­նորդ էր, որ հան­դի­պեինք: Մ­նաց­յա­լը ճա­կա­տագ­րի գործն է: Այս­տե­ղից գնա­լիս ճա­նա­պար­հին նույ­նիսկ ձեզ նվիր­ված քա­ռա­տող հո­րի­նե­ցի.
Ճա­կա­տա­գիրն էլ աչ­քեր ու­նի,
Այս ան­գամ նա­յեց իմ ու քո կող­մը,
Չեմ նա­հան­ջե­լու՝ ինչ էլ որ լի­նի,
Ինչ­քան էլ փչեն քա­մին ու հող­մը…
ԱՐՈՒՍ — Վատ չէր, բայց ձեր ոգ­ևո­րութ­յու­նը մաշ­կիցս ներս չմտավ: Ձեզ նա­յե­լով դժվար է հա­վա­տալ, որ այդ­պես, ա­ռանց երկմ­տե­լու կա­րող եք այդ­քան անբռ­նազ­բոս ու հա­խուռն լի­նել: Ձեր զգաց­մունք­նե­րի կրա­կա­հեր­թից գլուխս պտտվեց: Ոնց որ աշ­խար­հում միայն ես եմ ու դուք՝ ոչ ա­մու­սին, ոչ ե­րե­խա­ներ, չգի­տեմ՝ էլ ին­չեր…
ԼՐԱԳՐՈՂ — Հետ­ևել եմ ձեզ, հե­տաքրքր­վել եմ:
ԱՐՈՒՍ — Հետ­ևե՞լ, հե­տաքրքր­վե՞լ եք:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Այ­լա­պես չէի մո­տե­նա:
ԱՐՈՒՍ — Եվ ի՞նչ եք պար­զել:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Որ միայ­նակ եք, ինք­նամ­փոփ, խու­սա­փում եք մար­դա­շատ ու աղմ­կոտ տե­ղե­րից:
ԱՐՈՒՍ — Եվ հա­մոզ­վել եք, որ հենց ես եմ ձեր ընտր­յա­լը:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Այդ­պես է ստաց­վում:
ԱՐՈՒՍ — Այ թե ինչ… Ե­թե կի­նը միայ­նակ է, ա­պա կա­րե­լի է ա­ռանց ծանր ու մեծ ա­նե­լու սի­րա­հե­տել, չգի­տեմ՝ է­լի ին­չեր ծրագ­րել… Աշ­խարհն է փոխ­վե՞լ, թե՞ էս աշ­խար­հից չեք: (­Հա­յաց­քը եր­կինք բարձ­րաց­նե­լով:) Քեզ դուր գա­լի՞ս է, ա­սա, դուրդ գա­լի՞ս է, որ հե­տա­խույզ լրագ­րողն է ու­զում տեղդ գրա­վել: Ձայն հա­նիր… Մաշ­կի խշշո­ցից էիր բո­ղո­քում… Չ­գի­տեի՞ր, որ կնոջ մաշ­կը չի կա­րող լուռ լի­նել, մա­նա­վանդ գգվան­քի սպա­սե­լիս…
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ո՞ւմ եք ա­սում:
ԱՐՈՒՍ — Ա­մուս­նուս… Ձեր տե­ղե­կութ­յուն­նե­րին կա­րող եք ա­վե­լաց­նել, որ նաև ցնդած եմ…
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ինչ ցնդած, սե­փա­կան ցա­վին հա­վա­տա­րիմ լի­նե­լը հար­գե­լի է:
ԱՐՈՒՍ — Ու­րիշ ար­ժա­նիք­ներ չու­նեմ:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Փնտ­րո­ղը կգտնի:
ԱՐՈՒՍ — Դ­րա հա­մար ար­շա­վա­խումբ է պետք, միայ­նակ դժվար կլի­նի:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Ե­թե ճիշտ հաս­կա­ցա…
ԱՐՈՒՍ — Միան­գա­մայն… Սե­րը երկ­կող­մա­նի երթ­ևե­կութ­յուն է… Ձեր դեպ­քում երթ­ևե­կութ­յու­նը միա­կող­մա­նի է ստաց­վել: Ցա­վում եմ, բայց ցան­կութ­յան դեպ­քում էլ չեմ կա­րող ըն­դա­ռա­ջել: Այն­պես որ, դուք ձեր ճա­նա­պար­հը շա­րու­նա­կեք, ես էլ իմ ճա­նա­պար­հով գնամ:
ԼՐԱԳՐՈՂ — Այ­լընտ­րանք միշտ էլ կգտնվի:
ԱՐՈՒՍ — Այ­լընտ­րանք՝ գու­ցե, բայց ներսս զբաղ­ված է, այն­տեղ ձեզ հա­մար տեղ չկա ու հե­տա­գա­յում էլ, չեմ կար­ծում, որ լի­նի: Այն­պես որ…
Ա­րուսն ա­րա­գա­քայլ հե­ռա­նում է: Լ­րագ­րո­ղը շփոթ­ված հետ­ևում է նրան: Հայտն­վում են հա­վա­քա­րար­նե­րը: Պա­րա­յին շար­ժում­նե­րով փո­շե­կուլ­նե­րով մաք­րում են հա­տա­կը: Ն­րանց պա­րին հա­մըն­թաց բեմն աս­տի­ճա­նա­բար մթնում է:

ՊԱՏԿԵՐ ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ
Նույն տե­սա­րա­նը: Փռշ­տա­լով ու հա­զա­լով հայտն­վում է Վար­դա­նը: Զար­մա­ցած շուրջն է նա­յում, մո­տե­նում, ոտ­քով հար­վա­ծում է գա­հին:
ՎԱՐԴԱՆ — Ոնց որ թա­գա­վոր­ներն ու նա­խա­գահ­նե­րը չեն կա­րող սո­վո­րա­կան ա­թո­ռին նստել: Ն­րանց հե­տույք­ներն էլ են մե­ծա­պա­տիվ: (Սկ­սում է հա­զալ ու փռշտալ:) Հի­մա էլ բնա­պահ­պանն է ու­զում նստել: Ա­լեր­գիան վե­րաց­րեք, ա­լեր­գիան, որ մար­դիկ չտանջ­վեն… Մենք ի՞նչ դե­րա­սան, դե­րա­սա­նը դուք եք… Ձեր բեմն ամ­բողջ մո­լո­րակն է, մե­րը՝ էս փո­շոտ ու կի­սա­խա­վար տա­րած­քը: Իբր մենք էլ ենք ապ­րում՝ ա­մեն ապ­րո­ղի ե­րա­նի տա­լով: Չենք ապ­րում, պար­զա­պես օգ­նում ենք, որ դուք ու ձեր հե­տույք­ներն ապ­րեն: (Փռշ­տում է:) Էն­քան եմ փռշտա­լու, մինչև ներ­սիս ե­ղած-չե­ղա­ծը քիթ ու բե­րա­նիցս թափ­վի: Կար­ծես ու­րիշ պիես չկար, բե­րել, փո­շու պատ­մութ­յու­նը կա­պել է ջան­նե­րիս: Ու­րիշ­նե­րը աշ­խար­հի հարս­տութ­յուն­ներն են փո­շիաց­նում, մենք՝ մեր ա­ռող­ջութ­յու­նը: (Եր­կա­րատև հա­զից, թվում է, ուր որ է կխեղդ­վի:)
ԱՐՈՒՍ — (ներս է գա­լիս, ա­րագ մո­տե­նում Վար­դա­նին): Վար­դա՞ն, Վար­դա՞ն…
ՎԱՐԴԱՆ — (հան­դարտ­վե­լով): Նո­պա էր, կանց­նի…
ԱՐՈՒՍ — Էդ վի­ճա­կով ին­չո՞ւ ես ե­կել:
ՎԱՐԴԱՆ — Հայ­տա­րա­րե­լու, որ հրա­ժար­վում եմ դե­րից:
ԱՐՈՒՍ — Հե­ռա­խո­սով չէի՞ր կա­րող հրա­ժար­վել:
ՎԱՐԴԱՆ — Հե­ռա­խո­սը չի վերց­նում:
ԱՐՈՒՍ — Ինձ զան­գեիր: Քիթդ տե­սե՞լ ես, ծաղ­րա­ծուն քեզ օ­րի­նակ:
ՎԱՐԴԱՆ — Որ միայն քթով պրծնենք, գոհ պի­տի լի­նենք: Կար­ծես աշ­խար­հում ու­րիշ պիես չկար:
ԱՐՈՒՍ — Ես էլ եմ հրա­ժար­վել:
ՎԱՐԴԱՆ — Բե­մադ­րի­չը գի­տի՞:
ԱՐՈՒՍ — Ա­սել եմ… Կո­կոր­դիս պատ­մութ­յու­նը ոնց որ վերջ չու­նի:
ՎԱՐԴԱՆ — Փո­շու հետ­ևա՞նք է:
ԱՐՈՒՍ — Ինչ­պես քո ա­լեր­գիան: Գի­շերն էլ մղձա­վանջ­ներն էին մլակ­նե­րի պես վրա տվել:
ՎԱՐԴԱՆ — Փո­շու հետ էի՞ր կռվում:
ԱՐՈՒՍ — Փո­շու և­ ա­մուս­նուս:
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­մուս­նուդ ին­չի՞ էիր հի­շել:
ԱՐՈՒՍ — Էն լրագ­րո­ղի այ­ցը հու­շերս դուրս թա­փեց:
ՎԱՐԴԱՆ — Ե­կե՞լ էր… Զ­գում էի, որ կգա: Ա­սա­ցի, չէ՞, քեզ ու­րիշ հա­յաց­քով էր նա­յում:
ԱՐՈՒՍ — Նոր­մալ մե­կը չհան­դի­պեց:
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­մուս­նուդ մեղ­քը ո՞րն էր:
ԱՐՈՒՍ — Մե­ղադ­րում էի, որ հե­ռա­ցել է, ո­րով­հետև կող­քիս որ լի­ներ, պա­տա­հա­կան մե­կը չէր հա­մար­ձակ­վի մո­տե­նալ:
ՎԱՐԴԱՆ — Ի՞նչ գի­տեր, որ կող­քիդ չէ:
ԱՐՈՒՍ — Հետ­ևել է, հե­տաքրքր­վել ին­ձա­նով:
ՎԱՐԴԱՆ — Ու­րեմն լուրջ է տրա­մադր­վել:
ԱՐՈՒՍ — Բա­նաս­տեղ­ծութ­յուն էր հո­րի­նել: Իբր՝ ճա­կա­տա­գի­րը եր­կու­սիս միա­սին է տես­նում: Իս­կը ցնդած: Էդ շուտ ոգ­ևոր­վող­նե­րի սերն էլ, հրա­պու­րանքն էլ կայ­ծա­կի պես փայ­լա­տա­կում, կայ­ծա­կի պես ա­րագ էլ մա­րում են:
ՎԱՐԴԱՆ — Սր­տիդ մոտ չըն­դու­նես: Պիեսն էլ լուրջ ըն­դու­նե­ցինք, տե­սանք արդ­յուն­քը…
ԱՐՈՒՍ — Դ­րա հա­մար էլ հրա­ժար­վե­ցի:
ՎԱՐԴԱՆ — Հե­ղի­նա­կի անձն է հե­տաքր­քիր: Եվ գրել է, և վա­խից թաքց­րել է ա­նու­նը:
ԱՐՈՒՍ — Ա­նունն ա­սեղ չի, որ պար­կում թաքց­նես:
ՎԱՐԴԱՆ — Պարզ­վում է, լավ էլ թաքն­վում է:
ԱՐՈՒՍ — Դեռ ոչ մե­կին չի հա­ջող­վել մինչև վերջ թաքն­ված մնալ:
ՎԱՐԴԱՆ — Բան գի­տես՝ ա­սա:
ԱՐՈՒՍ — Գի­տեմ, ի­մա­ցել եմ:
ՎԱՐԴԱՆ — Գի­տե՞ս… Ի­մա­ցել ու լռո՞ւմ ես:
ԱՐՈՒՍ — Ե­րեկ գնա­ցել էի բե­մադ­րի­չին տես­նե­լու: Խեղ­ճի վի­ճակն էլ մի բան չի: Աչքն է վնա­սել, ծո­վա­հե­նի պես աչ­քա­կա­պով է:
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­սեիր, ես էլ գա­յի:
ԱՐՈՒՍ — Մե­կը լի­ներ, քեզ այ­ցե­լեր…
ՎԱՐԴԱՆ — Կար­ևո­րը՝ չնե­ղա­նա:
ԱՐՈՒՍ — Մի աչ­քով ինչ­քան պի­տի նե­ղա­նա… Ա­սա­ցի՞, որ գնա­ցել էի բե­մադ­րի­չին տես­նե­լու:
ՎԱՐԴԱՆ — Էդ ի­մա­ցանք…
ԱՐՈՒՍ — Սո­վո­րա­կա­նի պես սուրճն ին­քը ե­փեց: Երբ սուր­ճը ե­փե­լու գնաց, աչքս աշ­խա­տա­սեն­յա­կի բաց դռանն ըն­կավ: Ներս մտա: Հա­մա­կար­գի­չը չէր ան­ջա­տել: Ու ի՞նչ…
ՎԱՐԴԱՆ — Ի՞նչ…
ԱՐՈՒՍ — Էկ­րա­նին էս պիեսն էր: Ա­րագ տեքս­տը բարձ­րաց­րե­ցի, որ հե­ղի­նա­կի ա­նու­նը կար­դամ, վեր­ևում ա­նու­նը չկար: Տեքս­տը մինչ վերջ ի­ջեց­րի… Աչ­քե­րիս չէի հա­վա­տում:
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­րագ ա­սա, քա­նի նոր նո­պա չի սկսվել:
ԱՐՈՒՍ — Ա­սեմ՝ հին նո­պա­ներդ էլ կկրկնվեն:
ՎԱՐԴԱՆ — Ո՞վ էր:
ԱՐՈՒՍ — Գու­շա­կիր:
ՎԱՐԴԱՆ — Մեն­դե­լե­ևը:
ԱՐՈՒՍ — Չէ:
ՎԱՐԴԱՆ — Ցի­ցե­րո­նը:
ԱՐՈՒՍ — Կա­րո՞ղ է պա­պուդ ա­նունն էլ տաս:
ՎԱՐԴԱՆ — Ինչ-որ մե­կը:
ԱՐՈՒՍ — Բե­մադ­րի­չը:
ՎԱՐԴԱՆ — Ի՞նչ… (Սկ­սում է փռշտալ, հան­դարտ­վե­լուց հե­տո): Ի­մա­ցա՞վ, որ ի­մա­ցել ես:
ԱՐՈՒՍ — Եր­ևի չէ:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — (հայտն­վում է՝ մի աչ­քը թան­զի­ֆով փա­կած): Ի­մա­ցա, ի­մա­ցա, միան­գա­մից ի­մա­ցա:
ԱՐՈՒՍ — Խո­հա­նո­ցում չէի՞ք:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Էի:
ԱՐՈՒՍ — Էլ ո՞նց ի­մա­ցաք:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Էկ­րա­նին է­ջը փոխ­ված էր:
ԱՐՈՒՍ — Ճիշտ որ. մա­զը եր­կար, խել­քը կարճ:
ՎԱՐԴԱՆ — Ին­չո՞ւ էիք թաքց­նում:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Կա­սեի, ե­թե չկաս­կա­ծեի հա­ջո­ղութ­յա­նը: Ա­նունս թաքց­նում էի, մտա­ծե­լով, որ փո­շու վրա գրված ա­նու­նը ի վեր­ջո փո­շին էլ կծած­կի: Խնդ­րանքս է, որ մո­ռա­նաք պիեսն էլ, հե­ղի­նա­կին էլ:
ՎԱՐԴԱՆ — Ինչ էլ վեր­նա­գիր էր՝ փո­շուց քշված­նե­րը… Ան­հա­մա­տե­ղե­լի եզ­րեր՝ փո­շին ու դուք:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Սի­րում եմ ինքս ինձ հա­կա­ռակ­վել, թեև գրե­լիս այլ խնդիր էր պտտվում գլխումս: Հա­մա­ցան­ցում փո­շու բա­ղադ­րութ­յան մա­սին գրա­ռու­մը կար­դա­լով՝ բոր­բոս, ման­րէ­ներ, սնկեր, մե­տաղ­ներ, վնա­սա­կար այլ նյու­թեր, ինչն էլ պատ­ճառ է ա­լեր­գիա­յի, ասթ­մա­յի, շնչու­ղի­նե­րի տար­բեր հի­վան­դութ­յուն­նե­րի՝ տագ­նա­պե­ցի: Հի­շե­ցի Երկ­րի ա­նա­պա­տաց­ման մա­սին բնա­պահ­պան­նե­րի ա­հա­զան­գը, ին­չը նշա­նա­կում է, որ փո­շու քա­նա­կը ա­վե­լա­նա­լու է: Մտ­քովս ան­ցավ կան­խավ զգու­շաց­նել հա­վա­նա­կան ա­ղե­տի մա­սին: Հետ­ևանքն ինձ հա­մար էլ էր անս­պա­սե­լի:
ՎԱՐԴԱՆ — Աշ­խար­հում ինչ­քան ա­սես կազ­մա­կեր­պութ­յուն ու մաս­նա­գետ կա, որ զբաղ­վում են բնա­պահ­պա­նա­կան խնդիր­նե­րով: Պիեսն ի՞նչ էր փո­խե­լու:
ԱՐՈՒՍ — Փո­խա­րե­նը ե­րե­քիս հա­խից ե­կավ: Չ­գի­տենք էլ՝ ինչ օ­յին­ներ կբե­րի գլխնե­րիս:
ՎԱՐԴԱՆ — Ու­րիշ պիես գրե՞լ էիք:
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Ա­ռա­ջին փորձս էր:
ՎԱՐԴԱՆ — Վաղն էլ մի­ջու­կա­յին պա­տե­րազ­մի վտան­գը կա­րող է մեջ­տեղ գալ…
ԲԵՄԱԴՐԻՉ — Զ­գում եմ, որ գե­րագ­նա­հա­տել եմ ու­ժերս… Միայն ի­մա­նաք, հո­գիս ոնց խա­ղաղ­վեց, երբ ջնջե­ցի գրածս: Նույ­նիսկ աչ­քիս ցա­վը մո­ռա­ցա: Նո­րից եմ խնդրում, որ մո­ռա­նաք պիեսն էլ, հե­ղի­նա­կին էլ: Լ­րագ­րող­ներ եր­ևա­ցին՝ ձևաց­րեք, իբր ոչն­չից տեղ­յակ չեք: Ա­պա­քին­վե­լու հա­մար մի քա­նի օր տա­նը մնա­ցեք: Հի­շա­չար մի ե­ղեք ու նե­րեք մե­ղա­վո­րիս: Ի­մի­ջիայ­լոց, մի­ջու­կա­յին պա­տե­րազ­մի վտան­գը միշտ էլ կա: Ու­րիշ հար­ցե՞ր կան… Ե­թե չկան, հի­մա լքեմ ձեզ: Պո­լիկ­լի­նի­կա պի­տի գնամ, ոնց որ աջ աչ­քիս վի­ճակն էլ լավ չի: Կ­հան­դի­պենք ա­ռա­վել լա­վա­տե­սա­կան ա­ռի­թով: Մինչ հան­դի­պում և հա­մե­նայն­դեպս զգու­շա­ցեք փո­շուց: (­Դան­դա­ղա­քայլ հե­ռա­նում է:)
ՎԱՐԴԱՆ — Ս­տաց­վում է, փո­շու դեմ խաղ չկա:
ԱՐՈՒՍ — Ոնց որ բնութ­յան` խա­ղա­լու հա­վեսն էլ է կո­րել:
ՎԱՐԴԱՆ — Մերն էլ… (Սկ­սում է փռշտալ:)
ԱՐՈՒՍ — (հե­ռա­խո­սա­զանգ): Ա­լո… Լ­սում եմ: Ես եմ… Ի՞նչ… Ավ­տով­թա­րի՞ց… Ե՞րբ, որ­տե՞ղ… Ար­դեն հու­ղար­կա­վո­րե՞լ են… Ին­չո՞ւ շուտ չէիք հայտ­նում: Ի՞նչ խա­ռը վի­ճակ, հի­մա խա­ռը չե՞ք… Այդ­քան ան­սիրտ, ան­տար­բեր ու ան­պա­տաս­խա­նա­տու չի կա­րե­լի լի­նել, չի կա­րե­լի, չի կա­րե­լի… (Ար­տաս­վում է:) Ին­չո՞ւ հենց ին­քը, ին­չո՞ւ, ին­չո՞ւ…
ՎԱՐԴԱՆ — Ո՞ւմ էին հու­ղար­կա­վո­րե­լու կամ հու­ղար­կա­վո­րել:
ԱՐՈՒՍ — Ա­մուս­նուս… ավ­տով­թա­րից…

ՎԱՐԴԱՆ — Հանգս­տա­ցիր, որ ա­սած­ներդ հաս­կա­նամ:
ԱՐՈՒՍ — Գի­տեի, զգում էի… Սիրտս վկա­յում էր, որ ինձ­նից հե­ռու վտան­գը հե­տապն­դե­լու է… Ա­ռանց ինձ չի կա­րո­ղա­նա­լու պաշտ­պան­վել…
ՎԱՐԴԱՆ — Ա­մուս­նա­լուծ­ված չէի՞ք:
ԱՐՈՒՍ — Հե­տո՛ ինչ:
ՎԱՐԴԱՆ — Հե­տո այն, որ քեզ հա­մար էդ ավ­տով­թարն ա­վե­լի շուտ է ե­ղել:
ԱՐՈՒՍ — Մի՛ ա­սա, այդ­պես մի՛ ա­սա:
ՎԱՐԴԱՆ — Իմ ա­սե­լով հո չի՞… Ա­սեմ-չա­սեմ, փաստն այն է, որ քեզ հա­մար նա վա­ղուց չի ե­ղել:
ԱՐՈՒՍ — Ո՞նց չի ե­ղել, որ չի ե­ղել, ո՞նց եմ սպա­սել, ո՞ւմ եմ սպա­սել, սպա­սել եմ, չէ՞, միշտ էլ սպա­սել եմ, չլի­ներ՝ ո՞ւմ էի սպա­սե­լու, ին­չո՞ւ էի սպա­սե­լու:
ՎԱՐԴԱՆ — Ի­զուր էլ սպա­սել ես, հի­մա էլ ի­զուր ար­տաս­վում ես:
ԱՐՈՒՍ — Ո՞նց՝ ի­զուր, ին­չո՞ւ՝ ի­զուր… Շա­րու­նա­կե­լու եմ սպա­սել: Միշտ եմ սպա­սե­լու, ինչ­պես չեմ հա­վա­տա­ցել նրա հե­ռա­նա­լուն, հի­մա էլ չեմ հա­վա­տա­լու, որ այլևս չկա: Չս­պա­սեմ՝ ներ­սիս դա­տար­կութ­յունն ին­չո՞վ եմ լցնե­լու…
ՎԱՐԴԱՆ — Էլ ին­չո՞ւ ես ար­տաս­վում:
ԱՐՈՒՍ — Ո­րով­հետև երբ հե­ռա­ցավ, չար­տաս­վե­ցի:
ՊԱՐՈՒՀԻ — (թռվռա­լով հայտն­վում է, նկա­տե­լով ար­տաս­վող Ա­րու­սին՝ մո­տե­նում է): Լա­լի՞ս եք…
ԱՐՈՒՍ — (թաշ­կի­նա­կով մաք­րե­լով աչ­քե­րը): Չէ, աչքս փո­շի ըն­կավ:
ՊԱՐՈՒՀԻ — Ես էլ ան­հանգս­տա­ցա… Չե՞ք ու­զում փո­շու պա­րը տես­նել: (Ե­րաժշ­տութ­յուն: Պա­րու­հին պա­րում է, քիչ անց:) Հի­մա պտտա­հող­մը փո­շին պտտե­լով կբարձ­րաց­նի եր­կինք: (Պտտ­վե­լով՝ դան­դաղ վեր է բարձ­րա­նում:)
ՎԱՐԴԱՆ — Ամ­բողջ պիե­սից էս պա­րը մնաց:

Ե­րաժշ­տութ­յու­նը շա­րու­նակ­վում է: Փո­շե­կուլ­նե­րով հայտն­վում են հա­վա­քա­րար­նե­րը և պա­րա­յին շար­ժում­նե­րով սկսում են մաք­րել հա­տա­կը: Դան­դաղ մթնում է:

You may also like...

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։