ՎԱՐՁԱԿԱԼՎԱԾ  ԾՆՆԴԱՏՈՒՆ / Արշակ ՍԵՄԻՐՋՅԱՆ

Կատակերգություն  2  գործողությամբ

Գործող անձինք
ԱՂԱՍԻ – բժիշկ գինեկոլոգ
ԺԻՐԱՅՐ – գերեզմանափոր
ԿԻԿԻ – կրկեսի ծաղրածու
ՄԱԴԼԵՆԱ – հղի պացիենտ
ԷԼՎԻՐԱ – տան տիրուհի
ՍԼԱՎԻԿ – ոստիկան
ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Աղասիի հարսնացուն
ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Մադլենայի ամուսինը

ԱՌԱՋԻՆ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Էլվիրայի բնակարանը: Առավոտ է: Կենտրոնում՝ ելքի դռան մոտ, ճամպրուկ է դրված: Ձախ կողմում՝ խոհանոցի դուռը, կողքին՝ պատուհան, որտեղից երևում է այգին: Աջ կողմում՝ երկու ննջասենյակի դռներ, ձախում՝ ննջասենյակի դուռը: Աջ կողմի ննջասենյակից դուրս է գալիս Էլվիրան՝ ճամպրուկով, այն դնում է մյուս ճամպրուկի կողքին: Ձախ ննջասենյակից դուրս է գալիս Աղասին:     

ԷԼՎԻՐԱ – Վարձավճարը կարող եք տալ յուրաքանչյուր ամսվա վերջում:

ԱՂԱՍԻ – Մի անհանգստացեք, տիկին Էլվիրա: Մենք այդ հարցում պարտաճանաչ ենք:

ԷԼՎԻՐԱ – Վերջին բնակիչներից հետո այս տունը երկար ժամանակ դատարկ է եղել: Խեղճ պատերը կարոտ էին հարգալից բնակիչների:

ԱՂԱՍԻ – Պատկերացնում եմ:

ԷԼՎԻՐԱ – Պատկերացնել հնարավոր չէ: Բնակարանս դարձրել էին հյուրանոց:

ԱՂԱՍԻ – Եվ ի՞նչ հրաշքով հյուրանոցը նորից դարձավ բնակարան: 

ԷԼՎԻՐԱ – Մեղմ ասած՝ դուրս շպրտեցի էդ մոլագարներին:

ԱՂԱՍԻ – Դարձյալ պատկերացնում եմ:

ԷԼՎԻՐԱ – Դարձյալ հնարավոր չէ պատկերացնել էդ գերագույն հաճույքը: Նմանների   հետ նման կերպ պետք է վերաբերվես:

ԱՂԱՍԻ – Հավատացնում եմ, մեր պատճառով նման խնդիրներ չեն լինի: 

ԷԼՎԻՐԱ – Տան դիմացի այգին ու ընդարձակ բակն էլ ձեր տրամադրության տակ են: Իսկ ես ապրում եմ մեկ փողոց ներքև: Ցանկացած հարցով կարող եք դիմել:

ԱՂԱՍԻ – Շնորհակալ եմ հյուրընկալ վերաբերմունքի համար: Եթե իմ ծառայությունները պետք լինեն՝ անպայման դիմեք:  

ԷԼՎԻՐԱ – Դժվար էս տարիքում գինեկոլոգի անհրաժեշտություն լինի:

ԱՂԱՍԻ – Կյանքը լի է անակնկալներով:

ԷԼՎԻՐԱ – Եկեք ցույց տամ խոհանոցը, որ համոզված լինեք՝ բնակարանն անթերի վիճակում է:

ԱՂԱՍԻ – Արդեն տեսնում եմ, որ պայմանները հիանալի են:

ԷԼՎԻՐԱ – Դա իմ պարտքն է:

ԱՂԱՍԻ – Դե, եթե պնդում եք… 

Աղասին և Էլվիրան մտնում են խոհանոց: 

Ներս է մտնում Մադլենան՝ 9 ամսական հղի, ձեռքին՝ տիկնիկ: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Բժի՜շկ, մենք եկանք… Բժի՜շկ, մենք լավ չենք… Բժի՜շկ, մենք անհանգստանում  ենք… (Մտնում է Աղասիի սենյակը:) 

Խոհանոցից լսվում է բջջային հեռախոսի ձայն: 

ԱՂԱՍԻ — (ներսից): Ներեցեք, տիկին Էլվիրա: (Խոսելով դուրս է գալիս
խոհանոցից:) Ժիրայր, դու պիտի տեսնե՜ս էս հրաշք պայմանները: Այն է, ինչ փնտրել ենք այսքան ժամանակ: Վերջին երկու բնակարանների համեմատ էս տունն արքայական պալատ է հիշեցնում: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Մե՜նք եկանք… Մե՜նք լավ չենք…

ԱՂԱՍԻ – Սպասիր: Քիչ հետո կզանգեմ: (Անջատում է հեռախոսը, զարմացած նայում սենյակի դռանը:) 

Սենյակից դուրս է գալիս Մադլենան:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (Աղասիին տեսնելով): Մենք այլևս չենք անհանգստանում: 

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Մադլենա՞:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (տիկնիկին): Մենք փրկված ենք:

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ եք անում էստեղ:

ԷԼՎԻՐԱ — (ներսից): Պարո՜ն Աղասի…

ԱՂԱՍԻ – Տիկի՜ն Էլվիրա, հիմա կգամ:  Ընկերներիս ձեր բնակարանի պայմաններով եմ

ապշեցնում:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Մենք էլ ենք ապշած:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Մադլենա, չասացիք, թե ինչ եք անում էստեղ:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Եկել ենք ձեզ մոտ, բժիշկ:

ԱՂԱՍԻ – Սա իմ աշխատասենյակը չէ: Սա վարձակալած մեր նոր բնակարանն է: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Մեզ դուք եք պետք, ոչ թե ձեր բնակարանը:

ԱՂԱՍԻ – Խնդրում եմ, գնացեք: Վաղն առավոտյան ինձ սպասեք հիվանդանոցում: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Մենք չենք կարող այդքան սպասել: Մենք վատ ենք: Էլիզչկան արդեն երկու անգամ ոտքով հարվածել է փորիկիս: (Տիկինիկին.) Չէ՞, Էլիզչկա: (Շարժելով տիկնիկի գլուխը:) Այո:

ԱՂԱՍԻ – Վե՛րջ տվեք էս թատերական ներկայացմանը: Խնդրում եմ, հեռացեք: Ես հիմա ուրիշ գործով եմ զբաղված եմ: 

Խոհանոցից գալիս է Էլվիրան:

ԷԼՎԻՐԱ — (Մադլենային տեսնելով): Օ՜յ… Մայրիկը և փոքրիկը: Շնորհավորում եմ:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Շնորհակալ եմ: Էլիզչկան էլ է շնորհակալություն հայտնում: (Տիկնիկին): Չէ՞, դստրիկս: (Շարժելով տիկնիկի գլուխը:) Այո:

ԷԼՎԻՐԱ – Ներեցեք, ես պետք է գնամ: Պարոն Աղասի, ցանկացած հարցով ձեր հույսը կարող եք դնել ինձ վրա: (Գնում է:)

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ամուսինս քիչ առաջ զանգեց ու ասաց, որ վերադառնում է Երևան: Նա ցանկանում է ներկա լինել Էլիզչկայի ծնվելուն, իսկ մենք արդեն անհանգստանում ենք:

ԱՂԱՍԻ – Անհանգստանալու կարիք չկա: Ամեն ինչ բնականոն հունով է ընթանում: Ինչպես ասել էի՝ դեռ մի քանի օր էլ պետք է սպասեք ձեր սիրելի Էլիզչկային, իսկ դուք ամեն օր գալիս եք և արագացնում բնականոն ընթացքը: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Մենք շատ անհամբեր ենք: Առավոտյան եկանք հիվանդանոց և մեզ ասացին, որ այսօր աշխատանքի չեք գալու, քանի որ զբաղված եք լինելու նոր բնակարանի հարցերով: 

ԱՂԱՍԻ – Եվ ճիշտ ասացին:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Իսկ ձեր գործընկերներից մեկը տվեց ձեր նոր հասցեն, և ինչպես տեսնում եք՝ արդեն այստեղ ենք: Չէ՞, Էլիզչկա: (Շարժելով տիկնիկի գլուխը:) Այո:

ԱՂԱՍԻ – Տիկի՛ն Մադլենա, մի՛ փորձեք ժամանակից առաջ ընկնել: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Էլիզչկան արդեն երկու անգամ հարվածել է փորիկիս: Իսկ դա վատ նշան է:

ԱՂԱՍԻ – Շատ լավ նշան է: Դա նշանակում է, որ ձեր Էլիզչկան առողջ փոքրիկ է ծնվելու:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Բայց մենք անհանգիստ ենք:

ԱՂԱՍԻ – Աստվա՜ծ իմ… Ի՞նչն է ձեզ անհանգստացնում:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Առողջ փոքրիկը ոչ թե երկու, այլ երեք անգամ պետք է հարվածի մայրիկի       փորիկին: Հեռուստասերիալներում այդպես եմ տեսել:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Մադլենա, խնդրում եմ, գնացեք տուն: Վաղն առավոտյան կգաք հիվանդանոց, ձեզ արտահերթ կընդունեմ:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Խոստանո՞ւմ եք:

ԱՂԱՍԻ – Երդվում եմ:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (տիկնիկին): Էլիզչկա, դու հավատո՞ւմ ես: (Շարժելով տիկնիկի գլուխը:) Այո: Դե, եթե իմ Էլիզչկան հավատում է, ես էլ առարկություն չունեմ: (Ուզում է գնալ, գլուխը պտտվում է:) Օ՜յ, գլո՜ւխս…

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ պատահեց, տիկին Մադլենա:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ասում էի, չէ՞… Իսկ դուք չէիք հավատում, որ մենք անհանգստանում ենք: (Տիկնիկը դնում է բազմոցին:)

ԱՂԱՍԻ – Նստեք, հիմա ջուր կբերեմ: (Գնում է խոհանոց:)

ՄԱԴԼԵՆԱ — (նստելով): Էլիզչկա, մենք պետք է խորը շունչ քաշենք: (Խորը շունչ է քաշում:) Ա՛յ, այսպես…

Խոհանոցից գալիս է Աղասին՝ ջրի բաժակով:

ԱՂԱՍԻ – Խնդրեմ, տիկին Մադլենա: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ջուրը խմելով): Էլիզչկան երեք անգամ հարվածեց փորիկիս: Սա լավ նշան է: 

ԱՂԱՍԻ – Չգիտեմ՝ լավ նշան է, թե չէ, բայց էս վիճակում ձեզ փողոց դուրս գալ չի կարելի: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ես ինձ երջանիկ եմ զգում: (Ջրի բաժակը դնում է սեղանին: Ուզում է կանգնել, գլուխը պտտվում է:) Օ՜յ… Գլուխս նորից պտտվեց:

ԱՂԱՍԻ – Փորձեք չշարժվել, մի քիչ պառկեք, հանգստացեք: Էդպես կարող եք բարկացնել Էլիզչկային: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Էլիզչկան շատ բարի է: Նա չի կարող իր սիրելի մայրիկին բարկացնել: (Փորը բռնելով:) Օ՜յ… Էլիզչկան կարծես բարկանում է: 

ԱՂԱՍԻ – Խնդրում եմ, անցեք սենյակ, պառկեք: Ոչ թե վաղը, այսօր կգնանք հիվանդանոց: 

Աղասին և Մադլենան մտնում են աջ սենյակը: Աղասին ետ է գալիս, անհանգիստ քայլում է: Դուռը թակում են: Բացում է դուռը: Ներս է մտնում Կիկին՝ ծաղրածուի հագուստով, սուլիչով և ճամպրուկով: 

ԿԻԿԻ – Ողջո՜ւյն, պրոֆեսոր:

ԱՂԱՍԻ – Ներս արի: Կատակի ժամանակ չէ:

ԿԻԿԻ – Հրաշալի՜ բնակարան է: Վերջին երկուսի համեմատ այս բնակարանը արքայական պալատ է հիշեցնում:  

ԱՂԱՍԻ – Էդ մասին Ժիրայրին արդեն ասել եմ: 

ԿԻԿԻ – Իսկ որտե՞ղ է նա:

ԱՂԱՍԻ – Իր հանգուցյալներին բնակարաններով է ապահովում:

ԿԻԿԻ – Զարմանում եմ, ինչպես է կարողանում հանգիստ խղճով քնել: 

ԱՂԱՍԻ – Եթե մարդիկ չմահանան՝ նա սովից կմեռնի:

ԿԻԿԻ – Եթե նոր մարդիկ չծնվեն՝ դու էլ սովից կմահանաս: 

ԱՂԱՍԻ – Քո պարագան իմ պարագայի շարունակությունն է:

ԿԻԿԻ – Երեխաները մեր ապագան են: Նրանց մանկությունը պետք է գույներով լցնեմ:

ԱՂԱՍԻ – Աշխատանքի՞ց ես գալիս:

ԿԻԿԻ – Չի՞ երևում:

ԱՂԱՍԻ – Դժվար է գուշակել՝ երբ ես աշխատանքի լինում: Ծաղրածուի կերպարը քեզ համար դարձել է ապրելակերպ:

ԿԻԿԻ – Դու պիտի տեսնեի՜ր երեխաների անհոգ ծիծաղը: Ծաղրածու Կիկին նրանց ամենասիրելի կերպարն է: 

ԱՂԱՍԻ – Երանի քեզ, որ կյանքին էդքան անհոգ ու գունավոր ես նայում: Մանկուց էիր էդպիսին: Վարդագույն ակնոցը աչքերիցդ չհանեցիր: 

ԿԻԿԻ – Իսկ Ժիրայրն ու դու մանկուց չվայելեցիք կյանքի գույները: Ձեզ համար ամեն ինչ սև ու սպիտակ էր: Դու խավարից մարդկանց լույս աշխարհ ես բերում, իսկ Ժիրայրը լույս աշխարհից մարդկանց ուղարկում է խավարի թագավորություն: 

ԱՂԱՍԻ – Ա՜խ, Կիկի՜… Դու երբեք էլ չես փոխվի:

ԿԻԿԻ – Իմ կյանքի գույները ինձ երջանկություն են տալիս: (Ճամպրուկը դնում է բազմոցին: Նկատում է տիկնիկը:) Սա՞ ինչ է:

ԱՂԱՍԻ – Ոչ թե ինչ է, այլ ով է:

ԿԻԿԻ – Եվ ո՞վ է:

ԱՂԱՍԻ – Էլիչզկան:

ԿԻԿԻ – Չլինի՞ նոր ծնված մանուկներիցդ է և միանգամից այսքան տգեղ:

ԱՂԱՍԻ – Այ թե մայրը լսեր, քեզ ցույց կտար՝ ով է տգեղը:

ԿԻԿԻ – Աղասի, սա ինչո՞ւ ես բերել էստեղ:

ԱՂԱՍԻ – Ես չեմ բերել: Մայրն է բերել իր Էլիզչկային:

ԿԻԿԻ – Ինձ ծաղրո՞ւմ ես:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Մե՜նք անհանգիստ ենք…

ԱՂԱՍԻ – Համոզվեցի՞ր:

ԿԻԿԻ – Ո՞վ է:

ԱՂԱՍԻ – Էլիզչկայի մայրը:

ԿԻԿԻ – Սիրուհի՞ ես բերել առաջին օրով: Մոռացա՞ր, անցած անգամ ինչ եղավ մեզ հետ Ժիրայրի անթիվ-անհամար սիրուհիների այցելությունների պատճառով:

ԱՂԱՍԻ – Նա իմ սիրուհին չէ:

ԿԻԿԻ – Արդեն պարզ է: Ժիրայրը չի դադարում նորից անակնկալներ մատուցել: 

ԱՂԱՍԻ – Ժիրայրի սիրուհին էլ չէ: Տիկին Մադլենան ինձ մոտ է եկել:

ԿԻԿԻ – Էլիզչկային էլ նվե՞ր է բերել:

ԱՂԱՍԻ – Իրական Էլիզչկան այս տիկնիկը չէ:

ԿԻԿԻ – Քանի՞ Էլիզչկա կա այստեղ: 

ԱՂԱՍԻ – Երկու: Իրականը՝ քո ասած խավարի թագավորությունում է:

ԿԻԿԻ – Անիմաստ է քեզ հետ խոսելը: Ո՞վ է այդ կինը:

ԱՂԱՍԻ – Իմ պացիենտը:

ԿԻԿԻ – Եթե չեմ սխալվում՝ պացիենտներիին ընդունում են հիվանդանոցում՝ բժշկի սպիտակ խալաթով, ոչ թե նոր վարձած բնակարանի սենյակում՝ անկողնում պառկած:

ԱՂԱՍԻ – Նման համառ պացիենտների համար վայրը նշանակություն չունի: (Դռան մոտ դրված ճամպրուկից հանում է սպիտակ խալաթը և հագնում:) Հիմա՞ ինչ կասես:

ԿԻԿԻ – Կասեմ, որ նորից փողոցում ենք հայտնվելու: Էլիզչկայի մայրիկին հենց հիմա դուրս հանիր այստեղից:

ԱՂԱՍԻ – Եթե Էլիզչկայի մայրիկին այդ վիճակում դուրս հանեմ, ոչ թե փողոցում, հնարավոր է՝ բանտում հայտնվեմ:

ԿԻԿԻ – Ոստիկա՞ն է:

ԱՂԱՍԻ – Ոչ:  Հղի:

ԿԻԿԻ – Հղի՞ ոստիկան:

ԱՂԱՍԻ – Ոչ: Ապագա երջանիկ: Չես թողնում՝ բացատրեմ: Նա ոչ իմ սիրուհին է, ոչ էլ՝ Ժիրայրի: Ոչ էլ ոստիկան է: Իմ հիվանդներից է: Պատրաստվում էր գնալ, գլխապտույտ ունեցավ, նրան հանգիստ նշանակեցի: Եթե այդ վիճակով հեռանար և երեխայի կյանքը վտանգեր, ես, որպես բժիշկ, ոստիկաններին հյուր կգնայի: Հասկանալի՞ եմ բացատրում:

ԿԻԿԻ – Մի քիչ բարդ ու խճճված, բայց համոզիչ:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Մե՜նք լավ չենք:

ԿԻԿԻ – Մենք էլ:

ԱՂԱՍԻ – Էս կինը գլխիս փորձանք է դառնալու: Գալի՜ս եմ, տիկին Մադլենա: (Կիկիին.) Քո սենյակը սա է: (Ցույց է տալիս ձախ սենյակը:) Կարող ես իրերդ տեղավորել: (Մտնում է իր սենյակը:)

ԿԻԿԻ – Խելագարվել կարելի է: (Վերցնում է ճամպրուկը, մտնում է ձախ սենյակը:)

Գալիս է Ժիրայրը՝ բանվորական հագուստով, ճամպրուկով ու տոպրակով: 

ԺԻՐԱՅՐ – Տղանե՜ր, դուք չեք էլ պատկերացնում… (Նայելով շուրջը:) Աղասի՜… Կիկի՜… (Ճամպրուկն ու տոպրակը դնում է բազմոցին: Նկատում է տիկնիկը:) Սա՞ ինչ է: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Որտե՞ղ է իմ Էլիզչկան:

ԱՂԱՍԻ — (ներսից): Ձեր աղջիկը բազմոցին հանգիստ քնած է: 

Ժիրայրը զարմացած նայում է սենյակի ուղղությամբ, վերցնում, զննում է տիկնիկը: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Էլիզչկան արդեն երեք անգամ հարվածել է փորիկիս: 

ԱՂԱՍԻ – Նա ձեզ բարևում է:

Կիկիի սենյակից լսվում է սուլիչի ձայն և ծափահարություններ: 

ԿԻԿԻ — (ներսից): Իսկ հիմա բոլորի թաթիկները վերև… (Ժիրայրը զարմացած նայում է Կիկիի սենյակի դռանը: Հայտնվում է Կիկին:) Ողջո՜ւյն, Ժիրայր: Խոստովանիր, որ հարմարավետ բնակարան է: 

ԺԻՐԱՅՐ – Հարմարավետը հարմարավետ է, բայց ի՞նչ է կատարվում էստեղ:

ԿԻԿԻ – Երեք մանկության ընկերների անհամատեղելի գործընթաց:

ԺԻՐԱՅՐ – Գուցե ավելի պա՞րզ բացատրես:

ԿԻԿԻ — (Ժիրայրի ձեռքի տիկնիկը նկատելով): Էլիզչկային դի՛ր բազմոցին: Փոքրիկը հանգիստ քնած էր: Նորածիններին չի՛ կարելի խանգարել:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես ճիշտ հասցեո՞վ եմ եկել:

ԿԻԿԻ – Երբ տիկին Մադլենան տեսնի, որ Էլիզչկային անհանգստացնում ես, քեզ կուղարկի քո անհասցե հանգուցյալների մոտ:

ԺԻՐԱՅՐ – Խելագարվե՞լ ես: Սա տիկնիկ է:

ԿԻԿԻ – Սա կեղծ Էլիզչկան է:

ԺԻՐԱՅՐ – Իմ թաղած հանգուցյալներին գերեզմանից փորել եք ու դո՞ւրս բերել:

ԿԻԿԻ – Քո հանգուցյալները հավերժի հանգուցյալներն են:

ԺԻՐԱՅՐ – Կիկի, ուղեղդ էլ է գունավորվել հագուստիդ նման: Նորից երևակայո՞ւմ ես:

ԿԻԿԻ – Աղասիի ասած փաստերն եմ արձանագրում: 

ԺԻՐԱՅՐ – Նա է՞լ է ընկել երևակայությունների գիրկը:

Գալիս է Աղասին:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Մադլենան ինձ գերեզման կիջեցնի:

ԿԻԿԻ – Ոչ միայն քեզ: Նայիր, Էլիզչկայի հանգիստը խանգարում է:

ԱՂԱՍԻ – Տե՛ղը դիր: (Տիկնիկը դնում է բազմոցին:) 

ԺԻՐԱՅՐ – Վերջապես կբացատրե՞ք, ինչ է կատարվում էստեղ: 

ԱՂԱՍԻ – Նոր բնակարանի բացումն ենք նշում:

ԺԻՐԱՅՐ – Էլիզչկայի բարձր հովանու նորքո՞:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Մե՜նք անհանգստանում ենք…

ԿԻԿԻ – Համոզվեցի՞ր:

ԺԻՐԱՅՐ – Ո՞վ է…

ԿԻԿԻ – Ո՛չ ոստիկան է, ո՛չ էլ Աղասիի սիրուհին: 

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ ո՞վ է:

ԿԻԿԻ – Էլիզչկայի մայրը:

ԺԻՐԱՅՐ – Ինձ ծաղրո՞ւմ եք:

ԱՂԱՍԻ – Իրերդ տեղավորիր, հետո կխոսենք: Երկար պատմություն է: Սա է քո սենյակը: (Ցույց է տալիս աջ կողմում գտնվող երկրորդ սենյակը:) 

Ժիրայրը վերցնում է ճամպրուկը և գնում իր սենյակը:

ԿԻԿԻ – Հավանաբար մտածում է, թե խելագարվել ենք:

ԱՂԱՍԻ – Եթե տիկին Մադլենայի գլխապտույտները շարունակվեն՝ իսկապես կխելագարվեմ: Մինչև ծննդաբերի՝ հոգիս էլ կծննդաբերվի:

ԿԻԿԻ – Կարծում ես, կանանց հետ լեզու գտնելն այդքան հե՞շտ է:

ԱՂԱՍԻ – Արդեն համոզված չեմ:

ԿԻԿԻ – Եթե այդքան հեշտ լիներ՝ մեզանից գոնե մեկն ամուսնացած կլիներ: Ոչ գյուղում կարողացանք հասկանալ կանանց լեզուն, ոչ էլ՝ քաղաքում: 

ԱՂԱՍԻՆ – Դու և Ժիրայրը ձեր մասին մտածեք: Ես արդեն ճանապարհին եմ:

Կիկին ուզում է նստել բազմոցին: Նկատում է բազմոցին դրված տոպրակը:

ԿԻԿԻ – Ժիրայրը, ինչպես միշտ, իրերն աջ ու ձախ թափելով ման է գալիս:  (Բացում է տոպրակը, վախից ետ է նստում:) Աստվա՜ծ իմ…

ԱՂԱՍԻ – Ի ՞նչ պատահեց:

ԿԻԿԻ – Նրա հանգուցյալները մեզ հանգիստ չեն թողնում:

ԱՂԱՍԻ – Նորից մի՛ սկսիր…

ԿԻԿԻ – Ես վախենում եմ, Աղասի: (Փակում է տոպրակը՞)

ԱՂԱՍԻ – Հանգուցյա՞լ ես գտել: (Բացում է տոպրակը և վախեցած փակում:) Սա ի՞նչ էր:

ԿԻԿԻ – Գազազած հոգի:

Սենյակից դուրս է գալիս Ժիրայրը:

ԺԻՐԱՅՐ – Չփորձե՛ք ձեռք տալ:

ԱՂԱՍԻ – Չէինք էլ պատրաստվում:

ԿԻԿԻ – Դու հոգիների առևտրո՞վ ես զբաղվում:

ԺԻՐԱՅՐ – Կիկի, խելագարվեցի՞ր:

ԿԻԿԻ – Ինչ տեսնում եմ, այն էլ՝ ասում…

ԺԻՐԱՅՐ – Եվ ի՞նչ ես տեսել:

ԿԻԿԻ – Վերածնվող հոգի:

ԱՂԱՍԻ – Ես չհասցրի տեսնել՝ վերածնվո՞ւմ է, թե՞ չէ:

ԺԻՐԱՅՐ – Աղասի՛, նրան մի՛ լսիր… Նա, ինչպես միշտ, իր երևակայական աշխարհում է: 

ԱՂԱՍԻ – Իսկ ինչպե՞ս կբացատրես:

ԺԻՐԱՅՐ – Երջանիկ:

ԿԻԿԻ – Մենք այստեղ սրտի կաթված ստացանք, իսկ դու երջանկանո՞ւմ ես:

ԺԻՐԱՅՐ – Տղաներ, շուտով մենք դառնալու ենք միլիոնատեր:

ԿԻԿԻ – Դժոխքի հետ պայմանագի՞ր ես կնքել:

ԺԻՐԱՅՐ – Ոչ: Հայոց պատմության:

ԿԻԿԻ – Աղասի, դու հասկանո՞ւմ ես, որ մեր ընկերը հոգիների առևտրով է զբաղվում:

Ժիրայրը տոպրակի պարունակությունը լցնում է սեղանին՝ մարդկային ոսկորներ են: 

ԺԻՐԱՅՐ – Էստեղ հոգի՞ եք տեսնում:

ԿԻԿԻ – Տե՜ր Աստված… (Փակում է աչքերը:)

ԱՂԱՍԻ – Աստվա՜ծ, մեզ օգնական եղիր: (Փակում է աչքերը:)

ԿԻԿԻ – Սրանք ինչե՞ր են:

ԺԻՐԱՅՐ – Ոսկորներ:

ԿԻԿԻ – Բայց հոգիները ոսկորներ չեն ունենում:

ԺԻՐԱՅՐ – Սրանք ոսկորներով հոգիներ են:

ԱՂԱՍԻ – Ժիրա՛յր, բավակա՛ն է ծաղրես: Ավելի լավ է բացատրիր, եթե իհարկե բացատրություն կա:

ԺԻՐԱՅՐ – Ե՛վ բացատրություն կա, և՛ միլիոններ:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Մե՜նք անհանգիստ ենք…

ԿԻԿԻ – Արդեն մենք էլ:

ԱՂԱՍԻ – Տիկի՜ն Մադլենա, Էլիզչկան բազմոցին հանգիստ քնած է:

ԺԻՐԱՅՐ – Այդ տիկին Մադլենային ուղարկիր տուն, թող էնտեղ անհանգստանա:

ԱՂԱՍԻ – Եթե նրան էս վիճակում տնից դուրս հանեմ՝ ստիպված կլինենք արդեն երեքով հյուրընկալվել ոստիկաններին, ոչ միայն փոքրիկի կյանքը վտանգելու, այլ նաև անհայտ ոսկորների ապօրինի առք ու վաճառքի համար: 

ԿԻԿԻ – Չլինի՞ հանգուցյալին մաշկազերծ ես արել:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես դիահերձող չեմ: Ընդամենը նոր հանգուցյալների բնակարանների դիզայներն եմ: 

ԱՂԱՍԻ – Եկեք անցնենք ոսկորների պարզաբանմանը:

ԿԻԿԻ – Եվ միլիոնների:

ԺԻՐԱՅՐ – Տղաներ, չեք էլ պատկերացնում, թե սրանք ինչեր են:

ԱՂԱՍԻ – Դժվար չէ գուշակել:

ԺԻՐԱՅՐ – Դժվար է գուշակել, թե ումն են:

ԿԻԿԻ – Դա էլ դժվար չէ:

ԱՂԱՍԻ ԵՎ ԿԻԿԻ – Հայաստանի Հանրապետության անկախ քաղաքացու:

ԺԻՐԱՅՐ – Ո՛չ անկախ, ո՛չ էլ քաղաքացի:

ԿԻԿԻ – Առյուծի՞ ես մորթազերծ արել:

ԺԻՐԱՅՐ – Առյուծ էր, բայց ոչ կենդանական աշխարհից:

ԱՂԱՍԻ – Տիեզերակա՞ն:

ԺԻՐԱՅՐ – Ոչ: Աշխարհիկ: Նա բոլոր ազգերի սարսափն էր:

ԿԻԿԻ – Զգում էի, որ էս պատմության հիմքում տարօրինակ բացահայտումներ պիտի լինեն:

ԱՂԱՍԻ – Ոչ երանի այն հանգուցյալներին, ովքեր քեզ հետ գործ են ունենում:

ԺԻՐԱՅՐ – Տղաներ, սա Տիգրանի ոսկորներն են:

ԱՂԱՍԻ – Մեր հիվանդանոցի նախկին պահակի՞:

ԿԻԿԻ – Խե՜ղճ Տիգրան պապիկ… Ժիրայրը քեզ էլ հոգեխանգարման ենթարկեց:

ԺԻՐԱՅՐ – Հիվանդանոցի պահակը՝ ուր, արքան՝ ուր…

ԱՂԱՍԻ – Նա հոգով էր արքա:

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ նա՝ էությամբ:

ԱՂԱՍԻ ԵՎ ԿԻԿԻ – Ո՞վ:

ԺԻՐԱՅՐ – Հայոց արքա Տիգրան Մեծը: Սրանք Տիգրան Մեծի ոսկորներն են: Հեռուստատեսությամբ հաղորդում եմ նայել, որտեղ ասում էին, որ այն վայրում, ուր այսօր փորում էի հերթական հանգուցյալի հավերժական բնակարանը, պատմամշակութային հողատարածք է և հնարավոր է, որ հայոց Մեծն արքան էլ է այդ տարածքում թաղվել:

ԱՂԱՍԻ ԵՎ ԿԻԿԻ – Ի՞նչ:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Ի՜մ արքան վերադառնում է Երևան:

ԱՂԱՍԻ – Փաստորեն չէի սխալվում, երբ ասում էի, որ էս բնակարանը արքայական պալատ է: (Գնում, սենյակից բերում է ջերմաչափը:) Հիմա կստուգենք քո ջերմությունը:

ԺԻՐԱՅՐ – Դուք կխելագարվեք էն ժամանակ, երբ տեսնեք իրական միլիոնները: Սրանք կհանձնեմ թանգարանին և կպարգևատրվեմ:

ԿԻԿԻ – Իսկ գուցե սրանք Սողոմոն Իմաստունի ոսկորնե՞րն են:

ԱՂԱՍԻ – Կամ էլ՝ Մովսես Խորենացու:

ԺԻՐԱՅՐ – Ծաղրե՜ք… Ծաղրե՜ք…

Դռան թակոց:

ԷԼՎԻՐԱ — (դրսից): Պարո՜ն Աղասի…

ԱՂԱՍԻ – Էս ոսկեզօծ ոսկորները պահեք: Սա տուն է, ոչ թե դիահերձարան:

ԿԻԿԻ – Ես վախենում եմ:

ԺԻՐԱՅՐ – Սրանք մեր փրկությունն են: (Ոսկորները լցնում է տոպրակի մեջ, դնում բազմոցին՝ տիկնիկի կողքին:) 

Աղասին բացում է դուռը: Ներս է մտնում Էլվիրան:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Էլվիրա, ձե՞զ էլ է ինչ-որ բան անհանգստացնում:

ԷԼՎԻՐԱ – Հիշողության կորուստը:

ԱՂԱՍԻ – Ես գինեկոլոգ եմ: Էդ հարցում ձեզ չեմ կարող օգնել:

ԷԼՎԻՐԱ – Ճամպրուկս եմ մոռացել: (Ժիրայրին և Կիկիին տեսնելով:) Ողջո՜ւյն, տղաներ…

ԺԻՐԱՅՐ ԵՎ ԿԻԿԻ – Բարև ձեզ:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Էլվիրա, իմ ընկերներն են: 

ԷԼՎԻՐԱ – Շատ ուրախ եմ: Հուսով եմ՝ բնակարանը հավանեցիք:

ԿԻԿԻ – Կարծես կախարդական ամրոց լինի, որտեղ ծնվում են նոր հրաշք էակներ և վերածնվում են աշխարհահռչակներ:

ԱՂԱՍԻ – Լռի՛ր, Կիկի՛…

ԷԼՎԻՐԱ – Պարոն Աղասի, ձեր ընկերը իր նոր խոհափիլիսոփայական կերպա՞րն է կերտում:

ԱՂԱՍԻ – Այո: Նա միշտ ստեղծագործական ընթացքի մեջ է:

ԷԼՎԻՐԱ – Խնդրում եմ, չմոռանանք հրավիրել ձեր ներկայացմանը:

ԿԻԿԻ – Սիրով: Դուք կլինեք պատվավոր հյուրերի շարքում, որպես կախարդական ամրոցի տիրուհի:

ԷԼՎԻՐԱ – Սա հասարակ բնակարան է: Ի՞նչ կախարդական ամրոցի մասին եք խոսում:

ԱՂԱՍԻ – Ուշադրություն մի դարձրեք, տիկին Էլվիրա: Կիկին է՝ մարդկային  շփումների ժամանակ էլ է ստեղծագործում:

ԷԼՎԻՐԱ – Արվեստը փրկում է աշխարհը:

ԺԻՐԱՅՐ – Գունավոր արվեստը:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Էլվիրա, ահա ձեր ճամպրուկը: 

ԷԼՎԻՐԱ – Շնորհակալ եմ, պարոն Աղասի: (Վերցնում է ճամպրուկը:)  Տիկինն ինչպե՞ս է իրեն զգում:

Կիկին և Ժիրայրն նայում են Աղասիին:

ԱՂԱՍԻ – Նպատակահարմար:

ԷԼՎԻՐԱ – Իսկ Էլիզչկա՞ն:

ԿԻԿԻ – Բազմոցին հանգիստ քնած է:

ԿԻԿԻ – Մի անհանգստացնեք, մենք չենք թողնի, որ Էլիզչկան անհանգստանա:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Էլվիրա, շնորհակալ ենք: (Ժպիտով  ցույց է տալիս դուռը:)

ԷԼՎԻՐԱ – Եթե իմ օգնության կարիքը զգաք՝ մեկ փողոց ներքև եմ ապրում:

ԱՂԱՍԻ – Արդեն ասել եք:

ԷԼՄԻՐԱ – Խնդրում եմ, ուշադիր կլինեք նաև Ռեքսին: Նա մարդկային հոգատարության կարիք շատ ունի:

ԿԻԿԻ ԵՎ ԺԻՐԱՅՐ – Դա՞ ով է:

ԷԼՎԻՐԱ – Այգու պահապանը:

ԿԻԿԻ – Այստեղ շո՞ւն էլ կա:

ԷԼՎԻՐԱ – Այս տան այցելուներին միշտ ընդունել է ինչպես ամենամտերիմ մերձավորներին:

ԿԻԿԻ – Ես վախենում եմ շներից:

ԱՂԱՍԻ — (Էլվիրային): Մենք չենք մոռանա և վարձավճարը կտանք ճիշտ ժամանակին: 

ԷԼՎԻՐԱ – Սիրում եմ պարտաճանաչ մարդկանց:

ԱՂԱՍԻ – Ձեզ շատ երախտապարտ ենք:  (Դեպի դուռը:) Խնդրեմ…

Էլվիրան ուզում է հեռանալ:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Օգնեցե՜ք…

ԷԼՎԻՐԱ – Աստվա՜ծ իմ… Ի՞նչ է պատահել:

ԱՂԱՍԻ – Գալի՜ս եմ… (Վազում է սենյակ:) Տղանե՜ր…

ԿԻԿԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Գալի՜ս ենք…

ԷԼՎԻՐԱ – Իմ օգնության կարիքն ունե՞ք:

ԿԻԿԻ – Տիկինն անհանգստանում է, երբ տանն օտար մարդ է լինում: 

Կիկին և Ժիրայրը վազում են սենյակ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ես ցանկանամ օգնել, իրենք էլ դժգոհում են: Խե՜ղճ Էլիզչկա… Քեզ մենակ են թողել: (Շոյում է տիկնիկի գլուխը: Տեսնելով ոսկորներով տոպրակը՝ բացում է:) Խե՜ղճ Ռեքս… Քեզ էլ սոված են թողել: Եթե էսպես շարունակվի՝  քեզ սովի կմատնեն: (Վերցնում է տոպրակն ու ճամպրուկը, դուրս է գնում:)

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Ովքե՞ր են այս բանվորն ու ծաղրածուն:

ԱՂԱՍԻ – Նա մեր հանգուցյալների պահակն է, իսկ նա՝ երեխաների գունավոր երազը:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ասեք՝ թող հեռանան: Ես ամաչում եմ: 

Սենյակից դուրս է վազում Կիկին:

ԿԻԿԻ – Ես չեմ կարող սա տեսնել…

Սենյակից դուրս է վազում Ժիրայրը:

ԺԻՐԱՅՐ – Բայց սա ծննդատուն չէ…

ԱՂԱՍԻ — (ներսից): Տիկի՜ն Մադլենա, խորը շունչ քաշեք:

ԿԻԿԻ – Միայն սա էր մեզ պակաս: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Պարո՜ն Աղասի, ի՜մ Էլիզչկան…

ԱՂԱՍԻ – Տե՜ր Աստված… Մի քանի օր շուտ է ծնվում:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ես զգում էի, իսկ դուք չէիք հավատում:

ԿԻԿԻ – Կյանքում ինչ չէի տեսել, տեսա: (Ձեռքերով փակում է երեսը:) 

ԺԻՐԱՅՐ – Հանգստացի՛ր, Կիկի՛…

ԿԻԿԻ – Ես չէի սխալվում, երբ ասում էի, որ այս տունը կարծես կախարդական ամրոց լինի:

ԱՂԱՍԻ – Տղանե՜ր, ջո՜ւր բերեք…

ԿԻԿԻ – Ես վախենում եմ:

ԺԻՐԱՅՐ – Կա՞ մի բան, որից դու չես վախենում:

ԱՂԱՍԻ – Տղանե՜ր, արագացրե՜ք…

ԺԻՐԱՅՐ – Գալի՜ս եմ… (Կիկիին.) Շներից վախենում ես, ոսկորներից վախենում ես,   ծննդաբերող կանանցից վախենում ես, ջուր տանելուց վախենում ես… (Վազում է խոհանոց, ջրի բաժակով մտնում է Աղասիի սենյակը, գլուխը բռնած, դուրս է գալիս:)

ԿԻԿԻ – Ի՞նչ վիճակ է այնտեղ:

ԺԻՐԱՅՐ – Իրավիճակ: Տեսնես էդքան երկար ի՞նչ է անում Աղասին:

ԿԻԿԻ – Գինեկոլոգի պրակտիկան է բարձրհարստացնում մեր ճակատագրի հաշվին: 

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ ինչո՞ւ մեր ճակատագրի հաշվին:

Սենյակից լսվում է Մադլենայի բղավոցը և մանկան ճիչ:

ԱՂԱՍԻ — (ներսից): Իրական Էլիզչկան ծնվեց…

ԿԻԿԻ – Մեզ պետք է վաստակավորի կոչում տան, որ դիմացանք ծննդաբերող կնոջ տվայտանքներին:

ԺԻՐԱՅՐ – Կատակի ժամանակ չէ, Կիկի:

Սենյակից դուրս է գալիս Աղասին՝ նորածնի բարուրը ձեռքին:

ԱՂԱՍԻ – Վերջապե՜ս…

ԿԻԿԻ – Աղասի, հայրիկի կերպարը քեզ շատ է սազում:

ԺԻՐԱՅՐ – Ասացի՝ կատակի ժամանակ չէ:

ԱՂԱՍԻ – Տղաներ, ծանոթացեք… Իրական Էլիզչկան է:

ԺԻՐԱՅՐ – Ի՜նչ գեղեցիկ է: Կարծես հրեշտակ լինի:

ԱՂԱՍԻ – Խնդրում եմ, փոքրիկին ուշադիր կլինեք, մինչև վերադառնամ:

ԿԻԿԻ ԵՎ ԺԻՐԱՅՐ – Ո՞ւր ես գնում:

ԱՂԱՍԻ – Առաջին անհրաժեշտության պարագաներն առնելու: Իմ պրակտիկայում սա բացառիկ դեպք է:

ԿԻԿԻ – Ասում էի, չէ՞… Աղասին իր պրակտիկան կատարելագործում է մեր հաշվին:

ԱՂԱՍԻ – Ինչե՞ր եք խոսում:

ԿԻԿԻ – Վախենում եմ նրան գրկել:

ԺԻՐԱՅՐ – Նորածիններից է՞լ ես վախենում: Աղասի, փոքրիկին ինձ տուր: (Գրկում է նորածնին:) 

ԱՂԱՍԻ – Ժիրայր, տիկին Մադլենային ուշադիր կլինես, էս վիճակում չպետք է անկողնուց վեր կենա: (Դուրս է վազում:)                                             

ՄԹՆԵՑՈՒՄ

Բեմը լուսավորվում է: Նորածինը բազմոցի վրա է: Ժիրայրն ու Կիկին պարային շարժումներ են անում: Ժիրայրը տիկնիկը խաղացնում է օդում, իսկ Կիկին՝ ծաղրածուի սուլիչով սուլում է: Սենյակից դուրս է գալիս Աղասին:

ԱՂԱՍԻ – Տղաներ, ի՞նչ եք անում:

ԺԻՐԱՅՐ – Էլիզչկայի ժամանցն ենք ապահովում: 

ԿԻԿԻ – Քանի որ մայրը հրաժարվել է նրանից, իսկ մենք ակամա դարձել ենք նրա կնքահայրերը, մեր սիրելի սանուհու կյանքը փորձում ենք գույներով լցնել:

ԱՂԱՍԻ – Նրա մայրը քնած է, էս վիճակում խնամք է պետք: Երբ ուշքի գա՝ կտեղափոխենք հիվանդանոց: 

ԿԻԿԻ – Վերջապես ծննդատանը վերջ կդնենք: (Զանգում է բջջայինը:) Ալո՜… Ալո՜… Լսում եմ… Ներկայացման ժամը փոխվե՞լ է: Այսօր ամենաշատ տոմսե՞րն են վաճառվել: Հիանալի՜ է… Իհարկե… Սիրով պատրաստ եմ մանուկների գունավոր ժամանցն ապահովել:

ԱՂԱՍԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Պատրաստ չես:

ԿԻԿԻ – Լռե՛ք… (Բջջայինով:) Ոչ… Ձեզ հետ չեմ…

ԱՂԱՍԻ – Ծաղրածու Կիկին իր ժամանակավոր սանուհու ժամանցն է գույներով ապահովում:

ԿԻԿԻ – Ձեզ քիչ հետո կզանգեմ: (Անջատում է բջջայինը:) Տղաներ, խելագարվե՞լ եք:

ԺԻՐԱՅՐ – Ո՞վ ակամա դառնա կնքահայր ու չխելագարվի:

ԿԻԿԻ – Հասկանո՞ւմ եք, որ բոլորը տոմսերը վաճառված են: Բոլորն անհամբեր սպասում են ծաղրածու Կիկիին:

ԱՂԱՍԻ – Ծաղրածու Կիկիի մեծարման երեկոն այսօր այստեղ է:

ԺԻՐԱՅՐ – Քո հավատարիմ հանդիսատեսն իրական Էլիզչկան է, կեղծ Էլիզչկան,  սենյակում քնած իրական Էլիզչկայի մայրը, նորածիններին կյանք տվող գինեկոլոգ Աղասին, և հանգուցյալների համար տուն ապահովող, նորից ակամա իրական Էլիզչկայի ժամանակավոր կնքահայրը դարձած Ժիրայրը:

ԿԻԿԻ – Ուզում ես իմ կարիերան կործանե՞մ: Կործանելուց հետո դարդից մեռնեմ ու դառնամ քո կարիերան ապահովող հանգուցյալներից հերթական մե՞կը: 

ԱՂԱՍԻ – Տղանե՛ր, մի՛ վիճեք… Դուք խանգարում եք տիկին Մադլենայի հանգիստը:

Զանգում է Ժիրայրի բջջայինը:

ԺԻՐԱՅՐ – Ալո՜…  Լսում եմ… Հանգուցյալների բնակարանների դիզայներն է: Ե՞րբ է մահացել: Յուրահատուկ գերեզման ասելով ի՞նչ նկատի ունեք: Պատգամավո՞ր է: Ոչ մի խնդիր: Ես հանգուցյալների բնակարանը ձևավորում եմ ըստ նրանց ով լինելու աստիճանի: Քանի որ մեր նորաթուխ հանգուցյալը պատվարժան հանգուցյալ է, փոսը կփորեմ կրկնակի խորը, որ հանկարծ չմրսի: Ինչքան շատ գումար, այնքան՝ խորը փոս: Ես սիրով պատրաստ եմ…

ԱՂԱՍԻ ԵՎ ԿԻԿԻ – Պատրաստ չես:

ԺԻՐԱՅՐ – Լռե՛ք… (Բջջայինով:) Ոչ… Ձեզ հետ չեմ… Անպայման կգամ: (Անջատում է բջջայինը:) Տղաներ, իմ հաջողությունն իմ ձեռքերում է:

ԿԻԿԻ – Փաստորեն միայն ես ակամա կնքահայր դառնալով չեմ խելագարվել: 

ԱՂԱՍԻ – Մենք չենք կարող նորածնի հետ այդպես վարվել: Նրան խնամք է պետք:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես չեմ կարող մեռած պատգամավորի յուղալի փողերից հրաժարվել: 

ԿԻԿԻ – Ես էլ չեմ կարող բոլոր տոմսերը վաճառված արենայի առաջ ելույթ չունենալ: Ե՛վ ֆինանսական կորուստ է, և՛ կարիերայի: 

ԱՂԱՍԻ – Եվ ի՞նչ եք առաջարկում: 

ԺԻՐԱՅՐ ԵՎ ԿԻԿԻ – Դայակ վարձել: 

Դուռը թակում են:

ԷԼՎԻՐԱ — (դրսից): Պարո՜ն Աղասի… Շնորհավորո՜ւմ եմ…

ԱՂԱՍԻ – Սրանից պրծում չունենք:

ԿԻԿԻ – Քո ընտրած բնակարանն է: Ինչո՞ւ ես բողոքում:

ԷԼՎԻՐԱ ժ (դրսից): Պարո՜ն Աղասի… Կրկի՜ն շնորհավորում եմ…

ԱՂԱՍԻ – Հիմա նրան կսպանեմ: (Բացում է դուռը:)

Ներս է մտնում Էլվիրան՝ մանկան օրորոցով, որը դնում է բազմոցի կողքին:

ԷԼՎԻՐԱ – Սա Էլիզչկայի համար է: 

ԱՂԱՍԻ – Շնորհակալ ենք, բայց դրա կարիքը չկա:

ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս թե՝ չկա… Ես ուզում եմ, որպեսզի Էլիզչկան գունավոր մանկություն ունենա:

ԿԻԿԻ – Նրան արդեն ապահովել ենք գունավոր մանկությամբ:

ԱՂԱՍԻ – Ինչպե՞ս իմացաք իրական Էլիզչկայի մասին: 

ԷԼՎԻՐԱ – Այգում Ռեքսին էի կերակում, պատահաբար երեխայի լացը լսեցի: Ռեքսից ներողություն խնդրեցի, որ կերակրման փուլը ստիպված եմ կիսատ թողնել ու վազեցի տուն: (Օրորոցը ցույց տալով:) Խնդրեմ: Ինչպես տեսնում եք… Օրորոցն իմ թոռնիկինն է եղել: Ձեզ եմ նվիրում: Կարող եք չշտապել… Երբ գումար կունենաք, այն ժամանակ էլ կվճարեք օրորոցի համար: 

ԱՂԱՍԻ – Դուք շատ առատաձեռն եք, տիկին Էլվիրա: 

ԷԼՎԻՐԱ – Ես միշտ փորձում եմ օգնության ձեռք մեկնել:

ԺԻՐԱՅՐ ԵՎ ԿԻԿԻ – Օգնության ձե՞ռք:

ԷԼՎԻՐԱ – Իհարկե: Պետք է օգնել, ով դրա կարիքն ունի:

ԿԻԿԻ – Ձեզ Աստված է ուղարկել:

ԺԻՐԱՅՐ – Կարծես Աստծո 13-րդ առաքյալը լինեք:

ԱՂԱՍԻ – Տղաներ, ի՞նչ եք մտածել:

ԺԻՐԱՅՐ – Տիկին Էլվիրա, դայակի աշխատանք անո՞ւմ եք: 

ԿԻԿԻ – Ձեզ համար դժվար չի լինի: Ընդամենը օրորոցը պետք է մե՛կ աջ օրորեք, մե՛կ ձախ: 

ԷԼՎԻՐԱ – Դայակի՞… ոչ, բայց եթե պետք է՝ կարող եմ օգնել չնչին փոխհատուցման դիմաց: 

ԺԻՐԱՅՐ – Եթե կարող եք օրորոցային էլ երգել, հանճարեղ կլինի: 

ԿԻԿԻ – Օրորոցային երգելու համար առանձին գումար կավելացնենք:

ԺԻՐԱՅՐ – Դուք պարզապես սուրբ կին եք: (Գումար է տալիս:)

ԿԻԿԻ – Ձեզ նմանները դարը մեկ են ծնվում: (Գումար է տալիս:) 

ԱՂԱՍԻ – Սա էլ թեյավճար: (Գումար է տալիս:)

ԿԻԿԻ – Աղասի, մի ժամից կվերադառնամ: (Դուրս է վազում:)

ԺԻՐԱՅՐ – Ես ավելի շուտ կգամ, քանի որ պատգամավորների համար նախատեսված հողը փափուկ է, փորելիս ջանք չի պահանջվում:  (Դուրս է վազում:)

ԷԼՎԻՐԱ – Պարոն Աղասի, ինչպե՞ս է ձեր կինը:

ԱՂԱՍԻ  Ո՞վ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ձեր կինը՝ տիկին Մադլենան: 

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Էլվիրա, ամեն ինչ շփոթել եք:

ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս թե շփոթել եմ:

ԱՂԱՍԻ — Նա իմ կինը չէ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ուզում եք ասե՞լ…

ԱՂԱՍԻ – Հիմա շտապում եմ, վերադառնամ՝ ամեն ինչ կբացատրեմ: Երկար պատմություն է: Շատ չեմ ուշանա: Պետք է հաշվետվություն գրեմ հիվանդանոցում: (Դուրս է վազում:)

ԷԼՎԻՐԱ – Խե՜ղճ Էլիզչկա… Ապօրինի երեխաներն այնքան էլ երջանիկ չեն լինում:

Օրորում է օրորոցը և օրորոցային երգում:

ՄԹՆԵՑՈՒՄ

Բեմը լուսավորվում է: Էլվիրան, գլուխը օրորոցին դրած, քնած է: Դռան թակոց, որը կրկնվում է մի քանի անգամ: Ներս է մտնում Աննա Մարին:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Սիրելի՜ս… (Առաջ է գալիս, նայում շուրջը:) Սիրելի՜ս, այստե՞ղ ես: (Մոտենում է քնած Էլվիրային:) Ներեցեք, տիկին…

Էլվիրան վեր է թռչում:

ԷԼՎԻՐԱ – Չմոտենա՛ք… Ոստիկանություն կկանչեմ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Հանգստացեք, խնդրում եմ:

ԷԼՎԻՐԱ – Դուք Էլիզչկայի մայրը չեք:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ի՞նչ Էլիզչկա:

ԷԼՎԻՐԱ – Իրական:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ես ամուսնացած չեմ:

ԷԼՄԻՐԱ – Դո՞ւք էլ եք ուզում ապօրինաբար ամուսնանալ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ինչե՞ր եք խոսում:

ԷԼՎԻՐԱ – Վերջին տեղեկություններից հետո էդ եռյակ սրիկաներին վստահել չի կարելի: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Նրանց ճանաչո՞ւմ եք:

ԷԼՎԻՐԱ – Արտաքնապես՝ այո, հոգեպես՝ ոչ… Նրանք անդադար անակնկալներ են մատուցում:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Դուք ո՞վ եք:

ԷԼՎԻՐԱ – Այս տան տիրուհին:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Փաստորեն տղաները ձեզ մո՞տ են հանգրվանել:

ԷԼՎԻՐԱ – Դժբախտաբար՝ այո…

Մանկան լաց:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ի՜նչ անուշիկ բալիկ է: Ձեր թոռնի՞կ է:

ԷԼՎԻՐԱ – Բարեբախտաբար՝ ոչ…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Փոքրիկին լքե՞լ են:

ԷԼՎԻՐԱ – Էլիզչկան ճակատագրորեն է լքված:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Որտե՞ղ են ծնողները:

ԷԼՎԻՐԱ – Նրա սրիկա հայրը գնացել է հիվանդանոց՝ հաշվետվություն գրելու, իսկ մայրը սենյակում պառկած՝ տնքում է: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Օ՜յ, գլո՜ւխս… 

ԷԼՎԻՐԱ – Խնդրե՜մ…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Դուք նորածնի խնամակա՞լն եք:

ԷԼՎԻՐԱ – Ոչ: Ժամանակավոր դայակը:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Խե՜ղճ փոքրիկ… Նա ի՞նչ մեղավոր է, որ հայրը սրիկա է:

ԷԼՎԻՐԱ – Չպետք է վստահեի էդ եռյակին:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Բայց նրանք մանկության ընկերներ են:

ԷԼՎԻՐԱ – Դուք նրանց ճանաչո՞ւմ եք:

Սենյակից դուրս է գալիս Մադլենան: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Մենք լավ չենք…

ԷԼՎԻՐԱ – Տիկին Մադլենա, ինչո՞ւ եք վեր կացել: Ձեզ քայլել չի կարելի:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Որտե՞ղ է իմ Էլիզչկան:

ԷԼՎԻՐԱ – Ձեր փոքրիկը օրորոցում երջանիկ քնած է:  

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ի՞նչ օրորոց:

ԷԼՎԻՐԱ  — Իմ նվիրած:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Խե՜ղճ կին… Գնացեք և պառկեք: Ես հասկանում եմ, որ կյանքն անարդար է, բայց փորձեք դժվարությունները հաղթահարել: Համոզված եմ, որ Էլիզչկան ձեզ ուժ կտա պայքարելու: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Դո՞ւք ով եք:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ — Ապագա հարսնացուն: 

ԷԼՎԻՐԱ – Ո՞ւմ հարսնացուն:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Իմ սիրելիի:

ԷԼՎԻՐԱ – Ի՜նչ լավ է, որ գոնե դուք երջանիկ կլինեք: Ինչը չեմ կարող ասել խեղճ տիկին Մադլենայի մասին:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Բայց ես երջանիկ եմ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս կարող եք երջանիկ լինել էդ սրիկայի կողքին:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Դուք ճանաչո՞ւմ եք նրան:

ԷԼՎԻՐԱ – Այո: Նա բժիշկ է:

ՄԱԴԵԼՆԱ – Նա բժիշկ չէ: 

ԷԼՎԻՐԱ – Չկայացած բժիշկ է: Ձեզ բերեց էստեղ, որ թաքուն ծննդաբերեք: Սա բնակարան է, ոչ թե ծննդատուն:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Նա դեռ չգիտի, որ այստեղ եմ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս թե չգիտի…

ՄԱԴԼԵՆԱ – Հիմա նրան կզանգեմ և կտեղեկացնեմ, որ իր Էլիզչկան արդեն ծնվել է: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Տիկին, պառկեք և հանգստացեք, ձեզ այս վիճակում քայլել չի կարելի: Ես էլ եմ սկսել բժշկությունից հասկանալ ապագա բժիշկ ամուսին ունենալու շնորհիվ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ձեր փեսացուն է՞լ է բժիշկ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Հիանալի՜ մասնագետ…

ՄԱԴԼԵՆԱ — (բջջայինով): Սիրելիս, շնորհավորում եմ երկուսիս: Ժամանակավոր Էլիզչկան դարձել է իրական: Չէ… Հիվանդանոցում չեմ… Հասցեն գրիր… (Մտնում է սենյակ:)

ԷԼՎԻՐԱ – Տիկի՜ն Մադլենա, ձեզ շատ մի տանջեք: Չարժե այդ սրիկա Աղասիին այդքան վստահել:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Աղասի՞:

ԷԼՎԻՐԱ – Սրիկա Աղասի: Խեղճ կնոջը դժբախտացեց:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Այս կինն ի՞նչ կապ ունի Աղասիի հետ:

ԷԼՎԻՐԱ – Սկզբում կարծեցի՝ կինն է, հետո պարզվեց՝ սիրուհին է, բերել է էստեղ ծննդաբերելու խայտառակությունից խուսափելու համար:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Փաստորեն այս կինը…

ԷԼՎԻՐԱ – Հավերժ դժբախտ է:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Փաստորեն Էլիզչկան…

ԷԼՎԻՐԱ – Ճակատագրորեն լքված է:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Նա ինչպե՞ս կարող էր…

ԷԼՎԻՐԱ – Իսկ նրա ընկերները՝ փոշոտ բանվորն ու գունավոր խաղալիքը, էդ սպիտակ խալաթին հովանավորում էին: Չեմ թողնի, որ մի րոպե ավել էստեղ մնան: Իսկ էդ սրիկա Աղասին ինձ հավատացնում էր, որ օրինակելի քաղաքացիներ են:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ինձ վատ եմ զգում:

ԷԼՎԻՐԱ – Ձե՞զ ինչ պատահեց: Հանգստացեք: Չարժե, որ ձեզ նման հարսնացուն, ով պետք է ամուսնանա առաքինի բժշկի հետ, գլուխը կորցնի ինչ-որ անպատկառ բժշկի պատճառով:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ասացիք, որ այդ անպատկառ բժիշկը գնացել է հիվանդանո՞ց:

ԷԼՎԻՐԱ – Այո: Ինչ-որ հաշվետվություն պետք է ներկայացներ: Հավանաբար Էլիզչկան նրա հերթական ապօրինի երեխան է և նա խճճվել է իր հաշվարկներում:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Խնդրում եմ, մի բաժակ ջուր բերեք:

ԷԼՎԻՐԱ – Միայն թե շատ մի հուզվեք: Ես հիմա կգամ: (Գնում է խոհանոց:)

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Սրիկա՛ Աղասի… Ես հիմար եմ, կատարյալ ապուշ: (Օրորոցից վերցնում է Էլիզչկային, դնում բազմոցի վրա: Օրորոցի սավանով փաթաթում է տիկնիկին, դնում օրորոցի մեջ:) Հիմա տեսնենք, թե ինչ կասի քո հայրիկը, երբ ինձ տեսնի քեզ հետ: Իսկ կեղծ Էլիզչկան ժամանակավոր կլրացնի քո բացակայությունը: (Վերցնում է նորածնին, դուրս է գնում:)

Խոհանոցից գալիս Էլվիրան՝ ջրի բաժակով:

ԷԼՎԻՐԱ – Խնդրեմ… Ջուրը խմեք և փորձեք հանգստանալ: (Նայելով շուրջը:) Ո՞ւր գնաց: Ապագա հարսնացու, որտե՞ղ եք: (Բաժակը դնում է սեղանին:) Խե՜ղճ Էլիզչկա… Ինչքա՜ն շատ են քեզ անհանգստացնում անհայտ այցելուները: Քեզ համար նոր օրորոցային կերգեմ: Դու միայն հանգիստ քնիր, անուշիկս: (Օրորում է, օրորոցային երգում:)

Դրսից լսվում են շտապ օգնության մեքենայի ձայնը: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Սիրելի՜ս, մեր Էլիզչկան օրորոցի մեջ հանգիստ քնած է:

Ներս է մտնում Աղասին:

ԱՂԱՍԻ — Բոլոր հարցերը լուծված են: Տիկին Մադլենային կարելի է տեղափոխել հիվանդանոց: Շտապ օգնության մեքենան մեզ է սպասում: Տիկին Էլվիրա, հուսով եմ, Էլիզչկան ձեզ շատ չի բարկացրել:

ԷԼՎԻՐԱ – Նա ինձ չի բարկացել, դո՛ւք եք բարկացրել:

ԱՂԱՍԻ – Ներեցեք, եթե ձեզ անհանգստություն եմ պատճառել:

ԷԼՎԻՐԱ – Սա նորմալ բնակարան է, պարոն Աղասի: 

ԱՂԱՍԻ – Մենք շնորհակալ ենք նորմալ ընդունելության համար:

ԷԼՎԻՐԱ – Սա սիրուհիներին աննկատ բերելու և ապօրինաբար ծննդաբերելու թաքստոց չէ: 

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ սիրուհի… Ի՞նչ ծննդատուն… Ի՞նչ թաքստոց…

Ներս է մտնում Ժիրայրը՝ փողերը հաշվելով:

ԺԻՐԱՅՐ – Ի՜նչ հաճելի էր պատգամավոր թաղելը: (Փողերը դնում է գրպանը:)

ԷԼՎԻՐԱ – Դուք երջանիկ եք մարդկանց թաղելով, իսկ ձեր սրիկա ընկերն իրեն հերոս է զգում՝ կանանց դժբախտացնելով: 

ԺԻՐԱՅՐ — Շտապ օգնության մեքենան ինչո՞ւ է տան դիմաց: Ինչ-որ մեկը վա՞տ է: 

ԷԼՎԻՐԱ – Այստեղ բոլորն են վատ:

ԱՂԱՍԻ – Վտանգն արդեն անցել է:

ԷԼՎԻՐԱ – Անցած վտանգին հաջորդում է նոր վտանգ:

ԺԻՐԱՅՐ – Ինչպե՞ս է տիկին Մադլենան:

ԷԼՎԻՐԱ – Հույսով սպասում է:

ԱՂԱՍԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Ինչի՞ն:

ԷԼՎԻՐԱ – Որ ազատվի խայտառակությունից:

ԺԻՐԱՅՐ – Ի՞նչ խայտառակություն:

ԷԼՎԻՐԱ – Սրիկա բժշկի:

ԱՂԱՍԻ  — Նրան փորձել են վարկաբեկե՞լ:

ԷԼՎԻՐԱ – Այն էլ ինչպե՜ս… Խեղճ կինը կատարվածից հետո ուշքի չի գալիս:

ԱՂԱՍԻ – Դեռ անհանգի՞ստ է:

ԷԼՎԻՐԱ – Այն էլ ինչպե՜ս… Գլուխը կորցրած երեխայի նման դուրս էր եկել սենյակից և հայտարարում էր, որ երջանիկ է, քանի որ ունի հրաշալի ամուսին: Ես պարզապես ապշած եմ:

ԺԻՐԱՅՐ – Վա՞տ է, երբ կինը երջանիկ է: 

ԷԼՎԻՐԱ – Նա ինչպե՞ս կարող է երջանիկ լինել, երբ խայտառակված է: 

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Էլվիրա, ձեզ վա՞տ եք զգում:

ԷԼՎԻՐԱ – Մինչև ձեր հայտնվելը լավ էի: Եթե կարծում եք՝ կարող եք բնակարանս գլխիվայր շուռ տալ, սխալվում եք: Սա պատվարժան տուն է:

ԱՂԱՍԻ – Մենք ամենայն հարգանքով ենք եկել ձեզ մոտ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ամենայն հարգանքով էլ կլքեք բնակարանս:

Ներս է մտնում Կիկին՝ ծաղրածուի սուլիչով:

ԿԻԿԻ – Հրաշալի՜ բնակարան է: Կախարդական ամրոց է հիշեցնում: Տիկին Մադլենան ինչպե՞ս է:

ԷԼՎԻՐԱ – Երջանիկ:

ԿԻԿԻ – Իսկ Էլիզչկա՞ն:

ԷԼՎԻՐԱ – Քնած:

ԿԻԿԻ – Դո՞ւք ինչպես եք, տիկին Էլվիրա:

ԷԼՎԻՐԱ – Բարկացած:

ԿԻԿԻ – Իսկ դո՞ւք, տղաներ:

ԱՂԱՍԻ – Անորոշ:

ԺԻՐԱՅՐ – Հարուստ:

ԱՂԱՍԻ – Իսկ դո՞ւ…

ԿԻԿԻ – Հաղթանակած:

ԷԼՎԻՐԱ – Մեկ ժամ ժամանակ, որպեսզի անորոշ, հարուստ ու հաղթանակած ազատեք բնակարանս: Ռեքսը ապօրինի մանկան լաց լսելու սովոր չէ: (Դուրս է գնում:)

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ ապօրինի, եթե Էլիզչկան հայր ունի:

ԿԻԿԻ – Չլինի՞ տիկին Էլվիրան նոր կերպար է կերտում:

ԿԻԿԻ – Որ ասում էի, չէիք հավատում: Այս տունը կախարդական է: Այստեղ ինչ-որ մոգական ուժեր են թափառում և սենյակից սենյակ անցնելով՝ նոր դավադրություններ նյութում:

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ գուցե տիկին Էլվիրան սիրահա՞ր է հանելուկային խաղերի:

ԱՂԱՍԻ – Իսկ գուցե տիկին Մադլենան բարկացրե՞լ է նրան: (Լսվում է շտապ օգնության ազդականչը:) Մեքենան մեզ է սպասում: Տիկի՜ն Մադլենա, մենք պետք է գնանք հիվանդանոց:  (Մտնում է սենյակ:)

ՄԱԴԼԵՆԱ ժ (ներսից): Որտե՞ղ է իմ Էլիզչկան:

ԱՂԱՍԻ — Օրորոցում ձեզ է սպասում: 

ԺԻՐԱՅՐ – Կօգնեմ իրերը հավաքել: (Մտնում է Աղասիի սենյակը:)

ՄԱԴԼԵՆԱ  – Իմ սիրելի ամուսինը կերջանկանա՝ Էլիզչկային տեսնելով:

ԱՂԱՍԻ — (ներսից): Շուտով նրան կպարգևենք այդ երջանկությունը:

ԺԻՐԱՅՐ — (ներսից): Նա ձեզ ու Էլիզչկային կտեսնի հիվանդանոցային հարմարավետ պայմաններում՝ մասնագետ բժիշկներով շրջապատված:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ինչո՞ւ իմ Էլիչզկայի լացը չի լսվում:

ԱՂԱՍԻ – Նա հանգիստ քնած է օրորոցում:

Կիկին կասկածանքով նայում է օրորոցին:

ԿԻԿԻ – Հետաքրքիր փոքրիկ է: Տեսնես բոլո՞ր նորածիններն են այսպես անշարժ  պառկում և ձայն չեն հանում: (Մոտենում, շոյում է տիկնիկի գլուխը, գոռալով հետ ընկնում:) Տղանե՜ր…

Սենյակից դուրս են վազում Աղասին և Ժիրայրը:

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ պատահեց,Կիկի:

ԺԻՐԱՅՐ – Նորից կախարդական երևակայությո՞ւնդ սկսվեց: 

ԿԻԿԻ – Երևակայություն չէ: Իրական է:

ԺԻՐԱՅՐ – Ի՞նչն է իրական:

ԿԻԿԻ – Էլիզչկայի հոգին համբարձվել է:

                          ԵՐԿՐՈՐԴ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Էլվիրայի բնակարանը: Աղասին, Ժիրայրը և Կիկին օրորոցի կողքին անշարժ կանգնած են: 

ԺԻՐԱՅՐ – Տղաներ, սա ի՞նչ է:

ԿԻԿԻ – Կեղծ Էլիզչկան:

ԱՂԱՍԻ – Ինչպե՞ս է տիկնիկը հայտնվել օրորոցում՝ իրական Էլիզչկայի փոխարեն:

ԿԻԿԻ – Այս տան հոգիները հրաշալի են գործում:

ԱՂԱՍԻ – Ես ի՞նչ պատասխան պիտի տամ տիկին Մադլենային: Նա կատարյալ առողջ եկավ էս տուն, հանգամանքների բերումով  ծննդաբերեց  դարձյալ կատարյալ առողջ, որից հետո անհասկանալի հանգամանքներում անհետացավ նորածինը:

ԿԻԿԻ – Անհետացավ կախարդական ամրոցում: 

ԺԻՐԱՅՐ – Բայց ո՞վ է փոքրիկին գողացել:

ԱՂԱՍԻ – Ես կկանգնեմ օրենքի առաջ: Ինձ մեղադրանք կառաջադրվի: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Տղանե՜ր, ես պատրաստ եմ…

ԱՂԱՍԻ – Տիկի՜ն Մադլենա, խնդրում եմ, սպասեք… Շտապ օգնության մեքենան փչացել է: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Մե՜նք չենք կարող այդքան սպասել: Մե՜նք անհանգիստ ենք… 

ԿԻԿԻ – Այս կինը պատիժ է մեր գլխին: Նա մեզ դատի կտա:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Մեքենան փչացել է, տաքսի կանչեք, տղաներ:

ԱՂԱՍԻ – Էլիզչկան հանգիստ քնած է: Մենք չենք կարող նորածնի քունը խանգարել: Բժշկությունը դեմ է դրան:

ԿԻԿԻ – Երանի՜ հանգիստ քնած լիներ…

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Ի՜մ Էլիզչկային կարոտել եմ…

ԺԻՐԱՅՐ – Աստվա՜ծ իմ… Գալիս է…

Աղասին վերցնում է բարուրով տիկնիկը և օրորում: 

ԱՂԱՍԻ – Տղանե՛ր, օրորոցային երգե՛ք…

Կիկին և Ժիրայրը օրորոցային են երգում: Ներս է մտնում Մադլենան: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Իմ փոքրիկն ինչպե՞ս է:

ԱՂԱՍԻ – Երջանիկ:

ԺԻՐԱՅՐ – Նա օրորոցային երգի սիրահար է:

ԿԻԿԻ – Էլիզչկան ապագայում կդառնա մեծ երգչուհի:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ուզում եմ գրկել Էլիզչկային:

ՏՂԱՆԵՐ – Ո՛չ…

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ձեզ ի՞նչ պատահեց:

ԱՂԱՍԻ – Բժշկության նոր հայտնագործության համաձայն՝ մայրն իրավունք չունի գրկել նորածնին:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Այդ ի՞նչ տարօրինակ հայտնագործություն է:

ԱՂԱՍԻ – Նոր ծննդաբերած մայրիկի բջիջները մահացած են, իսկ նորածնի բջիջները՝ առողջ: Եթե մայրը գրկի նորածնին…

ԿԻԿԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Հետո՞, հետո՞…

ԱՂԱՍԻ — (կամաց): Տղաներ, չգիտեմ՝ ինչ ասեմ: 

ԿԻԿԻ, ԺԻՐԱՅՐ — (կամաց): Ինչ էլ ասես, կհավատա:

ԱՂԱՍԻ – Եթե մայրը նորածնին գրկի, ապա… նրա մահացած բջիջները կվարակեն փոքրիկի առողջ բջիջներին:

Կիկին և Ժիրայրը խորը շունչ են քաշում:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ի՜նչ սարսափելի է:

ԿԻԿԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Տեսնո՞ւմ եք…

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ես չեմ ուզում, որ Էլիզչկայի նորածին բջիջները վարակվեն իմ մահացած անիծյալ բջիջների պատճառով:

ԱՂԱՍԻ – Ուրեմն գնացեք և պառկեք: Ինչքան շատ պառկեք, այնքան ձեր մահացած բջիջները շուտ կվերակենդանանան:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Պարոն Աղասի, ինչքան պետք է, այդքան կպառկեմ: (Մտնում է սենյակ:)

ԿԻԿԻ – Ինչպե՞ս հորինեցիր բժշկության քո նոր հայտնագործությունը:

ԱՂԱՍԻ – Ինքս էլ չգիտեմ: (Տիկնիկը դնում է օրորոցի մեջ:)

ԺԻՐԱՅՐ – Դու հանճար ես:

ԱՂԱՍԻ – Երբեք չէի մտածի, որ տիկնիկ կօրորեմ՝ իրական նորածնի փոխարեն:

ԿԻԿԻ – Երբեք չէի մտածի, որ օրորոցային կերգեմ անորոշ պայմաններում անհետացած նորածնին փոխարինող տիկնիկի համար:

ԺԻՐԱՅՐ – Երբեք չէի մտածի, որ օտար կինը մեր նոր վարձակալած բնակարանում կծննդաբերեր:

ԱՂԱՍԻ – Ես պիտի նախապատրաստվեմ:

ԿԻԿԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Ինչի՞ն:

ԱՂԱՍԻ  – Բանտ տանող ճանապարհով քայլելուն: Իմ սիրելի Աննա Մարին ի՞նչ պետք է անի առանց ինձ:

ԺԻՐԱՅՐ – Տիկին Մադլենայից ժամանակավոր մի կերպ ազատվեցիք, բայց չենք կարող էս իրավիճակը երկար թաքցնել:

ԿԻԿԻ – Իհարկե չենք կարող: Բայց չենք էլ կարող թույլ տալ, որ Աղասիի երիտասարդ կյանքը կործանվի:

ԱՂԱՍԻ – Լուսավոր ապագա չեմ տեսնում:

ԿԻԿԻ – Գողացված նորածինը, նրան փոխարինող կեղծ Էլիզչկան, երևակայությունների գիրկն ընկած նրա տարօրինակ մայրը և տիկին Էլվիրան փորձանք են դառնալու մեր գլխին: 

ԱՂԱՍԻ – Այդպես չէր լինի, եթե տիկին Մադլենան ինքնագլուխ չգար այստեղ՝ հիվանդանոց գնալու փոխարեն:

ԺԻՐԱՅՐ – Այդպես չէր լինի, եթե նրան ժամանակին տնից դուրս հանեիր:

ԱՂԱՍԻ – Գլխապտույտով ինչպե՞ս դուրս հանեի, կարող էր երեխային կորցնել ու մեղադրել ինձ:

ԺԻՐԱՅՐ – Ի՞նչ տարբերություն՝ մի քանի ժամ է՞ս կողմ, թե՞ էն կողմ: Տարբերությունն այն է, որ էն ժամանակ միայն քեզ կմեղադրեին, իսկ հիմա հնարավոր է, որ երեք մանկության ընկերներով, ձեռք-ձեռքի բռնած, հյուրընկալվենք ոստիկաններին:

ԱՂԱՍԻ – Ես գուշակ չեմ, որ գուշակեի գործողության աղետալի զարգացումը: 

ԿԻԿԻ – Տղանե՛ր մի՛ վիճեք… Միևնույն է, ոչինչ չենք կարող հետ բերել:

ԱՂԱՍԻ – Սրանից հետո իմ հիվանդները ստիպված պիտի լինեն ուրիշ մասնագետի դիմել: 

ԺԻՐԱՅՐ – Իմ հանգուցյալները ստիպված պիտի թաղվեն ուրիշի կողմից:

ԿԻԿԻ – Իմ սիրելի փոքրիկներին ուրիշ ծաղրածուներ պիտի ուրախացնեն:

ԱՂԱՍԻ — Էլիզչկային գտնելու դեռ հույս կա: Ամեն բան կորած չէ:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Պարո՜ն Աղասի, ինչքա՞ն պետք է պառկած մնամ, որ բջիջները վերակենդանանան:

ԱՂԱՍԻ – Տիկի՜ն Մադլենա, մահացած բջիջները ուշ են վերակենդանանում: Վերակենդանանալուն պես՝ նախ պետք է կազդուրվեն, որից հետո այդ բջիջների ուղեղի բջիջները պետք է սնուցեն ձեր թույլ օրգանիզմը:

ԺԻՐԱՅՐ – Հիանալի՜ գինեկոլոգիական նոր բացահայտում:

ԿԻԿԻ – Նոր խոսք բժշկության ասպարեզում:

ԱՂԱՍԻ – Էս տիկնոջ հետ ուրիշ կերպ խոսելն անիմաստ է: Տիկի՜ն Մադլենա, հանգիստ քնեք: 

ԿԻԿԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Մինչև ե՞րբ…

ԱՂԱՍԻ — (ցածր): Մինչև իմ ուղեղի բջիջները կմտածեն, թե ինչ պետք է մտածել:

ԿԻԿԻ – Տիկին Էլվիրայի մատը հաստա՛տ խառն է էս գործում: 

ԺԻՐԱՅՐ – Բայց նա լավ վարձատրվեց իր ծառայությունների համար:

ԱՂԱՍԻ – Դեռ թեյավճար էլ ստացավ: 

ԿԻԿԻ – Գուցե նա մոլագա՞ր է: 

ԺԻՐԱՅՐ – Հիմարություններ դուրս մի՛ տուր:

Զանգում է Աղասիի բջջայինը:

ԱՂԱՍԻ – Ալո՜… Սիրելի՞ս… Ներիր, որ առավոտից չէի կարողանում զանգել: Գինելոլոգիական իրադարձությունները թույլ չէին տալիս: Սրիկա՞… Ի՞նչ սրիկա, թանկագինս: Ինչպե՞ս թե թանկագինս չասեմ: Բայց ինչո՞ւ… Չէ, ես հիվանդանոցում չեմ:  Մեր նոր բնակարանում եմ: Ի՞նչ դավաճան… Ալո՜… Ալո՜… (Անջատում է բջջայինը:) Մեր խնդիրները քիչ էին, հիմա էլ՝ Աննա Մարին:

ԿԻԿԻ – Ի՞նչ էր ասում:

ԱՂԱՍԻ – Մեղադրական ճառով հանդես եկավ:

ԺԻՐԱՅՐ – Նրա՞ն ինչ է պատահել:

ԱՂԱՍԻ – Ես նմա՞ն եմ սրիկայի:

ԿԻԿԻ – Ոչ:

ԱՂԱՍԻ – Իսկ դավաճանի՞:

ԺԻՐԱՅՐ – Ոչ:

ԱՂԱՍԻ – Ուրեմն ճառը տեղին չէր:

ԿԻԿԻ – Աննա Մարին էս պահին մեծ խնդիր չէ: Հիմա խնդիրը կեղծ Էլիզչկան է, որը քիչ առաջ բազմոցի վրա էր, իսկ հիմա՝ օրորոցում:  

ԺԻՐԱՅՐ — (նայելով բազմոցին): Ոսկորնե՜րը…

ԿԻԿԻ – Տիկնիկն առանց ոսկորների է լինում:

ԺԻՐԱՅՐ – Աստվա՜ծ իմ… Ես զրկվեցի միլիոններից: 

ԿԻԿԻ – Շուտով ազատությունից ենք զրկվելու:

ԺԻՐԱՅՐ – Ո՞ւր է:

ԱՂԱՍԻ, ԿԻԿԻ – Ի՞նչը:

ԺԻՐԱՅՐ – Ո՞վ է վերցրել:

ԱՂԱՍԻ – Միայն դու էիր պակաս, որ մեղադրանք ներկայացնեիր:

ԺԻՐԱՅՐ – Ո՞ւր են Տիգրան Մեծի ոսկորները: Բազմոցի վրա էր դրված՝ տոպրակի մեջ:

ԱՂԱՍԻ, ԿԻԿԻ – Ճիշտ է: 

ԿԻԿԻ – Այս տունը չար հոգիներն են ղեկավարում: Ավելի լավ է՝ պատուհանը բացենք և       նրանց դուրս քշենք: (Մոտենում է պատուհանին և գոռալով ետ է գալիս:) Տղանե՜ր… Մենք կորած ենք:

ԺԻՐԱՅՐ – Չլինի՞ Ռեքսն էլ սատկեց:

ԿԻԿԻ – Մնաս բարով ազատություն:

ԱՂԱՍԻ – Ամեն բան իր տեղում էր, միայն խելագար Կիկին էր պակաս: 

ԿԻԿԻ – Ոստիկանը:

ԱՂԱՍԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Ի՞նչ:

Դռան զանգ:

ԿԻԿԻ – Վե՛րջ ամեն ինչին:

ՍԼԱՎԻԿ — (դրսից): Տանը մարդ կա՞:

ԿԻԿԻ – Ես վախենում եմ:

ԺԻՐԱՅՐ – Ա՛յ, նրանից կարելի է վախենալ:

ԱՂԱՍԻ – Մի րոպե, պարոն ոստիկան:

ԿԻԿԻ – Բայց ոստիկանն ինչպե՞ս իմացավ:

ԱՂԱՍԻ – Արդեն կարևոր չէ: Կարևորը իմացել է: Կիկի՛, տիկնիկին օրորի՛ր ու օրորոցային երգի՛ր: 

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ տիկին Մադլենայի՞ն ինչ անենք: 

ԱՂԱՍԻ – Ոչինչ: Նա իր բջիջներին է վերակենդանացում:

ՍԼԱՎԻԿ – Դուռը բացե՛ք… Արագացրե՛ք… 

Կիկին վերցնում է բարուրով տիկնիկը և երգում:

ԱՂԱՍԻ, ԺԻՐԱՅՐ – Բացո՜ւմ ենք…  

Աղասին բացում է դուռը:

Ներս է մտնում Սլավիկը՝ ոստիկանական համազգեստով, ձեռքին՝ թղթեր: Զննում է Կիկիին:

ՍԼԱՎԻԿ – Ոստիկանության կապիտան՝ Սլավիկ Կոտոշյան:

ՏՂԱՆԵՐ – Շատ հաճելի է:

ՍԼԱՎԻԿ – Ի՞նչ է կատարվում էստեղ:

ԱՂԱՍԻ – Էլիզչկային ենք քնեցնում:

ԺԻՐԱՅՐ – Երեխան անհանգիստ է:

Կիկին, օրորոցայինը ավելի բարձր երգելով, մտնում է Ժիրայրի սենյակը:

ՍԼԱՎԻԿ – Իսկ որտե՞ղ է նրա մայրը:

ԱՂԱՍԻ – Վատառողջ է: 

Կիկին դուրս է գալիս Ժիրայրի սենյակից և մտնում իր սենյակը:

ԺԻՐԱՅՐ – Բայց մենք չենք զլանում Էլիզչկային խնամել:

ՍԼԱՎԻԿ – Դա ձեր իրավունքն է:

ՏՂԱՆԵՐ – Շնորհակալություն: 

ՍԼԱՎԻԿ – Ժիրայրն ո՞վ է:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես եմ:

ՍԼԱՎԻԿ – Պարոն Ժիրայր, ձեզ մեղադրանք է առաջադրվել:

ԺԻՐԱՅՐ – Ինչի՞ համար:

Կիկին զարմացած դուրս է գալիս իր սենյակից՝ տիկնիկին օրորելով: 

ՍԼԱՎԻԿ – Ապօրինի գործողությունների: (Թղթերը տալով:) Խնդրեմ… Ծանոթացեք և հետևեք ինձ: Առավոտյան ոստիկանությունում ահազանգ ստացվեց հնէաբանների ասոցացիայի կողմից: Նրանք ասացին, որ դուք, հերթական անգամ, երբ գերեզման էիք փորում, աշխատել եք այն պատմամշակութային տարածքում և փորելու ժամանակ գտել եք Արգիշտի արքայի ոսկորները: 

ԺԻՐԱՅՐ – Արգիշտի՞, թե՞ Տիգրան մեծ:

ՍԼԱՎԻԿ – Փաստորեն չե՞ք ժխտում:

ԺԻՐԱՅՐ – Իհարկե ժխտում եմ: Գերեզմանոցի պահակն էր էդպես ենթադրում: 

ՍԼԱՎԻԿ – Հենց նա էլ տվել է ձեր  նոր հասցեն և հնէաբաններին ասել, որ դուք ոսկորները լցրել եք տոպրակի մեջ ու գողացել: Դա լուրջ հանցագործություն է: Դուք ոտնահարել եք հայոց պատմության հիշատակը: Արագացրե՛ք… Հետևե՛ք ինձ…

ԱՂԱՍԻ – Պարոն կապիտան, անհիմն մեղադրել պետք չէ:

ՍԼԱՎԻԿ – Դուք է՞լ եք գերեզմանափոր:

ԱՂԱՍԻ – Ես մարդկանց ոչ թե թաղում, նրանց կյանք եմ տալիս: 

ՍԼԱՎԻԿ – Պարո՛ն Ժիրայր, արագացրե՛ք… Հետևե՛ք ինձ…

ԿԻԿԻ – Հիսո՜ւս Քրիստոս… (Տիկնիկը գցում է ձեռքից:)

ՍԼԱՎԻԿ — (տիկնիկը գրկելով): Դուք սպանեցիք նորածնին: Դուք մեղադրվում եք նաև մարդասպանության մեջ: (Նկատելով կեղծիքը:) Բայց սա տիկնիկ է…

ԱՂԱՍԻ – Իհարկե տիկնիկ է: Մեզ անհիմն մեղադրում եք նորածնի սպանության մեջ: 

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Պարո՜ն Աղասի, ուղեղիս բջիջները ե՞րբ կվերակենդանանան:

ԱՂԱՍԻ – Քնելուց հետո:

ՍԼԱՎԻԿ – Նա՞ ով է:

ԱՂԱՍԻ – Աներևակայելի կին: 

ԿԻԿԻ – Ֆանտաստիկայի սիրահար:

ՍԼԱՎԻԿ – Ինձ ո՞վ կբացատրի, թե այս ինչ տարօրինակությունների շղթա է:

ԺԻՐԱՅՐ – Տարօրինակ ոչինչ չկա… Պարզապես Կիկին իր նոր  ներկայացմանն է պատրաստվում:

ԿԻԿԻ – Ճիշտ է: Այս ներկայացումից հետո փոքրիկները ուրախության գագաթնակետին կհասնեն: (Վերցնում է տիկնիկը, օրորոցային է երգում ու օրորում:) Ես կերտում եմ լքված հայր-ծաղրածուի նոր կերպարը:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (ներսից): Ի՜մ Էլիզչկան հայրիկին կարոտել է:

ՍԼԱՎԻԿ – Այս կինն ինչո՞ւ է տվայտվում:

ԱՂԱՍԻ – Նրանք իրենց դերերն են փորձում:

ՍԼԱՎԻԿ – Դերասանուհի՞ է:

ԺԻՐԱՅՐ – Ոչ: Կրկեսում է աշխատում:

ՍԼԱՎԻԿ – Այս տանը կա՞ մեկը, որը դուրս է ֆանտաստիկայի ժանրից:

Այգուց լսվում է Ռեքսի հաչոցը:

ՏՂԱՆԵՐ – Այգու պահապանը:

ՍԼԱՎԻԿ – Այստեղ շո՞ւն էլ կա:

ԱՂԱՍԻ – Այն էլ՝ գազազած…

Սլավիկը դուրս է նայում պատուհանից:

ՍԼԱՎԻԿ – Աստվա՜ծ իմ… Նա գլխավոր հանցագործն է:

ՏՂԱՆԵՐ – Ո՞վ:

ՍԼԱՎԻԿ – Այդ անիծյալ շունը: (Դուրս է վազում:)

ԱՂԱՍԻ – Տղաներ, ի՞նչ է կատարվում:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես գերեզմանոցի բամբասկոտ պահակին սպանելու եմ:

ԱՂԱՍԻ – Հիմա դրա ժամանակը չէ:

ԿԻԿԻ – Իսկ ինչի՞ ժամանակն է:

ԱՂԱՍԻ – Բանտի ճանապարհով քայլելուց խուսափելու:

ԿԻԿԻ – Այս ֆանտաստիկան դեռ նոր է սկսվում: 

ԱՂԱՍԻ – Փաստորեն ոստիկանը տեղյակ չէ իրական Էլիզչկայի անհետացման մասին:

ԿԻԿԻ – Նա այս տուն ուրիշ «առաքելությամբ» է եկել:

ԱՂԱՍԻ – Լավ է, գոնե էդ մի խնդրից ազատվեցինք:

ԺԻՐԱՅՐ – Միայն քո մասին ես մտածում, չէ՞:

Լսվում է Ռեքսի հաչոցը:

ՍԼԱՎԻԿ — (դրսից): Բա՜ց թող… Սրիկա՛… 

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ է կատարվում:

ԿԻԿԻ — (պատուհանից նայելով): Կապիտանը մենամարտի է հրավիրել Ռեքսին:

ԺԻՐԱՅՐ – Թող մի քիչ իրեն գլադիատոր պատկերացնի, մինչև հասկանանք, թե ինչ պիտի անենք:

ՄԱԴԼԵՆԱ ժ (ներսից): Պարո՜ն Աղասի, չե՞ք կարող այդ մահացած բջիջների փոխարեն նոր բջիջներ տեղադրել: Նրանք չեն ուզում վերակենդանանալ:

ԱՂԱՍԻ – Տիկի՜ն Մադլենա, քիչ մնաց: Մի քիչ էլ սպասեք: Հանկարծ չքայլեք, այլապես ակտիվ մնացած բջիջներն էլ կմահանան:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ե՞րբ կարող եմ տեսնել իմ Էլիզչկային:

ԱՂԱՍԻ – Երբ բջիջների վերականդանացման փուլն ավարտվի: Այլապես Էլիզչկան ձեզ որպես մայր չի ճանաչի:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ի՜նչ անտանելի է:

ԱՂԱՍԻ – Տեսնո՞ւմ եք…

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ինչպես ասեք, այնպես էլ կանեմ, պարոն Աղասի:

ԺԻՐԱՅՐ – Միայն դու կարող էիր այդպիսի պացիենտ ունենալ:

Շտապ օգնության մեքենայի ազդականչը:

ԱՂԱՍԻ – Միայն վարորդն էր պակաս: (Պատուհանից ձայնելով:) Խնդրում եմ, մի քիչ սպասեք: Մեր հիվանդը քնած է:

ԺԻՐԱՅՐ – Երանի քնած լիներ ու մեզ հարցախեղդ չաներ:

ԿԻԿԻ – Կապիտան Կոտոշյանն ի՞նչ է անում:

ԱՂԱՍԻ – Ռեքսի կողքին խելոք-խելոք նստած է:

ԿԻԿԻ – Չլինի՞ ընկերացել են:

ԺԻՐԱՅՐ – Լավ է, գոնե Ռեքսն է շեղում նրա ուշադրությունը:

ԿԻԿԻ – Գոնե մի լավ բան արեց էդ անիծյալ շունը:

ԱՂԱՍԻ – Շունը հիմա մեզ ամենաքիչն է հետաքրքրում: Ավելի լավ կանենք, միասին փորձենք իրական Էլիզչկայի գողությունը բացահայտենք:

ԺԻՐԱՅՐ – Եվ մեր միլիոնները փրկենք: 

Ներս է մտնում Աննա Մարին՝ նորածնի բարուրով:

ԱՂԱՍԻ – Սիրելիս, դո՞ւ էլ ծննդաբերեցիր:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ոչ: Սիրուհուդ հաջողություններով եմ հիանում: Սրիկա՛… (Ապտակում է Աղասիին:)

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ սիրուհի:

ԿԻԿԻ – Դու սիրուհի՞ ունես:

ԺԻՐԱՅՐ – Քեզանից չէինք սպասում:

ԱՂԱՍԻ – Տղաներ, խելագարվե՞լ եք:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ես էի խելագարը, որ հավատում էի քեզ նման դավաճան գինեկոլոգին:

ԱՂԱՍԻ – Աննա Մարի, չլինի՞ այս փոքրիկին ծննդատնից ես գողացել:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ոչ: Էլիզչկային բերել եմ հայրիկի հետ ծանոթացնելու:

ԱՂԱՍԻ – Սա իրական Էլիզչկա՞ն է:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Այո: 

ԱՂԱՍԻ – Ինչպե՞ս է հայտնվել քեզ մոտ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Հրաշքով:

ԱՂԱՍԻ – Շնորհակալ եմ, տե՜ր Աստված… (Գրկում է բարուրը:)

ԿԻԿԻ – Մեր աղոթքները տեղ հասան:

ԱՂԱՍԻ – Շնորհակալ եմ, որ Էլիզչկային առողջ հասցրիր մեզ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Վերջապես խոստովանեցի՞ր: Դավաճա՛ն: (Նորից է ապտակում:)

ԱՂԱՍԻ – Իհարկե ո՛չ…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Իհարկե այո՛… Ժամանակավոր դայակն ինձ ամեն բան պատմել է:

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ ժամանակավոր դայակ:

ԿԻԿԻ – Երևի տիկին Էլվիրային նկատի ունի:

ԱՂԱՍԻ – Դու ե՞րբ ես եկել, ե՞րբ ես հասցրել տիկին Էլվիրայի հետ ծանոթանալ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Երբ գլուխը օրորոցին դրած, քնած էր:

ԺԻՐԱՅՐ – Դա էլ մեր սիրելի տիկին Էլվիրայի օգնության ձեռքը:

ԱՂԱՍԻ – Դուք ընտրեցիք նրան:

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ ո՞վ վարձակալեց նրա բնակարանը:

ԿԻԿԻ – Ես կասեի՝ կախարդական ամրոցը:

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ ո՞վ  մեզ գցեց խայտառակ պատմության մեջ:

ԿԻԿԻ – Իսկ ո՞վ ընդունեց ուղեղի բջիջները մահացած տիկին Մադլենային:

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկ ո՞վ շտապ օգնության մեքենա կանչեց և ստիպեց, որ դեռ սպասի, Աստված գիտի, թե ինչքան ժամանակ:

ԿԻԿԻ – Իսկ ո՞ւմ սխալ հաշվարկների պատճառով տիկին Մադլենան այս տանը ծննդաբերեց:

ԱՂԱՍԻ – Ձեր կարծիքով ես ուզո՞ւմ էի, որ այսպե՞ս լիներ: Իհարկե ո՛չ…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Իհարկե այո՛… Դու փորձել ես ամեն բան խառնել իրար, որ սիրուհուդ և ապօրինի զավակիդ թաքցնես ու խուսափես խայտառակությունից: 

ԱՂԱՍԻ – Սիրելիս, Էլիզչկան հայր ունի:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Իհարկե, ունի: Քեզ նման սրիկա հայր:

ԿԻԿԻ – Աննա Մարի, այդ հարցում Աղասին իրավացի է:

ԺԻՐԱՅՐ – Նա տիկին Մադլենային անգամ մատով չի կպել:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Մի՛ փորձեք պաշտպանել նրան:

ԱՂԱՍԻ – Սիրելիս, դու չես էլ կարող պատկերացնել, թե ինչերի միջով ենք անցել:

Այգուց լսվում է Ռեքսի հաչոցը, և Սլավիկի գոռոցը:

ԺԻՐԱՅՐ – Խնդրե՜մ… Ռեքսն ու Կոտոշյանն այգում մենամարտում են: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Այս ի՞նչ հեքիաթ է: 

ԿԻԿԻ – Հեքիաթ չէ: Ֆանտաստիկայի ժանրից է:

ԱՂԱՍԻ – Ում էլ պատմենք, հաստատ չի հավատա:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ — (օրորոցի մեջ նայելով): Սա ի՞նչ նորածին է:

ԿԻԿԻ – Նորածին չէ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Այստեղ քանի՞ երեխա է ծնվել:

ԺԻՐԱՅՐ – Ընդամենը մեկը:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Իսկ մյո՞ւսը:

ԱՂԱՍԻ – Մյուսը կեղծ է:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ինչպես թե կեղծ է: Դուք այստեղ անօրինական գործունեությամբ է՞լ
եք զբաղվում:

ԱՂԱՍԻ – Նա երեխա չէ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ռոբո՞տ եք ստեղծում:

ԺԻՐԱՅՐ ԵՎ ԿԻԿԻ – Նա տիկնիկ է:

ԱՂԱՍԻ – Կեղծ Էլիզչկան է: Ոստիկան Կոտոշյանը գիտի, իբր տիկնիկը Կիկիի նոր ներկայացման աքսեսուարն է: Այնինչ տիկին Մադլենան կեղծ Էլիզչկայի հետ էր եկել այստեղ՝ երևակայության գիրկն ընկած: 

ԿԻԿԻ – Եվ հենց այստեղ նրա երևակայությունը իրականություն դարձավ:

ԺԻՐԱՅՐ – Աղասիի սխալ հաշվարկի պատճառով: 

ԱՂԱՍԻ – Այո, իմ սխալ հաշվարկի պատճառով: Իսկ տիկին Էլվիրան կարծում է, տիկին Մալդենան իմ սիրուհին է, ես՝ Էլիզչկայի հայրը: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Իսկ ոստիկա՞նն ինչու է մենամարտում շան հետ:

ԿԻԿԻ – Հանցագործության մեջ է կասկածում: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ի՞նչ հանցագործություն:

ԺԻՐԱՅՐ – Երբ գա, պարզ կլինի:

ԱՂԱՍԻ – Սիրելիս, ավելի լավ է, հեռացիր, քանի քեզ չի տեսել: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ինձ արդեն տեսել է՝ Էլիզչկայի հետ տուն մտնելիս: Ձեր բակն ու այգին իրար են միացած: Բայց եթե պետք է, կարող եմ գնալ: (Ուզում է գնալ:)

ՏՂԱՆԵՐ – Ո՛չ…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ի՞նչ պատահեց: 

ԱՂԱՍԻ — Դա նոր կասկածներ կառաջացնի: Նա քեզ արդեն տեսել է բարուրով: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Եվ ի՞նչ եք առաջարկում:

ԱՂԱՍԻ – Պառկի՛ր բազմոցին:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ինչի՞ համար:

ԱՂԱՍԻ – Պառկիր, հետո կիմանաս:

ԿԻԿԻ – Աղասի, հիմա՞ ինչ ես մտածել:

ԱՂԱՍԻ – Որտեղ մեկ ծննդաբերած կին, այնտեղ՝ երկու: Այս տունը արդեն վերածվել է ծննդատան: Կիկի, սավան բեր:

Կիկին իր սենյակից բերում է սպիտակ սավան: 

Սենյակից դուրս է գալիս Մադլենան:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Իմ ուղեղի բջիջներն արդեն վերակենդանանում են, ինձ լավ եմ զգում:  (Բոլորին.) Այս ի՞նչ ժողով է:

ԱՂԱՍԻ – Նոր պացիենտ ունենք, տիկին Մադլենա:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Պարոն Աղասի, դուք հանճարե՜ղ մասնագետ եք: 

ԱՂԱՍԻ – Շնորհակալ եմ: (Էլիզչկային տալիս է Մադլենային:) Քանի որ ձեր ուղեղի բջիջները կամաց-կամաց վերակենդանանում են՝ Էլիզչկային հանձնում եմ ձեզ:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ի՜մ Էլիզչկան… Ի՜մ անուշիկը…

ԱՂԱՍԻ – Անցեք սենյակ և պառկեք: Դուրս չգաք, դեռ լիարժեք կազդուրված չեք:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Իմ ամուսինը պարզապես կխելագարվի: (Մտնում է սենյակը:)

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Բայց ես քո հղի պացիենտը չեմ: 

ԱՂԱՍԻ – Արդեն ծննդաբերած պացիենտ ես: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ուզում ես ասել, որ ծննդաբերած կի՞ն եմ խաղալու:

ԱՂԱՍԻ – Ստիպված:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Բայց ինչո՞ւ:

ԱՂԱՍԻ – Որպեսզի կապիտանը չիմանա, որ դու իրական Էլիզչկային ժամանակավոր գողացել էիր: Դա լուրջ հանցագործություն է, քեզ ոստիկանության բաժին կտանի:

ԺԻՐԱՅՐ – Ինչպես ինձ է տանելու:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Քե՞զ ինչու է ոստիկանություն տանում:

ԱՂԱՍԻ – Երկար պատմություն է, սիրելիս:

ԿԻԿԻ – Դարձյալ ֆանտաստիկայի ժանրից:

ԱՂԱՍԻ – Պառկիր ու փորձիր ծննդաբերած կին խաղալ:

ԿԻԿԻ – Էլիզչկային հանձնեցիր տիկին Մադլենային: Կոտոշյանի համար տարօրինակ կթվա ծննդաբերած մայրը՝ առանց նորածնի:

ԱՂԱՍԻ – Ո՜նց էի մոռացել… Կիկի, կեղծ Էլիզչկային բեր էստեղ: (Կիկին տիկնիկը տալիս է Աղասիին, նա տիկնիկը դնում է բազմոցին:) Օրորոցային երգել գիտե՞ս:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ոչ:

ԱՂԱՍԻ – Ոչինչ, Կիկին կերգի:

ԿԻԿԻ – Ձայնս կտրվեց:

ԱՂԱՍԻ – Ոչինչ, հիմա կոնյակ կխմես: (Սենյակից կոնյակ է բերում: Կիկին խմում է:)  Հիմա փորձիր: (Կիկին փորձում է:) Շատ լավ է: Ձայնդ բացվեց:

ԺԻՐԱՅՐ – Կարծես օպերային երգիչ լինես:

ԱՂԱՍԻ — Սիրելիս, պառկիր և օրորոցը օրորիր: Սա քեզ համար հիանալի փորձ է, անուշիկս: Ապագայում քո երևակայությունն էլ իրականություն կդառնա: Ոստիկանին կճանապարհենք և կանցնենք մեր բնականոն կյանքին:

ՍԼԱՎԻԿ — (դրսից): Անիծյա՛լ շուն…

ԱՂԱՍԻ – Արագացրե՛ք… Գալիս է… (Աննա Մարին պառկում է բազմոցին,  սավանով ծածկվում): Երգի՛ր, Կիկի՛… (Կիկին երգում է:) Ժիրայր, դու հովհարով հով արա: (Աննա Մարին պայուսակից հանում է հովհարը: Ժիրայրը հով է անում:) 

Ներս է մտնում Սլավիկը՝ պատռված շորերով, ոսկորների տոպրակով, ձեռքը՝ վիրավոր:

ՍԼԱՎԻԿ – Այդ շունը ոչ թե այգու պահակն է, այլ մարդակեր:

ԱՂԱՍԻ – Պարոն Կոտոշյան, այս ի՞նչ վիճակում եք:

ՍԼԱՎԻԿ – Մարտից հաղթանակած:

ԺԻՐԱՅՐ – Ձեզ լա՞վ եք զգում:

ՍԼԱՎԻԿ – Երջանիկ: Պատկերացնո՞ւմ եք, այդ գազազած Ռեքսը ուզում էր Արգիշտի թագավորի ոսկորները կրծել:

ՏՂԱՆԵՐ – Ի՞նչ:

ՍԼԱՎԻԿ – Ոսկորները թափված էին այգում: (Ժիրայրին.) Դուք պետք է պատժվեք օրենքի ողջ խստությամբ: Փաստորեն, մեր հայ ժողովրդի պարծանք՝ Արգիշտի թագավորի ամրակուռ ոսկորներո՞վ էիք ուզում կերակրել անհայտ ծագում ունեցող փողոցային շանը:

ԺԻՐԱՅՐ – Երդվում եմ… տեղյակ չէի…

ՍԼԱՎԻԿ — (Աննա Մարիին նկատելով): Այն կինը չէ՞, որը քիչ առաջ տուն մտավ բարուրով:

ԿԻԿԻ – Այո: Այդ երջանիկ կինն է:

ԱՂԱՍԻ – Իմ պացիենտներից է:

ԺԻՐԱՅՐ – Մեր ազգը շատացել է ևս մեկով:

ԱՂԱՍԻ – Փոքրիկին բերել է, որ ստուգեմ՝ ամեն ինչ կարգի՞ն է:

ԿԻԿԻ — (կամաց): Հավանաբար:

ԱՂԱՍԻ – Կիկի, օրորոցայինն ավելի բարձր երգիր:

Կիկին երգում է ավելի բարձր:

ՍԼԱՎԻԿ – Այս ծաղրածուին ասեք՝ ձայնը գլուխը չգցի: Տիկնոջը կարող է անհանգստացնել:

ԱՂԱՍԻ – Կիկի, ցածր երգիր:

Կիկին ցածր է երգում:

ՍԼԱՎԻԿ – Ի՜նչ լավ է, որ մեր ազգն օր-օրի բազմանում է: (Մոտենում է օրորոցին:) Սա ծաղրածուի տիկնիկը չէ՞:

ԱՂԱՍԻ – Ճիշտ այդպես: 

ՍԼԱՎԻԿ – Ո՞վ է այս կինը: 

ԱՂԱՍԻ – Տառապյալ կին:

ՍԼԱՎԻԿ – Քիչ առաջ երջանիկ էր:

ԱՂԱՍԻ – Այո, երջանիկ էր:

ՍԼԱՎԻԿ – Ինչպե՞ս կարող էր տիկնիկ ծննդաբերել:

ԱՂԱՍԻ – Նրա երևակայության արդյունքն է: Խեղճ կինը կորցրել է երեխային և այս տիկնիկին տեսնելով փորձում է մխիթարվել՝ իբր երջանիկ է: Բայց իրականում տառապյալ կին է:

ՍԼԱՎԻԿ – Տիկին, ինչպե՞ս եք:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Երջանիկ մայր եմ:

ՍԼԱՎԻԿ – Խե՜ղճ կին… Խելագարվել է:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ես հայոց ազգը պետք է բազմացնեմ:

ՍԼԱՎԻԿ — (Աղասիին ցույց տալով): Բժիշկը ձեզ նեղացրե՞լ է:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Նա հիանալի մասնագետ է:

ՍԼԱՎԻԿ — (Կիկիին ցույց տալով): Իսկ ծաղրածո՞ւն:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Նա հիանալի օրորոցային է երգում, իսկ փոքրիկս քաղցր երազներ է տեսնում:

ՍԼԱՎԻԿ — (Ժիրայրին ցույց տալով): Իսկ այս հանցագո՞րծը:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Նա հիանալի հով է անում:

ՍԼԱՎԻԿ – Անհույս է:

ՏՂԱՆԵՐ – Այ, տեսնո՞ւմ եք…

Սլավիկի գլուխը պտտվում է:

ՍԼԱՎԻԿ – Անիծյալ շունը վնասել է թևս:

ԱՂԱՍԻ – Հուսանք՝ լուրջ բան չի պատահել:

ՍԼԱՎԻԿ – Ոչինչ, կանցնի: (Ժիրայրին.) Իսկ ձեզ առաջադրված մեղադրանքը նոր պիտի սկսվի: Դուք հենց հիմա գալիս եք ոստիկանություն: (Գլուխը նորից է պտտվում:)

ԺԻՐԱՅՐ – Ավելի լավ է՝ պառկեք:

ՍԼԱՎԻԿ – Այս տարօրինակ ծննդատանը հանգստանալ հնարավոր չէ: (Գլուխը նորից
      պտտվում, նստում է աթոռին:)

ԿԻԿԻ – Պարոն Կոտոշյան, գնացեք սենյակ: Ժիրայր, երգիր օրորոցայինը, մինչև ես պարոն Կոտոշյանին հանգստացնեմ սենյակում:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես լավ չեմ երգում:

ԱՂԱՍԻ – Ես կերգեմ: (Երգում է օրորոցային:)

Կիկին և Սլավիկը գնում են Կիկիի սենյակը:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Խելագարվել կարելի է:

ԱՂԱՍԻ – Ամեն ինչ այնքան էլ վատ չէ:

ԺԻՐԱՅՐ – Շատ վատ է: Այս Կոտոշյանն ինձ ոստիկանություն կտանի:

ԱՂԱՍԻ – Հանցանքի իրեղեն ախացույցը՝ ոսկորները, արդեն տեսել է, իսկ գլխավոր կասկածյալը անիծյալ Ռեքսն է, ոչ թե դու:

Սենյակից դուրս է գալիս Կիկին:

ԺԻՐԱՅՐ – Ինչպե՞ս է մեր վիրավոր կապիտանը:

ԿԻԿԻ – Ռեքսը Կոտոշյանին մի լավ մշակել է: Վիճակը լուրջ է: 

ԱՂԱՍԻ – Բայց սա ծննդատուն է, ոչ թե հիվանդանոց: 

Ներս է մտնում Էլվիրան: Աննա Մարին պառկում ու օրորոցն է օրորում: Կիկին օրորոցային է երգում, Ժիրայրը հովհարն է թափահարում:

ԷԼՎԻՐԱ – Սա ո՛չ հիվանդանոց է, ո՛չ էլ ծննդատուն:

ԱՂԱՍԻ – Ինչպե՞ս եք, տիկին Էլվիրա:

ԷԼՎԻՐԱ – Դեռ այստե՞ղ եք: Ձեզ շատ հստակ տեղեկացրի, որ ազատեք բնակարանս: (Աննա Մարիին նկատելով:) Սա՞ ով է:

ԱՂԱՍԻ – Հերթական ծննդաբերած մայր:

ԷԼՎԻՐԱ – Հավանաբար ձեր հերթական սիրուհիներից է: (Աննա Մարիին մոտենալով:)  Դուք այն կինը չե՞ք, որը եկավ, հետո խելագարի նման փախավ: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Այո, ես եմ:

ԷԼՎԻՐԱ – Իսկ ինչո՞ւ եք եկել իմ տուն ծննդաբերելու:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Երեխայիս պատահական լույս աշխարհ բերեցի: Բոլորովին անսպասելի:
ԷԼՎԻՐԱ – Հավանաբար մեր հիանալի մասնագետ բժիշկը ձեր հաշվարկի հարցում էլ էր սխալվել:

ԿԻԿԻ – Տիկին Էլվիրա, ձեր բնակարանը դրախտավայր է: Ով մտնում է՝ միանգամից ծննդաբերում է: 

ԷԼՎԻՐԱ – Մտածում էի, պարկեշտ մարդիկ եք: (Սենյակից դուրս է գալիս Մադլենան՝  բարուրով:) Այնինչ՝ բնակարանս դարձրիք ծննդատուն: Հետո բնակարանս դարձավ հիվանդանոց, քանի որ տան դիմաց շտապ օգնության մեքենան է կանգնած: (Սենյակից դուրս է գալիս Սլավիկը:) Հետո, տունս դարձավ ոստիկանական բաժին, քանի որ շտապ օգնության մեքենայի կողքին հայտնվեց ոստիկանության մեքենան: (Սլավիկին ցույց տալով:) Սա՞ ով է:

ԱՂԱՍԻ – Ռեքսի զոհը:

ԷԼՎԻՐԱ – Խե՜ղճ Ռեքս… Երևի այգում արդեն դիվահար է եղել:

ԿԻԿԻ – Օրենքի պաշտպանին է դիվահար արել:

ԱՂԱՍԻ – Ծանոթացեք, տիկին Էլվիրա: Կապիտան Կոտոշյան:

ԷԼՎԻՐԱ – Դուք է՞լ եք ծննդաբերել:

ԿԻԿԻ – Պարոն Կոտոշյանը վերածնվել է:

ՍԼԱՎԻԿ – Դո՞ւք ով եք:

ԷԼՎԻՐԱ – Ես Էլվիրան եմ: Այստեղ ինչ տեսնում եք՝ իմն է: Իսկ դուք ի՞նչ եք անում իմ տանը:

ՍԼԱՎԻԿ — (Ժիրայրին ցույց տալով): Հետաքրքրվում եմ հանգուցյալների առևտրով զբաղվող այս երիտասարդով: Նա հանցագործ է և պետք է պատժվի:

ԷԼՎԻՐԱ – Փաստորեն իմ բնակարանը ծննդատնից, հիվանդանոցից և ոստիկանական բաժանմունքից բացի նաև հանցագործների ո՞րջ է: 

ԿԻԿԻ – Հրաշալի կախարդական ամրոց է: Հրաշքներ՝ մեկը մյուսի հետևից:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Պարոն Աղասի, բջիջների վերակենդանացման վերջնական փուլը ե՞րբ կավարտվի:

ԺԻՐԱՅՐ – Նաև՝ հոգեբուժարան:

Այգուց լսվում է Ռեքսի հաչոցը:

ԿԻԿԻ – Նաև՝ կենդանաբանական այգի:

ԺԻՐԱՅՐ – Ձեր Ռեքսը քիչ էր մնում նրան հոշոտեր այդ ոսկորների պատճառով:

ՍԼԱՎԻԿ – Հարգե՛ք հայոց պատմության լուսավոր էջերը և արքայի հիշատակը:

ԷԼՎԻՐԱ – Ի՞նչ ոսկորներ… Ի՞նչ արքա…

ՍԼԱՎԻԿ – Այս պարոնը Արգիշտի թագավորի ոսկորներով ցանկանում էր կերակրել ծագումը դեռ չպարզած շանը:

ԷԼՎԻՐԱ – Հարգե՛ք Ռեքսին և չփորձե՛ք նրան վիրավորել:

ՍԼԱՎԻԿ – Այդ նա՛ էր ուզում հավիտյան ջնջել արքայի հիշատակը: Խնդրե՛մ, նայե՛ք… Մինչև ոսկորները հավաքեցի Ռեքսի դիմացից՝ երրորդ կարգի հաշմանդամ դարձա:

ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս եք համարձակվել Ռեքսի ոսկորները գողանալ: Տվե՛ք տոպրակը…

ՍԼԱՎԻԿ – Սա իմն է:

ԷԼՎԻՐԱ – Իմ Ռեքսինն է: Ես էի քիչ առաջ լցրել նրա առաջ, որ սոված չմնար:

ԺԻՐԱՅՐ – Փաստորեն դո՞ւք եք արքայի ոսկորներով հյուրասիրել այգու պահապանին:

ԷԼՎԻՐԱ – Դուք բերեցիք, որ տաք շանը: Ես ձեզ ազատեցի այդ պարտականությունից: Եթե Ռեքսը մնար ձեր հույսին՝ սովից կսատկեր:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես բերել էի, որ հանձնեի հնէաբանների ասոցացիային: 

ԱՂԱՍԻ – Տեսնո՞ւմ եք, պարոն կապիտան… Ընկերս բարի մտադրությամբ է հողը փորել ու ոսկորները դուրս հանել:

Այգուց լսվում է շան հաչոցը:

ԷԼՎԻՐԱ – Խեղճ Ռեքսը ցնցումների մեջ է: Դուք բոլորդ պատասխա՛ն պիտի տաք: (Դուրս է վազում:)

ԿԻԿԻ — (Սլավիկին): Այս կինն է հանցագործը, ոչ թե մենք:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Մադլենա, դեռ թույլ եք խնդրում եմ, պառկեք: 

ՍԼԱՎԻԿ – Չասացիք՝ այս կինն ով է:

ԺԻՐԱՅՐ – Կիկիի խաղընկերուհին է: 

ՍԼԱՎԻԿ – Դո՞ւք էլ եք ծննդաբերել:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Հիանալի՜ Էլիզչկա…  Խնդրեմ, նայեք…

ՍԼԱՎԻԿ – Ի՜նչ լավ է, որ այս մեկն իրական է: Շատ անուշիկ բալիկ է: 

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Մադլենա, եթե ձեզ բան պատահի՝ հիմա էլ պարոն Կոտոշյանը ինձ պիտի տանի ոստիկանություն: Ձեզ կուղեկցեմ: 

Աղասին և Մադլենան մտնում են սենյակ:

ՍԼԱՎԻԿ – Ինձ թույլ եմ զգում: Այդ շանն էլ ոստիկանություն պիտի տանեմ: 

ԿԻԿԻ – Դուք էլ հանգստացեք: Ձեզ կուղեկցեմ: 

Սլավիկը և Կիկին մտնում են Կիկիի սենյակը:

Այգուց լսվում է Ռեքսի հաչոցը:

ԺԻՐԱՅՐ – Ա՜խ, այդ անիծյալ հանցակից շունն ու հանցագործ տիրուհին: Ես հիմա այդ շանը կսպանեմ: (Դուրս է վազում:)

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Վերջացավ բազմասերիանոց ֆիլմը: Մի բաժակ դառը սուրճը չի խանգարի: Էլիզչկա, դու հանգիստ քնիր, իմ ապօրինի տիկնիկ: (Մտնում է խոհանոց:)

Ներս է մտնում Պատվականը:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Սիրելի՜ս… Թանկագինս, որտե՞ղ ես: (Նայում է օրորոցի մեջ:) Ի՜մ անուշիկ Էլիզչկա… Ի՜մ սիրելի…  (Օրորոցային է երգում: Խոհանոցից ներս է մտնում Աննա Մարին՝ սուրճի բաժակով:)

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ուզում եք գողանա՞լ Էլիզչկային:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ես գող չեմ: Ես երջանիկ եմ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Դուք ո՞վ եք:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ —  Անակնկալի եկած հայր:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ձեր հայրությունը ուրիշ տեղ ճանաչեք: 

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Դուք ի՞նչ իրավունքով…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ստիպված ծննդաբերած մոր:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Դուք այս երեխայի մայրը չեք: Ուրիշի փոքրիկին ապօրինաբար որդեգրելը հանցագործություն է:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Չեմ հասկանում, դուք ո՞վ եք:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Արդեն ասացի… Անակնկալի եկած երջանիկ հայր:  Ի՜մ Էլիզչկա…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Դուք Էլիզչկայի հա՞յրն եք:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Միակ և հարազատ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ներեցեք, չգիտեի…

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Իսկ դո՞ւք ով եք:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Նրա ժամանակավոր մայրը:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ինչպե՞ս թե՝ ժամանակավոր… Նա մայր ունի: (Ձայնելով:) Սիրելի՜ս…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Մի՛ բղավեք… Մարդիկ հանգստանում են:

Սենյակից դուրս են գալիս Սլավիկն ու Կիկին:

ԿԻԿԻ – Պարոն Կոտոշյան, դեռ վատառողջ եք:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Սա կրկե՞ս է, թե՞ ոստիկանություն:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը…

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Իսկ ի՞նչ են անում այստեղ գզգզված ոստիկանն ու ծաղրածուն:

ԿԻԿԻ – Ես այստեղ ապրում եմ:

ՍԼԱՎԻԿ – Ինձ էլ փորձում էին բուժել, բայց ես հրաժարվում եմ:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Վերջացրե՛ք այս թատրոնը: Դուք խանգարում եք իմ Էլիզչկայի հանգիստը: 

ԿԻԿԻ – Դուք Էլիզչկայի հա՞յրն եք:                                  

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Այո: Անակնկալի եկած հայրը:

ԿԻԿԻ – Վերջապե՜ս…

ՍԼԱՎԻԿ – Ցավակցում եմ, պարոն…

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ինչի՞ համար:

ՍԼԱՎԻԿ – Ձեր Էլիզչկային փոխարինում է տիկնիկը, որպես հոգու սփոփանք: 

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ի՞նչ տիկնիկ: (Գրկում է բարուրը:) 

ՍԼԱՎԻԿ – Ձեր ձեռքի:

Պատվականը նայում է, գոռալով բարուրը գցում է օրորոցի մեջ: 

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ո՞ւր է իմ Էլիզչկան:

ՍԼԱՎԻԿ — (Աննա Մարիին): Տիկին, հանգստացրեք ձեր ամուսնուն, հասկանում եմ, որ ցավը խորն է, բայց թույլ մի տվեք, որ նա էլ տառապի: 

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ  – Ի՞նչ ամուսին: 

ՍԼԱՎԻԿ – Դժբախտ:   

Ներս է մտնում Էլվիրան:

ԷԼՎԻՐԱ – Ռեքսը վերջապես հանգստացավ: (Պատվականին.) Ի՞նչ նոր մասնակիցներ են հայտնվում մեր տարօրինակ ժողովում: 

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Դո՞ւք ով եք:

ԷԼՎԻՐԱ – Ծննդատան տնօրենը:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ո՞ւր է իմ Էլիզչկան: 

ԷԼՎԻՐԱ – Եթե այստեղ մի քիչ էլ մնաք՝ կկորցնեք ոչ միայն Էլիզչկային, այլև ձեր կնոջը: Որքան հնարավոր է՝ շուտ ազատվեք այդ բժշկի ճանկերից: Թույլ չտաք, որ սպիտակ խալաթը վարկաբեկի ձեր ընտանիքի պատիվը և ձեր կնոջը, որպես սիրուհի բերի այստեղ ծննդաբերելու: 

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ինչպե՞ս թե սիրուհի…

ԷԼՎԻՐԱ – Այդ բժիշկը փորձել է գայթակղել ձեր կնոջը:

ԿԻԿԻ – Սո՛ւտ է:

ԷԼՎԻՐԱ – Դու լռի՛ր, գունավոր խաղալիք: (Աննա Մարիին.) Դուք հիանալի ամուսին  ունեք: Ի՞նչ եք գտել էդ սպիտակ խալաթի մեջ:

ՍԼԱՎԻԿ – Ես էլ եմ այդ կարծիքին:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ի՞նձ ինչու եք ասում…

ԷԼՎԻՐԱ – Նրա կինը դուք եք, ձեզ եմ ասում:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Բայց նա իմ կինը չէ:

ՍԼԱՎԻԿ, ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս թե…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Նա էլ իմ ամուսինը չէ:

ՍԼԱՎԻԿ, ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս թե…

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Նորածինն իմն է, իսկ կինը՝ ոչ…

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Սո՛ւտ է… Նորածինն իմն է, իսկ ամուսինը՝ ոչ…

ՊԱՏԱՀԱԿԱՆ – Կինս զանգեց և ասաց, որ փոքրիկը անսպասելի է ծնվել: Ասաց հասցեն: Ես էլ եկա: Ո՞ւր է իմ Էլիզչկան: Ո՞ւր է իմ դավաճան կինը:

Ներս է մտնում Ժիրայրը:

ԺԻՐԱՅՐ – Ռեքսն սկսում է ինձ հետ ընկերանալ:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ — Կնոջս անունը Ռեքս չէ:

ԿԻԿԻ – Նա շանը նկատի ունի:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Շո՞ւնն ինչ է անում էստեղ:

ԷԼՎԻՐԱ – Կրկեսն է հսկում:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ — (Ժիրայրին): Դուք է՞լ եք դժբախտացած հայր:

ՍԼԱՎԻԿ – Ոչ: Նա հանցագործ ամուրի է:

ԺԻՐԱՅՐ – Ես հանցագործ չեմ: Հանցագործը Ռեքսն է ու նրա հովանավորը:

ԷԼՎԻՐԱ – Պարոն ոստիկան, էս եռյակին պետք է մի լավ դաս տալ:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ես կսպանեմ իմ անառակ կնոջն էլ, այդ բժշկին էլ: Իմ Էլիզչկային, որին փոխարինել են այս անճոռնի տիկնիկով, կգտնեմ, կվերցնեմ ու կհեռանամ երկրից:

ՍԼԱՎԻԿ – Իբր այստեղ հանցագործները քիչ են, դուք է՞լ եք ուզում նրանց միանալ: Ձեզ էլ ոստիկանություն կտանեմ որպես ապագա հանցագործի:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Եթե այդպես է, միայն կբաժանվեմ այդ դավաճանից և օրենքով նրան կզրկեմ մայրական իրավունքից: 

Սենյակից դուրս է գալիս Աղասին:

ԱՂԱՍԻ – Վերջապես բջիջները վերակենդանացան:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Սրիկա՛… (Մոտենում է Աղասիին: Կիկին և Ժիրայրը նրանց բաժանում են:) 

ԺԻՐԱՅՐ – Հանգստացե՛ք, պարո՛ն…

ԿԻԿԻ – Հարգե՛ք մեր հիվանդներին:

ԱՂԱՍԻ – Ի՞նչ է կատարվում այստեղ:

ԷԼՎԻՐԱ – Ձեր մասնագիտական աշխատանքի զոհերը նոր բացահայտումներ են կատարել:

ԱՂԱՍԻ — (Պատվականին): Դուք ո՞վ եք:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ձեզ հավատացող դավաճանված հայր:

ԷԼՎԻՐԱ – Ձեր դավաճանված հարաբերությունները դրսում կպարզեք: Պարո՛ն, վերցրե՛ք ձեր տիկնոջն ու կեղծ Էլիզչկային և հեռացե՛ք իմ տնից:

ԱՂԱՍԻ – Բայց այս կինը նրա կինը չէ:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Իհարկե, իմ կինը չէ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Իհարկե, նրա կինը չեմ: 

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Իսկ նորածինն իմն է, որին գողացան:

Սենյակից դուրս է գալիս Մադլենան՝ բարուրով:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Հարգարժան գինեկոլոգ, մենք արդեն պատրաստ ենք տեղափոխվել հիվանդանոց:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Նախ՝ կգնանք զագս, կբաժանվենք, Էլիզչկային կվերցնեմ ինձ, հետո քո հարգարժան գինեկոլոգի հետ ուր ուզում ես կարող ես գնալ:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Պատվակա՜ն… Ի՜մ պատվարժան ամուսին…

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Մենք այլևս ամուսիններ չենք:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Սիրելիս, խելագարվե՞լ ես:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Այդ նորածինն ո՞վ է:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ինչպե՞ս թե ով է… Մեր Էլիզչկան է: 

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Սո՛ւտ է… Իմ Էլիզչկային գողացել են:

ՄԱԴԼԵՆԱ – Սո՛ւտ է… Նա մեր իրական Էլիզչկան է:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Այստեղ քանի՞ Էլիզչկա կա:

ՍԼԱՎԻԿ – Մեկ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ո՛չ… Երկու:

ՄԱԴԼԵՆԱ — (Աննա Մարիին): Դո՞ւք էլ եք Էլիզչկայի մայր:

ԱՂԱՍԻ – Նա իմ կինն է: (Փաթաթվում է Աննա Մարիին:) Սիրելի՜ս…

ԷԼՎԻՐԱ – Ոչ թե կինը, այլ հերթական ապօրինի ծննդաբերած սիրուհիներից մեկը:

ԱՂԱՍԻ – Լռե՛ք, տիկի՛ն Էլվիրա:

ԿԻԿԻ – Եթե չգիտեք, մի՛ խոսեք:

ԺԻՐԱՅՐ – Ձեր երևակայությամբ ընտանիք եք քանդում:

ՍԼԱՎԻԿ – Չեմ կարողանում հասկանալ՝ ով ում կինն է, ով ում՝ ամուսինը, ո՞ր փոքրիկը ումի՞ց է ծնված: Եվ վերջապես… Քանի՞ ապօրինի ծննդաբերած կին կա այս տարօրինակ ծննդատուն-բնակարանում:

ԱՂԱՍԻ – Պարոն կապիտան, ոչինչ էլ ապօրինի չէ: Նա իմ կինն է: Մենք սպասում ենք մեր ապագա Էլիզչկային: Պարոն Պատվական, տիկին Մադլենան իմ պացիենտն է, եկավ այստեղ, քանի որ հիվանդանոցում չէի: Նա ուզում էր ձեզ անակնկալ մատուցել:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ — Եվ մատուցեց:

ԱՂԱՍԻ – Իհարկե մատուցեց՝ ձեզ երջանիկ հայր դարձնելով:

ԷԼՎԻՐԱ – Երբ գնում էիք հիվանդանոց, ասացիք, որ տիկին Մադլենան ձեր կինը չէ: 

ԱՂԱՍԻ – Իհարկե իմ կինը չէ: 

ԷԼՎԻՐԱ — Ես էլ կարծեցի՝ սիրուհի եք բերել իմ տուն:

ԿԻԿԻ – Համոզվեք, նոր կարծեք:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ — (Աննա Մարիին): Տիկին, ներեցեք ինձ: (Փաթաթվում է Մադլենային:) Սիրելի՜ս… (Գրկում է նորածնին): Ի՜մ Էլիզչկան… Իմ փոքրիկ Մադլենա, դու էլ ներիր ինձ: 

ԷԼՎԻՐԱ – Դո՛ւրս եկեք իմ տնից: Բնակարանս վերածել եք չգիտեմ՝ ինչի…

ԱՂԱՍԻ – Այստեղից կգնաք ուղիղ հիվանդանոց: Շտապ օգնության մեքենան ձեզ է սպասում:

ՊԱՏՎԱԿԱՆ – Ինչպես կասեք, բժիշկ: 

ՄԱԴԼԵՆԱ – Ոչինչ, որ նորմալ պայմաններում չծնվեց իմ Էլիզչկան: Կարևորը մենք երջանիկ ենք: Մենք էլ անհանգիստ չենք: 

Պատվականը և Մադլենան դուրս են գնում:  

ՍԼԱՎԻԿ — (Ժիրայրին նայելով): Իսկ ոմանք դեռ պետք է անհանգստանան:

ԿԻԿԻ – Պարոն կապիտան, դեռ վատառողջ եք, ձեզ հանգստանալ է պետք:

ՍԼԱՎԻԿ – Այստեղ հանգստանալու համար չեմ եկել: (Սենյակից բերում է տոպրակով ոսկորները:) Չեմ ուզում փչացնել ձեր տարօրինակ ընտանեկան երջանկությունը, բայց եթե հնէաբանները պարզեն, որ այս ոսկորներն իսկապես Արգիշտի թագավորինն են և անիծյալ Ռեքսն է վնասել ձեր պատճառով, պատասխան կտաք օրենքի առաջ: 

ԷԼՎԻՐԱ – Չփորձե՛ք վիրավորել իմ շանը:

ՍԼԱՎԻԿ — (Աղասիին): Տա Աստված, որ ձեր ապագա փոքրիկը ծնվի նորմալ միջավայրում:

ԷԼՎԻՐԱ  — Եթե Էլիզչկային ծնողները տարան, ո՞վ է երկրորդ նորածինը: (Մոտենում է օրորոցին:) Սա տիկնիկ է:

ԱՆՆԱ ԵՎ ԱՂԱՍԻ – Իհարկե:

ԱՂԱՍԻ – Մենք փորձ էինք անում:

ՍԼԱՎԻԿ – Ի՞նչ փորձ:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ուզում էինք պատկերացնել, թե մեր ապագա փոքրիկն ինչպիսին կլինի:

ՍԼԱՎԻԿ — (Աղասիին): Դուք ինչո՞ւ ձեր կնոջը ներկայացրիք որպես տառապյալ կին:

ԱՂԱՍԻ – Դա էլ էր փորձ:

ՍԼԱՎԻԿ – Ռե՞քսն էլ էր փորձի մասնակից:

ԷԼՎԻՐԱ – Ռեքսն իրական է:

ՍԼԱՎԻԿ — (Կիկիին): Տիկնիկը ձեր նոր ներկայացման աքսեսուա՞րը չէր:

ԿԻԿԻ – Այո: Բոլորս այս տիկնիկով փորձեր ենք անում: 

ՍԼԱՎԻԿ – Ավելի լավ է՝ հեռանամ այս ծննդատուն-փորձասենյակից: Հնէաբանների պարզաբանումներից հետո ոմանք հեքիաթներ կտեսնեն բանտախցում, քանի որ վերջին պահին կասկածյալը փոխվել է: (Դուրս է գնում:)

ԺԻՐԱՅՐ – Ձեզ նկատի ուներ, տիկին Էլվիրա:

ԷԼՎԻՐԱ – Ինչպե՞ս թե՝ ինձ…

ԿԻԿԻ – Դուք էիք հայոց մեծ արքայի ոսկորները լցրել գազազած գամփռի առաջ:

ԷԼՎԻՐԱ – Եթե դուք չբերեիք՝ չէի կերակրի Ռեքսին:

ԱՂԱՍԻ – Տիկին Էլվիրա, հանգստացեք, խնդրում եմ: Պարոն Կոտոշյանը հանցագործության ապացույցը տարել է հանցանքի վայրից:

ԺԻՐԱՅՐ – Եվ հետո՝ դրանք Արգիշտի թագավորի ոսկորները չէին, այլ Տիգրան Մեծի:

ԿԻԿԻ – Վե՛րջ տուր: Քո երևակայության պատճառով քիչ էր մնում հայտնվեիք բանտում:

ԺԻՐԱՅՐ – Միլիոնները ջուրն ընկան:

ԷԼՎԻՐԱ – Միլիոնները՝ չգիտեմ ինչ եղան, բայց դուք պարտավոր եք բնակարանի մեկ ամսվա վարձը վճարել, երկու Էլիզչկաների օրորոցի գումարը՝ նույնպես, որովհետև մեկ օրում այնքան իրադարձություններ եղան, որ մեկ ամսում անգամ հնարավոր չէր պատկերացնել:

ՏՂԱՆԵՐ – Կվճարենք:

ԷԼՎԻՐԱ – Որից հետո կազատեք բնակարանս:

ՏՂԱՆԵՐ – Կազատենք:

ԷԼՎԻՐԱ – Խեղճ Ռեքսը ինչերի ասես որ չդիմացավ: (Դուրս է գնում:)

ԱՂԱՍԻ – Սիրելիս, ներիր, որ քեզ էլ էս ամենի միջով անցկացրի:

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Հաճելի է զգալ մայր լինելու բերկրանքը, թեկուզ ժամանակավոր: (Փաթաթվում է Աղասիին:) Ես քեզ շատ եմ սիրում:

ԱՂԱՍԻ – Յուրաքանչյուր երազանք օրերից մի օր դառնում է իրականություն: 

ԿԻԿԻ – Ի՜նչ հաճելի է:

ԺԻՐԱՅՐ – Իսկական երջանիկ ընտանիք: 

Աղասին տիկնիկը տալիս է Աննա Մարիին:       Ժիրայրն ու Կիկին ծափահարում են: Կիկին 

սուլում է ծաղրածուի սուլիչով: Զանգում է Կիկիի բջջայինը):

ԿԻԿԻ – Ալո՜… Լսում եմ… Տոմսերը նորից վաճառվե՞լ են:  Հրաշալի՜ է…  Ծաղրածու Կիկին ինչպես միշտ իր բարձունքում է: (Անջատում է բջջայինը:)

ԺԻՐԱՅՐ – Մեծարմանդ երեկոն շարունակվո՞ւմ է:

ԿԻԿԻ – Ափսոս, որ քո հանգուցյալները չեն կարող տեսնել:

ԱՂԱՍԻ – Կիկի, չմոռանաս… Իրերն ինչպես բերեցինք, այնպես էլ պետք է հավաքենք:

ԿԻԿԻ – Ես շատ չեմ ուշանա: (Սուլելով դուրս է գնում:)

ԺԻՐԱՅՐ – Իմ հանգուցյալները որ նրա ներկայացումներին ներկա լինեին, ես ինչո՞վ պիտի փող աշխատեի: (Զանգում է Ժիրայրի բջջայինը:) Ալո՜… Լսում եմ… Հիմա գալիս եմ:

ԱՂԱՍԻ – Հանգուցյալնե՞րն էին զանգել:

ԺԻՐԱՅՐ – Ոչ: Թաղման բյուրոյից է պահանջարկս մեծացել: Դա նշանակում է, որ Կիկիի հանդիսատեսը մեկով պակասեց: Ես շատ չեմ ուշանա:

ԱՂԱՍԻ – Չմոռանաս… Իրերն ինչպես բերեցինք…

ԺԻՐԱՅՐ — …այնպես էլ պետք է հավաքենք: (Գրպանից հանում է փողերը և հաշվում:) Երանի՜ հանգուցյալը պատգամավոր լինի: (Դուրս է գնում:)

ԱՆՆԱ ՄԱՐԻ – Ես քեզ կօգնեմ:

ԱՂԱՍԻ – Դու աշխարհի ամենահմայիչ հարսնացուն ես:  (Տիկնիկը դնում են օրորոցի մեջ և մտնում են սենյակ:)

Ներս է մտնում Անծանոթուհին՝ 9 ամսական հղի: Նայում է շուրջբոլորը: Մոտենում է օրորոցին, տեսնում տիկնիկը:) 

ԱՆԾԱՆՈԹՈՒՀԻ – Ի՜մ Անժելչկա… (Գրկում է տիկնիկը, օրորոցային է երգում:)

ԱՂԱՍԻ — (ներսից): Կիկի՜, ինչո՞ւ վերադարձար: Անհաջող ներկայացումն ավարտվեց: 

Անծանոթուհին շարունակում է երգել: Սենյակից դուրս է գալիս Աղասին:
Վախեցած նայում է Անծանոթուհուն: 

ԱՆԾԱՆՈԹՈՒՀԻ – Բժիշկ, մենք անհանգիստ ենք…

                                             ՎԵՐՋ